Śnieżenie - ebook

1. Samotność w czasie nocnych wędrówek

Z drugiej strony

Dzwonię do ciebie

z drugiej strony.

Łączy mój numer —

— zastrzeżony

„Cześć, halo, to ja

co u ciebie?”

i dźwięk bezgłośny

płynie w niebie.

Słucham po drugiej

stronie ciszy.

„Cześć, halo, to ja”

ty nie słyszysz.

Lęk

W oparach lęku przed życiem żyć

w przededniu końca na końcu tkwić

zabawką świata się cicho stać

w bezumysłowym się strachu bać.

Jak żyć mam, gdy każda boli myśl?

Jak żyć, gdy nie ma jutra po dziś?

Jak żyć, gdy wkraczam na drogi złe?

Jak — i czy — żyć mam? A może nie?

Nigdy

Nigdy nie wiesz, kiedy

zawiśnie nad głową

twój miecz Damoklesa.

Człowiek tylko sową

co się kryje w nocy

rozszarpuje myszy

jedyne, co słyszy:

głód i ciemność słyszy.

Czyś „trzciną myślącą”?

Miotasz się na wietrze

czekasz, aż twe kości

zegar na pył zetrze.

Jednak przecież czujesz!

Coś oznacza — żyjesz

raz ten jeden, póki

w Nic się nie zaszyjesz.

Mniej

Czy mniej boli matkę

jeśli dziecko zginie

w słusznej niby sprawie

w wojny rozpadlinie?

Mniej boli człowieka

jeśli straci duszę

niźli by mu ramię

kamieniem rozkruszył?

Bezsenność w Gdańsku

Siedzę na łóżku tak białym, jak

lico dziewicy przed laty stu

czerni nie przetnie uśpiony ptak

nic nie zamrozi godziny snu.

Pościel gorąca, aż parzy w dłoń

twarda poduszka na ustach drga

księżyc lśni w pocie, co oblekł skroń

w głębi źrenicy wszech-czarna mgła.

To przebudzenie duchów, co tkwią

pod potylicy zwątlonym tłem.

W ciszy przerażeń melodią złą

szept każdy, każdy brzmi mi jak tren.

Pancerna szyba oddziela mnie

od żółtobarwnej poświaty miast

gdzieś tam, daleko, fala brzeg tnie

aż piana biała wrzaśnie na raz.

Za horyzontem się życie tli

we mnie się tylko tlą strzępy mar

już mnie od czerni w gardzieli mdli

cisza! Ta cisza! Bezusty gwar!

Czekam na bladej poświaty dłoń

co gdzieś znad morza na fali gna

czarna ją szponem przegania toń…

Nie zginie ona? Nie zginę ja!

Czuję czerń

Czuję, że ta noc

nie będzie zwyczajna

czuję, że ta noc

mi będzie zbyt czarna

czuję, ze ta noc

zaśpiewa mi arie

czuję, że ta noc

zawiera malarię

cicha jest ta noc

i ciemna na przekór

temu, co mi śni

się zawsze od wieków

zawsze był w niej gwar

był duch mroczny gwarny

teraz ciszy duch

pokorny i czarny

ja zaś widzę noc

i dźwigam ją snadnie

ani łatwo to

ani to jest ładnie

dźwigam grząską czerń

co się zowie nocą

a wśród czerni znów

dłonie mi klekocą

kaszel czarny zwie

chrypką się nad ranem

jestem panią cnót

cnót też jestem panem

cicha, ciemna noc

szeleści mi czernią

ja jej jestem pan

ona mi jest wierną.

Milczą usta wieczorami

Moje usta milczą

moje oko błyszczy

moje myśli chwilą

wiatr po czaszce świszcze.

Nadszedł wieczór płochy

z grawitacji drwiący

„wtrąć w ciemności lochy”

krzyczy mózg gasnący.

Usta milczą czarną

melancholią nocy

a pociechą marną

w lampie oko zmoczyć.

Zaraz czerń nadejdzie

za białym przyciskiem

zanim życie wzejdzie

z ptactwa cichym piskiem.

Śnieżenie

Niczym stary telewizor

który nie znalazł nut

mój mózg śnieży.

Siedzę na dywanie w czerwone wzorki

świeci jedna żarówka

nienawidzę jej

czekam aż zgaśnie

wtedy porwą mnie demony

zabiją

Czekam i nienawidzę tego czekania

chcę zrobić COŚ

WSZYSTKO
a nie umiem nic

Brzask

Ciemna noc, właściwie granat

łóżko szare ciemnią bieli

gwiazd mdły błysk mknie snem do rana

śpią wszechświaty, stąd anieli.

Pokój-sześcian na ramionach

włos w nieładzie, prześcieradła

rozchełstane, a w nich ona

głowę ściska w rąk imadłach.

Nie nadchodzą snu majaki

złe, chemiczne światło budzi

gdzieś w oddali — kto to taki?

zgasł ostatni spośród ludzi.

Myśli kłąb nierozplątany

mami oko gwiezdnym pyłem

ucho szeptem ściany mami

jak bezustych płaczem syren.

Już li wczoraj było gorzej

już na wieczór mary blade

w uchu szumiąc niczym morze

w ściany wyprysły ślepym stadem.

Gdzieś na zgliszczach przydymionych

wśród popiołów, drzazg spokoju

znów płomyczkiem jaźń zmącona

iskra wśród palnego łoju.

Już spokojnie było, powie

usta w dumną zwarte kreskę

szybko noc się ciemna dowie

I przesłoni dnie niebieskie.

Nie ma ciszy w znojach nocy

nie ma wypalonych zgliszczy

już jej iskra gorąc toczy

czarny szczur w zegarze piszczy.

Iskra

Niewielka iskra wobec wszechplaży

gdzie szary piasek, szare drobiny

wiatr czarny bryzą chłodu obdarzy

w bezświetlną przestrzeń rzuci — i zginą.

Iskra rzucona na białe grzywy

zniknie wśród kurzu chłodnej kipieli

niepomne jej są mądre przypływy

co zamiast czerni doznają bieli.

I szary piasek, każde wśród wielu

ziarnek milionów tak samo siwe

także i one w szaroweselu

iskrę zatopią szklanym tworzywem.

I tylko jedno miejsce na plaży

tam gdzie dwie szyszki, jedna gałązka

które o sztormu wielkości marzy

życie chowając w suchych zawiązkach

ono iskierkę z musu przygarnie

w suche swe złapie blask złoty dłonie

gdy dym zielony podniesie darnie

zajrzy w niebiosa, a potem — spłonie.