Sercem, ciałem i duszą - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Maggie Sterline kochała jesień. Zapach palonych liści i drewna kojarzył się jej z indiańskimi legendami, które opowiadano przy obozowym ognisku, a ona słuchała z wypiekami na twarzy. Oczywiście liście w południowej Georgii w niczym nie przypominały liści z północy stanu, gdzie góry wznosiły czerwonozłote wierzchołki ku szafirowemu jesiennemu niebu. Ale było też wiele podobieństw. Niegdyś Indianie żyli również tutaj, w lasach otaczających Defiance, i wciąż znajdowano groty strzał i fragmenty ceramiki. Ich obute w mokasyny stopy zostawiły niezaprzeczalny ślad w lokalnej historii.

Maggie bardzo lubiła nazwę miasteczka. Defiance swym znaczeniem sugerowało, że w tym miejscu „niemożliwe” może przemienić się w „możliwe”. Jeśli pewnego dnia drogi jej i Saxona Tremayne’a znów się skrzyżują, taka metamorfoza bardzo jej się przyda.

Zadrżała na samą myśl o tym groźnym i władczym właścicielu zakładu tekstylnego w Karolinie Południowej. To prawda, świetnie się bawiła przez tych kilka tygodni, kiedy zbierała materiały do artykułu na jego temat, niestety zlekceważyła fakt, że w tym samym czasie ktoś inny pracował nad tekstem o fabryce, w której stwierdzono przypadki bawełnianej pylicy płuc. Gdyby tylko zainteresowała się tym bliżej!

Usiadła na brzegu zawalonego papierami biurka. Była przeciętnie ładną, za to bardzo zgrabną dwudziestosześcioletnią brunetką o jędrnych piersiach, wąskiej talii i smukłych długich nogach. W kraciastej szarej spódnicy, białej bluzce i dzianinowej kamizelce wyglądała modnie, ale nie wyzywająco. Jej pracodawca, Ernie Wilson, twierdził, że styl panny Sterline jest wizytówką firmy. Właściciel „The Defiant Banner” był przyjacielem rodziny i niekiedy wydawał się Maggie bardziej wujkiem niż szefem.

Kiedy wymizerowana i wystraszona przyszła na rozmowę o pracę, bez wahania ją zatrudnił, nie zadając żadnych pytań. Jak zwykle zresztą, bo Ernie Wilson tylko w wyjątkowych sytuacjach zadawał pytania. Maggie niejeden raz się przekonała, że ze swoją znajomością ludzkich charakterów nie musiał tego robić.

Desperacko potrzebowała pracy. Chodziło nie tyle o pieniądze, co o ucieczkę przed wściekłym producentem tekstyliów, który oskarżył ją o zniesławienie. Gdy artykuł demaskujący negatywny wpływ produkcji na zdrowie pracowników ujrzał światło dzienne, natychmiast posypały się pozwy od związków zawodowych i organizacji ekologicznych. W rzeczywistości modernizacja, która miała zlikwidować problem, była na etapie wdrażania już w chwili publikacji artykułu, ale nie padło ani jedno słowo na ten temat.

Niestety z tekstu jednoznacznie wynikało, że Saxon Tremayne jest zaślepionym żądzą zysku kapitalistą, który nie liczy się z podstawowymi zasadami bezpieczeństwa, no i zrobiło się gorąco. Saxon Tremayne uznał mianowicie, że ta naciągana historyjka wyszła spod ręki Maggie, i nie dał jej szansy na przedstawienie swojej wersji zdarzeń. W tej sytuacji gdyby pozostała w Jarrettsville, gdzie połowa mieszkańców pracowała w jego fabryce, sama by się prosiła o kłopoty.

Nie chciała opuszczać miasteczka. Była niewinna i gdyby tylko wściekły biznesmen dał jej taką szansę, łatwo by mu to udowodniła, ale w dniu, w którym ukazał się artykuł, Saxon Tremayne nie był w nastroju do wysłuchiwania wyjaśnień. Gdy do niego zadzwoniła i zaczęła obronną mowę, w której zamierzała udowodnić, że zaszła pomyłka, przerwał jej tak zimnym tonem, jakby jego głos dobywał się z arktycznych czeluści. Saxon Tremayne znany był z tego, że nigdy się nie unosił ani nie krzyczał, ale ta mrożąca krew w żyłach bezwzględność była jeszcze gorsza niż najdziksze wrzaski.

Najtragiczniejsze w tym wszystkim było to, że Maggie zdążyła się nim zauroczyć. Gdyby mieli więcej czasu, być może zainteresowałby się nią na bardziej prywatnym gruncie. Był przyjazny i chętny do współpracy, nieraz też żartowali i przekomarzali się na granicy flirtu, lecz tylko na granicy, bo ani razu nie dotknął Maggie i nie okazał takiego zainteresowania jej osobą, które wykraczałoby poza zawodowe kontakty.

Ludzie mówili, że wciąż się nie pozbierał po jakiejś miłosnej tragedii, ale przy Maggie nigdy o tym nie wspomniał. Zastanawiała się, czy w ogóle jest zdolny do głębszych uczuć. Wydawał się samotnikiem, którego bardziej obchodził biznes niż rodzina. Była zresztą nieliczna, Saxon Tremayne miał tylko macochę, przybranego brata i kilku rozsianych po świecie kuzynów, których słabo znał.

Ktoś wyrwał ją z zadumy, pytając wesoło:

– Znowu bujasz w obłokach?

Otworzyła oczy i napotkała roziskrzone spojrzenie swojej koleżanki Eve.

– Przepraszam – mruknęła, rumieniąc się. – Myślałam nad artykułem…

– Tym o zbiórce na nowy ekwipunek, którą organizuje ochotnicza straż pożarna? Jasne. To aż taka tajemnica? Wstydzisz się do niej przyznać? No dobra, gadaj, kto wpadł ci w oko.

Maggie uśmiechnęła się tajemniczo.

– Wielka i groźna istota o oczach krwiożerczego tygrysa – odparła, tylko trochę przesadzając. – A tak naprawdę zastanawiałam się, z którym z kandydatów do rady miasta najpierw przeprowadzić wywiad. – Westchnęła, a w jej oczach pojawiły się złe błyski. – Cała ta heca z wyborami zajmie mi dwa tygodnie. Zdjęcia, wywiady, te same puste obietnice, tylko zdania trochę inaczej skonstruowane… Nie chcę już wysłuchiwać ludzi, którzy twierdzą, że miasto ich potrzebuje! Niestety w tych wyborach mamy koszmarny wybór, czyli go nie mamy, prawda? – nakręcała się coraz bardziej. – Gdyby tym ludziom naprawdę zależało na mieszkańcach i mieli odrobinę samokrytycyzmu, żaden z nich nie odważyłby się kandydować!

– No już, już. – Eve poklepała ją po ramieniu. – Moja rada: po prostu musisz się przyzwyczaić.

– Mam się przyzwyczaić? Nie da się, po prostu się nie da. Oni w ogóle nie odpowiadają na moje pytania, tylko częstują mnie kwiecistymi ogólnikami. Wszyscy co do jednego!

– Wiesz, kto wygrywa wybory? Ten, kto poza absolutnie koniecznym minimum niczego nie mówi o sobie. To najważniejszy klucz do sukcesu. Im mniej wyborcy wiedzą o kandydacie, tym tłumniej na niego głosują.

Maggie z rozpaczą spojrzała w sufit.

– Tata mnie ostrzegał, że nie powinnam iść na studia w Karolinie Południowej. To był mój największy błąd. Powinnam zostać w Defiance i zająć się polityką.

– Tu też możesz, naprawdę! – zawołała Eve. – Kandyduj, błagam, kandyduj! Dwa głosy masz zapewnione, swój i mój, a resztę jakoś się doskłada.

– Dzięki za zaufanie. – Maggie przeciągnęła się. – Wiesz, na kogo chciałabym zagłosować? Na Thomasa Jeffersona.

– Ja też, ale on nie żyje.

– Tylko to mnie powstrzymuje. – Maggie przeczesała palcami włosy. – Chyba już czas, żebym ruszyła w teren i zrobiła zdjęcie olbrzymiej kapusty wyhodowanej przez Jake’a Hendersona. Ale może mamy jakieś inne plany na dziś?

– Chyba nie. – Eve spojrzała na kalendarz wiszący na ścianie. – Dopiero jutro czeka nas rozdanie nagród studenckich.

– Dzięki. – Maggie chwyciła torebkę i zawiesiła na szyi aparat. – Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować.

– A wiesz, chętnie się z tobą zabiorę – odparła Eve, nieznacznie podnosząc głos. – Przyda mi się odrobina przerwy. Nikt nie zauważa, że haruję jak wół!

Wysoki siwowłosy mężczyzna z brzuszkiem wyłonił się z sąsiedniego pomieszczenia, trzymając nożyczki i korektę szpaltową.

– Panno Johns, jeśli nie masz nic do roboty, to zapraszam, pomożesz mi wklejać. Zrobiłem dwie z czternastu stron, gdy ty plotkujesz z panną Wielką Reporterką!

Na co Maggie oświadczyła z godnością:

– Nie jestem taka jak wy, małomiasteczkowe dziennikarzyny. Zamierzam zgarnąć Pulitzera za artykuł o dwunastokilogramowej kapuście pana Hendersona.

Ernie Wilson rzucił jej spojrzenie, jakiego zwykle używał we wtorki, kiedy przygotowywali tekst dla drukarni, a które wyrażało coś pomiędzy rozpaczą, desperacją i powolnym wpadaniem w alkoholizm.

– Na razie – rzuciła Maggie, mrugnęła do Eve i wybiegła z redakcji.

Kiedy wróciła do domu, profesor Anthony Sterline siedział na kanapie w salonie i czytał popołudniową gazetę.

– Jestem! – zawołała Maggie.

– Najwyższy czas – odparł sucho papa. – Spóźniłaś się godzinę. Oczywiście nie spodziewałem się ciebie wcześniej, skoro jest wtorek.

– Spędziłam cały dzień na nogach, przygotowując gazetę do druku. – Usiadła obok ojca na kanapie i westchnęła ciężko, przymykając oczy. – Gdyby tylko obiad zrobił się sam…

– No to wyobraź sobie, że twoje życzenie się spełniło. Lisa jest w domu.

Otworzyła oczy.

– Już? Myślałam, że wróci później.

– Jej lot został odwołany, więc zamieniła się z jedną ze stewardes, dzięki czemu wcześniej wróciła do domu. Aha, tak przy okazji, zaręczyła się.

– Zaręczyła się? Nie wiedziałam nawet, że ma chłopaka!

– Randy Steele. Nie mówiła ci o nim? Mieszka w Jarrettsville. Podobno pochodzi z zamożnej rodziny.

Steele, Steele… To nazwisko zabrzmiało jej znajomo, ale nie miała pojęcia, skąd. Natomiast jeśli chodzi o Jarrettsville, to świetnie pamiętała to miasteczko.

– Maggie! – krzyknęła Lisa od progu i podbiegła, by uściskać siostrę.

Już na pierwszy rzut oka siostry bardzo się między sobą różniły. Jasnowłosa Lisa miała ostre rysy, czarnowłosa Maggie łagodne. Lisa była drobna, Maggie wysoka i choć też szczupła, to jej sylwetkę można by nazwać posągową. Łączył je tylko przepiękny szmaragdowy kolor oczu, który otrzymały w darze od ojca.

Zaczęły mówić jedna przez drugą, z zapałem wymieniając się nowinami.

– Tata mówił, że się zaręczyłaś! – zawołała Maggie.

– Stary plotkarz! – Lisa pokazała mu język. – Chciałam ją zaskoczyć. Jest wspaniały – dodała, znów zwracając się do Maggie. – Wysoki, seksowny, no i bogaty, chociaż nie dlatego przyjęłam oświadczyny. Jestem tak bardzo zakochana, że to aż boli. Nigdy bym nie pomyślała, że przytrafi mi się coś takiego, zwłaszcza że jesteśmy parą dopiero od miesiąca.

– Kiedy ślub?

– Niestety trochę to skomplikowane – odparła Lisa. – Randy nie chce ustalić daty, póki nie rozwiąże problemów rodzinnych. W ten weekend mam do niego przylecieć, by poznać jego matkę i brata. Chciałabym, żebyś poleciała ze mną. Będę potrzebować wsparcia.

– Wsparcia? – spytała Maggie podejrzliwie, bo cała ta historia brzmiała coraz dziwniej.

Lisa już nie była promienna, tylko głęboko zatroskana.

– Brat Randy’ego stracił wzrok – wyznała cicho, siadając w fotelu. – W rodzinnej rezydencji w Jarrettsville mieszkają tylko on i jego matka, więc Randy zamartwia się, że kiedy się ożeni, cała odpowiedzialność spadnie na nią.

– To mądre i ludzkie podejście – stwierdził z aprobatą papa. – Czy jego brat jest całkowicie zdany na cudzą opiekę?

– Z tego, co usłyszałam od Randy’ego, przypomina tygrysa zamkniętego w klatce – odparła Lisa. – Przed wypadkiem był rzutkim biznesmenem i żył w pełnym biegu, a teraz nie potrafi pogodzić się z myślą, że te dni należą do przeszłości. – Lisa spuściła wzrok. – Randy mówił, że od wypadku ani razu nie wyszedł z domu. Nie chce nauczyć się alfabetu Braille’a, nie chce kupić psa przewodnika, w ogóle nic nie robi, żeby przystosować się do sytuacji.

Profesor Sterline przeczesał dłonią siwe włosy.

– Może potrzebuje trochę czasu, by sobie to wszystko ułożyć w głowie? Miałem kiedyś studenta, któremu zdarzyło się podobne nieszczęście, ale gdy zaakceptował fakt, że nigdy nie odzyska wzroku, dość dobrze odnalazł się w nowej rzeczywistości.

– Nie rozumiesz, tato – powiedziała łagodnie Lisa. – Hawk jest niewidomy od ośmiu miesięcy.

– Hawk? Dziwne imię.

– To przezwisko, tak mówi na niego Randy. W każdym razie to nie zdarzyło się wczoraj czy przedwczoraj, tylko osiem miesięcy temu, i w tym czasie już sześć pielęgniarek zrezygnowało z pracy. Randy mówi, że Hawk po prostu jest nie do zniesienia.

– Lew z cierniem w łapie… – Maggie poczuła dziwną więź z nieznanym mężczyzną, którego spotkało tak straszne nieszczęście. Na dodatek zdarzyło się to w tym samym czasie, gdy ona przeżywała najtrudniejsze chwile w swym życiu. – Potrzebuje pomocnej dłoni, która z głębokiej toni wyciągnie go na powierzchnię.

– To co, dobrze sobie radzisz z wędką? – zażartowała Lisa, po czym już z powagą spytała: – Pojedziesz ze mną, prawda?

– Nie wiem, czy moje ubezpieczenie pokrywa rany zadane przez lwie pazury. – Maggie też próbowała żartować, i równie szybko spoważniała. – Mam złe wspomnienia z Jarrettsville – dodała cicho.

– Nie wiedziałam, że kiedyś tam byłaś. Co się sta…

– Jaka jest jego matka? – wpadła siostrze w słowo, by zmienić temat.

– Jeszcze jej nie poznałam, ale wiem od Randy’ego, że to bardzo cierpliwa i łagodna kobieta – odparła z uśmiechem Lisa. – Mówił mi też, że dom stoi u podnóża Pasma Błękitnego w Appalachach i jest otoczony dębami. W czasie wojny secesyjnej była tam plantacja.

– Ciekawe, doprawdy ciekawe. – Oczy ojca rozbłysły. – A skoro mowa o wojnach w Karolinie Południowej, to mogę wam opowiedzieć pewną ciekawą historię…

Córki w milczeniu wysłuchały wykładu. Maggie zdążyła już zatęsknić za takimi wieczorami. Odkąd się wyprowadziła, odwiedzała dom rodzinny tylko wtedy, kiedy siostra wracała z podróży i mogli spotkać się wszyscy we troje.

Tej nocy długo nie zmrużyła oka, myśląc o Saxonie Tremaynie. Nie chciała wracać do Karoliny Południowej, chyba że powód byłby naprawdę istotny. I taki właśnie był, przecież nie mogła odmówić siostrze w tak delikatnej i ważnej sprawie. Poza tym skoro Saxon przez tych osiem miesięcy nie wytoczył armat, by w akcie zemsty zmieść ją z powierzchni ziemi, to być może już zapomniał o tej całej nieszczęsnej aferze, a także o niej samej na dokładkę?

Zapomniał?

Niby tak byłoby najlepiej, ale zarazem w głębi ducha czuła się rozczarowana. Nieważne, w jakich okolicznościach, ale pragnęła znowu ujrzeć jego bursztynowe oczy i szeroką twarz Rzymianina. Był potężnie zbudowanym mężczyzną, który roztaczał wokół siebie charyzmatyczną aurę człowieka sukcesu i przywódcy. Pragnęła usłyszeć jego głos, który bywał zarówno władczy i rozkazujący, jak i miękki niczym aksamit. Nie było dnia, żeby za nim nie tęskniła i nie zastanawiała się, czy nie tyle zapomniał, co wybaczył jej domniemaną zdradę. Gdyby tylko mogła się wytłumaczyć!

Jeśli nie tyle zapomniał, powtórzyła w duchu, co po prostu ochłonął, to może zdołam przemówić mu do rozsądku? – rozmarzyła się na moment.

Ale jeśli zapomniał, to wyjdzie na jaw, że była dla niego tylko pyłkiem, który na moment podrażnił jego wzrok, a potem znikł bez śladu.

Natomiast jeśli wciąż jest na nią wściekły, to próba kontaktu może okazać się brzemienna w skutkach. Gdyby tylko wiedział, gdzie ona pracuje, bez mrugnięcia okiem wykupiłby gazetę tylko po to, żeby ją zwolnić. Mógł też zemścić się w inny i jeszcze gorszy sposób.

Obróciła się na brzuch i skryła twarz w poduszce. Może tak było lepiej. Ostatecznie jak skończyłby się dla niej romans z milionerem? Nawet gdyby wzbudziła jego zainteresowanie, najwyżej by się z nią przespał i żegnaj, koteczku. Nie należał do facetów, którzy preferują stałe związki, i bez reszty skupiał się na biznesie.

Gdyby sama potrafiła o nim zapomnieć!

Cóż, tak to u niej wygląda i sytuacja jest nie do pozazdroszczenia, ale jeśli poleci z Lisą, przynajmniej zajmie myśli czymś innym. Intrygował ją tajemniczy brat Randy’ego. Jakie to straszne, gdy człowiek w jednej chwili traci tak wiele. Ciekawe, czy przebije się przez warstwę goryczy i bólu, i zdoła jakoś pomóc zranionemu lwu odzyskać spokój…

Z tą myślą odpłynęła w sen.