Skandal w wyższych sferach. Klub Dżentelmenów - ebook

Rozdział pierwszy

Było ciemno, choć oko wykol, wiejący od Morza Północnego wiatr przenikał Pippę do szpiku kości, tak że drętwiały jej palce u rąk i nóg. Niepotrzebnie wyszłam, pomyślała, żałując, że nie siedzi w ciepłym domu. Opatuliła się szczelniej peleryną. Morze było wzburzone, wysoka fala biła o piasek plaży, nikogo nie widziała ani nie słyszała. Zaczynała już się obawiać, że dzisiejszej nocy nie będzie w Narbeach dostawy. Co prawda, w ciągu dnia nic na to nie wskazywało. Po wieczornym nabożeństwie wracano do domów w pośpiechu, gaszono światła, psy wiązano na łańcuchach, zostawiano niezaryglowane wrota stajen. A ponadto wzdłuż wybrzeża, o pół mili od brzegu, sunął statek. Smukły i piękny, o szlachetnej linii, którego skośne ożaglowanie i długi bukszpryt umożliwiały szybką ucieczkę przed kutrami straży celnej.

Chciała na własne oczy zobaczyć, jak przybijają do brzegu, jak wyładowują towary, gdzie je ukryją i ilu ludzi jest w to zaangażowanych. Chciała poczuć atmosferę, której żadne suche sprawozdanie procesowe nie odda: pospieszne przybijanie do brzegu, piętrzące się stosy towarów, napięcie, dramatyzm sytuacji, namacalne poczucie zagrożenia... A wszystko po to, by opisy w nowej książce uczynić jak najbliższe rzeczywistości.

Naciągnęła kaptur głębiej na głowę i jeszcze raz poprawiła pelerynę. Przycupnęła za wydmą, chroniąc się przed wiatrem i ludzkim wzrokiem. Gdyby ją zobaczyli i rozpoznali, nie wahaliby się jej zabić. Za dużo mieli do stracenia, aby pozostawiać świadków przy życiu.

Dobiegł ją turkot kół na drodze nieopodal i pobrzękiwanie końskiej uprzęży. Przylgnęła do piasku, modląc się w duchu. Nie odważyła się unieść głowy w obawie, że jej mleczna cera przyciągnie uwagę mimo ciemności nocy. Zerkając znad zgiętego ramienia, którym osłoniła głowę, mogła widzieć tylko ich stopy, gdy przechodzili, prowadząc konie i fury w kierunku wybrzeża. Nie słyszała żadnych rozmów, nawet prowadzonych szeptem.

W końcu przeszli i Pippa odważyła się unieść wzrok. W kilka minut pusta plaża zaroiła się od ludzi, mułów i koni zaprzężonych do powozów. Zupełnie jakby przybyli wszyscy dorośli mężczyźni z wioski. Któryś wyciągnął krzesiwo, zapalił latarnię i zaczął nią machać. Po chwili w ciemności dostrzegła bliźniaczy sygnał. Wszyscy zwrócili się w kierunku morza.

Ze statku spuszczono dwie łodzie. Po chwili wioślarze ruszyli w kierunku wybrzeża. Kiedy podpłynęli wystarczająco blisko, czekający na plaży mężczyźni podeszli do nich, brodząc. Rozpoczął się wyładunek i wkrótce na piasku piętrzyły się beczki, baryłki i skrzynie. Łodzie odpłynęły po następną partię towaru. Załadowano fury, a co bardziej krzepcy zarzucili sobie na plecy część baryłek powiązanych sznurami. Zgięci pod ich ciężarem, ruszyli w drogę powrotną, a Pippa musiała ponownie przylgnąć do piasku.

Łodzie wróciły, wyładowane powozy opuszczały plażę. Operację powtórzono jeszcze raz, zanim rozległ się sygnał ostrzegawczy. Nagle mężczyźni zaczęli uwijać się jak w ukropie. Wioślarze odpłynęli w stronę statku. Niektórzy przemytnicy, obładowani towarem, skierowali się w kierunku bagnistych terenów położonych na wschód od wioski, inni zacięli konie i odjechali. Nie wszyscy zdążyli uciec. Gdy pojawili się celnicy z oddziałem dragonów, wciąż kilku mężczyzn było na plaży. Wywiązała się strzelanina, serce podeszło Pippie do gardła. Zapomniała o zimnie. Nie śmiąc się poruszyć, obserwowała potyczkę.

Jeden z dragonów został postrzelony w rękę, pozostali w odwecie zasypali grupkę na plaży gradem kul. Przemytnikom nie pozostało nic innego, jak rzucić broń i poddać się. W sumie zatrzymano sześciu mężczyzn i chłopca. Część dragonów została na plaży, aby dopilnować pozostawionych towarów, reszta wyprowadziła więźniów, ponaglając ich do pośpiechu szarpnięciami sznura, którym byli powiązani. I wtedy właśnie rozpoznała Benjamina, ubranego w luźne spodnie i przewiązaną paskiem koszulę. Twarz miał umorusaną ziemią.

Młodszy brat złapany na szmuglowaniu! W pierwszej chwili chciała podbiec i zacząć pertraktować z żołnierzami, ale zdrowy rozsądek wziął górę. Patrzyła bezsilnie, jak odchodzą, a gdy znikli jej z oczu, podniosła się na równe nogi i pośpiesznie ruszyła w stronę domu.

Spódnica łopotała wokół jej nóg, gdy pędziła przybrzeżną drogą do Windward House, stojącego na lekkim wzniesieniu na północno-wschodnim krańcu wsi.

Wiedziała, że musi odszukać Nata. Z pewnością brat będzie wiedział, co robić, pomyślała. Sprawdzi, dokąd zaprowadzono więźniów, i wstawi się za Benem, który przecież jest jeszcze niedorostkiem i wplątał się w awanturę z chęci przeżycia przygody, nie zdając sobie sprawy z konsekwencji.

We wsi nie spotkała żywej duszy. Domy, chaty, nędzne chałupy – jednakowo zaciemnione, jakby wszyscy mieszkańcy głęboko spali. Przemytnicy niczym duchy znikli równie nagle, jak się pojawili, a siedmiu schwytanych miało odpowiedzieć za przestępstwo popełnione przez co najmniej pięćdziesięciu. Statek pod pełnymi żaglami niknął za horyzontem.

Philippa Kingslake miała dwadzieścia sześć lat i była niezamężna. Jak twierdziła jej ciotka, Augusta, niereformowalnie niezamężna, a to ze względu na tryb życia, jaki prowadziła. Używając pseudonimu Philip King, pisała poczytne powieści awanturnicze, uwielbiane zwłaszcza przez dorastających chłopców, takich jak Benjamin, który nie miał pojęcia, że pisze je kobieta, a co dopiero bliska krewna! Czy możliwe, że to właśnie ona naraziła go na niebezpieczeństwo, wymyślając bohaterów, których chciałby naśladować? Ciotka Augusta z pewnością tak sądziła.

Od wiejskiej drogi do ich domu prowadził ubity trakt. Pippa zaczęła się wspinać na wzgórze i dotarła na szczyt tak zdyszana, że musiała oprzeć się o ścianę stajni, aby złapać oddech. Konie parskały i uderzały niespokojnie kopytami o podłogę. Czy przestraszyły się wystrzałów? Z pewnością strzelaninę było słychać w całej wsi. Weszła do stajni. Poklepała jednego z koni, chcąc go uspokoić, i stwierdziła, że jest mokry od potu. Oznaczało to, że niedawno pracował! Bezczelność przemytników nie zna granic, powiedziała pod nosem Pippa i zastanowiła się, gdzie był w tym czasie Joe, ich woźnica, mieszkający nad stajnią.

Czyżby spał tak głęboko, że nie słyszał wyprowadzanych koni? A może sam jest w to zamieszany? Może wcale nie spał?!

Stłumiła ciekawość i pospieszyła do frontowych drzwi, by jak najszybciej powiadomić Nate’a o zatrzymaniu Bena.

Poszła prosto do pokoju brata, gdzie przeżyła kolejny szok. Nikogo nie zastała. Czy on także był zamieszany w przemyt? Nie dostrzegła go na plaży, ale nie mogła obserwować przemytników zbyt dokładnie. Z pewnością nie było go wśród siedmiu aresztowanych. Teraz już zupełnie nie wiedziała, co robić. Czekać na niego czy zaalarmować ciotkę?

Wróciła do stajni, wspięła się na górę po drabinie i głośno zapukała do drzwi kwatery Joego Sadlera. Otworzył po kilku minutach. Narzucił na spodnie nocną koszulę, rozczochrał włosy i ziewał, jakby dopiero co się obudził. Nie zwiódł jej oczywiście, zresztą miał przemoczone nogawki spodni.

– Panna Kingslake! – wykrzyknął, szczerze zdumiony. – Co panienka robi tutaj w środku nocy?

– Nieistotne! Czy wiesz, gdzie jest mój brat?

– Nie, psze pani. A nie leży we własnym łóżku?

– Nie. Czy był z tobą na plaży?

– Na plaży? – spytał niewinnie. – Dlaczego?

– Nie jestem głupia, Joe. Wiem, co się tam dzieje. Widziałam was wszystkich ładujących powozy.

– Powinna była pani zostać w domu, panienko.

– Wtedy nie wiedziałabym, co się przytrafiło Benowi.

– Benowi? Paniczowi Whiteside’owi?

– Nie udawaj idioty, Joe. Doskonale wiesz, o kim mówię. Zabrali go dragoni, razem z sześcioma innymi. Trzeba go ratować, a nie mogę znaleźć Nata. Czy słusznie zakładam, że był na plaży z innymi i wziął nasze konie?

– Och, panno Kingslake! Miała się pani nigdy o tym nie dowiedzieć. Ktoś doniósł celnikom i musieliśmy się rozproszyć. Pan Kingslake wnet wróci do domu.

– Mam nadzieję – odpowiedziała. – Tymczasem lepiej wytrzyj konie i uspokój je, zanim straż celna pojawi się szukać towarów i zorientuje się, że zwierzęta dopiero co wróciły. – Zamilkła, bo nagle przyszła jej do głowy niepokojąca myśl. – Nie ukryliście w domu żadnej kontrabandy?

– Nie, panno Kingslake.

Nie miała pewności, czy można mu wierzyć, ale wróciła do domu. Zaczynały się w nim zapalać światła, w kuchni krzątała się pani Sadler, matka Joego. Rozpalała ogień, gotowa zacząć przygotowywać śniadanie.

– Boże święty, panienko – powiedziała, gdy Pippa weszła do środka. – Co pani robi tak wcześnie?

– Chciałam zobaczyć, w jaki sposób wszystko się odbywa.

– Nie powinna pani tego robić! Przecież wie pani, że nikt nie wychodzi w takie noce, jak nie ma interesów z przemytnikami. Raczej by panią zabili, niż puścili wolno!

– Zaskoczyli ich dragoni, kiedy połowa towaru leżała jeszcze na plaży. Aresztowali siedmiu z nich...

Pulchna kobieta, o poczerwieniałych od bezustannego stania przy ogniu policzkach, zbladła.

– Joe...

– Jest w domu. Przed chwilą go widziałam.

– Bogu dzięki – odetchnęła z ulgą matka stajennego.

– Ale mój brat zniknął, a Ben został aresztowany.

– Nie! – Pani Sadler przeżegnała się. – Niech Bóg się nad nim ulituje, bo sąd z pewnością tego nie zrobi!

– Jakoś go z tego wyciągniemy. Miałam nadzieję, że Nat już wrócił. Szkoda, że nie wiem, co się z nim dzieje. Trudno mi uwierzyć, że mógłby zostawić Bena na łasce losu!

– Na pewno nie! Tego może pani być pewna. Coś go musiało zatrzymać...

Tym właśnie martwiła się Philippa, wchodząc po schodach do pokoju ciotki, żeby przekazać jej zaskakujące wiadomości. Gdzie się podział Nat? Ukrył się gdzieś w bezpiecznym miejscu, żeby przeczekać, aż wszystko ucichnie, i dopiero wtedy wrócić do domu, czy, ranny, wykrwawiał się na śmierć, leżąc na bagnach?

Wzdrygała się na myśl o konfrontacji z ciotką, która bez wątpienia obciąży ją i Nata odpowiedzialnością za aresztowanie ukochanego syna.

Owdowiała Augusta Whiteside pojawiła się w Windward House sześć miesięcy po śmierci rodziców wówczas siedemnastoletniej Philippy i trzynastoletniego Nathaniela. Ciotka nie znosiła ich domu wystawionego na zimne północne wiatry, co bezustannie podkreślała. Mroźne podmuchy wciskały się w każdy zakątek domostwa i ciotce Auguście było stale zimno, choć we wszystkich pokojach szczodrze dokładano do ognia płonącego w kominkach. Niemniej nikt nie zdołałby jej przekonać, że nie musi się zajmować dziećmi siostry, choć Philippa zapewniała ją, że świetnie poradzi sobie sama, mając do dyspozycji służbę.

– Zostawić siedemnastoletnią dziewczynę, której nie wprowadzono jeszcze do towarzystwa, i jej brata, który najwyraźniej nie ma pojęcia, co znaczy dyscyplina?! Nie do pomyślenia – powtarzała w emocjach.

Zamknęła więc na głucho swój własny dom i przyjechała do Narbeach wraz z sześcioletnim synem. Benjaminowi w przeciwieństwie do matki bardzo podobało się w Windward House. Szybko wszedł w komitywę z wioskowymi urwisami, a Nata ślepo uwielbiał.

– Philippo, dlaczego jesteś na nogach o tej porze? – spytała starsza pani. – Jest środek nocy. Czy coś się stało?

– Już prawie świta – zaprotestowała Philippa. – Niestety, tak. Inaczej bym cię nie budziła. Dzisiaj na plaży odbył się wyładunek...

– Żadna nowina, wszyscy to wiedzą. Nie wytykam nosa, gdy wiem, że przemytnicy krążą po okolicy. Nie mam z tym nic wspólnego.

Mimo zmartwienia, Pippa uśmiechnęła się.

– Nigdy nie piłaś nieoclonej herbaty ani alkoholu, ciociu?

– Wszyscy to robią. To nie ma nic do rzeczy.

– Może jednak ma... A co robi Ben?

– Ben? Śpi, oczywiście, tak jak ja.

– Nie tej nocy. Widziałam, jak został aresztowany przez dragonów – odpowiedziała bez ogródek.

– Niemożliwe!

Ciotka błyskawicznie zerwała się z łóżka, narzuciła szlafrok na nocną koszulę i wypadła z pokoju na korytarz. Pobiegła do sypialni Benjamina, gdzie naocznie stwierdziła, że Philippa się nie myliła. Następnie pobiegła do pokoju Nathaniela.

– Opowiedz mi, co widziałaś – zwróciła się do bratanicy, która podążyła za nią.

Pippa zrelacjonowała jej dokładnie, co się wydarzyło.

– ...miałam nadzieję, że Nat będzie wiedział, co robić, ale zniknął – zakończyła.

– Mogłam się tego spodziewać. Nathaniel sprowadził chłopca na złą drogę. Ben nie miał pojęcia, co robi. Wybronimy go. Musisz poprosić sir Feliksa o interwencję. Dragoni zaprowadzili więźniów do niego i to on zdecyduje, czy postawić przemytników przed sądem. Jestem pewna, że nam pomoże.

Philippa nie miała ochoty zwracać się do niego o pomoc. Sir Feliks Markham był lokalnym bogaczem i pełnił funkcję sędziego pokoju. Dwukrotnie owdowiały, nie ukrywał zainteresowania Philippą, jako odpowiednią dla niego kandydatką na trzecią żonę. Nie przepadała za nim. Miał pięćdziesiąt lat, był otyły i nie umiał utrzymać rąk przy sobie, gdy był w jej towarzystwie.

– Wolę poczekać, aż Nat wróci do domu. On to załatwi.

– Nie możemy sobie pozwolić na zwłokę – mówiła ciotka Augusta, wracając pospiesznie do swojego pokoju. – Znacznie trudniej będzie uwolnić Bena, jeśli zostanie odesłany przed sąd wyższej instancji. A gdzie właściwie jest Nathaniel? Był na plaży?

– Nie widziałam go tam.

– Niezły galimatias. Po co ja tutaj w ogóle przyjechałam? Ty i ten nicpoń, twój brat, i tak robiliście zawsze wszystko po swojemu, niezależnie od tego, co mówiłam. Dawno powinnaś być zamężna i wychowywać dzieci, zamiast uganiać się po okolicy jak jakiś niedorostek i pisać książki. To nie jest zajęcie dla damy. Nic dziwnego, że Edward Cadogan zmienił zdanie i postanowił się z tobą nie żenić.

– Ciociu, to było sześć lat temu, dawno o tym zapomniałam. – Nie zapomniała, ale wspomnienie tych wydarzeń było zbyt upokarzające, żeby o tym rozmawiać.

– A ty, dlaczego właściwie wyszłaś z domu?

– Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o przemytnikach. Potrzebne mi to do mojej nowej książki. Czytanie o nich to nie to samo, co obserwowanie w ciemnościach wietrznej nocy z poczuciem grożącego niebezpieczeństwa!

– Aha, rzeczywiście nie to samo – powiedziała ciotka potępiającym tonem. – Pomyślałaś o tym, co by się stało, gdyby i ciebie aresztowali?

– To by dopiero było nowe, ciekawe doświadczenie – odcięła się Pippa, aby podrażnić ciotkę, ale natychmiast zdała sobie sprawę z tego, jak grubiańsko zachowała się wobec Augusty niespokojnej o los syna. – Wybrałam dobrą kryjówkę.

– Bez wątpienia, skoro wciąż masz piasek we włosach... i na ubraniu. Jeśli przyjdą tu z komory celnej, od razu zorientują się, gdzie byłaś. Przebierz się czym prędzej! Złożymy wizytę sir Feliksowi. Skromna, wystraszona młoda kobieta... taki obraz idealnie pasuje do sytuacji.

– Ciociu, nie jestem skromną, wystraszoną panienką.

– Ale powinnaś być! Wyjdź, bym mogła się ubrać. – Klasnęła w dłonie, wzywając pokojówkę z przyległego pokoju, i poleciła Pippie: – Każ pani Sadler przygotować śniadanie, a Joemu zaprząc konie do powozu. Nie mamy chwili do stracenia.

Sir Ashley Saunders jadł śniadanie w towarzystwie sir Feliksa Markhama. Powiadomiony o kontrabandzie w Narbeach na północnym wybrzeżu Norfolku, chętnie skorzystał z okazji, aby wyrwać się na chwilę z Londynu. Jego ostatnia kochanka, Arabella Thornley, stawała się coraz bardziej absorbująca, a czyniąc natarczywe sugestie, że powinien się z nią ożenić, złamała jedną z ważniejszych zasad, na jakich miał opierać się ich związek. Małżeństwo było ostatnią rzeczą, jakiej pragnął. Miał trzydzieści cztery lata, był zdeklarowanym kawalerem i chciał, aby tak pozostało.

Norfolk było oddalone od stolicy na tyle, by zapewniać przyjezdnym chwilę wytchnienia od gwaru stolicy, a że akurat na tych terenach przemytnicy poczynali sobie coraz śmielej, sir Ashley wykorzystał okazję do przeprowadzenia bardziej szczegółowych obserwacji ich aktywności.

– Ktoś o pańskiej pozycji nie może zatrzymać się w gospodzie takiej jak Cross Keys – zaprotestował sir Feliks, usłyszawszy, że Ash zamierza zostać kilka dni.

Ash nie zdradził swojemu gospodarzowi, że należy do Towarzystwa na rzecz Ujawniania i Ujmowania Przestępców, znanego jako Klub Dżentelmenów z Piccadilly.

Każdy z członków był ekspertem w innej dziedzinie i każdy miał za zadanie krzewić prawo i porządek. Nie mieli władzy, by kogokolwiek aresztować, ich rola polegała na śledzeniu, powiadamianiu straży lub władz gminy, a także na dostarczaniu dowodów. Nie byli opłacani za swoje usługi, czynili to z czystej miłości do swojego kraju, a także by poczuć ducha przygody. Ash odziedziczył posiadłości i pewną sumę pieniędzy po dziadku, a dzięki zyskownym inwestycjom zdołał ten majątek kilkakrotnie pomnożyć, przez co stał się niewiarygodnie bogatym człowiekiem.

Ostatnio szczególnie zajął go problem szmuglu u wybrzeży Wysp Brytyjskich. Podobnie jak w przypadku bicia fałszywych monet, który rozpracował Harry Portman, proceder ten pozbawiał rząd tysięcy funtów należnego podatku. A ponieważ przeważające siły wojskowe były zaangażowane w toczącą się wojnę, szmuglerzy czuli się bezkarni, za nic mając wysiłki służb celnych i służb fiskalnych. Wojna, która toczyła się w Europie od siedmiu długich lat, skończyła się miesiąc temu, ale wojska jeszcze nie powróciły i patrolować wybrzeże pomagała ledwie garstka dragonów.

Asha nie interesowali mieszkańcy wiosek, którzy parali się kontrabandą z konieczności. Niewielu znajdowało zatrudnienie podczas zimowych miesięcy, a i ci nie zarabiali wystarczająco, aby zapewnić rodzinom skromny byt, nie mówiąc o zaspokojeniu innych potrzeb, jak ubrania czy lekarstwa. Interesowali go przestępczy baronowie. Podejrzewał, że sir Feliks wie więcej o kontrabandzie, niż się przyznawał.

Właśnie niespiesznie kończyli spożywać śniadanie, gdy pojawił się kamerdyner i oznajmił przybycie pani Whiteside z panną Kingslake.

– Co może je sprowadzać o tej porze? Zupełnie niestosowny czas na składanie wizyt – zwrócił się półgłosem gospodarz do Asha, a kamerdynerowi polecił: – Zaprowadź panie do salonu i powiedz, że za chwilę do nich dołączę. – Po czym znów zwrócił się do Asha: – Muszę się ubrać, nie mogę przyjąć ich w bonżurce. Poczeka pan tu na mnie? – spytał i nie czekając na odpowiedź, wyszedł.

Ash wstał od stołu i zaczął krążyć po pokoju, przyglądając się obrazom. Nagle za jego plecami ktoś z impetem otworzył drzwi. Odwrócił się i zobaczył kobietę w średnim wieku, noszącą żałobę. Na jej szczupłej podłużnej twarzy malowała się determinacja. Stojąca tuż za nią młodsza kobieta, usiłowała ją powstrzymać.

– Ciociu, nie powinnaś tu wchodzić. Poproszono nas, abyśmy poczekały w salonie... – urwała, zobaczywszy Asha. – Och, proszę wybaczyć.

Była wysoka, nosiła błękitną wełnianą suknię, a wyszywany plastron na przodzie stanika podkreślał szczupłą talię i godny pozazdroszczenia biust. Ale to jej włosy przykuły jego uwagę. Płomiennorude, poskręcane w loki, niedające się ujarzmić. Próba związania ich w schludny węzeł musiała skończyć się niepowodzeniem, wymykały się bowiem spod grzebieni i stroszyły kapryśnie. Regularny owal, wysoko sklepione kości policzkowe, pięknie zarysowane brwi i najpiękniejsze zielone oczy, jakie w życiu widział. Przypominała mu rudą kocicę... Ciekawe, czy jak każda kocica ma też pazurki, przemknęło mu przez głowę.

– Proszę się nie kłopotać – powiedział, wykonując ukłon. – Sir Ashley Saunders, pani sługa.

Dygnęła w odpowiedzi na jego ukłon.

– Philippa Kingsley, a to moja ciotka, pani Whiteside.

– Pani oddany sługa. – Ash skłonił się ponownie.

– Przyszłyśmy zobaczyć się z sir Feliksem – powiedziała starsza dama, skłaniając głowę.

– Za chwilę do nas dołączy. Tymczasem może ja mogę paniom służyć. Zatrzymałem się na kilka dni u sir Feliksa.

– Dziękuję, ale to z nim musimy rozmawiać.

Jest przystojny, pomyślała Pippa. Dostrzegła w jego oczach błysk rozbawienia. Czy to jej wygląd go rozbawił? Nie miała czasu dopełnić porządnie toalety i pospiesznie upięte włosy wymykały się teraz spod grzebieni i spinek. Nie przejęła się tym, skoro miała spotkać tego starego zbereźnika. Stanąć jednak naprzeciwko eleganta ubranego w świetnie skrojony strój z bordowego aksamitu, o gładko zaczesanych włosach, związanych schludnie z tyłu... okazało się krępujące. Nie przypudrował twarzy i miał opaloną skórę, jakby spędzał dużo czasu na powietrzu, niezależnie od pogody.

– W takim razie, o ile dobrze zgaduję, przyszła pani powiadomić o popełnieniu przestępstwa. – Ash zwracał się do starszej damy, ale nie spuszczał oka z młodszej. Nie mógł oderwać od niej oczu. Zaintrygowała go. Dostrzegł zniecierpliwienie na jej twarzy, którego nawet nie próbowała ukryć, i to mu podsunęło następne pytanie: – A może ktoś paniom bliski został pojmany?

– Skąd pan wie? Widział go pan? Wie pan, co się stało? Dokąd ich zabrano? Czy są wciąż tutaj? – dopytywała się gorączkowo Augusta, nie zostawiając czasu na odpowiedź.

– Proszę – wtrącił, podnosząc otwartą dłoń, aby ją powstrzymać. – Gdyby zechciała się pani uspokoić i powiedzieć mi, co się stało.

Kimkolwiek był, Pippa wolała pomówić z nim niż z sir Feliksem, a ponieważ ciotka, pozbawiona tchu, zamilkła, wyjaśniła sytuację sama:

– Mój młody krewny został zatrzymany przez straż celną. To jeszcze chłopiec, który z chęci przeżycia przygody poszedł na plażę, żeby zobaczyć, jak przypływa kontrabanda. Był w to zamieszany tylko jako obserwator, ale dragoni pojmali go razem z przemytnikami.

– Czy wczoraj była dostawa szmuglowanych towarów? – spytał niezadowolony, że mu to umknęło. Zastanawiał się, czy sir Feliks wiedział o tym i specjalnie zatrzymał go na kolacji, aby odwrócić jego uwagę.

– Tak – potwierdziła. – Sir Feliks jest sędzią. Więźniów z pewnością przywieziono tutaj, aby ich osądził.

– Niczego nie słyszałem, ale pokój, który zajmuję, mieści się na tyłach domu i być może sir Feliks nie chciał mnie niepokoić.

W tym właśnie momencie pojawił się gospodarz domu, ubrany w fioletowy szustokor z atłasu i długą, pasującą do niego kamizelkę z dużymi guzikami z macicy perłowej. Na głowę nałożył w pośpiechu przydużą perukę. Skłonił się głęboko przed damami, a potem ujął dłoń każdej z nich i ucałował. Ku zdenerwowaniu Philippy przytrzymał jej rękę stanowczo za długo, więc kiedy ją wreszcie puścił, otarła dyskretnie grzbiet dłoni o spódnicę, co nie uszło bacznym oczom Asha.

– Drogie panie, wydałem wyraźne polecenie, aby zaprowadzono panie do salonu...

– Sir Feliksie – powiedziała Augusta, która zdołała już nieco się opanować – potrzebna nam pańska pomoc.

– Wszystko! Wszystko, co tylko jest w mojej mocy.

– Wie pan, oczywiście, że wczoraj pojawili się na plaży przemytnicy i że kilku z nich aresztowano?

– Nie, nie wiem – odpowiedział z udawanym przerażeniem. – Czy nie będzie końca temu bezprawiu? Czy skrzywdzili panie? Jeśli tak, będę ich ścigał z całą surowością i nieustępliwością!

– Nie, nie skrzywdzili nas. Ale Ben tam był, przyglądał się im i został razem z nimi zatrzymany. Nie wiedziałam, że wyszedł, inaczej bym go powstrzymała. Przecież zna go pan, sir Feliksie, i wie, że jest młody i podatny na wpływy. Prawdopodobnie sądził, że będzie to ekscytująca przygoda, i zbagatelizował niebezpieczeństwo. Byłam pewna, że dragoni przyprowadzili więźniów tutaj...

– Nie – odpowiedział. – I nic mi o tym nie wiadomo. Gdyby tutaj trafił, odesłałbym go oczywiście do domu, przedtem porządnie natarłszy uszu. Ale w tej sytuacji... – urwał i wymownie wzruszył ramionami.

– Dokąd ich w takim razie mogli zabrać? – spytała Pippa.

– Do Hunston, Lynn, Heacham... Zależy, gdzie stacjonują. Dołożę wszelkich starań, by się tego dowiedzieć.

– Boję się, że będzie za późno – powiedziała płaczliwie Augusta. – Do tego czasu odeślą ich do sądu wyższej instancji, a wtedy tylko Bóg jeden będzie mógł pomóc mojemu synowi! Co ja teraz pocznę!

– Słyszałam, jak jeden z nich mówił, że nie warto było wstawać z łóżka dla tego, co udało im się przechwycić – wtrąciła Pippa. – Wspomniał też coś o służącej ze Standard Wells, która grzeje dla niego łóżko.

– Słyszała pani, jak rozmawiają? – zapytał szczerze zdziwiony Ash. – Gdzie pani wtedy była?

– Leżałam twarzą do piasku – odpowiedziała z uśmiechem. – Ukryta za wydmą.

Kiedy się uśmiechała, jej twarz nabierała życia, a szmaragdowe oczy jaśniały pięknie. Wydała się Ashowi niezwykłą kobietą i wbrew swojemu niezłomnemu postanowieniu, żeby odpocząć od kobiet, zapragnął poznać ją bliżej.

– Panno Kingslake! – najeżył się sir Feliks. – Zdumiewa mnie pani. Szczęście, że przemytnicy pani nie zauważyli! Bez skrupułów pozbawiliby panią życia. – Umilkł na chwilę. – Zrobiła to pani? To znaczy, poinformowała o nich?

– Ależ skąd. Ja tylko ich obserwowałam.

– Nie sądzę, by w to uwierzyli – stwierdził Ash rzeczowo. – Ja nawet nie wiem, czy wierzyć.

Spojrzała mu prosto w twarz, wesołe iskierki w jej oczach zgasił gniew.

– Ja nie kłamię, sir Ashleyu. Podobnie jak mój młody kuzyn, tylko obserwowałam.

– A to w jakim celu?

– To moja sprawa.

Nie zamierzała mu powiedzieć o swoim zajęciu, którego tak nie znosiła ciotka. Wielokrotnie słyszała, że byłoby lepiej, gdyby chociaż pisała o kobiecych sprawach, takich jak prowadzenie domu, haftowanie czy kolekcjonowanie muszli. Ale wymyślać historie o wojnie, piratach, rozbójnikach, wypisywać rzeczy, o których prawdziwa dama nie powinna nic wiedzieć?! W pojęciu Augusty nie było się czym chwalić, a wręcz przeciwnie. Nie przyczyni ci to popularności w towarzystwie, mawiała, a jednego chętnego do twej ręki już odstraszyło.

Edward rzeczywiście był wstrząśnięty, gdy powiedziała mu, że pisze książki, i nalegał, by tego zaprzestała. To był zresztą tylko jeden z powodów rozstania. Zostali sobie przedstawieni przez przyjaciółkę ciotki, podczas debiutu Pippy. Był przystojny i troskliwy, nie upłynęło wiele czasu, a zaczął jej asystować wszędzie, gdzie bywała, demonstrując, jak całkowicie jest jej oddany. Inni adoratorzy wkrótce dali za wygraną, a wszyscy wokół podkreślali, że tworzą idealną parę. Pippa, nieobeznana we flircie, wszystkie deklaracje brała na poważnie, ale szybko pojawiły się wątpliwości. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że Edward chce, by się zmieniła i stała jedną z tych bezbarwnych, nieśmiałych młodych kobiet, które nigdy nie mają własnego zdania. Przerwała rozmyślania i powiedziała:

– Gdyby było możliwe uratowanie Bena, spróbowałabym... ale bałam się, że nie wzięliby mnie poważnie.

– Co my mamy zrobić? – spytała Augusta, niezadowolona z kierunku, w jakim zmierzała rozmowa.

– Pojadę do Wells i sprawdzę, jak się rzeczy mają. – Sir Feliks westchnął, dając do zrozumienia, że podejmuje się tej misji niechętnie. – Lord Borrowdale jest tam sędzią. Być może zdołam go przekonać, żeby puścił chłopaka wolno.

– Błagam, niech pan to zrobi – powiedziała Augusta. – Będziemy do końca życia pańskimi dłużniczkami, jeśli zdoła pan doprowadzić do jego uwolnienia. Prawda, Philippo?

– Tak – wymamrotała Pippa niechętnie.

Dla Asha było oczywiste, że perspektywa długu u baroneta napełnia młodą kobietę taką samą niechęcią, jaką wzbudził w niej jego wcześniejszy pocałunek.

– Jeżeli pan pozwoli, sir Feliksie, pojadę do Wells i przeprowadzę małe śledztwo – zaryzykował. – Dobrze znam lorda Borrowdale, a poza tym może mnie zręczniej będzie prosić o uwolnienie chłopca. Pan w końcu zna jego uroczą rodzinę. Jak pan sądzi?

– Doskonały pomysł – zgodził się sir Feliks z wyraźną ulgą. – Z całą pewnością ma pan rację. Jeszcze by mnie posądzono o związki z przemytnikami!

– To nie do pomyślenia – powiedział Ash z ironicznym uśmieszkiem. – Muszę prosić jedną z pań, aby mi towarzyszyła, żeby rozpoznać chłopca i przydać wiarygodności moim słowom. Pani Whiteside jest zmęczona i przybita, czy wobec tego pani może ze mną jechać, panno Kingslake?

– Oczywiście. Czym będziemy podróżować?

– Mam powóz. W kilka minut zaprzęgną konie.

– Nie możesz jechać bez przyzwoitki – zaprotestowała Augusta, w sekundę odzyskując przytomność umysłu.

– Och, ciociu, jakie to ma znaczenie? To nie Londyn, a nawet nie Norwich. Wszędzie jeżdżę bez przyzwoitki i nikt nie zwraca na to uwagi. Będziesz mogła wrócić naszym powozem do domu i poprosić panią Sadler o przygotowanie herbatki ziołowej. Potrzebujesz wypoczynku, prawie nie spałaś ostatniej nocy.

Ash uśmiechnął się w duchu. Nie wiedział, ile spała starsza dama, ale panna Kingslake według jej własnych słów spędziła całą noc na plaży, na wpół zakopana w piasku, podczas gdy wyładowywano kontrabandę.

– Masz rację – zgodziła się Augusta. – Nie będzie ze mnie pożytku, jeśli pojadę.

Taki obrót sprawy nie zachwycił sir Feliksa, ale nie mógł protestować, skoro entuzjastycznie zgodził się na pomoc Asha.

Dwadzieścia minut później Pippa siedziała ze swoim towarzyszem w najbardziej luksusowym powozie, jaki kiedykolwiek widziała. Miał resory, wyściełane siedzenia obite ciemnobłękitnym aksamitem, i ciągnęły go dwa dobrane do pary białe konie. Sir Ashley musi być naprawdę bogaty, pomyślała, bo to, że jest przystojny i ma dobre maniery, zdążyła już zauważyć wcześniej. Gdyby nie martwiła się o Bena i brata, cieszyłaby ją ta wyprawa.

– Jak pan sądzi, dlaczego dragoni zabrali więźniów tak daleko stąd? – spytała, gdy wyjechali na wąską drogę biegnącą wzdłuż wybrzeża, łączącą nadmorskie wsie i miasta na północy Norfolku. – Narbeach podlega jurysdykcji sir Feliksa.

– Może sądzili, że będzie zbyt przychylnie nastawiony, skoro wszyscy pochodzą z tych stron i ich zna. Albo po prostu chcieli jak najszybciej wrócić do ciepłych kwater, by mieć pewność, że dostaną zapłatę za odzyskane towary.

– Niewiele zostało z kontrabandy na plaży, zanim się zjawili. Zdumiewające, jak szybko ci ludzie znikli ze swoim ładunkiem, zostawiwszy tylko tych kilku zabłąkanych, nieliczne baryłki i skrzynie. Nie zdziwiłabym się, gdyby te resztki nie trafiły do komory celnej.

– Panno Kingslake – powiedział z udawanym zgorszeniem – z pewnością nie sugeruje pani, że służby celne są skorumpowane. – Roześmiał się.

Philippa milczała, zastanawiając się chwilę:

– Dlaczego interesuje się pan przemytnikami, sir Ashleyu? Czy jest pan urzędnikiem skarbowym?

Zastanawiał się, czy powiedzieć jej o dżentelmenach z Piccadilly, i zdecydował, że jeszcze za wcześnie. Nie wiedział przecież, jak głęboko jest zaangażowana w działalność niezgodną z prawem.

– Nie. Podobnie jak pani jestem zwykłym obywatelem, ciekawym mechanizmów działania prawa.

– Przyjechał pan do Narbeach z zamiarem przyłapania przemytników? – spytała, starając się ukryć rozczarowanie.

– To rozległy i bardzo intratny biznes, który pozbawia skarb państwa setek tysięcy funtów rocznie, panno Kingslake – odparł, uchylając się od bezpośredniej odpowiedzi. – Biorący w nim udział, nie stronią od przemocy, zastraszają, posuwają się nawet do morderstw. Mieszka pani na wybrzeżu, więc z pewnością to pani wie.

Philippa nie domagała się odpowiedzi na zadane pytanie.

– To prawda, jednak niektórzy z tych mężczyzn robią to, bo boją się odmówić. Poza tym perspektywa zarobku dla człowieka ubogiego, mającego na utrzymaniu żonę i dzieci, jest bardzo kusząca.

– Jestem tego świadomy, panno Kingslake. Gdyby jednak przemyt ustał i wszyscy uczciwie płaciliby podatki, w kraju działoby się lepiej, a to nie pozostałoby bez wpływu również na materialną sytuację ubogich, którzy poza tym przestaliby się obawiać pukania do drzwi w środku nocy.

– Jeśli nie pracuje pan dla urzędu skarbowego, to kim pan jest? – dopytywała się. – Trudno mi wyobrazić sobie zwykłego obywatela, który w pojedynkę wyrusza zmieniać świat.

– Największe zmiany zaczynają się od pojedynczego człowieka... – odpowiedział sentencjonalnie.

Mogła mu przyznać rację, ale jej głównym zmartwieniem teraz był los Bena i Nata. Fakt, że jej towarzysz był przystojnym mężczyzną, na którego twarzy często gościł uśmiech, przyspieszający bicie jej serca, nie ułatwiał zadania.

– Ale dlaczego Narbeach? – zapytała.

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. Sprawiała wrażenie zaniepokojonej, z czego wysnuł wniosek, że wie sporo o przemytnikach. Zresztą nic dziwnego, skoro tutaj mieszkała. Może jej kuzyn nie był taki niewinny, jak sądziła.

– A dlaczego nie? Narbeach jest tylko jednym z wielu miejsc, gdzie to się dzieje. Wziąwszy je wszystkie razem, stanowią bardzo poważne zagrożenie dla skarbca królestwa.

Pippa uznała, że dalsza dyskusja nie ma sensu, i odwróciła głowę wyjrzeć przez okno na wiejski krajobraz. Od strony lądu ciągnęły się zielone pastwiska, na których pasło się bydło, od strony morza – słone bagna, pocięte wąskimi kanałami, w których stała woda. Tylko mieszkańcy tych okolic mieli odwagę się tutaj zapuszczać i bez wątpienia właśnie tu, w zapadlinach, przemytnicy mieli swoje kryjówki. Pippa jednak nie myślała o nich ani o pięknych widokach za oknem, tylko o tym, czy ma uważać sir Ashleya Saundersa za przyjaciela czy wroga.

– Kontrabanda trwa od wieków – postanowiła kontynuować. – Chce się pan podjąć nie lada wyzwania. Wielu próbowało i przegrało.

– Wiem.

– Moim zdaniem jest tylko jeden sposób. Trzeba im zaoferować inny sposób, żeby mogli uchronić się od nędzy.

– To także wiem. Ale dość o tym. Co mi pani powie o sobie?

– O sobie? – Odwróciła głowę i spojrzała na niego zaskoczona. – Nie jestem przemytnikiem. Nie dopuściliby mnie, nawet gdybym chciała. Żeby to robić, trzeba mieć niezłe muskuły i wiele determinacji. Nie mam ani jednego, ani drugiego.

– Zgadzam się co do muskułów – powiedział z uśmiechem – ale nie co do determinacji. Co pani robiła na plaży w nocy, kiedy wszystkie dobrze wychowane, przestrzegające prawa damy powinny leżeć we własnych łóżkach?

– Zażywałam nocnej przechadzki.

– Czy zawsze ma pani ten zwyczaj, czy tylko wtedy, gdy przypływa kontrabanda? – spytał spokojnie.

– Często tak robię. Pomaga mi to myśleć.

– W domu nie potrafi pani myśleć?

– Potrafię, ale czasem nie mogę zasnąć i wtedy dobrze wyjść, poczuć wiatr na twarzy, zobaczyć światło księżyca kładące się srebrnymi pasmami na wodzie i wiry tworzące się podczas przypływu wokół skał. Uspokaja mnie to, pokornieję i czuję wdzięczność za życie, jakie prowadzę.

– Nie przelękła się pani, kiedy zobaczyła, co się dzieje na plaży?

– Nie, dopiero gdy nadjechali dragoni, zaczęłam się bać o mężczyzn z wioski.

– Rozpoznała ich pani?

– Było zbyt ciemno.

– Ale ciotecznego brata pani rozpoznała.

– Przeprowadzili go bardzo blisko miejsca, gdzie się ukryłam.

– Co pani ciotka sądzi o tych nocnych wyprawach? Jak zrozumiałem, mieszka pani z nią.

– Odwrotnie. To ona mieszka z nami.

– Z nami?

– Ze mną i moim bratem. To on jest właścicielem domu.

Więc nie była ubogą krewną pełniącą funkcję damy do towarzystwa pani Whiteside, jak mylnie założył. To ją stawiało w innym świetle.

– Gdzie był w nocy, kiedy pani wybrała się obserwować przemytników?

Obawiała się tego pytania i nie bardzo chciała się przyznać, że nie wie. Wtedy z pewnością doszedłby do wniosku, że Nat jest zaangażowany w kontrabandę i co gorsza, wcale nie musiał się mylić.

– Aktualnie przebywa poza domem.

Była świadoma, że zabrzmiało to wymijająco, ale on nie drążył dalej.

– A pani rodzice?

– Utonęli podczas katastrofy łodzi żaglowej dziewięć lat temu. Ciotka Augusta przeprowadziła się do nas krótko potem. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Uznała, że nie damy sobie rady sami.

– Po tym, czego już się dowiedziałem, nietrudno ją zrozumieć – powiedział z prowokującym uśmieszkiem. – Skoro ma pani zwyczaj snuć się po nocach, żeby jaśniej myśleć... Większość pań, które znam, byłaby przerażona, gdyby miała to robić.

– Myśleć? – spytała z uśmiechem.

Ash również się roześmiał.

– To także. Ale chodziło mi o samotne nocne wędrówki.

– W takim razie musi pan znać samych tradycjonalistów.

Nie pomyślał o tym w taki sposób, ale właściwie miała rację. Nawet jego obecna kochanka przestrzegała konwenansów, bo chciała udawać damę. Panna Kingslake, w przeciwieństwie do Arabelli, była damą i za nic miała konwenans. Ciekawe, co ją tak zmieniło?

– Zaczynam współczuć pani ciotce.

– Ma z nami utrapienie, to prawda, ale nas uwielbia.

– To znaczy panią i brata?

– Tak. Jest cztery lata ode mnie młodszy i bardzo przeżył śmierć rodziców. Opiekowałam się nim, co oznaczało, że musiałam być silna i niezależna, więc byłam. I tak już zostało. Jesteśmy sobie bardzo bliscy.

– W takim razie szkoda, że akurat teraz przebywa poza domem.

– Tak – przyznała. – Może powstrzymałby Bena od pójścia na plażę wczorajszej nocy.

– Czy słusznie się domyślam, że pani kuzyn to urwis?

– Ma piętnaście lat. Wszyscy chłopcy w jego wieku tacy są, sir Ashleyu. Ciotka go rozpieściła, ale to nie jest zły chłopak. Mam nadzieję, że zdoła pan przekonać co do tego lorda Borrowdale.

– Zrobię, co w mojej mocy, ale najpierw porozmawiam z pani kuzynem.

– Rozumiem – powiedziała gniewnie. – Ma wyznać wszystko, co wie, w zamian za uwolnienie. Nie wie pan, że jeśli cokolwiek by wyjawił, zabiliby go?

– Za przemyt także grozi kara śmierci...

– Nieważne, że jest niewinny?! Wiem! Musi przegrać – przerwała mu gwałtownie. – Jeśli nie z wyroku sądu, to z ręki przemytników. To niesprawiedliwe!

Zielone oczy rozjarzyła złość i Ashley zyskał odpowiedź na swoje pytanie: ta piękna ruda kocica miała pazurki, i lepiej dla niego, jeśli będzie się miał na baczności.

Philippa także się czegoś dowiedziała. Sir Ashley Saunders był wrogiem. Poczuła się gorzko rozczarowana i łzy napłynęły jej do oczu.