Sługa ciemności - ebook

PROLOG.
DUMA ARETH GEL­LAN

We­wnątrz pa­no­wał pó­łm­rok, ale Mor­ri­ghen nie po­trze­bo­wa­ła oświe­tle­nia, aby mieć nie­za­chwia­ną pew­no­ść, któ­rędy po­win­na podążać. Jej bez mała kil­ku­set­let­nia nie­obec­no­ść w tym miej­scu nie zdo­ła­ła za­trzeć wspo­mnień ka­żde­go za­ka­mar­ka, ka­żde­go za­krętu, ka­żdej ście­żki, któ­rych do­kład­ne po­ło­że­nie zda­wa­ło się wryć w jej pa­mi­ęć.

Za­trzy­ma­ła się przy nie­po­zor­nej na pierw­szy rzut oka wnęce, po­ło­ży­ła rękę na ka­wa­łku od­sta­jące­go rze­źbie­nia i prze­je­cha­ła z czu­ło­ścią po drew­nia­nej ma­te­rii, z któ­rej po­wsta­ło. Do­kład­nie pod nim wid­nia­ło kłębo­wi­sko ko­rze­ni, za­sty­gni­ętych w zwi­ni­ętych splo­tach.

– _Asse’eth_ – wy­szep­ta­ła.

Na te sło­wa ko­rze­nie oży­ły, wi­jąc się ni­czym węże, roz­su­wa­jąc się na boki i pre­zen­tu­jąc ukry­te prze­jście, a za nim ab­so­lut­ną cze­rń mro­ku.

Mor­ri­ghen za­mknęła oczy, na­pa­wa­jąc się tą chwi­lą. Wspo­mnie­nia na­pły­nęły do niej ca­ły­mi chma­ra­mi, ni­czym ła­wi­ca ru­chli­wych ryb. Mo­gła­by przy­si­ąc, że wy­ra­źnie sły­szy gło­sy człon­ków jej ro­dzi­ny, przy­ja­ciół, a na­wet tych, któ­rzy do­pro­wa­dzi­li do jej osta­tecz­ne­go upodle­nia i wy­gna­nia.

Spo­śród ca­łe­go mro­wia prze­szłych zda­rzeń wy­łu­ska­ła i sku­pi­ła się na jed­nym kon­kret­nym, któ­re­go wspo­mnie­nie w chwi­lach naj­wi­ęk­sze­go zwąt­pie­nia za­wsze przy­no­si­ło jej otu­chę. „Je­ste­śmy z cie­bie tacy dum­ni, Mor­ri­ghen” – zda­nie roz­le­gło się w jej gło­wie, nie­mal tak wy­ra­źnie, jak­by wy­po­wia­da­jące je oso­by sta­ły tuż obok niej, prze­bi­ja­jąc się przez za­sło­nę cza­su.

Schy­li­ła się i prze­szła pod rze­źbie­niem, za­nu­rza­jąc się w ciem­no­ść. Wy­uczo­ny na­wyk na­ka­zał jej przy­sta­nąć w pro­gu, a na­stęp­nie po­sta­wić dłu­ższy krok, aby nie uru­cho­mić czy­ha­jącej na nie­pro­szo­nych go­ści pu­łap­ki, a po­tem pew­nie ru­szy­ła w dół spi­ral­ny­mi scho­da­mi, nie czy­ni­ąc przy tym naj­mniej­sze­go ha­ła­su. Pa­nu­jący wo­kół mrok za­ta­rł wszel­kie kon­tu­ry, wszel­kie bar­wy, na­wet czer­wień jej płasz­cza zo­sta­ła zdo­mi­no­wa­na przez nie­prze­nik­nio­ną cze­rń.

Mor­ri­ghen do­sko­na­le pa­mi­ęta­ła dzień, w któ­rym po raz pierw­szy zmu­szo­no ją do przy­wdzia­nia tego cha­rak­te­ry­stycz­ne­go ubio­ru w ra­mach do­dat­ko­wej, oso­bli­wej kary. Bar­wa odzie­nia mia­ła ją na­zna­czyć, przy­po­mi­nać jej o nie­win­nej krwi, któ­rą nie­gdyś prze­la­ła.

Uśmiech­nęła się do sie­bie, po­nie­waż już daw­no temu zmie­ni­ła zna­cze­nie ko­lo­ry­tu ubio­ru tak, aby ko­ja­rzył się jej z ze­mstą, któ­rą dłu­go i pie­czo­ło­wi­cie ukła­da­ła w gło­wie. „Do­pie­ro te­raz po­le­je się krew” – obie­ca­ła so­bie w du­chu z mści­wą sa­tys­fak­cją.

„Je­ste­śmy z cie­bie tacy dum­ni, Mor­ri­ghen” – wspo­mnie­nie wró­ci­ło do niej, nie po­zwa­la­jąc się igno­ro­wać.

Kie­ro­wa­ła się w dół, roz­my­śla­jąc o dniu, w któ­rym zo­sta­ła Na­tchnio­ną, el­fim ma­giem, przy­no­sząc dumę ro­dzi­nie oraz chlu­bę pa­mi­ęci zma­rłe­go nie­co wcze­śniej ojca. Jej po­wo­ła­niem sta­ła się Ście­żka Wia­tru, będąca jed­ną z czte­rech sztuk wła­da­nia ży­wio­ła­mi. Jej wuj, któ­ry za­jął się nią i jej ta­len­ta­mi po śmier­ci ro­dzi­ca, nie­mal nie po­sia­dał się z ra­do­ści, gdy bra­ta­ni­ca do­łączy­ła do tego eli­tar­ne­go gro­na.

Moc była sil­na w ro­dzi­nie Mor­ri­ghen, ale jej wła­sne umie­jęt­no­ści zo­sta­ły osta­tecz­nie prze­eg­za­mi­no­wa­ne oraz wy­rze­źbio­ne na polu bi­twy, gdzie el­fom przy­szło się mie­rzyć z lu­dźmi, rasą nie­wdzi­ęcz­nych istot, któ­ra pod­nio­sła rękę na swo­ich do­bro­czy­ńców. Nie­zli­czo­ne boje, nie­ustan­ne po­czu­cie nie­bez­pie­cze­ństwa, na­ra­ża­nie swe­go ży­cia – to wła­śnie te czyn­ni­ki wy­do­by­ły jej naj­wi­ęk­sze ta­len­ty na świa­tło dzien­ne, nada­ły im lśnie­nia. Nie było to dzie­łem przy­pad­ku, że w ra­mach szcze­gól­nych za­sług nada­no jej wiel­ce za­szczyt­ne mia­no Dumy Areth Gel­lan.

A po­tem woj­na z lu­dźmi do­bie­gła ko­ńca i, pa­ra­dok­sal­nie, na­sta­ły jesz­cze gor­sze, mrocz­niej­sze cza­sy, w któ­rych krew el­fów pły­nęła w bra­to­bój­czej wal­ce. Cza­sy, gdy cho­wa­no się za nie­wi­dzial­ną ścia­ną po­zo­rów i zby­tecz­ne­go po­czu­cia winy wo­bec rasy, któ­ra opu­ści­ła Areth Gel­lan, świat el­fów. Czas ar­cy­trud­nych de­cy­zji, nie­od­wra­cal­nych wy­bo­rów i naj­wy­ższe­go po­świ­ęce­nia. Okres ba­lan­so­wa­nia mi­ędzy tym, co wy­god­ne, a tym, co ko­niecz­ne.

To wła­śnie wte­dy mu­sia­ła po­ka­zać, z ja­kie­go krusz­cu zo­sta­ła wy­ku­ta, że mimo licz­nych wąt­pli­wo­ści, mo­rza prze­la­nych łez, dni i nocy pe­łnych wy­rze­czeń, bólu oraz sa­mot­no­ści to wła­śnie ona jest tą, któ­ra spra­wi, że el­fia chwa­ła wró­ci na na­le­żne jej miej­sce. Na­wet je­śli mia­ła­by zmie­rzyć się z ca­łym świa­tem, gdy­by przy­szło jej do­ko­nać naj­wi­ęk­szych po­świ­ęceń – wie­dzia­ła, że jest go­to­wa na wszyst­ko, aby spro­stać za­da­niu.

Rze­czy­wi­sto­ść mia­ła jed­nak wo­bec niej inne pla­ny.

Prze­wrot­no­ść losu naj­do­bit­niej po­ka­za­ła jej, że ten, kto wspi­na się na naj­bar­dziej za­szczyt­ne sta­no­wi­ska i si­ęga po sła­wę oraz splen­dor, może nie­zwy­kle bo­le­śnie spa­ść z pie­de­sta­łu, wprost na samo dno.

Mimo od­nie­sio­nej po­ra­żki, mimo zdra­dy, Mor­ri­ghen nie dała się zła­mać, nie po­zba­wio­no jej dumy i woli wal­ki. Po­mi­mo na­ło­że­nia na nią Klątwy Spęta­nia, mimo naj­gor­sze­go po­ha­ńbie­nia jej po­sta­ci, zmie­nie­nia jej w znie­na­wi­dzo­ne­go czło­wie­ka, mimo wy­gna­nia, nie za­ła­ma­ła się, nie pod­da­ła. Gar­dzi­ła sła­bo­ścią, bo ży­cie było bez­li­to­sne dla tych, któ­rzy ją oka­zy­wa­li.

Na­wet nie za­uwa­ży­ła, kie­dy do­szła do ko­ńca scho­dów i sta­nęła na pła­skim grun­cie. Na znaj­du­jącą się przed nią ścia­nę pa­dał nie­bie­ska­wy blask, któ­ry za­pew­niał jako ta­kie źró­dło świa­tła. Bez­po­śred­nio za jej ple­ca­mi było prze­jście do ko­mo­ry, z któ­rej sączy­ła się bla­do­nie­bie­ska po­świa­ta.

Mor­ri­ghen od­wró­ci­ła się do we­jścia. Sta­ła w bez­ru­chu kil­ka ude­rzeń ser­ca, po czym ru­szy­ła przed sie­bie, trzy­ma­jąc dłoń na ręko­je­ści mie­cza. Po prze­stąpie­niu pro­gu zdąży­ła uczy­nić za­le­d­wie kil­ka kro­ków, gdy ktoś za­sze­dł ją bez­sze­lest­nie od tyłu i kop­nął w zgi­ęcie ko­lan, aby zmu­sić ją do klęk­ni­ęcia. Nie­mal od razu po­czu­ła sztych mie­cza przy­sta­wio­ny do kar­ku.

– Kim je­steś? – za­py­tał ktoś sto­jący za jej ple­ca­mi, a uczy­nił to naj­czyst­szą for­mą języ­ka el­fic­kie­go, któ­re­go od tak daw­na nie dane jej było sły­szeć. Mu­zy­ka dla jej uszu.

Spo­dzie­wa­ła się stra­żni­ków i by­ła­by wiel­ce zdzi­wio­na i roz­cza­ro­wa­na, gdy­by ich tu­taj za­bra­kło. Po­zwo­li­ła się za­sko­czyć, aby czym prędzej móc wcie­lić w ży­cie swo­je pla­ny. Z za­ciem­nie­nia po obu stro­nach kom­na­ty wy­ło­ni­ły się jesz­cze dwie po­sta­ci.

„Dzi­ęki niech będą Ży­wio­łom! Loża wci­ąż ist­nie­je” – ode­tchnęła w my­ślach z ulgą.

Po­miesz­cze­nie, do któ­re­go wkro­czy­ła, było owal­ne. W czte­rech miej­scach usta­wio­no cien­kie fi­la­ry, na ko­ńcu któ­rych osa­dzo­no kulę wiel­ko­ści ja­błka. To wła­śnie z nich, nie­mal le­ni­wie, sączy­ła się nie­bie­ska­wa po­świa­ta, któ­ra pły­nęła przez po­miesz­cze­nie na po­do­bie­ństwo mgły, po­zo­sta­wia­jąc wi­ęk­szo­ść kom­na­ty w mro­ku. Gdzie­nie­gdzie z po­wa­ły nad gło­wa­mi zwi­sa­ły po­skręca­ne ko­rze­nie, a w po­wie­trzu uno­sił się za­sta­ły, zie­mi­sty za­pach.

Wzrok Mor­ri­ghen prze­śli­znął się po zbli­ża­jących się do niej syl­wet­kach, oku­ta­nych od stóp do głów w czar­ne, ma­sku­jące odzie­nie, a na­stęp­nie skie­ro­wał się do le­d­wo za­uwa­żal­ne­go co­ko­łu, sto­jące­go po dru­giej stro­nie po­miesz­cze­nia. To wła­śnie tam usta­wio­ny zo­stał pierw­szy cel jej wy­pra­wy do sie­dzi­by Loży Cie­nia – brac­twa, któ­re­go była częścią tak daw­no temu i za któ­re­go człon­ki­nię wci­ąż się uwa­ża­ła.

– Py­tam po raz ostat­ni: kim je­steś? – Głos za jej ple­ca­mi stał się jesz­cze bar­dziej na­glący.

– Je­stem Mor­ri­ghen, cór­ka Ar­cy­natch­nio­ne­go Ifi­lin­di­ra. Na­tchnio­na Ście­żki Po­wie­trza, Duma Areth Gel­lan – wy­mie­nia­ła spo­koj­nym, wy­wa­żo­nym gło­sem dziew­czy­na, uży­wa­jąc swe­go ro­dzi­me­go języ­ka, choć mia­ła wra­że­nie, jak­by po tak dłu­giej prze­rwie wy­szła z wpra­wy i ka­le­czy­ła go, nie­po­rad­nie wy­po­wia­da­jąc ko­lej­ne sło­wa. – Dru­ga w do­wo­dze­niu po Wiel­kim Mi­strzu Loży Cie­ni, obło­żo­na Klątwą Spęta­nia i wy­gna­na z na­sze­go świa­ta.

Za­pa­dła nie­na­tu­ral­na ci­sza, któ­ra zda­wa­ła się nie­co prze­ci­ągać.

– Kto taki? – za­py­ta­ła po­stać po jej le­wej, któ­rej oczy w kszta­łcie mig­da­łów zwęzi­ły się w za­uwa­żal­nym sku­pie­niu. Twarz stra­żni­ka zo­sta­ła za­kry­ta, a oczy przy­bru­dzo­ne spe­cjal­ną sa­dzą z wo­do­ro­stów, ca­łko­wi­cie unie­mo­żli­wia­jąc od­kry­cie jego to­żsa­mo­ści.

Mor­ri­ghen skrzy­wi­ła się. Li­czy­ła, że ko­go­kol­wiek by nie za­sta­ła w ko­mo­rze głów­nej, od razu po­pro­wa­dzi ją na spo­tka­nie w Wiel­kim Mi­strzem. Nie spo­dzie­wa­ła się wi­ęk­szych trud­no­ści. Nie z jej imie­niem i le­gen­dą, któ­rą po so­bie zo­sta­wi­ła.

– El­lin – po­stać po pra­wej oka­za­ła się ko­bie­tą – to jest czło­wiek! – Jej głos był pe­łen zdu­mie­nia.

„Nie wy­ma­wia­my swo­ich imion przy ob­cych, dur­nie!” – Mor­ri­ghen zru­ga­ła w my­ślach stra­żni­ków, przy­po­mi­na­jąc so­bie za­sa­dy pa­nu­jące w Loży.

– Daw­niej, za zdra­dza­nie to­żsa­mo­ści na­szych bra­ci i sióstr, cze­ka­ła su­ro­wa kara. Czy w trak­cie mo­jej nie­obec­no­ści re­gu­ła brac­twa zo­sta­ła zmie­nio­na? – za­py­ta­ła za­miast tego.

Pchni­ęto ją w ple­cy, igno­ru­jąc jej wąt­pli­wo­ści. Za­chwia­ła się, ale uda­ło jej się pod­trzy­mać ręko­ma, dzi­ęki cze­mu nie pa­dła twa­rzą na zie­mię. Oto­czo­no ją szczel­niej­szym kor­do­nem, ale dwie z trzech po­sta­ci nie do­by­ły jesz­cze bro­ni. Mało de­li­kat­nie ze­rwa­no jej kap­tur i za­dar­to gło­wę do góry, ci­ągnąc bru­tal­nie za wło­sy.

– Masz ra­cję. – Po­stać po jej le­wej przy­gląda­ła się klęczącej bez żad­ne­go za­kło­po­ta­nia. – To jest czło­wiek. Jak się tu­taj do­sta­łaś, bez­ro­zum­na isto­to?

– Mam na imię Mor­ri­ghen. – Dziew­czy­na nie dała się za­stra­szyć i, z tru­dem za­cho­wu­jąc opa­no­wa­nie, po­wtó­rzy­ła, kim jest: – Na­tchnio­na Ście­żki Po­wie­trza, Duma… – Nie zdo­ła­ła do­ko­ńczyć, po­nie­waż sto­jący za nią raz jesz­cze kop­nął ją w ple­cy, a dziew­czy­na ru­nęła do przo­du. Tym ra­zem ude­rzy­ła twa­rzą o kle­pi­sko, ale szyb­ko się pod­nio­sła, ma­su­jąc obo­la­ły po­li­czek.

– Gdy się od­zy­wasz i ka­lasz to miej­sce, masz klęczeć z gło­wą po­słusz­nie opusz­czo­ną do dołu – wy­ce­dzi­ła przez zęby za­ma­sko­wa­na ko­bie­ta. – To jest po­zy­cja, w ja­kiej czło­wiek po­wi­nien od­po­wia­dać el­fo­wi.

„Wy­star­czy tej za­ba­wy” – po­my­śla­ła Mor­ri­ghen, roz­złosz­czo­na nie na żar­ty.

Gdy prze­kro­czy­ła bra­mę świa­tów i zna­la­zła się w Areth Gel­lan, moc pul­so­wa­ła w niej jak­by od nie­chce­nia, nie­mra­wo, za­zna­cza­ła swo­ją obec­no­ść, ale zda­wa­ła się nie­śmia­ła, jak gdy­by na­le­ża­ła do ko­goś in­ne­go. Te­raz ta sama po­tęga do­ma­ga­ła się uwol­nie­nia, bez­względ­ne­go i na­tych­mia­sto­we­go dzia­ła­nia, sia­nia spu­sto­sze­nia, aktu ze­msty za do­zna­ne krzyw­dy i nie­god­ne trak­to­wa­nie.

Mor­ri­ghen pod­nio­sła gło­wę, a bla­do­nie­bie­skie świa­tło mo­men­tal­nie zga­sło, ulot­ni­ło się, jak­by zo­sta­ło wchło­ni­ęte przez prze­wa­ża­jący w kątach mrok. Ciem­no­ść, któ­ra na­sta­ła, była ab­so­lut­na, nie­prze­nik­nio­na. Dziew­czy­na prze­tur­la­ła się do przo­du, wy­ko­rzy­stu­jąc lukę mi­ędzy dwo­ma stra­żni­ka­mi, uni­ka­jąc tym sa­mym dźgni­ęcia w kark, wy­pro­wa­dzo­ne­go przez po­stać sto­jącą za nią. Szyb­ko ob­na­ży­ła przy­tro­czo­ne do pasa ostrze, ale za­miast ciąć nie­świa­do­me­go prze­ciw­ni­ka, ude­rzy­ła go gło­wi­cą w po­ty­li­cę, po­zba­wia­jąc przy­tom­no­ści. Ko­bie­tę sto­jącą obok ude­rzy­ła pła­zem mie­cza, osi­ąga­jąc ten sam efekt.

Mor­ri­ghen bez­sze­lest­nie prze­su­nęła się za ple­cy ostat­nie­go elfa, a gdy chwi­lę pó­źniej nie­bie­ska­wa mgła po­now­nie po­częła sączyć się z kul na fi­la­rach, przy­tom­ny stra­żnik po­czuł ostrze mie­cza przy­ło­żo­ne do swo­je­go kar­ku.

– Mam na imię Mor­ri­ghen – po­wtó­rzy­ła po raz trze­ci. – Je­stem człon­ki­nią Loży Cie­ni. Ni­g­dy nie by­łam i nie będę prze­klętym czło­wie­kiem. Mimo my­lącej oczy po­sta­ci – splu­nęła z po­gar­dą. – Pro­wa­dź do Wiel­kie­go Mi­strza. Te­raz. – Jej głos był twar­dy ni­czym stal.

– Loża już nie ist­nie­je – po­wie­dział zdez­o­rien­to­wa­ny elf.

– Łżesz – wark­nęła Mor­ri­ghen, czu­jąc, jak po­tęgu­je w niej co­raz wi­ęk­sza zło­ść.

Je­den z po­zba­wio­nych przy­tom­no­ści jęk­nął i prze­wró­cił się na bok. Ko­bie­ta na­to­miast mu­sia­ła w pe­łni oprzy­tom­nieć, po­nie­waż usia­dła z wy­ra­źnym tru­dem i zła­pa­ła się za obo­la­łą gło­wę.

– On mówi praw­dę – po­twier­dzi­ła sła­bym gło­sem. – Ka­za­no nam pil­no­wać ar­te­fak­tu. – Ski­nęła za sie­bie, co nie oby­ło się bez syk­ni­ęcia z bólu. – Wiel­ki Mistrz roz­wi­ązał Lożę. Zro­bił to ofi­cjal­nie. Uklęk­nął przed kró­lem, za­wie­ra­jąc z nim ro­zejm.

– Uklęk­nął? Ro­zejm? – Mor­ri­ghen po­wtó­rzy­ła pe­łnym nie­do­wie­rza­nia gło­sem. Od­jęła miecz od kar­ku elfa. – W ta­kim ra­zie, po co tu­taj sta­cjo­nu­je­cie? – To, co sły­sza­ła, nie mie­ści­ło jej się w gło­wie.

– Wiel­ki Mistrz po­wo­łał nas do strze­że­nia Ka­mie­nia chwi­lę przed za­ko­ńcze­niem woj­ny do­mo­wej. Po­wie­dział, że przyj­dzie czas, gdy jego moc zo­sta­nie wy­ko­rzy­sta­na do osta­tecz­nej wal­ki, wal­ki o wszyst­ko. Sam miesz­ka te­raz na kró­lew­skim dwo­rze i jest do­rad­cą kró­la.

„Mu­sisz być sil­na, Mor­ri­ghen. Za nas wszyst­kich” – usły­sza­ła głos Wiel­kie­go Mi­strza, za­nim wy­da­rze­nia po­to­czy­ły się nie po ich my­śli, na chwi­lę przed nie­uda­nym za­ma­chem. Nie­dłu­go przed jej wy­gna­niem. „Pa­mi­ętaj, że Loża będzie trwać wiecz­nie, że ni­g­dy nie prze­gra, bo jej mi­sja jest słusz­na”.

– Nie wie­rzę w to. Wiel­ki Mistrz nie sprze­nie­wie­rzy­łby ide­ałów Loży – po­wie­dzia­ła, co­fa­jąc się o krok. Pa­trzy­ła na stra­żni­ków, jak­by byli ułu­dą, sen­nym ma­ja­kiem, któ­ry za chwi­lę znik­nie. – To wszyst­ko nie ma sen­su – nie­mal wy­szep­ta­ła na ko­niec.

– Po­wie­dział, że Loża nie ma już pra­wa bytu, że jej za­da­nie do­bie­gło ko­ńca.

– Nie! – krzyk­nęła ze wzbie­ra­jącej w niej bez­sil­no­ści.

Prze­pchnęła się przez sto­jące­go na jej dro­dze elfa i ru­szy­ła do za­to­pio­ne­go w pó­łm­ro­ku co­ko­łu w prze­ciw­nym ko­ńcu po­miesz­cze­nia.

– Co ro­bisz? – za­py­ta­ła elf­ka, pró­bu­jąc chwy­cić ją za rękę i za­trzy­mać.

– Bio­rę to, co mi się na­le­ży.

– Nie mam po­jęcia, kim na­praw­dę je­steś, ale nie mo­że­my na to po­zwo­lić. Ni­ko­mu, poza Wiel­kim Mi­strzem, nie wol­no ru­szać Ka­mie­nia Ciem­no­ści – usły­sza­ła za swo­imi ple­ca­mi, a wy­po­wie­dzia­ne­mu zda­niu akom­pa­nio­wał dźwi­ęk ostrzy wy­ci­ąga­nych z po­chew.

Mor­ri­ghen sta­nęła, nie od­wra­ca­jąc się do stra­żni­ków.

– Je­śli za­ata­ku­je­cie, nie za­zna­cie już li­to­ści z mo­jej stro­ny. Od­stąp­cie lub gi­ńcie. Nie chcę mieć na rękach wa­szej krwi.

Za­wód, któ­re­go do­zna­ła, spra­wił, że prze­sta­ła my­śleć lo­gicz­nie. Nie była już w sta­nie pod­cho­dzić do oce­ny sy­tu­acji z chłod­ną re­zer­wą, na­by­tą przez de­ka­dy pla­no­wa­nia ze­msty oraz pie­lęgno­wa­nia w so­bie ja­kże ni­kłej i ulot­nej na­dziei, że na­dej­dzie dzień, w któ­rym będzie mo­gła urze­czy­wist­nić swo­je pla­ny. Czu­ła, jak za­czy­na po­chła­niać ją czar­na, bez­den­na dziu­ra, któ­rej fun­da­men­tem ist­nie­nia sta­je się tyl­ko je­den cel: za­gła­da wszyst­kie­go, co sta­nie na jej dro­dze.

Była świa­do­ma, że Mistrz nie mógł wy­brać byle kogo do strze­że­nia Ka­mie­nia, że tro­je el­fów, któ­rym za kil­ka ude­rzeń ser­ca od­bie­rze ży­cie, musi sta­no­wić eli­tar­ne gro­no, wy­bra­ne do nad­zwy­czaj­nie wa­żne­go za­da­nia, w obro­nie któ­re­go zdol­ni będą do naj­wy­ższe­go po­świ­ęce­nia.

Ru­szy­li wszy­scy na­raz. Bez krzy­ków, gró­źb czy zbęd­ne­go ha­ła­su. Mor­ri­ghen usko­czy­ła przed ostrzem z le­wej, aby uła­mek se­kun­dy pó­źniej uchy­lić się przed cio­sem z pra­wej. Płyn­nie prze­mknęła pod obo­ma ude­rze­nia­mi, wy­pro­wa­dza­jąc swo­je. Były one oszczęd­ne, za­ska­ku­jące i, przede wszyst­kim, śmier­cio­no­śne w swo­jej na­tu­rze. Dwo­je prze­ciw­ni­ków osu­nęło się na zie­mię, za­nim do­ta­rła do nich myśl, że umie­ra­ją.

Nikt z nich nie był świa­do­my kunsz­tu w fech­tun­ku, ja­kim dys­po­no­wa­ła Duma Areth Gel­lan, oraz do­świad­cze­nia, dzi­ęki któ­re­mu owe umie­jęt­no­ści zo­sta­ły na­by­te.

A po­tem ostat­ni ze stra­żni­ków rzu­cił się na­przód. Mor­ri­ghen zbi­ła cios do dołu, bły­ska­wicz­nie pod­nio­sła upusz­czo­ne przez mar­twe­go stra­żni­ka ostrze, zwi­ąza­ła krót­kim mły­ńcem klin­gę wła­sną oraz prze­ciw­ni­ka, a zdo­by­tą bro­nią ci­ęła uko­śnie, wy­kręca­jąc nad­gar­stek w nie­co nie­wy­god­nej po­zy­cji. Wy­star­czy­ło, aby za­ko­ńczyć zma­ga­nia. Ostat­ni ze stra­żni­ków ru­nął bez du­cha na zie­mię.

Mor­ri­ghen wy­pu­ści­ła po­wie­trze z płuc, uspo­ka­ja­jąc się. Było jej żal tych żyć, któ­re ode­bra­ła, ale zda­wa­ła so­bie spra­wę, że nie mia­ła in­ne­go wy­jścia. Zgi­nęła­by, gdy­by nie do­by­ła bro­ni. Nie po­zwo­lo­no by jej ode­jść z Ka­mie­niem, nie czu­jąc od­de­chu za­żar­te­go po­ści­gu na kar­ku.

Zwa­ży­ła w dło­ni miecz, któ­ry ode­bra­ła prze­ciw­ni­ko­wi. El­fie ostrze było smu­klej­sze, jed­no­siecz­ne, nie­co za­krzy­wio­ne przy ko­ńcu. Broń był zde­cy­do­wa­nie lżej­sza i wy­twor­niej­sza, ani­że­li jej od­po­wied­nik wy­ko­na­ny przez lu­dzi. Dziew­czy­na scho­wa­ła za pas swój daw­ny miecz, a w po­chwie umie­ści­ła nową zdo­bycz.

Ob­ró­ci­ła się, aby wresz­cie móc uj­rzeć cel jej wi­zy­ty. Na sto­jącym nie­da­le­ko niej nie­wiel­kim co­ko­le ma­ja­czył bli­żej nie­okre­ślo­ny przed­miot. Ci­ężko było do­strzec od razu, co to jest, po­nie­waż wo­kół miej­sca gro­ma­dzi­ła się nie­na­tu­ral­na ciem­no­ść. Ta za­cho­wy­wa­ła się nie­ma­lże jak żywa isto­ta, wi­jąc się wo­kół co­ko­łu i usta­wio­ne­go na nim przed­mio­tu. Pa­sma mro­ku wi­ro­wa­ły, roz­le­wa­ły się, aby za chwi­lę sku­pić się w jed­ną wi­ąz­kę. Uno­si­ły się w po­wie­trzu, le­ni­wie pły­nąc kon­cen­trycz­ny­mi kręga­mi, ale nie było wąt­pli­wo­ści, że to usta­wio­ny tam przed­miot emi­tu­je tę ciem­no­ść, któ­rej sku­pi­ska mo­gły przy­wo­dzić na myśl mac­ki, ba­da­jące oto­cze­nie wo­kół.

„Ka­mień Ciem­no­ści” – po­my­śla­ła, ła­pi­ąc się na tym, że za­czy­na nią po­wo­do­wać co­raz sil­niej­sza trwo­ga.

Mor­ri­ghen po­de­szła wol­no do co­ko­łu i wy­ci­ągnęła ku nie­mu rękę, ale za­wa­ha­ła się w po­ło­wie dro­gi. Nie był to pierw­szy raz, kie­dy to mia­ła do­tknąć Ka­mie­nia, ale nie opusz­cza­ło jej po­czu­cie stra­chu, lep­kie­go i nie­przy­jem­ne­go, któ­ry przy­cze­pił się do niej i za nic nie chciał dać jej spo­ko­ju. Wresz­cie prze­ła­ma­ła nie­wy­god­ne uczu­cie i si­ęgnęła po przed­miot.

Do­sko­na­le zna­ła jego chro­po­wa­tą fak­tu­rę oraz zdu­mie­wa­jącą lek­ko­ść. Ka­mień był moc­no ukru­szo­ny u góry, cy­lin­dro­wa­ty w swo­im kszta­łcie. Mor­ri­ghen nie spo­dzie­wa­ła się żad­nych do­dat­ko­wych prze­szkód czy pu­ła­pek czy­ha­jących na nie­ostro­żnych pod­ró­żnych, któ­rzy za­wędro­wa­li­by w te oko­li­ce i na­pa­to­czy­li się na je­den z naj­gro­źniej­szych oraz naj­po­tężniej­szych ar­te­fak­tów, ja­kim dys­po­no­wa­ła el­fia cy­wi­li­za­cja. Któ­re­go wła­ści­wo­ści na­dal po­zo­sta­wa­ły w du­żej mie­rze nie­od­kry­te, a któ­ry, je­śli za­ist­nia­ła taka po­trze­ba, po­tra­fił sam bro­nić się przed nie­po­wo­ła­ny­mi ręko­ma.

Dziew­czy­na pew­niej chwy­ci­ła zdo­bycz i na­gle zmarsz­czy­ła brwi. Jej ob­li­cze skrzy­wi­ło się w gry­ma­sie nie­pew­no­ści, któ­ry szyb­ko prze­mie­nił się w wy­raz fru­stra­cji, a na­stęp­nie na­ra­sta­jącej wście­kło­ści. Ci­snęła przed­mio­tem o ścia­nę, a ten roz­trza­skał się na drob­niej­sze części.

– Niech Ży­wio­ły po­chło­ną Wiel­kie­go Mi­strza i Lożę! – wrza­snęła, da­jąc upust swej fu­rii. – Jak mo­głeś mi to zro­bić!? – wy­krzy­cza­ła py­ta­nie, choć wie­dzia­ła, że ad­re­sa­ta jej wąt­pli­wo­ści na pew­no nie ma w tej kom­na­cie. – Jak mo­głeś ska­zać mnie na to wszyst­ko i ode­brać szan­sę na ze­mstę? – za­py­ta­ła, tym ra­zem już ci­cho.

Osu­nęła się na zie­mię i roz­pła­ka­ła, nie ta­mu­jąc dłu­żej żalu, któ­ry na­ra­stał w niej od mo­men­tu, gdy usły­sza­ła, że jej dłu­go i skrzęt­nie re­ali­zo­wa­ne pla­ny ru­nęły w gru­zach, że ostat­ni przy­czó­łek tego, w co wie­rzy­ła, zo­stał po­grze­ba­ny i nie ma już tych, z któ­ry­mi wi­ąza­ła swo­je na­dzie­je. Ar­te­fakt, któ­ry miał stać się po­cząt­kiem jej trium­fal­ne­go po­wro­tu, oka­zał się ide­al­ną pod­rób­ką, fal­sy­fi­ka­tem, wy­ko­na­nym przez nie­sa­mo­wi­cie zręcz­ne­go rze­mie­śl­ni­ka, mi­strza w swo­im fa­chu.

Sie­dzia­ła tak ja­kiś czas, nie po­tra­fi­ąc za­pa­no­wać nad roz­pa­czą, któ­ra nią za­wład­nęła. Jej ra­mio­na­mi wstrząsa­ły ko­lej­ne nie­kon­tro­lo­wa­ne spa­zmy pła­czu, aż wresz­cie Mor­ri­ghen uspo­ko­iła się, ude­rzy­ła pi­ęścią w zie­mię, na któ­rej sie­dzia­ła, ota­rła łzy i wsta­ła.

Ta dziw­na ciem­no­ść, któ­rą po­wi­nien ema­no­wać praw­dzi­wy ar­te­fakt, na­dal tam była, snu­ła się, nie ma­jąc punk­tu za­cze­pie­nia – nie­pod­wa­żal­ny do­wód na to, że praw­dzi­wy Ka­mień Ciem­no­ści jesz­cze nie­daw­no się tu­taj znaj­do­wał!

Była Duma Areth Gel­lan po­to­czy­ła wzro­kiem po roz­bi­tym fal­sy­fi­ka­cie, a na­stęp­nie po mar­twych stra­żni­kach.

– To jesz­cze nie ko­niec – po­wie­dzia­ła, po­pra­wi­ła czer­wo­ny płaszcz i ru­szy­ła w kie­run­ku spi­ral­nych scho­dów.

„Je­ste­śmy z cie­bie tacy dum­ni, Mor­ri­ghen” – usły­sza­ła po raz ostat­ni w swo­jej gło­wie, a po­tem wszyst­kie gło­sy osta­tecz­nie uci­chły. ■ROZDZIAŁ 2.
WI­ĘZIEŃ

Chłod­ny wiatr owiał twarz Ro­ber­ta i spra­wił, że wy­se­chł ślad po nie­daw­no prze­la­nych łzach. Chło­pak przy­cup­nął na nie­wiel­kiej skal­nej pó­łce i wpa­try­wał się w zbo­cza pi­ętrzących się do­ko­ła gór. Tak moc­no po­grążył się w my­ślach, że nie zwra­cał uwa­gi na pa­nu­jący chłód, nie otu­lił się szczel­niej fu­trza­nym kap­tu­rem mimo ko­lej­ne­go, gwa­łtow­ne­go po­dmu­chu lo­do­wa­te­go wia­tru.

Nie miał po­jęcia, jak dłu­go tak sie­dział po­grążo­ny w bez­ru­chu, ale gdy uświa­do­mił so­bie, że wy­sła­no go tu­taj, aby pe­łnił war­tę i roz­glądał się za ja­kąkol­wiek obec­no­ścią nie­przy­ja­ciół, za­wsty­dził się, uświa­da­mia­jąc so­bie swo­ją nie­przy­dat­no­ść. Co gor­sza, jego po­sta­wa na­ra­ża­ła od­po­czy­wa­jące nie­do­bit­ki Ordo Or­pha­nes na nie­bez­pie­cze­ństwo, a to mo­gło cza­ić się na ka­żdym kro­ku tej nie­go­ścin­nej, pó­łnoc­nej kra­iny. Ro­zej­rzał się ner­wo­wo, ale nie do­strze­gł ni­cze­go nie­po­ko­jące­go, więc spraw­dził, czy mimo mro­zu broń ła­two wy­su­wa się z po­chwy – za­le­ce­nie Pio­tru­sia dla sta­cjo­nu­jących poza pie­cza­rą.

Miej­sce ich obec­ne­go po­sto­ju wzi­ęli za dar od losu. Gdy po kil­ku­go­dzin­nej uciecz­ce po­ru­sza­li się już ostat­kiem sił, me­cha­nicz­nie prze­sta­wia­jąc nogę za nogą, Ger­da wró­ci­ła z wia­do­mo­ścią, że nie­da­le­ko znaj­du­je się ja­ski­nia. Nie było ani cza­su, ani chęci na ma­ru­dze­nie, zresz­tą w ogó­le nie było na­stro­ju na ja­kie­kol­wiek roz­mo­wy. Gre­tel szła przed sie­bie jak we śnie, wy­gląda­jąc jak cień daw­nej sie­bie. Pa­trzy­ła je­dy­nie pod nogi ze spoj­rze­niem wiecz­nie ukry­tym za kur­ty­ną łez.

Do­tar­li na miej­sce, gdy sło­ńce scho­wa­ło się za jed­nym ze szczy­tów, a tem­pe­ra­tu­ra od razu za­re­ago­wa­ła na zmia­nę pory dnia i za­częła rap­tow­nie spa­dać. Za­nim jed­nak Ger­da do­ta­rła do nich z opty­mi­stycz­ną wie­ścią, Ro­bert mi­mo­wol­nie prze­stra­szył się, że po­świ­ęce­nie Han­se­la może pó­jść na mar­ne, bo oto przyj­dzie im za­mar­z­nąć na tym lo­do­wym od­lu­dziu. Na szczęście los za­czął im te­raz jako tako sprzy­jać i mo­gli zła­pać nie­co od­de­chu w prze­past­nej pie­cza­rze, któ­rej po­grążo­ne w ciem­no­ści ko­ry­ta­rze me­an­dro­wa­ły da­lej, do wnętrza góry.

„Cie­szę się, że na­sze dro­gi się skrzy­żo­wa­ły” – Ro­bert zo­ba­czył oczy­ma wy­obra­źni twarz Han­se­la na chwi­lę przed tym, jak znik­nął, a po­tem ze­szła la­wi­na. „Opie­kuj się Ger­dą” – brzmia­ło jego ostat­nie za­le­ce­nie dla przy­ja­cie­la, jego ostat­nie ży­cze­nie.

Pa­ląca żądza ze­msty za­wład­nęła Ro­ber­tem, roz­la­ła się po jego cie­le, przy­no­sząc uczu­cie go­rąca mimo pa­nu­jących wa­run­ków.

– Win­ni za­pła­cą za two­ją śmie­rć – po­wie­dział na głos, a z jego ust po­pły­nął obłok pary. Moc­niej uchwy­cił ręko­je­ść mie­cza, jak­by ten miał stać się świad­kiem jego przy­si­ęgi. – Sfor­su­je­my wro­ta Kłów Pó­łno­cy i… i… – za­bra­kło mu słów, po­nie­waż nie wie­dział, kogo pró­bo­wał prze­ko­nać do ła­two­ści, z jaką de­kla­ro­wał dal­sze dzia­ła­nia. Nie mie­li ar­mii, nie mie­li siły, nie mie­li szan­sy na po­wo­dze­nie. A przede wszyst­kim nie było po­wo­du, aby z po­wro­tem pchać się w pasz­czę nie­bez­pie­cze­ństwa i ry­zy­ka nie­wo­li.

– I nie będziesz w tym wszyst­kim sam, a win­ni za­pła­cą za na­sze krzyw­dy – do­bie­gło go za ple­ca­mi, na tyle nie­spo­dzie­wa­nie, że Ro­bert pod­sko­czył nie­co, si­ęga­jąc do bro­ni. Gdy zo­ba­czył, że to Kaj do­łączył do nie­go na jego wach­cie, od­prężył się i od­jął dłoń od ręko­je­ści mie­cza.

– Nie śpisz? – Chło­pak ze­sko­czył ostro­żnie z pó­łki i do­pie­ro te­raz od­czuł, jak bar­dzo ze­sztyw­nia­ły mu nogi od nie­wy­god­nej po­zy­cji.

– Nie mogę usnąć. – Kaj zbli­żył się do Ro­ber­ta i za­pa­trzył się na oko­li­cę. – My­ślę o wszyst­kich nie­daw­nych wy­da­rze­niach i nie umiem tego ogar­nąć umy­słem. Ktoś pro­wa­dzi z nami nie­zwy­kle nie­bez­piecz­ną grę. – Me­dyk za­sępił się, nie od­ry­wa­jąc wzro­ku od po­grążo­nych w mro­ku za­gaj­ni­ków, któ­ry­mi zbo­cza gór były szczo­drze upstrzo­ne. – Py­ta­nie tyl­ko, kto ją roz­po­czął i jaka jest jej staw­ka? I z czy­je­go pod­usz­cze­nia dzia­łał zdraj­ca Olaf? Bo to, że nie dzia­łał sam, jest dla mnie oczy­wi­ste. Szczęście w nie­szczęściu, że i jego za­bra­ła la­wi­na.

Ro­bert po­ki­wał gło­wą na znak, że zga­dza się ze zda­niem dru­ha.

– Czy Pio­truś ma ja­kieś po­my­sły? Ja­kiś plan dzia­ła­nia?

– Je­śli ma ta­ko­we, to nie zdążył się jesz­cze nimi po­dzie­lić. Trwa przy Gre­tel, po­nie­waż to ona te­raz naj­bar­dziej po­trze­bu­je na­sze­go wspar­cia.

Ro­bert uświa­do­mił so­bie na­gle, że pro­wa­dzo­na z Ka­jem wy­mia­na zdań po raz pierw­szy po­zba­wio­na jest wszel­kich pre­ten­sji czy ani­mo­zji. Nie wspo­mi­na­jąc o tym, że była naj­dłu­ższą i naj­bar­dziej rze­czo­wą roz­mo­wą, jaką zdo­ła­li od­być od cza­su po­ja­wie­nia się bra­ci w Eli­ro­nie.

– Kaj… – Chło­pak po­sta­no­wił iść za cio­sem i wy­ko­rzy­stać zmia­nę w ich wza­jem­nych re­la­cjach. – Czy… Czy ty…?

– Otru­łem Efra­ma? A jak sądzisz? – Kaj zmarsz­czył się jesz­cze bar­dziej, a Ro­bert po­my­ślał, że źle oce­nił sy­tu­ację i lada mo­ment na­stąpi po­now­ne ochło­dze­nie w jego sto­sun­kach z hi­sto­ry­kiem.

– My­ślę, że nie – chło­pak od­pa­rł bez chwi­li zwło­ki, ale nie na tyle szyb­ko, aby Kaj po­my­ślał, że kła­mie, aby zy­skać jego sym­pa­tię. – Nie ra­to­wa­łbyś mu ży­cia w pa­ła­cu, aby go po­tem otruć. Po­słu­chaj – Ro­bert zbli­żył się do swe­go roz­mów­cy, aby móc spoj­rzeć mu w oczy i prze­ko­nać, że to­cząca się roz­mo­wa jest szcze­ra – wie­my z Jan­kiem o two­jej prze­szło­ści. Wie­my o tym, że tru­ci­zny oraz inne… – Ro­bert szu­kał chwi­lę od­po­wied­nich słów – mniej po­wszech­ne prak­ty­ki nie są ci obce.

Kaj pa­trzył na nie­go z nutą po­dejrz­li­wo­ści, ale nie prze­ry­wał mu, cze­ka­jąc, w ja­kim kie­run­ku podąży ich roz­mo­wa.

– Pio­truś nie uwa­ża two­ich za­in­te­re­so­wań za źró­dło nie­bez­pie­cze­ństwa – ci­ągnął da­lej star­szy z bra­ci. – Prze­ciw­nie, my­śli, że two­ja prze­szło­ść, two­ja wie­dza mogą kie­dyś oka­zać się dla nas, dla Ordo, wiel­ce po­moc­ne. Ja też tak uwa­żam – pod­su­mo­wał wresz­cie i nie było wa­ha­nia w jego gło­sie. Już ja­kiś czas temu osta­tecz­nie utwier­dził się w prze­ko­na­niu, że Ordo Or­pha­nes są jego ro­dzi­ną, na do­bre i na złe, i że wza­jem­ne po­dej­rze­nia nie przy­nio­są im żad­nych ko­rzy­ści. Je­dy­nie stra­ty. – I wiem, że do­bro Eli­ro­nu, w tym jego wład­cy, za­wsze leży w two­im ser­cu. Bez względu na oko­licz­no­ści.

Kaj przy­glądał się dłu­ższą chwi­lę Ro­ber­to­wi w mil­cze­niu, aż wresz­cie za­uwa­żal­nie się od­prężył.

– Dzi­ęku­ję – po­wie­dział. – To wie­le dla mnie zna­czy.

Ro­bert uśmiech­nął się de­li­kat­nie na sło­wa to­wa­rzy­sza.

– Spójrz! – Kaj wska­zał na gó­ru­jące nad nimi nie­bo, a jego oczy zro­bi­ły się wiel­kie z za­chwy­tu.

Po nie­bo­skło­nie su­nęła opa­li­zu­jąca, zie­lo­na wstęga, któ­rej po­ły­skli­we świa­tło nada­wa­ło fir­ma­men­to­wi ba­jecz­ny cha­rak­ter. Ro­bert stał obok przy­ja­cie­la z sze­ro­ko roz­dzia­wio­ny­mi usta­mi, przy­gląda­jąc się grze barw i od­cie­ni, chło­nąc urok zja­wi­ska.

– Zo­rza po­lar­na! – po­wie­dział po dłu­giej ci­szy.

– Dziw­na na­zwa. U nas mówi się na to „świa­tła pó­łno­cy” – wy­ja­śnił Kaj, któ­ry wpa­try­wał się w nie­bo z nie mniej­szą fa­scy­na­cją niż Ro­bert. – Mówi się, że wstęgi świa­tła prze­bi­ja­ją się do na­sze­go świa­ta ze świa­ta uma­rłych, że ci, któ­rzy ode­szli, przy­gląda­ją się nam z góry, pró­bu­jąc prze­słać swo­je my­śli, po­nie­waż stam­tąd do­strze­ga­ją o wie­le wi­ęcej niż ży­jący.

– Han­sel… – głos chło­pa­ka za­ła­mał się, ale wci­ąż nie od­ry­wał wzro­ku od fir­ma­men­tu. – Je­śli tam je­steś, je­śli masz dla nas ja­kąś radę, na­praw­dę ja­kąkol­wiek… Chęt­nie z niej te­raz sko­rzy­sta­my.

Ro­bert po­pa­trzył jesz­cze chwi­lę na dzi­wo­wi­sko, aż w ko­ńcu po­pra­wił fu­trza­ny ko­łnierz, wło­żył ręce pod pa­chy, aby je nie­co roz­grzać, od­wró­cił się i udał się w kie­run­ku pie­cza­ry, aby zdać ra­port Pio­tru­sio­wi.

*****

We­wnątrz pa­no­wał lek­ki chłód, ale dzi­ęki przy­go­to­wa­ne­mu na tę wy­pra­wę odzie­niu, któ­re w obec­nych oko­licz­no­ściach do­sko­na­le spe­łnia­ło swo­ją funk­cję, od­po­czy­nek sta­wał się mo­żli­wy.

Po dro­dze do pie­cza­ry uda­ło im się ze­brać…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej