Sente - ebook

Prolog

Oba księ­ży­ce Be­ijing sta­ły wy­so­ko nad Za­ka­za­nym Mia­stem, kie­dy wa­ha­dło­wiec Liao Tzu pod­cho­dził do lą­do­wa­nia. Wi­dok na do­stoj­ne pa­wi­lo­ny, po­grą­żo­ne w srebr­nym bla­sku ogro­dy, na świa­tła se­tek lam­pio­nów nor­mal­nie cie­szył­by oko – ale ad­mi­rał był zbyt za­tro­ska­ny, by w peł­ni do­ce­nić pięk­no. We­zwa­nie na Be­ijing, i to nie tyl­ko dla nie­go, ale dla ca­łej gru­py bo­jo­wej, po­nad trzy­dzie­stu okrę­tów, mu­sia­ło ozna­czać roz­ka­zy o du­żej wa­dze – a do­świad­cze­nie Liao Tzu mó­wi­ło mu, że te rzad­ko są czymś do­brym.

Prom mięk­ko osiadł na lą­do­wi­sku Tian’an­men i ad­mi­rał zszedł po ram­pie w chłod­ne, pach­ną­ce ja­śmi­nem po­wie­trze. Na­tych­miast po­de­szła do nie­go dru­ży­na ma­ri­nes w czar­no-czer­wo­nych pan­ce­rzach, ce­re­mo­nial­na eskor­ta dla wy­so­kich ran­gą woj­sko­wych. Sta­no­wi­ła nie­mal je­dy­ny wi­docz­ny mi­li­tar­ny ak­cent na te­re­nie lą­do­wi­ska.

Obec­ność woj­sko­wych w po­bli­żu im­pe­rial­ne­go dwo­ru była za­wsze dys­kret­na i nie­mal­że wsty­dli­wa. Za­ka­za­ne Mia­sto dba­ło, by nikt nie miał wąt­pli­wo­ści, że ar­mia i flo­ta są tyl­ko służ­bą wo­bec władz cy­wil­nych, smut­ną ko­niecz­no­ścią w pro­ce­sie bu­do­wy po­tę­gi Im­pe­rium. Z tego po­wo­du per­so­nel woj­sko­wy trzy­mał się za­wsze na ubo­czu, by nie rzu­cać się w oczy urzęd­ni­kom, dwo­rza­nom i go­ściom. Dla­te­go stre­fy obro­ny były za­rzą­dza­ne z za­ma­sko­wa­nych punk­tów do­wo­dze­nia, a obro­na prze­ciw­lot­ni­cza ukry­ta w za­mknię­tych si­lo­sach. Dla­te­go wresz­cie dro­ga ku Pa­wi­lo­no­wi Wa­lecz­no­ści, do któ­re­go wie­zio­no ad­mi­ra­ła, nie­odmien­nie wio­dła przez Bra­mę Po­łu­dnio­wą, pod spoj­rze­niem wiel­kie­go po­są­gu Kon­fu­cju­sza, do­da­ne­go do Za­ka­za­ne­go Mia­sta je­dy­nie po to, by przy­po­mi­nał żoł­nie­rzom, gdzie jest ich miej­sce w ide­al­nej har­mo­nii świa­ta wi­dzia­ne­go z Be­ijing. Dzie­siąt­ki i set­ki drob­nych, dys­kret­nych sy­gna­łów sta­le mia­ły przy­po­mi­nać, że Za­ka­za­ne Mia­sto nie po­chwa­la woj­ny i nie czci tych, któ­rzy się nią pa­ra­ją. Młod­si ofi­ce­ro­wie czę­sto mie­li wąt­pli­wo­ści, a na­wet czu­li się ura­że­ni ta­kim po­dej­ściem dwo­ru. Liao Tzu jed­nak nie tyl­ko się doń przy­zwy­cza­ił, ale też na­uczył się je ak­cep­to­wać. Bądź co bądź, było słusz­ne. Wszy­scy po­win­ni zmie­rzać do świa­ta, któ­ry nie bę­dzie mu­siał każ­de­go dnia wal­czyć.

Tra­sa była krót­ka i po za­le­d­wie chwi­li li­mu­zy­na za­trzy­ma­ła się u stóp stop­ni wio­dą­cych do Pa­wi­lo­nu Wa­lecz­no­ści. Liao Tzu wy­siadł, od­sa­lu­to­wał do­wo­dzą­ce­mu ochro­ną po­rucz­ni­ko­wi i po­wo­li wspiął się na oświe­tlo­ne zdo­bio­ny­mi lam­pio­na­mi scho­dy. Za jego ple­ca­mi tęt­ni­ły ży­ciem dzie­dziń­ce Za­ka­za­ne­go Mia­sta, nie­po­mne na porę dnia i nocy, za­wsze peł­ne ide­al­nie zor­ga­ni­zo­wa­ne­go ru­chu na chwa­łę Nie­biań­skie­go Smo­ka.

***

Man­da­ryn, odzia­ny w ce­re­mo­nial­ny strój ha­fto­wa­ny w żu­ra­wie, cze­kał przy sto­li­ku oświe­tlo­nym bla­skiem kil­ku mi­ster­nie przy­go­to­wa­nych pa­pie­ro­wych lam­pio­nów, po­śród ka­mien­nych ni­skich i pła­skich do­nic, wy­peł­nio­nych kwia­ta­mi i krze­wa­mi, bu­du­ją­cy­mi za­ska­ku­ją­co spój­ne wra­że­nie ogro­du. Za­pach ja­śmi­nu był nie­mal odu­rza­ją­cy, a na jed­nej z ga­łą­zek przy­siadł sło­wik, któ­ry te­raz prze­krzy­wił łe­pek, by przyj­rzeć się przy­by­szo­wi. Przed star­cem stał ozdob­ny sto­lik, na któ­rym uło­żo­no mi­ster­nie wy­ko­na­ny go­ban. Le­żą­ce na nim ka­mie­nie uka­zy­wa­ły bi­twę w ostat­niej fa­zie, praw­do­po­dob­nie albo tuż przed pod­li­cze­niem punk­tów, albo tuż po nim. Rzeź­bio­na urna na ka­mie­nie była już pra­wie pu­sta. Czar­ne ka­mie­nie ze­pchnę­ły bia­łe do głę­bo­kiej de­fen­sy­wy i wy­nik star­cia wy­da­wał się nie­mal prze­są­dzo­ny. Ad­mi­rał z za­sko­cze­niem roz­po­znał do­kład­nie ten sam układ na plan­szy, któ­ry pa­mię­tał ze swo­jej po­przed­niej wi­zy­ty w Za­ka­za­nym Mie­ście. Układ, w któ­rym grał czar­ny­mi – i zwy­cię­żył. Układ, któ­ry – na­dal był prze­ko­na­ny – miał być ja­kie­goś ro­dza­ju na­uką i któ­re­go, po­mi­mo że od­two­rzył go w swo­im ga­bi­ne­cie i ob­ser­wo­wał każ­de­go dnia, nie po­tra­fił od­szy­fro­wać.

Ad­mi­rał pod­szedł do cze­ka­ją­ce­go nań miej­sca i za­marł w ocze­ki­wa­niu. Man­da­ryn uniósł gło­wę znad go­ba­nu. Na po­bruż­dżo­nej głę­bo­ki­mi zmarszcz­ka­mi twa­rzy dwo­je jed­no­li­cie czar­nych oczu wy­glą­da­ło jak za­sy­sa­ją­ce świa­tło stud­nie.

– Z całą pew­no­ścią chciał­byś spo­cząć po dłu­giej po­dró­ży, ad­mi­ra­le. – Wska­zał na wol­ne miej­sce po dru­giej stro­nie sto­łu.

Liao Tzu skło­nił się bez sło­wa i usiadł ostroż­nie na­prze­ciw­ko star­ca. Spoj­rzał na go­ban.

– Wi­dzę, że zde­cy­do­wa­łeś się przy­po­mnieć mi o chwi­lach daw­nej chwa­ły, Żu­ra­wiu.

– Każ­da bi­twa jest oka­zją do na­uki – od­parł man­da­ryn, uśmie­cha­jąc się wą­ski­mi usta­mi. – A naj­wię­cej je­ste­śmy w sta­nie się na­uczyć, kie­dy zna­my cały jej prze­bieg.

Prze­su­nął dłoń­mi po­nad ka­mie­nia­mi two­rzą­cy­mi ob­raz za­koń­czo­ne­go star­cia.

– Chcia­łem cię za­py­tać o two­je­go ucznia – po­wie­dział na­gle, pod­no­sząc wzrok znad bia­ło-czar­nej mo­zai­ki. – O two­je za­da­nie.

Ad­mi­rał po­chy­lił gło­wę. Spo­dzie­wał się, że roz­mo­wa bę­dzie do­ty­czy­ła jego mi­sji. Po­ści­gu za de­zer­te­rem i zdraj­cą Wu She­nem, któ­ry miast służ­by Nie­biań­skie­mu Smo­ko­wi wy­brał pi­rac­two i cha­os. Nie­gdy­siej­szym pod­wład­nym i uczniem Liao Tzu. Jego naj­więk­szą po­raż­ką.

– Moje ze­spo­ły od­cię­ły siły lo­jal­ne wo­bec zdraj­cy od za­opa­trze­nia – po­wie­dział ci­cho. – Mie­li­śmy kil­ka po­ty­czek, jed­nak zdraj­cy za­wsze uda­wa­ło się umknąć, po­no­sząc tyl­ko nie­wiel­kie stra­ty. Kie­dy nad­szedł roz­kaz po­wro­tu na Be­ijing, cze­ka­li­śmy w za­sadz­ce przy tra­sie kon­wo­jów za­opa­trze­nio­wych dla sys­te­mów po­gra­ni­cza. Nie­mniej po­zo­sta­je fak­tem, że zda­je się wy­prze­dzać nas o pół kro­ku.

– Czy my­ślisz, że ma do­stęp do wie­dzy o two­ich pla­nach? – Sta­rzec uniósł brew, czar­ne jak wę­gle oczy wbi­ły się w Liao Tzu ba­daw­czo.

– Nie wiem – od­parł ad­mi­rał. – Nie je­stem w sta­nie tego stwier­dzić. Jest co naj­mniej rów­nie praw­do­po­dob­ne, że po pro­stu to ja za­wo­dzę w przy­dzie­lo­nym mi za­da­niu.

Sło­wik za­śpie­wał po­śród ja­śmi­nu. Liao Tzu prze­łknął śli­nę – to, co miał po­wie­dzieć, nio­sło po­ten­cjal­nie prze­ra­ża­ją­ce wnio­ski.

– Mam jed­nak zu­peł­nie inne spo­strze­że­nie. Na­sze ba­da­nia w sys­te­mach, któ­re za­ata­ko­wał – wes­tchnął – wska­zu­ją, że jego moż­li­wo­ści są więk­sze, niż wy­ni­ka­ło­by to z jego sił. Sa­bo­taż, wie­dza, któ­rą po­sia­da… Jego moż­li­wo­ści wpły­nię­cia na tech­no­lo­gie obroń­ców są za­ska­ku­ją­ce. Wie­lu z im­pe­rial­nych do­wód­ców na tych po­ste­run­kach okre­śla je wręcz jako nie­ludz­kie.

Man­da­ryn po­wo­li po­ki­wał gło­wą. Chu­de, po­marsz­czo­ne pal­ce po­ru­szy­ły się, jak­by sta­rzec grał na nie­wi­docz­nym in­stru­men­cie.

– Wie­ści te z pew­no­ścią zo­sta­ną spraw­dzo­ne – po­wie­dział wresz­cie. – Zwłasz­cza że ist­nie­je wię­cej niż jed­no źró­dło su­ge­ru­ją­ce, że spo­strze­żo­no pew­ne zja­wi­ska, któ­rych od daw­na nie ob­ser­wo­wa­no. Tak­że poza prze­strze­nią Im­pe­rium.

Man­da­ryn za­milkł, przy­słu­chu­jąc się tre­lo­wi sło­wi­ka. Liao Tzu ski­nął gło­wą, ale nie ode­zwał się. Cze­kał, wie­dząc, że choć jego roz­mów­ca mil­czał, jesz­cze nie skoń­czył wy­po­wie­dzi.

– W isto­cie – sta­rzec wska­zał na plan­szę – być może jest jesz­cze jed­na na­uka, któ­rą moż­na wy­cią­gnąć z na­szej roz­gryw­ki. A do­kład­niej, jaką ja bym mógł wy­cią­gnąć.

Ad­mi­rał po­dą­żył wzro­kiem za po­marsz­czo­ną dło­nią, wska­zu­ją­cą zwy­cię­ski szyk czar­nych ka­mie­ni, któ­ry­mi po­ko­nał prze­ciw­ni­ka pod­czas gry po­nad dwa lata temu. Zmarsz­czył brwi. Ja­kie wnio­ski mógł­by wy­cią­gnąć bia­ły gracz? Przy­po­mniał so­bie tak czę­sto po­wta­rza­ny w za­ci­szu wła­sne­go ga­bi­ne­tu prze­bieg roz­gryw­ki.

Sku­pio­ny na bi­twie, do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wał się, że sło­wik za­milkł, a kie­dy spoj­rzał na man­da­ry­na, tego nie było już na sie­dzi­sku. Sta­rzec bez­sze­lest­nie wstał, po czym uklęk­nął, czo­łem do­ty­ka­jąc pod­ło­gi. Liao Tzu ob­ró­cił się. Ist­nia­ła je­dy­na oso­ba w ca­łym Im­pe­rium, wo­bec któ­rej man­da­ryn mógł – mu­siał – się tak za­cho­wać.

Nie­biań­ski Smok stał kil­ka kro­ków za nim w zło­tej sza­cie zdo­bio­nej mo­ty­wa­mi smo­ków, do­zwo­lo­nej je­dy­nie jemu. Był młod­szy, niż ad­mi­rał ocze­ki­wał, mógł mieć koło pięć­dzie­siąt­ki. Wy­so­ki i smu­kły, choć po­przez luź­ną sza­tę wi­dać było to głów­nie po dło­niach i kształ­cie twa­rzy. W czar­nych wło­sach po­ja­wia­ła się już si­wi­zna. Ku gi­gan­tycz­ne­mu za­sko­cze­niu Liao Tzu jego oczy nie były jed­no­li­cie czar­ne jak u użyt­kow­ni­ków neu­ro­złą­cza. Za po­sta­cią Ce­sa­rza nie­ru­cho­mo sta­ła para słu­żek, ja­sno­skó­rych, o twa­rzach pięk­nych jak por­ce­la­no­we lal­ki. Liao Tzu wi­dział Nie­biań­skie­go Smo­ka pierw­szy raz w ży­ciu i choć wy­obra­żał go so­bie ina­czej, na­gła myśl, że prze­cież po­peł­niał błąd, że prze­cież tak wła­śnie po­wi­nien wy­glą­dać Ce­sarz – była ja­sna i oczy­wi­sta. Ukląkł i w ce­re­mo­nial­nym po­kło­nie do­tknął czo­łem zie­mi.

Ce­sarz bez­gło­śnie pod­szedł do sto­li­ka i przez dłu­gą chwi­lę przy­glą­dał się roz­ło­żo­nym ka­mie­niom go.

– Po­wstań­cie – po­wie­dział wresz­cie.

Ad­mi­rał i man­da­ryn wsta­li jed­no­cze­śnie.

– Ad­mi­ra­le Liao Tzu – Nie­biań­ski Smok spoj­rzał na ofi­ce­ra i wska­zał na go­ban – czy już wiesz, jaką na­ukę mógł wy­cią­gnąć opo­nent, sto­jąc na­prze­ciw­ko two­ich zdol­no­ści?

– Nie, Wa­sza Wy­so­kość.

Ce­sarz spoj­rzał raz jesz­cze na go­ban.

– To pro­ste – od­parł wresz­cie bez cie­nia przy­ga­ny. – Po­wi­nien na­uczyć się, że sam z tobą nie zwy­cię­ży. ■1. Wolność

Strefa Zero, Alpha III Reticuli, pogranicze terytorium USA, 7.04.2214 ESD, 01:06

„John Don­ne”, na­wet cięż­ko ran­ny, na­dal spra­wiał wra­że­nie śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ne­go. Oto­czo­ny rusz­to­wa­nia­mi mo­bil­ne­go doku, z przy­le­pio­ną doń hubą sta­cji ba­daw­czej Tu­ring, omia­ta­ny na­mia­ra­mi eska­dry za­bez­pie­cza­ją­cej i na wpół roz­mon­to­wa­ny, zda­wał się za­le­d­wie cze­kać przy­cza­jo­ny, ob­ser­wo­wać swo­ich opraw­ców. Pla­no­wać ko­lej­ny krok.

Tym ra­zem jed­nak lu­dzie byli go­to­wi. W cią­gu trzech mie­się­cy ist­nie­nia Stre­fy Zero wszyst­kie prze­pro­wa­dza­ne tu ba­da­nia od­by­wa­ły się w rytm nie­na­ru­szal­nych pro­ce­dur. Nie chcia­no znisz­czyć bez­cen­ne­go zna­le­zi­ska, ja­kie sta­no­wił „John Don­ne”, lecz spraw­dza­nie go krok po kro­ku było po­ten­cjal­nie nie­bez­piecz­ne – nikt nie wie­dział, ja­kie jesz­cze nie­spo­dzian­ki skry­wa ka­dłub nisz­czy­cie­la. Po­sta­no­wio­no więc za­bez­pie­czyć się jak naj­le­piej. Nie­ustan­nie na­mie­rza­ją­ce go okrę­ty unij­ne­go ze­spo­łu z fla­gą na EUS „Achil­les” bez prze­rwy krą­ży­ły tuż poza umow­ną gra­ni­cą sie­dem­dzie­się­ciu jed­no­stek od wra­ku, ame­ry­kań­ska eska­dra li­nio­wa cze­ka­ła dwu­krot­nie da­lej. We­wnątrz stre­fy pa­tro­lo­wej prze­by­wał je­dy­nie osła­nia­ny przez dwa nisz­czy­cie­le okręt ba­daw­czy EUS „Amund­sen” – mo­bil­na sta­cja dla ze­spo­łów na­uko­wych lą­du­ją­cych na Tu­rin­gu i wy­dzie­ra­ją­cych „Joh­no­wi Don­ne’owi” jego ta­jem­ni­ce. Tam też w spe­cjal­nej, od­cię­tej od wszel­kich łącz da­nych celi trzy­ma­no Hak­ke­na, prze­chwy­co­ną wraz z okrę­tem sztucz­ną in­te­li­gen­cję. Na po­dej­ście w po­bli­że wra­ku ze­zwo­le­nie mia­ły tyl­ko dwa ro­dza­je jed­no­stek: woj­sko­we wa­ha­dłow­ce prze­wo­żą­ce ze­spo­ły ba­daw­cze i – w ra­zie po­trze­by – wspar­cie woj­sko­we oraz spe­cjal­nie zmo­dy­fi­ko­wa­ny frach­to­wiec „Au­ro­ra” zaj­mu­ją­cy się trans­por­tem cięż­kie­go ekwi­pun­ku.

Mimo to wśród kon­tyn­gen­tu woj­sko­we­go Stre­fy Zero było wie­lu ofi­ce­rów, któ­rzy po­czu­li­by się o wie­le le­piej, gdy­by zdo­ła­no za­koń­czyć jego wi­wi­sek­cję, do­bić go ter­mo­nu­kle­ar­ny­mi cio­sa­mi, nie po­zo­sta­wić ani śla­du po okrę­cie SI i skry­wa­nych w nim nie­bez­pie­czeń­stwach. Lu­dzie na­wet te­raz czu­li lęk przed swo­im naj­do­sko­nal­szym wro­giem.

Tym­cza­sem jed­nak sam „John Don­ne” nie ro­bił nic, co mo­gło­by te oba­wy po­twier­dzać. Od mo­men­tu, gdy tra­fi­ły go po­ci­ski „Nie­na­wist­nej”, a unij­ne jed­nost­ki przy­ho­lo­wa­ły do Stre­fy, okręt za­cho­wy­wał się jak każ­dy inny wrak. Żad­ne ma­szy­ny nie wy­szły na­prze­ciw ze­spo­łów ba­daw­czych, nie oży­ły na­gle re­ak­to­ry, sys­te­my bro­ni mil­cza­ły. Okręt SI – jak na ra­zie – cał­ko­wi­cie pod­da­wał się ludz­kim zdo­byw­com. Cze­kał.

***

Ciem­no­wło­sa dziew­czy­na w po­zba­wio­nym ozna­czeń mun­du­rze Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych sie­dzia­ła na pod­wi­nię­tych no­gach na środ­ku po­miesz­cze­nia. Jej je­dy­nym to­wa­rzy­szem był uśmiech­nię­ty trzy­dzie­sto­kil­ku­la­tek z krót­kim grze­bie­niem tle­nio­nych wło­sów oraz kil­ko­ma wi­docz­ny­mi pier­cin­ga­mi. Męż­czy­zna cho­dził po po­ko­ju, trzy­ma­jąc ręce w kie­sze­niach an­tycz­ne­go sza­re­go pro­chow­ca. Obo­je mil­cze­li – a przy­naj­mniej tyle moż­na było stwier­dzić, pa­trząc na od­czy­ty umiesz­czo­nych w po­miesz­cze­niu mi­kro­fo­nów. W pew­nym mo­men­cie dziew­czy­na wsta­ła, spo­glą­da­jąc na roz­mów­cę z wy­raź­nym roz­ba­wie­niem. Na­stęp­nie chwy­ci­ła go za rękę – a ra­czej spró­bo­wa­ła. Jej drob­na dłoń prze­nik­nę­ła bez tru­du przez ciem­niej­szą, ma­syw­niej­szą rękę męż­czy­zny w pro­chow­cu. Po­tem dziew­czy­na ru­szy­ła na­przód, prze­cho­dząc przez po­stać na wskroś. Męż­czy­zna roz­padł się w rój świe­tli­stych punk­tów, któ­re ude­rzy­ły o pod­ło­gę po­miesz­cze­nia ni­czym szkla­ne kul­ki. Kie­dy ze­bra­ły się ra­zem, za­miast po­przed­niej po­sta­ci na­prze­ciw dziew­czy­ny stał sze­ścio­let­ni chłop­czyk, trzy­ma­ją­cy ja­sno­ró­żo­wy ka­ra­bin-za­baw­kę. Obo­je za­śmia­li się, jak dzie­ci, któ­re od­kry­ły wy­jąt­ko­wo śmiesz­ną za­ba­wę. Po­tem dziew­czy­na usia­dła, tym ra­zem na koń­cu po­miesz­cze­nia.

Puł­kow­nik Wil­liam Bris­ba­ne ru­chem dło­ni wy­izo­lo­wał frag­ment prze­ka­zu i za­trzy­mał pro­jek­cję. Ho­lo­gra­ficz­ny ob­raz za­marł. Dziec­ko i dziew­czy­na za­trzy­ma­li się w pół wy­bu­chu śmie­chu.

– Roz­ma­wia­ją, praw­da? – za­py­tał ci­cho.

– Nie wiem. – Sie­dzą­ca obok nie­go ma­jor Krol­le wpa­try­wa­ła się w nie­ru­cho­my ob­raz jed­no­li­cie czar­ny­mi ocza­mi. Mag o bla­dej, trój­kąt­nej twa­rzy i wy­so­kich ko­ściach po­licz­ko­wych ko­ja­rzy­ła się puł­kow­ni­ko­wi z el­fa­mi ze sta­rych le­gend. – Wiem, że robi to Hak­ken.

Szczu­pła dłoń ma­jor prze­su­nę­ła się mi­ni­mal­nie na kon­so­le­cie i ob­raz cof­nął się do mo­men­tu, kie­dy Co­let­te prze­szła po­przez ho­lo­gra­ficz­ną ilu­zję. Świetl­ne punk­ty two­rzą­ce męż­czy­znę po­now­nie roz­sy­pa­ły się na wszyst­kie stro­ny, tyl­ko po to, by za­trzy­mać się jesz­cze przed opad­nię­ciem na po­kład, kie­dy mag za­pau­zo­wa­ła na­gra­nie. Po­tem wró­ci­ły, for­mu­jąc świe­tli­stą syl­wet­kę, lecz za­nim uzy­ska­ła rysy, na­gra­nie znów ru­szy­ło na­przód. Na­gle ob­raz za­marł, a na­stęp­nie uka­zał zbli­że­nie po­je­dyn­czej świe­tli­stej plam­ki, wy­peł­nio­nej ko­lo­ro­wy­mi spi­ra­la­mi i ro­ze­ta­mi. Krol­le spoj­rza­ła na Bris­ba­ne’a, zwra­ca­jąc ku nie­mu szczu­płą twarz, nie­po­ko­ją­co po­zba­wio­ną wy­ra­zu.

– Wie pani, co po­wie­dział? – za­py­tał puł­kow­nik.

– Nie. – Miał nie­przy­jem­ne wra­że­nie, że za­nim mag od­po­wie­dzia­ła, upły­nę­ła nie­co zbyt dłu­ga chwi­la, jak­by Krol­le roz­wa­ża­ła też inne opcje. – To musi być szyfr, któ­ry albo usta­li­li, albo opie­ra się na wie­dzy Co­let­te Arn­hem. Ja jej nie po­sia­dam.

Bris­ba­ne do­ce­niał ma­gów. Pre­dys­po­zy­cje, neu­ro­złą­cze i lata ćwi­czeń da­wa­ły im gi­gan­tycz­ną prze­wa­gę nad ludź­mi w pra­cy z sys­te­ma­mi kom­pu­te­ro­wy­mi. Byli lo­gicz­ni, pre­cy­zyj­ni i pra­wie cał­ko­wi­cie po­zba­wie­ni emo­cji, co rów­nież by­wa­ło nie­zwy­kle prak­tycz­ną ce­chą. Cza­sem spra­wia­li też wra­że­nie tak ob­cych, że moż­na się było za­sta­na­wiać, czy bli­żej im do lu­dzi, czy ma­szyn. I choć ma­go­wie byli wie­lo­krot­nie we­ry­fi­ko­wa­ni, to prze­cież nie­ła­two jest przej­rzeć oso­bę na kra­wę­dzi ge­niu­szu.

– Ro­zu­miem.

– Fakt jed­na­ko­woż, że sama Co­let­te nie ra­por­tu­je sy­gna­łów od Hak­ke­na…

– Ro­zu­miem – po­wie­dział, odro­bi­nę gło­śniej, niż za­mie­rzał.

Mag za­mil­kła, jej czar­ne oczy były jak dwie nie­skoń­czo­ne stud­nie.

– Ma pani do­stęp do wszyst­kich zna­nych mi in­for­ma­cji o Co­let­te Arn­hem, ma­jo­rze. Pro­szę na­dal nad tym pra­co­wać i za­wia­do­mić mnie, kie­dy tyl­ko coś bę­dzie wia­do­mo.

– Tak.

– Jesz­cze jed­no. – Au­stra­lij­czyk spoj­rzał na Krol­le. – Czy we­dług pani opi­nii Arn­hem jest wia­ry­god­na?

Ma­jor mil­cza­ła, ob­ser­wu­jąc oesa nie­ru­cho­mym spoj­rze­niem.

Bris­ba­ne po­wo­li ski­nął gło­wą i ob­ró­cił się do wyj­ścia. Za­nim opu­ścił po­miesz­cze­nie, ostat­ni raz spoj­rzał na mo­ni­tor, uka­zu­ją­cy wnę­trze celi Hak­ke­na na od­le­głym o dwa­na­ście jed­no­stek „Amund­se­nie”. Co­let­te Arn­hem pa­trzy­ła wprost w obiek­tyw ka­me­ry i uśmie­cha­ła się przy­jaź­nie.

EUS „Piołun”, Strefa Zero, Alpha III Reticuli, pogranicze terytorium USA, 7.04.2214 ESD, 03:58

Eli­se Mo­ore sie­dzia­ła w fo­te­lu w sali kon­fe­ren­cyj­nej „Pio­łu­nu”, z dłoń­mi zło­żo­ny­mi na rę­ko­je­ści nie­od­łącz­ne­go ra­pie­ra. Broń – o ile Bris­ba­ne pa­mię­tał, pa­miąt­ka ro­dzin­na i znak roz­po­znaw­czy eks­cen­trycz­nej ko­man­dor – po­wo­li wi­ro­wa­ła po­mię­dzy ukry­ty­mi w rę­ka­wicz­kach dłoń­mi, kre­śląc gło­wi­cą ósem­ki w po­wie­trzu. Mo­ore pa­trzy­ła na ol­brzy­mią, zaj­mu­ją­cą całą dłu­gość ścia­ny pro­jek­cję ekra­nu tak­tycz­ne­go okrę­tu. Czar­ne tło pstrzy­ły ko­lo­ro­we iko­ny, kody i sym­bo­le, prze­ci­na­ły je ja­sne li­nie tra­jek­to­rii, zdo­bi­ły sza­re sfe­ry praw­do­po­dob­nych po­zy­cji obiek­tów, któ­re chwi­lo­wo po­zo­sta­wa­ły nie­wi­docz­ne dla sen­so­rów. Po­zy­cję „Pio­łu­nu” zna­czy­ła błę­kit­na iko­na na po­gra­ni­czu Stre­fy Zero, tuż obok po­dob­nej, sym­bo­li­zu­ją­cej ba­daw­cze­go „Amund­se­na”, i czer­wo­nej, wska­zu­ją­cej po­zy­cję USS „Ne­me­sis”, jak cień po­wta­rza­ją­ce­go ma­new­ry unij­ne­go nisz­czy­cie­la.

– Puł­kow­ni­ku. – Nie od­wró­ci­ła się w jego stro­nę, na­dal sku­pio­na wy­łącz­nie na pro­jek­cji.

– Ko­man­do­rze – od­parł Bris­ba­ne uprzej­mie. – Jaki wie­ści ze Stre­fy?

– Bez zmian. – Rę­ko­jeść ra­pie­ra za­tań­czy­ła po­mię­dzy smu­kły­mi dłoń­mi ofi­cer, z pra­wej do le­wej, z le­wej do pra­wej, w rów­nym tem­pie, pre­cy­zyj­nie jak me­tro­nom. – Wszy­scy cho­dzą jak na pa­ra­dzie, nikt nie zszedł z ozna­czo­nych kur­sów na­wet o ki­lo­metr.

– Nikt nie chce in­cy­den­tu. – Au­stra­lij­czyk wzru­szył ra­mio­na­mi. – W pe­wien spo­sób po­cie­sza­ją­ce.

Nie czuł się spe­cjal­nie za­sko­czo­ny. Za­wie­sze­nie bro­ni po­mię­dzy Unią i Sta­na­mi Zjed­no­czo­ny­mi było jesz­cze bar­dzo świe­że, a za­gro­że­nie, któ­re im­pli­ko­wa­ła smu­kła, groź­na syl­wet­ka „Joh­na Don­ne’a”, na­dal w sfe­rze hi­po­tez. W ta­kiej sy­tu­acji na­gła eska­la­cja sy­tu­acji po­mię­dzy nie­daw­ny­mi wro­ga­mi zda­wa­ła się bar­dziej praw­do­po­dob­na niż sztucz­ka oto­czo­ne­go pa­ję­czy­ną osprzę­tu wra­ku.

– Albo chcą go w kon­kret­nym mo­men­cie. – Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się krzy­wo, jed­nak za­nim zdą­ży­ła po­wie­dzieć coś wię­cej, na­prze­ciw niej po­ja­wi­ły się dwie ko­lej­ne pro­jek­cje. Jed­na z nich przed­sta­wia­ła kontr­ad­mi­ra­ła Pe­tre­scu, krzep­kie­go, śnia­de­go sześć­dzie­się­cio­lat­ka do­wo­dzą­ce­go unij­ną eska­drą. Na dru­giej wi­dzie­li bla­dą, po­cią­głą twarz dok­tor Hjel­strom, sze­fo­wej ka­dry na­uko­wej „Amund­se­na”.

Bris­ba­ne zer­k­nął na wska­za­nia ścien­ne­go ze­ga­ra – dwój­ka przy­by­szów była, jak za­wsze, punk­tu­al­na nie­mal co do se­kun­dy.

– Dzień do­bry pań­stwu – za­czął Pe­tre­scu i kon­ty­nu­ował, nie cze­ka­jąc, aż prze­brzmią ru­ty­no­we grzecz­no­ści: – I od razu: jak po­stę­py? Tyl­ko pro­szę mi to ja­koś stre­ścić.

Bris­ba­ne z tru­dem po­wstrzy­mał się od uśmie­chu, pa­trząc na le­d­wie skry­wa­ną ura­zę dok­tor. Ad­mi­rał Pe­tre­scu, bę­dąc oso­bą obo­wiąz­ko­wą, na­le­gał na co­dzien­ne ra­por­ty z pra­cy na­ukow­ców na „Amund­se­nie” i spo­tka­nie z Mo­ore, do­wód­cą przy­dzie­lo­nej okrę­to­wi eskor­ty. Jed­no­cze­śnie ni­g­dy nie krył się ze swo­ją igno­ran­cją i cią­gle żą­dał uprosz­czeń, co do­pro­wa­dza­ło skru­pu­lat­ną i neu­ro­tycz­ną Hjel­strom do bia­łej go­rącz­ki.

– Na­sze ze­spo­ły na­dal pra­cu­ją nad od­szy­fro­wa­niem da­nych na­wi­ga­cyj­nych, któ­re uda­ło się prze­chwy­cić, ale bez do­dat­ko­wych in­for­ma­cji nie li­czy­my na szyb­ki suk­ces. Pró­bo­wa­li­śmy za­wę­zić prze­strzeń roz­wią­zań do… – za­czę­ła dok­tor, ale Pe­tre­scu zbył ją nie­dba­łym ge­stem.

– Pro­szę się sku­pić na zmia­nach, a nie na rze­czach, któ­re się nie zmie­ni­ły od wczo­raj. Ma­cie coś no­we­go?

To rów­nież sta­no­wi­ło ele­ment cha­rak­te­ry­stycz­ny ich co­dzien­nych spo­tkań – ad­mi­ra­ła draż­nił po­wol­ny po­stęp prac na­uko­wych. Ak­cep­to­wał go, ale z cha­rak­te­ry­stycz­nym żach­nię­ciem czło­wie­ka, któ­ry co praw­da zda­je so­bie spra­wę z ko­niecz­no­ści ostroż­ne­go po­stę­po­wa­nia – lecz bar­dzo by tego nie chciał. Praw­do­po­dob­nie wpływ mia­ły na to nie tyl­ko na­ci­ski z góry, ale też po­cząt­ko­wy po­stęp ba­dań. W pierw­szych ty­go­dniach od­kry­wa­no pew­ne pod­sta­wo­we, jed­nak bar­dzo wi­docz­ne dla la­ika rze­czy – jak na przy­kład to, że „John Don­ne” był luź­ną im­pre­sją na te­mat ame­ry­kań­skie­go nisz­czy­cie­la kla­sy Ve­ster, bu­do­wę sys­te­mu dysz na­pę­du jo­no­we­go oraz, co sta­no­wi­ło wciąż opo­wia­da­ną hi­sto­rię, nie­wiel­kie, od­izo­lo­wa­ne cał­ko­wi­cie od resz­ty okrę­tu po­miesz­cze­nie, bę­dą­ce do­kład­ną re­kon­struk­cją mesy ofi­cer­skiej z ory­gi­nal­ne­go ve­ste­ra, łącz­nie z ma­te­ria­łem fo­te­li oraz od­cię­tym od za­si­la­nia eks­pre­sem do kawy. Czas „wiel­kich od­kryć” mi­nął jed­nak bez­pow­rot­nie i te­raz ze­spo­ły Hjel­strom ska­za­ne były na po­wol­ną, mrów­czą pra­cę i nie­wiel­kie po­stę­py cał­ko­wi­cie po­mi­jal­ne dla ko­goś, kto sam ba­da­czem nie był.

– Dziś rano prze­bi­li­śmy się przez ze­wnętrz­ny pan­cerz „Joh­na Don­ne’a” w sek­to­rze C – po­wie­dzia­ła Szwed­ka ze sztucz­nym uśmie­chem na ustach. – Nie­ste­ty, struk­tu­ra ka­dłu­ba pod nim jest po­dob­na do tej w sek­to­rach A i B. Brak ja­kich­kol­wiek no­wych ko­ry­ta­rzy czy tu­ne­li, jed­no­li­ty ma­te­riał z wy­stę­pu­ją­cy­mi sto­sun­ko­wo re­gu­lar­nie ko­mo­ra­mi o prze­kro­ju po­mię­dzy me­trem a dwo­ma, po­łą­czo­ny­mi duk­ta­mi o prze­kro­ju dwu­dzie­stu cen­ty­me­trów. Ko­mo­ry są wy­peł­nio­ne py­łem, przede wszyst­kim krze­mo­wym, ale z do­miesz­ka­mi róż­nych me­ta­li. W dwóch przy­pad­kach za­miast pyłu wy­stę­po­wa­ła gę­sta sub­stan­cja, któ­rej ana­li­za wy­ka­za­ła po­dob­ny skład. Na­dal spraw­dza­my hi­po­te­zę, że mamy do czy­nie­nia z pro­gra­mo­wal­ny­mi sub­stan­cja­mi i sys­te­mem umoż­li­wia­ją­cym do­sto­so­wa­nie we­wnętrz­nej struk­tu­ry okrę­tu do po­trzeb. Chwi­lo­wo trud­no nam wy­snuć ja­kieś wią­żą­ce wnio­ski. We­wnątrz duk­tów wy­kry­li­śmy śla­dy tych sa­mych pier­wiast­ków co w ko­mo­rach, jak rów­nież ścież­ki prze­wo­dzą­ce, praw­do­po­dob­nie słu­żą­ce do trans­fe­ru da­nych. Za­ło­ży­li­śmy son­dy, ale na ra­zie mo­ni­to­ring nic nie wy­ka­zu­je.

Obok jej po­do­bi­zny nad kon­fe­ren­cyj­nym sto­łem za­mi­go­tał ko­lej­ny ho­lo­gram uka­zu­ją­cy zbli­że­nia od­wier­tów wy­ko­ny­wa­nych przez eki­py ba­daw­cze w ka­dłu­bie prze­ję­te­go okrę­tu. Na trze­cim z ko­lei uję­ciu dało się zo­ba­czyć roz­wier­co­ną ko­mo­rę oświe­tlo­ną re­flek­to­rem gło­wi­cy ba­daw­czej. Wy­peł­nia­ją­cy prze­strzeń we­wnątrz pył przy­po­mi­nał po­piół.

– Oczy­wi­ście. – Ad­mi­rał zno­wu upił łyk z trzy­ma­ne­go obu­rącz kub­ka. – Co ze źró­dłem mocy? Ma­cie je? Albo wie­cie coś o nim?

Do­mnie­ma­ne źró­dło za­si­la­nia, któ­re­go sła­be echa wy­ła­py­wa­ły ska­ny grup ba­daw­czych, było naj­więk­szą bo­lącz­ką Ru­mu­na.

– Tak, w tym sen­sie, że je­ste­śmy pew­ni jego obec­no­ści – po­twier­dzi­ła dok­tor. – Uwa­ża­my, że jest na na­szej wy­so­ko­ści, do­tar­cie tam to po pro­stu kwe­stia cza­su. We­dług ska­nów to może być do­brze głu­szo­ny re­ak­tor, ale trud­no osza­co­wać…

– Czy może za­si­lić broń? Na­pęd?

– Nie wie­my. – Hjel­strom bar­dzo wy­raź­nie po­wstrzy­ma­ła się przed wy­wró­ce­niem ocza­mi. – Ist­nie­je sze­reg zmien­nych, któ­re wpły­wa­ją na osza­co­wa­nie rze­czy­wi­stej wy­daj­no­ści źró­dła za­si­la­nia w opar­ciu o od­czy­ty i…

– Zna­czy: nie ma wy­ni­ków. Ro­zu­miem. – Pe­tre­scu uniósł do ust pa­ru­ją­cy ku­bek opa­trzo­ny na­pi­sem „Naj­lep­szy dzia­dek na świe­cie”. – Ja­kiś prze­sył da­nych? Na­wi­ga­cja, łącz­ność?

Od­kąd ty­dzień temu ze­spół ba­daw­czy prze­chwy­cił coś, co zi­den­ty­fi­ko­wa­no jako za­szy­fro­wa­ne pa­kie­ty na­wi­ga­cyj­ne, Pe­tre­scu zda­wał się żyć na­dzie­ją, że suk­ces – choć wąt­pli­wy, bo na­dal nic nie od­szy­fro­wa­no – uda się po­wtó­rzyć.

– Nie­wąt­pli­wie tak, ale nie je­ste­śmy w sta­nie stwier­dzić ja­kich. – Są­dząc po wy­ra­zie twa­rzy, Hjel­strom mia­ła na ten te­mat zu­peł­nie inne zda­nie. – Ra­czej nie li­czy­ła­bym na szyb­ki suk­ces na tym polu.

– No tak. No tak. – Ad­mi­rał znów uniósł ku­bek do ust. – Cóż, pro­szę dać mi znać, je­śli tyl­ko bę­dzie coś wia­do­mo. Po­trze­bu­ję też har­mo­no­gra­mu od­wier­tów w głąb ka­dłu­ba „Joh­na Don­ne’a”.

– Nie­ste­ty, mo­że­my do­star­czyć tyl­ko szki­co­wy roz­kład. Po­stęp tego typu ope­ra­cji jest trud­ny do prze­wi­dze­nia, zwłasz­cza że mamy nie ry­zy­ko­wać nie­po­trzeb­nych uszko­dzeń wra­ku. War­to za­uwa­żyć…

– Ogól­ny plan bę­dzie mu­siał wy­star­czyć. – Pe­tre­scu mach­nął ręką i zwró­cił się do Mo­ore, lecz za­nim zdą­żył co­kol­wiek po­wie­dzieć, Szwed­ka unio­sła dłoń.

– Jest jesz­cze jed­na rzecz – po­wie­dzia­ła.

Ad­mi­rał, ku za­sko­cze­niu wszyst­kich, prze­rwał w pół sło­wa i spoj­rzał na Hjel­strom py­ta­ją­co.

– Cho­dzi o spe­cja­list­kę przy­dzie­lo­ną nam przez Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych.

– Arn­hem? – Bris­ba­ne uniósł brew.

– Tak – od­par­ła. – Choć jej po­moc przy prze­chwy­co­nych da­nych po­zo­sta­je nie­oce­nio­na, jej za­cho­wa­nie jest ze wszech miar nie­po­ko­ją­ce.

– W jaki spo­sób?

– Za­nik kon­tak­tu z po­zo­sta­łym per­so­ne­lem – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta. – Tak­że pod­czas ba­dań po po­wro­cie z po­kła­du „Joh­na Don­ne’a”. To wy­raź­na zmia­na. Wcze­śniej co praw­da nie by­li­śmy w sta­nie od­szy­fro­wać więk­szo­ści jej prze­ka­zu, ale przy­naj­mniej prze­kaz był. Te­raz prak­tycz­nie całą jej ak­tyw­no­ścią jest po­byt w ko­mo­rze, gdzie trzy­ma­my prze­chwy­co­ną SI.

– Jej za­da­niem jest wy­do­by­cie in­for­ma­cji z tej SI – za­uwa­żył puł­kow­nik. – Po­win­na tam prze­by­wać, ta­kie do­sta­ła roz­ka­zy.

– To praw­da – zgo­dzi­ła się Hjel­strom. – Moi ana­li­ty­cy zna­leź­li jed­nak kil­ka nie­po­ko­ją­cych wzor­ców w jej za­cho­wa­niu. Na­tu­ral­nie za­war­li­śmy to w ra­por­cie.

– Będę wdzięcz­ny za ko­pię.

Szwed­ka ski­nę­ła gło­wą.

– Mam na­dzie­ję, że przyj­rzy się pan tej spra­wie – włą­czył się Pe­tre­scu. – By­ło­by nie­do­brze, gdy­by nie miał pan kon­tro­li nad wła­sny­mi ludź­mi.

– Rę­czę, że w peł­ni kon­tro­lu­ję Arn­hem. – Bris­ba­ne uśmiech­nął się kwa­śno. – Pro­szę się nie oba­wiać.

– To wła­śnie chcia­łem usły­szeć. – Ad­mi­rał uniósł ku­bek w imi­ta­cji to­a­stu. – Ko­man­do­rze Mo­ore, co z „Ne­me­sis”?

Ra­pier prze­pły­wa­ją­cy po­mię­dzy dłoń­mi Eli­se Mo­ore za­marł. Do­wód­ca „Pio­łu­nu” unio­sła wzrok na prze­ło­żo­ne­go.

– Trzy­ma­ją się we­wnątrz ko­ry­ta­rza usta­lo­ne­go w wy­tycz­nych – po­wie­dzia­ła spo­koj­nie. – Ko­man­dor Kel­ly zgła­sza się co sześć go­dzin, żeby uzgod­nić pro­gram ma­new­rów. Wzo­ro­wy są­siad.

– Do­brze! Tego wła­śnie po­trze­bu­je­my! – Pe­tre­scu wy­raź­nie się roz­pro­mie­nił. Ku­rze łap­ki w ką­ci­kach oczu spra­wi­ły, że w tej chwi­li wy­jąt­ko­wo ła­two było go so­bie wy­obra­zić jako po­sia­da­cza ko­cha­ją­cych wnu­ków. – Za­tem pro­szę…

Za­marł na­gle i zmarsz­czył brwi w od­po­wie­dzi na mel­du­nek po­cho­dzą­cy gdzieś spo­za ka­dru.

– Ile? – za­py­tał, marsz­cząc brwi. – Wy­wo­łu­je­cie ich? Aha… Tak, na ekran.

Przez kil­ka­dzie­siąt se­kund Ru­mun wpa­try­wał się gdzieś na pra­wo od ka­me­ry prze­ka­zu­ją­cej ob­raz na „Pio­łun”. Bris­ba­ne, Mo­ore i Hjel­strom cze­ka­li w mil­cze­niu.

– Pro­szę pań­stwa – jo­wial­ność wy­pa­ro­wa­ła z gło­su ad­mi­ra­ła jak zdmuch­nię­ta – sy­tu­acja się zmie­ni­ła.

– Sir? – Mo­ore zmru­ży­ła zie­lo­ne oczy.

– Wła­śnie otrzy­ma­łem in­for­ma­cję, że do sys­te­mu we­szła Pią­ta Eska­dra Li­nio­wa – wy­ja­śnił Ru­mun. – Jej do­wód­ca chce jak szyb­sze­go kon­tak­tu z ka­drą.

– Nowe roz­ka­zy? – Wzrok ko­man­dor Mo­ore po­wę­dro­wał do ekra­nu tak­tycz­ne­go.

– Nowy układ sił, więc i nowe roz­ka­zy, tak. – Pe­tre­scu po­cią­gnął dłu­gi łyk z kub­ka. – Od­pra­wa za kwa­drans.

Jed­nym ru­chem prze­rwał po­łą­cze­nie. Jego ho­lo­gram za­mi­go­tał i znikł, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie tyl­ko sza­ry po­blask pro­jek­to­ra i echo nie­po­ko­ju ad­mi­ra­ła.

EUS „Aurora”, Strefa Zero, Alpha III Reticuli, pogranicze terytorium USA, 7.04.2214 ESD, 05:11

Trans­por­to­wiec „Au­ro­ra” był bar­dzo spe­cy­ficz­nym okrę­tem. Ni­czym prze­ra­so­wio­ny pies, sta­no­wił do­sko­na­ły przy­kład ide­al­ne­go do­sto­so­wa­nia do jed­ne­go za­da­nia i wy­jąt­ko­wej bez­u­ży­tecz­no­ści we wszyst­kich in­nych. Jego ka­dłub po­zba­wio­no ochron­nej war­stwy po­szy­cia CSS, czy­niąc go zu­peł­nie bez­bron­nym wo­bec ognia la­se­rów da­le­kie­go za­się­gu. Sys­te­my łącz­no­ści wzmoc­nio­no ka­blo­wy­mi in­ter­ko­ma­mi, przez co ko­mu­ni­ka­cji we­wnętrz­nej prak­tycz­nie nie dało się za­kłó­cić na dłu­go. Po­most bo­jo­wy zo­stał za­mi­no­wa­ny, po­dob­nie jak dwie ba­te­rie obro­ny punk­to­wej. Uru­cho­mie­nie na­pę­du gwiezd­ne­go wy­ma­ga­ło fi­zycz­nej obec­no­ści w dwóch od­le­głych od sie­bie punk­tach, a rdzeń na­wi­ga­cyj­ny dało się od­strze­lić pro­stą ko­men­dą. Kap­su­ły ra­tun­ko­we były nie­mal cał­ko­wi­cie po­zba­wio­ny­mi elek­tro­ni­ki sko­ru­pa­mi, po­zwa­la­ją­cy­mi prze­trwać nie wię­cej niż kil­ka­na­ście go­dzin w prze­strze­ni. Trans­por­to­wiec miał za to moc­no pod­ra­so­wa­ne sil­ni­ki ma­new­ro­we, dzię­ki cze­mu do­ko­wa­ło się nim nie­mal jak wa­ha­dłow­cem, do­sko­na­le wy­po­sa­żo­ną zbro­jow­nię oraz han­gar na nie­wiel­ki ho­low­nik por­to­wy o dra­stycz­nie przy­cię­tym za­się­gu.

To wszyst­ko słu­ży­ło tyl­ko jed­ne­mu ce­lo­wi – by „Au­ro­ra”, do­star­cza­ją­ca za­opa­trze­nie ze­spo­łom na­uko­wym pra­cu­ją­cym na po­kła­dzie „Joh­na Don­ne’a”, była bez­piecz­na. Nie dla swo­jej za­ło­gi, rzecz ja­sna – bez­pie­czeń­stwo ob­sa­dy trans­por­tow­ca było kwe­stią zde­cy­do­wa­nie dru­go­rzęd­ną. „Au­ro­ra”, je­dy­na duża jed­nost­ka ma­ją­ca ze­zwo­le­nie na po­dej­ście do „Joh­na Don­ne’a”, mia­ła przede wszyst­kim nie sta­no­wić za­gro­że­nia dla resz­ty ze­spo­łu, co prze­kła­da­ło się na by­cie nie­zbyt szyb­ką, sła­bo uzbro­jo­ną i ła­twą do znisz­cze­nia. Na­tu­ral­nie za­ło­ga i pa­sa­że­ro­wie „Au­ro­ry” do­sko­na­le zda­wa­li so­bie spra­wę ze sta­tu­su okrę­tu, co było po­wo­dem szyb­kie­go roz­kwi­tu czar­ne­go hu­mo­ru wśród trzy­dzie­stu osób obec­nych na po­kła­dzie. Ale mo­ra­le ob­sa­dy trans­por­tow­ca, któ­ry miał ni­g­dy nie iść do bi­twy, było jesz­cze da­lej na li­ście za­in­te­re­so­wań do­wód­cy so­jusz­ni­czych sił niż jej prze­trwa­nie.

***

Mar­cin Wierz­bow­ski obu­dził się na pisk in­ter­ko­mu. Ciem­ność we­wnętrz­nej stro­ny po­wiek po­wo­li ustą­pi­ła pół­mro­ko­wi ską­pa­nej w noc­nym oświe­tle­niu ka­ju­ty ofi­cer­skiej „Au­ro­ry”. Sie­dział na po­kła­dzie, tuż obok roz­ło­żo­nej koi. Nie przy­po­mi­nał so­bie, kie­dy za­snął, ale to było ostat­nio nor­mą. Od pra­wie mie­sią­ca spał krót­ko, głów­nie w miej­scach, gdzie zmę­cze­nie aku­rat go po­ko­na­ło, i bu­dził się nie­wy­po­czę­ty. Czuł watę w gło­wie i nie­przy­jem­ny cię­żar w ca­łym cie­le. Po­wi­nien był wziąć wię­cej pro­chów – po­ja­wi­ła się zna­jo­ma myśl, zwy­kła re­flek­sja ostat­nich po­ran­ków. Zer­k­nął na ze­gar – była trze­cia w nocy cza­su po­kła­do­we­go, da­le­ko do po­bud­ki. A więc coś mu­sia­ło się wy­da­rzyć. Po­czuł na­głe go­rą­co, kie­dy we­wnętrz­ny dzwo­nek alar­mo­wy su­nął po­przez ko­lej­ne sy­nap­sy, przy­go­to­wu­jąc cia­ło do wal­ki.

– Słu­cham – ode­zwał się, ude­rza­jąc w przy­cisk od­bio­ru.

Na ekra­nie po­ja­wi­ła się drob­na twarz Ca­mil­li Isaks­son. Szwed­ka mia­ła peł­ną wy­stu­dio­wa­nej non­sza­lan­cji minę oso­by, któ­ra nie tyl­ko nie ma nic alar­mu­ją­ce­go do za­ra­por­to­wa­nia, ale też kwe­stio­nu­je samą ko­niecz­ność skła­da­nia mel­dun­ków. Było w niej jed­nak skry­te, le­d­wo wy­czu­wal­ne na­pię­cie, któ­re na­tych­miast wy­ła­pał.

– Wsta­waj, słod­ki ksią­żę – rzu­ci­ła po­zor­nie po­god­nym gło­sem. – Do­bre dusz­ki z cen­tra­li prze­sy­ła­ją po­zdro­wie­nia. Mogę wejść?

– Ja­sne. – Po­lak pod­niósł się, na­cią­gnął blu­zę mun­du­ro­wą i otwarł drzwi.

Nie mógł nie za­uwa­żyć moc­no tak­su­ją­ce­go spoj­rze­nia, ja­kim omiot­ła wnę­trze ka­ju­ty. Za­uwa­ży­ła da­ta­pad na pod­ło­dze, obok – w świe­tle le­piej wi­docz­ną – tac­kę z pu­stym kub­kiem i pu­deł­kiem po le­kach, roz­rzu­co­ną ta­lię kart, nie­ru­szo­ny śpi­wór, za­pew­ne i wy­mię­ty mun­dur. Są­dząc po wy­ra­zie jej twa­rzy, i sam Mar­cin mu­siał wy­glą­dać na wy­mię­te­go.

– Co się dzie­je? – za­py­tał, za­nim zdą­ży­ła co­kol­wiek sko­men­to­wać.

– Spo­ro. – Po­da­ła mu da­ta­pad. – Mamy go­ści w sys­te­mie.

– Kto?

– Nasi. – Ko­bie­ta ukuc­nę­ła przy tac­ce i roz­sy­pa­nych kar­tach, po czym pod­nio­sła w dwóch pal­cach bli­ster po ta­blet­kach. – Pią­ta Eska­dra Li­nio­wa.

– Za­mie­rza­my coś tu ro­bić? – Spoj­rzał na po­da­ne urzą­dze­nie, szyb­ko prze­rzu­ca­jąc ko­lej­ne stro­ny ra­por­tu sen­so­rów.

Roz­ło­ży­ła dło­nie w uni­wer­sal­nym ge­ście nie­wie­dzy.

– Nic, o czym ktoś by mnie po­in­for­mo­wał – po­wie­dzia­ła i za­czę­ła po­wo­li zbie­rać roz­sy­pa­ne kar­ty, jed­ną po dru­giej. – Ale może ty się cze­goś do­wiesz.

Wska­za­ła na trzy­ma­ny przez Po­la­ka da­ta­pad.

– Zna­czy my?

– Zna­czy ty. „Do wy­łącz­nej wia­do­mo­ści do­wód­cy ze­spo­łu”, nie dla ja­kichś pro­stych żoł­da­ków – od­par­ła, pod­no­sząc le­żą­cy na pod­ło­dze ter­mi­nal, za­my­ka­jąc otwar­te na nim okno edy­cji tek­stu i nie ko­men­tu­jąc sa­mot­ne­go „Mamo” na pu­stej stro­nie. – Bris­ba­ne na­wet nie chciał, żeby ta in­for­ma­cja po­szła przez in­ter­kom, i dla­te­go ro­bię za goń­ca.

– Brzmi po­waż­nie. – Mar­cin otwo­rzył okno wia­do­mo­ści, szyb­ko wpro­wa­dza­jąc oso­bi­sty kod do­stę­pu, któ­ry po­twier­dził przy­ło­że­niem chi­pa z jed­no­ra­zo­wym klu­czem. Ekran bły­snął zie­lo­nym za­twier­dze­niem upraw­nień i wy­świe­tlił wia­do­mość.

Po­lak szyb­ko prze­biegł wzro­kiem ko­lej­ne li­nie. W mia­rę jak czy­tał, sen ucie­kał co­raz szyb­ciej.

– Wi­dzę, że po­waż­na rzecz. – Isaks­son pod­nio­sła się, odło­ży­ła ter­mi­nal na nie­wiel­ki sto­lik, obok ka­bu­ry. Po­da­ła Mar­ci­no­wi kar­ty, uwa­ża­jąc, by nie spoj­rzeć przy­pad­kiem na ekran. – Po­trze­bu­jesz po­mo­cy?

Ska­so­wał wia­do­mość i odło­żył da­ta­pad na biur­ko, po czym ode­tchnął głę­bo­ko kil­ka razy. Spo­kój nie nad­szedł.

– Jak naj­bar­dziej – po­wie­dział, sta­ra­jąc się przy­wo­łać swój naj­bar­dziej opa­no­wa­ny ton. Wziął po­da­ną ta­lię kart i scho­wał ją do kie­sze­ni blu­zy. – Daj znać resz­cie, żeby zja­wi­li się w kon­fe­ren­cyj­nej za dzie­sięć mi­nut. I sprawdź, czy nasi przy­ja­cie­le z Hex Ma­chi­ny nie wsta­wi­li tam ja­kichś swo­ich za­ba­wek.

Szwed­ka przez chwi­lę wy­glą­da­ła, jak­by chcia­ła coś od­po­wie­dzieć, ale osta­tecz­nie tyl­ko ski­nę­ła gło­wą, przy­bie­ra­jąc swój zwy­kły ło­bu­zer­ski uśmiech, któ­ry jed­nak nie się­gnął oczu.

– Do­bra. Po­wo­dze­nia.

Wy­szła szyb­kim kro­kiem, po­zo­sta­wia­jąc Wierz­bę sa­me­go. Po­lak po­świę­cił jesz­cze trzy­dzie­ści se­kund na wpa­try­wa­nie się w le­żą­cy na sto­li­ku da­ta­pad. Na­tu­ral­nie od­po­wie­dzi na po­ja­wia­ją­ce się w gło­wie py­ta­nia nie na­de­szły.

Zrzu­cił wy­gnie­cio­ny mun­dur, wci­snął się pod na­trysk i wdu­sił przy­cisk uru­cha­mia­nia. Roz­drob­nio­na mgieł­ka, któ­ra wy­peł­ni­ła ko­mo­rę, przy­jem­nie po­bu­dza­ła koń­ców­ki ner­wo­we, zmy­wa­ła pot i przy­naj­mniej tro­chę usu­wa­ła wra­że­nie zmę­cze­nia. Bę­dzie mu­sia­ło wy­star­czyć. Ogo­lił się i prze­cze­sał wło­sy, przez chwi­lę za­trzy­mu­jąc wzrok na szczu­płej twa­rzy pa­trzą­cej na nie­go z lu­stra. Od­zy­sku­ją­ce przy­tom­ność spoj­rze­nie ciem­nych oczu bę­dzie wy­ma­ga­ło pra­cy, za­nim po­ka­że się pod­wład­nym. Bla­dość nada­wa­ła mu wy­gląd upio­ra, w do­dat­ku sta­rze­ją­ce­go się upio­ra – Wierz­ba prze­su­nął dło­nią po pierw­szych, na ra­zie od­osob­nio­nych mu­śnię­ciach si­wi­zny na ciem­nych wło­sach. Cho­le­ra, nie miał na­wet trzy­dziest­ki.

Wes­tchnął i za­brał się za do­pro­wa­dza­nie do po­rząd­ku mun­du­ru, jed­no­cze­śnie szu­ka­jąc ta­ble­tek po­bu­dza­ją­cych. Zo­sta­ło mu pięć mi­nut, a to, co miał prze­ka­zać swo­im lu­dziom, wy­ma­ga­ło, aby mie­li pew­ność, że w peł­ni pa­nu­je nad sy­tu­acją. Nie bę­dzie ła­two ich oszu­kać.

EUS „Piołun”, Strefa Zero, Alpha III Reticuli, pogranicze terytorium USA, 7.04.2214 ESD, 07:36

Czter­na­ście okrę­tów eska­dry li­nio­wej pro­wa­dzo­nej przez EUS „Chi­me­ra” było wy­raź­nie wi­docz­ne na sen­so­rach da­le­kie­go za­się­gu, ich pra­cu­ją­ce peł­ną mocą sil­ni­ki jo­no­we da­wa­ły ja­sne, moc­ne echo. Do­wód­ca ze­spo­łu, wi­ce­ad­mi­rał lord Hie­ro­ny­mus III Ru­the­ford ro­bił co mógł, by jak naj­szyb­ciej do­pro­wa­dzić swo­je okrę­ty do jed­no­stek w po­bli­żu „Joh­na Don­ne’a”. Ale to mia­ło jesz­cze po­trwać. Tym­cza­sem Stre­fę kształ­to­wa­ła już sama obec­ność unij­nych po­sił­ków.

Po­most bo­jo­wy „Pio­łu­nu” za­mi­go­tał bla­skiem oświe­tle­nia alar­mo­we­go, a w gło­śni­kach roz­le­gła się in­for­ma­cja o przej­ściu na pierw­szy sto­pień alar­mu bo­jo­we­go. Ofi­ce­ro­wie je­den po dru­gim za­kła­da­li heł­my i uszczel­nia­li ska­fan­dry, ko­lej­ne sta­no­wi­ska zgła­sza­ły go­to­wość. Na ekra­nie tak­tycz­nym po­ja­wi­ły się wy­kre­ślo­ne bry­ły stref de­fen­syw­nych oraz pa­syw­ny na­miar na od­le­głą o nie­ca­łe czter­dzie­ści jed­no­stek USS „Ne­me­sis”. Sta­no­wi­sko uzbro­je­nia zgła­sza­ło wy­su­nię­cie wie­ży la­se­ra da­le­kie­go za­się­gu, na­wi­ga­cja wy­zna­cza­ła kurs ma­ją­cy usta­wić „Pio­łun” po­mię­dzy ba­daw­czym „Amund­se­nem” a ame­ry­kań­skim nisz­czy­cie­lem.

Wil­liam Bris­ba­ne za­jął miej­sce obok sta­no­wi­ska Mo­ore, któ­ra roz­miesz­cza­ła wo­kół sie­bie ho­lo­gra­ficz­ne ekra­ny. Na ekra­nie tak­tycz­nym ame­ry­kań­ska eska­dra ro­bi­ła do­kład­nie to, cze­go moż­na się było spo­dzie­wać – okrę­ty ostry­mi zwro­ta­mi zmie­nia­ły po­zy­cje, szy­ku­jąc się do po­ten­cjal­nej bi­twy.

– Jak­kol­wiek prze­ko­nu­ją­co brzmia­ły za­pew­nie­nia Pe­tre­scu – za­uwa­żył po­nu­ro Bris­ba­ne, pa­trząc na ekran – chy­ba nie uwie­rzy­li, że nie szu­ka­my guza.

– Pan by uwie­rzył? – wes­tchnę­ła Mo­ore. – Jesz­cze trzy mie­sią­ce temu pro­wa­dzi­li­śmy woj­nę, prze­gra­li­śmy roz­mo­wy, w wy­ni­ku któ­rych „John Don­ne” znaj­du­je się prak­tycz­nie w ich prze­strze­ni, Mimo na­szych pro­te­stów Stre­fą do­wo­dzi ame­ry­kań­ska ad­mi­rał. Jak, ina­czej niż jako pró­bę prze­ję­cia kon­tro­li, dało się zin­ter­pre­to­wać na­głe wej­ście do sys­te­mu eska­dry li­nio­wej bez żad­nych usta­leń?

Au­stra­lij­czyk mu­siał się zgo­dzić. Trud­no było ocze­ki­wać od Ame­ry­ka­nów wia­ry w do­bre in­ten­cje stro­ny unij­nej, kie­dy wia­ry tej bra­ko­wa­ło na­wet po stro­nie ka­dry Pe­tre­scu. Na­ra­da, któ­rą po­pro­wa­dził Ru­mun z po­kła­du „Achil­le­sa”, wy­raź­nie wska­zy­wa­ła, że nie ma po­ję­cia, jaki za­mysł ścią­gnął tu­taj unij­ną eska­drę li­nio­wą w sy­tu­acji, kie­dy mo­gło to wy­wo­łać kon­flikt. Za­py­ta­ny wprost Ru­the­ford, od­po­wia­da­ją­cy z pra­wie dzie­się­cio­mi­nu­to­wym opóź­nie­niem, po­in­for­mo­wał je­dy­nie, że zo­stał przy­sła­ny, aby wzmoc­nić ochro­nę Stre­fy w peł­nej współ­pra­cy z Ame­ry­ka­na­mi. Od­mó­wił jed­nak od­po­wie­dzi na py­ta­nia, dla­cze­go Hol­lo­way nic o tym nie wie oraz przed czym do­kład­nie chro­nić Stre­fę ma „Chi­me­ra”. Za­pew­nił, że jego ze­spół w żad­nym ra­zie nie za­kłó­ci pra­cy Stre­fy ani nie za­gro­zi sta­tus quo. Było to oczy­wi­stą nie­praw­dą, bo za­kłó­cał i za­gra­żał.

Pe­tre­scu, chcąc – cał­kiem zro­zu­mia­le – wy­ha­mo­wać po­ten­cjal­ny kry­zys, po­pro­sił ad­mi­ra­ła o za­trzy­ma­nie mar­szu ku Stre­fie Zero, do­pó­ki nie na­dej­dzie po­twier­dze­nie ze stro­ny ame­ry­kań­skiej. Ru­the­ford – uprzej­my, lecz nie­ustę­pli­wy – nie chciał na­wet o tym sły­szeć. Miał roz­ka­zy, utrzy­my­wał, i za­mie­rzał je wy­ko­nać.

Sło­wa te – na­tu­ral­nie – nie uspo­ko­iły ni­ko­go.

– Ko­mu­ni­kat z „Char­le­sa Mo­ra­na”. – Po­rucz­nik Pal­la­tio, ro­sły męż­czy­zna o czar­nej, gę­stej bro­dzie, upo­dab­nia­ją­cej go do pi­ra­ta, spoj­rzał znad kon­so­le­ty na prze­ło­żo­ną. – „Pio­łun” ma na­tych­miast wy­co­fać się na po­zy­cje poza gra­ni­cą sie­dem­dzie­się­ciu jed­no­stek i cze­kać na dal­sze roz­ka­zy. Osło­nę „Amund­se­na” przej­mu­je „Ne­me­sis”. Pro­szą o po­twier­dze­nie.

Sło­wa ofi­ce­ra za­wi­sły w ete­rze. Bris­ba­ne za­bęb­nił pal­ca­mi w opar­cie fo­te­la. Roz­kaz był oczy­wi­stym te­stem. Hol­lo­way naj­wy­raź­niej chcia­ła usta­lić, czy na­dal ma kon­tro­lę nad for­mal­nie pod­le­gły­mi jej okrę­ta­mi. Sam pew­nie by tak zro­bił.

Eli­se Mo­ore po­chy­li­ła się do przo­du i przy­mknę­ła oczy. Jej dłoń po­wę­dro­wa­ła – jak za­wsze, kie­dy się nad czymś za­sta­na­wia­ła – do rę­ko­je­ści ra­pie­ra. Przez chwi­lę w mil­cze­niu gła­dzi­ła ozdob­ną gło­wi­cę dło­nią za­ku­tą w rę­ka­wi­cę ska­fan­dra.

– Na­daj, że cze­ka­my na po­twier­dze­nie z fla­gow­ca – po­wie­dzia­ła w koń­cu. – I otwórz mi ka­nał z „Achil­le­sem”.

Ekran łącz­no­ści przed jej sta­no­wi­skiem roz­bły­snął i uka­zał sta­no­wi­sko kontr­ad­mi­ra­ła Pe­tre­scu. Ru­mun, po­dob­nie jak Mo­ore, za­ło­żył ska­fan­der – unij­ny krą­żow­nik za­tem rów­nież prze­szedł na naj­wyż­szą go­to­wość bo­jo­wą.

– Ad­mi­ra­le – za­czę­ła do­wód­ca „Pio­łu­nu” – do­sta­li­śmy wła­śnie roz­kaz wyj­ścia poza gra­ni­cę od do­wód­cy Stre­fy. Pro­szę o po­twier­dze­nie.

Pe­tre­scu spoj­rzał na nią z wy­raź­nie wy­mu­szo­nym spo­ko­jem. Po star­szym męż­czyź­nie wi­dać było, że z tru­dem pa­nu­je nad wście­kło­ścią.

– Pro­szę wy­ko­nać po­le­ce­nie – po­wie­dział. – Zde­cy­do­wa­nie nie je­ste­śmy za­in­te­re­so­wa­ni żad­nym in­cy­den­tem.

Na­stęp­nie prze­su­nął dło­nią przed sobą i po­łą­cze­nie zo­sta­ło prze­rwa­ne. Bris­ba­ne zmru­żył oczy, pa­trząc w miej­sce, gdzie jesz­cze nie­daw­no wid­niał prze­kaz z „Achil­le­sa”.

– I jak pan my­śli? – głos Eli­se Mo­ore był pe­łen nie­po­ko­ju.

– Prę­ży­my mu­sku­ły tam, gdzie nie po­win­ni­śmy – od­parł Au­stra­lij­czyk. – I boję się, że mo­że­my mieć z tym pro­blem.

– Nadać na „Mo­ra­na” – Mo­ore zwró­ci­ła się do Pal­la­tia. Jej głos był nie­mal po­zba­wio­ny in­to­na­cji. – „Pio­łun”, prze­cho­dzi­my na nową po­zy­cję zgod­nie z roz­ka­zem. Ster, trzy­dzie­ści-dzie­sięć, od­pa­le­nie: pięt­na­ście pro­cent mocy za jed­ną mi­nu­tę.

Wy­łą­czy­ła szyb­kim ru­chem ekran łącz­no­ści i prze­szła na tak­tycz­ny, ob­ser­wu­jąc ru­chy jed­no­stek spod zmru­żo­nych oczu, a co kil­ka chwil wy­sy­ła­jąc za­py­ta­nie do sek­cji tak­tycz­nej okrę­tu. Mil­cza­ła, wy­raź­nie roz­wa­ża­jąc w gło­wie moż­li­we sce­na­riu­sze. Bris­ba­ne rów­nież mil­czał.

Mi­ja­ły mi­nu­ty, a sy­tu­acja się nie po­gar­sza­ła.

– Ko­man­do­rze – zgło­sił po kil­ku­na­stu mi­nu­tach Chan­dra ze sta­no­wi­ska ob­słu­gi sen­so­rów – USS „Ne­me­sis” zmie­nia kurs na dwa­dzie­ścia-trzy­sta osiem.

Bris­ba­ne spoj­rzał na ekran tak­tycz­ny. Ame­ry­kań­ski nisz­czy­ciel ostro wy­krę­cił i szedł te­raz pro­sto na „Amund­se­na”.

Mo­ore syk­nę­ła z dez­apro­ba­tą.

– Moż­na się było spo­dzie­wać, że coś się wy­da­rzy… – mruk­nę­ła. – Łącz­ność, na­daj na „Achil­le­sa”: USS „Ne­me­sis” pod­cho­dzi do „Amund­se­na”, pro­szę o roz­ka­zy.

Splo­tła dło­nie, wpa­trzo­na nie­ru­cho­mo w ekran tak­tycz­ny.

– Jak pan my­śli? – zwró­ci­ła się po­now­nie do Au­stra­lij­czy­ka.

– Pró­bu­ją zdo­być ja­kieś atu­ty – po­wie­dział ci­cho Bris­ba­ne, ob­ser­wu­jąc prze­miesz­cza­ją­cy się ku okrę­to­wi ba­daw­cze­mu sym­bol ame­ry­kań­skie­go nisz­czy­cie­la. – Na wy­pa­dek gdy­by na­sza „Chi­me­ra” nie przy­by­ła jed­nak z przy­ja­zną wi­zy­tą.

Do­wód­ca „Pio­łu­nu” za­bęb­ni­ła pal­ca­mi o pod­ło­kiet­nik fo­te­la.

– Łącz­ność, pro­szę na­wią­zać po­łą­cze­nie z „Ne­me­sis” – za­de­cy­do­wa­ła. – Sprawdź­my, cze­go mo­że­my się do­wie­dzieć.

Na ekra­nie ko­mu­ni­ka­cyj­nym na­prze­ciw ko­bie­ty po­ja­wi­ła się ukry­ta za fil­trem heł­mu nie­mło­da już twarz ko­man­do­ra po­rucz­ni­ka Kel­ly’ego, do­wód­cy ame­ry­kań­skie­go nisz­czy­cie­la.

– Ma’am. – Ame­ry­ka­nin ski­nął lek­ko gło­wą. – W czym mogę po­móc?

Mó­wił bar­dzo po­praw­ną lin­guą, jak­by wy­uczo­ną na kur­sie. Moc­ny ak­cent New Bal­ti­mo­re w gło­wie Bris­ba­ne’a bu­do­wał ob­raz fa­brycz­ne­go ro­bot­ni­ka.

– Ko­man­do­rze Kel­ly. Czy coś się wy­da­rzy­ło na „Amund­se­nie”? – za­py­ta­ła Mo­ore. – Nie mamy żad­nych alar­mu­ją­cych mel­dun­ków z po­kła­du.

– Nic, o czym by­śmy wie­dzie­li, ma’am.

– Za­tem, je­śli to nie ta­jem­ni­ca, skąd zmia­na kur­su?

Kel­ly po­krę­cił gło­wą ze smut­kiem.

– Na po­kła­dzie wa­sze­go okrę­tu znaj­du­ją się nasi spe­cja­li­ści, a ja mam ich prze­mie­ścić do mo­je­go la­bo­ra­to­rium – w jego gło­sie po­brzmie­wał au­ten­tycz­ny żal. – Roz­kaz do­wód­cy Stre­fy.

– Dla­cze­go w ogó­le za­mier­za­cie ich za­brać? – Mo­ore unio­sła brew.

Na mo­ment prze­nio­sła wzrok na bocz­ny ekran, na któ­rym…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej