Słuchajcie, jak kłamią - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lucy

Jakiś podcaster postanowił zrujnować mi życie, więc kupuję kurczaka.

Siedząc w swoim boksie w Walter J. Brown Investment Services i czekając, aż mnie wyleją, planuję, jak go przyrządzić. Dwie godziny temu przestałam udawać, że pracuję. Teraz, pogrążona w myślach o wtykaniu cytryn kurczakowi w tyłek, tylko gapię się na przepisy w smartfonie.

To kurczak na przeprosiny, dla mojego chłopaka.

Jak zaręczynowy. Taki, jakiego podają kobiety, żeby nakłonić chłopaka do oświadczyn? Tylko że to raczej kurczak w stylu „przepraszam, że ci nie powiedziałam: jestem pierwszą podejrzaną w sprawie o zabójstwo mojej przyjaciółki”.

Kurczak przeprosinowy, krótko mówiąc.

– Lucy?

Unoszę głowę znad telefonu i widzę szefa, który stoi w drzwiach swojego gabinetu. Poprawia krawat i odchrząkuje.

– Mogłabyś przyjść do mnie na minutę? – pyta.

W końcu. Wszystko wskazuje na to, że postanowili mnie zwolnić dziś rano. Przeszklony gabinet to zawsze dziwny wybór, a już zwłaszcza gdy zapraszasz na zebranie trzech innych kierowników i żaden nie może się powstrzymać, żeby nie zerkać na twoją asystentkę, która jest głównym tematem rozmowy podczas całego spotkania.

– Jasne. – Wsuwam komórkę do kieszeni i ruszam za nim do jego nieskazitelnego gabinetu.

Mimo że pracuję tu już prawie rok, uderza mnie, jaki jest sterylny. Na beżowych ścianach nie wisi nic. W kątach nie piętrzą się żadne pudła. Na blacie biurka jest tylko monitor i klawiatura.

Co wieczór Jerry Howell wychodzi ze swojego gabinetu, nie zostawiając absolutnie żadnych śladów, że tam przebywał. Chyba minął się z powołaniem, powinien zostać seryjnym mordercą.

Ale ma dopiero czterdzieści kilka lat. Mnóstwo czasu, żeby znaleźć sobie jakieś nowe hobby.

Siadam na krześle po drugiej stronie jego biurka i usiłuję przybrać miły wyraz twarzy. Taki, który nie zdradza, że wyobrażam go sobie, jak morduje ludzi.

(Skutkiem ubocznym oskarżenia o morderstwo jest to, że dużo o nim myślę. Przyzwyczaicie się do tego).

Jerry dotyka dłonią włosów, a potem szybko składa obie ręce na biurku. Często tak robi. Chyba kiedyś miał zwyczaj bawić się swoimi włosami, ale łysieje i teraz nosi je obcięte przy samej skórze.

– Żałuję, Lucy, ale musimy cię zwolnić – mówi, co nie jest dla nikogo zaskoczeniem.

Kiwam głową.

– Niestety, redukujemy koszty. – Patrzy na jakiś punkt nad moim ramieniem zamiast na moją twarz. – Każdy z nas nie może mieć swojej asystentki. Chelsea będzie pracować dla mnie i dla Raymonda. Przykro mi.

Ona też kiepsko na tym wyjdzie. Dwa razy więcej roboty, a wszystko z powodu jednego podcastu z gatunku true crime.

– Rozumiem. – Wstaję.

Jerry najwyraźniej oddycha z ulgą, że nie urządzę sceny.

Przez idiotycznie pomyślaną szklaną ścianę gabinetu widzę, że ochroniarz już stoi przy moim biurku. To standardowa procedura, gdy się kogoś zwalnia, ale mimo woli zauważam, że wszystkie trzy asystentki, siedzące w tym samym boksie co ja, dały nogę.

Chyba nie pójdziemy na drinka z okazji „szkoda, że wywalili cię z powodu podejrzenia o morderstwo”.

Moje biurko nie jest takie nieskazitelne jak Jerry’ego, więc potrzebuję chwili, żeby zabrać kubek, butelkę z wodą, torebkę i kilka tubek balsamu do ust. Przez cały czas stoi nade mną ochroniarz.

Wyprowadza mnie do windy przez biuro, w którym nagle zaległa cisza; wszyscy albo na nas patrzą, albo udają, że nic nie widzą. Chelsea sprawia wrażenie wkurzonej.

Wchodzę do windy. Drzwi się zasuwają.

Ochroniarz nachyla się ku mnie z szerokim uśmiechem. Jeden z jego przednich zębów nachodzi na drugi.

– Więc to byłaś ty? Ty ją zabiłaś?

Wzdycham.

– Sama nie wiem.

– Poważnie? To prawda?

Przy dźwięku dzwonka drzwi windy rozsuwają się ponownie. Wychodzę z niej i patrzę przez ramię na ochroniarza.

– Prawda nie ma znaczenia.ROZDZIAŁ DRUGI

Lucy

Pewnie byłoby nie fair, gdybym powiedziała, że to podcast zrujnował mi życie.

Tak naprawdę moje życie zostało zrujnowane tamtej nocy, kiedy zamordowano Savvy.

A potem drugi raz, kiedy nazajutrz postanowiłam wybrać się na poranny spacer, z jej krwią zasychającą na mojej sukience.

I wreszcie trzeci, gdy wszyscy w moim rodzinnym miasteczku uznali, że to ja ją zabiłam.

Ale to, że pięć lat później ten podcaster upublicznił sprawę, na pewno nie poprawiło mojej sytuacji.

Przyrządzam tego kurczaka na przeprosiny, bo nowego sezonu podcastu true crime Bena Owensa słuchają nie tylko moi byli współpracownicy. Wczoraj wieczorem po powrocie z pracy mój chłopak, Nathan, dziwnie się zachowywał. Spóźnił się, zalatywało od niego piwem i unikał mojego wzroku. Niewątpliwie ktoś go poinformował.

Przyznam, że w ogóle nie zamierzałam mu o tym mówić. Nathan jest zainteresowany tylko sobą. Nie sądziłam, że to znowu wypłynie.

Znam wielu skupionych na sobie facetów, ale Nathan bije ich wszystkich na głowę. I to lubię w nim najbardziej. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz zadał mi jakieś osobiste pytanie. Gdy powiedziałam mu, że przez dwa lata, tuż po dwudziestce, byłam mężatką, rzucił: „Nie ma sprawy, idziemy do kina?”.

Na pewno wygooglował mnie kiedyś, na początku naszej znajomości, ale ta sprawa nie przyciągnęła szerokiej uwagi, a ja nigdy nie zostałam aresztowana, więc żeby znaleźć coś o mnie, trzeba by pokopać głębiej. To już wymagałoby od Nathana za dużego wysiłku.

Teraz jednak, przez mojego ulubionego podcastera, jeśli wpisze się do wyszukiwarki _Lucy Chase_, pierwsze, co wyskakuje, to właśnie tamto morderstwo. Dlatego robię kurczaka na przeprosiny i przygotowuję się, że zostanę rzucona. Zaraz po wywaleniu z pracy.

Żeby oddać sprawiedliwość temu przeklętemu Benowi Owensowi, mój związek z Nathanem i bez tego morderstwa nie przetrwałby dłużej niż jeszcze miesiąc albo dwa. Chodziliśmy ze sobą ledwie trzy miesiące, kiedy Nathan zaproponował, żebym się do niego wprowadziła. Czas wynajmu mojego mieszkania dobiegał końca i byliśmy w fazie związku, kiedy stale uprawia się seks, więc wydawało się to całkiem rozsądne.

Niestety, ta faza skończyła się ze dwa tygodnie po tym, jak u niego zamieszkałam. Jestem pewna, że Nathan żałował swojej decyzji, ale to typ faceta, który za wszelką cenę unika konfliktów. Dlatego od dwóch miesięcy tak jakby mieszkamy razem, chociaż z całą pewnością żadne z nas nie jest tym zachwycone.

Niech to będzie lekcja dla tych wszystkich facetów, którzy nie lubią konfliktów – zbierzcie się na odwagę i rzućcie swoją dziewczynę, bo inaczej skończy się tak, że będziecie mieszkać z podejrzaną o morderstwo.

Drzwi frontowe się otwierają i Brewster, machając ogonem, biegnie, żeby przywitać Nathana.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że na moją decyzję, by zamieszkać z tym facetem, nie wpłynęła jasna mechata morda jego labradora. Nathan może i jest przeciętniakiem, ale zna się na psach.

Ma także dobry gust, jeśli chodzi o mieszkania. Na coś takiego jak ta duża, ponad osiemdziesięciometrowa kawalerka w Los Angeles, niedawno odnowiona, ze zmywarką i pralkosuszarką, nigdy nie byłoby mnie stać. Są tu szare parkiety i śnieżnobiałe marmurowe blaty, może już nie takie modne, ale wyraźnie świadczące o tym, że płacisz czynsz, który przeraziłby ludzi w większości innych części kraju.

– Cześć, stary. – Nathan długo wita się ze swoim psem, starając się nie patrzeć na mnie. – Coś tu ładnie pachnie.

– Przyrządziłam kurczaka.

Prostuje się i wreszcie spogląda w moim kierunku. Skupia uwagę na kurczaku, który stygnie na kuchence.

– Świetnie. – Poluzowuje krawat i go ściąga, a potem rozpina kołnierzyk koszuli.

Kiedyś uwielbiałam patrzeć, jak to robi. Odpinając ostatni guzik, zawsze przekrzywia szyję i jest w tym coś naprawdę seksownego. Za każdym razem, gdy wraca do domu, przerywam to, co akurat robię, i podbiegam, żeby go cmoknąć. Wsuwam palce w jego ciemne włosy, do pracy starannie zaczesane na jedną stronę, i je mierzwię, bo tak mu bardziej do twarzy.

Wyczuwa na sobie mój wzrok i nagle wpada w przerażenie.

– Ja… eee…. pójdę się przebrać. – Pędzi do sypialni, jakbym miała za nim biec, żeby go pocałować.

Wyjmuję widelec i nóż do krojenia mięsa. Ten kurczak to chyba nie był najlepszy pomysł. Może wcale nie mam ochoty za nic przepraszać.

Tylko że jeśli Nathan mnie stąd wykopie, będę musiała znaleźć sobie jakiś kąt, a właściciele mieszkań na wynajem mają wymagania, żądają dowodu o stałym dochodzie.

Właśnie nadziewam kurczaka na widelec, gdy Nathan wraca do pokoju. Przełyka ślinę, grdyka mu podskakuje, a ja przez chwilę wyobrażam sobie, że wbijam mu ten widelec prosto w gardło. Ma dwa zęby, więc zostawiłby dwie małe czerwone dziurki, jak po ugryzieniu wampira.

W drugiej ręce trzymam nóż i tak dzierżąc w obu dłoniach zabójcze narzędzia, patrzę na Nathana. Czekam. Chcę, żeby to on zaczął. Wyraźnie myśli, że jestem morderczynią, więc niech to powie. Takie są zasady, nie mam co do tego wątpliwości.

Patrzę na niego. On patrzy na mnie.

Wreszcie pyta:

– Jak było w pracy?

– Zostałam wylana.

Okrąża mnie i sięga nad blatem do lodówki.

– Super. Masz ochotę na wino? Bo ja chętnie się napiję.

Czekam jeszcze chwilę, żeby dotarło do niego, co powiedziałam, ale on, jakby tego nie słyszał, po prostu wyjmuje z lodówki butelkę wina.

Wbijam nóż w kurczaka, w sam środek między piersią a udkiem. Być może używam nieco więcej siły, niż to konieczne.

Nathan podskakuje. Uśmiecham się.

Jeśli tak dalej pójdzie, skończy jako mąż morderczyni._Słuchajcie, jak kłamią_, PODCAST BENA OWENSA

ODCINEK PIERWSZY

Najmilsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek znałeś

MAYA HARPER: Morderstwo uszło jej na sucho i wszyscy o tym wiedzą. Każdy w Plumpton wie, że to Lucy Chase zabiła moją siostrę. Tylko nikt nie może tego udowodnić.

Maya Harper miała osiemnaście lat, kiedy jej starsza siostra, Savannah, została zamordowana. Opisuje ją jako zabawną i uroczą, z tych, co to potrafią urządzić imprezę w niecałą godzinę, a potem się wydaje, że musiało im to zająć cały miesiąc.

MAYA: Była taka miła i życzliwa dla wszystkich. Dla mnie najlepsza siostra. Kiedy chodziła do szkoły średniej, czasami pozwalała mi przyłączać się do niej i jej koleżanek. A dzieliła nas spora różnica wieku. Była ode mnie starsza o sześć lat. Nie znam żadnej dorosłej dziewczyny, która pozwalałaby swojej dziesięcioletniej siostrze łazić za sobą na mecze.

Maya chętnie zgodziła się na rozmowę ze mną, chociaż nie bardzo wierzy, że trafię na jakiś nowy trop w tej sprawie.

MAYA: Wiesz, że nasza rodzina wynajęła trzech różnych prywatnych detektywów, prawda? Rodzice się nie poddawali. Wątpię, żeby jeszcze coś dało się znaleźć.

BEN: Tak, wiem.

MAYA: Ale można poszukać, to nie zaszkodzi. Minęło już pięć lat i wszyscy mają gdzieś, że Savvy nie żyje. Dali za wygraną.

Tu krótka uwaga. Często usłyszycie, jak ci, którzy znali Savannah, mówią o niej „Savvy”. Tak ją powszechnie nazywano.

BEN: Masz jakieś nowe informacje od policji, prokuratury okręgowej albo od kogokolwiek?

MAYA: Nie, od dawna nic nowego. Wszyscy wiedzą, że zrobiła to Lucy, tylko nie potrafią tego dowieść.

BEN: Byli jacyś inni podejrzani?

MAYA: Nie. Kiedy ją znaleźli, była cała we krwi Savvy. Miała pod paznokciami tkanki jej skóry. A Savvy zadrapania na ramieniu i siniaki od jej palców. Ludzie widzieli, że pokłóciły się na weselu. Lucy ją zabiła. Zabiła moją siostrę i uszło jej to na sucho, bo ci beznadziejni policjanci twierdzili, że brak dostatecznych dowodów, żeby ją aresztować.

BEN: Miałaś ostatnio jakiś kontakt z Lucy?

MAYA: Nie, od czasu, kiedy wyjechała z Plumpton, żadnego. Nie przyjeżdża tutaj, mimo że wciąż mieszkają tu jej rodzice.

BEN: Nadal twierdzi, że nie pamięta, co wydarzyło się tamtej nocy, kiedy zginęła Savannah? Wiesz coś o tym?

MAYA: Uhm, tak mówi.

BEN: Wierzysz jej?

MAYA: Oczywiście, że jej nie wierzę. Nikt jej nie wierzy.

Czy rzeczywiście nikt nie wierzy Lucy Chase? Czy ona coś ukrywa, czy też mieszkańcy Plumpton od pięciu lat oskarżają o morderstwo niewinną osobę?

Dowiedzmy się tego.

Nazywam się Ben Owens, a to jest podcast _Słuchajcie, jak kłamią_, w którym demaskujemy wszystkie kłamliwe rzeczy, jakie opowiadają ludzie, i docieramy do prawdy.ROZDZIAŁ TRZECI

Lucy

Nathan, jak się okazuje, zdecydowanie nie ma jaj.

Jedliśmy kurczaka. Piliśmy wino. Bawiłam się wielkim nożem do krojenia mięsa i patrzyłam, jak Nathan się poci. Gadał coś o pracy.

Nie zapytał, czy jestem morderczynią.

Ciekawe, jak długo to może potrwać. Przez chwilę najwyraźniej chciał ze mną zerwać, a teraz się boi, że go zabiję. Ale chyba w końcu odzyska jaja i wypowie słowa: „Wyprowadź się, proszę, z mojego mieszkania i nie kontaktuj się ze mną więcej”?

Dzięki temu jednak, czekając na to, co nieuniknione, mam więcej czasu, żeby rozejrzeć się za nowym mieszkaniem. Już dziś rano znalazłam bardzo obiecującą kawalerkę bez wymagań dotyczących stałego dochodu. Na zdjęciach wygląda jak nora i właściciel zażądał fotki moich stóp, kiedy napisałam do niego maila, ale co tam. Jest tanie.

Czasami myślę, że dwudziestodwuletnia wersja mnie byłaby absolutnie przerażona tą prawie już trzydziestoletnią. Tamta śliczna, zadowolona z siebie młoda mężatka z domem o czterech sypialniach była taka pewna, że ma przed sobą szczęśliwe życie i wszystko idzie zgodnie z planem.

Kto by pomyślał, co, dziewczyno?

W weekend bez przekonania wysłałam w parę miejsc swoje CV i na razie dostałam tylko jedną odmowę. Ostatnio całkiem nieźle idzie mi zabijanie czasu (gra słów zamierzona).

Ale jeśli mam być szczera, to tak naprawdę nie chcę nowej pracy. Wydałam pod pseudonimem trzy romanse i ten trzeci dość dobrze się sprzedaje. To niespodziewany obrót wydarzeń, biorąc pod uwagę, jak niewielu ludzi kupiło moje dwie poprzednie książki, ale oznacza, że muszę ostro popracować nad następną, żeby nie zmarnować szansy.

I może, przy odrobinie szczęścia, sprzedaż moich książek osiągnie taki poziom, że nie będę musiała się martwić szukaniem kolejnej otępiającej pracy na etacie.

Teraz martwię się oczywiście, że ten podcaster wydobędzie z mroku moją przeszłość i ktoś odkryje, że autorką nowych fajnych komedii romantycznych jest osoba podejrzewana o morderstwo. Oprócz mojej agentki literackiej i babci nikt nie wie, że zajmuję się pisaniem romansów, ale jestem ulubionym obiektem zainteresowania internetowych detektywów amatorów.

Ta myśl nie daje mi spokoju przez cały weekend. W poniedziałek rano przebiegam dodatkowe kilometry na ruchomej bieżni w siłowni należącej do kompleksu, w którym mieszka Nathan, a potem idę do sklepu, bo jestem w takim stanie, że muszę wesprzeć się czekoladą. Dużą ilością czekolady.

W sklepach spożywczych w Los Angeles nigdy nie jest pusto, nawet w dni robocze, ponieważ nikt tak naprawdę w tym mieście nie pracuje. Przy wejściu omijam kobietę rozmawiającą przez telefon. Jest w legginsach, które pewnie kosztowały więcej niż wszystko razem, co mam na sobie. Ale jej tyłek wygląda w nich świetnie.

Skręcam wózkiem w alejkę z warzywami i owocami. Może znajdę tu coś, co mogłabym przy Nathanie poszatkować na drobne kawałki.

(Ktoś milszy ode mnie powiedziałby po prostu: „Hej, słyszałeś o tym podcaście, co?” i wybawiłby go z opresji. Powinnam się postarać nie być taką zołzą. Może jutro).

Szczupła blondynka ostukuje palcem dynię piżmową, a ja usiłuję odsunąć od siebie wizję, jak rozbijam tę dynię na jej głowie.

Daremny trud. Wygląda na to, że mam skłonność do rozbijania różnych rzeczy o ludzką głowę.

Zastanawiam się, czy dynia wytrzymałaby to uderzenie. Pewnie by eksplodowała, tak że skończyłoby się bólem głowy i upapraną twarzą.

Kobieta unosi wzrok i zauważa, że na nią patrzę. Uśmiecham się, jakbym wcale nie wyobrażała sobie, że właśnie zatłukłam ją na śmierć. Odchodzi, z przestrachem zerkając na mnie przez ramię.

Naprawdę nie powinnam być taką zołzą.

Nie chcę myśleć o mordowaniu, ale nie mogę się powstrzymać. Nie zdarza mi się to wobec wszystkich, w wyobraźni zabiłam już jednak sporo ludzi.

Zaczęło się niedługo po śmierci Savvy. Wszyscy mówili, że jestem morderczynią, i sama nie byłam pewna, czy tak nie jest, więc zaczęłam się zastanawiać, jak mogłam ją zabić. Sądziłam, że jeśli rozważę wystarczająco dużo opcji, trafię na coś, co przywróci mi pamięć.

Na razie bez powodzenia. Ale może któregoś dnia się uda. Wyobrażę sobie, jak zabijam kelnerkę pustą szklanką po mlecznym shake’u, i wszystko sobie przypomnę. „No tak! Tak to było! Savvy i ja pokłóciłyśmy się o to, który shake jest lepszy, truskawkowy czy czekoladowy, wpadłam w szał i zabiłam ją moją szklanką. Proszę mnie aresztować, panie policjancie!”

Naprawdę chciałabym, żeby policja znalazła narzędzie zbrodni. Oszczędziłoby mi to wielu wyimaginowanych zabójstw.

Dzwoni mój telefon. Zerkam na wyświetlacz i widzę słowo _Babcia_, co mnie nie dziwi. Telemarketerzy i babcia – to jedyni ludzie korzystający z telefonów w celu, w którym je wymyślono.

Odbieram i przyciskam komórkę do ucha.

– Cześć, babciu.

Facet obok posyła mi lekki uśmiech, jakby pochwalał to, że rozmawiam ze swoją babcią. Pcham wózek w kąt, naprzeciwko główek kapusty.

– Lucy, kochanie! Cześć. Jesteś zajęta? Nie przeszkadzam?

Zawsze pyta, czy nie przeszkadza, jakby myślała, że mam zapełniony terminarz spotkań towarzyskich. A ja nie mam nawet przyjaciół. Tylko kilkoro znajomych z pracy, którzy na pewno nie zechcą już ze mną rozmawiać.

– Nie, jestem w sklepie spożywczym – odpowiadam.

– A jak tam Nathan?

– Nathan… no wiesz. Jak to Nathan.

– Mówisz tak za każdym razem, a ja nie wiem, co to znaczy. Nie miałam okazji go poznać.

– Ma się dobrze.

– Aha. – Odchrząkuje. – Posłuchaj. Chciałabym cię o coś prosić.

– O co?

– To tak naprawdę mała prośba i przypominam ci, że zbliżam się do śmierci.

– Mówisz tak od prawie dwudziestu lat.

– Hm, w takim razie rzeczywiście musi być już blisko! – Chichocze.

– Jesteś pijana?

– Lucy, jest druga po południu. Oczywiście, że nie jestem pijana. – Urywa na chwilę. – Może tylko troszkę wstawiona.

Tłumię śmiech.

– Postanowiłam urządzić przyjęcie urodzinowe. Duże przyjęcie. Kończę osiemdziesiątkę, jak wiesz.

– Wiem.

Mówię szczerze. Tylko o urodzinach babci nie musi przypominać mi kalendarz.

– Przyjedziesz, oczywiście? – pyta z nadzieją w głosie.

A niech to.

– Przecież nie mogę świętować bez mojej ulubionej wnuczki. – Teraz chce wzbudzić we mnie poczucie winy.

– Mając troje wnucząt, nie powinnaś mówić, że jestem twoją ulubioną wnuczką, zdajesz sobie z tego sprawę?

– Obie wiemy, że Ashley i Brian to dupki.

– Ale chyba należałoby udawać, że ich lubimy.

– Cóż… Nie mogę świętować swoich urodzin wyłącznie z dupkami.

Zaśmiałabym się, gdyby nie narastające we mnie przerażenie.

– Jak myślisz, uda ci się wziąć wolne z pracy?

– Właśnie mnie wylali.

– O, świetnie! To znaczy bardzo mi przykro – dodaje pospiesznie.

– Wiesz, że i tak nie lubiłam tej roboty.

– No to cofam, co powiedziałam. Nie jest mi przykro. Gratuluję ci, że zostałaś wylana.

– Dzięki.

– Skoro masz teraz dużo wolnego czasu, może przyjedziesz z dłuższą wizytą? Na tydzień? Rozmawiałam już z twoją mamą i mówi, że możesz zostać u nich, jak długo zechcesz.

– Na tydzień?! – wykrzykuję tak głośno, że przechodząca obok kobieta zerka na mnie z przestrachem.

– Hm, to taki spontaniczny pomysł, a twoja mama ma złamaną nogę… będziemy potrzebowały pomocy, żeby to wszystko zorganizować. Mogłabyś zatrzymać się u mnie, ale jak ci wiadomo, nie mam wolnego pokoju.

Perspektywa spędzenia jednego dnia w rodzinnym miasteczku jest już dostatecznie przerażająca, a co dopiero całego tygodnia!

Siedem dni w miejscu, gdzie kiedyś mi się wiodło, byłam mężatką i miałam mnóstwo przyjaciół, którzy zazdrościli mi (pozornego) szczęścia.

To nie byłby triumfalny powrót. Przyjechałabym z podkulonym ogonem, bezrobotna rozwódka bez żadnych przyjaciół. Nie mogłabym nawet nikomu powiedzieć, że wydałam trzy książki. Wzdrygam się, bo włącza się zraszacz, który spryskuje kapustę, a razem z nią moje ramię. Cofam się o krok.

– Chyba że wolałabyś przyjechać z Nathanem i zatrzymać się w hotelu? Gdybyś go wzięła ze sobą, twoja mama na pewno zrozumiałaby, skąd ten hotel.

Przez chwilę wyobrażam sobie, jak zapraszam Nathana, żeby pojechał ze mną do Plumpton w Teksasie. Ciekawe, czy to w końcu skłoniłoby go do zerwania ze mną. Wizyta na miejscu zbrodni to byłby ten jeden krok za daleko, nawet dla niego.

– Możesz odmówić. – Słyszę w eterze brzęk, jakby o szkło stukały kostki lodu. – Zdaję sobie sprawę, że jesteś bardzo zajęta…

– Wiesz, że nigdy nie jestem zajęta.

– Dziwne, że zawsze tak odpowiadasz. Inni w twoim wieku zwykle szczycą się tym, że mają mnóstwo zajęć. Jedna z dziewcząt z kościoła już ze sto razy mi mówiła, jak bardzo jest zajęta. Zaczynam się zastanawiać, czy to nie wołanie o pomoc.

– Z tatą też rozmawiałaś? O tym, że miałabym się u nich zatrzymać?

– Oczywiście, że nie. Unikam rozmów z twoim ojcem, jak tylko mogę. Ale Kathleen z nim rozmawiała. Przecież byśmy mu cię nie podrzuciły.

– Nigdy nie lubił niespodzianek.

– No właśnie. Czy to znaczy, że przyjedziesz?

Patrzę na dynię piżmową i myślę, czy nie roztrzaskać jej o moją własną głowę.

– Lucy?

Mrugam.

– Przepraszam. Patrzę na dynię.

– Nie kupuj dyni, jedziesz do Teksasu!

– O rany.

– Tak? – W jej głosie znowu brzmi nadzieja.

Wzdycham. Nie mogę odmówić jedynemu członkowi rodziny, którego lubię. Jedynej osobie, którą lubię.

– Dobrze. Przyjadę do Teksasu.

Cichy głos, głos, który zawsze staram się ignorować, szepcze mi do ucha: „Zabijmy…”.

Mocniej ujmuję telefon i odcinam się od tego szeptu.

– Och, cudownie! Czy myślisz, że Nathan też zechce przyjechać?

Niepewnie nabieram powietrza. Tamten głos chyba umilkł.

– Nie sądzę, żeby udało mu się wyrwać z pracy.

– No tak, pewnie. W takim razie kupię ci bilet na samolot. Możesz przyjechać w ten weekend?

– Nie musisz tego robić.

– Bzdury. Chcę i już. I tak wkrótce umrę.

Wszyscy możemy wkrótce umrzeć, ale nie ma co za bardzo na to liczyć.

– Dobrze, w ten weekend. – Zastanawiam się nad jej ostatnim zdaniem. – Zaraz, czy ty jesteś chora?

– Nic mi o tym nie wiadomo, ale moje koleżanki padają jak muchy, więc to naprawdę tylko kwestia czasu.

– To się nazywa dobre podejście.

– A teraz posłuchaj, właściwie nie prowadzę już auta, ale chyba dam radę zajechać do Austin, żeby cię odebrać. Jeśli zapali. Ostatnio nigdy nic z nim nie wiadomo.

– Nie kłopocz się. Wypożyczę samochód. I zatrzymam się w hotelu.

– Hm, twoja matka nie będzie z tego zadowolona.

Uciskam palcami nasadę nosa.

– I, Lucy…?

– Tak?

– Słyszałaś o tym podcaście, prawda? Tym, w którym mówią o tobie?