Ślub w Las Vegas - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Muszę już iść – powiedziała Meg do matki. – Właśnie skończyli boarding, więc lepiej wyłączę komórkę.

– Jeszcze chwilę. – Ruth Hamilton uparła się, żeby rozmawiać. – Przygotowałaś umowę dla Evansa?

– Tak. – Meg usiłowała opanować rosnącą w głosie histerię. Bardzo chciała się rozłączyć i uspokoić. Nienawidziła latać. W tej chwili, gdy załoga szykowała się do wylotu z lotniska w Sydney, pragnęła tylko zamknąć oczy, wsłuchać się w muzykę i wziąć kilka uspokajających oddechów. Matka jednak jak zwykle chciała rozmawiać o pracy. – Jak już mówiłam – odparła spokojnie, bo najmniejsza wskazówka sugerująca, że jest zirytowana, wzbudziłaby natychmiast ciekawość matki – wszystko jest pod kontrolą.

– Świetnie. – Ruth nie dawała za wygraną.

Meg zaczęła okręcać wokół palca kosmyk prostych rudych włosów, jak zawsze, gdy była spięta lub próbowała się skoncentrować.

– Musisz się porządnie wyspać w samolocie, Meg. Kiedy już wylądujecie, znajdziesz się w samym centrum wydarzeń. Nie wyobrażasz sobie, ilu tu jest ludzi. Ile okazji…

Meg zamknęła oczy, powstrzymując pełne frustracji westchnienie, gdy matka paplała o konferencji, i zaczęła myśleć o szczegółach podróży. Już wcześniej wiedziała, że na lotnisko w Los Angeles przyjedzie po nią samochód i zabierze ją prosto do hotelu, gdzie odbywała się konferencja. Tak, miała też świadomość, że zostanie jej tylko pół godziny na umycie się i przebranie.

Jej rodzice działali na rynku nieruchomości w Sydney. Obecnie szukali dla swoich klientów czegoś po drugiej stronie wielkiej wody. Polecieli do Los Angeles w piątek, a Meg kończyła w tym czasie w biurze przygotowywanie dokumentów. Miała do nich dołączyć później. Perspektywa wyjazdu powinna ją pewnie o wiele bardziej ekscytować. Zwykle uwielbiała podróże. W głębi serca wiedziała, że nie ma powodu do narzekań. Miała lecieć w klasie biznes i zatrzymać się w luksusowym hotelu. Odgrywać podobnie jak rodzice rolę odnoszącej sukcesy profesjonalistki. Ale tak naprawdę rodzinny interes w tym momencie nie rozwijał się zbyt dobrze. Meg sugerowała, że w ramach oszczędności na konferencję powinna polecieć raczej jedna osoba. O ile w ogóle ktokolwiek musiał, bo lepiej byłoby skupić się na nieruchomościach, które już figurowały w ich katalogu. Oczywiście rodzice nie chcieli o tym słuchać. To miał być kolejny wspaniały interes. Meg była innego zdania, ale nie to budziło teraz jej niepokój. Miała nadzieję, że jako prawnik w firmie, poleci tylko ona. I nie chodziło jej o wygodny hotel, tylko o odpoczynek. O chwilę przerwy, żeby móc spokojnie pomyśleć. Miała wrażenie, że się dusi. Gdziekolwiek się obróciła, rodzice zawsze tam byli. Nie dawali jej miejsca na oddech. Tak było, odkąd pamięta. Czasami czuła, jak gdyby całe jej życie zostało z góry zaplanowane. Nie miała powodu do narzekań. Mieszkała we własnym ładnym apartamencie w Bondi, ale pracując po dwanaście godzin dziennie, nie miała kiedy się nim nacieszyć. Nawet w weekendy zawsze było coś do zrobienia: jakiś podpis do zdobycia, jakaś umowa do przejrzenia. To nie miało końca.

– Po południu jedziemy obejrzeć kilka posiadłości… – matka ciągle mówiła, ale w przejściu koło fotela Meg coś się zaczęło dziać.

– Tylko niczego nie podpisujcie, dopóki się tam nie zjawię. Mówię poważnie, mamo. – Zerknęła w stronę, skąd dobiegał hałas, i zauważyła dwie stewardesy rozmawiające z pewnym dżentelmenem. Nie widziała jego twarzy, zasłaniały ją otwarte klapy schowków bagażowych, ale sądząc po sylwetce, pomocy raczej nie potrzebował. Był wysoki i bardzo wysportowany, i z pewnością zdolny unieść własny laptop i samodzielnie schować go do schowka nad głową. Mimo to stewardesy tańczyły wokół niego, odbierając od niego marynarkę i zasypując go przeprosinami. Meg już wcześniej plątała się w rozmowie z matką, ale gdy w końcu ujrzała twarz nieznajomego, zgubiła wątek całkowicie. Mężczyzna był absolutnie olśniewający. Miał gęste, pięknie ostrzyżone, opadające mu na czoło czarne włosy, prosty rzymski nos i wystające kości policzkowe. Słowem wszystkie atrybuty niezwykle przystojnego faceta. Ale to jego usta przyciągnęły całą jej uwagę. Idealnie wykrojone, czerwieniły się na tle czerni jednodniowego zarostu. Wykrzywione wprawdzie złością, ale po prostu piękne.

Nieznajomy skinął nieznacznie głową w jej stronę, siadając w fotelu obok. Najwyraźniej ktoś tu nie był w dobrym humorze. Doleciał do niej zapach wykwintnej wody kolońskiej. Chociaż próbowała się skoncentrować na słowach matki, jej myśli wędrowały w stronę lakonicznej rozmowy toczącej się tuż obok. Stewardesy stawały na rzęsach, żeby ugłaskać pasażera, który najwyraźniej najłatwiejszy do ugłaskania nie był.

– Nie – powiedział oschle. – To musi zostać załatwione, jak tylko samolot wystartuje.

Miał głęboki, niski głos, a w jego angielszczyźnie słychać było silny akcent, którego Meg nie potrafiła rozpoznać. Być może hiszpański, ale nie była pewna. Natomiast była pewna tego, że pochłaniał zbyt wiele jej uwagi.

– Jeszcze raz – szczebiotała stewardesa – przepraszamy za wszystkie niedogodności, panie Dos Santos. – Po czym zwróciła się w stronę Meg. Chociaż grzeczna i przyjazna, w stosunku do Meg nie była już tak egzaltowana jak przed momentem wobec jej sąsiada. – Proszę pani, proszę wyłączyć telefon. Przygotowujemy się do startu.

– Teraz już naprawdę muszę kończyć, mamo. Do zobaczenia na miejscu. – Meg z westchnieniem ulgi wyłączyła komórkę. – Najlepsza część latania – mruknęła, niekoniecznie do niego.

– A co jest w ogóle dobrego w lataniu? – otrzymała cierpką odpowiedź. Samolot zaczął kołować w stronę pasa startowego. Uniosła brwi, więc złagodził trochę ton. – W każdym razie dzisiaj.

Posłała mu lekki uśmiech i szybkie „przykro mi”, a potem zaczęła patrzeć przed siebie raczej niż przez okno. W końcu jej sąsiad mógł przeżywać jakiś rodzinny kryzys. Mogło być wiele powodów jego złego humoru i to absolutnie nie powinno jej obchodzić. Właściwie była nawet zdziwiona, że w ogóle jej odpowiedział. Kiedy obróciła się, zdała sobie sprawę, że nadal na nią patrzy.

– Zwykle bardzo lubię latać i robię to często. Ale dzisiaj nie było miejsc w pierwszej klasie.

Zamrugała, słysząc to wyjaśnienie. Utkwiła w nim intensywnie zielone oczy. Oczekiwał raczej pomruku współczucia albo cmoknięcia niesmaku na indolencję linii lotniczej. Jej reakcja zaskoczyła go.

– Biedaku, że też musi się pan gnieść tutaj z tyłu, w klasie biznes.

– Jak powiedziałem, bardzo dużo latam. Muszę zarówno pracować, jak i spać w samolocie. A to będzie w tej sytuacji trudne. Przyznaję, że zmieniłem plany dopiero dziś rano, ale mimo wszystko… – nie dokończył. Uznał, że w wystarczający sposób wyjaśnił przyczynę swego złego nastroju. Miał nadzieję, że teraz oboje będą siedzieć w ciszy. Ale zanim zdołał odwrócić wzrok, Meg znowu się odezwała.

– Tak, to bardzo niegrzeczne z ich strony, że nie trzymali wolnego miejsca, na wypadek gdyby zdarzyło się panu zmienić plany – uśmiechnęła się, więc zrozumiał, że miał to być rodzaj żartu. Nie przypominała ludzi, z jakimi miał na ogół do czynienia. Zwykle traktowano go z szacunkiem, a atrakcyjne kobiety, którą być może nawet była, nadskakiwały mu. Przywykł do ciemnowłosych i doskonale ubranych kobiet. Blondynki jednak czasem też mu się podobały, a jej włosy miały odcień rudoblond. Ale w odróżnieniu od kobiet, które obdarzał zainteresowaniem, ta kompletnie nie przejmowała się swoim wyglądem. Była schludnie ubrana w granatowe spodnie trzy czwarte i kremową, delikatną bluzkę. Tylko że guziki zapięła wysoko pod szyję, a na twarzy nie miała śladu makijażu. Na jej paznokciach nie zauważył lakieru i, tak, sprawdził, że nie nosiła obrączki. Dostrzegłaby może jego spojrzenie, gdyby silniki nie zwiększyły obrotów. Patrzyła przed siebie, pozbawiając się przyjemności widoku jednego z jego jakże rzadkich uśmiechów.

Skoro w tak nietypowy sposób zdawała się kompletnie nie być pod jego wrażeniem, uznał że jest nie tylko „być może” atrakcyjna. Ale za dużo gadała. Postanowił, że jeśli znowu się odezwie, zignoruje ją. Miał dużo pracy do wykonania w trakcie tego lotu i nie życzył sobie słyszeć co pięć minut jakichś przypadkowych uwag. Nie był przesadnie rozmowny, a przynajmniej nie tracił słów na rozmowy o niczym, i z pewnością nie interesowały go jej przypuszczenia. Chciał po prostu dotrzeć do Los Angeles, wykorzystując efektywnie czas na pracę i sen. Samolot zaczął rozpędzać się na pasie startowym. Zamknął więc oczy, ziewnął i postanowił się zdrzemnąć, dopóki nie będzie mógł znowu włączyć laptopa. Wtedy usłyszał, jak oddychała. Głośno. Coraz głośniej. Zacisnął zęby, bo wydała z siebie jęk, kiedy samolot oderwał się od ziemi. Odwrócił się, żeby posłać jej pełne irytacji spojrzenie, ale ponieważ miała zamknięte oczy, zamiast tego zaczął się jej przyglądać. Przedstawiała w sumie fascynujący widok. Miała zadarty nosek, szerokie wargi i rudozłote rzęsy. Niezwykle spięta, brała potężne i długie wdechy, co czyniło z niej prawdopodobnie najbardziej irytującą kobietę świata. Nie zniósłby tego przez następne dwanaście godzin. Znowu porozmawia ze stewardesą. Ktoś będzie musiał wynieść się z pierwszej klasy i zrobić mu miejsce.

Meg brała wdech przez nos i wydychała powietrze ustami, koncentrując się na mięśniach brzucha, żeby kontrolować oddech. Nauczyła się tego na terapii dla bojących się latać. Cały czas okręcała włosy na palcu, przestraszona strasznym terkoczącym dźwiękiem nad jej głową. Samolot kontynuował niezupełnie łagodne wznoszenie, a gdy przechylił się lekko w lewo, Meg mocniej zacisnęła oczy. Znowu jęknęła, a Niklas, który cały czas obserwował jej dziwne zachowanie, zauważył, że nie tylko miała pobladłą twarz, ale także jej usta straciły kolor. Jak tylko zgasną światełka startu, pomówi ze stewardesą. Nie obchodziło go, czy to sama rodzina królewska opanowała pierwszą klasę. Ktoś będzie musiał zrobić dla niego miejsce. Zawsze stawiał na swoim i przenosiny były tylko kwestią czasu, uznał więc, że przez moment albo dwa stać go na uprzejmość. W końcu jego sąsiadka była najwyraźniej przerażona.

– Orientuje się pani z pewnością, że to najbezpieczniejszy środek transportu, prawda?

– Logicznie rzecz biorąc, tak – odparła, wciąż z zamkniętymi oczami. – Chociaż w tej chwili wcale nie wydaje się taki bezpieczny. Powiedział pan, że dużo lata? – Chciała usłyszeć, że robi to codziennie, a odgłos w górze był całkowicie normalny i nie było powodu do obaw.

– Nieustannie.

To ją trochę uspokoiło.

– A ten hałas?

– Jaki hałas? – Posłuchał przez sekundę lub dwie. – Chowają po prostu podwozie.

– Nie ten, tamten hałas. – Dla niego wszystko brzmiało zupełnie normalnie. To prawdopodobnie ona była niezupełnie normalna.

– Dzisiaj lecę do Los Angeles, jak pani, a dwa dni później wybieram się do Nowego Jorku…

– A potem? – Meg w tej chwili zdecydowanie wolała słyszeć jego głos niż to, co ją niepokoiło.

– Potem do domu, do Brazylii, gdzie zamierzam przez kilka tygodni odpocząć.

– Pochodzi pan z Brazylii? – Oczy miała już otwarte i po raz pierwszy mogła mu się dobrze przyjrzeć. W tej chwili jego czarne źrenice stanowiły dla niej niebiański widok. – Mówi pan po…? – Ciągle była oszołomiona, bo nadal dochodził do niej z góry tamten hałas…

– Po portugalsku – odparł, jak gdyby tkwił tutaj wyłącznie dla jej rozrywki. – Albo po francusku, a także po hiszpańsku. A jeśli pani woli…

– Angielski w zupełności wystarczy.

Nie było potrzeby dalej rozmawiać. Widział, jak kolory powracają jej na twarz. Oblizywała wargi, które odzyskiwały kolor.

– Jesteśmy w górze – powiedział. W tym samym czasie zgasło światełko „zapnij pasy” i stewardesy podniosły się ze swoich foteli. Dzięki Bogu atak wewnętrznej paniki Meg minął. Z ulgą wypuściła powietrze.

– Przepraszam za to – uśmiechnęła się zawstydzona – Zwykle nie zachowuję się aż tak histerycznie, ale teraz bardzo szarpało. – Nie szarpało ani trochę, ale nie zamierzał z nią dyskutować ani rozpoczynać nowego tematu. Tylko że nieoczekiwanie mu się przedstawiła.

– A tak w ogóle to jestem Meg.

Nie chciał wiedzieć, jak się nazywa.

– Meg Hamilton.

– Niklas – odparł niechętnie.

– Naprawdę bardzo przepraszam. Teraz już będzie okej. Nie mam problemu z lataniem, nienawidzę tylko samego startu.

– A co z lądowaniem?

– Och, tego się nie boję.

– Najwyraźniej nigdy nie lądowałaś w São Paulo.

– To stamtąd pochodzisz?

Kiwnął głową i sięgnął po jadłospis, a wtedy przypomniał sobie o przeprowadzce. Nacisnął dzwonek, żeby przywołać stewardesę.

– To ruchliwe lotnisko?

Rzucił na nią spojrzenie, jak gdyby zdążył już zapomnieć, że tam siedziała, nie mówiąc już o tym, że prowadzili rozmowę.

– Bardzo. – Kiwnął głową. Dostrzegł stewardesę zbliżającą się z butelką szampana. Najwyraźniej musiała pomyśleć, że dzwonił po drinka; w końcu jego upodobania były szeroko znane. Już chciał się poskarżyć, kiedy przyszło mu do głowy, że byłoby trochę niegrzeczne żądać przenosin w obecności Meg. Mógłby wypić drinka, a potem wstać i porozmawiać ze stewardesą spokojnie na boku. Albo i gwałtownie, jeśli to pierwsze by nie podziałało. Nalewano mu właśnie szampana do kieliszka, kiedy poczuł na sobie wzrok Meg. Odwrócił się poirytowany.

– Też chciałaś drinka?

– Poproszę – uśmiechnęła się.

– Do tego właśnie służy dzwonek. – Zdawała się nie dostrzegać jego sarkazmu, więc dał sobie spokój i przewracając oczami, złożył nowe zamówienie. Wkrótce pociągała szampana z własnego kieliszka. Smakował cudownie, musujący i schłodzony. Istniała nadzieja, że to powstrzyma jej nerwowy słowotok. Ale nie. Stres związany ze startem i widok najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego spotkała w życiu, sprawiły, że jej usta się nie zamykały.

– Czy to wypada tak pić o dziesiątej rano? – usłyszała własny głos. Sama nie miała pojęcia, co jej się stało.

Nie odpowiedział. Myślami wrócił już do pracy, a raczej do tych wszystkich rzeczy, które musiał skończyć przed urlopem. Zamierzał wziąć trochę wolnego. Nie miał przerwy przynajmniej od sześciu miesięcy i nie mógł się już doczekać powrotu do Brazylii. Do kraju, który kochał, do jedzenia, które uwielbiał, i do kobiet, które uwielbiały z kolei jego i które wiedziały, jak to jest… Dwa albo nawet trzy tygodnie wolnego i każda minuta spędzona na prostych, choć kosztownych przyjemnościach, przy pięknych kobietach i pysznym jedzeniu, a potem jeszcze raz to samo. Kiedy o tym myślał, wypuścił powietrze. Długi wydech, który bardzo przypominał westchnienie. Może nawet znudzone westchnienie. Ale jakim cudem? – spytał sam siebie. Miał wszystko, czego mężczyzna mógł pragnąć. Ciężko na to zapracował. Harował, żeby uzyskać pewność, że nigdy nie wróci tam, skąd pochodził. I tę pewność uzyskał. Teraz mógł na chwilę zwolnić. Porządny odpoczynek w Brazylii będzie rozwiązaniem. Pomyślał o locie do domu i o samolocie lądującym w São Paulo. A wtedy sam siebie zadziwił. Skończył pić szampana. Mógł teraz wstać i zamienić słowo ze stewardesą. Ale zamiast tego odwrócił się i zaczął rozmawiać z nią. Z Meg.