Słonecznikowa 5. Zimowa uczta. Tom 4 - ebook

PRZYSMAK DLA KAŻDEGO

W całym domu pachniało cynamonem i goździkami. Pan Łukasz uśmiechnął się, wdychając głęboko przyjemną woń. Przeciągnął się, zamknął laptopa i poszedł do kuchni. Tam przy dźwiękach świątecznych melodii trwała produkcja pierników. Pani Natalia właśnie wyjmowała z piekarnika pierwszą blachę pełną słodkich choinek, serduszek i gwiazdek, a dzieci z zapałem ugniatały ciasto i wykrajały kształty. Sądząc po ich zadowolonych minach i umorusanych mąką nosach, bawiły się doskonale.

– Można spróbować? – Tata sięgnął po jeszcze gorący pierniczek.

– Nie! – odpowiedziały mu zgodnie trzy dziecięce głosy.

– To na święta! – oburzyła się Lilka, ozdabiając piernikową choinkę orzechowymi bombkami. – Jeśli teraz zjemy, zabraknie na Wigilię.

– Spokojnie! – zawołała mama ze śmiechem. – Wystarczy i na teraz, i na Wigilię. Ale spróbujemy naszych wypieków dopiero wtedy, gdy wszystko będzie posprzątane. – Wymownie spojrzała na męża.

– Hm… W takim razie zabieram Zadziora na spacer – oświadczył tata, z żalem wycofując się z kuchni. – W domu trudno oprzeć się pokusie. Czy ktoś idzie ze mną?

– Nieee. – Dzieci pokręciły głowami, nie odrywając się od pracy.

Mały Adaś właśnie odnalazł w pudełku foremkę jeża i nie zamierzał jej wypuścić z rąk. Z zapałem zabrał się do wykrajania z ciasta całego stada kolczastych zwierzątek. Lilka dekorowała kolejną porcję choinek, a Krzyś z wysuniętym językiem lepił ciasteczka według własnego pomysłu. Na jego desce leżały już piracka czapka, wyścigówka, rakieta kosmiczna i dinozaur.

– Chodź, Zadziorku. – Tata poklepał psa po grzbiecie. Kundelek jako jedyny był gotów opuścić przytulną kuchnię. Wybiegł do przedpokoju, radośnie merdając ogonem. – Obawiam się, że wspólny spacer jest dziś atrakcyjny tylko dla ciebie.

Gdy wrócili z przechadzki, praca przy piernikach powoli dobiegała końca. Lilka i Adaś sprzątali foremki. W piekarniku rósł las choinek, a mama na kolejnej blasze układała liczną rodzinę jeży. Wśród nich miało się jeszcze znaleźć miejsce na pierniczek Krzysia. Z ostatniej porcji ciasta chłopiec postanowił ulepić czołg. Właśnie kształtował gąsienice, gdy nagle usłyszał podekscytowany głos siostry.

– Spójrzcie na płot! – Dziewczynka podbiegła do okna i z uwagą spojrzała na ogród.

Bracia zaraz znaleźli się obok niej.

– To gile – stwierdził z przekonaniem Krzyś, obserwując grupę ptaków dumnie prezentujących czerwone brzuszki na sztachetach ogrodzenia.

– O! A tam są dwie sikorki! – ucieszyła się Lilka i wyciągnęła dłoń w kierunku krzewu pęcherznicy.

– Nic dziwnego. – Tata usiadł i z apetytem spojrzał na półmisek pełen pierników. – Pewnie też poczuły te zapachy i wpadły na słodką przekąskę.

– Poczęstujmy je! – zawołał Krzyś. – Mamo, mówiłaś, że naszych pierników wystarczy dla wszystkich. Możemy kilka pokruszyć na parapecie?

– Coś ty! – oburzyła się Lilka. – Zapomniałeś, co mówiła pani w przedszkolu?! Ptaków nie można karmić chlebem ani ciastkami.

– Pewnie, że pamiętam. – Krzyś wzruszył ramionami. – Tylko tak żartowałem.

– Akurat! – Lilka uniosła dumnie brodę. – Wcale nie wiedziałeś.

– A właśnie że… – zaczął Krzyś, ale mama nie pozwoliła bliźniętom kontynuować sprzeczki.

– Wiecie co? – zaczęła, spoglądając za okno. – Myślę, że te ptaszki naprawdę mogą być głodne. Gdy tylko uporamy się z piernikami, przygotujemy dla nich odpowiedni poczęstunek.

– Ja im dam! Ja! – zawołał Adaś.

– I ja! – krzyknęła Lilka. – I pomogę zrobić dla nich coś do jedzenia!

– Ja tes! – dodał najmłodszy braciszek.

– A ty, Krzysiu? – zapytała mama, gdy chłopiec w milczeniu kończył lepić swoje ciastko.

– Karmienie ptaków jest dobre dla maluchów – odpowiedział obrażony. Położył na blasze gotowy piernikowy czołg i zdjął fartuszek. – Trzeba też zadbać o większe zwierzęta. Ale to zajęcie dla prawdziwych mężczyzn. Prawda, tato? Chodźmy! – zarządził i wyszedł.