Słodko-gorzka - ebook

Chcę sobie zaufać

Ale nie wiem jak

Kiedy ciebie widzę

Ciało daje znać

Nie mogę tego zrobić

Ale bardzo chcę

Wszystko mi już mówi

Że to się skończy źle

Jesteś dla mnie piękny tak

Że brakuje tchu

Gdy widzę cię

Kochać cię to straszny czas

Nie mogę nic

Tylko trwać

Patrzę w twoje oczy

Mogę umrzeć w nich

Słucham cię gdy mówisz

To wszystko mi się śni

Chciałabym cię dotknąć

Jak ja ciebie chcę

Ale coś mi mówi

Że to się skończy źle

Jesteś dla mnie piękny tak

Że brakuje tchu

Gdy widzę cię

Kochać cię to straszny czas

Nie mogę nic

Tylko trwać

(…)

Agnieszka Chylińska, Niebo

Czasami rozmijamy się z prawdziwą miłością o kroki, o centymetry… – bo zbyt szybko skręciliśmy w brukowaną uliczkę za rogiem.

Czasami rozmijamy się z prawdziwą miłością o lata, godziny, sekundy… – bo w nieodpowiednim momencie zjawiliśmy się na skrzyżowaniu życia.

Czasami rozmijamy się z prawdziwą miłością… – bo chodzimy do siebie jak czapla i żuraw z bajki.

Czasami rozmijamy się z prawdziwą miłością… – a potem całe życie łudzimy się, że sprawiedliwy los nam ją zwróci. Bo jedynie płomień nadziei jest w stanie zagłuszyć palącą tęsknotę.ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Muszę już iść… – Agata niechętnie wypowiedziała te słowa, przeciągając się i wyplątując z objęć Piotrka.

Na zewnątrz powoli zapadał zmierzch, skradając się do okien mieszkania niczym kot. Było późne październikowe popołudnie, przeszywające chłodem na wskroś przez niezbyt jeszcze liczne warstwy ubrań.

– Tak szybko? – Piotr wyraźnie posmutniał. – Kiedy w końcu zostaniesz na noc? – Jeszcze raz przyciągnął Agę mocno do siebie i złożył na jej ustach gorący pocałunek, uniemożliwiając jej tym samym odpowiedź.

– Nie mogę, zrozum! – Poirytowała się lekko i wstała z łóżka, aby poszukać swoich ubrań. – Co miałabym wymyślić, aby mieć wystarczająco dobrą wymówkę?

– Nie wiem. – Piotrek wzruszył ramionami. – Wyjazd do przyjaciółki? To bardzo dobry pretekst.

– Ech… – westchnęła Aga, siadając na skraju łóżka, aby nałożyć czarną, koronkową bieliznę. – Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym obudzić się u twego boku.

Odwróciła głowę, napotykając jego wzrok – pełen pożądania i… czegoś więcej. Uczucia? Nie wiedziała, czy to uczucie. Oby nie. Przecież nie mogła mu niczego obiecać, niczego zagwarantować. Nie pozwalała sobie na analizę tego, co czuje do Piotrka. Zdawała sobie sprawę, że gdyby tylko to zrobiła… Strach pomyśleć, co by się zaczęło z nią dziać. Z pewnością nie byłoby to nic dobrego.

A on? Czy on ją… kocha? Na samą myśl o tym zadrżała.

– Nad czym się tak zastanawiasz? – wyrwał ją z zadumy.

Potrząsnęła głową, chcąc odgonić napastujące ją myśli.

– Spróbuję zostać na noc, ale na pewno nie w najbliższym czasie. Nie złość się. – Nachyliła się po leżące na podłodze obcisłe, ciemnogranatowe jeansy, a miedziana burza loków opadła jej na twarz, zasłaniając malujące się na niej zakłopotanie.

Włożyła bluzkę w kolorze butelkowej zieleni, która podkreślała jej zielonkawe oczy, i powoli zapinając kolejne guziki, znowu odwróciła się w stronę Piotrka.

Nie zmienił pozycji. Nadal siedział na łóżku, przykryty do pasa kołdrą obleczoną w ciepłożółtą poszewkę, i przyglądał się Agacie.

– Czemu tak na mnie patrzysz? To mnie zawstydza – powiedziała.

– Lubię, kiedy się wstydzisz. Rumieńce dodają ci urody. – Wstał i nagi podszedł do niej, by jeszcze raz, ostatni tego dnia, wziąć ją w objęcia i złożyć na jej ustach pocałunek pełen obietnicy.

Piotrek wciąż ją onieśmielał. Był taki przystojny! Miał idealnie wyrzeźbione ciało, umięśniony brzuch i te piękne, brązowe oczy pełne pożądania… Do tego enigmatyczny uśmiech. Rozpływała się, patrząc na tego, w jej mniemaniu, greckiego boga. Nie mogła uwierzyć, że pragnął właśnie jej, ale dzięki temu bezwarunkowemu pragnieniu czuła się atrakcyjna i coś warta. Tylko podczas tych krótkich chwil, które spędzała w jego towarzystwie, czuła, że coś znaczy. Czuła, że żyje.

Wyszła z mieszkania, nie spoglądając za siebie. Nie mogła bowiem znieść ciężaru, który dźwigała na barkach za każdym razem, wychodząc od Piotrka. Wsiadła do windy na czwartym piętrze i wyczerpana oparła się o ścianę. Czekały ją ponad dwie godziny drogi do domu.

Zmrok już zapadł, więc jazda samochodem nie będzie należała do najprzyjemniejszych.

Wymykała się do Piotrka co dwa tygodnie, pod pretekstem pracy. Była młodym psychologiem, zaledwie cztery miesiące temu ukończyła studia i uzyskała tytuł magistra. Szczęśliwym zrządzeniem losu otrzymała pracę w Centrum Terapii Rozwoju Dzieci i Młodzieży, która wiązała się z wyjazdami w celu przeprowadzenia badań w środowisku rodzinnym dziecka. Zwykle było ich trzy, cztery w miesiącu, jednak na rękę było jej wmówić wszystkim, że jest tych wyjazdów więcej. Właśnie dzięki temu dwa razy w miesiącu mogła jeździć do Piotra i spędzać z nim cały dzień. Tak było i tym razem.

*

Wróciła do domu. Drzwi otworzył jej uśmiechnięty mąż, nie ukrywając radości, że dotarła cała i zdrowa. Jej mały, dwuletni synek wybiegł na spotkanie i mocno wtulił się w ramiona mamusi. W oczach Agaty stanęły łzy.

Jej małżeństwo było jednym z tych, jakże wielu, zbyt szybko zawartych małżeństw, do których doszło w wyniku kierowania się nie tymi pobudkami, które należą do prawidłowych podczas podejmowania tak ważnej życiowej decyzji. Powodem była wpadka. Zaślepiona miłością czy też jakimś chwilowym zauroczeniem w chłopaku, który był zupełną przeciwnością jej ideału, zaszła w przypadkową ciążę.

Kiedy poznała Tomka, miała wrażenie, że jej życie nagle zmieni się w raj. Był inny niż wszyscy jej dotychczasowi chłopcy – wyrachowani i kierujący się pożądaniem, traktujący ją jak rzecz. Tomek był pełen ciepła i dobroci, pomocny i wesoły. Kiedy Agata poznała tego cudownego, niebieskookiego blondyna, wiedziała, że wszystko zmieni się na lepsze. Była pewna, że odwiedzie ją on od ścieżki autodestrukcji. Myliła się.

Nie minęło zbyt wiele czasu, gdy test ciążowy Agaty pokazał nieszczęsne dwie kreski. Później było dużo płaczu, strachu, potem ślub i najukochańsze maleństwo. A jeszcze później było coraz gorzej.

Po pierwszej rocznicy powoli i rozpaczliwie wszystko zaczęło się psuć. Tak właśnie wygląda pokuta za nieodpowiednie decyzje. Agata dusiła się. Jej wewnętrzne „ja” umarło, tak trudno było jej się z tym pogodzić. Nie umiała przeżyć żałoby i wciąż trwała w jej pierwszej fazie – zaprzeczenia i szoku – okłamując samą siebie. W niektórych momentach zwyczajnej codzienności jej świadomość dosięgała już fazy smutku po stracie, lecz ponieważ tak bardzo balansowało to na granicy depresji, momentalnie kuliła się z powrotem w swojej skorupie.

Nie wiedziała, jak przeżyć swój własny pogrzeb. Nie chciała go. Zdawała sobie sprawę, że nie jest już sobą, ale chwytała się każdej nitki nadziei, chcąc wskrzesić się za wszelką cenę. Do tej pory każda nić się urywała, ale nadzieja nadal świeciła bladym światłem.

Zdawała sobie sprawę, że nie stoi już na skrzyżowaniu, tylko jest daleko za nim, i że jest za późno, żeby zawrócić. Zresztą nie pragnęła tego za wszelką cenę. Droga, którą szła, była spokojna, bezpieczna i nie budziła zastrzeżeń. Gdyby z niej zeszła, mogłaby już nigdy na nią nie powrócić. Znów utknęłaby na skrzyżowaniu, na którym panuje wieczna burza. Dlaczego więc nie mogła się z tym pogodzić?

Chciała być sobą. Zawsze jedyną zasadą, jaką wyznawała w życiu, było bycie sobą i postępowanie w zgodzie z własnym sumieniem, bez względu na krytykę innych. Teraz ciągle musiała się dostosowywać. Nie umiała. Próbowała jednak wciąż i wciąż, i najwyraźniej udawało jej się, skoro nikt niczego nie zauważał. Wtedy w jej życiu ponownie pojawił się Piotrek.

Ich historia miała miejsce kilka lat temu i zdawało się, że zakończyła się już na zawsze. Warto jednak przypomnieć, jak to wszystko się zaczęło.

*

Młodość rządzi się swoimi prawami. Popełniane przez Agatę błędy i głupstwa były czymś zupełnie normalnym, a konsekwencje nie miały znaczenia. Była flirciarą i uwodzicielką, chciała podbijać serca młodych mężczyzn i trzeba przyznać, że wychodziło jej to całkiem nieźle. Emocje i dramaty, które wciąż rozgrywały się w jej życiu, były niczym nałóg. Uzależniona była również od przyjaciół. Jej matka była burmistrzem, a ojciec nauczycielem w szkole, do której chodziła, trudno więc było jej stworzyć z rodzicami relację opartą na zaufaniu, biorąc pod uwagę fakt, że mogli kontrolować każdy jej ruch. Dlatego jej rodziną i wsparciem stali się jej przyjaciele.

Agata zdawała sobie sprawę, że nigdy nie zapomni tamtego dnia, kiedy wśród tłumu nieco zagubionych pierwszoklasistów zobaczyła jego. Nie wiedziała, co w nim było, ale ten chłopak od razu zwrócił jej uwagę. Może to przez te wygolone wzory nad uchem, przypominające promienie słoneczne, a może przez coś zupełnie innego. To było jak strzała amora, zauroczenie od pierwszego wejrzenia – zobaczyła go i od razu poczuła to dziwnie ściskanie w okolicach serca.

Przez dwa wspólne lata liceum wciąż ciągnęło ich do siebie. Piotrek miliony razy robił krok do przodu i dwa kroki do tyłu, łamiąc tym Agacie serce. A ona? Zakochała się. Zakochała się w tych niesamowitych oczach i wciąż marzyła o jego dotyku.

Byli młodzi i niedojrzali. Nie potrafili przenieść swojego pełnego namiętności wirtualnego romansu do rzeczywistego świata. Wymieniali się setkami wiadomości tekstowych, ale mijając się na szkolnych korytarzach, zaledwie witali się nieśmiało i uciekali wzrokiem na emaliowane ściany.

Tak minął rok. Rok nic nieznaczących obietnic i pragnień.

Pewnego zimowego ranka zaskoczył ją. Było zimne, grudniowe popołudnie. Śnieg zasypał chodniki, utrudniając ludziom codzienne wędrówki. Mimo ogrzewania rano chłód przenikał do mieszkań, sprawiając, że nie chciało się wychylać nosa spod kołdry. Tak było i tym razem. Agata ociągała się ze wstaniem z łóżka. Tego dnia miała do szkoły na późniejszą godzinę, więc wciąż leżąc w łóżku, odebrała, jak zwykle niewiele znaczącą, wiadomość od Piotrka. Jego propozycję odwiedzenia jej przyjęła z całkowitym sceptycyzmem. Uśmiechnęła się do telefonu, ponawiając zaproszenie, a potem przytuliła głowę do poduszki, by jeszcze chwilę nacieszyć się ciepłem pościeli.

„Jestem na klatce” – wyświetliło się na ekranie jej telefonu. Zaśmiała się, ale w okolicy serca pojawiło się dziwne ukłucie niepokoju. Wstała powoli z łóżka i cichutko, na palcach, skradała się do drzwi, a z każdym krokiem zbliżającym ją do wizjera serce zaczynało bić jej coraz szybciej.

Przyłożyła oko do małego, szklanego otworu w drewnianych drzwiach i… jej serce zamarło. Stał tam oparty o poręcz przy schodach. Po prostu stał i patrzył gdzieś w przestrzeń, ubrany w grubą, czarną kurtkę, z kilkoma płatkami śniegu rozpuszczającymi się wolno na jego brązowych włosach. A po drugiej stronie drzwi – wpadająca w popłoch Agata, ubrana jedynie w błękitną koszulę nocną, bez makijażu, z potarganymi włosami.

– Poczekaj! – rzuciła przez zamknięte drzwi i pędem pobiegła do łazienki, dziękując w duchu swojej mamie, która wymusiła na niej nawyk szykowania sobie ubrań dzień wcześniej. Włożyła szybko jasne jeansy, drugą ręką sięgając po czarny sweterek z rozkloszowanymi rękawami. Narysowała brązową kredką kreski na dolnych powiekach i spoglądając w lustro, westchnęła z rozpaczą.

Wbiegła do pokoju, aby zakryć kołdrą rozkopane łóżko i, z nadal szybko bijącym sercem, ruszyła w kierunku drzwi.

– Wejdź – wyszeptała niepewnie, kiedy przeniósł wzrok w stronę otwierających się drzwi.

Uśmiechnął się enigmatycznie i bez słowa przekroczył próg.

– Nie uwierzyłam ci. – Na policzkach Agaty wykwitł purpurowy rumieniec. – Stąd ten bałagan.

Nadal nic nie mówiąc, zdjął kurtkę i buty, dopieszczając każdy ruch. Miał na sobie ciemnogranatową bluzę z kapturem, dodającą mu chłopięcego uroku. Usiedli na łóżku w jej pokoju.

– Nie masz teraz lekcji? – zapytała Aga, nie wiedząc, jak zagaić rozmowę. Sytuacja była zgoła krępująca. Ich pierwsze spotkanie we dwoje. Pierwszy raz sam na sam. Po tak długim czasie ich znajomość nabrała wreszcie znamion rzeczywistości i właśnie odbywało się ich pierwsze prawdziwe spotkanie.

– Mam. Z twoim ojcem – odparł nieco zakłopotany.

W ich miasteczku było tylko jedno liceum. Nie miała wyboru, więc nie udało jej się uciec od tej nauczycielskiej znajomości. Na szczęście ojciec nie uczył Agaty – ale uczył Piotrka.

Bycie córką nauczyciela nie było niczym przyjemnym. Bycie córką pani burmistrz i nauczyciela było koszmarem. Wiązało się to bowiem z ciągłym ocenianiem, śledzeniem każdego kroku i wyczekiwaniem najmniejszego nawet potknięcia. Wszyscy ją znali, wszyscy wiedzieli, kim jest. Ale nie była to tego rodzaju popularność, której można by pozazdrościć. Dodając do tego fakt, że jej ojciec uczył Piotrka… Agata zaczynała wierzyć, że chodzenie z córką takich rodziców nie jest fajną etykietką.

Teraz jednak był tutaj, a nie na zajęciach z jej ojcem. Wiedziała, że będzie miał trudności, żeby usprawiedliwić tę nieobecność, nie tylko przed nauczycielem, ale też przed swoimi kumplami, którym będzie musiał wmówić jakieś wiarygodne kłamstwo.

– Chciałem się z tobą zobaczyć – dodał po chwili ciszy Piotrek. – Przynajmniej wiedziałem, że nie będzie w domu twoich rodziców.

W odpowiedzi na to wyznanie Agata uśmiechnęła się serdecznie. Tak bardzo cieszyła się, że Piotrek jest tuż obok niej, że może go dotknąć… Jednak śmiałość ich wyznań w świecie wirtualnych wiadomości stała teraz między nimi jak niewidoczny mur. Nie potrafili rozmawiać. Rwali strzępki nieistotnych informacji, wciąż usiłując przebić się na drugą muru odgradzającej ich ściany.

– Muszę już iść. – powiedział Piotrek i po chwili wstał z miejsca. – Muszę zdążyć przed przerwą.

Ten krótki czas, zaledwie pół godziny, który dane im było spędzić w swoim towarzystwie, przeleciał przez palce, nie pozostawiając żadnych wartościowych wspomnień. Agata oprowadziła Piotra do przedpokoju, w głębi duszy wiedząc, że w ich obojgu zagościła właśnie kropla smutku z powodu tej niewykorzystanej szansy.

Myśl ta ciążyła jej. Spuściła więc wzrok, chcąc ukryć rozczarowanie, a wtedy świat nagle jej zawirował, bo Piotrek wziął ją w objęcia i podniósł do góry. Pewnym krokiem przekroczył próg pokoju i rzucił Agę na łóżko.

Ich usta odnalazły się nawzajem, dając wytchnienie tym wszystkim wstrzymywanym dotychczas emocjom. Języki splątały się we wspólnym tańcu. Agata zatopiła dłonie w jego nastroszonych, ciemnych włosach, czując między palcami ich miękkość. Tak długo o tym marzyła. Teraz był tu i dotykał jej łapczywie, ujawniając tym samym swoje pożądanie.

Trwało to długo – całą wieczność. A może krótko – chwilę kruchą jak skrzydła motyla. Zagubili się w czasie, który w tym momencie przestał istnieć.

Piotrek, nie odrywając swych warg od ust Agi, podciągnął jej sweter i sięgnął w kierunku guzika jej jeansów.

– Nie. – Powstrzymała jego dłoń.

– Nie mogę? – Znieruchomiał cały, jakby nie rozumiejąc.

– Jeszcze nie. – Spojrzała mu głęboko w oczy, wyznaczając nieprzekraczalną granicę. – Nie tym razem.

– Dobrze – odpowiedział Piotrek, po czym odcisnął na jej ustach jeszcze jeden, długi pocałunek. – Naprawdę muszę już iść. Muszę zdążyć na następną lekcję, przerwa już się zaczęła.

Znów odprowadziła go do wąskiego przedpokoju, który otulał ich swoimi ciemnymi barwami, ale tym razem powietrze wypełniał cichy pomruk ich przyśpieszonych oddechów. Tym razem byli gotowi pozwolić sobie się rozstać.

Piotrek uśmiechnął się jeszcze raz i, wkładając kurtkę, wyszedł bez słowa, zostawiając rozpaloną do czerwoności Agatę samą.

*

Nic się nie zmieniło. Po tamtym porannym wybuchu emocji wszystko między Agatą i Piotrkiem wróciło do normy. Znów tylko ukradkowe spojrzenia i nieśmiałe słowa powitania. Było wręcz jeszcze gorzej – zerwali kontakt telefoniczny, który w świetle ostatnich wydarzeń zdawał się nie na miejscu.

Tak mijały dni, tygodnie, miesiące… Agata skończyła szkołę, napisała maturę i postanowiła spędzić najdłuższe wakacje życia ze swoimi najbliższymi znajomymi, nie oglądając się za siebie.

Miała paczkę niesamowitych przyjaciół – ludzi, z którymi można było zapomnieć o całym świecie. Dzięki nim próbowała nie myśleć o Piotrku i oddać się szaleństwu. Każdy weekend spędzali razem: na biwakach, koncertach i domówkach. Nie było nudy, ale mnóstwo śmiechu, flirtu, radości i przygód. Niestety lato minęło szybciej, niż ktokolwiek mógłby się tego spodziewać. W końcu to, co najlepsze, mija najszybciej. Nadszedł czas rozstań i wyjazdów.

Tamtej jesieni Agata wyjechała na studia – nowy świat, nowe życie, nowi ludzie. Wszystko zostawiła za sobą. Była tu zupełnie sama, w obcym mieście, gotowa stawiać czoła nowym wyzwaniom. Nie tego jednak dotyczy ta historia.

Niecały rok później, w wakacje, Agata wróciła na jakiś czas do domu. W mieście nic się nie zmieniło, jakby minął zaledwie tydzień, a nie wiele miesięcy. Znów spotkała przyjaciół i poczuła w okolicy serca przyjemne ciepło. Każdy wyruszył własną ścieżką, a jednak nadal byli dla siebie ważni, chcieli się spotykać i dzielić radościami.

Wszyscy razem wybrali się na festiwal odbywający się w ich miasteczku raz do roku – była to jedyna większa impreza. Wtedy miasto rozkwitało. Przetaczały się przez nie tłumy ludzi, co nie zdarzało się żadnego innego dnia w roku. Było głośno i jakoś tak niezwykle. Najważniejsze jednak było to, że cokolwiek by się nie działo, tego jednego dnia wszyscy przyjaciele byli znów razem i cieszyli się swoim towarzystwem, siedząc wspólnie, rozmawiając, pijąc piwo, a potem tańcząc.

Kiedy minęła północ, wystrzeliły fajerwerki i wszyscy zaczęli wracać do swoich domów. Zostały tylko we dwie – Agata i jej najlepsza przyjaciółka Gosia. Tak dobrze było jeszcze przez chwilę nacieszyć się sobą.

– Tak bardzo za tobą tęskniłam – wyznała Agata. – Nie da się zastąpić tego wszystkiego, co potrafimy zrobić razem. Nikt nigdy ciebie nie zastąpi.

– Ciebie też nie. Mam wielu nowych znajomych, ale nikt nie jest taki jak ty. – Na oczach tłumów padły sobie w ramiona, wdychając słodki zapach przyjaźni.

– Piotrek… – wyszeptała cicho Agata, w zdumieniu uwalniając się z objęć Gośki.

– Gdzie? – Gosia zaczęła rozglądać się wokół.

– Tam… – Aga ruchem głowy wskazała na Piotra.

Teren festiwalu nie obejmował zbyt dużej powierzchni. Przy niewielkim jeziorze stał drewniany amfiteatr, w którym odbywały się koncerty. Po drugiej stronie jeziora było małe pole namiotowe, które z powodu pięknej pogody cieszyło się powodzeniem. Przed sceną znajdował się betonowy parkiet, całkowicie zapełniony tańczącymi ludźmi. Dalej – całe rzędy drewnianych ławek, na których powoli widniało coraz więcej wolnych miejsc. Za nimi połacie wydeptanej trawy gwarantowały miejsca stojące dla tych, którzy bardziej zainteresowani byli innymi zajęciami niż słuchaniem grających zespołów. Jeszcze dalej natomiast kolorowymi światłami zapraszały ogródki piwne, które również na brak powodzenia tego dnia narzekać nie mogły.

Piotrek stał za ostatnim rzędem ławek, z kolegą, którego Agata nie znała. Ubrany był w jeansy i biały T-shirt z jakimiś nadrukami, których nie mogła rozszyfrować z takiej odległości. Wystarczyła ta krótka chwila, aby serce Agaty zaczęło bić jak oszalałe.

– Gosia… Ja muszę coś zrobić. Podejdźmy do nich, proszę. – Aga zachowywała się jak otępiała. Głos miała wyprany z emocji, a ruchy sztywne i nienaturalne. Natomiast w jej wnętrzu szalała burza.

Pociągnęła zdezorientowaną Gośkę za rękaw i podeszły do chłopców.

– Cześć – wybąkała szybko i nieśmiało Aga, zdając sobie sprawę, że najmniejsza nawet chwila zwłoki sprawiłaby, że uciekłaby gdzie pieprz rośnie.

– Cześć. – Piotrek odwrócił się, a jego źrenice powiększyły się znacznie, zdradzając tym samym zdumienie. – Agata… Co u ciebie?

– W porządku. – Na policzkach Agi zaczynały wykwitać pąsowe rumieńce. Wstyd i nieśmiałość powoli zastępowały chwilowy przypływ odwagi.

– Przejdziemy się? – Piotr przejął inicjatywę, spoglądając niepewnie to na Gośkę, to na swojego kolegę.

– Jasne, o ile Gosia nie ma nic przeciwko.

– Idź, idź – powiedziała Gośka i po chwili dodała: – A ty potem odprowadź ją do domu.

– Nie ma problemu – odpowiedział Piotr, po czym wszyscy się rozeszli.

Kiedy oddalili się od jeziora, Piotr zagadnął Agę:

– Jak tam studia?

– Dobrze – odpowiedziała.

Rozmowa nigdy nie była ich mocną stroną.

– A ty idziesz na studia? – zapytała Agata.

– Złożyłem dokumenty, ale jeszcze nie wiem, na co się dostanę. – Piotrek pachniał piwem i nie dawało się ukryć, że był lekko wstawiony, co jednak dodawało mu tak potrzebnej teraz odwagi. – Ładnie wyglądasz.

Agata, nie potrafiąc przyjmować komplementów, zmieszana zaczęła poprawiać swoją krótką, jeansową spódnicę i czarną koszulę.

Nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Piotrek złapał ją za rękę, przez co zawstydziła się jeszcze bardziej.

– Pięknie wyglądasz, kiedy się wstydzisz – dodał.

Szli tak przez chwilę w milczeniu, a iskry, które nie zgasły przez ten czas, jaki oddzielił ich od siebie, przepływały przez ich złączone dłonie.

Nagle Piotrek wziął Agę na ręce. Znów podniósł ją do góry. Uwielbiała to, choć do tej pory zrobił to tylko raz. Rozpamiętywała to w swojej głowie i marzyła, by taka chwila się powtórzyła. Miało to miejsce właśnie teraz.

Gdy tylko straciła grunt pod nogami, była cała jego. Mógł robić, co chciał, mówić, co chciał, już nic nie było ważne, byleby tylko trzymał ją w swoich silnych, muskularnych, seksownych ramionach. Wtuliła się w niego mocno i zamknęła oczy, chłonąc jego zapach.

Znajdowali się w pobliskim parku, była druga w nocy. Wszędzie panowała ciemność, jedynie kilka latarni tliło się słabym blaskiem. Park był pusty – wszyscy byli albo nad jeziorem, albo w domach.

Piotrek wniósł ją między drzewa i postawił na ziemi. Patrząc głęboko w zielone oczy Agaty, pocałował ją delikatnie. Wtedy wybuchł ogień. Spletli się w silnym uścisku i powoli opadli na trawę. Zachłanność – tak można było określić rządzące nimi uczucie. Pochłaniali się nawzajem, badając swoje ciała. Ich usta nie chciały się rozstać, nawet na te krótkie ułamki sekund, by zaczerpnąć oddech. Języki wdzierały się do środka, szukając siebie nawzajem, by zatańczyć razem tango namiętności.

Drżącymi z niecierpliwości palcami Piotrek odszukał małe guziczki w koszuli Agaty i z trudem odpinał je po kolei. W odpowiedzi Aga, nieporadnym ruchem, ściągnęła mu przez głowę T-shirt i rozpięła spodnie.

To, co działo się potem, było jak mgnienie, chwila. Piotrek podciągnął jej spódnicę, szybko zrzucił swoje jeansy, wyciągając z kieszeni foliową paczuszkę. A potem, nie czekając na zaproszenie, wdarł się w nią, wywołując u Agaty okrzyk rozkoszy. Seks był krótki, ale bardzo namiętny. Byli młodzi i spragnieni, nie potrzebowali czasu – potrzebowali natomiast wyrzucić z siebie nagromadzone emocje i żądze.

Po wszystkim, wciąż leżąc razem na chłodnej trawie, wsłuchiwali się w swoje przyśpieszone oddechy. Żadne z nich nie chciało przerwać tej chwili jakimś niepotrzebnym słowem czy ruchem. Czas jednak naglił.

W milczeniu, nie spoglądając na siebie, włożyli brakujące części garderoby pachnące teraz świeżą trawą.

– Odprowadzę cię – zakończył milczenie Piotrek.

– Nie musisz. Mam blisko do domu – odpowiedziała Agata.

– Obiecałem to twojej przyjaciółce. – Uśmiechnął się.

– Skoro tak… – odparła i obydwoje zaśmiali się cicho.

Wtuleni w siebie, wciąż trzymając się za ręce, ruszyli w kierunku domu Agaty. Nikt nic nie mówił – w myślach tylko Aga dziękowała, że nikt nie nakrył ich w tym, jakże nieodpowiedzialnie dobranym, miejscu. Była spełniona.

Po tamtej nocy nie widzieli się ani nie kontaktowali ze sobą przez kolejne trzy lata.

*

Po powrocie do domu Agata nie mogła zasnąć. Wciąż myślała o Piotrku, a obok niej spał Tomek – jej mąż. To było nie do zniesienia.

O swoim romansie nie powiedziała nikomu, nawet Gośce. Nie chciała nikogo obciążać tą mroczną tajemnicą. Jedyną osobą, która znała prawdę, był współlokator Piotrka. Nie sposób było nie zdradzić mu sekretu, skoro mógł się na nich natknąć w dowolnym momencie ich spotkania. Pozostało im tylko uwierzyć mu na słowo, że nie wyda ich przed żadną istotą na całej kuli ziemskiej.

Przewracała się z boku na bok, a bezmiar ciężaru przygniatał ją niczym miliony ton. Nie dawała już rady, to trwało zbyt długo. Musiała podzielić się z kimś swoim sekretem. Postanowiła, że jutro zadzwoni do Gosi i wszystko jej opowie. Z tym postanowieniem zasnęła.

*

Agata i Małgosia przyjaźniły się od dzieciństwa. Do dziś obie pamiętają dzień, w którym w banalny sposób rozpoczęła się ich przyjaźń. Połączyło je wspólne łapanie cukierków rzucanych przez parę młodą wychodzącą z ratusza miejskiego. Miały wtedy po sześć lat.

Mieszkały po przeciwnych stronach tej samej ulicy, co w tamtym wieku zdecydowanie ułatwiło im przyjaźń. Jak wszyscy, miały swoje lepsze i gorsze chwile. Bywały momenty, gdy ich przyjaźń wisiała na włosku, jednak z każdej takiej chwili wychodziły silniejsze. Miały pewność, że choćby nie wiadomo co, zawsze mogą na siebie liczyć. Gosia wiedziała o Agacie więcej niż ktokolwiek inny na świecie.

Teraz było nieco inaczej. Po pierwsze w ich przyjaźń wplotła się dorosłość, którą tak trudno było zdefiniować i która czasem potrafiła odbierać urok najlepszym i najpiękniejszym wspomnieniom. Po drugie dzieliła je odległość, która czasem potrafi niszczyć wszystko, mimo najusilniejszych starań.

Jeśli już się spotykały, najczęściej robiły to w swojej rodzinnej miejscowości. Miasteczko było małe, a co gorsza, znajdowało się na samym końcu świata, gdzie w zasadzie nikt już nie docierał. Mimo to kochały je. Kochały ten mały ryneczek, przy którym mieszkały. Kochały spacery, podczas których w dwadzieścia minut okrążały całe miasto. Kochały ławkę przed domem, na której przesiadywały wieczorami, plotkując. Nie dało się nie kochać tego spokoju i nudy, którymi można było się przejeść aż do obrzydzenia.

Ogromnym minusem tego miejsca był jednak brak perspektyw. Niemal wszyscy młodzi ludzie, którzy wyjeżdżali na studia do dużych miast, już nigdy tam nie wracali.

Tak było również w ich przypadku – studia rozdzieliły je na zawsze. Pozostały im telefony i e-maile. Można było się tylko cieszyć, że współczesność przyniosła takie udogodnienia, dzięki którym, mimo odległości, można było liczyć na wsparcie przyjaciela.

*

Budzik zadzwonił o świcie. Otworzyła oczy, a promienie słońca od razu zaatakowały jej źrenice. Jesień potrafiła zaskoczyć piękną, słoneczną pogodą. Pozostałości kolorowych liści mieniły się na drzewach kolorami rdzy.

Kolejny monotonny poranek. Ubranie, makijaż, śniadanie. Ubrać Kubusia, nakarmić Kubusia. Przywitać panią opiekunkę, ucałować Kubusia na do widzenia, wyjść. Wsiąść w samochód, pojechać do pracy.

Pocieszające było to, że Agata lubiła swoją pracę – była ciekawa i zaskakująca. Taka bowiem jest praca z dziećmi. Nikt nie był w stanie przewidzieć, jak się zachowają i na jaki ciekawy pomysł wpadną.

Dorośli nakładali maski i postępowali schematycznie, odgrywając życiowy teatrzyk powinności. Natomiast dzieci były inne – szczere i otwarte, beztroskie. Pozbawianie beztroski jest jedną z największych wad dorastania. Zrzucana na nasze barki odpowiedzialność za własne czyny potrafi przytłoczyć i zdemotywować nawet największych entuzjastów.

Weszła do budynku, kierując się w stronę małej kuchni. To był jej rytuał. Zawsze zaczynała od kuchni – parzyła sobie małą kawę z mlekiem i budząc się jej otrzeźwiającym zapachem, ruszała do świata pracy.

– Witaj, Aga! – zawołała Ola. Jak każdego dnia, jej przyjaciółka czekała już w kuchni, aby wymienić się z nią najświeższymi plotkami. – Jak minął weekend?

– Wyczerpująco – odpowiedziała Agata, uśmiechając się przy tym figlarnie.

Dziewczyny poznały się na studiach, a potem ich życie potoczyło się w ten zaskakujący sposób, w jaki to tylko życie potrafi, i ich drogi splotły się ponownie po zakończeniu szkoły. Dostały pracę w tym samym miejscu. Większość kadry była młoda, CTDiM ceniło sobie młodych terapeutów, dzięki czemu Aga i Ola dostały tę pracę, wnosząc w to miejsce swój zapał i entuzjazm.

W ciągu dziesięciu minut Olka, zawsze elegancko ubrana, z czarnymi włosami po pas, zdążyła opowiedzieć Agacie wszystko, o czym dowiedziała się w ostatnich dniach, po czym rozeszły się do swoich gabinetów.

Dzień upłynął szybko. Diagnozowanie i terapie były tak pochłaniające, że w pracy Agata nigdy nie miała czasu myśleć o codzienności i o problemach dotyczących jej życia i małżeństwa. Była tutaj taka pogodna! Jakby zamknięta w bańce mydlanej oddzielającej ją od szarej rzeczywistości. Czasem nie miała wręcz ochoty stąd wychodzić i wracać do domu.

Po ośmiu godzinach pracy Aga pożegnała się ze wszystkimi serdecznie i wsiadła do samochodu. Przed odpaleniem silnika postanowiła zadzwonić.

– Halo? – W uchu Agaty rozbrzmiał miły głos Gośki.

– Cześć, Gosiu. Jak dobrze cię słyszeć. Co u ciebie?

– Wszystko w porządku. Wieczorem idziemy z Wojtkiem na kolację – poinformowała Agę przyjaciółka. – Stało się coś? Brzmisz jakoś dziwnie. – Gośki nie dało się oszukać.

– Muszę ci coś powiedzieć… – Aga urwała, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów.

– Co się stało? – dopytała Małgosia po przedłużającej się chwili ciszy.

– Mam romans…