- W empik go
Śmierć na blogowisku - ebook
Śmierć na blogowisku - ebook
Internet sam w sobie jest czymś wirtualnym, ale wspomaga się rzeczywistością, a rzeczywistość coraz mniej funkcjonuje bez internetu. Kanapka o wiele lepiej smakuje po wstawieniu jej zdjęcia na Instagram, a nowe buty bez zdjęcia na Facebooku po prostu nie istnieją i zdecydowanie lepiej się noszą, nawet jeżeli piją, uciskają i powodują odcisk na odcisku. A zbrodnia w internetach sprzedaje się jak świeże bułeczki.
Kolejna powieść bestsellerowej autorki, która nieodmiennie przyprawia czytelników o ból brzucha. Ze śmiechu.
Kategoria: | Kryminał |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-66630-95-6 |
Rozmiar pliku: | 1,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
To był ten moment i to miejsce, kiedy coś musiało się stać. Sprawę załatwił nóż. Krzyk ofiary nawet nie przedarł się przez knieje i ostępy, a w sumie także przez rachityczny lasek dookoła domu, choć ktoś go usłyszał. W końcu, choć nie było ich wielu, to jednak mieli sąsiadów.
– Zabiję cię, kretynie! – krzyknęła ona.
– Ja ciebie też, a nawet bardziej! – odkrzyknął on i rzucił się na nią z nożem. I choć brzmiało to jak miłosne przekomarzanki, było jednak aktem zbrodni.
Niewierna żona równie niewiernego męża za przyczyną środków psychoaktywnych, których używali często i w nadmiarze, oraz odrobiny alkoholu została przetransportowana tym nożem na tamten świat, jak niektórzy twierdzili nieco niedokładnie.
Coś z niej zostało.
No i została klątwa.2
Maniutek jako wampir odkleszczowy bardzo niskiej klasy wyruszył z domu, żeby się posilić. Krwi nie łaknął, wino mu wystarczyło.
Jego matka wyjrzała niepewnie za nim. Zobaczyła, jak idzie przez las w kierunku domu Księżnej, a właściwie terenów biwakowych, na których było zdecydowanie głośno.
– Kierunek wschód, tam musi być jakaś libacja – powiedział Maniutek, wzbudzając podlaną zgrozą niechęć matki. Ta rozejrzała się dookoła i w dali zobaczyła biały cień, a właściwie niewyraźny zarys, bladej i chyba nagiej kobiety w papilotach na głowie.
To musiała być ona. Postrach wszystkich, którzy mieli to nieszczęście, że byli spokrewnieni z mordercą. Nawet teraz, po latach. Ciotka z zaświatów znów szła bruździć tym, którzy zostali. Ich rodzinom i potomkom, szła marnować życie Maniutkowi!
Minęło tyle lat, a ona nie chciała odpuścić.
Matka Maniutka postanowiła coś z tym zrobić.
Chciała odwrócić klątwę, ale to nie miało sensu, musiała przechytrzyć zjawę. Znając jej zamiłowanie do używek, wyprodukowała swojską kiełbasę i nafaszerowała ją marihuaną, powiesiła do wysuszenia, a potem, uzbrojona w saperkę, poszła rozkopać grób.
Kiedy już go rozkopała i wróciła do domu, kiełbasy nie było.3
Tej nocy impreza przy ognisku była wyjątkowo udana. Ciotka z zaświatów albo ktoś inny, tego nie byli pewni, przyniósł świetną kiełbasę, była tak pyszna, że Maniutka trzeba było wyławiać z jeziorka, jeden z biwakowiczów prawie skręcił sobie kark, a Księżna dostała biegunki i została nawiedzona. Ciotka z zaświatów poddała jej pomysł na całkiem spory zarobek, który nie wymagał pracy i nakładów.
W międzyczasie trzy razy wzywano karetkę, w tym dwa razy do Maniutka, raz po tym, jak się topił, drugi – po tym, jak dopadła go matka i skatowała za kradzież kiełbasy rurą od odkurzacza. Naprawdę skatowała, tym bardziej że się nie bronił.
– Musicie się zabezpieczyć! – krzyczała, powodując dziki chichot obecnych, choć w sumie ten chichot wywoływała raczej kiełbasa. – To się źle skończy! Przecież ciotka z zaświatów zrobi wszystko, żeby tu się stało coś strasznego. To będzie masakra!
– Właśnie – stwierdziła z oddali, choć głośno, kobieta w papilotach, nie była naga, ale z daleka i tak nie było widać. – Wszyscy się tu wymordują!
Niestety, miała wiele racji.
Może to było przeczucie, a może życzenie albo – jak mówili niektórzy – to ona sama była ciotką z zaświatów, w każdym razie już kilka dni później korytarze pałacu i ziemia dookoła jeziora spłynęły krwią, a zwłoki…
Ale po kolei…
Blogowisko było wytworem internetu oraz, co tu dużo mówić, sił nieczystych. Zresztą wszelkich możliwych sił, bo było czymś, co zaistnieć musiało.
Pewne rzeczy i zdarzenia są po prostu nieuniknione, choć wydawać by się mogło, że można ich uniknąć. Nic bardziej mylnego.
Internet sam w sobie jest czymś wirtualnym, ale wspomaga się rzeczywistością, a rzeczywistość coraz mniej istnieje bez internetu. Jedno zahacza o drugie, zazębia się i jest odzwierciedleniem drugiego. Kanapka o wiele lepiej smakuje po wstawieniu jej zdjęcia na Instagram, a nowe buty bez zdjęcia na Facebooku po prostu nie istnieją i zdecydowanie lepiej się noszą, nawet jeżeli piją, uciskają i powodują odcisk na odcisku.
Kiedyś taką funkcję pełniły niedzielne spacery, które dawały możliwość spotkania wrednych koleżanek i napawania się ich zazdrością, która była zbawienna, jeżeli chodzi o odciski i nagniotki. Teraz spacery to anachronizm, wystarczy sieć.
I działa to w pełnej symbiozie – wszystko, co zaczyna być modne w internecie, natychmiast zaczyna pojawiać się w tak zwanym realu, a to, co dzieje się w realu, bardzo pomaga rozwijać się temu, co wirtualne.
I nie dotyczy to tylko ciuchów czy mody w pojęciu ogólnym.
To dotyczy wszystkiego.
Kuchni, literatury, makijażu, a nawet skłonności do piromanii.
Rapacholin chciał zawładnąć internetem tak, jak internet zawładnął nim. Być kimś, a może nawet zacząć sobie odrobinę w nim królować, a tu zasięgi spadały. Leciały na potęgę. Potrzebował pomocy.
– No dawaj, mów, gadaj! – zadzwonił do kolegi, dość odjechanego i nieco oderwanego od rzeczywistości gostka, który jednak potrafił dobrze doradzić we wszelkich dziedzinach. Robił świetne memy, a nawet produkował większość durnych cytatów przypisywanych Paulowi Coelho, choć czasami przesadzał.
– Albo komp, albo dupa! – oświadczył, co Rapacholin wziął sobie do serca.
– Masz rację, to jest genialne! – zawołał.
I tak pomyślał, a potem przyjrzał się swojemu komputerowi. No, powiedzmy, najlepszy nie był, kosztował ledwie piętnaście tysięcy, bo Księżna była skąpa. Rapacholin zapłakał rzewnymi łzami nad swoją dolą. Jak miał pracować na rzęchu? Wziął komputer z niechęcią w obie ręce i z obrzydzeniem wyrzucił go przez okno. Z obrzydzeniem, ale i z rozmachem. To była jego wina, tego gównianego laptopa! Profesjonaliści na gównie nie pracują, tak zdecydował.
Wrzask pod oknem jeszcze go w tym upewnił.
Przechodząca przypadkiem pod oknem kobieta popatrzyła w górę trochę niechcący. Świetlisty dysk, który leciał w jej kierunku, wirując i skrząc się w słońcu, przywalił jej tak mocno, że zemdlała. Straciła też dwie górne jedynki, ale to nic w porównaniu z poczuciem rzeczywistości. Księżna miała głowę na karku, kazała jej zapłacić za porysowaną obudowę laptopa.
– Gdzie z zębami?! To jest elektronika, kobieto! – oświadczyła, głaszcząc laptopa czule i przy okazji wyliczając straty, które opiewały na trzydzieści tysięcy, bo doszły i moralne.
Turystka oczywiście zapłaciła, ale czuła się zachipowana.
W końcu to był kosmiczny laptop.
Kolejny telefon do znajomego sprowadził Rapacholina na dobre tory.
– Albo komp, albo dupa! – znów powiedział mu doradca. I Rapacholin znów wziął sobie te słowa do serca.
– Masz rację, to jest genialne! – podziękował i natychmiast pobiegł wyrzucić przez okno przygruchaną niedawno dziewczynę.
O mało nie skończyło się to katastrofą, na szczęście wystarczył gips.
Dziewczyna była waleczna, dwa lewe sierpowe załatwiły Rapacholina na cacy, a schody pod domem, na które go zrzuciła, dały mu kilka tygodni przymusowego wypoczynku.
I tu pomogły Księżna oraz ciotka z zaświatów. Księżna postraszyła dziewczynę oskarżeniem o usiłowanie zabójstwa, ciotka interwencją siły wyższej. Dziewczyna uciekła nocą.
Księżna Władzia i ciotka z zaświatów były jak najbardziej realne. Jedna trochę bardziej, druga trochę mniej, ale jednak… Księżna nie była żadną księżną, miała jednak włości, czyli całkiem spory dom i kilka hektarów terenu wraz z jeziorem.
Leżało to niejako odłogiem, bo w zasadzie na siebie nie zarabiało, a powinno.
Księżna nie zmierzała jednak do zarabiania w sposób zwyczajny, standardowy czy oczywisty. Jej chodziło o nieco inną działalność, taką, która – ocierając się o dobroczynność – byłaby dobroczynna i dla niej.
Ciotka z zaświatów objawiała się zazwyczaj tylko Księżnej i podpowiadała jej, co ma robić, a że były skłócone i całkowicie nienormalne, wpadały na coraz to dziwniejsze i bardziej niezwykłe pomysły, z których kilka skończyło się makabrą.
Ich komitywa nie powinna była zaistnieć, gdyż Księżna i ciotka nie pałały do siebie miłością. Zresztą sama kwestia pałania lub nie była utrudniona ze względu na stan skupienia ciotki z zaświatów. Była w zasadzie nieżywa, to znaczy nie tylko w zasadzie: w ogóle była nieżywa, martwa i pochowana. Dla jednych nie istniała, dla innych trochę jednak tak. Ludzie wierzą w różne dziwne rzeczy. Niektórzy twierdzili, że ciotka jest duchem albo zjawą, ale to akurat pewne nie było. Mogła być po prostu wytworem tej czy innej chorej wyobraźni, jakiejś zbiorowej lub osobistej histerii, mitem, legendą albo ziszczającą się przepowiednią.
Rapacholin, któremu leżały na wątrobie popularność i spadek w dziedzinie atencji, a właściwie nie spadek, ale poważna klapa, był pociotkiem Księżnej (chyba był, co nie zostało udowodnione, niektórzy uważali go za jej kochanka, ale to, co uważają ludzie, nie zawsze jest prawdą) i razem z nią usiłował wszystko naprawić.
Bycie lub niebycie pociotkiem Księżnej nie miało znaczenia, bo się lubili, odbierali na tych samych falach, pragnęli mniej więcej tego samego i doskonale się dogadywali oraz, co nie bez znaczenia, uzupełniali.
– No dawaj, mów, gadaj! – zwrócił się tym razem do Księżnej, bo uziemiony gipsem trochę nie miał wyboru.
– Albo komp, albo dupa! – oświadczyła tym razem Księżna, co do chłopaka nie za bardzo przemówiło, bo już tak jakby gdzieś to słyszał. – Zbieraj się i zróbmy jakąś imprezę, jakiś deal, jakieś zamieszanie. Bez tego dupa blada, komp nie pomoże, nawet gdyby był ze złota!
Wreszcie zrozumiał przesłanie.
Rapacholin rzadko się odurzał, a kiedy był w gipsie, nawet rzadziej, ale miewał trudności w rozumieniu czasami podstawowych spraw.
Tym razem zrozumiał, że albo się zabierze za komputer, albo będą kłopoty.
Język polski bywa trudny!
Rapacholin przeprosił stary, zdezelowany i porysowany zębami komputer i zaczął działać. Tylko że tym razem to komputer się obraził. Najpierw padła bateria, potem twardy dysk, potem komputer znów wylądował za oknem, ale tym razem z Rapacholinem, który – łapiąc zasięg – za bardzo się wychylił.
W sumie nawet nic się nie stało, tylko gips trzeba było zakładać od nowa.
Księżna bez Rapacholina była smutną starszą panią okutaną w szal z czaszkami, który nosiła prawie zawsze i wszędzie, a on bez niej – Janem bez Ziemi. Choć, niestety, nie tym historycznym. Jego rodzice – tak samo jak Irlandczycy w odniesieniu do Jana bez Ziemi – uznali, że jest źle wychowanym dzieckiem, z którego nic dobrego wyrosnąć nie może. Zapomnieli wyraźnie, kto go wychowywał. Inną sprawą było to, do czego dążyli, a te dążenia się rozmijały. Rodzice chcieli, żeby miał nudną, ciężką, słabo płatną, ale stabilną pracę, on chciał zarabiać krocie i się przy tym nie męczyć.
– Mamo, tato, jesteście dinozaurami. Po co mi ta męka?? Ja chcę być kimś!
– No, ale kim, synku? – zapytała zaniepokojona matka, która znała swoje jedyne dziecko.
– Zostanę patostreamerem!
To bardzo matkę ucieszyło.
– Lekarz to zawsze lekarz – powiedziała z westchnieniem – choć ginekolog ma lepiej. Żywe ludzie są chociaż ciepłe! – dodała i uspokoiła się całkowicie. Tylko nie wiedziała, jak sąsiadkom powiedzieć, że syn się w umarlakach babrze.
Dla Rapacholina sposobem na zarabianie była sieć, ale ostatnio szczęście w banknotach jakoś go, niestety, opuściło.
Blog mu padł. Nie, że jakoś tak na chwilę czy coś, ale chłopak zaliczył poważny dół w liczbie odwiedzających. Ostatnimi czasy wchodziło do niego ledwie sto, dwieście osób dziennie, a i ta liczba spadała, zdarzały się dni, kiedy miał tylko dziesięciu odwiedzających. Nieważne, co robił, jak kombinował, gdzie się promował. Mogła to być wina cięcia zasięgów przez Facebooka albo po prostu ludzie się Rapacholinem zwyczajnie znudzili.
Boże, jak to bolało!
To było nie do zniesienia i chłopak zaczynał mieć już myśli blogobójcze, takie w stylu „rzucić to w diabły i zająć się czymś innym!”. Niestety, nie miał innych pomysłów na życie, kwalifikacji też w sumie nie, kochał być blogerem! On chciał w tej dziedzinie działać i na tym zarabiać. Reanimacja bloga nie powiodła się ani po tym, jak pokazał zdjęcia z urodzin, na których połowa gości zaliczyła zgon, ani kiedy zrobił wywiad z bardzo znaną w internecie twórczynią zabawek seksualnych z modeliny i masy solnej, choć rzeczywiście miał wtedy trochę więcej wejść, bo modelina działała jako tako, ale masa solna się nie sprawdziła i kilka osób chciało za wszelką cenę pozwać kogoś za obrażenia.
Gdyby chociaż jego, to byłoby w miarę w porządku, bo nikt by go nie skazał, a sława by poszła w ruch. Niestety…
Nikt go nie pozwał, nie obraził, nawet nie wyzwał.
No, poza turystką, która straciła zęby na laptopie, ale od razu wyszło, że nawiedzona, bo twierdziła, że laptop ją zachipował, i, niestety, to ona zyskała całe mnóstwo zainteresowania jego kosztem.
To było bardzo deprymujące.
Podpalenie kilku śmietników i samochodu sąsiada też niewiele dało, dostał tylko po kieszeni, kiedy filmiki dotarły do policji.
Bo trzeba powiedzieć jasno – Rapacholin był blogerem interdyscyplinarnym.
Mógł zajmować się wszystkim. Nie uciekał od kontrowersyjnych tematów. Raz nawet napisał, że duży kuper u kobiet jest oznaką zdrowia i inteligencji.
Niby nic się nie stało, tylko w ciemnym zaułku w miasteczku ktoś go napadł, skopał, rozbił mu głowę i powiedział, że kobiety nie mają mózgu w pośladkach.
Ten ktoś pachniał Chanel nr 5, miał kręcone włosy i baseballa. Bolało. Siniaki schodziły mu przez trzy tygodnie.
Zaszył się u Księżnej.
Rapacholinem został z powodu rapu, ale i tak nikt tego nie zauważał.
Prawdę powiedziawszy, chciał stać się kimś sławnym, tak żeby blog praktycznie prowadził się sam i sam jakoś promował, promując przy tym i jego, nie wymagając jednocześnie od niego nakładów czasu, pracy czy pieniędzy.
Rapacholin dwoił się i troił, ale to, co było darmowe, zupełnie mu nie wychodziło i wymagało czasu, a więc darmowe (w zasadzie) nie było, bo czas to pieniądz, a to, co było płatne, wymagało pieniędzy, których nie miał.
Kombinował, miotał się, prosił, błagał, ale nic mu nie wychodziło.
Twórczyni zabawek seksualnych z modeliny i masy solnej musiał za wywiad zapłacić, bo ona była sławna, tak więc nie wyszedł nawet na zero, a przecież chciał zarabiać.
Choćby na reklamach, ale porządnie, nie tak, że dwanaście złotych co trzy miesiące, ale choć kilkadziesiąt tysięcy.
Wiedział, że przy pomocy ciotki z zaświatów i Księżnej będzie w stanie tego dokonać, bo ciotka mu się przyśniła i powiedziała.
– Rapacholinku kochany, zajmij się, kochany, serem białym, a ja zainteresuję się okablowaniem w malinowym chruśniaku. Deszcz i sperma na grzybie siada.
Ciotka nie powinna była mu się śnić z wielu względów, także praktycznych. Nie znał jej, a poza tym było coś jeszcze, co sprawiało, że nie powinna, ale cóż – sen to sen, nikt nie ma wpływu na to, o czym śni.
Bo mógł to być głupi wybryk własnego umysłu albo wtargnięcie na prywatne tereny senne dokonane przez zjawę…
Sformułowanie „Rapacholinku kochany” bardzo go zaniepokoiło, gdyż z ciotką z zaświatów pokrewieństwo go nie łączyło żadne, a nawet w pewnym sensie należał do osób, których ona, ta ciotka, powinna nienawidzić z całego serca.
Wraz z Księżną doszli do wniosku, że biały ser we śnie to zapowiedź zarobku, okablowanie wywiadów telewizyjnych, a deszcz i sperma to spływające na niego zaszczyty i kontakty. Oraz kontrakty.
Szczególnie sperma, bo jednak rzadziej się zdarza.
Fakt, że zapowiedziała mu to akurat ta konkretna zjawa, trochę go przeraził z pewnych względów, ale wiadomo, ser to może być ser, ale też ser.
– O kurczę, wiem! – wrzasnął. – Serem zostanę!
– Pleśniowym? – zapytała Księżna.
– Nie, kurwa, angielskim! Rozumiesz? Serem!
Należał do tych osób, które pewne sprawy traktują zdecydowanie wybiórczo. On tak właśnie robił, w horoskopy nie wierzył, chyba że były dobre, we wróżby tak samo, toteż sen zinterpretował na własną korzyść.
Malinowy chruśniak to miała być posiadłość Księżnej, a grzyb, wiadomo, trująca zazdrość wredoty internetowej oraz wszelkich trolli, którzy będą Rapacholina niszczyć, wynosząc go tym samym na szczyty popularności, bo wiadomo, ważne tylko, żeby nie przekręcili nazwiska.
Poza tym hejt rodzi hejt, a więc generuje ruch. Ludzie i boty wyzywają się, wkurzają i wynoszą cię niechcący na piedestały sieci. Potem ktoś przenosi to dalej, przekręca wszystko, pokazuje gdzieś na jakimś portalu, tam zaczyna się kotłować, a potem…
Tak można się dostać nawet do telewizji, a nawet do arystokracji!
I ta ciotka, martwa od lat, ale nadzwyczaj aktywna i w zasadzie niebędąca jego ciotką, choć czyjąś na pewno, ten sen, Księżna, to wszystko splotło się w jedno wielkie pragnienie sukcesu.
I to było waśnie to. Ten moment. Ta jedna chwila, która doprowadziła do powstania blogowiska, a także pośrednio do morderstwa, o czym jeszcze nikt nie wiedział, może poza ciotką z zaświatów, ale ona tę wiedzę zachowała dla siebie.4
Maniutek, jak już wspomniano, był wampirem trzeciej kategorii i bardzo sobie to cenił. Nie był specjalnie wymagającym człowiekiem ani wampirem zresztą też. Wszystko sobie cenił i to, że był wampirem, w sumie zawsze to lepsze niż bycie alkoholikiem, i to, że właśnie trzeciej kategorii, bo jednak to zawsze coś i jest możliwość awansu. Nie spał w trumnie, bo oficjalnie uważał to za niezbyt wygodne, nieoficjalnie po prostu trumny nie posiadał, nie pożywiał się ludźmi, a zwłaszcza kobietami, przekonany, że cała ta filozofia, w której jeżeli kogoś ugryziesz, to on się zamienia w wampira, jest nieco niedopracowana. Przecież jesteś tym, co jesz, a nie tym, co je ciebie, więc stał się bardzo wybredny, ale tak naprawdę bał się, że wyrosną mu piersi.
Co ciekawsze, nie obawiał się, że spleśnieje po serach pleśniowych ani że zakwitnie po kalafiorze, nie mówiąc już o skrzelach, które mogłyby pojawić się po zjedzeniu ryb.
Miał piersiową fiksację, fobię, ogólnie bał się kobiecych krągłości. Tyłki, cycki i brzuchy go przerażały, ale cycki najbardziej. Zaczęło się od tego, co przypadkiem usłyszał w kolejce w Biedronce. Chodziło o to, że komuś wybuchły piersi w samolocie. Bardzo to wziął sobie do serca i od tej pory bał się, że skoro mogły w samolocie, to mogą i w supermarkecie. Na ulicy albo na przykład w windzie.
W przejściu podziemnym też.
Artykuły w mediach internetowych mnożyły się jak cycki (tfu, grzyby) po deszczu i biły na alarm, powodując panikę oraz (u Maniutka) ataki szaleństwa. Tytuły były bardzo sugestywne: _Sztuczne piersi grożą eksplozją_, _Wybuchowe piersi zabiły człowieka_, _Cycki zagłady_, a nawet _Wybuch w fabryce silikonu_, co oczywiście przeraziło go najbardziej, bo skoro takie cycki mogły zburzyć fabrykę, to mogły zmieść z powierzchni ziemi Maniutka z przyległościami, czyli z całym miastem!
Ten wybuch śnił mu się po nocach. W sennych koszmarach widział już efekty wybuchu takich bomb piersiowych. Uogólnienia, które zastosował, zdecydowanie nieświadomie sprawiły, że tym bardziej unikał kobiet biuściastych oraz że zastanawiał się, co mają w środku.
Kiedy przypadkiem jego wzrok przykuł jakiś biust, zaczynał się trząść, ślinić i bełkotać. Maniutek, nie biust oczywiście. Natomiast jeżeli to biust zaczynał się trząść albo podrygiwać (ze śmiechu na przykład), Maniutka trzeba było zbierać z podłoża. Im większy biust, tym szybciej.
Zdecydowanie Maniutek urodził się w nieodpowiednich czasach. Kult dużego, wypełnionego silikonem biustu, którego zdjęcia mniej lub bardziej zawoalowane (choć zdecydowanie częściej raczej mniej) straszyły Maniutka z każdej reklamy czy strony internetowej, nie mówiąc już o Instagramie, po prostu go przytłaczały i sprawiały, że ten zwampiryzowany nieco osobnik uciekał. Unikał kobiet jak ognia.
Inna sprawa, że kobiety też go unikały, a więc możliwość ich gryzienia (czy jakiejkolwiek innej konsumpcji, niekoniecznie wampirycznej) została wykluczona w przedbiegach, bo Maniutek do przystojnych nie należał.
Z Maniutkowym wampiryzmem był jeszcze jeden problem. Chodziło o rozmnażanie. Jako człowiek zorientowany w temacie podejrzewał, że wampiry rozmnażają się odgórnie, a nie oddolnie jak reszta ludzkości. Inaczej mówiąc – paszczowo. To rozmnażanie paszczowe polegało na tym, że ktoś gryzł kogoś, a tamten ktoś także się nagle wampiryzował. Nie potrzebował do tego żadnych męskich przyrządów, żeńskich chyba też nie. Czyli kły jadowe czy jakoś tak, znaczy to coś, co wampiry miały w ustach, zastępują narządy płciowe.
Brrr.
Maniutek już sobie wyobrażał o wiele za dużo. Nie chciał, żeby mu wyrosły takie narządy w ustach, wolał do kobiet podchodzić starymi metodami.
Nie był też elegancki – ani po ludzku, ani po wampirzemu. Nie przesadzał z higieną, nie wyrywał włosów z uszu i nie czyścił paznokci, przekonany, że skoro żyje nocą, a noc jest ciemna, to nie ma co z tym przesadzać i że skoro nietoperze mają owłosione uszy, on też może.
Włosów z nosa nie usuwał, bo amerykańscy naukowcy ogłosili, że może to doprowadzić do śmierci.
Światła dziennego unikał, ale do niczego nie było mu potrzebne, po prostu wolał życie nocne. Pracować nie chciał, choć powinien. Jadał kaszankę, parówki, burgery i wszelkie inne wysokoprzetworzone jedzenie, po którym nic nie mogło mu wyrosnąć, choć raz w jakimś pasztecie znalazł kurzy pazur i zaczął obawiać się, że wyrosną mu szpony.
Utrzymywała go matka, która wolała Maniutka w takim wydaniu niż w każdym innym, a on wampirem został bardzo niedawno.
Wcześniej próbował różnych wcieleń. Spidermanem był tylko dwie godziny plus sześć tygodni w gipsie, Batmanem jedną noc plus miesiąc w gipsie, choć złamanym nosem straszył do dzisiaj.
Był też Shrekiem, kiedy się zatruł zepsutą kiełbasą, i wcale nie chodziło o gazy, choć fakt, wydobywały się z niego odory iście bagienne, ale o kolor, bo zzieleniał. Ogólnie tak jak Rapacholin chciał być kimś, ale podchodził do tego od drugiej strony.
Bycie kimś stało się ostatnio zdecydowanie ważnym aspektem ludzkiej natury, bo bycie sobą było już nie za bardzo korzystne.
I nieważne było, kim się jest, ważne, żeby się było kimś. To bycie kimś wymagało pewnego zainteresowania ze strony otoczenia, a najlepiej dużej liczby ludzi, niekoniecznie osób znanych osobiście. Ba, nawet lepiej, żeby były nieznane, ciotki, matki, kuzyni i siostrzeńcy odpadali w przedbiegach.
Koledzy ze szkoły mogli oczywiście być, o ile do tej szkoły czasami się chodziło, co w wypadku Maniutka nie miało (za bardzo) miejsca.
Jakiś czas temu został pogryziony (właśnie pogryziony, a nie ugryziony) przez kleszcza i to dało mu przekonanie, że stał się wampirem (niższej co prawda kategorii, ale jednak!). To dawało mu poczucie, że jest na dobrej drodze, by zostać wreszcie kimś ważnym.
Ważni ludzie są postrzegani właśnie jako wampiry, bankowe, energetyczne czy finansowe. Po prostu wszystko ciągną do siebie.
Ostatnio usłyszał, że jeden z pisarzy stał się wampirem wydawniczym, bo zassał wszystkich możliwych wydawców dla siebie i nic, ale to absolutnie nic nie zostawiał dla innych. I już nikogo wydawcy nie wydawali tylko jego… A inni, odstawieni od wydawniczej piersi pisarze strasznie się buntowali, ale że Maniutek o rynku wydawniczym pojęcia nie miał i książek nie czytał, więc o tyle go to obeszło, że na blogowisku był jakiś pisarz. Konkurencja w wampirzym fachu.
Ewentualna, bo pisarza nie znał, więc nie wiedział, czy to ten jeden konkretny wampir wydawniczy już zaistniały, czy może jakiś wampir wydawniczy _in spe_, który dopiero dobija się do wydawców i zasypuje ich tomami twórczości, licząc, że prędzej czy później ta twórczość go stworzy, tak jak on stworzył ją.
Maniutek tworzyć nie chciał.
O tym, że został pogryziony, przekonał się pewnego dnia rano, po udanej nocy. Idąc do łazienki, zauważył wyraźne ślady zębów i za nic w świecie nie chciał uwierzyć, że pogryzł go ratlerek sąsiadki chłopaka, u którego imprezował. Kiedy nad ranem spotkał pod blokiem rzeczonego ratlerka, szedł na czworakach, padając gdzie popadnie, nic więc dziwnego, że pies wziął go za konkurenta do swoich terenów wydalniczych.
I ta niepamiętna noc (bo jednak nic z niej z powodu upojenia alkoholowego nie pamiętał) sprawiła, że poczuł się lepiej.
Maniutek do tego wszystkiego bał się jeszcze wielu innych rzeczy, bo czytał nagłówki artykułów na stronach internetowych, ale nie czytał ich zawartości, tak więc wraz z wiekiem i czytaniem rosła w nim panika i przekonanie o zagrożeniu, jakie czyha na niego z każdej strony.
Po artykule _Najpierw katar, potem śmierć_ poszedł sobie amputować nos, na szczęście mu się to nie udało. Artykuł, który wydawał się Maniutkowi zapowiedzią katastrofy zdrowotnej, dotyczył kobiety, która kichnęła za kierownicą i rozjechała jeża. Wiadomo, śmierć jeża też jest przykra, ale on tego nie doczytał.
Po reportażu _Trąd powrócił_ Maniutek wysmarował się maścią ichtiolową – cały, włącznie z genitaliami, i schował do tapczanu, siebie, nie maść. Nie doczytał, że chodziło o szympansy. Trądu nie dostał, ale dopadła go straszliwa, wielobarwna, potwornie sącząca się reakcja skórna na maść.
I tak miał szczęście, bo początkowo zamierzał ją jeść.
Po nagłówku (bo jak już wiadomo, artykułów nadal nie czytał) _Matka zjadła pupcię niemowlaka_ wpadł w taką panikę, że zaczął się bać własnej matki, choć zdawał sobie sprawę (chyba), że niemowlakiem od dawna już nie jest.
Tłumaczenie, że chodziło o tort na _baby shower_, nic nie pomogło.
Był typem zdecydowanie maniakalnym.
Tacy ludzie stanowią zagrożenie czasami nie tylko dla samych siebie, choć początkowo uznawani są za sympatycznych, barwnych i uroczo szalonych. Ludzie często zapominają, że szaleństwo to po prostu szaleństwo, przy którym uroczy może być nawet pająk ptasznik, ale to okazuje się dopiero później.5
Blogowisko miało być miejscem spotkania blogerów wszelkiej maści, ale docelowo najbardziej tych książkowych. Piszących, czytających, recenzujących książki, promujących je, a nawet czasami także tych książki piszących, bo rozdział na tych, którzy tylko piszą o książkach albo tylko te książki piszą, już dawno stał się anachronizmem. Teraz każdy bloger książkowy przynajmniej marzy o pisaniu książek, a każdy pisarz prowadzi przynajmniej reklamowego bloga, gdzie czasami promuje książki innych pisarzy.
Rapacholin stwierdził jednak, że blogi książkowe w swoich literackich światach nie są tak opiniotwórcze i gotówkogenne jak te lifestylowe czy kulinarne, a on miał ochotę zaistnieć, a nie pisać książki, dlatego było mu wszystko jedno, kto przyjedzie, byle byli to ludzie wielcy.
To znaczy wielcy zasięgami i liczbą wejść, a nie swoimi prywatnymi osobowościami.
Tylko że to jest trochę masło maślane, jesteś piękny i bogaty, to jesteś wielki, jesteś wielki, natychmiast stajesz się piękny i bogaty, choćbyś miał pryszcze.
Kiedy jedna z instagramerek pokazała swoją wysypkę, której nabawiła się z powodu uczulenia, bardzo wiele młodych kobiet zaczęło sobie w Photoshopie dorabiać pryszcze.
Jedna nawet na biuście. Media oszalały!
To była wysypka stulecia, a zaczęło się od zwykłej pomyłki. Znana influencerka pochwaliła się, że ma uczulenie na kimchi, ostrą koreańską i bardzo modną potrawę, ale słownik w telefonie kimchi zmienił na kicz, a kto jak kto, ale każda licząca się blogerka (modowa, książkowa, filmowa, a nawet lifestylowa) powinna na kicz być uczulona już od urodzenia.
Wstydem było nie być uczulonym. Pryszcze były konieczne.
Jedna dziewczyna nawet poszła odrobinę za daleko – wysmarowała się klejem i posypała kaszą gryczaną, którą potem ładnie powlekła fluidem. Niestety, dostała uczulenia na klej, które akurat wyglądało paskudnie, tak paskudnie, że nie mogła tego nikomu pokazać.
Jej egzema nigdy, niestety, nie stała się modna.
I to nawet dobrze, bo gdyby tak się stało, połowa influencerek obdarłaby się ze skóry do żywego mięsa…
Wierząc w pomysł Rapacholina oraz biorąc pod uwagę senne sugestie ciotki z zaświatów, Księżna Władzia udostępniła chłopakowi swój teren oraz pałac, który pałacem był tylko z nazwy, ale był duży i mroczny. Posiadał całe mnóstwo pokoi, a także spory barak mieszkalny, który kiedyś był oborą, oraz miejsce na rozłożenie namiotów. Był także dostęp do jeziorka, w którym spokojnie ktoś mógł się utopić.
Niespokojnie w sumie też.
Czasowo jednak jeziorko pełniło funkcję kibelka i toalety, co w niedługim czasie powinno zaowocować interesującymi wysypkami, biegunką i ewentualnie czyrakami.
Wbrew późniejszym przypuszczeniom Rapacholin na wypadek typu utonięcie liczył tylko trochę, wiadomo: alkohol plus szaleństwo młodości jednym dają szybki transport w zaświaty, innym wstęp na topki i ścianki.
A on wierzył, że zaświatowy świat ciotki, zmarłej lata temu, ale wciąż obecnej i aktywnej, pomoże mu urządzić się wygodnie na tym świecie i sporo zarobić.
Ciotka nie musiała oczywiście nikogo topić, ale jakiś zawał czy pomieszanie zmysłów spowodować mogła jak najbardziej, a to też mogło odbić się szerokim echem o celebryckie ścianki.
Początkowo idea blogowiska jawiła się Księżnej i Rapacholinowi jako luźne spotkanie grupy co znamienitszych blogerów, mocno podlane winem i nieco szalone, z którego wyniknie coś większego, to znaczy trochę zdjęć, kilka wpadek i jakiś szum w internecie. Potem Księżna, podobno za poduszczeniem ciotki (której wierzyć z pewnych względów nie powinna, a która jej się notorycznie objawiała), zaproponowała, że można by to zrobić o wiele lepiej.
Zorganizować jakieś wywiady, wykłady, spotkania, zrobić własne ścianki, a do tego coś wykombinować w zakresie integracji, na przykład kilka konkursów i zabaw.
– Byle nie na poziomie imprezy urodzinowej dziesięciolatka! – zastrzegł Rapacholin, oczyma duszy widząc wygłupy z balonami albo bieg w workach, z którego mogło wyniknąć kilka interesujących wypadków.
I właśnie tak to się zaczęło.
Księżna wymyśliła grę ze zbrodnią.
Każdy zna takie gry miejskie, wiejskie i nijakie. Poszukiwanie czegoś albo kogoś, a najbardziej mordercy.
– Rapacholinku kochany, każdy to pokocha – oświadczyła, jak zazwyczaj przekonana o tym, że ma rację. Rapacholinowi było wszystko jedno, co kto pokocha, byle to dawało jakieś wymierne korzyści, w tej chwili jeszcze nie finansowe, ale wkrótce może tak.
Roztoczyła przed nim wizję zabawy, która wciąganie wszystkich, a nawet pozwoli im się rozwinąć intelektualnie.
Jakieś zagadki, kalambury, aluzje, a przy tym nocne chaszcze i wykrywanie mordercy przy świetle księżyca.
Chłopak od razu się zgodził, wiedząc, jak jest. Jeżeli jest gra ze zbrodnią, to i zbrodnia może się trafić, a o ile to nie on byłby mordercą, to odniósłby z takiej zbrodni wielką korzyść.
Zresztą nikomu źle nie życzył.
Zrobił lekkie rozeznanie w internecie. Chciał zaprosić grupę blogerów książkowych, z naciskiem na tych czytujących także kryminały, ale potem zdecydował, że niech to pójdzie własnym torem, dał sygnał, a potem czekał. Zrobił się genialny melanż.
Kiedy wszystko zaczęło się klarować, miał taką ilość chętnych, że mógł wybierać.
Czuł się niemal demiurgiem, przeglądając profile chętnych i odrzucając oferty blogerów zbyt łagodnych, zbyt spokojnych czy zbyt ugodowych.
Teraz blogowanie to nie jest zajęcie dla różowych króliczków, no chyba że ma się pyszczek pełen ostrych jak sztylety zębów, z których ściekają krew i jad.
Potem znalazł jakiegoś policjanta, który zgodził się bezpłatnie opowiedzieć o śledztwach, blogera od trucizn, znanego i lubianego, który też zgodził się wystąpić bez zapłaty, jakiegoś pisarza, który (to fakt, pieniądze wziął, ale niezbyt duże) miał opowiadać, jak pisać recenzje, a może i książki.
Pisarz chciał początkowo zrobić swój autorski kurs pod tytułem: _Do niczego się nie nadajesz, chyba że urwiesz komuś jaja_, na co Rapacholin nie przystał, bo było zbyt sadomasochistyczne, a sadomasochizm nie ma dobrej prasy.
Tak więc zmieniono to na _Jak połknąć tę żabę i się nie zadławić_, co, niestety, nie przypadło do gustu miłośnikom zwierząt, weganom i przedstawicielom Towarzystwa Miłośników Żab.
Trzeci i ostatni pomysł to było: _Jak zostać pisarzem_, co wkurzyło feministki. Poddał się.
Opracował grę leśną, ale i z tego zrezygnował po reakcji Księżnej.
– Podchody są dla dzieciaków! – skwitowała Księżna Władzia i Rapacholin musiał przyznać jej rację.
Potem wykombinował grę miejską, ale to też było do niczego. Nie mieli pod ręką żadnego miasta, a na wsi miejskiej gry nie dało się zorganizować. Niestety, wiejskiej też, bo gra wiejska za bardzo kojarzyła się z seksem w stogu siana oraz widłami w tej części ciała, która z tego stogu najczęściej wystaje.
Oraz z błotem, piwem i kombajnem.
W końcu postawił na grę w _Kto zabił?_ To miała być najciekawsza gra, w której każdy, a może tylko większość uczestników, dostanie odpowiednie role i według scenariusza zrealizuje zabawę, czyli zagadkę o zabarwieniu makabryczno-filozoficznym z naciskiem na krew i ewentualne flaki. To musiał jeszcze dopracować.
Scenariusz znalazł w sieci i chyba ukradł, bo nie był całkowicie pewien, czy nie była to kradzież, ale i tak wszystko pozmieniał i dostosował do własnych potrzeb i realiów.
Choć nie do końca. Pozmieniał podpisy i tytuły, dodał kilka przecinków i uważał, że to wystarczy.
Realia miały być współczesne. Nie zamierzał przebierać ludzi w stroje z epoki wiktoriańskiej ani bawić się w jakieś udziwnienia. Gra miała się odbyć tam, gdzie byli. Tyle.
Ludzie mieli wylosować postać i się w nią wcielić. Do wyboru było niewiele możliwości. Morderca, zamordowany, jakaś żona zamordowanego albo mąż. Jakiś współpracownik, jacyś gapie, może ktoś jeszcze. Najbardziej podobała mu się postać wrednej ciotki zamordowanego i zamierzał zostać nią sam, ale Księżna się obraziła, uważała, że ta rola należy się jej z racji tego, że jest ciotką i że zdecydowanie jest wredna.
Wciąganie do zabawy osób w wieku Księżnej nie bardzo mu pasowało, było poniekąd obciachem, ale też nie mógł nic z tym zrobić. To ona była właścicielką okolicy i rzeczywiście potrafiła być wredna.
Ona zresztą to w sobie lubiła i pielęgnowała, powtarzając, że woli być wredna niż głupia. Ciotka z zaświatów wystąpić mogła jedynie jako duch i tak zadeklarowała swoją obecność, co początkowo Rapacholina przestraszyło, a potem zachwyciło – w końcu zaświaty to gwarancja niezłej zabawy.
No i posmaczek grozy, w której lubują się wszyscy, szczególnie w lesie, nad jeziorem, przy ognisku i z promilami.
Było też kilka osób z obsługi, które miały grać same siebie. Ogrodnik Jan Józef Konstanty miał grać ogrodnika. Maniutek miał grać Maniutka, który się tacza nocami po terenie i liczy na drapane, czyli pije na sępa. Dwie pokojówki, z których jedna była cudzoziemką i całkowicie nic nie rozumiała, miały grać pokojówki, a kucharka wcielić się w kucharkę.
Pracowały tylko sezonowo, bo Księżna czasami lubiła udawać księżną, ale ich płace były marne, więc z zabawy się ucieszyły.
Rapacholin został bez przydziału, ale postanowił wcielić się w postać gapia i wszystkiego przypilnować.
W odróżnieniu od reszty miał wiedzieć, kto jest mordercą, tak więc mógłby w razie potrzeby albo akcję przyspieszyć, gdyby szło zbyt wolno i wszyscy padali z nudów, albo zwolnić, podając fałszywe wskazówki, gdyby gra zbyt szybko zmierzała ku końcowi.
Mógł oczywiście zorganizować warsztaty, co zresztą planował, miały to być warsztaty _Jak zamordować i pozbyć się zwłok_, ale cudownie bezpłatny policjant powiedział, że w czymś takim udziału wziąć nie może, więc Rapacholin zamierzał coś takiego zrobić, powiedzmy, za rok albo nawet wcześniej, o ile wszystko wypali.
W ostateczności zamierzał zmienić nazwę warsztatów i też jakoś sobie poradzić.
Musiał wszystko dobrze przemyśleć i ogarnąć tak, żeby ludzie byli zadowoleni, żeby pisali o dobrych stronach blogowiska (bo przecież nie o złych, a te jednak istniały), żeby robili mu reklamę (w sensie i jemu, Rapacholinowi, i blogowisku, które mogło, gdyby wypaliło, przedzierzgnąć się w imprezę cykliczną).
Musiał się jednak liczyć z kłopotami. Taka na przykład pogoda mogła nie dopisać, a bieganie w deszczu pomiędzy namiotami to żadna przyjemność. Pogoda też mogła dopisać za bardzo i sprawić, że ludzie będą się smażyć w słońcu nad jeziorkiem zamiast cokolwiek robić.
Musiał się też liczyć z wszechobecną i mocno wszędzie podkreślaną rywalizacją wśród blogerów, bo jednak mimo wszystko hekatomby nie planował.
Dodatkowo, jak znał życie, warsztaty pod takim tytułem _Jak zamordować i pozbyć się zwłok_ mogły spowodować pewne konsekwencje.
Niestety, można było się spodziewać, że po takich warsztatach kilka osób przystąpi do sprawdzania, czy rzeczywiście były warte uczestnictwa, za które będą już musieli zapłacić.
Nawet gdyby, to fachowców w tej dziedzinie trudno było znaleźć, bo ci, którzy przebywali w więzieniach, fachowcami chyba nie byli, skoro dali się złapać, a ci, którzy czasowo w więzieniach nie przebywali, raczej nie pałali chęcią ujawniania swoich tajemnic.
Mogli to zrobić jedynie pisarze, ci kryminalni, ale oni też się między sobą nie kochali, mieli swoje tajemnice i w ściśle określonych warunkach mogli być niebezpieczni.
Podobno jedna taka autorka kryminałów zamordowała męża, po czym napisała o tym książkę i zarobiła wielkie pieniądze na ekranizacji.
– Pieniądze w więzieniu też są przydatne – stwierdziła, zapytana, po co to zrobiła i dlaczego napisała książkę, która ją pogrążyła. Mogła nie pisać i być na wolności albo nie mordować…
– Nie sposób zignorować głosu natchnienia – powiedziała pisarka po chwili zastanowienia, łakomie spoglądając na siekierę.
Tu jednak gra _Kto zabił?_ miała być tylko grą, a wykłady na temat morderstw i pozbywania się zwłok jedynie opcją, gdyby coś nie wyszło.
Bo przecież mogło nie wyjść. Ktoś mógł zbyt szybko i bez zapowiedzi już na wstępie odkryć mordercę, ktoś mógł się upić i narozrabiać, ktoś mógł coś podpalić.
Ktoś kogoś mógł pobić, utopić, upić, a nawet porobić kompromitujące zdjęcia i wysłać je w sieć, a to by była katastrofa, bo potem, owszem, jak najbardziej, ale nie w trakcie.
Blogerzy sami w sobie są dość potężną mieszanką wybuchową, a w połączeniu z pisarzami, o których czasami piszą, mogą być niebezpieczni i groźni, ale też zagrożeni.
Bo to jest tak, jak jest dobrze, to jest dobrze, ale jak już zaczyna być źle, to nagle wszyscy biegną po siekiery i tasaki, nawet jeżeli chodzi tylko o słowa.
Pewna blogerka określiła pewną książkę „czytadłem”, autorka natychmiast poprosiła o wyrzucenie tego potwornego słowa i zastąpienie go słowem „dzieło”. Blogerka, powołując się na swoje prawa oraz wolność osobistą, nie zgodziła się, autorka się wściekła. Powołując sięna prawo do obrony, zwyzywała blogerkę od ignorantek, debilek po gimnazjum i starych szmat. Blogerka rzuciła „grafomanką”. To była zniewaga wymagająca pomsty. Trzy dni później blogerka miała pocięte opony w samochodzie marki Toyota. Opony pociął nastoletni uczeń blogerki w odwecie za pałę z WDŻ czy jakiegoś innego WF, ale oskarżono pisarkę, która nie miała alibi, mimo że mieszkała sześćset kilometrów dalej.
Potem pisarka wysłała blogerce kupę swojego psa zawiniętą w brokatową bibułkę w serduszka, blogerka nasłała na pisarkę tabun Hunów, czyli swoich fanów, zazwyczaj działających zdalnie i internetowo, ale jeden z nich mieszkał przypadkiem koło pisarki i wysmarował jej drzwi kocim kałem.
Potem doszło do spotkania.
Obie kobiety padły… Nie, nie padły sobie w ramiona, to nie powieść obyczajowa, ale prawdziwe życie.
Jedna wylądowała w szpitalu ze złamanym palcem, druga z podbitym okiem.
Odtąd wiadomo, że jeżeli chce się skandalu, rozgłosu i awantury, należy zapraszać obie naraz.
I Rapacholin chciał to zrobić, ale Księżna się nie zgodziła, uważała, że co za dużo, to niezdrowo. Nie miała pojęcia o życiu w sieci, niestety miała władzę.
Tę jedną, konkretną. Miała tereny na blogowisko. Musiał jej ustąpić.
Liczył, że nawet jeżeli te dwie się nie pojawią, pojawią się inni, równie skłóceni, pałający żądzą zemsty, odwetu albo choć odrobiną nienawiści i jakoś to będzie.
Nie wszyscy się kochają, nie wszyscy nawet tolerują, ale to nie jest wada. To zaleta!
Nikt nie powiedział, że ma być różowo i falbankowo! Rapacholin celowo rezygnował z blogerów promujących romanse, literaturę erotyczną, choć ciotka z zaświatów awanturowała się, że z utęsknieniem czeka na ruję i porubstwo, Księżna na romanse mafijne, choć uważała, że te klaty na okładkach to zachęta do homoseksualizmu, bo jak można takie coś chłopom pokazywać, ale on nie miał na to ochoty. Odrzucił też literaturę obyczajową, ale tylko tę łzawą.
Miało nie być ckliwie, łzawo, bzawo, romantycznie i erotycznie, choć nikt nie powiedział, że erotyzm jest wykluczony.
Nikt nie spodziewał się więc uniesień namiętności i porywów serc. Prawdę mówiąc, nikt niczego się nie spodziewał, no może poza porządnym ochlajem i odrobiną zabawy.
Nikt też nie przewidział, że będzie krwawo, ale to już inna sprawa.
Rapacholin zdobył też coś szczególnego. Zainstalował w ścianie, bardzo nisko (jak nakazuje tradycja), kawałek kamienia z Blarney. Miała to być z jednej strony zachęta do zabawy, z drugiej takie coś, co pokaże wszystkim, że warto tu przyjechać, bo jak głosi fama, kto ten kamień pocałuje, potrafi pięknie się wyrażać, a do Blarney jakoś w sumie daleko.
Kamień nie był z Blarney, ale nikt o tym nie wiedział. Rapacholin przyniósł go z gruzowiska koło kapliczkowego grilla przy domku za jeziorem, ale to było w zasadzie bez znaczenia. Rapacholin dorobił do tego świetną legendę, pokazując, jak za odłupanie kawałka cennego artefaktu zwinęła go irlandzka policja. Co zresztą było prawdą, ale zwinęli go nie za odłupanie kamienia, ale za obnażanie się w miejscu publicznym. I to właściwie bezpodstawnie, bo nie obnażał się w celu obnażania się, tylko załatwiał potrzeby fizjologiczne w parku. Pech chciał, że zobaczyła go tam jakaś rodzina z dziećmi i na dodatek była to nie irlandzka, ale polska rodzina. Na rodaków za granicą nie można liczyć.
– Kamień działa na przecinki i niepotrzebne przymiotniki oraz wyłapuje ortografy – zachwalał go Rapacholin, ale nikt nie spieszył się do całowania.
Niby dycha to niedużo, ale płacić za całowanie kamienia nikt nie zamierzał.
I nie chodziło o to, że nie chcieli czy nie wierzyli. I chcieli, i wierzyli, wiara w takie rzeczy jest w internecie bardzo rozpowszechniona i dość mocno oddziałuje na umysły, ale nie chcieli, żeby ktokolwiek się dowiedział, że oni to zrobili. Dlaczego? Dlatego, żeby ktoś potem nie deprecjonował ich osiągnięć.
Bo ludzie bywają wredni.
Zaraz ktoś by się znalazł, kto by powiedział, że ta książka się nie liczy, bo w sumie to kamień ją napisał, a nie autor.
Albo że ktoś tam pisanie sobie za dychę załatwił, bo całował się z kamulcem, zamiast uczciwie pracować jak prawdziwi pisarze. Godzinami, w pocie czoła, dorabiając się przy tym skrzywienia kręgosłupa i alkoholizmu.
Albo że jeżeli po kamieniu to takie kiepskie, to bez kamienia tylko do kibla by się na papier toaletowy nadawało. Liczą się talent i praca, a nie taka droga na skróty!
Dlatego wszyscy skrycie marzyli o całowaniu się z kamieniem, ale nikt tego głośno nie mówił, lecz każdy planował, jak to zrobić, bo jednak nie było to łatwe.
Pierwszy nocny zamach na kamień nie udał się, bo jeden z blogerów prawie skręcił sobie kark i potem przez cały dzień łaził w kołnierzu ortopedycznym.
Nie chcąc tracić zarobku, Rapacholin – aby zapobiec pokątnemu całowaniu kamienia, który oczywiście nie działał, bo nie miał prawa działać, zresztą nawet nie przebywał w tym kraju co ten z Blarney, ale nawet gdyby, to i tak nie miał prawa – brał pod uwagę smarowanie kamienia klejem typu Kropelka, ale za szybko wysychał, albo czymś bardzo barwiącym, ale to była pieśń przyszłości.
Rozumiał doskonale, że to działa w obie strony i nie chodzi tylko o kamień, ale ogólnie. Ludzie są interesowni, a blogerzy to też ludzie. Niestety. Rozumiał więc, że przyjadą tutaj także po to, żeby z jego sławy, ewentualnej, ale możliwej, uszczknąć coś dla siebie. Zaistnieć medialnie poza nim, skorzystać. Tak, skorzystać na Rapacholinie i na blogowisku, dlatego chciał zrobić wszystko, żeby zanim oni skorzystają na nim, on zdążył skorzystać na nich.