Sonety do Laury – na cześć Madonny Laury żywej - ebook

8. QU­AND\' IO SON TUT­TO, VO\'LTO

Kie­dy od­wra­cam się cały w tę stro­nę,
Gdzie jej pro­mien­ne ob­li­cze ja­śnie­je,
Gdy wi­dzę w my­śli jej świa­tło na­tchnio­ne,
Któ­re we wnę­trzu mro­zi mnie i grze­je,

O ser­ce boję się, bo śmierć je to­czy

I bli­ski ko­niec ży­cia mego czu­ję,
Idę jak śle­py, któ­ry stra­cił oczy,

Nie wiem, gdzie zaj­dę, a jed­nak wę­dru­ję.

Tak przed cio­sa­mi śmier­ci wciąż ucie­kam,

Lecz nie tak szyb­ko, aby po­żą­da­nie

Za mną nie bie­gło, wier­ny cień czło­wie­ka.

Idę w mil­cze­niu, bo mój głos roz­pa­czy
Każ­de­go wzru­szyć do łez był­by w sta­nie,
A ja sam pra­gnę pła­kać. I sam pła­czę.35.SOLO E PEN­SO­SO…

Sa­mot­ny, w my­ślach, po­przez pu­ste pola
Wlo­kę się kro­kiem cięż­kim i po­wol­nym,
Szu­ka­jąc miej­sca – tak mnie gna nie­do­la –
Gdzie­bym od cie­nia czło­wie­ka był wol­ny.

Nie wi­dzę in­nej rady, aby uciec
Od lu­dzi, któ­rzy wie­dzą wszyst­ko o mnie.
Nie moż­na ukryć ser­ca; więc spró­buj­cie
Wy­czy­tać ogień, któ­ry we mnie plo­nie.

My­ślę, że góry i lasy, i rze­ki
Do­kład­nie zna­ją ży­cie moje cale,
Choć one lu­dziom skry­te i da­le­kie.

Ale nie znaj­dę ta­kiej dro­gi świa­tem

Idąc, by mi­łość przy mnie wciąż nie sta­ła,

Roz­ma­wia­ją­ca ze mną jak brat z bra­tem.36.S\'IO CRE­DES­SE…

Gdy­by tak przez śmierć wy­zwo­lić się dało
Od mor­der­cze­go, mi­ło­sne­go żaru,
Za­bił­bym wła­sne uprzy­krzo­ne cia­ło
I nie­zno­śne­go zbył­bym się cię­ża­ru.

Ale po­nie­waż my­ślę, że tym kro­kiem
(Wzbro­nio­nym) wszedł­bym w świat też nie­szczę­śli­wy,
Z zie­mi cier­pie­nia w pie­kło łez głę­bo­kie,
Więc po­zo­sta­ję – pół­mar­twy, pół­ży­wy.

Już czas naj­wyż­szy, by okrut­na strza­ła,
Krwią tylu lu­dzi zbro­czo­na ob­fi­cie,
Cios memu ży­ciu ostat­ni za­da­ła.

Przy­zy­wam mi­łość, głu­chą śmierć przy­zy­wam,
Któ­ra już w rę­kach waży moje ży­cie,
Niech mnie pa­mię­ta za­brać stąd co żywo.61.BE­NE­DET­TO SIA \'L GIOR­NO..

Bło­go­sła­wio­ny nie­chaj ów dzień bę­dzie,
Czas, miej­sce, chwi­la, mie­siąc i rok cały,
Gdy mnie po­ra­ził na za­wsze i wszę­dzie
Blask dwoj­ga oczu, któ­re mnie spę­ta­ły.

Bło­go­sła­wio­na pierw­sza słod­ka tro­ska,
Któ­rą za­wdzię­czam wszech­wład­nej mi­ło­ści;
Łuk, strza­ła, co mnie tra­fi­ła, mi­strzow­ska;
Rany, drą­żą­ce ser­ca głę­bo­ko­ści.

Bło­go­sła­wio­ne nie­chaj będą pie­śni –
Wiel­bi­łem nimi imię mej ko­bie­ty;
Tę­sk­ne pra­gnie­nia, gorz­kie łzy bo­le­ści.

Bło­go­sła­wio­ne niech będą z ty­się­cy
Sło­wa, co o niej są – i myśl po­ety,
Któ­ra nią żyje tyl­ko, ni­czym wię­cej.