Śmiertelna zemsta - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

Ktoś albo porwał słońce, albo posta­no­wił zre­zy­gno­wać z okupu i zwy­czaj­nie roz­pra­wił się z nim na dobre.

Przez dwa cudowne tygo­dnie, nim zostało porwane albo uni­ce­stwione, słało cie­pło i świa­tło, więc morze u stóp willi w Gre­cji skrzyło się, jakby ktoś roz­sy­pał bry­lanty wśród sza­fi­rów. Wypa­liło cały stres, zosta­wia­jąc mnó­stwo miej­sca na sen, seks, wino, wygrze­wa­nie się w jego pro­mie­niach i jesz­cze wię­cej seksu.

Według Eve nie było lep­szego spo­sobu na spę­dze­nie czę­ści let­niego urlopu w 2061 roku.

Porucz­nik Eve Dal­las, poli­cjantka od zabójstw, od wielu dni nie myślała o mor­der­stwach ani umyśl­nych oka­le­cze­niach. Już samo to ozna­czało waka­cje. Jeśli do tego dodać willę z nagrza­nego słoń­cem zło­tego kamie­nia, widoki morza i wzgórz, gajów oliw­nych i win­nic, roz­ta­cza­jące się za wszyst­kimi oknami, a na dokładkę pełny relaks u boku uko­cha­nego, czyż można było wyma­gać cze­goś wię­cej?

Fan­ta­styczny spo­sób uczcze­nia trze­ciej rocz­nicy ich ślubu.

Cza­sami na­dal ją zdu­mie­wało, jak poli­cjantka i prze­stępca (były), dwie zagu­bione dusze, nie szczę­dząc sił ani nie prze­bie­ra­jąc w środ­kach, wyrwały się z życia peł­nego bólu i cier­pie­nia, by się odna­leźć. I jak im się udało razem stwo­rzyć dobry, szczę­śliwy zwią­zek.

Bez względu na to, co się zmie­niało, ewo­lu­owało, to pozo­stało nie­wzru­szone.

I było to ich wspólne dzieło.

Teraz, po dwóch tygo­dniach abso­lut­nego doga­dza­nia sobie – cho­ciaż Roarke wcale nie uwa­żał, że sobie na to nie zasłu­żyli – dotarli do zala­nej desz­czem Irlan­dii, z nie­bem zasnu­tym chmu­rami.

Może to Irland­czycy są zabój­cami słońca.

A jed­nak zie­leń tutaj była taka soczy­sta na roz­le­głych polach, w oddali wzno­siły się wzgó­rza, a kamienne mury lśniły od desz­czu. Wąska droga, którą jechali, wiła się, a po obu stro­nach oka­lały ją, niczym żywe ściany, żywo­płoty kapiące krwi­sto­czer­wo­nymi fuk­sjami.

Eve zasta­no­wiła się. Może odczu­wała odro­binę stresu, ale tylko dla­tego, że Irland­czycy poza tym, że podej­rzani o zabi­cie słońca, posta­no­wili jeź­dzić po złej stro­nie krę­tych, wąskich dróg, a Roarke pędził nimi, jakby bie­gły pro­sto jak strzała.

Był cho­ler­nie szczę­śliwy, a jego szczę­ście udzie­lało się Eve. Nie uwa­żała podzie­la­nia takiego rado­snego nastroju za jedną z zasad mał­żeń­skich, ale uznała to za plus.

Przy­glą­dała mu się przez chwilę – znacz­nie przy­jem­niej­szy widok niż owce, krowy, cza­sami konie i inne czwo­ro­nożne stwo­rze­nia, widoczne w lukach mię­dzy żywo­pło­tami.

Co za twarz! Te sza­lone, nie­bie­skie irlandz­kie oczy, te ide­al­nie wykro­jone usta, te jedwa­bi­ste czarne włosy.

Spoj­rzaw­szy na Eve, roz­cią­gnął usta w uśmie­chu, prze­zna­czo­nym wyłącz­nie dla niej.

– Już nie­da­leko.

– Tak, wiem. Pamię­tam.

Ści­gali płat­nego zabójcę, kiedy ostat­nim razem odwie­dzili farmę jego krew­nych w Clare – krew­nych, o któ­rych ist­nie­niu nie miał poję­cia ani pod­czas lat swo­jego kosz­mar­nego dzie­ciń­stwa, ani póź­niej, gdy był odno­szą­cym suk­cesy zło­dzie­jem, prze­myt­ni­kiem, (w miarę) uczci­wym biz­nes­me­nem, który stwo­rzył praw­dziwe impe­rium.

Lor­can Cobbe, zde­mo­ra­li­zo­wany wyro­stek w cza­sach, kiedy Roarke był dziec­kiem, wyrósł na zde­mo­ra­li­zo­wa­nego czło­wieka pra­gną­cego śmierci Roarke’a.

Ale stało się ina­czej, pomy­ślała. I teraz Cobbe sie­dzi w beto­no­wej klatce, gdzieś poza Zie­mią, i pozo­sta­nie tam do końca swo­jego nik­czem­nego życia.

– Przed nami widać niebo zza chmur.

Spoj­rzała na oło­wiane skle­pie­nie. Jeśli zmru­żyć oczy, być może uda­łoby się dostrzec mniej szary frag­men­cik.

– Uwa­żasz to za niebo zza chmur?

– Ow­szem. – W jego gło­sie sły­chać było irlandzki akcent. Wycią­gnął rękę, by poło­żyć dłoń na jej dłoni. – Dużo dla nich zna­czy nasza wizyta, to, że spę­dzimy z nimi nieco czasu. Dla mnie naj­waż­niej­sze jest, że na to przy­sta­łaś.

– Przy­je­cha­łam tu z przy­jem­no­ścią. Lubię wszyst­kich tych sza­leń­ców. I miło pobyć z nimi tro­chę bez towa­rzy­szą­cej nam bandy gli­nia­rzy.

– Masz rację. Cho­ciaż koniec koń­ców tamta wizyta była wielce satys­fak­cjo­nu­jąca.

– Ponie­waż sta­nę­łam z boku i pozwo­li­łam ci sko­pać tyłek Cobbe’owi.

Znów się uśmiech­nął, sły­sząc to „pozwo­li­łam ci”.

– Moja poli­cjantka mnie rozu­mie, a poza tym mnie kocha. Spójrz teraz, widać tam, że się prze­ja­śnia.

Nie mogła zaprze­czyć, że tam, gdzie według niego się prze­ja­śniło, rze­czy­wi­ście można się było dopa­trzyć odro­biny błę­kitu.

– „Prze­ja­śnia” to za mocne słowo.

Poko­nał jeden zakręt, potem drugi i Eve ujrzała pole, na któ­rym kie­dyś wylą­do­wali odrzu­to­wym śmi­głow­cem – pośród prze­klę­tych krów – bo była potrzebna swo­jemu mężowi. Gdzie pierw­szy raz ujrzała Sinead Brody Lan­ni­gan, sio­strę-bliź­niaczkę matki Roarke’a.

Szary kamienny dom, zabu­do­wa­nia gospo­dar­cze, bujne ogrody.

Jak tylko Roarke skrę­cił na pod­jazd, drzwi fron­towe otwo­rzyły się na całą sze­ro­kość. Sean, pie­go­waty wnuk Sinead, wybiegł z domu.

– W końcu jeste­ście! Cze­ka­li­śmy na was całą wiecz­ność. Bab­cia i mama przy­go­to­wały powi­talną ucztę. Nie­mal umie­ram z głodu, bo nie pozwa­lały mi nic tknąć.

Stał, jasno­włosy i jasno­oki, nie zwa­ża­jąc na pada­jący deszcz.

– Pomogę wnieść bagaże.

– Dobry z cie­bie chło­pak. Co sły­chać, Seanie?

– Wszystko w porządku. Masz przy sobie broń? – zwró­cił się do Eve. – Mogę ją zoba­czyć?

– Odpo­wiedź na oba pyta­nia brzmi „nie”.

– No cóż. – Zarzu­cił na ramię torbę, którą podał mu Roarke. – Może póź­niej. Nie mie­li­śmy żad­nych kło­po­tów, nawet naj­mniej­szych, od waszej ostat­niej wizyty. Ale może teraz coś się zmieni.

– Przy­nieś tu tę torbę! – zawo­łała od progu Sinead, mio­do­wo­blond włosy zaplo­tła w gładki war­kocz, ręce poło­żyła na wąskich bio­drach. – I prze­stań zawra­cać głowę swoim kuzy­nom. Witaj­cie, witaj­cie oboje. Stę­sk­ni­li­śmy się za wami. Nie, nie, nie zaprzą­taj­cie sobie głowy baga­żem.

Objęła Roarke’a, a następ­nie Eve.

– Jest tu dość sil­nych męż­czyzn, żeby zabrać torby z samo­chodu i wnieść do waszego pokoju.

W środku cze­kały ich kolejne słowa powi­ta­nia i uści­ski. Eve przy­pusz­czała, że w ciągu pię­ciu minut na far­mie Bro­dych objęła wię­cej osób niż w ciągu paru ostat­nich lat.

Ktoś podał jej kie­li­szek wina.

Blaty sza­fek kuchen­nych zasta­wione były potra­wami, w powie­trzu uno­sił się zapach świeżo upie­czo­nego chleba i kur­cza­ków z rożna.

Kur­czaki mogły jesz­cze tego ranka gda­kać w kojcu, ale Eve nie zamie­rzała o tym myśleć.

Ktoś wrę­czył jej talerz, na któ­rym pię­trzyło się dość jedze­nia dla trzech umie­ra­ją­cych z głodu osób. Obok niej prze­bie­gły dwa psy, a potem parę dzie­cia­ków.

Sinead odcią­gnęła ją na bok.

– Scho­wa­łam pre­zent, który wcze­śniej przy­sła­łaś. Daj mi znać, kiedy ci go przy­nieść.

– Chyba po tym wszyst­kim.

– Czyli mamy go zanieść do waszego pokoju?

– Och, nie. Powi­nien go dostać tutaj. W obec­no­ści wszyst­kich. Przy­naj­mniej wydaje mi się, że są wszy­scy.

– Wszy­scy co do jed­nego. Nie wie­dzia­łam, czy nie zechcesz go wrę­czyć, kiedy będzie­cie sami.

– Nie, to… To coś, co powi­nien dostać w obec­no­ści krew­nych.

Sinead cmok­nęła ją w poli­czek, jej zie­lone oczy zła­god­niały.

– Dzię­kuję Bogu za cie­bie, Eve. Jeśli tego nie powie­dzia­łam wcze­śniej, wiedz, że jestem wdzięczna Bogu za cie­bie. A teraz znaj­dziemy ci miej­sce, żebyś mogła usiąść i coś zjeść. Liam, prze­suń się, nasza Eve ma dłuż­sze nogi niż ty.

Eve usia­dła, dłu­go­noga poli­cjantka o lekko wzbu­rzo­nych, brą­zo­wych wło­sach i oczach koloru whi­sky. Wkoło roz­le­gały się hałas i har­mi­der dorów­nu­jące tym, jakie panują pod­czas kor­ków ulicz­nych w Nowym Jorku.

Kie­dyś nie wie­działa, co to rodzina, zaznała tylko mal­tre­to­wa­nia i prze­mocy. Zbu­do­wała swoją karierę zawo­dową, sta­jąc w obro­nie pokrzyw­dzo­nych. Teraz miała rodzinę – rodzinę, którą stwo­rzyła, czę­sto wbrew sobie, w Nowym Jorku.

I rodzinę tutaj, na irlandz­kiej far­mie.

W panu­ją­cym zamie­sza­niu odna­la­zła wzrok Roarke’a. Kiedy wzniósł kie­li­szek w toa­ście, zro­biła to samo.

*

Jesz­cze sobie nie zapla­no­wała, jak mu wrę­czy pre­zent na ich rocz­nicę ślubu. Nie do końca była pewna, jak to zro­bić, odkąd wpa­dła na pomysł, co mu poda­ro­wać.

Ale roz­wa­ża­jąc wrę­cze­nie mu pre­zentu w Gre­cji, gdy byli tylko we dwoje, uznała to za nie­wła­ściwe.

Po posiłku, gdy cała rodzina roz­sia­dła się w salo­nie, jadalni i kuchni, pies chra­pał, nie­mowlę ssało pierś, a cio­teczna babka Roarke’a coś dzier­gała na dru­tach, Eve uznała, że nade­szła odpo­wied­nia chwila.

– Jesteś tego pewna? – spy­tała Sinead, pro­wa­dząc ją do salonu, gdzie stał kre­dens. – Nie widzia­łam pre­zentu od cie­bie ani nie ule­głam poku­sie, żeby zer­k­nąć, co to takiego, cho­ciaż muszę przy­znać, że dużo mnie to kosz­to­wało. Ale znam samą ideę i wiem, że nie obę­dzie się bez łez. Przy­pusz­czam, że sama kilka uro­nię.

– Sądzę, że jeśli go teraz dosta­nie, będzie to dla niego wię­cej zna­czyło.

Przy­naj­mniej miała taką nadzieję.

Zanio­sła pre­zent zawi­nięty w brą­zowy papier tam, gdzie Roarke pro­wa­dził ze swoim wujem roz­mowę doty­czącą owiec.

– Daję ci go z kil­ku­dnio­wym opóź­nie­niem, ale nie myśl, że zapo­mnia­łam o naszej rocz­nicy.

Widziała, że go zasko­czyła – co nale­żało do rzad­ko­ści – wrę­cza­jąc mu długi, sze­roki paku­nek.

– Roz­pa­kuj to, dobrze? – popro­sił Sean. – Bab­cia ani słów­kiem nie pisnęła, co to takiego.

– W takim razie prze­ko­najmy się.

Kiedy Roarke odwi­jał papier i usu­wał zabez­pie­cze­nia, wokół niego zgro­ma­dziło się wię­cej człon­ków rodziny.

By ujrzeć rodzinę jak żywą.

Obraz przed­sta­wiał wiej­ski dom, wzgó­rza, pola w głębi. A z przodu stali wszy­scy – cała ich sza­lona zgraja, mło­dzi, sta­rzy, nie­mow­lęta na rękach, z Eve i Roar­kiem w samym środku.

Sinead stała za Roar­kiem po pra­wej stro­nie, matka Roarke’a, od tak dawna nie­obecna wśród nich, po lewej.

– To my wszy­scy. Bab­ciu, czy to moja cio­teczna bab­cia Sio­bhan?

– Tak. Tak, to nasza Sio­bhan. Ach, jest śliczny. Wspa­niały. – Odwró­ciła się, wtu­liła twarz w ramię męża. – No i wzru­szy­łam się, Rob­bie.

– To jest… Eve. – Roarke spoj­rzał na żonę, w jego sza­lo­nych nie­bie­skich oczach malo­wała się miłość. – Wprost bra­kuje mi słów. – Ujął jej dłoń. – Kaza­łaś tu umie­ścić Sum­mer­seta.

– No cóż. – Wzru­szyła ramio­nami. – To dzieło Yancy’ego.

– Widzę jego pod­pis. To dla mnie nie­zwy­kle cenny pre­zent. Jak to zor­ga­ni­zo­wa­łaś?

– Sinead przy­słała zdję­cia, a reszta to zasługa Yancy’ego.

– Daj mi to, chłop­cze. – Rob­bie wziął od niego obraz. – I uca­łuj swoją żonę.

– Zro­bię to. Kocham cię nad życie.

Kiedy ją poca­ło­wał, wszy­scy zaczęli wiwa­to­wać. A potem pode­szli bli­żej, by lepiej przyj­rzeć się pre­zen­towi.

*

Zarówno mło­dzi, jak i sta­rzy impre­zo­wali do póź­nej nocy. Przy muzyce – co ozna­czało śpiewy i tańce – dużej ilo­ści piwa, wina, whi­sky oraz natu­ral­nie jedze­nia. Ponie­waż niebo się roz­po­go­dziło, roz­ocho­cone towa­rzy­stwo wyszło na dwór, by bawić się w bla­sku księ­życa i gwiazd. Kiedy Eve udało się na chwilę usiąść – wystar­cza­jąco daleko, by nikt jej nie porwał do kolej­nego tańca – Sean roz­siadł się obok niej z tale­rzem cia­stek.

– Podo­bało mi się to śledz­two o porwa­nych dziew­czy­nach, które zamknięto w tej okrop­nej szkole. Zna­czy się nie to, że trzy­mano je pod klu­czem – spro­sto­wał – tylko jak je uwol­ni­łaś.

– Skąd o tym wiesz?

– Och, z Inter­netu – rzu­cił od nie­chce­nia i ugryzł her­bat­nik. – Gadali o tym nawet w Tulli. Sły­sza­łem, jak mój ojciec mówił, jaki jest dumny, że nasza Eve ura­to­wała te biedne dziew­czyny przed okrop­nym losem i dopil­no­wała, by ci, któ­rzy je skrzyw­dzili, dostali za swoje.

– Nie doko­na­łam tego wszyst­kiego bez pomocy innych.

– To się rozu­mie. Jesteś sze­fem poli­cji i czy nie było miło poznać two­ich ludzi, kiedy tu byłaś ostat­nim razem? No więc powiedz, czy jak dopa­dłaś tych ban­dy­tów, potrak­to­wa­łaś ich para­li­za­to­rem?

A co mi tam, pomy­ślała Eve, czę­stu­jąc się cia­stecz­kiem.

– Prawdę mówiąc, tak.

– I bar­dzo dobrze, bo sobie na to zasłu­żyli. A mia­łaś oka­zję… – zamach­nął się pię­ścią w powie­trzu – porząd­nie któ­re­muś przy­wa­lić?

– Tak, i to nie jed­nemu.

– Nie wąt­pię, że nie gorzej od Roarke’a. A wszy­scy mówią, że wal­czy jak zawo­do­wiec.

– Nie pod­daje się.

– Ten, który poja­wił się tu wio­sną, chciał skrzyw­dzić moją bab­cię i każ­dego z nas, kogo zdo­łałby dopaść. – Jego jasne oczy pociem­niały z wście­kło­ści, którą Eve nie tylko rozu­miała, ale rów­nież sza­no­wała. – Poja­wił się, żeby skrzyw­dzić bab­cię, bo zabo­la­łoby to Roarke’a.

– Ni­gdy nie tknie ani two­jej babci, ani nikogo z was.

– Wiem, bo go wsa­dzi­łaś za kratki. Chyba nie zostanę far­me­rem, cho­ciaż kocham pracę w gospo­dar­stwie. Myślę sobie, że będę wsa­dzał ludzi za kratki – natu­ral­nie tych złych.

– To nie takie pro­ste, mój chłop­cze.

– Jasne, że nie. Trzeba odbyć szko­le­nie, żeby wie­dzieć, jak bro­nić ludzi, i zło­żyć przy­sięgę. Wła­śnie dla­tego lubię czy­tać o two­ich śledz­twach. Widzia­łem też film o tobie, Roarke’u i klo­nach.

Spoj­rzał na swo­ich bli­skich tymi zie­lo­nymi oczami Bro­dych.

– Tulla to spo­kojne miej­sce, ale jej miesz­kańcy i tak potrze­bują ochrony, prawda? W zeszłym roku widzia­łem mar­twą dziew­czynę, nie zapew­niono jej na czas bez­pie­czeń­stwa. Tutaj też zda­rzają się różne złe rze­czy. Więc chyba zostanę gli­nia­rzem, który kocha pracę na far­mie.

– Dosko­nały pomysł.

Skwa­pli­wie ski­nął głową, jakby to zała­twiało sprawę.

– Tak to sobie wykom­bi­no­wa­łem.

Kiedy się nad tym zasta­no­wiła, przy­po­mniała sobie, że była w jego wieku, a może nawet młod­sza, kiedy posta­no­wiła zostać gliną. Kie­ro­wały nią inne pobudki, ale przy­świe­cał ten sam cel.

– Może kiedy przy­je­dziesz do Nowego Jorku na Święto Dzięk­czy­nie­nia, uda mi się poka­zać ci komendę główną.

Roz­ja­śniła mu się nie tylko twarz.

– Naprawdę?

– To będzie zale­żało od tego, czy będę aku­rat pro­wa­dziła jakieś śledz­two i…

– Nie będę spra­wiał naj­mniej­szego kło­potu. Roz­ma­wia­łem z kapi­ta­nem Feeneyem, kiedy tu był, może uda mi się rów­nież zaj­rzeć do wydziału infor­ma­tyki śled­czej? Na fil­mie wszystko pre­zen­to­wało się nie­zwy­kle impo­nu­jąco.

Za dużo wina, za dużo wylu­zo­wa­nia, pomy­ślała Eve i powie­działa ostroż­nie:

– Spró­bu­jemy to zała­twić.

– Muszę powie­dzieć tacie!

Zosta­wił ją samą, a jego miej­sce zajął Roarke.

– O czym roz­ma­wia­li­ście? Wyglą­dało to, jak­byś z wyprze­dze­niem poda­ro­wała mu coś na Gwiazdkę.

– Nie wiem, jak to się stało, ale zapro­po­no­wa­łam, że zabiorę go do komendy, kiedy przy­jadą na Święto Dzięk­czy­nie­nia.

Roarke wybuch­nął śmie­chem i cmok­nął ją w poli­czek, a Eve pokrę­ciła głową.

– Jest nie­głupi. Wszy­scy oni są nie­głupi, jak przyj­dzie co do czego. – Wzięła swoje wino, znów pomy­ślała sobie „a co mi tam”, pocią­gnęła kolejny łyk. – Przy­po­mina mi mnie, tylko bez całego tego bagażu. Tak czy owak… – Wzru­szyła ramio­nami. – Śle­dzi w Inter­ne­cie moje docho­dze­nia.

– Cóż, to zro­zu­miałe. Jesteś w jego oczach boha­terką.

– Jeśli chce zostać gli­nia­rzem, musi zro­zu­mieć, jaka jest róż­nica mię­dzy gli­nia­rzem a boha­te­rem.

– Ja nie widzę żad­nej. – Ujął jej dłoń. – Ten obraz, Eve.

Uśmiech­nęła się zado­wo­lona z sie­bie.

– Czyli udało mi się.

– Wprost mnie zamu­ro­wało. Jak wpa­dłaś na taki pomysł?

– Trzeba sobie zadać pyta­nie, co można poda­ro­wać czło­wie­kowi, który jeśli jesz­cze cze­goś nie ma, to tylko dla­tego, że do tej pory tego cze­goś nie wymy­ślono. Potem kom­bi­nuje, jak to stwo­rzyć, i będzie to miał. Poza tym musi to być coś oso­bi­stego. Więc chro­no­lo­gicz­nie rzecz bio­rąc, Sum­mer­set zna­lazł cie­bie, my zna­leź­li­śmy się nawza­jem, ty zna­lazłeś ich wszyst­kich.

Poło­żyła głowę na jego ramie­niu.

– Kiedy w komen­dzie dosta­łam pre­zent od cie­bie, magiczne kami­zelki dla moich ludzi, też mnie zamu­ro­wało. Mamy sie­bie nawza­jem i obda­ro­wu­jemy się nawza­jem tym, co jest dla nas ważne.

– Póź­niej będzie­cie mieli czas się mig­da­lić. – Rob­bie pod­szedł do nich i zwró­cił się do Eve. – Chcę zatań­czyć z sio­strze­nicą mojej żony.

Trzeci raz tego wie­czoru Eve pomy­ślała „a co mi tam” i poszła zatań­czyć.

*

Kiedy się obu­dziła, była sama, padał na nią stru­mień per­li­stego świa­tła sło­necz­nego. Na sto­liku przy łóżku stała przy­po­mi­najka. Kiedy ją włą­czyła, roz­legł się głos Roarke’a.

_Wygląda na to, że jestem w polu. Kiedy już się obu­dzisz i zechcesz wstać, w kuchni na dole czeka na cie­bie kawa i śnia­da­nie._

Skoro w grę wcho­dziła kawa, Eve była gotowa natych­miast wstać i się ubrać.

Prysz­ni­cowi daleko było do tego w ich domu, w któ­rym gorąca woda try­skała z licz­nych dysz, czy do tego w luk­su­so­wej willi w Gre­cji, ale speł­niał swoje zada­nie.

Wcią­gnęła spodnie, koszulę i, wciąż jesz­cze nie do końca roz­bu­dzona, machi­nal­nie się­gnęła po szelki na broń. Potrze­bo­wała chwili, żeby sobie uprzy­tom­nić, że scho­wała je w bagażu.

Wkoło pano­wała cisza, jeśli nie zwra­cać uwagi na mucze­nie krów i becze­nie owiec (co oczy­wi­ście nie uszło uwa­dze Eve).

Zeszła po skrzy­pią­cych scho­dach i skie­ro­wała się do kuchni. Powie­trze już pach­niało bosko – a w tej sym­fo­nii zapa­chów naj­wspa­nial­szy był aro­mat kawy.

– Dzień dobry, Eve. Sły­sza­łam, że się krzą­ta­łaś na górze, więc zapa­rzy­łam dla cie­bie świe­żej kawy.

– Dzię­kuję. – Eve zła­pała kubek, a Sinead w far­tu­chu, zało­żo­nym na koszulę i spodnie, z rudo­zło­tymi wło­sami zebra­nymi do góry, posta­wiła patel­nię na kuchni.

– To kawa Roarke’a, więc możesz pić bez obaw. Powie­dział mi, że kawa była jego pierw­szym pre­zen­tem dla cie­bie.

– Taa. Pod­stępny spo­sób poko­na­nia mojego oporu.

– Chy­tra sztuka z naszego Roarke’a. Czy dasz radę zjeść pełne irlandz­kie śnia­da­nie?

– Po wczo­raj­szej uczcie myśla­łam, że naja­dłam się na tydzień. Ale może.

– Wszystko spa­li­łaś w tańcu, tak jak ja. Pro­po­nuję, żebyś zaczęła od kawałka chleba sodo­wego – ma mnó­stwo rodzyn­ków, upie­kłam go dziś rano.

– To on tak pach­nie. Pamię­tam go z naszego pobytu tutaj w zeszłym roku.

Teraz do poprzed­nich woni dołą­czył zapach sma­żo­nego mięsa.

Eve zajęła miej­sce za kuchen­nym sto­łem. Dziw­nie się czuła, sie­dząc, kiedy Sinead szy­ko­wała śnia­da­nie. Nie korzy­stała z auto­ku­cha­rza. Ale wła­śnie tak było natu­ral­nie.

– Roarke w polu?

– Wycią­gnęli go. Cho­ciaż sam jest sobie winien, skoro taki z niego ranny pta­szek. Ale to typowa cecha Bro­dych.

– Naprawdę? Pra­wie codzien­nie wstaje przed świ­tem. Tele­kon­fe­ren­cje, spo­tka­nia holo­gra­ficzne z ludźmi na dru­gim końcu świata.

– No tak. Chyba wszy­scy mamy coś z far­me­rów.

– Trudno mi dopa­trzyć się w Roarke’u far­mera.

Sinead posłała jej uśmiech przez ramię.

– Prze­cież orze, sieje i zbiera plony.

– Można tak powie­dzieć. – Eve napiła się wię­cej kawy. – Taa, można tak powie­dzieć.

– A ty strze­żesz pól i tych, któ­rzy na nich pra­cują, trzy­masz dra­pież­niki na dystans. Two­rzy­cie zgraną parę.

Wkrótce posta­wiła przed Eve talerz.

– Wciąż widzę jego twarz, kiedy pierw­szy raz zapu­kał do moich drzwi. Smu­tek w jego oczach – oczach mojej sio­stry. Natu­ral­nie Sio­bhan miała zie­lone oczy, jak ja, ale ich wyraz, ich kształt. Mój sio­strze­niec. I widzę jego twarz, tak pełną nadziei, gdy cię zoba­czył, jak wylą­do­wa­łaś na pobli­skim polu. Kiedy spoj­rzał na cie­bie, wie­dzia­łam, że zna­lazł miłość, jaka nie była dana jego matce.

Odło­żyła ście­reczkę do naczyń.

– Zasta­na­wiam się, czy mogę poroz­ma­wiać z tobą o czymś, co nie daje mi spo­koju.

– Jasne. Jakieś kło­poty?

– Nie cho­dzi o teraz, tylko o kie­dyś. Zapa­rzę sobie her­baty i usiądę, gdy ty będziesz jadła.

Sinead nie spie­szyła się i Eve się zorien­to­wała, że kobieta jest pode­ner­wo­wana.

– Pomy­śla­łam sobie, że to odpo­wied­nia chwila, kiedy jeste­śmy tylko we dwie, żeby ci powie­dzieć, co mnie trapi. – Usia­dła, wes­tchnęła. – Widzisz, nie wal­czy­li­śmy o niego, o naszego Roarke’a. Był taki malutki, a zosta­wi­li­śmy go z tym łobu­zem, Patric­kiem Roar­kiem. Był synem mojej sio­stry, a nie wal­czy­li­śmy o niego.

Eve nie prze­rwała jedze­nia, bo uznała, że to pomoże na zde­ner­wo­wa­nie Sinead.

– Sły­sza­łam co innego. Patrick Roarke nie­mal zabił two­jego brata, kiedy ten poje­chał do Dublina, by spró­bo­wać się dowie­dzieć, co się stało z twoją sio­strą.

– Racja, naj­słod­szy Jezu, tak było. I zagro­ził, że wszyst­kich nas poza­bija, jeśli któ­reś z nas znów się pokaże w Dubli­nie. W tam­tych cza­sach, w tam­tych cięż­kich cza­sach Patrick Roarke trzy­mał w gar­ści gli­nia­rzy i nie tylko, a oni sie­dzieli mu w kie­szeni. Ale prze­cież wie­dzie­li­śmy o tym maleń­stwie i zosta­wi­li­śmy je na łasce losu. Synka Sio­bhan. Mijał czas, a my myśle­li­śmy – co ja mówię, wie­rzy­li­śmy – że Roarke wie­dział o nas, o swo­jej matce. Upły­wały kolejne lata, dowie­dzie­li­śmy się – z pew­nym opóź­nie­niem – że Patrick Roarke nie żyje. Pomy­śla­łam o swo­ich dzie­ciach, nie­wiele młod­szych od synka mojej sio­stry.

– Myśla­łaś, że wie – powie­działa Eve, kiedy Sinead utkwiła wzrok w her­ba­cie. – I że gdyby chciał się skon­tak­to­wać, dotarłby do rodziny swo­jej matki, bo Patrick Roarke nie zdo­łałby go powstrzy­mać. Myśla­łaś – bo czemu mia­ła­byś tak nie myśleć? – że może jest nie­odrod­nym synem swo­jego ojca, a ty musisz chro­nić wła­sne dzieci.

W oczach Sinead zakrę­ciły się łzy, ale nie poto­czyły się po jej policz­kach, kiedy kobieta ski­nęła głową. Napiła się tro­chę her­baty i zebrała się w sobie, by jesz­cze coś powie­dzieć.

– W miarę upływu czasu stało się to swego rodzaju pocie­sze­niem. Sły­szało się o Roarke’u – mło­dym czło­wieku, który zbił for­tunę, sły­szało się o jego ciem­nych inte­re­sach, plotki o nim. O jego życiu w Nowym Jorku. O swego rodzaju impe­rium, prawda?

– Wcale nie „swego rodzaju”.

– Zasta­na­wia­łam się, kiedy sobie na to pozwo­li­łam, jakim jest czło­wie­kiem. Takim, jak jego ojciec? Bez­li­to­snym mor­dercą pozba­wio­nym serca? Widy­wa­łam jego zdję­cia w ele­ganc­kich miej­scach, z pięk­nymi kobie­tami uwie­szo­nymi jego ramie­nia. I myśla­łam sobie: gdzie jest Sio­bhan, gdzie jest moja sio­stra w tym czło­wieku? Bo widzisz, nie potra­fi­łam się jej dopa­trzyć w nim. Dostrzec choćby krztyny podo­bień­stwa. Więc tym łatwiej było mi odwró­cić się od niego, nie przej­mo­wać się nim.

Znów wes­tchnęła.

– A potem zoba­czy­łam jego zdję­cie z tobą, poli­cjantką o poważ­nym spoj­rze­niu. Nie tak efek­towną, jak tamte kobiety, ale według mnie bar­dziej zapa­da­jącą w pamięć. I kiedy spoj­rza­łam na niego, sto­ją­cego z tobą, pomy­śla­łam: ejże, tak, jed­nak ma w sobie coś z mojej sio­stry. Kim jest ta kobieta, która wydo­była z niego cechy Sio­bhan?

– Zawsze w nim były, Sinead.

Jej zie­lone oczy Bro­dych błysz­czały od łez.

– Teraz to wiem. Myślę, że wie­dzia­łam to w chwili, kiedy otwo­rzy­łam mu drzwi. Ale…

– Otwo­rzy­łaś mu drzwi – prze­rwała jej Eve. – Wpu­ści­łaś go do środka. Dałaś mu rodzinę. Żale w tym wypadku nie tylko są nie­po­trzebne, są czymś nie­wła­ści­wym.

– Zosta­wi­li­śmy go.

– Przy­ję­li­ście go – popra­wiła ją Eve – kiedy was potrze­bo­wał, otwo­rzy­li­ście drzwi do domu, o któ­rego ist­nie­niu nawet nie wie­dział. Drzwi, które, jak sądził, zatrza­śnie­cie mu przed nosem. Ukształ­to­wały go lata spę­dzone w Dubli­nie z tym łobu­zem Patric­kiem Roar­kiem, a także póź­niej­sze. Spra­wiły, że jest jaki jest. Żało­wać, że coś zro­bi­łaś albo cze­goś nie zro­bi­łaś? To jak­byś żało­wała tego, kim się stał.

Sinead sta­ra­jąc się powstrzy­mać łzy, roz­sia­dła się na krze­śle.

– Mówisz jak praw­dziwa Irlandka.

– Naprawdę? – Eve wzru­szyła ramio­nami i dokoń­czyła jeść śnia­da­nie. – Według mnie to logiczne.

– Bar­dzo go kochasz.

– Jest skom­pli­ko­wa­nym, iry­tu­ją­cym, aro­ganc­kim, fascy­nu­ją­cym, wiel­ko­dusz­nym czło­wie­kiem. Bar­dzo go kocham, nawet kiedy mnie wku­rza. Co zda­rza się dość regu­lar­nie. A jed­nak… Wiesz, co mi poda­ro­wał na naszą rocz­nicę ślubu?

Sinead się uśmiech­nęła, otarła łzę, która spły­nęła jej na poli­czek.

– Mia­łam nadzieję, że mi powiesz albo poka­żesz. Wyobra­żam sobie, że to coś wyjąt­ko­wego.

– Dla mnie tak. Zapro­jek­to­wał, stwo­rzył i pro­du­kuje coś, co nazwał Lekką Tar­czą. To cienka, ela­styczna tka­nina kulo­od­porna, którą można wyko­rzy­stać jako pod­szewkę kurtki, mary­narki, kami­zelki, mun­duru. Poda­ro­wał wszyst­kim moim ludziom kami­zelki z tej tka­niny. Kolejne par­tie tra­fią do wszyst­kich nowo­jor­skich poli­cjan­tów.

Przez chwilę Sinead mil­czała.

– Bar­dzo cię kocha.

– Tak, i wiesz co? Ni­gdy nie zro­zu­miem, dla­czego, więc nauczy­łam się to akcep­to­wać. Sinead, ni­gdy się nie dowiesz, co by było, gdyby, więc żale są bez­u­ży­teczne. I ozna­czają brak sza­cunku dla Roarke’a takiego, jaki jest. A jest synem Sio­bhan.

– To święte słowa. Dzięki tobie spadł mi kamień z serca.

– I bar­dzo dobrze, bo nie­po­trzeb­nie dźwi­ga­łaś ten kamień.

– Słu­cha­jąc cie­bie, wszystko zoba­czy­łam w innym świe­tle. Powie­rzy­łaś go nam.

Nagle zro­biła wiel­kie oczy, a po chwili uśmiech­nęła się sze­roko, kiwa­jąc pal­cem w powie­trzu.

– Ach, rozu­miem. Spraw­dzi­łaś nas.

– Jestem gliną – odparła Eve. – I miej­cie się na bacz­no­ści, bo Sean też zamie­rza zostać poli­cjan­tem.

– Na to wygląda. Zebra­łaś wia­do­mo­ści o nas?

– Uwierz mi, że was spraw­dzi­łam. Wszyst­kich bez wyjątku. A jest was cho­ler­nie dużo. – Eve odsu­nęła talerz. – Two­rzy­cie wyjąt­kową rodzinę.

– Teraz jesz­cze bar­dziej niż wcze­śniej. Powiem to jesz­cze raz. – Wycią­gnęła rękę i ści­snęła dłoń Eve. – Jestem wdzięczna tobie i za cie­bie, Eve.

– Roarke jest w polu, praw­do­po­dob­nie wdep­nął w kro­wie łajno w swo­ich butach za pięć tysięcy dola­rów.

– O Jezu, z pew­no­ścią nie kosz­to­wały aż tyle.

– Skrom­nie licząc. – Wstała i dolała sobie kawy. – I ta myśl naprawdę mnie ucie­szyła. Więc też jestem ci wdzięczna.

– Mam ochotę wyjść, uciąć kilka kwia­tów. Dzięki naszej roz­mo­wie czuję się lekko i jestem szczę­śliwa. Pój­dziesz ze mną?

– Czy wybie­rasz się gdzieś w pobliże krów?

– Och, będziemy się trzy­mać z dala od nich.

– W takim razie pójdę z tobą.

*

Eve była zasko­czona, jak bar­dzo podo­bał jej się ten kil­ku­dniowy pobyt na far­mie na irlandz­kiej wsi, nie­opo­dal dzi­kiego, irlandz­kiego wybrzeża. A źró­dłem tego zado­wo­le­nia byli ludzie. Nato­miast obec­ność licz­nych psów i kotów uznała za coś zwy­czaj­nego, nawet mile widzia­nego.

Krowy i owce w odle­gło­ści rzutu kamie­niem od domu? Nie za bar­dzo. Ale nauczyła się spać mimo upo­rczy­wego pia­nia koguta i nie zbli­żała się do pozo­sta­łych zwie­rząt gospo­dar­skich.

Z kolei Roarke był w swoim żywiole, prze­mie­rzał pola w butach za pięć tysięcy dola­rów – już ni­gdy nie będą takie, jak daw­niej – jeź­dził na dziw­nie wyglą­da­ją­cych maszy­nach.

Poważ­nie się zasta­na­wiała, czy nie prze­sa­dził, kiedy posta­no­wił wydoić krowę.

Wszyst­kie prace wyko­ny­wały maszyny, jed­nak trzeba je było obsłu­gi­wać. Ale ponie­waż Roarke chciał się prze­ko­nać, jak się to robiło kie­dyś, wuj speł­nił jego prośbę.

Eve stała w spo­rej odle­gło­ści w drzwiach obory, obser­wu­jąc, jak chyba naj­bo­gat­szy czło­wiek w zna­nej czę­ści wszech­świata sie­dzi na trój­noż­nym zydlu obok olbrzy­miego kro­wiego zadu. Zwie­rzę prze­żu­wało siano.

Włosy zwią­zał z tyłu, jak miał w zwy­czaju, kiedy pra­co­wał, zręcz­nymi, zadba­nymi dłońmi pocią­gał za kro­wie wymiona. Olbrzy­mie kro­wie wymiona, dla któ­rych według Eve nie było miej­sca w cywi­li­zo­wa­nym świe­cie.

Kiedy mleko try­snęło z nich pro­sto do cebrzyka, z tru­dem się powstrzy­mała, żeby się nie wzdry­gnąć. Nato­miast Roarke uśmiech­nął się sze­roko, nie prze­ry­wa­jąc swo­jego zaję­cia.

– Spró­bu­jesz, Eve? Nasza Ger­tie jest łagodna jak bara­nek.

– Wyklu­czone. Nie. Za nic. – Poza tym sły­szała, jakie odgłosy wydają baranki i wcale ich nie uwa­żała za łagodne stwo­rze­nia.

– To daje dużo satys­fak­cji – prze­ko­ny­wał ją Roarke.

– Taa, nie wąt­pię. Jaki facet nie chciałby doty­kać takich wiel­kich cyc­ków?

Kiedy Roarke wybuch­nął śmie­chem, cof­nęła się.

– Zosta­wię was samych.

Po upły­wie trzech tygo­dni uznała, że zro­bili wszystko, a nawet wię­cej. Zarówno w spo­koj­nej, ską­pa­nej w słońcu Gre­cji, jak i w spo­koj­nej, zie­lo­nej Irlan­dii.

I mimo obec­no­ści krów, nie żało­wała ani jed­nej spę­dzo­nej tu chwili.ROZDZIAŁ 3

3

Eve dała znak Roarke’owi, żeby został z Webste­rem, i wró­ciła do gabi­netu poroz­ma­wiać z tech­ni­kami.

– Brak odci­sków pal­ców na klamce okien­nej w sypialni – poin­for­mo­wała ją główna tech­niczka. – Na żad­nym z okien w tym pokoju też, ani od środka, ani na zewnątrz. Są czy­ściut­kie. Zabez­pie­czy­li­śmy szklankę i jej zawar­tość. Na szklance są odci­ski pal­ców denata i jego mał­żonki.

– Przy­nio­sła mu ją.

– Tak, logicz­nie rzecz bio­rąc. Na kom­pu­te­rze denata i jego tele­fo­nie są tylko jego odci­ski pal­ców. To samo, jeśli cho­dzi o broń zna­le­zioną na pod­ło­dze. Ale chcę się im bli­żej przyj­rzeć w labo­ra­to­rium.

– Dla­czego?

– Są ide­alne. Kciuka i palca wska­zu­ją­cego pra­wej dłoni. – Kobieta zagięła palce tak, jakby poło­żyła je na spu­ście. – Tylko te dwa odci­ski. Poza tym broń jest czy­sta.

– No dobrze. – Eve ski­nęła głową. – Kiedy facet posta­nowi w taki spo­sób ze sobą skoń­czyć, praw­do­po­dob­nie kilka razy bie­rze broń do ręki. Chce ją spraw­dzić, upew­nić się, że jest nasta­wiona na pełną moc. Praw­do­po­dob­nie waha się, bez względu na to, jak bar­dzo jest zde­ter­mi­no­wany.

– No wła­śnie.

– Inne odci­ski w sypialni, w gabi­ne­cie?

– Należą do Eli­za­beth Gre­en­leaf. Kilka na drzwiach do gar­de­roby w sypialni, na toa­let­kach, noc­nych szaf­kach, lampce na prawo od łóżka. Kilka na fra­mu­dze drzwi do gabi­netu. Kilka wło­sów na pod­ło­dze sypialni, pasu­ją­cych do wło­sów na szczotce leżą­cej na toa­letce.

Sze­fowa tech­ni­ków rozej­rzała się.

– Nie­wiele tu znaj­dziemy, Dal­las. Miesz­ka­nie jest porząd­nie wysprzą­tane. Zna­leź­li­śmy ślady środka nabłysz­cza­ją­cego do mebli oraz ogól­nie dostęp­nych pły­nów czysz­czą­cych, czyli ktoś nie­dawno robił porządki. Nie­mniej spraw­dzimy wszystko.

– Znaj­dzie­cie odci­ski pal­ców Webstera na drzwiach fron­to­wych. Poin­for­muj mnie, jeśli natra­fi­cie na nie jesz­cze gdzieś.

– Jasne.

– Zna­łaś ofiarę?

− Tylko ze sły­sze­nia. Podobno twarda była z niego sztuka.

– Taa.

Wcho­dząc do pokoju dzien­nego, usły­szała kobiecy śmiech dobie­ga­jący z kory­ta­rza, szczęk zamka w drzwiach. Webster zerwał się na nogi.

– Pro­szę, pozwól mi.

Ski­nęła głową, skie­ro­wał się do wej­ścia do miesz­ka­nia. Znów roz­le­gły się śmie­chy, kiedy drzwi się otwie­rały.

– Zapła­ci­ła­bym dwa razy tyle, powie­działa. Nie mogę w to uwie­rzyć. Don! Ty wciąż tutaj?

Beth Gre­en­leaf była niską, zadbaną kobietą o popie­la­to­blond wło­sach, zacze­sa­nych na policzki. W jej jasno­nie­bie­skich oczach wciąż malo­wało się roz­ba­wie­nie, kiedy zarzu­ciła mu ręce na szyję.

– Stę­sk­ni­łam się za wido­kiem two­jej facjaty!

– Beth…

– Chyba jesz­cze nie pozna­łeś mojej przy­ja­ciółki Elvy Arnez. Elva i Den­zel miesz­kają dwa pię­tra wyżej. Odpro­wa­dziła star­szą panią do samych drzwi.

– Nie widzę tutaj żad­nej star­szej pani. – Elva, ślicz­notka pod trzy­dziestkę, zatrzy­mała się krok za Beth.

Kobieta mie­sza­nej rasy, ape­tycz­nie zaokrą­glona, w czar­nych, obci­słych spodniach i bia­łej koszulce bez ręka­wów, się­ga­ją­cej do bio­der, uśmiech­nęła się, mówiąc te słowa. Potem spoj­rzała nad ramie­niem Webstera, dostrze­gła Eve i Roarke’a.

– Masz gości – powie­działa. – Pójdę sobie.

– Don to nie gość, tylko czło­nek rodziny. – Beth cof­nęła się, zoba­czyła Eve i w jej jasno­nie­bie­skich oczach poja­wiło się zmie­sza­nie, kiedy ją roz­po­znała.

A potem strach, gdy w polu widze­nia poja­wił się jeden z tech­ni­ków.

– Co… Don? Co to zna­czy? Gdzie Mar­tin?

– Usiądźmy.

– Co oni tu robią? Co się stało? Mar­tin! – zawo­łała, pró­bu­jąc omi­nąć Webstera. Ale zła­pał ją mocno.

– Beth, bar­dzo mi przy­kro. Bar­dzo mi przy­kro i okrop­nie się czuję. Mar­tin nie żyje.

– Nie mów takich rze­czy! Nie mów takich rze­czy! Nic mu nie jest, nic mu nie jest. Nie było mnie w domu tylko parę godzin. Nic mu nie jest.

Pró­bo­wała się uwol­nić od jego uści­sku.

– Zna­la­złem go, kiedy tu przy­sze­dłem. – Mówiąc to, koły­sał ją. – Odszedł. Odszedł, nim się poja­wi­łem.

Prze­stała mu się wyry­wać. Eve zoba­czyła, jak opu­ściły ją siły, kiedy to do niej w pełni dotarło – do umy­słu, ciała, serca, duszy. Z jej ust wyrwał się jeden prze­cią­gły jęk. Webster wziął Beth na ręce jak dziecko, zaniósł na fotel i objął, gdy zanio­sła się pła­czem.

– Co powin­nam zro­bić? – Elva stała na progu, ręce przy­ci­snęła do piersi. – Mogę jakoś pomóc? Czy powin­nam wyjść? O Boże.

– Pro­szę zamknąć drzwi – powie­działa jej Eve. – I usiąść. – Eve wycią­gnęła odznakę. – Porucz­nik Dal­las z nowo­jor­skiej poli­cji. A pani nazywa się Elva Arnez. Mieszka pani dwa pię­tra wyżej?

– Ja… tak… ja… razem z moim part­ne­rem miesz­kamy dwa pię­tra wyżej. Nic mu nie było. Czuł się dosko­nale. To Mar­tin wpu­ścił mnie, kiedy przy­szłam po Beth.

– Była pani dziś w ich miesz­ka­niu?

– Tak. Zna­czy się wstą­pi­łam po Beth, żeby razem z nią spo­tkać się z kil­koma wspól­nymi zna­jo­mymi.

– O któ­rej godzi­nie pani tu przy­szła? I kiedy pani wyszła?

– Hmm, Boże. Koło wpół do dzie­wią­tej. Może kilka minut po. Mia­ły­śmy wyjść o wpół do dzie­wią­tej, ale Beth na ogół się spóź­nia. Ja też byłam tro­chę spóź­niona, więc może za dwa­dzie­ścia pięć dzie­wiąta lub coś koło tego. Mar­tin wpu­ścił mnie do środka, czuł się świet­nie. Zażar­to­wał, że Beth wciąż jest zajęta nakła­da­niem odpo­wied­niej maski, czy coś w tym rodzaju. A ona popro­siła, żebym zaj­rzała do niej.

– Do sypialni?

– Tak. Nie mogła się zde­cy­do­wać, które kol­czyki wło­żyć. Czy buty. To w jej stylu. – Łzy zaczęły jej pły­nąć z oczu. – I… i… i… – Elva umil­kła, zamknęła oczy, unio­sła w górę rękę, wzięła parę głę­bo­kich odde­chów. – Prze­pra­szam. To takie straszne. Pomo­głam jej wybrać. Dzie­sięć minut? Naprawdę nie wiem. Potem poszła poże­gnać się z Mar­ti­nem.

– Gdzie?

– Och, do jego małego gabi­netu. Zawo­łał do mnie „Pa!” i „Baw się dobrze”. Nie rozu­miem, co się stało. Czy uległ jakie­muś wypad­kowi? Czy ktoś się wła­mał i coś mu zro­bił?

– Jesz­cze tego nie usta­li­li­śmy. Dokąd panie poszły?

– Do Bistro, małego, sym­pa­tycz­nego baru jakieś trzy prze­cznice stąd. Czy mogę coś dla niej zro­bić? Dla Beth?

– Tak – powie­działa Eve. – Wła­śnie pani robi. Z kim się tam spo­tka­ły­ście?

– Okej. Okej. – Znów zamknęła oczy i podała Eve trzy nazwi­ska.

– Czy któ­raś z was wyszła mię­dzy dzie­wiątą a wpół do dzie­sią­tej?

– Nie, wszyst­kie zosta­ły­śmy chyba do jede­na­stej.

– Czy któ­raś z was ode­szła od sto­lika?

– Tak, do toa­lety. Wszyst­kie dobrze się bawi­ły­śmy. Zamó­wi­ły­śmy coś do picia, jakieś barowe prze­ką­ski, nic poza tym. Czy to był wypa­dek? Cho­ciaż jest tyle poli­cji, że nie…

– Pro­wa­dzimy czyn­no­ści śled­cze. Dzię­kuję za pomoc, pani Arnez. Pro­szę ni­gdzie nie wyjeż­dżać, bo mogę mieć jesz­cze jakieś pyta­nia.

– Ja… Tak. Natu­ral­nie. Miesz­kamy dwa pię­tra wyżej.

– Jest pani wolna.

– Dobrze, ale… – Wsta­jąc, obej­rzała się na Beth. – Pro­szę, bar­dzo pro­szę powie­dzieć jej, że może na mnie liczyć, gdyby cze­go­kol­wiek potrze­bo­wała. Tak mi przy­kro.

Po jej wyj­ściu Eve zwró­ciła się do Webstera.

– Beth – wymam­ro­tał, przy­ci­snął usta do jej skroni. – Porucz­nik Dal­las musi ci zadać kilka pytań.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki