Sny… - ebook

_Kiedyś myślałam, że jednym z najwspanialszych doznań w życiu człowieka jest poddanie się wezbranemu nurtowi poezji. Ale teraz, po wnikliwym przeczytaniu poezji Agnieszki Dyszak, należy dodać, że bardziej ekscytujące i piękniejsze jest balansowanie na linie bez widoków na miękkie lądowanie. Tak właśnie się poczułam, „przytulając” twórczość Poetki. W niniejszym zbiorku poezji znajdują się wiersze o miłości w różnych jej odcieniach. Czy można pisać, nie kochając, nie znając uczucia, jakie od zarania świata rządzi sercem i duszą człowieka? Czy istnieją słowa, aby opisać siłę, która daje i odbiera życie? Pytań nazbyt wiele, a odpowiedzi wciąż enigmatyczne. Jednak na wiele z nich można znaleźć panaceum na kolejnych paginach liryki Autorki, która z zegarmistrzowską precyzją wplata w swoje erotyki szczyptę egzystencjalizmu, niejednokrotnie połączonego z mistyką. Doskonałym tego przykładem są wersy: snuję się w przestrzeni / lewituję / niewidzialna jak duch oraz: unoszę się lekko nad ziemią / ściany są dziwnie miękkie / podłoga faluje / jest niby jasno a jednak ciemno. Czy to jest przepis na siebie, na miłość, wreszcie — na życie? Być może nie, ale jest to na pewno wektor wskazujący kierunek, w jakim powinno się podążać, chcąc odnaleźć to, czego człowiek szuka i za czym od tysięcy lat się tęskni — prawdziwie czystą miłość: ty / moje marzenie o miłości / o życiu bez żadnej troski / podniesiesz mnie kiedy upadnę / przytulisz i powiesz że to nieważne. Wędrując przez poetyckie ścieżki Autorki, każdym atomem ciała czułam, jak rodziły się jej wiersze grające dumkę na najczulszych strunach ludzkiej natury. Dlatego z czystym sumieniem przyznaję, że tomik Agnieszki Dyszak na tle pozycji poetyckich traktujących o miłości, publikowanych głównie w przestrzeni internetowej, jest zdecydowanie wyróżniający się, odmienny. To zestaw jakże pięknych wersów prowadzonych ręką Poetki w taki sposób, aby Czytelnik nawet przez sekundę nie przestał zachwycać się słowami, wyrazami, alegoriami, frazami, metaforami — kolorową tęczą środków artystyczno-poetyckich. Po przeczytaniu niniejszego zbioru wierszy czuję ogromny niedosyt. Mam ochotę na więcej. Już spakowałam kolejną parę butów, aby wraz z Agnieszką wybrać się w dalszą podróż po ścieżkach wrażliwej i pięknej poezji, dodam — miłosnej poezji._

_KASIA DOMINIK — historyk, absolwentka studiów doktoranckich, publicystka, pisarka, poetka, dziennikarka, korektorka i edytor tekstów, laureatka licznych konkursów literackich, poetyckich, zarówno polskich, jak i międzynarodowych, m.in. Międzynarodowego Stowarzyszenia Artystów Autorów Dziennikarzy i Prawników Virtualia ART._

_„Czyż życie nie jest snem, który się śni we śnie?“ — Edgar Allan Poe_

_To prawda — czyż życie nie jest snem? Czytając wiersze z tomiku Agnieszki, miałem wrażenie, że rozmawiam z nią, gdy zamyka oczy tuż przed zaśnięciem. Pokazuje mi świat wypełniony lękiem, niepewnością, tęsknotą za drugim człowiekiem. W marzeniu personifikuje „idealną miłość” jako cel, sens życia. „Rzeczywistość” dla snu jest „koszmarem”. Co wybrać — szarość dnia z nieakceptacją i odrzuceniem czy „ideał”, który jest ukryty w snach i marzeniach? Jaka jest jej poezja? Dla mnie — pełna emocji, wyrazistych uczuć i skrajności. Tak, w 60 wierszach Agnieszka maluje świat „empatyczną tęczą”. Czy na końcu tęczy jest skarb? Ja już wiem, a każdy z czytelników sam się przekona. To drugi tomik wierszy autorki. Poezję Agnieszki wyróżnia brak „lukrowania”, nie nadużywa metafory, przez co jej słowa są naturalne, szczere, jednoznaczne, co nie zawsze jest zaletą. Pozostawiając niewielki margines dla wyobraźni czytelnika, narzuca obraz świata dojrzałej kobiety, która obok codziennych obowiązków ma swój intymny świat marzeń._

_ZBIGNIEW TOKARSKI — poeta i myśliciel, autor 5 tomików poezji. Co mówi o sobie? „Moje pasje to fotografia, poezja, muzyka i dusza kobiety. Dopóki zdrowie pozwoli, będę pisał, fotografował, cieszył się ludźmi”._

_Progres. To pierwsze słowo, jakie ciśnie się na usta po przeczytaniu nowego tomiku Agnieszki Dyszak pt. „Sny…”._

_Widać olbrzymią pracę, jaką poetka włożyła w szlifowanie swojego warsztatu, i większą dojrzałość w budowaniu swoich lirycznych utworów dla czytelników, którzy nie dźwigają w piersi kamienia zamiast serca. Można śmiało powiedzieć, że jej wiersze dorastają razem z nią. Głębsza zaduma nad relacjami międzyludzkimi, głębsze sięgnięcie we własne „ja”, aby próbować łowić tam okruchy smutku i radości. Głębsza i pełniejsza wizja otaczającego nas świata._

_Jeśli autorka z taką zgrabnością będzie pokonywała kolejne stopnie do poetyckiego Nieba, wróżę jej spory sukces. Serdecznie polecam._

_CHARLIE K. PILL — poeta urodzony 7.06.1973 r. Studiował historię sztuki na UAM w Poznaniu, prawo na UJ w Krakowie i marketing w WSB-NLU w Nowym Sączu. Jego wiersze można znaleźć w wielu antologiach, w tym w polsko-włoskiej antologii „Ponte Poetico Most Poetycki”. Pojawiał się w audycji „Pióro Feniksa” radia Guardian i w miesięczniku „Bezkres”. Od marca 2021 r. jest administratorem i współzałożycielem grupy „Poetycka Kawiarenka Charliego”. Autor tomiku poezji zatytułowanego „Huśtawki”._Pragniesz

_niepokoisz myślami_

_przemycasz je niepostrzeżenie_

_nie jesteś niewinny_

_jak się wydaje_

_czytam między wierszami_

_słyszę twoje myśli_

_czuję je na skórze_

_wpijają się we mnie łapczywie_

_słyszę szepty serca_

_jego dzikie pragnienie_

_chcesz mnie_

_płonie twoje wnętrze_

_widzę to wszystko oczyma wyobraźni_

_pragniesz_

_myśleć nie przestajesz_

_wciąż marzysz intensywnie_

_uparcie_

_zachłannie_

_oczy płoną_

_stało się…_

_jestem dla ciebie —_

_jak ty jesteś dla mnie_Taniec uniesień

_widzę że wzrokiem za mną podążasz_

_dostrzegam że chwytasz każde słowo_

_jak dziki kot wolno okrążasz_

_nie wiem_

_czy bardziej się cieszę czy boję_

_ostrożnie odwracam głowę_

_jesteś tuż za moimi plecami_

_i nagle w twych oczach tonę_

_powiedz_

_co dzieje się między nami_

_przywarłeś ustami do moich_

_zgubiłeś gdzieś swoją ostrożność_

_odurzył mnie smak ust twoich_

_pozbawił mnie wszelkich oporów_

_i w tańcu rytmicznym_

_spleceni niczym jedno ciało_

_nie ma między nami granic_

_jest nam tak dobrze i ciągle mało_

_i minął już czas gorących uniesień_

_leżymy spełnieni w siebie wtuleni_

_wciąż pragniemy mocnych wrażeń_

_doznań rozkoszy i żądzy płomieni_Nie zapomnę

_zamieniłam z tobą dwa zdania —_

_nie więcej_

_a widzę że drży wciąż_

_twoje serce_

_powiedziałam_

_zapomnij idź sam_

_znasz swą drogę_

_a mówisz_

_wyrzucić z serca cię nie mogę_

_śnię i myślę_

_zapomnieć nie potrafię_

_zostały wspomnienia_

_pozostały fotografie_

_pozbądź się pamiątek_

_nie drażnij zmysłów_

_zapomnij co było_

_niech twe serce się_

_nie smuci_

_moich ust czas nie wróci_

_mówisz_

_nie zapomnę_

_kochać nie przestanę_

_prędzej chyba umrę_

_i nic nie jest ważne_

_prócz myśli — być z tobą_

_dzielić się miłością sobą —_

_a czuję zimno i pustkę_

_brak twojego głosu_

_uśmierca mi duszę_

_nie ma mnie bez ciebie_

_odchodzę w niepamięć —_

_bez oddechu_

_w zimną śmierci zamieć_

_ze złamanym sercem_

_nie chcę żyć już dalej_

_pozbawiony nadziei_

_pozbawiony marzeń_Zgubiłam

_zgubiłam moje serce_

_tak ciężko się oddycha_

_opadły mi już ręce_

_nie słyszę jego bicia…_

_…rozglądam się gdzie pomoc znaleźć_

_próbuję jej szukać_

_czy zdołam się podnieść_

_nie! — zbyt mało powietrza nie mogę się ruszać…_

_wdech za wdechem_

_myśli_

_serce uspokoić_

_jak na scenie widownia obdarza mnie lekceważeniem…_

_nie poddam się stoję prosto_

_na chwiejnych nogach_

_wraca oddech patrzysz na mnie_

_czy rękę mi podasz?_

_twój uśmiech…_

_smutek w sercu nadal mieszka_

_czerwienie rozpaczy płowieją_

_krok do przodu jednak spróbuję_

_bo smutek natchnąłeś nadzieją_To koniec

_to koniec_

_zrywam ze wszystkim co było_

_to koniec_

_co było tego nigdy nie było_

_od dzisiaj nowa jest przeszłość_

_od dzisiaj_

_nowa rzeczywistość_

_to koniec_

_moich słabości_

_od dzisiaj siła i wiara_

_że wszystko jest takie jak mówię_

_niech wszyscy uwierzą_

_ja też się staram_

_to koniec_

_moich fantazji_

_pomysłów co do przyszłości_

_wiem dobrze_

_że nie masz racji_

_gdy mówisz mi o miłości_

_nie nie_

_nie taka jest teraz przeszłość_

_więc dziś_

_inna jest rzeczywistość_

_to wcale nie odeszło_

_tego nigdy nie było_Czy czujesz

_czasem patrzę w twoje oczy_

_zasmucone_

_chociaż nie wiesz o tym_

_wodzę palcem po twej twarzy_

_strapionej_

_łączą nas nasze tęsknoty_

_zastanawiam się czy to czujesz_

_że właśnie o tobie myślę_

_i czy sobie zapisujesz_

_myśli moje_

_które słyszysz nocą we śnie_

_czy czujesz jak smutne jest_

_moje serce_

_czy czujesz że za tobą_

_tęsknię_

_czy czujesz moją dłoń_

_w swojej ręce_

_czy czujesz jak moja krew tętni_

_drży moje serce_

_gdy o tobie myślę_

_wibrują zmysły_

_gdy patrzę na ciebie_

_czy mogłam to wszystko_

_tylko sobie zmyślić_

_czy bujam w obłokach_

_na niebie_

_nie wiem_Śmierć

_niech już ten świat się skończy_

_niech wszystko odejdzie w niepamięć_

_niech umysł mi się wyłączy_

_i niech ucichnie życiowa zamieć_

_nie chcę przeżywać kolejnych lat_

_nie chcę udawać że żyję_

_i niech śmierć mi powie szach-mat_

_niech ciemność płaszczem mnie okryje_

_nie marzę o niczym więcej_

_niż przestać odczuwać pustkę_

_życia na pół wdechu nie chcę_

_takie życie jest zwykłym oszustwem_

_przyjdź i mnie wreszcie zabierz_

_przytul do siebie jak przyjaciółka_

_i nie to nie będzie grabież_

_to będzie nasza niejawna spółka_Daj znak

_nie odzywasz się_

_a przecież mieliśmy umówiony znak_

_nie widzę twojego cienia_

_nie słyszę echa słów_

_nie odzywasz się_

_dlaczego ciebie nie ma_

_nie reagujesz_

_mimo że zostawiłam ślad_

_jesteś gdzieś tutaj_

_gdzieś w tych zamgleniach_

_w tej gęstej mgle zaczynam błądzić_

_też ja_

_nie odzywasz się_

_a ja nie wiem dlaczego_

_może odpalę flarę_

_może to już czas_

_może tak cię odnajdę_

_daj znak że jesteś_

_że żyjesz_

_daj mi znak_Nie lubię jej

_nie lubię jej_

_ona jest wiecznie niezadowolona_

_nie lubię jej_

_ciągle jest za czymś stęskniona_

_po co jej_

_ta pogoń za miłością_

_dlaczego miłość kojarzy z wolnością_

_czemu nie może cieszyć się życiem_

_posiada tak wiele_

_o uniesieniach marzy skrycie_

_nierealne są jej życiowe cele_

_nie lubię jej_

_nie zgadzam się z jej pragnieniami_

_ona nie rozumie_

_że podąża za zwykłymi mrzonkami_

_nie lubię jej_

_i po raz kolejny powiem jej to w twarz_

_podchodzę do lustra_

_zaglądam jej w oczy_

_zaczęła się ze mnie bezczelnie śmiać_

_nie lubię jej_Bez serca

_postanowiłam że to dzisiaj_

_będzie ten dzień_

_dzień w którym wyrwę sobie serce_

_na myśl o tym cała drżę_

_patrzysz tak…_

_ale nie zmięknę_

_mówisz że jestem zbyt sroga_

_…wyrzucam je daleko za siebie_

_czas się przekonać_

_czy tak żyć można_

_gdy serce jest tylko zwykłym mięśniem…_

_…kolejny nadszedł dzień_

_niby nic się nie zmieniło_

_oddycham jem i śpię_

_wszystko tak samo_

_tylko czemu tak zimno_