Skurczybyk za mostem - ebook

Agneta Bro­berg:

Naj­lep­sza przy­ja­ciółka Ca­riny. Za­go­rzała pa­laczka, za­do­wo­lona z ży­cia, do­póki ma pie­nią­dze z wy­płaty. Roz­wią­zuje pro­blemy z róż­nym skut­kiem. Pra­cuje w ma­ga­zy­nie, mieszka w Karls­kro­nie.

Ca­rina Arons­son:

Przez wiele lat wierna Mat­sowi Carl­ber­gowi, do­póki to on nie oka­zał się nie­wierny. Ale w końcu do­stał za swoje.

Księ­gowa, nie­dawno ku­piła miesz­ka­nie z wi­do­kiem na wschod­nią pa­no­ramę Karls­krony.

Mats Carl­berg:

Dar od Boga dla ko­biet, ra­czej wielu, je­śli to Mats mógłby wy­bie­rać. Wcze­śniej żo­naty z Evą-Lis, miesz­kał z nią w willi w Ron­neby, jed­no­cze­śnie miesz­ka­jąc z Ca­riną w Karls­kro­nie.

Bez­ro­botny.

Eva-Lis Carl­berg:

Przy­jęła swo­jego po­żal się Boże męża z po­wro­tem, ale po kilku po­dob­nych sy­tu­acjach stwier­dziła, że ma już dość. Sprze­dali dom i ku­piła wła­sny, po­ło­żony na jed­nej z więk­szych wysp Karls­krony.

Eko­no­mistka w fir­mie zaj­mu­ją­cej się sprze­dażą hur­tową.

Erik Me­lin:

Ra­zem ze swoją wtedy-jesz­cze-żoną, Kari, ku­pił willę w Ron­neby od Matsa i Evy-Lis, kiedy zwią­zek Carl­ber­gów roz­padł się na atomy i prze­stał ist­nieć.

Na­uczy­ciel w li­ceum.

Kari An­ders­son:

Nie przy­jęła na­zwi­ska męża po ślu­bie, i do­brze się stało. Roz­wie­dli się, ale na­dal po­zo­stają nie­przy­zwo­icie do­brymi przy­ja­ciółmi. Za­trzy­mała dom w Ron­neby.

Księ­gowa w tej sa­mej fir­mie co Ca­rina.

Jimmy Ek:

Są­siad Kari. To nie tak, że we­dług niego miej­sce ko­biety jest w kuchni, a jej za­da­nie to ro­dzić dzieci, ale Jimmy bar­dzo do­brze wie, kto jest pa­nem domu. Me­na­dżer pro­duk­cji w jed­nej z więk­szych firm w Ron­neby.

Lena Ek:

Je­śli w ro­dzi­nie Jimmy jest dy­ry­gen­tem, to ona jest sto­ja­kiem na nuty. Cho­ciaż wcale nie jest pewna, czy chcia­łaby pod­trzy­my­wać mu­zykę mo­gącą skło­nić Jimmy’ego do wy­bu­chu. Przy­zwy­cza­iła się już do prze­wra­ca­nia stron.

Urzęd­niczka w domu opieki.

Lu­cas Ek:

Syn Jimmy’ego i Leny.

Rob­ban:

Albo Karl Ro­bert En­glund we­dług prawa jazdy. Są­sia­duje z Kari z jed­nej strony i z ro­dziną Eków z dru­giej. Ope­ra­tor ko­parki.

Chło­pak:

Bez­i­mienny kol­por­ter ulo­tek.1

To dziwne. Je­śli się leży, wi­dać bi­cie serca – na brzu­chu. Kari wy­ciąga się w ha­maku na tyle, na ile może, sta­wia małą szklankę ouzo pod pier­siami i ob­ser­wuje, jak szkło ryt­micz­nie wznosi się i opada. Ha­mak to pre­zent sprzed czter­dzie­stu lat, który długo le­żał scho­wany, ale te­raz, gdy Erik się wy­pro­wa­dził, me­bel zo­stał jed­nym z sym­boli jej no­wego ży­cia. Sa­motne le­że­nie w ha­maku może z pew­no­ścią zre­kom­pen­so­wać ko­la­cję we dwoje. Sta­tus sin­gla ozna­czał na­tych­mia­stową dys­kwa­li­fi­ka­cję, nie może już przejść po tra­pie do Arki No­ego jak inne pary, chyba że znaj­dzie so­bie no­wego samca.

Do wi­dze­nia drinki, świeczki i ser­wetki, wzdy­cha i po­ciąga ze szklanki, po czym od­sta­wia ją i znowu śle­dzi rytm serca.

W za­sa­dzie uważa, że ouzo sma­kuje okrop­nie, je­śli pa­lą­cemu w prze­łyku pły­nowi nie to­wa­rzy­szą plusk Mo­rza Egej­skiego i dźwięki bo­uzo­uki z od­dali, ale skoro przy­wieźli już flaszkę z ostat­niej po­dróży do Gre­cji, to trudno. Wszystko z czasu spę­dzo­nego z Eri­kiem musi zo­stać po­woli usu­nięte z domu, wli­cza­jąc w to litr ouzo, trzy pary dłu­gich skar­pet w pi­łeczki gol­fowe i ben­zynę w baku. Skar­pety ma za­miar no­sić, do­póki się nie ze­drą, a sa­mo­chód opchnąć. Zo­sta­nie sprze­dany za go­tówkę pierw­szej chęt­nej oso­bie, która na­wi­nie się tam, gdzie aku­rat skoń­czy się Kari ben­zyna.

Nie cho­dzi o to, by dra­ma­tycz­nie po­rzu­cić du­cha Erika w wy­na­ję­tym śmiet­niku, po­zbyć się wszyst­kiego, co było Erika, pach­niało Eri­kiem, przy­po­mi­nało o Eriku. Nie, dum­nie wchło­nie każdy ka­wa­łe­czek z tego, co kie­dyś było ich. Roz­stali się bez awan­tury. Wła­ści­wie ni­gdy się nie kłó­cili. We wszyst­kim się zga­dzali, na­wet w tym, że nie mają już so­bie wię­cej nic do za­pro­po­no­wa­nia. Oczy­wi­ście, te­raz jest pu­sto, ale pi­szą do sie­bie pra­wie co­dzien­nie, żeby spraw­dzić, czy wszystko w po­rządku. Przy­zwy­czają się, za­czną nowe ży­cia.

W każ­dym ra­zie wy­daje się, że Eri­kowi po­szło szyb­ciej. We wczo­raj­szym ese­me­sie po­dzię­ko­wał Kari za przed­sta­wie­nie go Ca­ri­nie, ko­le­żance z pracy, która po­trze­bo­wała sta­bil­nego fa­ceta. Po­wo­dze­nia!

Ko­mórka głu­cho bu­czy. Wy­łą­czony dźwięk. Gdzie ją znowu zo­sta­wiła? Lek­kie wi­bra­cje pod le­wym po­ślad­kiem sy­gna­li­zują, że się na niej po­ło­żyła. Dzwoni Re­beka, jej sio­stra.

– Tu sło­neczna Kari.

– Znowu tam le­żysz!

– Ej. Prze­cież nie le­ża­łam tu cały dzień. Przed po­łu­dniem po­zby­łam się reszty ży­wo­płotu od strony są­siada. Po­win­naś zo­ba­czyć moje przed­ra­miona! Gdy­bym była trzy­dzie­ści pięć lat młod­sza, szkolna pie­lę­gniarka zro­bi­łaby mi po­ga­dankę o sa­mo­oka­le­cza­niu.

– A co mó­wią są­sie­dzi? Nie trzeba naj­pierw usta­lić ta­kich rze­czy?

– Nie mam po­ję­cia. Wy­pro­wa­dzili się, a ja za­bra­łam się szybko do pracy, za­nim nowy są­siad za­cząłby wy­ra­żać na ten te­mat ja­kieś po­glądy.

– Ktoś miły?

– Nie wiem. Ale je­śli jest rów­nie miły, jak przy­stojny, to nie bę­dzie żad­nych pro­ble­mów.

– Już my­ślisz o sek­sie?!

– Już? Nie je­stem wdową. Je­stem sin­gielką. Czy ża­łoba nie po­winna wtedy trwać kró­cej? Nie, nie mam te­raz na to czasu. Zo­stało jesz­cze tro­chę do zro­bie­nia, za­nim będę go­towa.

Kari zerka na po­zo­sta­łość bu­telki le­żą­cej obok niej na tra­wie.

Męż­czy­zna, który wpro­wa­dził się do domu obok, jest trudny do skla­sy­fi­ko­wa­nia. Pies czy wy­dra? Oby nic po­mię­dzy. Są­siad pró­buje wła­śnie uru­cho­mić ko­siarkę, a Kari cie­szy się no­wym wi­do­kiem.

Po­zwala spoj­rze­niu wę­dro­wać po jego ciele. Tak in­ten­syw­nie, że ma na­dzieję, że tego nie czuje. Od­wróć się. Ty­łek może być de­cy­du­jący. Ob­wi­sły czy jędrny jak u li­sto­no­sza? Nogi roz­cho­dzące się na ze­wnątrz jak u wio­lon­cze­li­sty, ale w su­mie to słod­kie.

Męż­czy­zna na­gle pod­nosi się i idzie w stronę wło­ści Kari, prze­kra­cza­jąc gra­nicę działki z ła­two­ścią, jakby o to jej wła­śnie cho­dziło, gdy bez­li­to­śnie za­ata­ko­wała ży­wo­płot. Nie­na­wi­dziła krze­wów tui od czasu, gdy Erik prze­niósł ją przez próg domu, który ku­pili tro­chę za drogo. I niósł, i niósł. Aż do­stał na­głego bólu ple­ców w środku wy­cieczki i zwi­nął się jak scy­zo­ryk na so­fie, którą wsta­wili do domu uprzejmi są­sie­dzi, je­den o imie­niu Jimmy, a drugi miesz­ka­jący w domu zbyt od­da­lo­nym od nich, żeby za­pa­mię­tać jego imię. To taki ro­dzaj są­siada, do któ­rego ma­cha się lekko, prze­jeż­dża­jąc obok. Nie taki, obok któ­rego za­trzy­muje się i opusz­cza szybę.

– Czuję, że wy­pa­da­łoby się przed­sta­wić?

Głos. Był do­kład­nie umiar­ko­wa­nie głę­boki, z de­li­kat­nie me­lo­dyj­nym dia­lek­tem, na zi­den­ty­fi­ko­wa­nie któ­rego wy­po­wie­dziana próbka była zbyt krótka. Co się od­po­wiada?

Kari szybko od­sta­wia szklankę na trawę i le­dwo udaje się jej wy­lą­do­wać na no­gach, gdy na wpół wy­pada z ha­maka. Przy­tyła parę kilo, co może po­wo­do­wać nie­spo­dzianki, je­śli w grę wcho­dzi bu­ja­nie.

Za­kłada włosy za uszy, prze­suwa oku­lary prze­ciw­sło­neczne na czu­bek głowy i w du­chu gra­tu­luje so­bie, że za­ło­żyła so­czewki.

– Kari. – Wy­ciąga rękę i roz­po­czy­nają zna­jo­mość zde­cy­do­wa­nym uści­skiem dłoni. To przy­po­mina coś z ne­kro­logu jej dziadka w lo­kal­nej ga­ze­cie: „Był bar­dzo do­brym czło­wie­kiem z moc­nym uści­skiem dłoni”.

– Rob­ban. Wła­ści­wie Karl Ro­bert, ale brzmi jak imię dla ko­goś, kto cho­dził do pry­wat­nej szkoły. Jeż­dżę ko­parką – do­daje, nie­mal prze­pra­sza­jąco.

– Kari brzmi może, jak­bym słu­chała mu­zyki kla­sycz­nej, ale słoń na­dep­nął mi na ucho – od­po­wiada rów­nie prze­pra­sza­jąco.

– Cóż, spró­buję jesz­cze raz od­pa­lić tego grata. Czło­wiek, który sprze­dał mi dom, mó­wił, że ko­siarka jest w ce­nie, ale ni­gdy nie do­dał, że jest ze­psuta.

– A ja wra­cam do mo­ich… – Kari czeka, aż od­wróci się do niej ple­cami, za­nim znowu za­ry­zy­kuje ży­cie, wspi­na­jąc się na ha­mak. Na ra­zie jest za­do­wo­lona. Krótko i na te­mat. Nie wy­daje się, żeby miał za­ga­dać ją na śmierć.

Ob­ser­wuje walkę Rob­bana z cu­dem tech­niki. Wi­dzi błysk potu na jego ple­cach. Pra­cuje po­woli i spo­koj­nie.

Po upły­wie do­brej chwili pod­nosi się, rzuca klucz fran­cu­ski na zie­mię, ociera kro­ple z czoła i wrzesz­czy do niej:

– Jak nie od­palę tego złomu w prze­ciągu dzie­się­ciu mi­nut, we­zmę ko­parkę i zro­bię z tego gówna tor do buli!

Kari ana­li­zuje nową próbkę głosu. Może być z Da­larny.2

Jest ci­sza na mo­rzu. Ani jed­nej zmarszczki. Z bazy ma­ry­narki wo­jen­nej pły­nie spo­koj­nie mała łódka, zo­sta­wia­jąc na ta­fli wody wy­raźny ślad. Pe­wien göthe­bor­czyk, któ­remu we­wnętrzny ar­chi­pe­lag Karls­krony nie­zbyt im­po­no­wał, z prych­nię­ciem na­zwał go raz „za­to­pio­nym ogro­dem” i mógł mieć tro­chę ra­cji – gdy słońce chyli się ku za­cho­dowi, wy­sepki pra­wie w ogóle nie rzu­cają cie­nia.

Kiedy czyn­sze przy Chap­man­splan, bli­sko mia­sta, po­szły w górę, Ca­rina Arons­son ob­li­czyła, że wcale nie by­łoby dużo dro­żej ku­pić miesz­ka­nie i pła­cić za swoje, niż da­lej miesz­kać w wy­naj­mo­wa­nym. Tak, oczy­wi­ście, było kosz­tow­niej, ale było warto. Wy­po­wie­działa więc lo­kal i ku­piła wła­sny, nie­całe pół ki­lo­me­tra da­lej, na wy­spie Saltö. Nie je­den z tych więk­szych, droż­szych, na wyż­szych pię­trach, ale na­dal na tyle wy­soko, że miała cał­kiem do­bry wi­dok na cie­śninę Saltö. A pie­szo do mia­sta tylko dzie­sięć mi­nut dłu­żej niż wcze­śniej.

Miesz­ka­nie było tro­chę mniej­sze niż to, które wy­naj­mo­wała, ale wy­star­cza­jące dla jed­nej osoby. Po sy­tu­acji z Mat­sem Carl­ber­giem zde­cy­do­wała, że naj­lep­szy spo­sób, by znowu w ta­kiej nie wy­lą­do­wać, to po pro­stu mieć miej­sce tylko dla sie­bie. Mats wnik­nął do jej ży­cia tak ła­two jak w bajce, ale na końcu nie żyli długo i szczę­śli­wie. Jego żona miała na ten te­mat wła­sną opi­nię i osta­tecz­nie do niej wró­cił. Krzyż na drogę.

Ale to było kie­dyś. Obec­nie od ja­kie­goś czasu Ca­rina mieszka sama, ale w za­sa­dzie nie czuje się sa­motna. Tylko od czasu do czasu od­nosi wra­że­nie pustki.

Mo­głaby po­spać jesz­cze kilka go­dzin, bo ma wolne, ale za­miast tego pod­nosi ga­zetę z przed­po­koju i wyj­muje ulu­biony ku­bek. W holu w lu­strze zo­ba­czyła swoje od­bi­cie, mi­gnęła jej po­woli gi­nąca ta­lia. Nad­szedł czas, by spo­wol­nić ten za­nik. Za­sta­na­wia się, czy znowu nie ob­ciąć swo­ich krę­co­nych wło­sów na krótko, ale gdy zro­biła to ostat­nio, wy­szła od fry­zjera, wy­glą­da­jąc jak świnka skar­bonka. Wró­ciła tam i za­re­kla­mo­wała usługę, skró­cili więc jesz­cze tro­chę i wtedy przy­po­mi­nała już owcę sze­tlandzką.

Tak, tak. Na wszystko przyj­dzie czas. Ale nie dziś.

Ca­rina ziewa tak mocno, aż szczęka jej trzesz­czy, wiąże nie­po­słuszne włosy na karku i na­sta­wia kawę. Nie wi­działy się już od ja­kie­goś czasu. Agneta znaj­do­wała się po­mię­dzy dwoma okre­sami by­cia sin­gielką, a wtedy naj­le­piej zo­sta­wić ją w spo­koju.

Ale te­raz dzwoni:

– Hej, to twoja je­dyna przy­ja­ciółka!

– O, wy­la­złaś więc z ja­skini lwa?

– Nie lwa, miał na imię Len­nart. Sama przy­jem­ność, na­prawdę, ale zbyt wy­ma­ga­jący.

– Aha, chciał, że­by­ście cho­dzili na spa­cery?

– Go­rzej. Chciał mnie za­pro­sić na ko­la­cję nie­spo­dziankę do Utki­ken. Parę ład­nych ki­lo­me­trów od domu. Czy do­jeż­dża tam au­to­bus? Nie.

– Mo­gli­by­ście po­je­chać ro­we­rem.

– Aż do wieży ci­śnień?! Wiesz, ist­nieje po­wód, dla któ­rego nie zgło­si­łam się na Tour de France – etapy gór­skie! To jak pły­nąć pod prąd cho­ler­nej Nia­gary. Przy­po­mnij mi, że­bym ku­piła nowy strój ką­pie­lowy.

– A po co, nie pły­wa­łaś od pięt­na­stu lat.

– Może trzeba bę­dzie się po­ka­zać.

– W ta­kim ra­zie kup bi­kini.

– Tak, dla­czego nie. Pod­cią­gnę majtki, a góra bę­dzie zwi­sać, w ten spo­sób i tak nie bę­dzie wi­dać brzu­cha. Raz mia­łam ko­stium ką­pie­lowy wy­cięty przy kro­czu tak wy­soko, że za jed­nym za­ma­chem można było ogo­lić pa­chę i bi­kini. Ale to było kie­dyś. W każ­dym ra­zie ku­pi­łam do­bre wino bal­ko­nowe.

– Prze­cież nie masz bal­konu?

– Nie, ale słu­chaj. Je­steś wie­czo­rem w domu?

– Je­stem w domu i te­raz, i póź­niej, mam urlop do wy­ko­rzy­sta­nia.

– To wpadnę po po­łu­dniu. Je­steś pewna, że nie masz ko­goś in­nego, kto też chciałby przyjść?

– Nie, ni­kogo ta­kiego. Po­zna­łam jed­nego, który może bę­dzie chciał wpaść, ale to tro­chę po­trwa.

– Kogo?!

– Wi­dzimy się po po­łu­dniu.

– Ca­sil­lero del Dia­blo Ca­ber­net Sau­vi­gnon, rocz­nik 2014, nu­mer 2962 w mo­no­po­lo­wym. Sie­dem­dzie­siąt dzie­więć ko­ron.

Agneta za­pi­sała radę Carla-Jansa na kar­to­nie w ma­ga­zy­nie. Mo­gli mieć włą­czone ra­dio pod­czas pracy i dzięki temu dni mi­jały szyb­ciej. Ten sam pro­gram co­dzien­nie, wie­dzieli więc do­kład­nie, która go­dzina. Lunch wy­pa­dał równo z P4 Extra, a kiedy anon­so­wali Echo Dnia za kwa­drans piąta, wia­domo było, że czas po­woli zbie­rać się do domu.

Agneta sta­wia wino na pod­ło­dze w holu u Ca­riny, zdej­muje san­dały i upew­nia się, że drzwi są za­mknięte na klucz. Ni­gdy nie wia­domo, kiedy zja­wią się świad­ko­wie Je­howy. Pew­nie wy­łu­dzili kod do klatki od spół­dzielni.

– Po­doba ci się tu? – Agneta, która sama od wielu lat mieszka na wy­spie Saltö, uważa, że jest tu cał­kiem w po­rządku, ale ma kosz­mary o tym, co się sta­nie, je­śli ktoś wy­sa­dzi most. Od­cięta od cy­wi­li­za­cji, bę­dzie uwię­ziona wśród hi­ste­rycz­nych tłu­mów, w prze­wa­ża­ją­cej czę­ści go­ści kem­pin­gów, któ­rzy do­tarli tu kam­pe­rami z Dragsö i nie mieli po­ję­cia, jak wró­cić do domu.

Jesz­cze gor­sze wy­da­wało się, że w ma­łym skle­piku mogą skoń­czyć się pa­pie­rosy, za­nim ka­wa­le­ria zbu­duje most tym­cza­sowy łą­czący wy­sepkę z lą­dem. Za­wsze ma w domu kilka za­pa­so­wych pa­czek w ra­zie czego.

– Bar­dzo mi się tu po­doba. Nie wiem, dla­czego nie zro­bi­łam tego wcze­śniej. – Ca­rina wyj­muje kie­liszki i pró­buje chru­pek se­ro­wych, które zo­stały jej z week­endu. Jesz­cze się na­dają. Wil­got­ność po­wie­trza prze­cież wcale nie była taka wy­soka. Kto po­trze­buje hi­gro­me­tru, je­śli ma chrupki se­rowe.

Agneta otwiera okno na za­bu­do­wa­nym bal­ko­nie i wy­sta­wia głowę na ze­wnątrz. Oczy łza­wią jej za oku­la­rami, a włosy stają dęba od prze­ciągu.

– Nie zwiewa cię, kiedy na­prawdę za­czyna wiać w li­sto­pa­dzie?

– Nie, po pro­stu nie można wtedy otwie­rać okien.

Sia­dają na ra­ta­no­wych fo­te­lach i Agneta za­uważa, że przy­ja­ciółka przy­go­to­wała dla niej po­piel­niczkę. I za­mknęła drzwi do miesz­ka­nia, ale zo­sta­wiła uchy­lone okno.

– To jak sie­dzieć w szkla­nej ko­mo­rze w szpi­talu – kon­sta­tuje za­do­wo­lona Agneta i wy­ciąga pa­pie­rosy z to­rebki. – No da­lej, kim on jest?

– Tak wła­ści­wie, nie wiem do­kład­nie, czy już je­ste­śmy ra­zem… Był mę­żem mo­jej ko­le­żanki z pracy i to ona nas przed­sta­wiła.

– Co?!

– Wiem, że brzmi to tro­chę dziw­nie, ale, jak wi­dać, na­dal są do­brymi przy­ja­ciółmi mimo roz­wodu.

– Jak bar­dzo do­brymi?

– Bar­dzo. I to wła­śnie mi prze­szka­dza. Są w cią­głym kon­tak­cie. Dzwo­nią do sie­bie, pi­szą, ćwier­kają, jakby na­dal byli parą. Nie wiem, które z nich nie umie opu­ścić gniazda.

– Je­śli po­sta­wisz go mię­dzy swo­imi eks, to wtedy jest jak pe­łen se­kre­tów Mats, czy jak bez­piecz­niutki Lil­le­bror? – Agneta uważa, że brzmi to świet­nie, ale w tym sa­mym cza­sie rów­nież tro­chę nie­po­ko­jąco. U Ca­riny zdol­ność oceny męż­czyzn po­zo­sta­wia wiele do ży­cze­nia.

– Gdzieś po­mię­dzy, tak mi się wy­daje. Te­raz chce, że­by­śmy ra­zem od­wie­dzili jego byłą żonę w Ron­neby. Jak okropne by to nie było, mieszka na tej sa­mej ulicy, na któ­rej miesz­kali Mats i Eva-Lis. A na­wet w tym sa­mym domu, je­śli mam być do­kładna…

Agneta pro­stuje się w fo­telu.

– Po­wiedz, że też mogę je­chać!

– Osza­la­łaś.3

Na ze­wnątrz jest jesz­cze ciemno, gdy Eva-Lis bu­dzi się w ho­telu w Sztok­hol­mie. Mo­głaby wró­cić póź­niej­szym po­cią­giem, ale chciała wy­je­chać naj­szyb­ciej, jak to moż­liwe. Usta­wiła bu­dzik na zde­cy­do­wa­nie zbyt wcze­sną go­dzinę i te­raz wy­daje jej się, że le­dwo zdą­żyła zmru­żyć oczy, za­nim alarm za­czął wy­gry­wać dźwięki harfy, co­raz bar­dziej agre­sywne z każdą mi­ja­jącą se­kundą. Zmieni dzwo­nek, jak tylko do­wie się, jak to zro­bić.

Zbiera ubra­nia, za­myka wa­lizkę i za­ma­wia tak­sówkę na dwo­rzec. Rand­ko­wa­nie przez in­ter­net to naj­głup­sza rzecz, jaką zro­biła w ży­ciu. Pra­wie. A wy­da­wało się, że bę­dzie ide­alny. Ich pro­file pa­so­wały do sie­bie w nie­mal nie­po­ko­jący spo­sób. Nie chciała za­pra­szać go do sie­bie, do domu na wy­spie, więc za­ofe­ro­wała, że przy­je­dzie do Sztok­holmu. Męż­czy­zna, który ode­brał ją na sta­cji, mógłby być jej oj­cem.

Eva-Lis nie miała ni­gdy pro­ble­mów ze swoim ro­dzi­cie­lem, więc fakt, że z po­dob­nym do niego męż­czy­zną do­brała się w in­ter­ne­cie, nie zbył zbyt za­ska­ku­jący, ale fa­cet na­cią­gnął swój wiek o ja­kieś dwa­dzie­ścia pięć, trzy­dzie­ści lat.

To była ra­czej szybka ko­la­cja w Pizza Hut nad Dwor­cem Cen­tral­nym, wy­mó­wiła się mi­greną i obie­cała za­dzwo­nić, je­śli po­czuje się le­piej. Po­wi­nien był zwró­cić uwagę, że nie spy­tała go przy tym o nu­mer.

Nie, rand­ko­wa­nie przez in­ter­net to nie jej bajka. Musi spró­bo­wać za­po­mnieć o Mat­sie w ja­kiś inny spo­sób.

Ko­ły­sa­nie po­ciągu jest usy­pia­jące. Eva-Lis ma na­dzieję, że nad­robi nie­prze­spane go­dziny, żeby mieć siłę na dal­szą po­dróż. Przy­sy­pia przed Fle­mings­berg, a przed przy­stan­kiem w Söder­tälje śpi już z otwar­tymi ustami.

– Kopę lat!!!

Męż­czy­zna, który stoi przed nią, ko­ły­sze się w takt ru­chu po­ciągu, wy­glą­da­jąc na bar­dzo z sie­bie za­do­wo­lo­nego.

Ma co prawda to­wa­rzy­sza po­dróży kilka wa­go­nów da­lej, ale chęt­niej spę­dzi ją z dawną są­siadką niż z ko­legą Bör­jem, który za­raz wy­cią­gnie ka­napki z jaj­kiem z zie­lo­nym żółt­kiem i kle­ją­cym się ka­wio­rem. Kum­pel wy­pra­co­wał so­bie wła­sny sys­tem, żeby do­stać od ho­telu gra­ti­sowy po­si­łek. Wrzuca jajko, oczy­wi­ście ugo­to­wane na twardo, do jed­nej kie­szeni, a do dru­giej prze­kro­joną, wy­sma­ro­waną ka­wio­rem i z po­wro­tem zło­żoną bułkę. Za­ofe­ro­wał Jimmy’emu po­łowę, ale sam za­pach wy­do­by­wa­jący się z ma­ry­narki Bör­jego wy­wo­łuje w Jim­mym uczu­cie prze­sytu gra­ni­czące z mdło­ściami.

Eva-Lis uważ­nie wy­ciera kro­plę śliny, która pod­czas snu ze­brała jej się w ką­ciku ust. Przez chwilę roz­waża po­zo­sta­wie­nie oczu na wpół otwar­tych, by spró­bo­wać uda­wać, że umarła albo że znaj­duje się w sta­nie, w któ­rym nie ma z nią kon­taktu. Albo po­zwo­lić gło­wie opaść, żeby wy­glą­dać, jakby ktoś wła­śnie sprze­dał jej pra­wego sier­po­wego. To­wa­rzy­stwo to ostat­nie, na co ma ochotę.

Ko­bieta pod­nosi lekko wzrok i jej spoj­rze­nie pada na oko­lice pępka na­le­żą­cego do ciała, które zbyt długo nie było z psem na spa­ce­rze. Brzuch bawi się w cho­wa­nego z pa­skiem od spodni. Pa­sek jest wi­doczny, kiedy męż­czy­zna się prze­ciąga, ale kiedy wraca do nor­mal­nej po­zy­cji, znowu przy­krywa go tłusz­czyk.

– Jimmy…? – pyta, prze­cią­ga­jąc słowo jak Greta Garbo, żeby utrzy­mać od­po­wiedni dy­stans w roz­mo­wie.

Jimmy i jego żona byli są­sia­dami jej i Matsa. Eko­wie ku­pili dom obok, gdy star­sza para, która do tej pory w nim miesz­kała, po­sta­no­wiła do­żyć swo­ich dni w miesz­ka­niu w Sväng­sta. Mieli wnucz­ków w Kal­linge, bar­dzo bli­sko sta­rego domu, wy­ko­rzy­stali więc pie­nią­dze ze sprze­daży i tro­chę wła­snych oszczęd­no­ści, by prze­nieść się do in­nej, od­da­lo­nej gminy, li­cząc na wię­cej czasu dla sie­bie, za­nim oste­opo­roza ude­rzy na do­bre.

Jimmy chciał im­prez w ogród­kach, są­siedz­kiej współ­pracy, dzie­lo­nych ko­sia­rek/no­życ do ży­wo­płotu i so­cja­li­zo­wa­nia się. Eva-Lis i Mats ku­pili dom wła­śnie po to, by być od są­sia­dów da­lej niż na wy­cią­gnię­cie ręki. Tam, do­kąd się prze­pro­wa­dzili, ręka Jimmy’ego była zde­cy­do­wa­nie zbyt bli­sko.

Je­śli usią­dzie obok mnie, za­cią­gnę ręczny, my­śli Eva-Lis i le­d­wie za­uwa­żal­nie kła­dzie ga­zetę na sie­dze­niu obok.

Jimmy na­dal stoi na­prze­ciw niej, trzy­ma­jąc się opar­cia fo­tela, by nie upaść.

– Ten sam! Kopę lat się nie wi­dzie­li­śmy!

– Ostatni raz, za­nim wy­pro­wa­dzi­li­śmy się z Mat­sem.

– Tak, my­ślę, że by­ście po­ża­ło­wali, gdy­by­ście zo­ba­czyli, jak to te­raz wy­gląda. Ci nowi wy­bu­do­wali so­bie ta­ras. Nie jest już tak swo­bod­nie i przy­jem­nie jak wtedy, gdy wy tam miesz­ka­li­ście. Nie­któ­rzy nie mają w ogóle po­czu­cia wspól­noty, a tego wła­śnie po­trze­bu­jemy w tym kraju.

– W Szwe­cji?

– Tak, do­kład­nie – od­po­wiada Jimmy, nie­czuły na nutkę iro­nii. – Czyli je­steś w po­dróży? Czy nie?

Eva-Lis ma na­dzieję, że za­raz będą mi­jać Ka­tri­ne­holm. Tam po­ciąg bie­rze taki za­kręt, że Jimmy wy­lą­do­wałby naj­pew­niej na ko­la­nach stu­dentki po dru­giej stro­nie przej­ścia, która pi­sze pracę, hi­ste­rycz­nie stu­ka­jąc w kla­wia­turę. Ale nie­stety była pani Carl­berg prze­spała ten mo­ment, po­ciąg mi­nął wła­śnie Lin­köping. Raz na wo­zie, raz pod wo­zem.

– Tak, a ty? – Cho­lera. Złe py­ta­nie.

Jimmy pod­nosi ga­zetę.

– My­ślę, że się przy­siądę, nie można tak prze­cież stać i blo­ko­wać przej­ścia.

Przez na­stępne pół go­dziny Eva-Lis wy­biera się w we­wnętrzną po­dróż, którą we­dług re­klamy ko­lej ofe­ruje w ce­nie bi­letu. To nie do końca nie­prawda, w tej we­wnętrz­nej po­dróży ko­bieta trzyma się roz­kładu jazdy le­piej niż sam po­ciąg. Tym­cza­sem Jimmy opo­wiada o wszyst­kim, co ostat­nimi czasy wy­da­rzyło się na ich daw­nej ulicy. Eva-Lis wtrąca cza­sem „Aha”, „No pro­szę!”, „Na­prawdę?” i „Jak miło”, kiedy wy­daje jej się, że po­winna ja­koś za­re­ago­wać.

– A wy? – pyta Jimmy. – Je­ste­ście te­raz we wspól­no­cie miesz­ka­nio­wej? – do­daje i kle­pie Evę-Lis żar­to­bli­wie w ra­mię.

– Mats może jest. Ja nie.

– Aha. A nie jest się au­to­ma­tycz­nie we dwójkę, mam na my­śli jako go­spo­dar­stwo do­mowe?

– Mamy od­dzielne go­spo­dar­stwa do­mowe.

– Oj, oj. Więc je­ste­ście roz­wie­dzeni… A może znowu się po­bra­li­ście? – in­da­guje Jimmy. Praw­do­po­dob­nie po to, by mieć co opo­wie­dzieć na na­stęp­nym spo­tka­niu są­siedz­kim.

– Nie, nie ze sobą, w każ­dym ra­zie – rzuca Eva-Lis lekko i śmieje się w spo­sób, który ma na­dzieję brzmi od­py­cha­jąco. Je­śli taki śmiech w ogóle ist­nieje. W każ­dym ra­zie Jimmy milk­nie na wy­star­cza­jąco długo, by mo­gła zmie­nić te­mat.

Dawny są­siad na­wet nie wie, jak był bli­sko prawdy. Od kiedy Mats za­dzwo­nił do niej do pracy i chciał spo­tkać się na lunch, czuła się, jakby jej ży­cie prze­pusz­czono przez nisz­czarkę. Ich zwią­zek był jak prze­jażdżka ko­lejką gór­ską, ale wła­śnie wtedy, kiedy wy­da­wało jej się, że zje­chali z górki na spo­koj­niej­szy te­ren, i kiedy wy­ba­czyła mu wszyst­kie wy­skoki, on po­sta­no­wił opu­ścić ich wa­go­nik. Oczy­wi­ście, cza­sami mógł być praw­dzi­wym dup­kiem, ale był jej dup­kiem. By­wał po­pę­dliwy, ale za­wsze wra­cał do domu.

Aż do pew­nego zwy­czaj­nego, ża­ło­snego wtorku. Wtedy prze­pro­sił ją za wszystko jesz­cze raz i przy­rzekł, że już ni­gdy nie bę­dzie nie­wierny. Wszystko dla­tego, że ku­pił sze­re­go­wiec na Ter­ras­svägen w Karl­shamn. Spo­kojna dziel­nica, mały ogró­dek, li­cy­ta­cja nie była taka zła.

Szok spo­wo­do­wał, że naj­pierw za­nie­mó­wiła z wra­że­nia. Po­tem spy­tała, skąd wziął pie­nią­dze na jesz­cze je­den dom. Wy­mam­ro­tał coś o tym, że jest ła­twiej, jak się jest we dwójkę.

– Tak, ale my je­ste­śmy we dwójkę?! – rzu­ciła Eva-Lis.

– Tak, jest nas dwoje na dom, że tak po­wiem.

A więc spo­tkał ko­goś in­nego. Znowu. Cho­ciaż tym ra­zem wy­da­wało się to po­ważne. To był ko­niec.

Ale Mats Carl­berg nie był czło­wie­kiem, który pod­daje się tak ła­two. Z Evą-Lis za­wsze czuł się bez­piecz­nie. Tak bar­dzo, że mógł upra­wiać swoje hobby, wie­dząc, że za­wsze bę­dzie miał dom, do któ­rego może wró­cić. Nie ro­zu­miał, czemu re­ago­wała tak gwał­tow­nie na jego małe wy­bryki. Gdyby nie ko­chał jej naj­bar­dziej ze wszyst­kich, to prze­cież by się roz­wiódł? Była naj­lep­sza – po­wi­nien to wie­dzieć, skoro wy­pró­bo­wał tyle in­nych opcji. Głę­boko w środku po­winno jej to, do cho­lery, po­chle­biać – mó­wił do sie­bie pod­czas tych krót­kich chwil in­tro­spek­cji, które na­cho­dziły go od czasu do czasu.

Po praw­dzi­wej ka­ta­stro­fie z Ca­riną i Agnetą po­sta­no­wił jak naj­szyb­ciej wró­cić do łask żony.

Pierw­sza próba oka­zała się fia­skiem. Zde­cy­do­wa­nie nie był u szczytu swo­ich moż­li­wo­ści. Eva-Lis była zbyt opa­no­wana i było jed­nak tro­chę za wcze­śnie.

– Na­prawdę je­steś chory na umy­śle! – Była spo­kojna i zimna jak lód, czego się nie spo­dzie­wał.

– Po­cze­kaj, prze­cież każdy może po­peł­nić błąd!

– Oczy­wi­ście. Ale nie cztery, pięć ta­kich sa­mych.

– Żadna z nich nie zna­czyła dla mnie nic spe­cjal­nego. To tylko… To się po pro­stu stało.

– Bar­dzo ład­nie w sto­sunku do nich. Im też to po­wie­dzia­łeś? „Nie zna­czysz dla mnie nic spe­cjal­nego”? Na pewno by­łeś uprzejmy, kiedy to mó­wi­łeś? I opo­wie­dzia­łeś oczy­wi­ście, że je­steś żo­naty, a żona sie­dzi w domu i czeka?

Evie-Lis za­czy­nały pusz­czać nerwy, co dało Mat­sowi tro­chę na­dziei. Je­śli tylko jej emo­cje we­zmą górę, bę­dzie umiał za­grać na nich tak, by do­pa­so­wały się do jego wła­snych.

– Nie je­stem z sie­bie dumny.

– Aha. Jak nie dumny, to jaki je­steś?

– Więc, tak na­prawdę, to nie wiem… – Mats zni­żył głos pra­wie do szeptu i utkwił spoj­rze­nie w pod­ło­dze. Ale Eva-Lis nie dała się tak ła­two na to zła­pać.

– Aha, nie dumny, tylko bu­dzący li­tość. Jak jesz­cze prze­krzy­wisz głowę, to wy­buchnę śmie­chem. A dawno nie mia­łam oka­zji. – Jej ton znowu przy­po­mi­nał lód. Spró­bo­wał za wcze­śnie. Wy­pro­sto­wał się szybko i spoj­rzał jej w oczy.

– Okej, prze­cież wiesz, że do kłótni za­wsze trzeba dwojga. Może mo­gła­byś mi po­móc? Je­stem tylko czło­wie­kiem.

– Je­steś dup­kiem.

– A więc my­ślisz, że nie ma w tym w ogóle two­jej winy? Ciężko pra­co­wa­łem, mia­łem dom na gło­wie i to wcale nie ta­kie dziwne, że czło­wiek robi się sfru­stro­wany i…

– Sfru­stro­wany?! To ja­kieś nowe okre­śle­nie na na­pa­lony? I tak, oczy­wi­ście, to nic nie­zwy­kłego. Wszy­scy wła­ści­ciele willi z peł­no­wy­mia­rową pracą bie­gają jak kró­liki…

– Mo­żemy przejść do rze­czy?

– Wła­śnie to po­wie­dzia­łeś. Do rze­czy. Nie mamy już o czym roz­ma­wiać.

Eva-Lis od­wró­ciła się i się­gnęła po kurtkę, którą wcze­śniej po­wie­siła na opar­ciu krze­sła. Spo­tkali się w cu­kierni Con­ti­nen­tal w Ron­neby. W miej­scu, w któ­rym można było po­roz­ma­wiać w spo­koju. Cy­na­monka była do­bra, ale Eva-Lis zo­sta­wiła swoją na wpół nie­do­je­dzoną. Z ja­kie­goś po­wodu stra­ciła ape­tyt. Mats na­dal sie­dział przy sto­liku, gdy od­sta­wiła pu­sty ku­bek i ta­le­rzyk na tacę. Spoj­rzała na ze­ga­rek. Dzie­sięć po dru­giej w so­botę. Po­winna jesz­cze zdą­żyć ku­pić wino, za­nim za­mkną sklepy.

– Masz za­miar za­trzy­mać dom? – Mats pró­bo­wał ją za­trzy­mać.

– Mam prawo coś za­trzy­mać.

– Je­śli szu­kasz lo­ka­tora, wiesz, gdzie mnie zna­leźć. – Uśmiech­nął się ostroż­nie.

– Wy­bra­ła­bym ko­goś, kto na pewno pła­ciłby czynsz.

– W ta­kim ra­zie może mu­szę ci przy­po­mnieć, że po­łowa domu na­leży do mnie!

Kilku go­ści od­wró­ciło się w ich kie­runku, gdy Mats na­gle pod­niósł głos. Eva-Lis uśmiech­nęła się do nich uprzej­mie i pu­blika tak­tow­nie wró­ciła do wła­snych spraw.

– Skon­tak­to­wa­łam się z ad­wo­ka­tem. My­ślę, że też po­wi­nie­neś.

– Ale. Chwila. Nie by­łoby le­piej, gdy­bym wpro­wa­dził się z po­wro­tem, że­by­śmy mo­gli to roz­wią­zać w spo­koju. Będę spał w ga­bi­ne­cie.

– A więc je­steś przed ko­lej­nym związ­kiem. Nie masz do­kąd pójść? I my­ślisz, że mo­żesz wró­cić do domu, jakby nic się nie zda­rzyło? Do domu, aku­rat. Uży­wa­łeś ad­resu Åga­tan czter­na­ście tylko jako bazy wy­pa­do­wej do na­stęp­nych pod­bo­jów. Może i je­stem głu­pia, ale nie je­stem skoń­czoną kre­tynką!

– Po­myśl, mu­simy się skon­cen­tro­wać, żeby roz­wią­zać to jak do­ro­śli. Wiesz, że mam pro­blem ze sku­pie­niem się na dwóch rze­czach na­raz.

– Wręcz prze­ciw­nie. – Eva-Lis nie mo­gła się po­wstrzy­mać. – Je­śli po­tra­fisz pro­wa­dzić po­dwójne ży­cie z żoną i ko­chanką tak długo, jak to ro­bi­łeś, tak że ani ona, ani ja tego nie za­uwa­ży­ły­śmy, to rów­nie do­brze można na­zwać cię wie­lo­za­da­nio­wym. Nie uwa­żasz?

Mats za­ci­snął szczęki tak mocno, że jego ósemki pra­wie się do­tknęły. Ale nic nie po­wie­dział.

– Nie spy­ta­łeś Ca­riny, czy mo­żesz wró­cić do „domu? Albo Agnety?

Eva-Lis za­ło­żyła kurtkę i prze­wie­siła to­rebkę przez ra­mię. To z Ca­riną nie­świa­do­mie dzie­liła Matsa przez tak długi czas. A Ca­rina nie­świa­do­mie z nią. Obie tak samo oszu­kane, obie tak samo łak­nące ze­msty. Która wy­szła na­prawdę do­brze.

Ale tak było wtedy, a gdy sprawa tro­chę prze­brzmiała, Mats spró­bo­wał jesz­cze raz i w końcu z po­wro­tem do­stał klu­cze na Åga­tan czter­na­ście. Po­zwa­lał so­bie na mały po­za­mał­żeń­ski flirt od czasu do czasu, ale ni­gdy nie trwało to zbyt długo.

Aż po­znał An­ne­lie i za­po­mniał o mo­no­ga­mii. W An­ne­lie było coś ma­gicz­nego. Ale tym ra­zem grał w otwarte karty. Po­wie­dział jej, że jest żo­naty, i za­nim zo­sta­wił w jej ła­zience szczo­teczkę do zę­bów, wziął roz­wód z Evą-Lis.

Do cho­lery, jak mógł być tak głupi! Ma­giczna otoczka An­ne­lie od­pły­nęła w takt kłótni o obo­wiązki do­mowe, pie­nią­dze i gu­sta mu­zyczne. Myć okna to jedna rzecz, ale być przy tym zmu­szo­nym do słu­cha­nia Franka Si­na­try, to pra­wie wojna psy­cho­lo­giczna. Wy­ja­śniał jej już, że je­śli cho­dzi o mu­zykę, jest wszyst­ko­żerny – z wy­jąt­kiem Si­na­try.

Po tym, jak czę­sto za­częła pusz­czać Rat Pack, do­tarło do niego, że An­ne­lie chce, żeby się wy­pro­wa­dził.

Te­raz, po kilku mie­sią­cach spę­dzo­nych w ma­łej dziu­rze nad re­stau­ra­cją Jo­sie, znowu w Karls­kro­nie, zde­cy­do­wał się na ko­lejne po­dej­ście do Evy-Lis. My­ślał też o Jo­sie, ale jego byłe po­sta­rały się o znaki ostrze­gaw­cze, no i Jo­sie ni­gdy nie była za­in­te­re­so­wana. Tym ra­zem za­żą­dała też czyn­szu z góry.

Jego za­rost był za krótki, by wy­glą­dał na za­nie­dba­nego z tę­sk­noty za byłą żoną. Pró­bo­wał też brzmieć, jakby miał za­tkany nos, ale było to bar­dzo trudne do ćwi­cze­nia. Stwier­dził, że po­czeka kilka dni, za­nim za­puka do jej drzwi. Dla­czego nie? Do trzech razy sztuka.

Po­ciąg to­czy się po­woli. Tro­chę zbyt po­woli, we­dług Evy-Lis.

– Masz urlop czy to po­dróż służ­bowa?

Jimmy wy­gląda na roz­cza­ro­wa­nego zmianą te­matu i od­po­wiada, pra­wie wzdy­cha­jąc:

–Tak, ja i ko­lega od­wie­dza­li­śmy biuro w Up­psali. Wiesz, tro­chę wspar­cia.

Eva-Lis nie wie, ale kiwa głową.

– Ko­lega na pewno za­sta­na­wia się, gdzie się po­dzia­łeś – mówi lekko. – Mo­żesz za­brać ga­zetę. Zdą­ży­łam rano prze­czy­tać – kła­mie. Usa­da­wia się wy­god­niej w fo­telu i pa­trzy przez okno. – My­ślę, że tro­chę się zdrzemnę.

– Też by­łaś na ja­kimś spo­tka­niu? – pró­buje Jimmy, który nie chce się ru­szyć.

– Można tak po­wie­dzieć. Po­zdrów ode mnie ko­legę i Lin­neę.

– Lenę. I też po­zdrów. Miło się ga­wę­dziło. To chyba naj­lep­sze w po­cią­gach.

– Tak, czyż nie?

Jimmy mógł nie je­chać na spo­tka­nie do Up­psali. Fak­tem jest, że mógłby także zo­stać bez pracy, gdyby Börja nie ro­bił jesz­cze gor­szych błę­dów niż on. Kryli się na­wza­jem i przez to stali się nie­roz­łączni. Więź, w któ­rej je­den trzy­mał dru­giego mocno jak do­ber­mana na smy­czy, Jimmy od­biera jak pę­tlę na szyi.

Cen­trala przy­kłada wagę do tego, by wszyst­kie za­soby były wy­ko­rzy­sty­wane, i uważa, że je­śli pra­cow­nicy jeż­dżą i się po­znają, to po­zy­tyw­nie wpływa na at­mos­ferę w fir­mie. W prak­tyce ozna­cza to, że me­na­ge­ro­wie śred­niego szcze­bla od­wie­dzają mniej­sze od­działy i mó­wią im, jak wy­ko­ny­wać ich pracę. Że­nu­jące dla obu stron, a je­dyni, któ­rzy coś na tym zy­skują, to osoby do­sta­jące dietę.

To była dwu­dniowa po­dróż, przez co do­stał wię­cej pie­nię­dzy, ale jed­no­cze­śnie przy­pra­wiła ona Jimmy’ego o ból brzu­cha. Lena nie po­winna zo­sta­wać sama w domu, nie słu­żyło jej to. Tak, na miej­scu był ich syn, Lu­cas, ale żeby dom funk­cjo­no­wał po­praw­nie, musi być w nim cała ro­dzina. Sły­szał o zde­cy­do­wa­nie zbyt wielu związ­kach, które się roz­pa­dły tylko dla­tego, że lu­dzie nie umieli do­ce­nić tego, co mieli. A Lena zbyt ła­two ufa lu­dziom. Kiedy to on jest od­po­wie­dzialny za dom i ro­dzinę, może mieć to gdzieś. W do­datku jest tyle osób, któ­rym nie można ufać, które wdzie­rają się i nisz­czą ro­dziny. Ko­cha Lenę i nie chce, żeby pa­dła ofiarą ja­kie­goś szwin­dla. To się może ła­two stać, więc chroni ją, jak tylko może. Po­winna tylko oka­zać tro­chę wię­cej wdzięcz­no­ści. To by­łoby do­bre także dla Lu­casa, na­uczyć się sza­cunku.

Po­ciąg staje w Alve­sta z szarp­nię­ciem, które bu­dzi Evę-Lis. „…i da­lej w kie­runku Växjö–Ho­vman­torp–Les­sebo–Em­ma­boda–Kal­mar od­jeż­dża z toru 4B”.

Jesz­cze jedna prze­siadka, w Em­ma­boda. Wspa­niale bę­dzie do­trzeć do domu, za­nim mi­nie cały dzień. Jimmy musi wy­siąść w Häs­sle­holm, żeby do­trzeć do Ron­neby.

Eva-Lis otrzy­mała swoją część pie­nię­dzy za sprze­daż willi i ku­piła do­mek w Karls­kro­nie, na wy­spie Sturkö, od strony wschod­niego szkieru. Zo­stało jej jesz­cze pie­nię­dzy na mały sa­mo­chód, ale tram­waj wodny mię­dzy wy­spą a mia­stem spra­wiał, że nie mu­siała spę­dzać w au­cie do­dat­ko­wych pół go­dziny rano i wie­czo­rem. Na wy­spie było spo­koj­nie i pięk­nie. Sturkö zde­cy­do­wa­nie nie było bez­ludne, ale Eva-Lis do­ce­niała od­se­pa­ro­wa­nie od mia­sta.4

Jimmy Ek prze­czu­wał to już od dłuż­szego czasu. Jak zwy­kle za­dzwo­nił z ho­telu kilka razy, a Lena brzmiała na za­do­wo­loną i oży­wioną. Tro­chę dziwne, bio­rąc pod uwagę fakt, że była sama w domu. Za trze­cim albo czwar­tym te­le­fo­nem, a może na­wet pią­tym, za­py­tał na­wet, co ją tak ucie­szyło.

– Nic – od­po­wie­działa. – Je­stem taka sama jak zwy­kle.

A to już w ogóle go zi­ry­to­wało. Jak mo­gła być taka jak zwy­kle, kiedy w domu nie było jak zwy­kle? Nie chciała mu cze­goś po­wie­dzieć, a tak nie mo­gło być. Bar­dzo iry­tu­jące, my­ślał, że ją tego na­uczył.

Jimmy czuje, że to coś, za co musi się za­brać od razu po po­wro­cie. My­ślał nad tym i te­raz już wie. Nie ma po­ję­cia tylko, z czym i z kim.

Nie wita się z Leną, która czeka na niego na pod­jeź­dzie. Zde­cy­do­wany za­czyna cho­dzić po ogro­dzie, spraw­dza w ga­rażu, roz­gląda się po ca­łym domu.

– Czego szu­kasz? – pyta Lena.

– Jak­byś mi po­wie­działa, to nie mu­siał­bym szu­kać – od­po­wiada i za­trzy­muje się na­gle na środku kuchni. – Czemu ta mi­kro­fa­lówka tu stoi?

– Na­sza się po­psuła. A Ken­neth i Mia mieli jedną w domku let­ni­sko­wym, więc mo­gli­śmy ją po­ży­czyć. Ken­neth zna ko­goś, kto może na­pra­wić na­szą.

– Jak, do cięż­kiej cho­lery, mo­żesz zro­bić coś ta­kiego bez py­ta­nia mnie o zgodę?! – W Jim­mym się go­tuje. – My­ślisz, że je­stem upo­śle­dzony? Że nie umiał­bym na­pra­wić za­sra­nej mi­kro­fa­lówki? Czy je­steś taka na­pa­lona, że ko­rzy­stasz z pierw­szej oka­zji, żeby spro­wa­dzić fa­ceta do domu?!

Serce Leny bije szybko. Dzięki Bogu, że Lu­casa tym ra­zem nie ma w domu. Kie­ruje się ostroż­nie w stronę drzwi. Jimmy wy­rywa ka­bel, pod­nosi mi­kro­fa­lówkę wy­soko i pusz­cza. Ka­wałki szkła i pla­stiku roz­pry­skują się po pod­ło­dze.

– Niech tę też skur­wy­syn na­prawi!

Jest przed nią w dwóch kro­kach, ła­pie ją za nad­gar­stek i wy­kręca rękę na plecy.

– Masz pro­blemy ze zro­zu­mie­niem? Od­po­wiedz. Masz pro­blemy ze zro­zu­mie­niem?!

– Puść mnie. Od­biło ci. Pusz­czaj!!!

– A więc masz pro­blemy ze zro­zu­mie­niem. Co mam z tobą zro­bić, że­byś się na­uczyła. Po­wiedz!

Lena pła­cze z bólu.

– Puść mnie… Lu­cas nie­długo wróci.

– Nie bę­dziesz się za­sła­niać moim sy­nem! Je­śli jest mój. Jest? Sły­szysz, co mó­wię?! Jest? – Wy­kręca jej rękę jesz­cze bar­dziej. Lena krzy­czy.

– I prze­stań krzy­czeć, do kurwy nę­dzy. Co po­my­ślą są­sie­dzi?!

Trza­skają drzwi wej­ściowe i Jimmy de­kon­cen­truje się na se­kundę. Lena wy­rywa się i wbiega do ła­zienki.

– Mamo, co się dzieje? – pyta Lu­cas, który ją za­uwa­żył.

– Nic – od­po­wiada mu wo­jow­ni­czy głos z ła­zienki. Chło­pak ściąga buty i rzuca ple­cak na pierw­szy sto­pień scho­dów.

W kuchni gapi się na znisz­cze­nia.

– Wow. Ze­psuło się – kon­sta­tuje z pew­no­ścią czter­na­sto­latka.

– Tak – mówi Jimmy. – Ze­psuło się. – Za­czyna wrzu­cać ka­wałki do ko­sza.

– Znowu kłó­ci­li­ście się z mamą?

– Nie. Rze­czy mogą się psuć i bez tego. Nie zbi­łeś nie­dawno szklanki, swoją drogą?

– Tak, ale kran prze­szka­dzał i to ty ka­za­łeś mi po­zmy­wać.

– TY stłu­kłeś szklankę i ni­gdy nie po­wi­nie­neś zrzu­cać winy na in­nych. Ni­gdy. Zro­zu­miano?

Lu­cas nie od­po­wiada. Te­raz jego ko­lej?

Jimmy na­dal ciężko od­dy­cha. Wska­zuje na chło­paka i ge­stem każe mu do sie­bie po­dejść.

– Chodź tu, to po­każę ci, jak się myje szklankę.

Lu­cas od­wraca się, wkłada stopy w te­ni­sówki i wy­biega. Przy­dep­tał tył buta – nie miał czasu, żeby je za­wią­zać – i na ze­wnętrz­nych scho­dach po­tyka się na ostat­nim stop­niu, lą­du­jąc z trza­skiem na ka­mien­nym bruku po­ni­żej.

Rob­ban wła­śnie wró­cił z pracy i miał za­miar obej­rzeć przy­sy­cha­jącą ja­błonkę, kiedy za­uwa­żył, jak Lu­cas się prze­wraca.

– Nic ci nie jest? – krzy­czy.

Chło­pak nie od­po­wiada, tylko pod­nosi się i kuś­tyka w stronę chod­nika. Jedną rękę przy­ci­ska sztywno do ciała.

Rob­ban od­wraca się i do­ga­nia go.

– Ude­rzy­łeś do­syć mocno, co? Daj, zo­ba­czę. Jak ręka. Nie zła­ma­łeś cze­goś? Po­ru­szaj pal­cami.

Lu­cas ję­czy i de­li­kat­nie za­ci­ska dłoń.

– Jest w po­rządku. Nic mi nie jest.

– Nie wra­casz do domu? Wy­gląda na to, że ko­lano też ci krwawi.

– Nie, dam so­bie radę.

– Jak to, dasz so­bie radę? Pod­wieźć cię gdzieś?

– Nie, ja po pro­stu… wy­cho­dzę.

– Mo­żesz wpaść do mnie, jak chcesz. Mam pla­ster.

– Nie, jest w po­rządku.

Lu­cas chciał wziąć ro­wer i gdzieś po­je­chać. Gdzieś, gdzie jest tro­chę spo­koju. Może do Ariamy. U niej w domu ni­gdy się nie kłócą. Za­wsze jest dużo lu­dzi i jej wuj­ko­wie dys­ku­tują za­wzię­cie, ale kiedy się wy­daje, że za­raz doj­dzie do rę­ko­czy­nów, za­czy­nają się śmiać i ści­skać. Nie jak u niego w domu. Te­raz chce tylko uciec od są­siada, który za­czął być tro­chę zbyt cie­kaw­ski, ale ko­lano boli tak bar­dzo, że nie ma mowy o ro­we­rze. Kuś­tyka po­woli w dół ulicy i li­czy, że wpad­nie na coś po dro­dze. Za­zwy­czaj mija kilka go­dzin, za­nim w domu się uspo­koi.

Rob­ban spo­gląda za Lu­ca­sem. Dziwny dzie­ciak. Czemu nie wróci do domu, skoro go boli. Rob­ban wzru­sza ra­mio­nami. Na­sto­latki. Mu­sieli się po­kłó­cić.

Rzuca spoj­rze­nie na ja­błonkę, którą tylko włos dzieli od wy­cię­cia. Na­dal jest cał­kiem cie­pło, a na po­czątku ulicy stoi znak z na­pi­sem „Są­siedzka współ­praca”. Są­siedzka współ­praca ma gwa­ran­to­wać, że nie bę­dzie się na­cho­dzo­nym przez ni­kogo in­nego oprócz są­sia­dów, więc wcho­dzi do środka i zo­sta­wia drzwi uchy­lone.

Otwiera lo­dówkę i wy­ciąga piwo. Chwila od­po­czynku na we­ran­dzie by nie za­szko­dziła. Późne let­nie słońce świeci tro­chę z boku i Rob­ban mruży jedno oko, pa­trząc na ulicę. Chło­pak może jesz­cze wróci do domu. Albo i nie? Może trzeba po­wie­dzieć ro­dzi­com, że zro­bił so­bie krzywdę? Męż­czy­zna nie zdą­żył jesz­cze za do­brze po­znać są­sia­dów. Lena, tak ma na imię, wy­daje się miła. Może tro­chę ner­wowa. Ni­gdy nie wi­dział, by sie­działa spo­koj­nie w ogro­dzie, za­wsze coś robi. Może dla­tego jest taka szczu­pła? Jimmy wy­gląda na okrop­nie po­rząd­nego. Taki typ, który prę­dzej umrze, niż pój­dzie spać bez nit­ko­wa­nia zę­bów. Kiedy Rob­ban się wpro­wa­dził, po­wi­talny uścisk dłoni Jimmy’ego był tak silny i długi, że Rob­ban ża­ło­wał, że sprze­dał ra­zem z mo­to­cy­klem osła­nia­jący przed sil­nymi wstrzą­sami ochra­niacz na nerki.

Rob­ban po­ciąga łyk z bu­telki. Cie­kawe, do­kąd po­szedł chło­pak?

Lena sły­szy, jak walą drzwi, i ma na­dzieję, że to Jimmy wy­szedł z domu. Ale to Lu­cas je za­trza­snął, gdy wy­bie­gał. Kiedy Lena wkra­cza do kuchni, mąż stoi na środku z za­ło­żo­nymi rę­kami i unie­sio­nymi brwiami.

– No pro­szę, kto się tu zja­wił? Zde­cy­do­wa­łaś się w końcu opo­wie­dzieć?

– Ale, co mam ci opo­wie­dzieć… – Lena wzdy­cha i pa­trzy na niego bła­gal­nie.

– Mo­żesz za­cząć od Ken­ne­tha. Na przy­kład, co tu robi, gdy mnie nie ma.

Lena pró­buje utrzy­mać spo­kojny ton głosu. Tylko nie to.

– Po­mo­głeś mu przy tra­wie, gdy bo­lały go plecy, chciał się po pro­stu od­wdzię­czyć.

– Ale wtedy po­mógłby mi, a nie to­bie, PSIA­KREW! Jak do­brze go tak wła­ści­wie znamy?! A może znasz go le­piej niż ja? Jak do­brze go znasz? Od­po­wia­daj! Do cho­lery, skąd mam wie­dzieć, co was łą­czy, je­śli mi nie od­po­wia­dasz?

– Nic nas nie łą­czy.

Ude­rza ją szybko otwartą dło­nią w prawy po­li­czek.

– Nie to­le­ruję kłam­stwa. – I w lewy po­li­czek. – Do­brze wiesz.

Rob­ban od­sta­wia piwo i idzie do są­sia­dów. Chło­pak mógł zro­bić so­bie więk­szą krzywdę, niż wy­glą­dało to na pierw­szy rzut oka. Rów­nie do­brze może po­wie­dzieć ro­dzi­com, żeby po­je­chali go ode­brać. Po­winni wie­dzieć, gdzie po­szedł.

Kiedy ktoś dzwoni do drzwi, Lena wy­ko­rzy­stuje oka­zję i ucieka do skła­dziku. Stam­tąd może przejść na tyły domu, ale do­póki nie wie, jak wy­gląda jej twarz, czeka. Je­śli szczę­ście do­pi­sze, ja­kiś są­siad bę­dzie po­trze­bo­wał po­mocy i Jimmy wyj­dzie z domu. W ła­zience ma od kilku mie­sięcy spe­cjalną ko­sme­tyczkę na ta­kie oka­zje. Wy­bu­chy męża na­uczyły ją na­kła­dać ma­ki­jaż, dzięki któ­remu unika py­tań w pracy. Wy­star­cza­jąco dużo pod­kładu i pu­dru i trzeba jesz­cze mi­mo­cho­dem wspo­mnieć o aler­gii.

Dwa dzwonki do drzwi i Jimmy otwiera z nie­mal zbyt gło­śnym przy­wi­ta­niem.

– Wi­tam, wi­tam są­siada! Hej! Jak leci?!

Rob­ban za­sta­na­wia się, czy Jimmy już za­po­mniał, jak on się na­zywa.

Pot na czole Jimmy’ego mógł wziąć się z wy­siłku, żeby do­trzeć do drzwi wej­ścio­wych. Ma kilka kilo za dużo do dźwi­ga­nia, kiedy sta­wia jedną stopę za drugą. Albo jest wzbu­rzony. Rob­ban zwraca uwagę, jak Jimmy za­ci­ska wargi po­mię­dzy zda­niami, i do­cho­dzi do wnio­sku, że nie­ła­two mieć w domu doj­rze­wa­ją­cego na­sto­latka.

– Hej, w po­rządku. Słu­chaj, roz­ma­wia­łem chwilę z wa­szym chło­pa­kiem, spadł ze scho­dów i my­ślę, że nie­źle się obił. Po­my­śla­łem, że chcie­li­by­ście wie­dzieć. Je­śli chce­cie spraw­dzić, co z nim.

– Lu­cas! Nie, nie bój się o niego. Ten chło­pak nie na­rzeka bez po­trzeby. Za­wsze daje so­bie radę…

– Na­prawdę, bo­lała go ręka. I krwa­wił z ko­lana… – pró­buje wtrą­cić Rob­ban.

– …a tro­chę krwi mu nie za­szko­dzi. Wiesz, kie­dyś ist­niało coś ta­kiego jak upusz­czane krwi. Jak stra­cisz tro­chę sta­rej krwi, two­rzy się nowa. Wie­rzę w to. Tak jak na­ro­dowa re­pre­zen­ta­cja Fin­lan­dii w sko­kach nar­ciar­skich!

Jimmy wy­bu­cha grom­kim śmie­chem, a Rob­ban za­czyna mar­twić się, że wy­ga­zuje mu się piwo, które zo­sta­wił na schod­kach. To z chło­pa­kiem to nie jego sprawa, sami ro­dzice nie wy­dają się dzwo­nić do Fun­da­cji Itaka.

Jed­no­cze­śnie w ja­kiś spo­sób jest mu szkoda Jimmy’ego. Za­gi­niony syn to może nie­ko­niecz­nie to, czego po­trze­bo­wał, je­śli jego ob­raz jako ide­al­nego ojca ro­dziny był praw­dziwy.

– Wła­śnie otwo­rzy­łem piwo na we­ran­dzie. Mam jesz­cze jedno, je­śli masz ochotę.

Jimmy unosi kciuk do góry, za­kłada buty, za­myka drzwi i prze­kręca klucz.

– Leny nie ma w domu?

– Za­wsze za­my­kamy. Ni­gdy nie wia­domo, kto na­gle po­jawi się za pro­giem.5

Póź­nemu latu na­dal to­wa­rzy­szy słońce, a Mats Carl­berg czeka na nową pracę. Po cza­sie przy­mu­so­wego wy­gna­nia wró­cił z po­wro­tem do Ble­kinge. Te­raz szuka cze­go­kol­wiek, naj­chęt­niej w Karls­kro­nie. Może nowe za­ję­cie nie bę­dzie tak do­brze płatne jak wcze­śniej­sze, ale nie czułby się do­brze w głębi kraju. Jak lu­dzie mogą żyć bez mo­rza?

Mats idzie w dół do mo­stu Kungs­bron i siada na chwilę przed re­zy­den­cją, na ka­mien­nych stop­niach, które pro­wa­dzą pro­sto do wody. Nie ką­pał się zbyt czę­sto tego lata. Kiedy słońce stało wy­soko na nie­bie, szu­kał pracy tak długo, jak zdo­łał, ale zna­le­zie­nie cze­goś było nie­moż­liwe.

Wi­dzi rufę promu sa­mo­cho­do­wego zbli­ża­ją­cego się do Aspö ze szczę­śliw­cami, któ­rzy się za­brali. Drugi prom znowu jest w na­pra­wie, więc mię­dzy tymi, któ­rzy zo­stali na przy­stani Han­dl­se­ham­nen, nie pa­nuje pew­nie zbyt we­soła at­mos­fera.

Te­le­fon wi­bruje w kie­szeni, ale Mats go igno­ruje. Albo ktoś chce wy­cią­gnąć od niego pie­nią­dze, albo coś mu sprze­dać, a nie ma te­raz na to ochoty. A może to ese­mes od ga­zety, że znowu za­strze­lili ko­goś w Malmö.

Mats pod­nosi się i idzie wzdłuż na­brzeża, mija lo­kal prze­zna­czony dla chóru ma­ry­narki wo­jen­nej. Albo ma wolne, albo daje wy­stęp przed zna­ko­mitą pu­blicz­no­ścią gdzieś w Sztok­hol­mie, bo nic nie sły­chać. Na lewo ma re­stau­ra­cję Öster­sjösko­lan, któ­rej kuch­nia pew­nie lśni czy­sto­ścią. Do­ciera do mo­stu Stum­holms­bron i za­sta­na­wia się, czy nie pójść i nie po­pa­trzeć na halę ło­dzi pod­wod­nych. Ale nie, to może po­cze­kać na inny dzień, z gor­szą po­godą. I, szcze­rze mó­wiąc, śred­nio go to in­te­re­suje. Ca­rina kie­dyś glę­dziła, żeby zro­bili so­bie dzień mu­zeów, ale udało mu się od­wieść ją od tego po­my­słu. Po pierw­sze, chyba umarłby z nu­dów, po dru­gie, ist­niało ry­zyko, że wpa­dliby na ko­goś, kto za­sta­na­wiałby się, czemu Mats był tam z inną ko­bietą. Mu­zeum Ma­ry­narki Wo­jen­nej od­wie­dzali lu­dzie z ca­łego świata, więc praw­do­po­do­bień­stwo, że tra­fiłby się ktoś z Ron­neby, było nie­za­prze­czalne.

Ron­neby… Mi­nęło już tro­chę czasu, od­kąd był tam ostat­nio.

Tro­chę da­lej, za biu­rem kon­troli cel­nej, ze­brała się już spora grupka cze­ka­ją­cych na prom. Mats idzie da­lej i li­czy kam­pery, któ­rym po­zwo­lono par­ko­wać w por­cie. Nie­zwy­kle po­pu­lar­nym i na­gra­dza­nym, ale on nie ro­zu­miał, z ja­kiego po­wodu. Okej, bo roz­ciąga się stąd naj­ład­niej­szy wi­dok w Szwe­cji, na wodę i wy­spy. Ale żeby sie­dzieć na skła­da­nym krze­sełku, na be­to­nie, z Urzę­dem Po­wia­to­wym od pół­nocy i starą fa­bryką Erics­sona od wschodu, i gril­lo­wać kar­kówkę na ce­men­to­wej ru­rze? Cóż, je­śli tylko ko­muś to pa­suje…

Za za­krę­tem wi­dzi nowe biuro por­towe, któ­rego fa­sada ma ko­lor rdzy. Bu­dy­nek mu­siał za­pro­jek­to­wać ja­kiś ra­cjo­nalny czło­wiek, który naj­pierw wy­my­ślił sta­lową fa­sadę, a po­tem wpadł na to, że i tak bę­dzie rdze­wieć, więc czemu od po­czątku nie mia­łaby być rdzawa. Pro­jek­tanci no­wych je­an­sów od po­czątku wy­glą­da­ją­cych, jakby miały się roz­paść, mu­sieli my­śleć w ten sam spo­sób: „Z cza­sem i tak się po­psują, więc rów­nie do­brze od po­czątku mogą być dziu­rawe. W ten spo­sób można je no­sić dwa razy dłu­żej”. I to za nie­małe pie­nią­dze. Ale rdzawe biuro to już bez­czel­ność.

Przy przej­ściu dla pie­szych przy sta­rym wię­zie­niu Mats od­wraca się i pa­rzy w stronę mia­sta, a kiedy wła­śnie ma przejść przez plac au­to­bu­sowy, bus do Ron­neby za­czyna od­jeż­dżać. W przy­pły­wie chwili ma­cha do kie­rowcy. Ten się za­trzy­muje i otwiera drzwi.

Mats pod­biega i wska­kuje do środka, dzię­kuje kie­rowcy, płaci i opada na sie­dze­nie przy tyl­nym wyj­ściu. Nie ma zbyt wielu lu­dzi i wy­cieczka au­to­bu­sem oka­zuje się cał­kiem przy­jemna. Dawno tak nie po­dró­żo­wał. Może zjeść coś na mie­ście i prze­spa­ce­ro­wać się po swo­jej sta­rej oko­licy. Ra­zem z Evą-Lis sprze­dali dom po ostat­nim – albo, jak miał na­dzieję, naj­now­szym – roz­wo­dzie, ale by­łoby miło zo­ba­czyć, jak to te­raz wy­gląda. Nie spie­szy mu się do domu. Nikt na niego nie czeka.