Sierpniowy żar - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Data wydania:
14 kwietnia 2016
Ebook
24,00 zł
Audiobook
19,00 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Sierpniowy żar - ebook
Tym razem komisarz Montalbano musi zostać na sierpień w Vigacie, wynająć willę nad morzem dla przyjaciół Livii i przeprowadzić śledztwo w jednej z najbardziej szokujących spraw w swojej karierze – wszystko w nieznośnym sycylijskim upale. Kiedy mały synek przyjaciół wpada w nie lada tarapaty, komisarz, ratując go – nie bez pomocy tajemniczego kota – dokonuje przerażającego odkrycia.
Resztę lata poświęci na rozwiązanie zagadki, a właściwie szeregu zagadek związanych z willą. Czytelnik przekona się, że powiedzenie „zapaść się pod ziemię” nabiera dosłownego znaczenia…
Tego lata Montalbano będzie też musiał ułożyć jakoś sprawy z Livią, która nie odpowiada na jego telefony, i podjąć decyzje, które mogą wpłynąć na resztę jego życia.
| Kategoria: | Kryminał |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7392-593-9 |
| Rozmiar pliku: | 1,4 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
1
Spał tak mocno, że nie obudziłyby go nawet wystrzały armatnie. No tak, gdyby strzelano z armat, może spałby dalej, ale na pewno zerwałby się z łóżka, gdyby zadzwonił telefon.
W dzisiejszych czasach, w takim cywilizowanym kraju jak nasz (ha, ha!), kiedy człowiek słyszy przez sen strzały armatnie, jest pewnie przekonany, że rozpętała się burza albo że gdzieś na odpuście wiwatują na cześć świętego patrona, albo że na piętrze nad nim nieznośni sąsiedzi przesuwają w nocy meble, więc dalej sobie błogo śpi jak noworodek. Ale dzwonienie telefonu, marsz grany przez komórkę lub dzwonek do drzwi to całkiem inna sprawa. Takie dźwięki każą cywilizowanemu człowiekowi (ha, ha!) natychmiast oprzytomnieć, po prostu, kiedy je słyszy, nie ma innego wyjścia, musi wyrwać się nawet z najgłębszego snu i czym prędzej temu wezwaniu stawić czoło.
Toteż Montalbano wyskoczył z łóżka, spojrzał na zegarek, spojrzał w okno, uświadomił sobie, że beztrosko zaspał, pobiegł więc do jadalni, gdzie natarczywie dzwonił telefon.
– Co z tobą, Salvo, gdzie byłeś? Dzwonię od pół godziny.
– Przepraszam, Livio, byłem pod prysznicem, nie słyszałem.
Pierwszy blef, na jaki sobie tego dnia pozwolił.
Dlaczego tak się wykręcał? Dlaczego wstydził się powiedzieć Livii, że mocno spał, dlaczego sądził, że może ją dotknąć, jeśli się przyzna, że dopiero jej telefon go obudził? Nie wiadomo.
– Miałeś obejrzeć willę!
– Coś ty, Livio? Przecież dopiero ósma!
– Nie złość się na mnie, zrozum, że nie mogę się doczekać, kiedy sprawdzisz, czy wszystko jest w porządku...
Sprawa tej willi wynikła jakieś dwa tygodnie temu, kiedy komisarz miał zawiadomić Livię, że w pierwszej połowie sierpnia, wbrew temu, co zaplanowali, nie będzie mógł ruszyć się z Vigaty, ponieważ Mimì Augello musiał pomóc w kłopotach teściom i wziął urlop wcześniej. Livia nie zareagowała na tę zmianę tak burzliwie, jak się spodziewał. Lubiła Bebę, żonę Mimìego, a i jego także. Jak zwykle trochę ponarzekała, ale Montalbano nabrał pewności, że wszystko na tym się zakończy. Jednak mylił się, i to grubo. Wczoraj wieczór, przez telefon, Livia zaatakowała go z niespodziewanej strony.
– Musisz poszukać jak najprędzej domu z dwiema sypialniami i salonem, gdzieś tu, w pobliżu, nad samym morzem.
– A po co? Dlaczego mamy się gdzieś przenosić z Marinelli?
– Głupi jesteś, Salvo, i tyle. Zwłaszcza kiedy próbujesz udawać głupiego! Miałam na myśli dom dla Laury, jej męża i dziecka.
Laura była serdeczną przyjaciółką Livii i to jej Livia zwierzała się ze wszystkiego, z tego, co ją cieszyło, i z tego, co ją cieszyło trochę mniej.
– Właśnie tu chcą przyjechać?
– Jak na to wpadłeś? Masz coś przeciwko temu?
– Skądże. Dobrze wiesz, że lubię Laurę i jej męża, tylko że...
– Zaraz, wytłumacz mi to „tylko że”.
No, teraz się zacznie.
– Myślałem, że wreszcie będziemy trochę dłużej sami...
– Ha, ha, ha, ha, ha!
Śmiech godny wiedźmy z Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków.
– Z czego tak się śmiejesz? Przepraszam...
– Śmieję się, bo doskonale wiesz, że to ja, rozumiesz, ja będę trochę dłużej sama? Bo ty i tak po całych dniach, a może i po nocach, będziesz siedział w komisariacie z jakąś kolejną ofiarą morderstwa!
– Zapomnij o tym, Livio, tutaj w sierpniu, w tym wściekłym upale, chyba nawet mordercy poczekają do jesieni.
– To miał być dowcip? Mam się śmiać?
No i tego dnia zaczęły się długie poszukiwania domu na letnisko, z pomocą, nieskuteczną, gorliwego Catarelli.
– Panie komisarzu, ja już mam lokal, jakiego pan komisarz szuka, i jest ono na osiedlu Pezzodipane.
– Przecież stamtąd do morza będzie z dziesięć kilometrów.
– Święta prawda, ale za to pan komisarz ma tam lokalizację jak z bajki.
Albo innym razem:
– Livia, znalazłem mieszkanko naprawdę milutkie w jednej kamienicy, która się znajduje...
– Mieszkanko? Czy ja ci nie mówiłam wyraźnie, że to ma być dom?
– Mieszkanie to nie dom? Tylko co – namiot?
– Nie, mieszkanie to nie jest dom. Wiem, wam, Sycylijczykom, poprzestawiało się w głowach i nazywacie mieszkanie domem, ale kiedy ja mówię „dom”, to mam na myśli dom. Jak mam ci to jaśniej wyklarować? Masz szukać willi jednorodzinnej.
W agencji mieszkaniowej w Vigacie zwyczajnie go wyśmiano.
– Wyobraża pan sobie, że szesnastego lipca znajdzie pan willę nad morzem wolną od pierwszego sierpnia? Ależ wszystko już wynajęte!
Kazano mu zostawić numer telefonu – jeśli jakimś cudem ktoś w ostatniej chwili odwoła rezerwację, to zostanie zawiadomiony. I właśnie taki cud na szczęście się zdarzył, kiedy komisarz stracił już wszelką nadzieję.
– Halo! Komisarz Montalbano? Tu agencja „Aurora”. Zwolniła się willa, jakiej pan szuka. Nad morzem, tuż przy Montereale, na osiedlu Pizzo. Ale musiałby pan natychmiast do nas przyjechać, bo już zamykamy.
Przerwał przesłuchanie i popędził do agencji. Sądząc z fotografii, willa była taka, o jaką Livii chodziło. Umówił się z panem Callarą, właścicielem agencji, że następnego dnia rano, około dziewiątej, podjedzie po niego i razem obejrzą willę, leżącą istotnie tuż przy Montereale, niecałe dziesięć kilometrów od Marinelli.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Nakładem wydawnictwa Noir sur Blanc ukazały się następujące utwory Andrei Camilleriego:
KSZTAŁT WODY
2007
PIES Z TERAKOTY
2007
ZŁODZIEJ KANAPEK
2007
ZNIKNIĘCIE PATÒ
2004
GŁOS SKRZYPIEC
2008
MIESIĄC Z KOMISARZEM MONTALBANO
2008
POMARAŃCZKI KOMISARZA MONTALBANO
2009
WYCIECZKA DO TINDARI
2007
ZAPACH NOCY
2008
PIWOWAR Z PRESTON
2008
OBIETNICA KOMISARZA MONTALBANO
2009
KOLOR SŁOŃCA
2009
CIERPLIWOŚĆ PAJĄKA
2010
PENSJONAT „EWA”
2010
PAPIEROWY KSIĘŻYC
2011
SZARY KOSTIUM
2011
SIERPNIOWY ŻAR
2012
SKRZYDŁA SFINKSA
2013
SEZON ŁOWIECKI
2014
POLE GARNCARZA
2014
WIEK WĄTPLIWOŚCI
2015
ŚMIERĆ NA OTWARTYM MORZU
2015
Spał tak mocno, że nie obudziłyby go nawet wystrzały armatnie. No tak, gdyby strzelano z armat, może spałby dalej, ale na pewno zerwałby się z łóżka, gdyby zadzwonił telefon.
W dzisiejszych czasach, w takim cywilizowanym kraju jak nasz (ha, ha!), kiedy człowiek słyszy przez sen strzały armatnie, jest pewnie przekonany, że rozpętała się burza albo że gdzieś na odpuście wiwatują na cześć świętego patrona, albo że na piętrze nad nim nieznośni sąsiedzi przesuwają w nocy meble, więc dalej sobie błogo śpi jak noworodek. Ale dzwonienie telefonu, marsz grany przez komórkę lub dzwonek do drzwi to całkiem inna sprawa. Takie dźwięki każą cywilizowanemu człowiekowi (ha, ha!) natychmiast oprzytomnieć, po prostu, kiedy je słyszy, nie ma innego wyjścia, musi wyrwać się nawet z najgłębszego snu i czym prędzej temu wezwaniu stawić czoło.
Toteż Montalbano wyskoczył z łóżka, spojrzał na zegarek, spojrzał w okno, uświadomił sobie, że beztrosko zaspał, pobiegł więc do jadalni, gdzie natarczywie dzwonił telefon.
– Co z tobą, Salvo, gdzie byłeś? Dzwonię od pół godziny.
– Przepraszam, Livio, byłem pod prysznicem, nie słyszałem.
Pierwszy blef, na jaki sobie tego dnia pozwolił.
Dlaczego tak się wykręcał? Dlaczego wstydził się powiedzieć Livii, że mocno spał, dlaczego sądził, że może ją dotknąć, jeśli się przyzna, że dopiero jej telefon go obudził? Nie wiadomo.
– Miałeś obejrzeć willę!
– Coś ty, Livio? Przecież dopiero ósma!
– Nie złość się na mnie, zrozum, że nie mogę się doczekać, kiedy sprawdzisz, czy wszystko jest w porządku...
Sprawa tej willi wynikła jakieś dwa tygodnie temu, kiedy komisarz miał zawiadomić Livię, że w pierwszej połowie sierpnia, wbrew temu, co zaplanowali, nie będzie mógł ruszyć się z Vigaty, ponieważ Mimì Augello musiał pomóc w kłopotach teściom i wziął urlop wcześniej. Livia nie zareagowała na tę zmianę tak burzliwie, jak się spodziewał. Lubiła Bebę, żonę Mimìego, a i jego także. Jak zwykle trochę ponarzekała, ale Montalbano nabrał pewności, że wszystko na tym się zakończy. Jednak mylił się, i to grubo. Wczoraj wieczór, przez telefon, Livia zaatakowała go z niespodziewanej strony.
– Musisz poszukać jak najprędzej domu z dwiema sypialniami i salonem, gdzieś tu, w pobliżu, nad samym morzem.
– A po co? Dlaczego mamy się gdzieś przenosić z Marinelli?
– Głupi jesteś, Salvo, i tyle. Zwłaszcza kiedy próbujesz udawać głupiego! Miałam na myśli dom dla Laury, jej męża i dziecka.
Laura była serdeczną przyjaciółką Livii i to jej Livia zwierzała się ze wszystkiego, z tego, co ją cieszyło, i z tego, co ją cieszyło trochę mniej.
– Właśnie tu chcą przyjechać?
– Jak na to wpadłeś? Masz coś przeciwko temu?
– Skądże. Dobrze wiesz, że lubię Laurę i jej męża, tylko że...
– Zaraz, wytłumacz mi to „tylko że”.
No, teraz się zacznie.
– Myślałem, że wreszcie będziemy trochę dłużej sami...
– Ha, ha, ha, ha, ha!
Śmiech godny wiedźmy z Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków.
– Z czego tak się śmiejesz? Przepraszam...
– Śmieję się, bo doskonale wiesz, że to ja, rozumiesz, ja będę trochę dłużej sama? Bo ty i tak po całych dniach, a może i po nocach, będziesz siedział w komisariacie z jakąś kolejną ofiarą morderstwa!
– Zapomnij o tym, Livio, tutaj w sierpniu, w tym wściekłym upale, chyba nawet mordercy poczekają do jesieni.
– To miał być dowcip? Mam się śmiać?
No i tego dnia zaczęły się długie poszukiwania domu na letnisko, z pomocą, nieskuteczną, gorliwego Catarelli.
– Panie komisarzu, ja już mam lokal, jakiego pan komisarz szuka, i jest ono na osiedlu Pezzodipane.
– Przecież stamtąd do morza będzie z dziesięć kilometrów.
– Święta prawda, ale za to pan komisarz ma tam lokalizację jak z bajki.
Albo innym razem:
– Livia, znalazłem mieszkanko naprawdę milutkie w jednej kamienicy, która się znajduje...
– Mieszkanko? Czy ja ci nie mówiłam wyraźnie, że to ma być dom?
– Mieszkanie to nie dom? Tylko co – namiot?
– Nie, mieszkanie to nie jest dom. Wiem, wam, Sycylijczykom, poprzestawiało się w głowach i nazywacie mieszkanie domem, ale kiedy ja mówię „dom”, to mam na myśli dom. Jak mam ci to jaśniej wyklarować? Masz szukać willi jednorodzinnej.
W agencji mieszkaniowej w Vigacie zwyczajnie go wyśmiano.
– Wyobraża pan sobie, że szesnastego lipca znajdzie pan willę nad morzem wolną od pierwszego sierpnia? Ależ wszystko już wynajęte!
Kazano mu zostawić numer telefonu – jeśli jakimś cudem ktoś w ostatniej chwili odwoła rezerwację, to zostanie zawiadomiony. I właśnie taki cud na szczęście się zdarzył, kiedy komisarz stracił już wszelką nadzieję.
– Halo! Komisarz Montalbano? Tu agencja „Aurora”. Zwolniła się willa, jakiej pan szuka. Nad morzem, tuż przy Montereale, na osiedlu Pizzo. Ale musiałby pan natychmiast do nas przyjechać, bo już zamykamy.
Przerwał przesłuchanie i popędził do agencji. Sądząc z fotografii, willa była taka, o jaką Livii chodziło. Umówił się z panem Callarą, właścicielem agencji, że następnego dnia rano, około dziewiątej, podjedzie po niego i razem obejrzą willę, leżącą istotnie tuż przy Montereale, niecałe dziesięć kilometrów od Marinelli.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------Nakładem wydawnictwa Noir sur Blanc ukazały się następujące utwory Andrei Camilleriego:
KSZTAŁT WODY
2007
PIES Z TERAKOTY
2007
ZŁODZIEJ KANAPEK
2007
ZNIKNIĘCIE PATÒ
2004
GŁOS SKRZYPIEC
2008
MIESIĄC Z KOMISARZEM MONTALBANO
2008
POMARAŃCZKI KOMISARZA MONTALBANO
2009
WYCIECZKA DO TINDARI
2007
ZAPACH NOCY
2008
PIWOWAR Z PRESTON
2008
OBIETNICA KOMISARZA MONTALBANO
2009
KOLOR SŁOŃCA
2009
CIERPLIWOŚĆ PAJĄKA
2010
PENSJONAT „EWA”
2010
PAPIEROWY KSIĘŻYC
2011
SZARY KOSTIUM
2011
SIERPNIOWY ŻAR
2012
SKRZYDŁA SFINKSA
2013
SEZON ŁOWIECKI
2014
POLE GARNCARZA
2014
WIEK WĄTPLIWOŚCI
2015
ŚMIERĆ NA OTWARTYM MORZU
2015
więcej..
