Śnieg w kwietniową niedzielę. 44 wiersze - ebook

XIX Brzydka siostra

Wdrapię się do mojego pokoju po trzydziestu stopniach,

Na łóżku położę,

Niech muzyka, niech skrzypce, kornet i harmonia

Drzemią mi w głowie.

Skoro za młodu mnie nie zaklęto,

Nie zbudzono do miłości,

Wsłucham się w drzewa z ich ciszą miłosierną,

W wietrzne porywistości.

.

XXVI

Oto i pierwsza rzecz,

Którą pojąłem: czas

To echo siekiery

Idące w las.

.

Na młodej damy album ze zdjęciami

Wreszcie mi dałaś album, który, raz otwarty,

Całkiem mnie oszołomił. Wszystkie twoje lata,

Błyszczące i matowe, na czernionych kartach.

Za dużo cukiernictwa tutaj, te obrazy,

Tak tłuste i pożywne, są nie do pożarcia.

Głodne, ruchliwe oko przebiega od pozy

Do pozy: tu w warkoczach, tu z niechętną kotką

Na rękach, tu w futerku, absolwentka słodka,

Albo też pod pergolą, w szerokim, filcowym

Kapeluszu, wznosząca różę ciężkogłową

(Dość to niepokojące na różne sposoby) –

Uderzasz mnie ze wszystkich stron. Również za sprawą

Tych wkurzających typków, co się przewalają

Przez twoje młode lata w pozach zbyt swobodnych;

Żaden z nich, rzekłbym, skarbie, tobie nie dostawał.

O, fotografio! Żadna inna sztuka nie jest

Tak rozczarowująca i wierna! Uwieczniasz

Brzydotę dnia, wstrzymanych uśmiechów fałszerstwa,

I skaz nie cenzurujesz: tu słup z ogłoszeniem,

Tam znów sznur na bieliznę, i kotki na rękach

Zniechęcenie; ujawniasz cieniem podkreślone

Fałdki podbródka, jeśli fałdki ma – a jednak

Jaką łaskę wyświadczasz tym, że jesteś szczera,

Jej twarzy! Jak głęboko przekonujesz: to jest

Rzeczywista dziewczyna w rzeczywistych miejscach,

Empirycznie prawdziwa w każdym sensie! Może

To jest po prostu _przeszłość_? Te kwiaty wśród listków,

Ta brama, samochody, w parkach aura mglista –

Wchodzą jak ostrze, bo są, po prostu, minione?

Gdy widzę, że też mijasz, serce się zaciska.

Tak, owszem; lecz nie tylko przez to wykluczenie

Płaczemy, ale również dlatego, że wszystko

To pozwala nam płakać. Jasne, to, _co było_,

Nie będzie wymagało usprawiedliwienia

Naszej rozpaczy, choćby się najgłośniej wyło

W przerwie pomiędzy okiem a kartką. Zostaję

Zatem, by opłakiwać (choć bez konsekwencji)

Ciebie, balansującą u płotu na damce;

I by myśleć, jak prędko spostrzegłabyś kradzież

Tego zdjęcia, na którym się kąpiesz; by zgęścić

Tę przeszłość, co już z nikim nie będzie dzielona,

Obojętne, z kim spędzisz przyszłość; fotografia

Spokojna, sucha, trzyma cię jak niebo; to tam

Leżysz wciąż, nieodmiennie śliczna, pomniejszona

I coraz wyraźniejsza, choć mijają lata.

.

Wiatr ślubny

Wicher wiał w dzień mojego ślubu, a cała

Noc poślubna była wietrzną nocą;

I wrota stodoły ciągle łomotały,

Aż sam musiał pójść i zamknąć je w końcu,

Zostawiając mnie jak głupią przy świecach; aż się zasłuchałam

W deszcz i wpatrzyłam w krzywy lichtarzyk, odbijający

Moją twarz – lecz niczego nie spostrzegłam. Gdy wrócił,

Powiedział, że konie były niespokojne, i było mi żal,

Że komukolwiek – człowiekowi, stworzeniu – zabraknie

Tej nocy szczęścia, które miałam ja.

Teraz, za dnia,

Wszystko w słońcu, rozwiewane przez podmuchy wiatru.

On poszedł przyjrzeć się powodzi, a ja

Niosę odrapane wiadro do kurnika.

Stawiam na ziemię i się gapię. Wszystko to wiatr,

Co poluje po chmurach i lasach, i targa

Moim fartuchem i praniem na sznurze.

Czyż można to wytrzymać – ten wiatr, który ucieleśnia

Radość, na której moje czyny wirują jak paciorki

Nanizane na nitkę? Czy wolno mi zasypiać

Teraz, kiedy ten wieczny poranek dzieli łoże ze mną?

Czy sama śmierć by mogła

Osuszyć te nowe jeziora zachwytu, zakończyć

Nasze wspólne klęczenie, jak bydła u wód szczodrych?

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------