Sonety - ebook

WSTĘP.

Jakże mrozno i zimno – wiatr iuż sniegiem pruszy;

Hola służalce! – Ach, nikt mnie nie słucha! – –

Otwórżcie wrota; – ciągnie zawierżucha! –

No coż tam? prędzéy – nikt się z was nie ruszy?

Niech ciepły ogień me szaty obsuszy! –

Zamknieycie okna – wiatr szparami dmucha; –

Niechay z kominka iasny płomnień bucha,

Krew zamrożoną, w mych żyłach poruszy! – –

Która godzina? – Biło w pół do trzeci – –

Jakiż czas gnusny! – – Czy to snieg się bieli? –

Mrok padł! – niech lampę któren zwas zaswieci! –

Chłopcze! day lutnię! – ta nas rozweseli,

Ta smutne chwile gdy z nami podzieli

Z spiewem i dzwiękiem prędzey czas przeleci!RANEK.

And if I laugh it is not to weep!

Byron.

Ledwie gasnący zdmuchnąłem kaganek,

Aż iuż na wschodzie, blady dzień zaświtał;

Rzuciwszy łoże, wybiegłem na ganek,

Bym pierwszy promyk wiosienny przywitał;

Ponury i dzdzysty, owionął mnie ranek,

Swiat w mgłach zakryty, mą duszę zasmucił;

Szczyty gór ciemny chmur otoczył wianek;

A wtym skowrónek, w obłokach zanucił!

Ty spiewasz! a ia mam zamykać tak skrycie,

I żal i tęsknotę, co me serce sciska? – –

I dla mnie dopiero zaswitało życie;

Odkąd w twe oczy zayrzałem tak z bliska! – –

Ja z wami się bawię, ia się z wami smieię,

Pozwolcie! wtych spiewkach, niechay łzę wyleię! –ŻYCIE.

Ah ici bas la douleur a la douleur s’enchaine,

Le jour succede au jour et la peine a la peine.

Lamartine.

I czemu płakać gdy szczęście odpływa?

Łza w chybkiem pędzie wstrzymać go nie zdoła;

Rzuć tylko okiem z roszonym do koła:

Szczęście, na bezdnie grobu spoczywa. – –

Czas na swych skrzydłach i młodość porywa;

Połysk łudzący szczęścia się rozpłynął;

A gdy się groźno, świat oczóm rozwinął,

Naytkliwsze serca potargał ogniwa! –

Wszak życie nasze ma szczęścia nie wiele;

I łzy przelane, głuche roszą głazy,

Marą, są szczęścia łudzące obrazy;

Lecz ból i smutek dostawszy w udziele,

Czemuż nad iednym, ronić łzy cierpieniem,

Gdy całe życie iest tylko westchnieniem?UCIECZKA.

..... The sky is clouded Gaspard

And the vex’d ocean sleeps a troubled sleep

Beneath a lurid gleam of parting sunschine!

Albion a Poem.

Wróćmy do domu! patrz, niebo się chmurzy;

Słyszysz iuż grzmoty głuche z daleka? – –

A łyska trwożna, od brzegów ucieka,

I bliskiey burzy, przyiście nam wróży!

Uchodźmy szypko, póki cisza służy,

Niech lekki wiater wzdyma nasze zagle;

Bo kiedy burza, powstanie nagle,

Pewnie, w iezioro nasze łódź zanurzy!

Lecz bystrém okiem spoyrzy y w te oddale?

Ktoś, na nadbrzeżnéy spoczywa tam skale;

Pewnie to matka, matka ukochana!

Sama, iuż wpoźnéy nocy na nas czeka,

Patrzy, czy łódka przed burzą ucieka,

Łzami troskliwéy miłości zalana!