Skandynawia. Przewodnik po bogach, władcach i olbrzymach - ebook
Skandynawia. Przewodnik po bogach, władcach i olbrzymach - ebook
Czy skandynawskie boginie jeździły na nartach?
Ile nóg miał koń legendarnego Odyna?
Jakie stworzenie jest pierwowzorem Tolkienowskiego Smauga?
Czy fimbulvetr zwiastuje koniec świata?
Od mitu o stworzeniu świata aż do przepowiedni jego kresu w dniu ragnaröku. Z ponurych komnat królestwa Hel do olśniewających wyżyn Asgardu. Ceniona badaczka mitologii nordyckiej Carolyne Larrington w towarzystwie Lokiego, Thora, Frei i innych znanych bohaterów skandynawskich mitów prowadzi czytelnika przez świat emocjonujących pojedynków, niespodziewanych sojuszy i bezlitosnych zemst. Omawia ślady dawnych wierzeń zachowane zarówno w średniowiecznych artefaktach, jak i we współczesnych scenariuszach najpopularniejszych seriali. Emocjonujące historie bogów, olbrzymów i wikingów uzupełniają ryciny, rysunki, a także fragmenty starodruków, które autorka tłumaczy z języka staronordyckiego.
Złotowłosy Thor z uniwersum Marvela, Biali Wędrowcy z twórczości George’a R.R. Martina czy pojedynek na zagadki rozgrywający się między Bilbem i Smaugiem w powieści J.R.R. Tolkiena. Każdy z tych motywów ma swoje korzenie właśnie w mitologii nordyckiej, a dzięki tej książce odkryjesz je na nowo.
| Kategoria: | Literatura faktu |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788368479546 |
| Rozmiar pliku: | 17 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Imiona staronordyjskie zostały przytoczone w swojej pierwotnej formie. W tym celu użyłam dwóch mało znanych już liter (nadal jednak obecnych we współczesnych językach islandzkim i farerskim), takich jak „eth” (ð/Ð) i „thorn” (þ/Þ). Pierwszą z nich wymawia się podobnie jak „th” w słowie the w języku angielskim. Przykładem może być imię króla bogów: Óðinn (Odyn). Drugą zaś wymawia się jak „th” w słowie thorn w języku angielskim, tak jak w przypadku imienia Þórr (Thor).
Badacze z reguły wymawiają wyrazy z języka staronordyjskiego tak, jakby pochodziły ze współczesnego języka islandzkiego. Akcent przypada na pierwszą sylabę. Większość spółgłosek wymawianych jest podobnie do spółgłosek w języku angielskim (np. „g” jak w wyrazie gate, ale „j” jak „y” w yes). Dlatego Gerðr = GEIR-ther (wielkie litery wskazują na akcent).
Krótkie samogłoski także są wymawiane podobnie jak samogłoski w języku angielskim, chociaż krótkie „a” brzmi jak „a” w wyrazie father, a nie jak w słowie cat. Natomiast „y” wymawiane jest jak „i”: Gylfi = GIL-vi, a „ll” jak „tl”: Valhöll = VAL-hertl.
Długie samogłoski (zaznaczone akcentem akutowym) stanowią w większości dłuższą wersję tych krótszych, chociaż „á” czytane jest jako „ał”, podobnie jak w how. Liczba mnoga słowa „boginie” to Ásynjur = „AŁ-sin-jur”.
Dyftongi natomiast są inne niż w języku angielskim: „ei” lub „ey” czytane jest „ej”, podobnie jak w angielskim wyrazie hay, dlatego Freyr = FREJ-er. Natomiast „au” czyta się podobnie do angielskiego „oh”, ale głoska ta jest nieco dłuższa, np. draumar (czyli sny) = DROŁ-mar.
„Æ” wymawia się jak angielski wyraz eye, dlatego Æsir (główna grupa bogów) = AJ-sir.
„Ö” oraz ø przypominają niemieckie „ö”, wymawiane mniej więcej jak „er”. Dlatego Jötunheimar (kraina olbrzymów) = JER-tun-HEJ-mar.Informacja od autorki
Chciałabym podziękować Timowi Bournsowi za liczne przydatne wskazówki oraz za jego pracę nad indeksem. Cztery osoby, którym dedykuję tę książkę, nie tylko udzieliły mi wsparcia, lecz także towarzyszyły mi podczas przygód w wielu nordyckich krajach: til góðs vínar liggja gagnvegir, þótt hann sé firr farinn.
Ryc. Ludy posługujące się językiem staronordyjskim zamieszkiwały oddalone od siebie miejsca: Brytanię, Normandię, Islandię, Grenlandię i Amerykę Północną. Ich przedstawiciele dotarli też na tereny dzisiejszej Rosji oraz zostali najemnikami w Konstantynopolu jako straż cesarska złożona z Waregów
Wszechświat mitologii nordyckiejWykaz źródeł ilustracji
s. 1: Muzeum Brytyjskie w Londynie
s. 12–13: Mapa sporządzona przez Martina Lubikowskiego, ML Design, Londyn
s. 14: Ilustracja autorstwa Drazena Tomica
s. 18: Fred Jones
s. 19, 22: Instytut Studiów o Islandii im. Árniego Magnússona w Reykjavíku
s. 25: fotografia Gernota Kellera
s. 27: Muzeum Jamtli Historieland w Östersundzie
s. 29: Historia ludów Północy (Historia de gentibus septentrionalibus) Olausa Magnusa (1555)
s. 30: Bjorn Grotting / Alamy
s. 33: Fundacja Gerdy Henkel
s. 34: Werner Forman Archive
s. 35, 36 (z lewej),: Muzeum Narodowe w Kopenhadze
s. 36 (z prawej): Państwowe Muzeum Historyczne w Sztokholmie