-
W empik go
Śmichy-chichy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 listopada 2021
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Śmichy-chichy - ebook
Najnowsza książka Mariusza Parlickiego to obszerny zbiór twórczości satyrycznej i humorystycznej napisanej wierszem i prozą. Czytelnicy znajdą w niej wiele satyr i humoresek, jak też fraszki, biografioły, wandaliki, pętelki, podsłuchace i słownik polsko-polski.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8273-291-7 |
| Rozmiar pliku: | 2,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Słodka dziewczyna
Lubiła jadać na śniadanie
poziomki — skąpane w śmietanie,
torcik bezowy, pączka z różą
i bajaderkę — niezbyt dużą.
Drugie śniadanie mało tłuste —
ptyś z kremem przegryzany chrustem.
Na obiad — tarta z ananasem
i tiramisu, bo ma klasę.
Na podwieczorek — magdalenki,
naleśnik z dżemem, ale cienki,
a na kolację — lody z pudła,
by przez noc zbytnio nie wychudła.
Tak nabawiła się cukrzycy
i zmarła. Teraz w cukiernicy
jej prochy stoją. Plotka chodzi,
że mąż herbatę nimi słodzi.Głos w sprawie myślenia
Mówią — myślenia nie boli,
a więc myślę,
myślę do woli,
o tym,
a też i o owym
i coraz silniejszy ból głowy
odczuwam,
a myśli się mnożą,
włosy na głowie się srożą,
a serce wali jak młot,
zimny oblewa mnie pot
i coś od środka mnie skręca.
Ból głowy mej wzmaga ból serca,
a ja w tej bólu godzinie
wciąż myślę, że pewnie ból minie.
Nie minął,
ciągle się wzmaga.
Myślenie nie boli?
To blaga!
Kto mówi — myślenie nie boli,
nie myśli,
a tylko pierdoli.Potop i tęcza
Przez okno patrzę — okolica
mym oczom w deszczu się rozmywa,
strumienie płyną po ulicach,
płyną, a wody wciąż przybywa.
Jak Noe chcę budować arkę,
ale w piwnicy mam narzędzia,
piwnica zaś zalana całkiem,
więc z mojej arki nic nie będzie.
Po kilku dniach na niebie tęcza,
jak grzyb po deszczu nam wyrosła
i wtedy usłyszałem księdza,
co stwierdził, że to kara boska.
— A potop? — grzecznie zapytałem.
On oczy swoje wzniósł ku chmurom
i stwierdził to, co przypuszczałem,
że potop w zgodzie jest z naturą.Młodość i zapylanie
Róża jeszcze nieduża,
a młodości w niej burza,
więc się rzuca do słońca co chwila.
Dąsy ma, robi fochy,
gniew nią targa i szlochy,
bo ją pewien bąk nie zapyla.
Ma na listkach wypryski,
ale nie przez opryski,
bo to jest zwykły trądzik młodzieńczy.
Bąk tymczasem na stronie
dwie zapylił piwonie
i do trzeciej szelmowsko się wdzięczy.
Morał — nie każdy owad
leci na róży powab,
choć powabu ma róża najwięcej.
Bąk nie wszystko zapyla,
choć zapyla co chwila,
ale co, to dyktuje mu serce.Dwa gołębie i miód w gębie
Na ławce w parku przysiadł gołąb,
a do gołębia dosiadł drugi
i bardzo było im wesoło,
od czystej wody, tej ze strugi.
Skrzydłami coś pokazywały,
gruchały głośniej, szczerząc dzioby,
z niedowierzania oniemiały,,
to widząc, starsze dwie osoby.
Aż jeden gołąb spadł pod ławkę,
a chwilę potem zleciał drugi
na szczęście na zieloną trawkę,
legły i złapał je sen długi.
Troskliwe dwie wiewiórki młode,
sprawdziły czy gołębie żyją,
a potem im ze strugi wodę
przyniosły, licząc, że wypiją.
Gołębie widząc wodę wrzasku
tyle zrobiły, co i krzyku,
a potem deklarację miastu
złożyły, że są na odwyku.
Zmartwione ową deklaracją
były te dwie wiewiórki rude,
bowiem gołębie przed kolacją
piły, miast czystej wodę, wódę.Prostata i dzieci
Kropla za kroplą, kap, kap, spada,
a ja o rwącej rzece marzę,
gdy stoję wciąż przy pisuarze
i mam na plecach wzrok sąsiada.
Kropla za kroplą, kap, kap, leci,
a raczej na dół sunie z wolna,
a za plecami młodzież szkolna
głupio się cieszy, jak to dzieci.
Dziecięce lata szybko płyną,
młodzieńcze jeszcze szybciej lecą,
więc to co wczoraj było hecą,
dzisiaj problemów jest przyczyną,
Więc póki co, cieszcie się dzieci,
bo fajnie, że wam dobrze leci.Sonet o dobrej robocie
Kebab na ruszcie się obraca,
na tackę tłuszcz powoli kapie,
a nieopodal w bramie gapie
myślą, czy praca się opłaca.
Po kebab stoi ludzi rządek
a gapie w bramie stoją dalej
i kłócą się, aż któryś — nalej! —
krzyknął — bo musi być porządek.
Kebab się skończył. Zamknął Turek
na cztery spusty biznes cały,
a gapie w bramie tak, jak stały,
stoją, a obok flaszek sznurek.
Jakież to szczęście, że są tacy,
co debatują wciąż o pracy!Sonet energetyzujący
Poeci, wiersze — dzieci z zabawkami w rękach
błąkają się jak gwiazdy w bezkresnym wszechświecie,
po fejsbukach, youtubach i po całym necie.
Być poetą tułaczka to i ciągła męka.
Ten polubił, ten zganił, ten przeszedł bez słowa,
ktoś zostawił serce, ktoś skrzywioną minę.
Jeśli prądu zabraknie to całkiem przeminę,
myśli trapiona lękiem pełna wierszy głowa.
Zacznij wiersze w kamieniu ryć, by zanik prądu
nie wyrzucił do kosza twych strof wiekopomnych,
apel ten do poetów — rycerzy niezłomnych
kieruję, a o kamień apel ślę do rządu,
bo jeśli dostaw prądu system się wywróci
niech przynajmniej ktoś kamień w stronę wieszczów rzuci.Niema Agata
W pałacu, który oddziela krata
od społeczeństwa, żyje Agata.
Żyje, choć myśli, że jej tam nie ma
ogromnie wielu, bowiem jest niema
i nawet gdy ją pismak przyciśnie —
nawet nie piśnie.
Śniadanie, obiad oraz kolacje
zjada bez słowa, a i kreacje,
kiedy odziewa nie mówi nic,
więc fonię może wyciszyć widz,
bo choćby miał ją wnet pożreć rekin
nie piśnie słowa — manekin.
Mąż, że jest twardy, mówi bez przerwy,
zadziera bródkę, a ją choć nerwy
łapią, to nawet słowa nie szepnie,
tylko się skrzywi, lekko go klepnie
lub nagle zmierzy spojrzeniem wilczym
i jak milczała, tak milczy.Święty gość
W Krakowie umarł pewien gość,
w mojej opinii człowiek święty,
bo nie klął jak szewc, lecz „psia kość”
krzyczał, gdy płacił alimenty.
Cichutko na mej klatce spał
i o porządnych śnił kobietach,
gdy mały łyk brzozówki brał
i chleba krztynę, jak asceta.
Czasami do kościoła szedł,
w ostatniej ławce się rozsadzał
i nabożeństwa mącił bieg,
gdy dziwną mową z niebem gadał.
Brodę miał długą niczym mnich
i reklamówki cztery z Lidla,
a w reklamówkach czterech tych
napitek miał dla siebie i dla
kompanów, którzy o nim „mistrz”
mówili i chwiejącym krokiem
szli, gdzie ich powiódł ów mistrz, gdyż
on miał szacunek pod mym blokiem.
Lubiły go sąsiadki te,
które bezdomne karmią koty,
bo czasem dał im puszki dwie,
których już nie miał jeść ochoty.
Gdy odszedł wielki stał się cud,
przez tydzień nikt się tu nie upił.
To tylko święty sprawić mógł,
a kto nie wierzy, ten jest głupi.Jego piosnka
czyli piosnka polskiego emigranta w Wielkiej Brytanii
Do kraju tego,
gdzie i ksiądz, i żołnierz
do gardła leje,
a nie za kołnierz,
do tego kraju,
gdzie w puszczy za drzewa
krew się przelewa,
do tego kraju,
gdzie tym, którym mało,
już się przelało,
a tym, u których dobrze się dzieje,
rząd coś doleje,
do tego kraju,
co dziś jak pochodnia
płonie, bo leją oliwę do ognia,
do tego kraju
wrócić mam nadzieję,
bo tu wciąż leje.O zgubnych skutkach dobrych przykładów i wiary w siebie
— Naśladuj od siebie lepszych —
słyszał dzieciak młody,
nie umiejąc pływać, wpieprzył
się zatem do wody.
— Uwierz w siebie, a dasz radę,
wiara czyni cuda!
Choć miał usta sinoblade,
wierzył, że się uda,
lecz utonął, gdy po wodzie
chciał przejść, jak po glebie.
Nie przesadzaj, choć jest w modzie
mocno wierzyć w siebie
i choć pewien Nazarejczyk
tak chodzić dał radę,
to zastanów dobrze się, czy
też masz pójść tym śladem.Kobieta, czy życie
To nadzwyczajny dylemat,
przed którym staje poeta —
co jest piękniejsze z dwóch zjawisk —
życie, czy może kobieta?.
Dylemat dla Salomona,
wart jednak prawdy odkrycia.
Chce się powiedzieć — kobieta,
lecz czymże kobieta bez życia?
To fakt, więc jednak życie,
ale znów spójrzmy, niestety
życie niewiele też warte,
gdy wiedziesz je bez kobiety.
Tak więc nie sposób nic wybrać,
dowiodłem tej prawdy niezbicie,
bo najpiękniejsze są razem —
i kobieta, i życie!Dytyramb na cześć Latryny
Zeusy, Dionizosy, czy też Apolliny —
bóstwa te nic niewarte,
gdy nie ma Latryny,
albo też, gdy Latryna
od środka
na skobel
zamknięta,
a ja biedak już wiem co wnet zrobię,
lecz nie wiem gdzie,
bo wokół tylko ta jedyna,
tak wielce upragniona przeze mnie —
Latryna.
Na cześć Latryny skaczę
(tak z nogi na nogę),
w drewniane drzwi kołaczę,
krzycząc, że nie mogę,
po pomoc olimpijskie bogi wołam święte,
tymczasem z wnętrza słyszę
okrutne — Zajęte!
Czekam.
Nareszcie wolna!
No cóż, poniewczasie,
a ja wiem,
że zbyt długo żyć bez niej nie da się.Bocian
Gdzie się dróżka z zachodu na wschód
z dróżką północ — południe przecina,
skromne życie z rodziną swą wiódł
pewien bocian na czubku komina.
Gniazdo swoje przed laty tam wzniósł,
bo z komina od lat nie dymiło,
właścicieli los zabrał stąd już
dawno temu, więc dobrze mu było.
Z żoną dzieci wychował tu moc,
bo dokoła mokradeł jest mrowie,
więc co w dzioby im włożyć co noc
nie roztrząsał w niewielkiej swej głowie.
Aż tu roku pewnego, psia mać,
za tak podłą, jak podły los cenę,
domek ten trzeba było sprzedać
i dziś stoi tu willa z basenem.
No a bocian? Nieborak tu już
nie zagląda, bo miejsce jest szpetne,
a w dodatku nikt nie chce go tu,
gdzie małżeństwo osiadło bezdzietne.Nie ma tego złego…, czyli o molach i pewnej pannie
na i po kwarantannie
Zalęgły się w szafach pewnej pannie
mole, bo panna na kwarantannie
była, a to szczęśliwy traf
dla moli był, bo panna z szaf
nie wyciągała żadnych kiec,
chodząc sauté, tak można rzec,
a że ta panna celebrytką
była, więc z każdą zżartą nitką
czuł się zwyczajny dotąd mól,
jak mega gwiazda, życia król.
Po dwóch tygodniach kwarantanny,
aż się roiło w szafach panny
od tłustych moli. Mole te
można przyrządzić więc sauté,,
no a pocięte kiecki, bluzki
sprawdzą się, by odcedzić kluski,
bo jak wiadomo teraz w cenie,
bardziej niż ciuchy, jest jedzenie.Vilanella antydietetyczna
Nie męcz skarbie się ostrą głodówką,
nie jedz tylko jarmużu, a zwłaszcza
nie popijaj mizerii kranówką.
Wiem, nadwaga ci szkodzi na zdrówko,
lecz choć problem z dopięciem masz płaszcza,
nie męcz skarbie się ostrą głodówką.
Płatki z mlekiem przegryzaj parówką,
lecz choć to twe krągłości wypłaszcza,
nie popijaj mizerii kranówką.
Choć ci przykro, gdy nazwie cię krówką
ten, co sam cię jak krowę ugaszcza,
nie męcz skarbie się ostrą głodówką.
Kilogramów nie przejmuj się stówką,
a choć zrzut ich to bardzo upraszcza,
nie popijaj mizerii kranówką.
Nic to, że twa relacja z lodówką
plany diety wciąż zaprzepaszcza.
Nie męcz skarbie się ostrą głodówką,
nie popijaj mizerii kranówką.Dytyramb, który jest na cześć tych, co chcą ciastko mieć i zjeść
Dytyramb piszę dziś na cześć
tych, co chcą ciastko mieć
i zjeść,
bo oni ból wyboru znają:
mają — nie jedząc,
jedząc — nie mają,
a trudno ten stan rzeczy znieść,
wszak chciałoby się mieć
i zjeść,
choć jednocześnie każdy wie,
że albo ma się,
albo je.
Każdy też inną prawdę zna,
że je się tylko, gdy się ma,
a gdy się nie ma?,
niesie wieść,
nie je się,
bo nic nie ma jeść.
W marzeniach tylko można chcieć
zjeść ciastko
i to ciastko mieć,
więc wam, co chcecie mieć
i zjeść,
dytyramb piszę dziś na cześć!Buty
Buty w historii ludzkości,
buty w historii narodu
znaczenie mają, bo ludzie
w butach, nogami do przodu
odchodzą,
a potem w butach
drałują sobie do nieba,
a więc o butach,
jak ludziach —
pamiętać trzeba.
A jeśli zmarły nie miał butów?
To mniejsza czeka go pokuta,
bo nieobutych nie przystoi traktować z buta,
poza tym o tych nieobutych,
jak o tych, którzy mają buty,
mówimy w śmierci minutach —
umarli w butach,
więc
tak jak rzeczy ostateczne,
buty — odwieczne są
i wieczne.Bajka o Smoku Wawelskim
Wawelski Smok z pieczary swej
wyruszył w stronę Rynku,
liczył, że zje dziewice dwie,
albo i trzy, w Wierzynku.
Za stołem usiadł, łapę wzniósł,
przybiegł i w pas się kłania
kelner, lecz szczerze wyznał mu,
że nie ma z dziewic dania.
Rozczarowany wyszedł Smok,
łapą po łbie się skubie,
popatrzył w stronę Grodzkiej, w bok,
gdzie dziewcząt moc w night clubie.
Otworzył drzwi i dziarsko wszedł,
zapytał o dziewice,
przez to jedynki stracił dwie
i trafił na ulicę.
Nie było dziewic w KFC,
nie było ich w kebabie,
więc biedny Smok zawiesił wzrok
na niedziewiczej babie.
To Smoka był fatalny błąd,
bo baba ta upadła,
ale nim się zdarzyło to
biednego Smoka zjadła.Dobre złego początki
To stało się na plaży z samego rana,
bez parawanu byłaś, nieubrana,
jedynie ręcznik skrywał twoje wdzięki,
wtem wiatr się silny zerwał…,i porwał ręcznik.
Do morza za nim wbiegłaś, nieroztropnie,
a Bałtyk przecież zimny jest okropnie,
więc chociaż fakultety skończyłaś dwa,
to z ust ci się wyrwało: — Oj, ożeż „ka”.
A brzmiało tak rozkosznie, jak ojejku,
jak słońce się świeciłaś po olejku,
olejek wraz z ręcznikiem popłynął w dal,
gdy uderzyła w ciebie już pierwsza z fal.
A po niej było jeszcze innych wiele,
więc się zrobiłaś sina jak topielec
i tak by twój się skończył życia bieg,
żebym cię nie wyciągnął znów na ten brzeg.
Od tego czasu razem już lat szesnaście
jeździmy na tę plażę, no i właśnie,
aż wstyd się głośno przyznać, przykra sprawa,
lecz teraz bym cię z morza już nie wyławiał.
Już morał tej piosenki, taki banalny,
że nie istnieje związek idealny
i nie wiem ciągle jaka to przyczyna,
że to co źle się kończy, się dobrze zaczyna?.Głos w sporze o podanie
jelenia na ścianie
Można wyważać drzwi już otwarte,
nogami w górę obracać kota,
lecz się sklejają biblie podarte.
Piękno to jest prostota.
Strofy zawiłe, myśli pokrętne,
papier pokorny, nie jęknie,
lecz nic nie zmieni tego, że siłę
ma to co proste, bo piękne.
Można się rzucić w objęcia elit,
czerpać moc z wyjątkowości,
lecz więcej piękna będziecie mieli,
gdy zobaczycie świat prościej.
I choć niektórym zajedzie kiczem
to, o czym piszę, to wszystko
nie zmieni prawdy — jelenia życiem
nie salon jest, lecz rykowisko.
Może dlatego nie kupię sobie
i nie zawieszę na ścianie,
dzieła, na którym jeleń w salonie
człowieka je na śniadanie.
Lubiła jadać na śniadanie
poziomki — skąpane w śmietanie,
torcik bezowy, pączka z różą
i bajaderkę — niezbyt dużą.
Drugie śniadanie mało tłuste —
ptyś z kremem przegryzany chrustem.
Na obiad — tarta z ananasem
i tiramisu, bo ma klasę.
Na podwieczorek — magdalenki,
naleśnik z dżemem, ale cienki,
a na kolację — lody z pudła,
by przez noc zbytnio nie wychudła.
Tak nabawiła się cukrzycy
i zmarła. Teraz w cukiernicy
jej prochy stoją. Plotka chodzi,
że mąż herbatę nimi słodzi.Głos w sprawie myślenia
Mówią — myślenia nie boli,
a więc myślę,
myślę do woli,
o tym,
a też i o owym
i coraz silniejszy ból głowy
odczuwam,
a myśli się mnożą,
włosy na głowie się srożą,
a serce wali jak młot,
zimny oblewa mnie pot
i coś od środka mnie skręca.
Ból głowy mej wzmaga ból serca,
a ja w tej bólu godzinie
wciąż myślę, że pewnie ból minie.
Nie minął,
ciągle się wzmaga.
Myślenie nie boli?
To blaga!
Kto mówi — myślenie nie boli,
nie myśli,
a tylko pierdoli.Potop i tęcza
Przez okno patrzę — okolica
mym oczom w deszczu się rozmywa,
strumienie płyną po ulicach,
płyną, a wody wciąż przybywa.
Jak Noe chcę budować arkę,
ale w piwnicy mam narzędzia,
piwnica zaś zalana całkiem,
więc z mojej arki nic nie będzie.
Po kilku dniach na niebie tęcza,
jak grzyb po deszczu nam wyrosła
i wtedy usłyszałem księdza,
co stwierdził, że to kara boska.
— A potop? — grzecznie zapytałem.
On oczy swoje wzniósł ku chmurom
i stwierdził to, co przypuszczałem,
że potop w zgodzie jest z naturą.Młodość i zapylanie
Róża jeszcze nieduża,
a młodości w niej burza,
więc się rzuca do słońca co chwila.
Dąsy ma, robi fochy,
gniew nią targa i szlochy,
bo ją pewien bąk nie zapyla.
Ma na listkach wypryski,
ale nie przez opryski,
bo to jest zwykły trądzik młodzieńczy.
Bąk tymczasem na stronie
dwie zapylił piwonie
i do trzeciej szelmowsko się wdzięczy.
Morał — nie każdy owad
leci na róży powab,
choć powabu ma róża najwięcej.
Bąk nie wszystko zapyla,
choć zapyla co chwila,
ale co, to dyktuje mu serce.Dwa gołębie i miód w gębie
Na ławce w parku przysiadł gołąb,
a do gołębia dosiadł drugi
i bardzo było im wesoło,
od czystej wody, tej ze strugi.
Skrzydłami coś pokazywały,
gruchały głośniej, szczerząc dzioby,
z niedowierzania oniemiały,,
to widząc, starsze dwie osoby.
Aż jeden gołąb spadł pod ławkę,
a chwilę potem zleciał drugi
na szczęście na zieloną trawkę,
legły i złapał je sen długi.
Troskliwe dwie wiewiórki młode,
sprawdziły czy gołębie żyją,
a potem im ze strugi wodę
przyniosły, licząc, że wypiją.
Gołębie widząc wodę wrzasku
tyle zrobiły, co i krzyku,
a potem deklarację miastu
złożyły, że są na odwyku.
Zmartwione ową deklaracją
były te dwie wiewiórki rude,
bowiem gołębie przed kolacją
piły, miast czystej wodę, wódę.Prostata i dzieci
Kropla za kroplą, kap, kap, spada,
a ja o rwącej rzece marzę,
gdy stoję wciąż przy pisuarze
i mam na plecach wzrok sąsiada.
Kropla za kroplą, kap, kap, leci,
a raczej na dół sunie z wolna,
a za plecami młodzież szkolna
głupio się cieszy, jak to dzieci.
Dziecięce lata szybko płyną,
młodzieńcze jeszcze szybciej lecą,
więc to co wczoraj było hecą,
dzisiaj problemów jest przyczyną,
Więc póki co, cieszcie się dzieci,
bo fajnie, że wam dobrze leci.Sonet o dobrej robocie
Kebab na ruszcie się obraca,
na tackę tłuszcz powoli kapie,
a nieopodal w bramie gapie
myślą, czy praca się opłaca.
Po kebab stoi ludzi rządek
a gapie w bramie stoją dalej
i kłócą się, aż któryś — nalej! —
krzyknął — bo musi być porządek.
Kebab się skończył. Zamknął Turek
na cztery spusty biznes cały,
a gapie w bramie tak, jak stały,
stoją, a obok flaszek sznurek.
Jakież to szczęście, że są tacy,
co debatują wciąż o pracy!Sonet energetyzujący
Poeci, wiersze — dzieci z zabawkami w rękach
błąkają się jak gwiazdy w bezkresnym wszechświecie,
po fejsbukach, youtubach i po całym necie.
Być poetą tułaczka to i ciągła męka.
Ten polubił, ten zganił, ten przeszedł bez słowa,
ktoś zostawił serce, ktoś skrzywioną minę.
Jeśli prądu zabraknie to całkiem przeminę,
myśli trapiona lękiem pełna wierszy głowa.
Zacznij wiersze w kamieniu ryć, by zanik prądu
nie wyrzucił do kosza twych strof wiekopomnych,
apel ten do poetów — rycerzy niezłomnych
kieruję, a o kamień apel ślę do rządu,
bo jeśli dostaw prądu system się wywróci
niech przynajmniej ktoś kamień w stronę wieszczów rzuci.Niema Agata
W pałacu, który oddziela krata
od społeczeństwa, żyje Agata.
Żyje, choć myśli, że jej tam nie ma
ogromnie wielu, bowiem jest niema
i nawet gdy ją pismak przyciśnie —
nawet nie piśnie.
Śniadanie, obiad oraz kolacje
zjada bez słowa, a i kreacje,
kiedy odziewa nie mówi nic,
więc fonię może wyciszyć widz,
bo choćby miał ją wnet pożreć rekin
nie piśnie słowa — manekin.
Mąż, że jest twardy, mówi bez przerwy,
zadziera bródkę, a ją choć nerwy
łapią, to nawet słowa nie szepnie,
tylko się skrzywi, lekko go klepnie
lub nagle zmierzy spojrzeniem wilczym
i jak milczała, tak milczy.Święty gość
W Krakowie umarł pewien gość,
w mojej opinii człowiek święty,
bo nie klął jak szewc, lecz „psia kość”
krzyczał, gdy płacił alimenty.
Cichutko na mej klatce spał
i o porządnych śnił kobietach,
gdy mały łyk brzozówki brał
i chleba krztynę, jak asceta.
Czasami do kościoła szedł,
w ostatniej ławce się rozsadzał
i nabożeństwa mącił bieg,
gdy dziwną mową z niebem gadał.
Brodę miał długą niczym mnich
i reklamówki cztery z Lidla,
a w reklamówkach czterech tych
napitek miał dla siebie i dla
kompanów, którzy o nim „mistrz”
mówili i chwiejącym krokiem
szli, gdzie ich powiódł ów mistrz, gdyż
on miał szacunek pod mym blokiem.
Lubiły go sąsiadki te,
które bezdomne karmią koty,
bo czasem dał im puszki dwie,
których już nie miał jeść ochoty.
Gdy odszedł wielki stał się cud,
przez tydzień nikt się tu nie upił.
To tylko święty sprawić mógł,
a kto nie wierzy, ten jest głupi.Jego piosnka
czyli piosnka polskiego emigranta w Wielkiej Brytanii
Do kraju tego,
gdzie i ksiądz, i żołnierz
do gardła leje,
a nie za kołnierz,
do tego kraju,
gdzie w puszczy za drzewa
krew się przelewa,
do tego kraju,
gdzie tym, którym mało,
już się przelało,
a tym, u których dobrze się dzieje,
rząd coś doleje,
do tego kraju,
co dziś jak pochodnia
płonie, bo leją oliwę do ognia,
do tego kraju
wrócić mam nadzieję,
bo tu wciąż leje.O zgubnych skutkach dobrych przykładów i wiary w siebie
— Naśladuj od siebie lepszych —
słyszał dzieciak młody,
nie umiejąc pływać, wpieprzył
się zatem do wody.
— Uwierz w siebie, a dasz radę,
wiara czyni cuda!
Choć miał usta sinoblade,
wierzył, że się uda,
lecz utonął, gdy po wodzie
chciał przejść, jak po glebie.
Nie przesadzaj, choć jest w modzie
mocno wierzyć w siebie
i choć pewien Nazarejczyk
tak chodzić dał radę,
to zastanów dobrze się, czy
też masz pójść tym śladem.Kobieta, czy życie
To nadzwyczajny dylemat,
przed którym staje poeta —
co jest piękniejsze z dwóch zjawisk —
życie, czy może kobieta?.
Dylemat dla Salomona,
wart jednak prawdy odkrycia.
Chce się powiedzieć — kobieta,
lecz czymże kobieta bez życia?
To fakt, więc jednak życie,
ale znów spójrzmy, niestety
życie niewiele też warte,
gdy wiedziesz je bez kobiety.
Tak więc nie sposób nic wybrać,
dowiodłem tej prawdy niezbicie,
bo najpiękniejsze są razem —
i kobieta, i życie!Dytyramb na cześć Latryny
Zeusy, Dionizosy, czy też Apolliny —
bóstwa te nic niewarte,
gdy nie ma Latryny,
albo też, gdy Latryna
od środka
na skobel
zamknięta,
a ja biedak już wiem co wnet zrobię,
lecz nie wiem gdzie,
bo wokół tylko ta jedyna,
tak wielce upragniona przeze mnie —
Latryna.
Na cześć Latryny skaczę
(tak z nogi na nogę),
w drewniane drzwi kołaczę,
krzycząc, że nie mogę,
po pomoc olimpijskie bogi wołam święte,
tymczasem z wnętrza słyszę
okrutne — Zajęte!
Czekam.
Nareszcie wolna!
No cóż, poniewczasie,
a ja wiem,
że zbyt długo żyć bez niej nie da się.Bocian
Gdzie się dróżka z zachodu na wschód
z dróżką północ — południe przecina,
skromne życie z rodziną swą wiódł
pewien bocian na czubku komina.
Gniazdo swoje przed laty tam wzniósł,
bo z komina od lat nie dymiło,
właścicieli los zabrał stąd już
dawno temu, więc dobrze mu było.
Z żoną dzieci wychował tu moc,
bo dokoła mokradeł jest mrowie,
więc co w dzioby im włożyć co noc
nie roztrząsał w niewielkiej swej głowie.
Aż tu roku pewnego, psia mać,
za tak podłą, jak podły los cenę,
domek ten trzeba było sprzedać
i dziś stoi tu willa z basenem.
No a bocian? Nieborak tu już
nie zagląda, bo miejsce jest szpetne,
a w dodatku nikt nie chce go tu,
gdzie małżeństwo osiadło bezdzietne.Nie ma tego złego…, czyli o molach i pewnej pannie
na i po kwarantannie
Zalęgły się w szafach pewnej pannie
mole, bo panna na kwarantannie
była, a to szczęśliwy traf
dla moli był, bo panna z szaf
nie wyciągała żadnych kiec,
chodząc sauté, tak można rzec,
a że ta panna celebrytką
była, więc z każdą zżartą nitką
czuł się zwyczajny dotąd mól,
jak mega gwiazda, życia król.
Po dwóch tygodniach kwarantanny,
aż się roiło w szafach panny
od tłustych moli. Mole te
można przyrządzić więc sauté,,
no a pocięte kiecki, bluzki
sprawdzą się, by odcedzić kluski,
bo jak wiadomo teraz w cenie,
bardziej niż ciuchy, jest jedzenie.Vilanella antydietetyczna
Nie męcz skarbie się ostrą głodówką,
nie jedz tylko jarmużu, a zwłaszcza
nie popijaj mizerii kranówką.
Wiem, nadwaga ci szkodzi na zdrówko,
lecz choć problem z dopięciem masz płaszcza,
nie męcz skarbie się ostrą głodówką.
Płatki z mlekiem przegryzaj parówką,
lecz choć to twe krągłości wypłaszcza,
nie popijaj mizerii kranówką.
Choć ci przykro, gdy nazwie cię krówką
ten, co sam cię jak krowę ugaszcza,
nie męcz skarbie się ostrą głodówką.
Kilogramów nie przejmuj się stówką,
a choć zrzut ich to bardzo upraszcza,
nie popijaj mizerii kranówką.
Nic to, że twa relacja z lodówką
plany diety wciąż zaprzepaszcza.
Nie męcz skarbie się ostrą głodówką,
nie popijaj mizerii kranówką.Dytyramb, który jest na cześć tych, co chcą ciastko mieć i zjeść
Dytyramb piszę dziś na cześć
tych, co chcą ciastko mieć
i zjeść,
bo oni ból wyboru znają:
mają — nie jedząc,
jedząc — nie mają,
a trudno ten stan rzeczy znieść,
wszak chciałoby się mieć
i zjeść,
choć jednocześnie każdy wie,
że albo ma się,
albo je.
Każdy też inną prawdę zna,
że je się tylko, gdy się ma,
a gdy się nie ma?,
niesie wieść,
nie je się,
bo nic nie ma jeść.
W marzeniach tylko można chcieć
zjeść ciastko
i to ciastko mieć,
więc wam, co chcecie mieć
i zjeść,
dytyramb piszę dziś na cześć!Buty
Buty w historii ludzkości,
buty w historii narodu
znaczenie mają, bo ludzie
w butach, nogami do przodu
odchodzą,
a potem w butach
drałują sobie do nieba,
a więc o butach,
jak ludziach —
pamiętać trzeba.
A jeśli zmarły nie miał butów?
To mniejsza czeka go pokuta,
bo nieobutych nie przystoi traktować z buta,
poza tym o tych nieobutych,
jak o tych, którzy mają buty,
mówimy w śmierci minutach —
umarli w butach,
więc
tak jak rzeczy ostateczne,
buty — odwieczne są
i wieczne.Bajka o Smoku Wawelskim
Wawelski Smok z pieczary swej
wyruszył w stronę Rynku,
liczył, że zje dziewice dwie,
albo i trzy, w Wierzynku.
Za stołem usiadł, łapę wzniósł,
przybiegł i w pas się kłania
kelner, lecz szczerze wyznał mu,
że nie ma z dziewic dania.
Rozczarowany wyszedł Smok,
łapą po łbie się skubie,
popatrzył w stronę Grodzkiej, w bok,
gdzie dziewcząt moc w night clubie.
Otworzył drzwi i dziarsko wszedł,
zapytał o dziewice,
przez to jedynki stracił dwie
i trafił na ulicę.
Nie było dziewic w KFC,
nie było ich w kebabie,
więc biedny Smok zawiesił wzrok
na niedziewiczej babie.
To Smoka był fatalny błąd,
bo baba ta upadła,
ale nim się zdarzyło to
biednego Smoka zjadła.Dobre złego początki
To stało się na plaży z samego rana,
bez parawanu byłaś, nieubrana,
jedynie ręcznik skrywał twoje wdzięki,
wtem wiatr się silny zerwał…,i porwał ręcznik.
Do morza za nim wbiegłaś, nieroztropnie,
a Bałtyk przecież zimny jest okropnie,
więc chociaż fakultety skończyłaś dwa,
to z ust ci się wyrwało: — Oj, ożeż „ka”.
A brzmiało tak rozkosznie, jak ojejku,
jak słońce się świeciłaś po olejku,
olejek wraz z ręcznikiem popłynął w dal,
gdy uderzyła w ciebie już pierwsza z fal.
A po niej było jeszcze innych wiele,
więc się zrobiłaś sina jak topielec
i tak by twój się skończył życia bieg,
żebym cię nie wyciągnął znów na ten brzeg.
Od tego czasu razem już lat szesnaście
jeździmy na tę plażę, no i właśnie,
aż wstyd się głośno przyznać, przykra sprawa,
lecz teraz bym cię z morza już nie wyławiał.
Już morał tej piosenki, taki banalny,
że nie istnieje związek idealny
i nie wiem ciągle jaka to przyczyna,
że to co źle się kończy, się dobrze zaczyna?.Głos w sporze o podanie
jelenia na ścianie
Można wyważać drzwi już otwarte,
nogami w górę obracać kota,
lecz się sklejają biblie podarte.
Piękno to jest prostota.
Strofy zawiłe, myśli pokrętne,
papier pokorny, nie jęknie,
lecz nic nie zmieni tego, że siłę
ma to co proste, bo piękne.
Można się rzucić w objęcia elit,
czerpać moc z wyjątkowości,
lecz więcej piękna będziecie mieli,
gdy zobaczycie świat prościej.
I choć niektórym zajedzie kiczem
to, o czym piszę, to wszystko
nie zmieni prawdy — jelenia życiem
nie salon jest, lecz rykowisko.
Może dlatego nie kupię sobie
i nie zawieszę na ścianie,
dzieła, na którym jeleń w salonie
człowieka je na śniadanie.
więcej..
