Sense and Sensibility. Rozważna i romantyczna - ebook

Sense and Sensibility / Rozważna i romantyczna

Seria Czytamy w oryginale to atrakcyjna pomoc dla uczących się języka angielskiego. Śledząc losy bohaterów powieści możemy na bieżąco porównywać tekst angielski i polski, ucząc się na podstawie wielkiej literatury. Adaptacja została przygotowana z myślą o czytelnikach średniozaawansowanych, jednak dzięki wersji polskiej z książki korzystać mogą również początkujący.

Aby zmienić wersję językową – kliknij w numer akapitu.

Zapraszamy na www.44.pl gdzie dostępne są dodatkowe pomoce do samodzielnej nauki: angielska wersja audio (format mp3) oraz zeszyt ćwiczeń z kluczem odpowiedzi.

The family of Dashwood had long been settled in Norland Park, Sussex. Mr Henry Dashwood lived with his only son, as his wife had passed away. She had had a large fortune, and when she died, she left it all to her son, but with one condition; the money and house would only be passed on to her son once her husband had died as well. After several years, Mr Henry Dashwood married again and had three daughters. His new lady had no money at all and he understood, that to his daughters he would not be able to leave much on his death. Elinor, Marianne and Margaret would only get what Mr Dashwood would manage to save during his lifetime as he could give them nothing from his first wife’s fortune. But Mr Dashwood was a cheerful man and hoped to live many years, and by living economically he would be able to save enough money so that his three daughters would have reasonable incomes. Also, he hoped his eldest son would help his half sisters if such help was needed.

When his eldest daughter, Elinor, was only nineteen, Mr. Henry Dashwood suddenly became very ill and died within two months, leaving to his widow and daughters only ten thousand pounds. His son was sent for as soon as the danger was known, and Mr Dashwood’s last words were to ask him to help his stepmother and sisters.

The son, Mr John Dashwood was not a bad person, unless to be rather selfish and rather cold-hearted is to be bad. In fact, had he married a nicer woman, he might have been made a nice person himself. Unfortunately Fanny Ferrars, who he married, was even more narrow-minded and selfish than he. Consequently, during their marriage, her husband, who was very fond of her, had been made a strong caricature of his earlier self.

When his father was dying, Mr John Dashwood promised to do ‘everything in his power’ to make his stepmother and sisters comfortable. After his father’s death he had to consider how much ‘everything’ really was. At first, he thought he could give them a thousand pounds each.

‘Yes, I could spare the sum very easily,’ he thought to himself.

But his wife did not see it in the same light. To take three thousand pounds from the fortune of their dear little son would be making him almost poor! How could he rob his child of so large a sum? And then give it to his HALF-sisters!

‘It was my last promise to my father, my dear Fanny,’ her husband replied. ‘He begged me to do something for my sisters and their mother after his death.’

‘Well, then let something be done for them, but that something need not be three thousand pounds!’

‘I would not like them to think mean of me, you know...’ added Mr Dashwood.

‘There’s no knowing what they might expect, but the real question is what you can afford!’ said the lady. ‘To my mind, they need no more money. They may live very comfortably on the ten thousand pounds they have been left.’

‘That is true!’ Mr Dashwood brightened up. ‘Perhaps then, it would be better to do something for their mother while she lives. A hundred pounds a year would make them very comfortable.’

‘Undoubtedly,’ answered the lady, ‘but if Mrs Dashwood lives another fifteen years, we shall be ruined!’

‘Fifteen years! But my dear Fanny!’ exclaimed Mr Dashwood in horror.

‘Well, my experience is that people seem to live forever if there is money to be paid them,’ said Mrs Dashwood calmly.

‘Perhaps then,’ said Mr Dashwood after a moment’s thought. ‘I should just help them from time to time, occasionally, whenever we can afford it.’

‘Precisely, my dear,’ said the lady with satisfaction. ‘In fact, I think they may live so comfortably on their own money that they will be much more able to help you than you can them!’

And thus it was agreed between them that it would be absolutely unnecessary if not highly improper to do anything for the Miss Dashwoods or their mother.

Soon after Mr Henry Dashwood’s funeral, Fanny Dashwood arrived at Norland Park with her servants and made herself the mistress of the house, reducing Mrs Henry Dashwood and her daughters to the status of her guests. Of course, she had the right to come, the house was now her husband’s, but it was a most unkind behaviour to the four ladies who still needed peace after the death of their dear husband and father.

Mrs Henry Dashwood, the widow, who felt everything in double strength whether it was joy or offence, wanted to leave the house as soon as she could. She immediately started to look for a new house for her and her daughters, inexpensive enough for her to afford it. The task was not easy though, and in the meantime the ladies had to stay in Norland Park, and put up with Fanny Dashwood.

It was a little easier when Mr Edward Ferrars, Fanny’s brother, came to visit them. Edward was totally unlike his sister. He was a gentlemanly young man, kind-hearted and sensible, even if not very handsome. Mrs Henry Dashwood soon noticed that he showed much interest in her eldest daughter, Elinor, and that Elinor was beginning to fall in love with him too.

‘In a few months, my dear Marianne,’ she said to her younger daughter, who had just turned seventeen, ‘Elinor will be happily married to Edward Ferrars.’

‘But you do not look happy, my love!’ she added as she saw Marianne’s expression. ‘Don’t you think him a good choice?’

‘Edward is... ’ said Marianne with hesitation. ‘the most kind-hearted person in the world...but he has not the spirit which a young man ought to have. He is not lively enough, doesn’t dance or sing well, and is hopeless at reading poetry!

‘But, mama!’ she exclaimed after a moment. ‘The more I know of the world, the more I am sure that I shall never find a man who I can really love! I want so much!’

Such were the strong feelings of the mother and daughter, who were very like each other in the fact that they knew no limits in either their happiness or despair. Elinor, however, did not share this characteristic. She was made very unhappy by her father’s death and her sister-in-law’s unkindness, but she could bear it, and try to make the best of every situation. On the other hand she could not be too enthusiastic about the prospect of marrying Edward Ferrars. Even though she saw his feelings for her, she knew not whether they were for love or friendship. Besides, she understood that there were other things and people to consider. Fanny and Fanny’s mother, Mrs Ferrars, would not be happy to see their eldest son and brother married to a woman with no money.

And she was right. As soon as Fanny Dashwood noticed the interest that her brother showed in the eldest Miss Dashwood, she became even more impolite to her guests. One morning, she mentioned quite directly how her brother shall be protected from any young girls who tried to marry him. Mrs Henry Dashwood could bear it no longer, and replied that she and her daughters were moving out of Norland the next day as that very morning she had received a letter which would make it possible.Rodzina Dashwood od dawna osiadła w Norland Park w Sussex. Pan Henry Dashwood mieszkał ze swym jedynakiem, gdyż jego żona zmarła. Miała wielki majątek, a kiedy odeszła, w całości pozostawiła go synowi, jednak pod jednym warunkiem: pieniądze i dom przejdą na syna, gdy jej mąż również umrze. Po kilku latach pan Henry Dashwood ożenił się ponownie i miał trzy córki. Jego nowa żona nie posiadała żadnych pieniędzy, a on pojął, że po śmierci niewiele będzie mógł zostawić córkom. Elinor, Marianne i Margaret dostaną tylko tyle, ile pan Dashwood zdoła zaoszczędzić za życia, jako że nie mógł im dać nic z majątku pierwszej żony. Jednak pan Dashwood był wesołym człowiekiem i miał nadzieję żyć wiele lat, a żyjąc oszczędnie, zdoła zapewne zaoszczędzić dość pieniędzy, by jego trzy córki miały umiarkowane dochody. Miał również nadzieję, że najstarszy syn pomoże przyrodnim siostrom, jeśli taka pomoc będzie potrzebna.

Kiedy jego najstarsza córka miała zaledwie dziewiętnaście lat, pan Henry Dashwood nagle zachorował i zmarł po dwóch miesiącach, zostawiając wdowie i córkom zaledwie dziesięć tysięcy funtów. Gdy tylko zdano sobie sprawę z niebezpieczeństwa, posłano po syna, a w ostatnich słowach pan Dashwood poprosił go, by pomógł macosze i siostrom.

Syn, pan John Dashwood, nie był złym człowiekiem, chyba że fakt bycia osobą raczej egoistyczną i o raczej zimnym sercu uzna się za bycie złym. Prawdę mówiąc, gdyby poślubił milszą kobietę, sam byłby milszą osobą. Niestety, Fanny Ferrars, z którą się ożenił, była jeszcze bardziej ograniczona i samolubna od niego. W rezultacie w trakcie małżeństwa mąż, który bardzo ją kochał, stał się ogromną karykaturą własnej wcześniejszej osobowości.

Kiedy jego ojciec umierał, pan John Dashwood obiecał uczynić „wszystko, co w jego mocy”, by macocha i siostry żyły dostatnio. Po śmierci ojca musiał rozważyć, ile właściwie znaczy „wszystko”. Początkowo uznał, że może dać tysiąc funtów każdej z nich.

„Tak, z łatwością mógłbym dać tę sumę”, pomyślał sobie.

Jednak jego żona nie widziała tego w tym samym świetle. Zabranie trzech tysięcy funtów z majątku ich drogiego synka oznaczałoby niemal uczynienie go biedakiem! Jak może ograbić swoje dziecko z tak wielkiej sumy! A potem dać ją PRZYRODNIM siostrom!

– To była ostatnia obietnica złożona ojcu, moja droga Fanny – odparł jej mąż. – Błagał mnie, bym po jego śmierci uczynił coś dla moich sióstr i ich matki.

– Cóż, niech więc coś się dla nich zrobi, lecz niech tym czymś nie będą trzy tysiące funtów!

– Nie chciałbym, żeby uważały mnie za sknerę, wiesz... – dodał pan Dashwood.

– Nie sposób wiedzieć, czego mogą oczekiwać, lecz prawdziwą kwestią jest, na co cię stać! – stwierdziła żona. – Według mnie nie potrzebują więcej pieniędzy. Mogą wygodnie żyć z tymi dziesięcioma tysiącami funtów, jakie dostały w spadku.

– To prawda! – poweselał pan Dashwood. – Może zatem lepiej będzie uczynić coś dla ich matki, póki żyje. Sto funtów rocznie sprawi, że będą bardzo dostatnio żyć.

– Bez wątpienia – odparła żona – lecz jeśli pani Dashwood będzie żyć następne piętnaście lat, będziemy zrujnowani!

– Piętnaście lat! Ależ moja droga Fanny! – wykrzyknął pan Dashwood z przerażeniem.

– Cóż, doświadczenie podpowiada mi, iż ludzie zdają się żyć w nieskończoność, jeśli trzeba im płacić – odparła spokojnie pani Dashwood.

– Może zatem – powiedział pan Dashwood po chwili zastanowienia – powinienem im pomagać od czasu do czasu, okazjonalnie, kiedy będzie nas na to stać.

– Właśnie tak, mój drogi – powiedziała żona z zadowoleniem. – W istocie sądzę, że mogą żyć tak dostatnio przy własnych zasobach, że będą mogły znacznie bardziej pomagać tobie, niż tym im!

Tak więc we dwoje doszli do wniosku, że jest całkowicie zbędne, jeśli nie wysoce niewłaściwe, uczynienie czegokolwiek dla panien Dashwood czy ich matki.

Wkrótce po pogrzebie pana Henry’ego Dashwooda Fanny Dashwood przybyła do Norland Park ze swoją służbą i objęła go w posiadanie, sprowadzając wdowę po Henrym Dashwoodzie i jej córki do statusu swoich gości. Miała oczywiście prawo przyjechać, dom należał teraz do jej męża, lecz było to bardzo niegrzeczne zachowanie w stosunku do czterech pań, które nadal potrzebowały spokoju po śmieci drogiego męża i ojca.

Wdowa po Henrym Dashwoodzie, która wszystko przeżywała ze zdwojoną siłą, czy była to radość, czy uraza, chciała opuścić Norland Park najszybciej, jak mogła. Natychmiast zaczęła szukać nowego domu dla siebie i córek, na tyle niedrogiego, by mogła sobie na niego pozwolić. Nie było to jednak łatwe zadanie, a tymczasem panie musiały pozostać w Norland Park i znosić Fanny Dashwood.

Było to trochę łatwiejsze, kiedy przyjeżdżał w odwiedziny pan Edward Ferrars, brat Fanny. Edward był całkiem niepodobny do siostry. Był kulturalnym młodym mężczyzną, życzliwym i rozsądnym, chociaż niezbyt przystojnym. Wdowa Dashwood niebawem zauważyła, że okazuje on wielkie zainteresowanie jej najstarszej córce, Elinor, i że Elinor również zaczyna się w nim zakochiwać.

– Za kilka miesięcy, moja droga Marianne – powiedziała do najmłodszej córki, która właśnie skończyła siedemnaście lat – Elinor będzie szczęśliwą żoną Edwarda Ferrarsa. – Lecz ty nie wyglądasz na szczęśliwą, kochanie! – dodała, kiedy zobaczyła minę Marianne. – Nie uważasz go za dobrego kandydata?

– Edward jest... – powiedziała Marianne z wahaniem – najmilszym człowiekiem na świecie... lecz brak mu ducha, jaki powinien posiadać młody mężczyzna. Nie jest wystarczająco pełen życia, nie tańczy ani nie śpiewa dobrze i beznadziejnie czyta poezję! Ach, mamo! – wykrzyknęła po chwili. – Im więcej wiem o świecie, tym większą mam pewność, że nigdy nie znajdę mężczyzny, którego naprawdę pokocham! Tak wiele chcę!

Tak silne były uczucia matki i córki, które były bardzo do siebie podobne w tym względzie, że ich szczęście i rozpacz nie znały granic. Jednakże Elinor nie podzielała tej cechy. Śmierć ojca i nieżyczliwość szwagierki bardzo ją unieszczęśliwiły, potrafiła jednak znieść to i starała się znaleźć dobrą stronę w każdej sytuacji. Nie potrafiła z kolei ze zbytnim entuzjazmem podchodzić do perspektywy poślubienia Edwarda Ferrarsa. Chociaż dostrzegała jego uczucia do niej, nie wiedziała, czy to miłość czy przyjaźń. Poza tym zdawała sobie sprawę, iż należy wziąć pod uwagę inne sprawy i ludzi. Fanny oraz matka Fanny, pani Ferrars, nie byłyby zadowolone, widząc, że jej najstarszy syn i brat żeni się z kobietą bez majątku.

I miała rację. Gdy tylko Fanny Dashwood zauważyła zainteresowanie, jakie brat okazuje najstarszej pannie Dashwood, stała się jeszcze bardziej nieuprzejma względem gości. Pewnego poranka całkiem wprost wspomniała o tym, że jej brat będzie chroniony przed wszelkimi młodymi dziewczętami, które będą próbowały wyjść za niego za mąż. Wdowa Dashwood nie mogła tego dłużej znieść i odparła, że ona i jej córki wyprowadzają się z Norland Park następnego dnia, a tego samego dnia otrzymała list, który to umożliwiał.Robinson Crusoe – Robinson Crusoe

The Secret Garden – Tajemniczy ogród

The Adventures of Tom Sawyer – Przygody Tomka Sawyera

The Adventures of Sherlock Holmes – Przygody Sherlocka Holmesa

Alice's Adventures in Wonderland – Alicja w krainie czarów

Moby Dick – Moby Dick

The Last of the Mohicans – Ostatni Mohikanin

Dracula – Drakula

Lord Jim – Lord Jim

Three Men in Boat – Trzech panów w łódce

Gulliver’s Travels – Podróże Guliwera

The Wonderful Wizard of Oz – Czarnoksiężnik z Krainy Oz

White Fang – Biały Kieł

Sense and Sensibility – Rozważna i romantyczna

Pollyanna – Pollyanna

Peter Pan – Piotruś Pan

A Christmas Carol – Opowieść wigilijna

Treasure Island – Wyspa Skarbów