Sny bogów i potworów - ebook

Rozdział 1

Lody na koszmary

_Poruszały nerwy, krzyczały krwią, dzikie i wzburzone i rozpędzone i wygłodniałe i straszne, tak straszne…_

– Elizo. Elizo!

Czyjś głos. Jaskrawe światło. Eliza obudziła się ze snu. Tak się właśnie czuła: jakby spadała, a potem wylądowała na czymś twardym.

– To sen – usłyszała własne słowa. – To był tylko sen. Nic mi nie jest.

Ile już razy w życiu wypowiadała te słowa? Więcej, niż zdołałaby zliczyć. Lecz teraz po raz pierwszy wypowiedziała je do mężczyzny, który bohatersko wparował do jej pokoju, dzierżąc w dłoni młotek ciesielski, gotów uratować ją przed potencjalnym mordercą.

– Elizo… krzyczałaś – zakomunikował jej współlokator, Gabriel, rozglądając się po kątach. Nie odnalazł jednak żadnego śladu morderców. Był rozczochrany jak ktoś, kto właśnie wstał z łóżka, i na granicy histerii z niepokoju. Młotek trzymał wysoko, wciąż w gotowości. – To znaczy… naprawdę głośno krzyczałaś.

– Wiem – przyznała Eliza. W gardle miała pustynię. – Tak mi się czasem zdarza.

Usiadła na łóżku. Serce waliło jej jak młotem, aż przerażało, a potężne uderzenia rezonowały w całym ciele. Chociaż zaschło jej w ustach, oddech zaś miała spłycony, spróbowała zabrzmieć nonszalancko.

– Przepraszam, że cię obudziłam.

Gabriel zamrugał i opuścił młotek.

– Nie o to mi chodziło, Elizo. Nigdy w życiu nie słyszałem, żeby ktoś tak krzyczał. To było jak z horroru.

Zdawał się wręcz pod wrażeniem. _Idź już_, miała ochotę powiedzieć Eliza. _Proszę, idź sobie._ Dłonie zaczęły jej drżeć. Zaraz przestanie się kontrolować – nie chciała mieć na to świadka. Spadek adrenaliny po koszmarnym śnie zazwyczaj kiepsko się kończył.

– Nic mi nie jest, przysięgam. Okej? Po prostu…

_Cholera jasna_.

Drżała. Rosło ciśnienie, pod powiekami piekło, wszystko wymykało się spod kontroli.

_Cholera cholera cholera_.

Zgięła się wpół i wtuliła twarz w pościel, gdy szloch wstrząsnął jej ciałem. Jakkolwiek zły był sen – a ten był naprawdę zły – potem robiło się jeszcze gorzej, ponieważ odzyskiwała świadomość, ale nie kontrolę. Pozostawało przerażenie – przerażenie, potworne przerażenie – i coś jeszcze. Przychodziło wraz ze snem, za każdym razem, ale nie odchodziło, gdy on odchodził, lecz zostawało jak coś, co fala wyrzuciła na brzeg. Coś okropnego, jak truchło potwora rozkładające się powoli na wybrzeżach jej umys­łu. Wyrzuty sumienia. Bogowie – to zbyt niewinne słowo na to, co czuła. Sen zostawił ją z czymś, co można by nazwać nożami paniki i strachu na czerwonym, mięsistym, jątrzącym się jak rana poczuciu winy.

Z jakiego powodu? To było najgorsze. To było… dobry Boże, nie do opisania i takie potężne. Zbyt potężne. Nikt nigdy nie zrobił niczego gorszego, w żadnych czasach, w żadnym miejscu. Poczucie winy przygniatało ją swym ciężarem, niemożliwie wielkie – i niezależnie od tego, ile czasu upłynęło od snu, Eliza nie mogła go odrzucić, uznać za niedorzeczne.

Nie zrobiła tego. Wiedziała też, że nigdy tego nie zrobi.

Lecz gdy sen brał ją w swe macki, to nie miało znaczenia, podobnie jak zdrowy rozsądek, logika, nawet prawa fizyki. Przerażenie i wyrzuty sumienia zagłuszały wszystko.

Pochłaniały.

Gdy szloch wreszcie ucichł, a ona uniosła głowę, ujrzała, że Gabriel siedzi na skraju łóżka z miną wyrażającą współczucie i niepokój. W Gabrielu Edingerze była jakaś przesadna grzeczność, taka, która zwiastowała w przyszłości noszenie muszek, a może nawet monokli. Był neurobiologiem, prawdopodobnie najmądrzejszą osobą, jaką znała Eliza – i stanowczo jedną z najmilszych. Razem pracowali jako badacze w ­Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie. Przez ostatni rok byli dobrymi znajomymi, choć jeszcze nie przyjaciółmi – a potem dziewczyna Gabriela przeniosła się na post-doca do Nowego Jorku, a on potrzebował drugiej osoby do mieszkania, żeby udźwignąć koszty wynajmu. Eliza wiedziała, że to ryzykowne łączyć życie za­wodowe z prywatnym, właśnie z tego powodu. Z racji Tego Czegoś.

Krzyków. Szlochu.

Gdyby ktoś się tym zainteresował, nie potrzebowałby wiele czasu, by odkryć… głębię nienormalności… na której zbudowała swoje życie. Czasem czuła się, jakby układała deski na ruchomych piaskach. Sen jednak nie dręczył jej od jakiegoś czasu, skusiła się więc na udawanie, że wszystko z nią w porządku, że nie ma żadnych trosk poza tymi właściwymi dla dwudziestoczteroletniej doktorantki z ograniczonym budżetem. Presja związana z dysertacją, nemezis z labu, pisanie propozycji grantowych, zbieranie na czynsz.

Potwory.

– Przepraszam – powiedziała do Gabriela. – Chyba już mi lepiej.

– To dobrze. – Po dłuższej chwili niezręcznej ciszy zapytał lekko: – Chcesz herbaty?

Herbata. Wreszcie jakiś okruch normalności.

– Tak, poproszę – odparła Eliza.

A gdy poszedł nastawić wodę, wzięła się w garść. Włożyła szlafrok, umyła twarz, wydmuchała nos, obejrzała się w lustrze. Miała opuchniętą twarz i nabiegłe krwią oczy. Niebywałe. Zazwyczaj jej oczy były piękne, przywykła, że nieznajomi je komplementują. Były bowiem wielkie, okolone długimi rzęsami, promienne – przynajmniej dopóki białka nie poróżowiały od płaczu – i brązowe, o kilka tonów jaśniejsze od jej skóry, co sprawiało, że zdawały się świecić. Teraz zaś z niepokojem zauważyła, że wyglądają na… szalone.

– Nie oszalałaś – powiedziała swojemu odbiciu.

W tym zdaniu pobrzmiewała często powtarzana afirmacja, zapewniająca potrzebne i regularnie dawane wsparcie. _Nie oszalałaś i nie oszalejesz_.

W głębi jej umysłu pojawiła się inna, bardziej rozpaczliwa myśl.

_Mnie to nie spotka. Jestem silniejsza niż inni_.

Zazwyczaj w to wierzyła.

Kiedy przyszła do kuchni, do Gabriela, zegar na piekarniku wskazywał czwartą rano. Herbata stała na stole razem z pudełkiem lodów, otwartym i z wystającą ze środka łyżeczką.

Gabriel wskazał je dłonią.

– Lody na koszmary. To nasza rodzinna tradycja.

– Serio?

– W sumie tak.

Eliza przez chwilę próbowała sobie wyobrazić, że w jej rodzinie też proponowano lody jako remedium na ten sen, ale nie umiała. Rozdźwięk był zbyt duży. Sięgnęła więc do pudełka.

– Dzięki – odparła.

W milczeniu zjadła kilka łyżek, pociągnęła łyk herbaty, wciąż w napięciu czekając na pytania, które w końcu musiały paść.

_Co ci się śniło, Elizo?_

_Jak mam ci pomóc, jeśli_ _ze mną nie rozmawiasz, Elizo?_

_Co z tobą nie tak, Elizo?_

Wszystko to już słyszała.

– Śnił ci się Morgan Toth, co nie? – zapytał Gabriel. – Morgan Toth i jego wielkie wary?

Oho, tego jeszcze nie słyszała. Zachichotała mimowolnie. Morgan Toth był jej nemezis, a widok jego ust rzeczywiście mógłby wywoływać koszmary, ale nie, to w ogóle nie było to.

– Nie za bardzo chcę o tym rozmawiać – przyznała.

– O czym? – zapytał niewinnie Gabriel. – O jakim „tym” mówisz?

– Uroczy jesteś. Ale mówię serio, przepraszam.

– Jasne.

Jeszcze trochę lodów i trochę ciszy, którą przerwało kolejne niepytanie.

– Jak byłem mały, miałem koszmarne sny – powiedział ­Gabriel. – Przez jakiś rok. Naprawdę dawały mi w kość. Jeśli wierzyć moim rodzicom, całe nasze życie stanęło na głowie. Bałem się zasnąć, odprawiałem masę rytuałów i wierzyłem w przesądy. Nawet próbowałem składać ofiary z jedzenia i ulubionych zabawek. Podobno słyszeli, jak ofiaruję mojego starszego brata, żeby zajął moje miejsce. Ja tego nie pamiętam, ale on się zaklina, że tak było.

– Komu go ofiarowałeś? – zapytała Eliza.

– Im. Tym ze snu.

_Im_.

Znajoma iskra. Nadzieja. Idiotyczna nadzieja. Eliza też miała swoich „ich”. Racjonalna część jej mózgu podpowiadała jej, że to tylko wytwory jej umysłu i że nie istnieją naprawdę, ale po przebudzeniu ze snu trudno było zachować racjonalne myślenie.

– Kim byli ci oni? – zapytała, zanim zastanowiła się, co wyprawia.

Skoro nie zamierzała mówić o swoim śnie, nie powinna wypytywać o jego sny. Na tym polegała zasada zachowania tajemnicy, którą doskonale sobie przyswoiła: nie zadawaj pytań, a nikt nie będzie ich zadawać tobie.

– Potworami.

Wzruszył ramionami, a Eliza w jednej chwili straciła zainteresowanie. Nie na wzmiankę o potworach, ale przez ten nonszalancki ton. Ktokolwiek wypowiadał słowo „potwory” z taką lekkością, z pewnością nie spotkał jej potworów.

– Wiesz, podobno jeden z najczęstszych snów to ten, w którym ktoś cię goni – ciągnął swoje rozważania Gabriel.

Eliza popijała herbatę i od czasu do czasu podnosiła do ust łyżkę lodów na koszmary, w odpowiednich momentach kiwała głową, ale tak naprawdę wcale go nie słuchała. Temat analizy snów zdążyła zgłębić już dawno temu. Dotąd to nie pomagało i teraz też nie pomogło. Gdy zaś Gabriel podsumował tym swoim uspokajająco-naukowym tonem, że „to manifestacja budzących się lęków” i „każdy je ma”, odniosła wrażenie, jakby uznał, że właśnie rozwiązał za nią jej problem.

Eliza miała wielką ochotę powiedzieć: „Zakładam zatem, że wszyscy mają wszczepiane rozruszniki serca w wieku siedmiu lat, gdy »manifestacja budzących się lęków« regularnie powoduje u nich arytmię?”. Nie zrobiła tego jednak, ponieważ tego rodzaju faktoidy łatwo zapamiętać i zrobić z nich ciekawostkę towarzyską na przyjęcia.

„Hej, a wiecie, że Elizie Jones w wieku siedmiu lat wszczepiono rozrusznik serca, ponieważ koszmary powodowały u niej arytmię?”

„Och, serio? Czyste szaleństwo”.

– I co się z tobą stało? – zapytała zamiast tego. – Co się stało z twoimi potworami?

– Cóż, przyjęły ofiarę z brata i zostawiły mnie w spokoju. Co roku składam im ofiarę z kozy w noc świętego Michała, ale to niewielka cena za nocny spokój.

Eliza zachichotała i podjęła grę.

– Skąd bierzesz kozy?

– Znam świetną farmę w Marylandzie. Certyfikowane kozły ofiarne. Koźlątka też, jeśli wolisz.

– A kto by nie wolał? I co to, u licha, jest noc świętego Michała?

– Sam nie wiem. Tak mi przyszło do głowy.

Eliza poczuła przypływ wdzięczności za to, że Gabriel nie dopytywał, a lody i herbata, i nawet irytacja z powodu jego naukowej paplaniny pomogły złagodzić pokłosie koszmaru. Naprawdę się śmiała – a to już było coś.

A potem na blacie zawibrował jej telefon.

Kto dzwonił do niej o czwartej rano? Sięgnęła po komórkę…

…a gdy zobaczyła numer na wyświetlaczu, upuściła telefon – a właściwie nim rzuciła. Z trzaskiem uderzył o szafkę i spadł na podłogę. Przez chwilę żyła w nadziei, że go zepsuła. Leżał tam zupełnie cichy. Martwy. A potem rozległo się _bzzzzz_ i już wiedziała, że nie jest martwy.

Kiedy ostatnio było jej przykro, że nie popsuła telefonu?

Zobaczyła numer. Same cyfry. Bez nazwiska. Nie pojawiła się żadna nazwa, ponieważ Eliza nie wpisała tego numeru na listę swoich kontaktów. Nawet się nie spodziewała, że go pamięta, póki go nie zobaczyła – a gdy to się stało, poczuła, jakby był tam cały czas, przez całe jej życie, odkąd… odkąd uciekła. Był tam, dokładnie tam. Wnętrzności ścisnęły jej się w jednej chwili, co sprawiło jej fizyczny ból. Ten dawny, który nie osłabł mimo upływu lat.

– Wszystko okej? – zapytał Gabriel i schylił się po telefon.

Omal nie krzyknęła: „Nie dotykaj go!”, ale wiedziała, że to irracjonalne, i w porę się powstrzymała. Po prostu go nie wzięła, gdy Gabriel jej go podał. Musiał odłożyć wciąż wibrującą komórkę na stół.

Wbiła wzrok w telefon. Jak oni ją znaleźli? No jak? Przecież zmieniła nazwisko. Zniknęła. Czy cały czas wiedzieli, gdzie jest, cały czas ją obserwowali? Było jej słabo od tej myśli. Od myśli, że lata wolności mogły się okazać iluzją…

Wibrowanie ustało. Ktoś został przekierowany na pocztę głosową, a serce Elizy znów zaczęło bić niczym wystrzały armatnie: każdy kolejny wstrząsał całym jej ciałem. Kto dzwonił? Siostra? Jeden z „wujków”?

Matka?

Ktokolwiek to był, Eliza miała tylko chwilę na zastanowienie się, czy się nagrał – a jeśli tak, czy ma odwagę odsłuchać wiadomość – po czym telefon znowu zawibrował. Nie był to dźwięk poczty głosowej, tylko esemesa.

O treści: „Włącz telewizor”.

_Włącz…?_

Eliza podniosła wzrok znad telefonu, czując narastający niepokój. Ale po co? Co ich zdaniem powinna zobaczyć w telewizji? Nawet nie miała telewizora.

Gabriel przyglądał jej się bacznie. Ich spojrzenia spotkały się w tej samej chwili, gdy usłyszeli pierwszy krzyk. Eliza niemal wyskoczyła z siebie, tak gwałtownie zerwała się z krzesła. Gdzieś z zewnątrz dobiegł przeciągły, nieartykułowany wrzask. A może to było w budynku? Głośno. Jednak wewnątrz. Moment. Ale to już ktoś inny. Co się, u diabła, działo? Ludzie krzyczeli z… ze zdumienia? Z radości? Z przerażenia?

A potem telefon Gabriela też zaczął wibrować i komórka Elizy znów obudziła się do życia ciągiem wiadomości – _bzz bzz bzz bzzzz bzz._ Tym razem pisali przyjaciele: w tym Taj z Londynu i Catherine pracująca w terenie w RPA. Różnie ujmowali to w słowa, ale wszystkie esemesy zawierały to samo niepokojące polecenie: _Włącz telewizor_.

_Oglądasz?_

_Wstawaj. TV. Już_.

Aż do ostatniego. Ten sprawił, że Eliza zapragnęła się ułożyć w pozycji embrionalnej i przestać istnieć.

_Wróć do nas_, brzmiał. _Wybaczamy ci_.Rozdział 2

Przybycie

Zjawili się w piątek, w biały dzień, na niebie nad Uzbekistanem. Po raz pierwszy dostrzeżono ich na Jedwabnym Szlaku, w Samarkandzie. Tam ekipa telewizyjna zarejestrowała i przekazała dalej kadry przedstawiające… Gości.

Aniołów.

Ustawili się w równych, doskonałych falangach, tak że łatwo było ich zliczyć. Dwadzieścia formacji po pięćdziesięciu: tysiąc. Tysiąc aniołów. Zmierzali na zachód, dość blisko ziemi, by ludzie stojący na dachach i drogach dostrzegli falujący biały jedwab ich strojów i usłyszeli drżące trele harf.

Harf.

Filmik z aniołami rozprzestrzeniał się lotem błyskawicy. Na całym świecie pokazywano go w telewizji, puszczano reportaże o nich w radiu. Prezenterzy wiadomości spieszyli do swych stanowisk, zdyszani, bez napisanego tekstu. Zachwyt i przerażenie. Oczy wielkie jak spodki, głosy wysokie, osobliwe. Wszędzie na świecie dzwoniły telefony, a potem milkły w globalnej ciszy, gdy padała przeciążona sieć. Pogrążona we śnie połowa planety już się zbudziła. Zanikał sygnał internetowy. Ludzie szukali ludzi. Wypełniały się ulice. Głosy mieszały się i łączyły, narastały, ogłuszały. Dochodziło do rękoczynów. Pieśni. Zamieszek.

Śmierci.

Były także i narodziny. Dzieci narodzone podczas Przybycia radiowi eksperci nazywali „cherubinkami”. Ci sami eksperci byli odpowiedzialni za plotkę, jakoby wszystkie noworodki z tego okresu miały gdzieś na ciele znamię w kształcie pióra. To nie była prawda, lecz tym dzieciom świat będzie się bacznie przyglądać w oczekiwaniu na jakikolwiek przejaw magicznych mocy.

Tamten dzień – 9 sierpnia – przeszedł do historii, dzieląc czas na „przed” i „po”. Nikt nigdy nie zapomni, gdzie był, gdy „to” się zaczęło.

Kazimir Andrasko, aktor, duch, wampir i dupek, przespał cały ten czas. Potem twierdził jednak, że odpłynął podczas lektury Nietzschego – jeszcze później sprecyzował, że czytał dokładnie w momencie Przybycia – i doznał wizji końca świata. Był to początek śmiałej, choć nieprzemyślanej strategii, która wkrótce jakże rozczarowująco spali na panewce, zaledwie Kazimir pojmie, ile pracy wymaga założenie sekty.

Zuzana Nováková i Mikolas Vavra znajdowali się akurat w Ajt Bin Haddu, najsłynniejszej kazbie Maroka. Mik właśnie skończył się targować o starodawny srebrny pierścionek – być może starodawny, być może __ srebrny, z całą pewnością pierścionek – gdy porwał ich niebywały rozgardiasz. Chłopak wcisnął błyskotkę głęboko do kieszeni, gdzie na jakiś czas miała pozostać tajemnicą.

Stanęli za plecami tubylców w wiejskiej kuchni i oglądali wiadomości po arabsku. Nie rozumieli wprawdzie ani reportera, ani rozbrzmiewających wszędzie wokół przejętych okrzyków, ale kontekst pozwalał im załapać, na co patrzą. Wiedzieli, czym są aniołowie – albo raczej: czym nie są. To jednak nie zmniejszyło szoku, gdy dostrzegli wypełnione nimi niebo. _Tak wielu!_

To Zuzana wpadła na pomysł, by „skorzystać” z dostawczaka stojącego bezczynnie przed restauracją dla turystów. Pojęcie normalności zdążyło się stać tak umowne, że spontaniczna kradzież pojazdu nie wydawała się niczym szczególnym. Dla Zuzany wszystko było proste: wiedziała, że Karou nie ma dostępu do wiadomości ze świata; musiała ją ostrzec. Gdyby trzeba było, ukradłaby i helikopter.

Esther van de Vloet, emerytowana handlarka diamentami, wieloletnia wspólniczka Brimstone’a i okazjonalna pokazowa babcia dla jego ludzkiej podopiecznej, wyprowadzała akurat swoje mastiffy na spacer w pobliżu domu w Antwerpii, gdy dzwony katedry Najświętszej Marii Panny poczęły coś obwieszczać. Nie była to pełna godzina, a nawet gdyby, to i tak bezładny szczęk rozbrzmiewał z nadmierną gwałtownością, wręcz histerycznie. Esther, kobieta nieskłonna do działań gwałtownych czy histerycznych, czekała, aż coś się wydarzy, odkąd na drzwiach w Brukseli pojawił się czarny odcisk i spalił je na popiół. Uznawszy, że coś właśnie nadeszło, szybko ruszyła do domu z dwoma wielkimi jak lwy psami posłusznie kroczącymi u jej boków.

Eliza Jones oglądała pierwszych kilka minut relacji na żywo na laptopie współlokatora, ale kiedy padł serwer, oboje ubrali się pospiesznie, wskoczyli do auta Gabriela i pojechali do ­muzeum. Chociaż było bardzo wcześnie, nie dotarli na miejsce jako pierwsi. Kolejni współpracownicy napływali ich śladem i zbierali się wokół ekranu w laboratorium w piwnicy.

Wszyscy byli oszołomieni i ogłupiali z niedowierzania. Fakt, że coś takiego śmie się wydarzać na niebie tego świata, stanowił zniewagę dla ich poczucia racjonalności. Oczywiście była to mistyfikacja. Gdyby anioły istniały naprawdę – a samo to założenie było niedorzeczne – czyż nie odróżniałyby się nieco bardziej od obrazków w podręcznikach do religii?

Wszystko wyglądało zbyt idealnie. Musiało być zainsceni­zowane.

– Idźcie do diabła z tymi harfami – stwierdził jeden z paleobiologów. – To już przesada.

Pozorna pewność była jednak podszyta faktycznym napięciem, ponieważ nie byli głupi. Teoria o mistyfikacji miała spore dziury, tym większe, im bliżej niebiańskich gości docierały wozy transmisyjne i im ostrzejszy, wyraźniejszy stawał się obraz na ekranie.

Nikt nie chciał tego przyznawać, ale sytuacja wyglądała… autentycznie.

Po pierwsze, skrzydła. Po rozłożeniu miały ze cztery metry, a każde pióro samo w sobie przypominało płomień. Do tego tak płynnie unosiły się i opadały, z tak niewypowiedzianą gracją i mocą niosły swoich właścicieli. Żadna wyobrażalna technologia nie miała takich możliwości.

– Może to transmisja jest podrasowana – zasugerował Gabriel. – To mogą być efekty specjalne, CGI, _Wojna światów_ dwudziestego pierwszego wieku.

Wśród zgromadzonych rozbrzmiały pomruki, ale wydawało się, że nikt nie kupuje tej teorii.

Eliza milczała i tylko patrzyła. Jej strach miał inny charakter od ich strachu, był… o wiele dalej posunięty. Nic dziwnego. Rósł w niej w końcu całe życie.

Aniołowie.

_Aniołowie_. Po zajściu na praskim moście Karola przed kilkoma miesiącami udało jej się zachować nieco sceptycyzmu, dość, by całkiem się nie rozsypać. Wtedy to mogła być tylko mistyfikacja: troje aniołów pojawiło się i znikło bez śladu. Teraz jednak wydawało się, że od tamtej pory cały świat z zapartym tchem czekał na spektakl, który nie pozostawi żadnych wątpliwości. Ona też. A teraz ten spektakl nadszedł.

Pomyślała o telefonie, który celowo zostawiła w mieszkaniu, i zaczęła się zastanawiać, jakie nowe wiadomości będą na nią czekać po powrocie. Pomyślała też o niezwykle mrocznej sile, przed którą uciekała nocą we śnie. Żołądek zwinął jej się w ciasną kulę, a pod stopami poczuła, jak przesuwają się deski niesione ruchomymi piaskami jej dawnego życia. Czy sądziła, że zdoła przed nim uciec? Było tu, było od zawsze, a to nowe, które na nim postawiła, zdawało się solidne nie bardziej niż miasteczko zbudowane na skraju wulkanu.Rozdział 3

Wybór życiowych umiejętności

– Anioły! Anioły! Anioły!

Tak właśnie krzyczała Zuzana, wyskakując z samochodu hamującego gwałtownie na ziemnym stoku. Przed nią wznosił się „zamek z potworami”: miejsce pośrodku marokańskiej pustyni, gdzie armia rebeliantów z innego świata ukrywała się, by wskrzesić swych zmarłych. Zbudowana z gliny twierdza pełna węży i smrodliwych oparów, ogromnych monstrualnych żołnierzy, z dołem zaściełanym zwłokami. Ruina, z której wraz z Mikiem uciekła pod osłoną nocy. Niewidzialna. Na wyraźną prośbę Karou.

Bardzo wyraźną, spanikowaną i stanowczą prośbę Karou.

A wszystko dlatego, że… ich życiu groziło niebezpieczeństwo.

A oni wrócili, trąbiąc i krzycząc? Nie wyglądało to na przejaw instynktu samozachowawczego.

Pojawiła się Karou, wzniosła się nad mur kazby lotem bez skrzydeł, pełna gracji niczym balerina w stanie nieważkości. Zuzana biegła sprintem pod górę, kiedy przyjaciółka opadła na ziemię i ją złapała.

– Anioły! – wykrztusiła zdyszana Zuzana, musząc wyrzucić z siebie wieści. – Ja pierniczę, Karou. Na niebie. Setki. Ale normalnie setki. Świat. Chyba. Oszalał.

Słowa wylały się z niej, ale własny głos słyszała z boku, Zuzana bowiem patrzyła na Karou. Patrzyła na nią i cofała się w zdumieniu.

_Co, u licha…?_

Trzasnęły drzwi samochodu, rozbrzmiały kroki i już Mik był obok niej, i też patrzył na Karou. Nie odezwał się. Wszyscy milczeli. Cisza, która zapadła, przypominała pusty dymek: zabierała miejsce, ale nie było w niej ani słowa.

A co do Karou… Połowę twarzy miała posiniaczoną i spuchniętą, zdartą do mięsa, całą w strupach. Jej warga była pęknięta i nabrzmiała, a ucho poranione i zszyte. Zuzana nie wiedziała, jak wygląda reszta ciała przyjaciółki, ponieważ Karou naciągnęła rękawy aż na dłonie zaciśnięte w pięści w dziwny, dziecinny sposób. W całej jej postawie była aż przesadna ostrożność.

Ktoś ją skrzywdził, to nie ulegało wątpliwości. I istniał tylko jeden potencjalny winowajca.

Biały Wilk. _Ten sukinsyn._ W Zuzanę wstąpiła furia.

A potem go zobaczyła. Zdążał w dół stoku, zmierzał w ich stronę w tłumie chimer zaalarmowanych ich głośnym i niespodziewanym przybyciem. Zuzana zacisnęła dłonie w pięści. ­Ruszyła naprzód, gotowa stanąć między Thiagiem a Karou, lecz Mik złapał ją za rękę.

– Co ty robisz? – syknął i przyciągnął dziewczynę do siebie. – Oszalałaś? Nie masz żądła skorpiona jak prawdziwy Skrob-Skrob.

Skrob-Skrob __ było jej chimeryckim przezwiskiem wymyślonym przez żołnierza imieniem Virko. Pochodziło od gatunku nieustraszonego piekielnego skorpiona z Erec i chociaż Zuzana nie chciała tego głośno przyznawać, Mik miał rację. Może i była zjadliwa, ale nie nadawała się na skorpiona, była co najwyżej pół-Skrobem, o wiele mniej groźnym, niżby chciała.

_Zamierzam coś z tym zrobić_, postanowiła na miejscu. _To znaczy zaraz po tym, jak tu nie umrzemy._ No bo… do diaska. Kiedy chimery zebrały się w jedną grupę i pędziły w dół zbocza, ich liczebność robiła wrażenie. Odwaga Skrob-Skroba zmalała w piersi Zuzany. Cieszyła się, że Mik otacza ją ramieniem – choć nigdy nie łudziła się, że ten uroczy wirtuoz skrzypiec zdoła ją obronić lepiej niż ona siebie.

– Zaczynam wątpić w nasz wybór umiejętności życiowych – szepnęła mu do ucha.

– Wiem. Czemu nie zostaliśmy samurajami?

– Zostańmy samurajami.

– Wszystko w porządku – powiedziała Karou, a wtedy zawisł nad nimi Wilk, ciasno otoczony swoimi przybocznymi.

Zuzana spojrzała mu w oczy, starając się patrzeć hardo. Dostrzegła zadrapania na jego policzkach i jej gniew zapłonął na nowo. Teraz miała dowód – zupełnie jakby istniały jakiekolwiek wątpliwości co do tego, kto zaatakował Karou.

Moment… Czy Karou właśnie powiedziała „wszystko w porządku”? W jakim niby porządku?

Zuzana nie miała jednak czasu nad tym myśleć, bo chwilowo była zbyt zajęta gwałtownym łapaniem powietrza. Oto bowiem za plecami Karou wyłonił się z powietrza kontur i wypełniał się cudownością, którą pamiętała…

Akiva?

A ten co tu robił?

Obok niego pojawił się inny serafin. Ten, który był na moście Karola i wydawał się naprawdę wkurzony. Nie, nie serafin. Serafina. Teraz też wyglądała na solidnie wkurzoną, emanując energią typu „bez kija nie podchodź”. Dłoń trzymała na klindze miecza, a spojrzenie utkwiła w gromadzących się chimerach.

Akiva zaś patrzył tylko na Karou. A ona… ona nie wydawała się zaskoczona jego obecnością.

Nikt się nie wydawał. Zuzana próbowała zrozumieć tę scenę. Dlaczego nie przystępowali do ataku? Sądziła, że właśnie to robią chimery i serafinowie – zwłaszcza te konkretne chimery i ci konkretni serafinowie.

Co właściwie zaszło w zamku z potworami, kiedy jej i Mika tam nie było?

Teraz zjawili się wszyscy chimeryccy żołnierze i chociaż nie okazywali zdumienia, to wrogość niekiedy tak. Część nie mrugała, część patrzyła z czystą nienawiścią. Zuzana siedziała wcześniej na ziemi z tymi samymi żołnierzami i zanosiła się śmiechem; wprawiała dla nich w ruch marionetki z kości kurczaka, droczyła się i pozwalała z siebie żartować. Polubiła ich. Przynajmniej niektórych. Teraz jednak wszystkie chimery były przerażające i wyglądały na gotowe rozedrzeć aniołów na strzępy. Ich spojrzenia wędrowały do Thiaga i z powrotem, gdy żołnierze oczekiwali na rozkaz mordu – który musiał nadejść.

I który nie nadszedł.

Zuzana zorientowała się, że wstrzymuje oddech. Wypuściła powietrze i pozwoliła ciału powoli się rozluźnić. W tłumie złapała wzrok Issy i spojrzała na nią z wyraźnym: „co tu się, kurde, dzieje?” skrytym w ruchu brwi. Niema odpowiedź wężycy była mniej jasna. Za przelotnym uśmiechem i niepocieszającym pocieszeniem kryły się napięcie i wyraźny niepokój.

_Co tu się wyrabia?_

Karou powiedziała coś do Akivy, miękko i smutno – po chimerycku, ma się rozumieć. Cholera jasna. _Co ona mówi?_ Akiva odpowiedział, też po chimerycku, a kolejne słowa skierował bezpośrednio do Białego Wilka.

Może był to efekt nieznajomości ich języka, przez co musiała szukać wskazówek na ich twarzach, a może to dlatego, że widziała ich wcześniej razem i znała wzajemną dynamikę tej trójki, ale Zuzana zrozumiała tyle: jakimś cudem w tłumie chimeryckich żołnierzy pod wodzą Thiaga ta chwila należała do Karou i Akivy.

Oboje byli spokojni, z kamiennymi twarzami, stali od siebie w odległości jakichś trzech metrów, nawet na siebie nie patrzyli, lecz Zuzana nie mogła się oprzeć wrażeniu, że stanowią parę magnesów udających, że nie są magnesami.

Co, jak wiadomo, działa aż do momentu, kiedy działać przestaje.Rozdział 4

Jakiś początek

Dwa światy, dwa życia. Aż do teraz.

Karou podjęła decyzję.

– Jestem chimerą – powiedziała wcześniej Akivie. Czy minęło tylko kilka godzin, odkąd „uciekł” z kazby z siostrą, by polecieć do portalu w Samarkandzie i go spalić? Mieli wrócić, spalić go i na zawsze odciąć Ziemię od Erec. Czy zastanawiał się, który świat wybierze Karou? Zupełnie jakby miała wybór. – Moje życie jest tam.

Ale tak nie było. Otoczona stworzeniami, którym sama uszyła ciała i które, niemal bez wyjątku, gardziły nią jako kochanicą anioła, Karou wiedziała, że to nie życie czeka na nią w Erec, lecz obowiązki i rozpacz, wycieńczenie i głód. Strach. Samotność. Być może śmierć.

Na pewno ból.

A teraz?

– Możemy walczyć z nimi razem – powiedział Akiva. – Też mam armię.

Karou stała jak skamieniała, prawie przestała oddychać. Akiva się spóźnił. Armia serafinów – bezwzględne Dominium Jaela, elitarny legion imperium – zdążyła przekroczyć portale, a Akiva złożył wrogowi niewyobrażalną ofertę, ku zdumieniu wszystkich, łącznie z jego własną siostrą. _Walczyć z nimi razem?_ Karou zobaczyła pełne niedowierzania spojrzenie Liraz. Pasowało do jej reakcji, jednego bowiem była pewna: o ile oferta Akivy była niewyobrażalna, o tyle ewentualna zgoda Thiaga wykraczała nawet poza niewyobrażalność.

Biały Wilk wolałby umrzeć po tysiąckroć, aniżeli paktować z aniołami. Wolałby zniszczyć cały świat. Wolałby ujrzeć koniec wszystkiego. Wolałby sam zostać tym końcem, aniżeli rozważyć taką propozycję.

Karou była więc równie zdumiona co reszta – choć z innych powodów – gdy Thiago… przytaknął.

Ktoś z pułkowników z plemienia Najów, Nisk albo Lisseth, syknął z zaskoczeniem. To był jedyny dźwięk ze strony żołnierzy, jeśli nie liczyć chrzęstu kilku kamyków toczących się po wzgórzu pod wpływem machnięcia czyjegoś ogona. Krew zapulsowała mocniej w uszach Karou. _Co on wyprawia?_ Miała nadzieję, że on wie, co robi – bo ona absolutnie nie wiedziała.

Ukradkiem spojrzała na Akivę. Teraz na jego twarzy nie było widać żałoby ani obrzydzenia, niedowierzania czy miłości z poprzedniej nocy; znów nałożył maskę – tak jak ona. Wszystkie jej wewnętrzne niepokoje musiały zostać w ukryciu, a było ich naprawdę dużo.

Akiva tu wrócił. _Czy naprawdę nikt nie umie porządnie uciec z tej przeklętej kazby?_ To był akt odwagi. Zawsze był odważny… i bezmyślny. Ale teraz narażał na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, ale też wszystko, co Karou starała się osiągnąć. W jakiej pozycji stawiał Wilka: kazał mu znaleźć kolejną wiarygodną wymówkę, by nie zabić serafinów?

Była też i jej pozycja. Może to najbardziej ją irytowało.

Przed nią stał Akiva, wróg, w którym zakochała się dwukrotnie, w dwóch różnych życiach, z taką siłą, jakby pragnął tego cały wszechświat – i może tak było, ale to nie miało znaczenia. Ona sama stała u boku Thiaga. Takie miejsce wybrała dla dobra swego ludu: u boku Thiaga.

Co więcej – choć Akiva o tym nie wiedział – __ tego Thiaga też sobie wybrała, takiego, by móc znosić jego obecność. Biały Wilk ostatnimi czasy… nie był sobą. Do ciała, którym gardziła, wpuściła lepszą duszę – _ech, Ziri_ – __ i modliła się do wszystkich niezliczonych bóstw w panteonie obu światów, by nikt tego nie odkrył. Gryzł ją ten sekret, miała wrażenie, że trzyma w dłoni odbezpieczony granat. Jej serce co rusz gubiło rytm, a dłonie pociły się nieznośnie.

Ta mistyfikacja była zakrojona na szeroką skalę i opierała się na kruchym fundamencie, a za jej powodzenie odpowiadał przede wszystkim Ziri. Jak oszukać tych wszystkich żołnierzy? Większość z nich służyła generałowi przez całe dekady, niektórzy wręcz przez kilka wieków, wiele wcieleń, znając każdy jego gest i każdą osobliwość. Ziri musiał się nim stać, musiał zachowywać się jak on, mówić jak on i jak on emanować chłodną, ledwie powstrzymywaną brutalnością. Być Wilkiem, lecz paradoksalnie lepszym Wilkiem, takim, który zdoła poprowadzić lud ku przetrwaniu, a nie skazującej na zagładę zemście.

Wszystko to musiało zachodzić stopniowo. Przecież Biały Wilk nie zbudziłby się pewnego dnia i nie postanowił, ziewając i przeciągając się, zawrzeć sojuszu ze śmiertelnym wrogiem.

A dokładnie to robił w tej chwili Ziri.

– Należy powstrzymać Jaela – stwierdził takim tonem, jakby mówił coś oczywistego. – Jeśli uda mu się zdobyć poparcie ludzi i ich broń, żadne z nas nie zazna nadziei. W tym jednym przynajmniej mamy wspólny cel. – Mówił szeptem, emanując absolutną władczością, jakby ani przez chwilę nie zastanawiał się, jak zostanie przyjęta jego decyzja. To było zachowanie prawdziwego Wilka, pod tym względem Ziri odgrywał go bez zarzutu. – Ilu ich jest?

– Równy tysiąc – odrzekł Akiva. – W tym świecie. Bez wątpienia po drugiej stronie portalu także będzie liczne wojsko.

– Tego portalu? – zapytał Thiago, dłonią wskazując góry ­Atlasu.

– Weszli tu drugim – wyjaśnił Akiva. – Lecz i ten mogą odkryć. Mają ku temu środki.

Mówiąc to, nie patrzył na Karou, lecz ją i tak zalało poczucie winy. Z jej powodu ta kreatura pod postacią Razguta krążyła wolno po Erec i z łatwością mogła pokazać Dominium ten portal, tak jak wcześniej upadły pokazał go jej. Chimery mogły tu zostać uwięzione, pozbawione możliwości powrotu do własnego świata, otoczone przez serafinów z obu stron. Bezpieczna przystań, do której doprowadziła swój lud, mogła się stać jego grobem.

Thiago zastanowił się nad tym.

– Cóż, przekonajmy się.

Spojrzał na swoich żołnierzy, a oni odwzajemnili jego spojrzenie, bacznie obserwując każdy ruch dowódcy. _Co on kombinuje?_, zastanawiali się, ponieważ w oczywisty sposób to wszystko nie mogło być tym, czym się zdawało. Wkrótce każe zabić aniołów. To była tylko część strategii. Musiała być.

– Ooro, Sarsagonie – odezwał się Wilk – dobierzcie oddziały pod kątem szybkości i niewykrywalności. Chcę wiedzieć, czy u naszych bram stoi Dominium. Jeśli znajdziecie ich żołnierzy, nie dopuśćcie, by tu weszli. Utrzymajcie portal. Nie przepuśćcie żadnego żywego anioła. – Wilczy uśmiech zjawił się na jego twarzy, demonstrując rozkosz na myśl o martwych aniołach. Karou zauważyła, że z obliczy żołnierzy znikło napięcie. Wilk zachwycony perspektywą przelanej krwi serafinów: to miało dla nich sens, nawet jeśli nie miała go reszta. – Wyślijcie wiadomość, gdy będziecie pewni. No już – dodał, a Oora i Sarsagon szybkimi, stanowczymi gestami poczęli dobierać oddziały, idąc przez tłum. Bast, Keita-Eiri, gryfy Vazra i Ashtra, Lilivett, Helget, Emylion.

– Reszta wrócić na dziedziniec! Bądźcie gotowi do drogi, jeśli wieści okażą się pomyślne. – Generał umilkł na chwilę. – I do walki, jeśli nie. – Po raz kolejny zaledwie cieniem uśmiechu dał do zrozumienia, że krwawa wersja przemawia do niego bardziej.

Rozegrał to naprawdę dobrze, a nadzieja odrobinę rozproszyła lęk Karou. Najlepiej było działać, wydawać rozkazy i je wykonywać. Odpowiedzieć natychmiast i stanowczo. Tłum odwrócił się i ruszył na wzgórze. Jeśli Ziriemu uda się utrzymać ten nieznoszący sprzeciwu styl dowodzenia, nawet najbardziej podejrzliwi podkomendni urobią się po łokcie, by mu się przypodobać.

No cóż, tylko że nie każdy się urabiał. Pozostawała kwestia Issy, która zmierzała pod prąd fali żołnierzy, w dół stoku. Była też kwestia poruczników Thiaga. Oprócz Sarsagona, który otrzymał bezpośredni rozkaz, świta Wilka wciąż otaczała go ciasnym kręgiem. Ten, Nisk, Lisseth, Rark i Virko. Te same chimery, które spiskowały, by zostawić Karou sam na sam w dole z Thiagiem – z wyjątkiem Ten, która popełniła błąd i postanowiła pozbyć się Issy. Teraz była Ten w takim samym stopniu, w jakim Thiago był Thiagiem. Reszty Karou nie mogła znieść. Nie wątpiła, że przytrzymaliby ją, gdyby Wilk im kazał. Mogła się tylko cieszyć, że nie uznał tego za konieczne.

Ich obecność wydawała się teraz złowieszcza. Nie wykonali rozkazu Thiaga, przekonani, że są wyjątkiem od reguły. Spodziewali się, że sami otrzymają inne polecenia. A to, jak patrzyli na Akivę i Liraz, nie zostawiało wątpliwości co do tego, jakich rozkazów się spodziewali.

– Karou – wyszeptała w jej ramię Zuzana. – Co tu się, u licha, dzieje?

A co się, u licha, nie działo? Wszystkie możliwe starcia, którym Karou – jak sądziła przez ostatnie dni – udało się zapobiec, powróciły teraz jak bumerang i groziły jedną wielką katastrofą.

– Wszystko – odparła przez zaciśnięte zęby – wszystko tu się dzieje.

Potworni Nisk i Lisseth z lekko uniesionymi dłońmi, gotowi wystrzelić hamsami w Akivę i Liraz, osłabić ich i zabić – albo chociaż spróbować. Serafinowie niewzruszeni w obliczu zagrożenia – i Ziri między nimi. Biedny, kochany Ziri noszący skórę Thiaga, próbujący też nosić jego dzikie okrucieństwo – lecz tylko na zewnątrz, nie w sercu. Takie wyzwanie teraz przed nim stało. Nie, więcej niż wyzwanie. Takie było jego życie – i od tego życia zależało wszystko inne. Rebelia, przyszłość – to, czy w ogóle jakaś będzie – dla wszystkich żyjących jeszcze chimer i dla wszystkich dusz pogrzebanych w katedrze Brimstone’a. Ten fortel był ich ostatnią nadzieją.

Przez kolejnych dziesięć sekund panowała tak gęsta atmosfera, że można by ją krajać nożem.

Issa dotarła do nich w tej samej chwili, w której odezwała się Lisseth:

– A jakie rozkazy dla nas, panie?

Issa objęła Mika i Zuzanę, a Karou posłała spojrzenie lśniące od znaczeń. Karou ujrzała w nim ekscytację. Ujrzała też pozwolenie.

– Wydałem je wszak – zwrócił się Thiago do Lisseth zimnym tonem. – Czy nie wyraziłem się wystarczająco jasno?

Pozwolenie? Ale na co? W jednej chwili Karou wróciła myś­lami do minionej nocy. Po tym, jak odrzuciła Akivę z chłodem, którego wcale nie czuła, po tym, jak odprawiła go – jak wtedy sądziła – po raz ostatni, Issa zapewniła ją: „Twoje serce się nie myli. Nie musisz się wstydzić”.

Chodziło jej o to, że nie musi się wstydzić miłości do Akivy. A co odpowiedziała Karou? „To bez znaczenia”. Próbowała wierzyć we własne słowa, wierzyć w to, że jej serce nic nie znaczy, że ona i Akiva też nic nie znaczą, że gra toczy się o los światów i tylko to ma jakiekolwiek znaczenie.

– Panie – odezwał się Nisk, partner Lisseth z plemienia Najów – nie możesz zostawić przy życiu tych aniołów…

_Zostawić przy życiu._ Jak można było o tym w ogóle debatować: o życiu Akivy… i Liraz. Wrócili tu, by ich ostrzec. Prawdziwy Thiago bez wahania kazałby ich wypatroszyć za tę przysługę. Akiva nie wiedział, że to nie jest prawdziwy Thiago – a mimo to wrócił. Dla niej.

Karou spojrzała w jego kierunku i spostrzegła, że Akiva przyzywa ją wzrokiem. Ich spojrzenia się spotkały i Karou poczuła ukłucie pewności, że oto nadchodzi kres kłamstwa.

To miało znaczenie. Oni mieli znaczenie i to, co sprawiło, że dawno temu nie pozabijali się na plaży w Bullfinch… też je miało.

Thiago nie odpowiedział Niskowi. Przynajmniej nie słowami. Obdarzył go spojrzeniem, które zdusiło w zarodku dalsze protesty. Wilk zawsze miał taką moc, a to, jak łatwo przejął ją Ziri, było aż niepokojące.

– Na dziedziniec – powiedział z łagodną groźbą. – Wszyscy oprócz Ten. Porozmawiamy o moich… oczekiwaniach… kiedy skończę z tymi tutaj. No już!

Żołnierze wykonali rozkaz. Karou nawet rozbawiłby ich wstydliwy odwrót, lecz wtedy wzrok Wilka spoczął na Issie i na niej.

– Wy też – powiedział.

Tak właśnie zrobiłby Thiago. Nigdy nie ufał Karou. Stale nią manipulował, okłamywał ją, a w tej sytuacji stanowczo odprawiłby ją wraz z resztą. A ona miała pewną rolę do odegrania – tak jak Ziri. W tajemnicy mogła być motorem napędowym nowego zadania, namaszczona przez Brimstone’a i z błogosławieństwem Wodza, lecz chimerycka armia wciąż – przynajmniej na razie – widziała w niej dziewczynę, która chwiejnym krokiem, cała we krwi, wróciła z dołu.

Była tylko popsutą laleczką Thiaga.

Musieli się oprzeć na faktach, a faktem był dół – żwir, krew, śmierć i kłamstwa. Ona zaś w tej chwili nie miała innego wyboru jak tylko grać w tę grę. Skinęła głową na znak posłuszeństwa Wilkowi, lecz ścisnęło ją w dołku, gdy ujrzała ciemniejące oczy Akivy. Stojąca obok niego Liraz zachowywała się jeszcze gorzej. Była pełna wzgardy.

A to Karou zniosła z trudem.

Miała ochotę krzyczeć: _Wilk nie żyje! Zabiłam go. Nie patrzcie tak na mnie!_ Lecz przecież nie mogła. Teraz musiała mieć dość siły, by sprawiać wrażenie słabej.

– Chodźcie – powiedziała Karou, wskazując Issie, Zuzanie i Mikowi drogę naprzód.

Akiva jednak nie odpuścił tak łatwo.

– Czekaj – odezwał się w języku serafinów, który rozumiała tylko Karou. – To nie z nim przyszedłem porozmawiać. Gdybym mógł, odszukałbym tylko ciebie i dał ci wybór. Chcę wiedzieć, czego ty pragniesz.

_Czego ja pragnę?_ Karou wstrząsnął histeryczny spazm, niebezpiecznie przypominający śmiech. Jakby to życie w jakimkolwiek stopniu przypominało to, czego pragnęła! Ale czy w tych okolicznościach właśnie tego chciała? Nie miała ochoty się zastanawiać, co by to miało być. Sojusz? Faktyczne połączenie sił chimeryc­kich rebeliantów z bękartami Akivy przeciwko imperium?

Krótko mówiąc, było to szaleństwo. Powiedziała więc:

– Nawet jeśli się zjednoczymy, będą mieli ogromną przewagę liczebną.

– Sojusz to coś więcej niż tylko liczba mieczy – zapewnił Akiva. Jego głos zaś zdawał się cieniem z przeszłości, z innego życia, gdy dodał miękko: – To suma niektórych, a potem kolejnych.

Przez jedną zdradziecką sekundę Karou tylko patrzyła na niego, ale potem opamiętała się i spuściła wzrok. _Niektórych, a potem kolejnych._ Tak brzmiała odpowiedź na pytanie, czy uda się namówić innych do realizacji ich marzenia o pokoju. „To dopiero początek”, powiedział Akiva chwilę wcześniej i przycisnął dłoń do serca, nim zwrócił się do Thiaga. Nikt prócz nich nie wiedział, co to znaczy. Ale Karou wiedziała i poczuła, jak w jej sercu na nowo rozpala się żar tamtego marzenia.

_To my jesteśmy początkiem_.

Powiedziała mu to dawno temu. A teraz on mówił to do niej. To właśnie znaczyła jego propozycja sojuszu: przeszłość, przyszłość, pokutę, odrodzenie.

Znaczyła wszystko.

Karou jednak nie mogła tego przyznać. Nie w tym miejscu. Nisk i Lisseth zatrzymali się na wzgórzu i spojrzeli za siebie. Karou, kochanica anioła; Akiva, tenże anioł – mówiący cicho w języku serafinów. A Thiago tylko stał i pozwalał im na to? To nie do pomyślenia. Wilk, którego znali, już dawno zanurzyłby zębiska we krwi.

Każda sekunda wystawiała ich fortel na ryzyko; każda wypowiedziana głoska czyniła wyrozumiałość Wilka coraz mniej akceptowalną. Karou spuściła więc wzrok na spękaną, kamienistą ziemię i skuliła ramiona niczym zepsuta lalka, którą miała być.

– Wybór należy do Thiaga – powiedziała po chimerycku, starając się odgrywać przeznaczoną jej rolę.

Naprawdę się starała.

Ale nie mogła na tym poprzestać. Po tym wszystkim Akiva nadal trzymał się widma nadziei. Próbował ją przywrócić do życia ze świata bardziej skąpanego we krwi i obsypanego popiołem, niż mogli sobie wyobrazić w dniach wielkiej miłości. Jaka inna droga naprzód jeszcze istniała? Właśnie tego pragnęła.

Musiała dać mu jakiś znak.

Issa trzymała ją za łokieć. Karou wsparła się na niej i odwróciła tak, że ciało wężycy odgrodziło ją od obserwujących ich chimer. A potem, tak szybko, że obawiała się, iż Akiva tego nie spostrzeże, uniosła dłoń i przytknęła ją do serca.

Waliło jej w piersi, gdy odchodziła. _To my jesteśmy początkiem_, pomyślała, po czym pochłonęło ją wspomnienie własnej wiary. Pochodziło od Madrygał, skrytej głęboko wewnątrz Karou – Madrygał, która umarła, wciąż wierząc. Aż zabolało. Przylgnęła do Issy i schowała twarz w jej ramionach, by nikt nie zauważył, jak się rumieni.

Głos wężycy rozbrzmiał tak cicho, że niemal zdał się Karou jej własną myślą:

– Widzisz, moje dziecko? Twoje serce się nie myli.

Po raz pierwszy od bardzo, bardzo dawna Karou poczuła, że to prawda. Jej serce się nie myliło.

Wśród zdrad i rozpaczy, wśród wrogich bestii, anielskich najeźdźców i oszustwa zdającego się tykającą bombą jakimś cudem dział się początek.