Spalone mosty - ebook

Rozdział 1

Magda biegiem dopadła toalety i drżącymi ze zdenerwowania rękami rozerwała niewielki pakiecik. Dla pewności dwukrotnie przeczytała instrukcję, po czym skrupulatnie zastosowała się do zaleceń. Teraz musiała już tylko odczekać pięć nieskończenie długich minut, które wydawały się wiecznością. Nie zauważyła, że przestała oddychać. W końcu jednak wciągnęła w płuca haust powietrza, zebrała się na odwagę, pomodliła w duchu i spojrzała.

– Dzięki ci, Boże… – wyszeptała.

Ulga spłynęła na nią z siłą nawałnicy i Magda niemal usłyszała łoskot wielkiego kamienia, który właśnie spadł jej z serca. Wbrew wcześniejszym przypuszczeniom nie była w ciąży. Jej organizm wysyłał w ostatnim czasie mylące sygnały, a ona interpretowała je w możliwie najgorszy sposób.

Właściwie nie miała nic przeciwko dzieciom, kiedyś nawet planowała je mieć i podjęła stosowne kroki, ale jej obecna sytuacja nader nie sprzyjała wydawaniu na świat potomstwa. W trakcie rozwodu powiększenie rodziny zakrawałoby na złośliwy chichot i ironię losu. A co gorsza, Magda nie miała pewności co do ojcos­twa. Nigdy nie była osobą rozwiązłą i dochowywała wierności Tomkowi, ale gdy przypadkiem nakryła męża in flagranti, zawalił się jej świat. Poniosło ją, nie da się ukryć. A jakby tego było mało, w jej nowym życiu, o które tak dzielnie walczyła, wszystko postanowiło się sknocić. Odkąd kilka miesięcy temu zdecydowała o przejęciu stadniny, świat stanął na głowie. Magda planowała tylko spieniężyć jak najszybciej spadek po babci i pozbyć się kłopotu, a docelowo wylądowała na zadupiu. Jak to zazwyczaj bywa, los utarł jej nosa i pokrzyżował plany.

– Pamiętaj, moje dziecko. Pan Bóg pęka ze śmiechu, jak człowiek sobie życie planuje – zwykła mawiać babcia Fela.

Ciąg zdarzeń i nieprzewidzianych okoliczności sprawił, że choć wszyscy wokół pukali się w czoło, ona zdecydowała się porzucić wygodne życie w Trójmieście na rzecz sprzątania końskich boksów i zdobywania w stresującym boju umiejętności początkującego hodowcy strusi. Dla przywykłej do pracy za biurkiem kadrowej było to ambitne wyzwanie, niemniej wir nowych spraw wciągał tak mocno, że nawet nie zauważyła, kiedy na dobre został odcięty odwrót. Teraz Magda miała stadninę w Pieńkach i masę kłopotów. A niby wszystko miało być na tymczasem, tylko na chwilę, westchnęła. Nie było dokąd wracać. Mąż w Sopocie i jego toksyczna mamuśka nie wchodzili w grę, a Sylwia była ostatnią osobą, do której można było zwrócić się o pomoc. Materialistycznie nastawiona do świata, z błyskającymi w spojrzeniu symbolicznymi dolarami, znaczenie słowa „sentyment” musiałaby sprawdzić w encyklopedii. Na szczęście udało się spłacić siostrę, choć ta kasa, zainwestowana w stadninę, zaprocentowałaby w przyszłości z nawiązką. Niestety, Sylwia miała na ten temat inne zdanie. Nie zamierzała ani czekać, ani ustąpić. Zaplanowała mieszkaniową inwestycję w przyszłość jedynego syna i nie chciała słyszeć o zmianie planów.

Już jako nastolatka, w przeciwieństwie do sios­try, nie znosiła koni, a wspólne wakacje u babci były dla niej koszmarem. Jazdy szły jej dużo gorzej niż Magdzie, a Sylwia bardzo nie lubiła być gorsza. Szczęśliwy poniekąd atak astmy podczas któregoś pobytu pozwolił jej wmówić otoczeniu, że ma alergię na końską sierść, co przyjęto za pewnik i nie zamierzano z nim polemizować. To nic, że wcześniej Sylwia nawdychała się stuletniego kurzu, buszując na starym strychu. Ważny był fakt, że winą za uczulenie obarczono Bogu ducha winne zwierzęta, a zainteresowana od tamtej pory nie musiała już przez całe lato tkwić w znienawidzonych Pieńkach.

Spadek w postaci stadniny był dużym zaskoczeniem dla obu sióstr, bo po rozwodzie rodziców, lata wcześniej, również i Magda przestała odwiedzać babcię, pewna, że matka ich taty także odwróciła się od synowej i wnuczek. Ponadto, wedle ich wiedzy, nie miała niczego i zaledwie zarządzała mieniem nieco zbzikowanego i zdziwaczałego hrabiego. Tymczasem zubożały arystokrata przekazał babci posiadłość testamentem, a później, naturalną koleją rzeczy, przypadła ona Sylwii i Magdzie. Początkowo były zgodne, żeby pozbyć się kłopotu jak najszybciej, ale plany te zweryfikowało niespodziewane odkrycie pisanej latami korespondencji, z której wynikło, że babcia Fela wcale nie zapomniała o wnuczkach i kochała je aż po grób. Dotychczas zdezorientowana Magda doznała nag­łego olśnienia; wątpliwości i zapiekły żal wyparowały jak deszcz po majowej burzy i wszystko stało się jasne. Wzięła to za dobry omen i postanowiła spróbować.

W pracy wywalczyła kwartalny urlop bezpłatny i ku zgorszeniu zdewociałej teściowej postawiła na swoim. W rekonesansie w Pieńkach nie widziała niczego złego – w końcu potencjał podupadłej stadniny najlepiej ocenić na miejscu, a trzy miesiące to nie wieczność, pomyślała i podjęła wyzwanie. Nie miała tylko pojęcia, że rzecz wcale nie skończy się tuż po wakacjach. Że tymczasem jej życie osobiste skomplikuje się, a ona postawiona pod ścianą, pozostanie na wsi na stałe.

Teraz chwilami czuła się jak Stasia Bozowska. Albo jak Bogumił Niechcic. Choćby stawała na głowie, wszystko szło nie tak. A jeśli przez chwilę było dobrze i zgodnie z planem, zaraz wpadała Magdzie pod nogi jakaś nowa i ciężka kłoda. Na przykład ludzkie szczątki pochowane dawno temu pod klepiskiem starej szopy. I to w chwili, gdy właśnie ruszyły prace porządkowe w zaniedbanej przez lata stajni. Adam, właściciel położonego w sąsiedztwie hotelu Nestor, załatwił w tym celu darmową pomoc poddawanych resocjalizacji więźniów, a tu taki pasztet! Magda zaczęła źle sypiać, stajenny Zdzichu, o ile to możliwe, zaczął upijać się częściej niż zwykle, za to Alicja, poturbowana przez życie młoda kobieta, która po kilku latach spędzonych pod jednym dachem z damskim bokserem uznała, że już nic dobrego jej w życiu nie spotka, wśród osadzonych odnalazła nową miłość i z nadzieją spojrzała w przyszłość. Po ucieczce od męża znalazła schronienie w stadninie. Z uprawnieniami instruktora jazdy konnej stanowiła dla babci Feli cenny nabytek, więc podobnie jak stara i cierpiąca na sklerozę Zofia, również znalazła tu dach nad głową.

Magdę początkowo niepokoił fakt, że odziedziczyła zrujnowane budynki wraz z lokatorami, ale z czasem doceniła taki stan rzeczy. Wraz z uruchomieniem hotelu dla koni pomoc Alicji okazała się nieoceniona. Zofia, jeśli tylko miała dobry dzień, także przydawała się w stajni. Niestety, coraz częściej trafiały się jej napady niepamięci, a ostatnio nawet i niekontrolowanej agresji. Od ostatniego ataku minęło już kilka tygodni, lecz Magda na samą myśl o nim kurczyła się w sobie. Wspomnienie silnych dłoni starej kobiety, zaciskających się na szyi, wciąż budziło w niej lęk. Od tamtej pory bezpieczeństwo nocą zapewniał Magdzie haczyk przy drzwiach sypialni, ale co z innymi domownikami? Zabiegi, żeby znaleźć Zofii miejsce w domu opieki, okazały się niezbyt skuteczne.

Mimo kłopotów udało się odremontować stajnię i sprowadzić do Pieniek strusie, a do stadniny zaczęły częściej zaglądać liczne grupki gapiów. Rzecz jasna, do przyzwoitych zarobków z tego raczkującego safari było jeszcze daleko, ale zainteresowanie sprawiło, że w majątku powiało optymizmem. Strusice, wprawdzie dopiero w końcówce sezonu, ale odreagowały związany z przeprowadzką stres i nareszcie zaczęły się nieść, a każde sprzedane jajo równało się dodatkowej setce w bardzo napiętym domowym budżecie. Choć jednocześnie, wraz z rozpoczęciem roku szkolnego, skończył się sezon na jazdy konne i kursanci pojawiali się już tylko w weekendy. Co bardziej gorliwi zapaleńcy jeździli również popołudniami, ale nie można było na tym przecież budować całości planowania.

Magda umościła się wygodnie na wiklinowym fotelu i z westchnieniem ulgi zagapiła się na pogodne niebo nad lasem. Podświetlone zachodzącym słońcem purpurowo-pomarańczowe podłużne chmury zwiastowały wietrzny dzień. Ech, te zachody i pora, kiedy czuję, że ponownie dałam z siebie wszystko, westchnęła w duchu i zadowolona przyjęła z rąk Ali kubek z herbatą.

– Dzięki ci, dobra kobieto. – Uśmiechnęła się.

Lubiła Alicję. Zaprzyjaźniły się od pierwszego wejrzenia, ale odkąd dziewczyna zakochała się w Krzyśku, Magdę ściskało w dołku. Sama przed sobą wstydziła się przyznać, że zazdrości tamtej z całego serca. Tak bardzo pragnęła być jeszcze kiedyś szczęśliwa. Na razie jednak miała serce w kawałkach, kupę problemów, zbliżający się rozwód – słowem nie wiadomo było, za co zabrać się w pierwszej kolejności. Decydując się na pozostanie w Pieńkach, była pewna, że Tomek jej pomoże, a tu nie dość, że wszystko się rozsypało, to jeszcze wpakowała się w romans ze Staszkiem. Co mnie wtedy napadło?, zadawała sobie pytanie. Nie ma sensu się oszukiwać, popełniłam głupotę stulecia, ubolewała nieraz.

Staszek był jej pierwszą miłością z dzieciństwa, jak się niedawno okazało, odwzajemnioną i niespełnioną. Wciąż mieszkał w okolicy, wiodąc szczęśliwe życie u boku pięknej żony i dziecka, a weterynaryjna praktyka o świetnej renomie zapewniała mu stabilny byt. Jeśli dodać do tego uroczy domek z ogródkiem, wygodne rodzinne kombi i powszechne poważanie, ideał rodzinnego szczęścia i stabilizacji był gotów. Jednak wyznanie Staszka, że platonicznie wielbił ją przez całe życie, instynktownie popchnęło Magdę w jego ramiona. I zapragnęła schronić się w tych objęciach, by w ten sposób powetować sobie rozpad własnego świata. W tamtej chwili nie liczyło się nic. Nic nie istniało, oprócz Staszka i jego ust scałowujących z jej twarzy łzy bezsilności.

Magda rzuciła się na niego jak dzikie zwierzę i bez ceregieli zaciągnęła do łóżka. A on bynajmniej nie protestował i nawet zadeklarował chęć powtórki. Lecz Magda była nieugięta. Po wspólnej nocy kategorycznie zażądała zakończenia znajomości, co jednak w miejscowych realiach okazało się dość trudne.

– Przecież to niemożliwe! – Patrzył na nią osłupiały, szarpiąc się z suwakiem przy spodniach. – Jak ty to sobie wyobrażasz? Konie, kozy…

– Tak, tak. I strusie, i psy, i cholera wie co jeszcze. Nie mogą pozostać bez opieki weterynarza. Tak, wiem. Polecisz mi kogoś. To proste. – Magda wiedziała, że jej słowa smagają jak batem, ale tak było trzeba. – Nie możemy tego ciągnąć. Masz rodzinę, a ja nie mogę jej rozbijać. Nie mogę zabrać im ciebie. Nie chcę być taka sama jak ta, która odebrała mi męża. Rozumiesz?

– Ale ja wcale nie…

– E tam! Akurat! – Magda energicznie odrzuciła do tyłu potargane włosy. – Nie mogę cię więcej widywać. To jest dla mnie zbyt trudne. Nigdy nie będziesz tylko mój. A ja nie chcę się dzielić i jeszcze przy okazji czuć się jak złodziejka cudzych mężów.

– A my? To idiotyczne! – Zdenerwowany Staszek z wściekłością strzepnął oporną, zrolowaną w pośpiechu skarpetkę. – Że niby jak? Że jak się spotkamy na ulicy, to mam udawać, że cię nie znam? Że nic między nami nie było? Mam potraktować cię jak powietrze?

– No właśnie. Bo nie ma żadnych nas. Wyjdź! – Magda stanowczym gestem wskazała na drzwi.

Trzymała się dzielnie, ale gdy tylko pod kołami Staszkowego samochodu zachrzęścił żwir, rozpłakała się jak nieszczęśliwe dziecko.

– No i co ja najlepszego narobiłam? – wychlipała pod nosem i przygarbiona poszła do kuchni.

Nigdy nie praktykowała rozdrapywania ran, ale i nie lubiła, gdy cokolwiek wymykało się jej spod kontroli. Przecież już miało być dobrze. Już wszystko miało iść jak trzeba, a poszło jak zwyk­le. Na domiar złego dobrze wiedziała, że podświadomie potraktowała Staszka jak odtrutkę na problemy, na co on wcale sobie nie zasłużył. Jej kobiece ego i zwykłe ludzkie poczucie własnej wartości legły w gruzach za sprawą męża, więc pilnie wymagały odbudowy. Spragniona męskiej atencji pragnęła czuć się atrakcyjna i pożądana, a wcześniejsze wyznanie Staszka zwyczajnie dawało gwarancję, że nie zostanie odepchnięta po raz kolejny.

Zanim zdołała poukładać sobie to w głowie, minęło kilka dni. Co z tego, że dowartościowała się jako kobieta i nieco podreperowała damską próżność, skoro przy okazji skomplikowała wszystko, co tylko się dało? Co z tego, że przeżyła najpiękniejszą noc w życiu, skoro teraz mogła tylko tęsknić za kimś, kto nie należał do niej? Do tego doszły jeszcze wyrzuty sumienia, że dla własnego widzimisię uwiodła żonatego faceta, oraz problem z zapewnieniem zwierzętom opieki. Alicja nie jest przecież głupia i za nic nie uwierzy, że zrezygnowałam z usług Staszka ot tak sobie, dumała Magda. Wie, że syn byłego stajennego praktycznie wychował się w Pieńkach i jest do stadniny w pewnym sensie przyrośnięty. Decyzja o nagłej zmianie musi zaintrygować każdego domownika.

Na reakcję bezpośredniej Alicji nie trzeba było długo czekać.

– Zwariowałaś? Co to za nowa doktor ma przyjechać?

– Wanda. Polecona przez Staszka. Podobno równie dobra. – Magda twardo pokazywała, że nie rozumie, o co chodzi.

– Nie udawaj Greka. Ja nie o tym. Kojarzę Wandę przecież. Tylko dlaczego nie Staszek? – Alicja położyła nacisk na ostatnie zdanie.

– Pokłóciliśmy się i tyle. Koniec kropka.

– Szkoda. – Alicja się zasępiła. – A nie możecie się jakoś dogadać?

– Nie sądzę.

Magda odwróciła się na pięcie. Dobrze wiedziała, że Ali wcale nie uśmiecha się wdrażanie nowego weterynarza w historie poszczególnych koni, ale cóż? Ona nie mogła widywać się ze Staszkiem. Od kilku dni jeździła do wsi okrężną drogą. A odkąd natknęła się w aptece na jego żonę, z obawą myślała o zwykłej wyprawie do sklepu.

Była na siebie zła. Zdawała sobie sprawę, że jej zachowanie to dziecinada, ale jak na razie nic lepszego nie przychodziło jej do głowy. Musiała znaleźć inne miejsce do robienia zakupów.

– Nie znacie jakichś sensownie zaopatrzonych delikatesów w okolicy? – zapytała po obiedzie, ale nie doczekała się odpowiedzi.

Zofia zmywała naczynia jak automat i sprawiała wrażenie nieobecnej, Alicja natomiast, podekscytowana wyjściem ukochanego na wolność, wprost jaśniała szczęściem, a robota aż paliła się jej w rękach. Wcześniej niesamowita bałaganiara, teraz sprzątała jak szalona, pragnąc, by na przyjazd Krzyśka wszystko lśniło, co w przypadku mocno zaniedbanego domostwa było sporym wyzwaniem. Magda przyglądała się temu nowemu wcieleniu przyjaciółki z pobłażliwym uśmiechem. Kuchenny blat, do którego jeszcze nie tak dawno przyklejały się łokcie, został przetarty już po raz piąty, z podłogi znikły rozdeptane resztki potraw. Oderwana od zlewu Zofia chwyciła za miotłę.

Zamyślona Magda powiodła dokoła wzrokiem. Kuchnia, podobnie jak łazienka, wymagała kapitalnego remontu, ale aktualny stan finansowy stadniny nie pozwalał marzyć o takich fanaberiach. Na szczęście latem udało się wyremontować dachy, od nowa zaizolować fundamenty i odgrzybić ściany w całym domu, co pochłonęło majątek, ale w kolejce czekały na wymianę okna, a ściany na malowanie. Pewną nadzieję dawała odnaleziona w babcinej szafie szkatułka z biżuterią, lecz na razie Magda wolała nie naruszać jej zawartości. Nie miała pojęcia, skąd świętej pamięci babcia Fela miała takie cudeńka, skoro przez całe życie żyła nader skromnie, a odkąd dziadek zostawił ją z długami, klepała przysłowiową biedę. Zostawię ją na ciężkie czasy, dopóki nie przyciśnie mnie nagła konieczność, postanowiła, targana wątpliwościami co do stanu posiadania.

Podświadomie łączyła szkatułkę z niespodziewanym odkryciem szczątków dwóch zamordowanych kobiet. Policyjne dochodzenie utknęło w martwym punkcie; ze względu na upływ lat i śmierć hrabiego nikomu nie chciało się drążyć tematu. Magda podjęła co prawda własne śledztwo, ale nie licząc faktu, że najprawdopodobniej ustaliła tożsamość jednej z ofiar, zabrnęła w ślepy zaułek. Pomimo palącej ciekawości musiała odpuścić z braku konkretnych danych.

– To kiedy dokładnie Krzysiek chce tu przyjechać? – zapytała znad kubka cienkiego kompotu z jabłek.

Czuła, że Alicja chce z nią pogadać, więc postanowiła ułatwić przyjaciółce zadanie, choć myślami była daleko.

Nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie wyrzuci Zdzicha, wiecznie pijanego i w dodatku krnąbr­nego stajennego, którego od dawna miała już powyżej uszu. Wprost liczyła dni do jak najbardziej zasłużonego wywalenia go na zbity pysk. Dopóki stajnia funkcjonowała prawem kaduka, zapijaczony mężczyzna nikomu za bardzo nie przeszkadzał, ale odkąd pojawiły się w niej cudze konie, w dodatku niektóre warte majątek, nie można było dłużej tolerować jego nałogu i niesubordynacji. A ponieważ finanse nie pozwalały na opłacenie dodatkowej pary rąk do roboty, Magda postanowiła zastąpić Zdzicha Krzysztofem. Wreszcie spokojnie zasnę, bo ktoś będzie czuwał, by zwierzętom nie stała się krzywda, pomyślała. Nie ma co ryzykować.

Krzysiek, ze swoją odwzajemnioną miłością do Alicji, właśnie miał spaść jej jak z nieba. Nie bez znaczenia był również fakt, że jego ukochana znała stajnię jak własną kieszeń, więc ochoczo, bez proszenia i łaski, wprowadzi nowego stajennego w temat. Rzecz jasna, Magda miała obiekcje, że daje pracę karanemu po odsiadce, ale na wieść, że ten bardziej stroni od alkoholu, niż go nadużywa, zgodziła się natychmiast.

I policzyła w duchu potrzeby. Pieniądze z hotelu musi zainwestować w zapasy paszy na zimę, a to kwoty niemałe. Na szczęście ma suche miejsce do magazynowania, więc może załatwić sprawę hurtem i do wiosny zapomnieć o temacie. Do tego ma za darmo siano od Adama, z łąki, na której ten niebawem planuje rozpocząć inwestycję. Gdy wraz z bratem słusznie uznali, że lepiej skosić wszystko, zanim wejdą koparki i rozjadą teren do gołej ziemi, Magda skwapliwie skorzystała z okazji i bez zwłoki zagoniła Zdzicha do pracy. Skacowany stajenny poruszał się niemrawo, ale pod srogim spojrzeniem szefowej posłusznie podpiął kosiarkę do starego ursusa.

Prawdę mówiąc, Magda nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie Adam i Wojtek pokażą jej ostateczną komputerową wizualizację planowanego przedsięwzięcia. Jeśli wierzyć wizjonerskim pomysłom jasnookich braci, na pobliskim terenie miał powstać ośrodek wypoczynkowy oraz wszelkie atrakcje aktualnie bardzo modne wśród dzieci i dorosłych. Oprócz nowoczesnych domków kempingowych i bungalowów planowano budowę basenu z niewielkim aquaparkiem, parku linowego, poligonu do paintballu, toru dla quadów oraz dwóch kortów tenisowych i boiska do siatkówki plażowej. Magda nie posiadała się z radości, ponieważ inwestycja tuż za płotem, na działce sprzedanej bez mrugnięcia okiem obrotnemu hotelarzowi, miała szanse pomóc jej w rozkręceniu biznesu. Jazda konna stanowiłaby świetne uzupełnienie oferty. Dzięki sprzedaży działki udało jej się rozliczyć z Sylwią i częściowo spłacić należności zadłużonej stadniny. Udało jej się również dojść do porozumienia z bankiem i odroczyć raty, mimo że wizja przyszłego spłacania hipoteki skutecznie spędzała jej sen z powiek i wisiała nad głową jak katowski topór. Jeśli powinie mi się noga i cokolwiek pójdzie nie tak, stracę stadninę, skonstatowała. Stracę wszystko. A na to nie mogę sobie pozwolić.

Siorbnęła mętne resztki kompotu i z hukiem odstawiła na stół wyszczerbiony kubek. Właśnie przypomniała sobie, że do tej pory nie rozpakowała jeszcze swoich rzeczy, które odesłał Tomek. Nie chciała od niego nic, ale jej mąż wspaniałomyślnie podzielił domowy dobytek i na koszt żony wyprawił go pocztą. Kurier dotarł na miejsce już kilka dni temu, ale Magda jakoś nie miała ochoty dowiedzieć się, na ile zostały wycenione wspólne lata.

Wbiła łokcie w stół i podparła brodę na dłoniach.

– To jak będzie? – dobiegł ją głos Alicji. – Magda! Obudźże się! Mówię do ciebie od paru minut!

– Że co? Przepraszam, ale wyłączyłam się na chwilę.

– No właśnie. A ja gadam jak głupia, myśląc, że ktoś mnie słucha. Tymczasem ni cholery – roześmiała się Ala.

– To o co chodziło?

– Krzysiek wychodzi w przyszłym tygodniu.

– I przyjedzie od razu?

– Tak. Jeśli pozwolisz.

– Jasne. Im szybciej wdroży się w nasze sprawy, tym lepiej. Jak chcesz, to weź samochód.

– Świetnie. Dzięki. – Alicja rzuciła przyjaciółce roziskrzone spojrzenie.

Po raz kolejny przetarła kuchenny blat.

– Przestań wreszcie go szlifować, bo jeszcze zrobisz dziurę. – Magda nie mogła się nie uśmiechnąć. – Wiem, że chcesz, żeby wszystko było cacy, ale wierz mi, ten twój Krzysztof za kratami raczej nie zaznał wielu luksusów.

– No wiem. Ale taka jestem nakręcona, że już spać nie mogę po nocach. Normalnie nie potrafię znaleźć sobie miejsca, a w środku dosłownie mnie skręca. Posprzątałam już mój pokój i nawet wyszorowałam do białości te cholerne podłogowe deski. – Ala dumnie wypięła pierś.

Wyglądała jak mała dziewczynka czekająca na nagrodę za dobry uczynek.

– O mamo – westchnęła Magda.

– Ale nie wiem, czy ty… – Alicja zamilkła na chwilę. – Czy ty się zgodzisz.

– Na co się zgodzę?

– Czy Krzysiek będzie musiał zamieszkać w stajni? – wypaliła Ala, z nadzieją, że usłyszy odpowiedź przeczącą.

– A jak ty to sobie inaczej wyobrażasz? – zdziwiła się Magda.

– Ech no, nijak – westchnęła Alicja, obeznana z kłopotami stadniny i świadoma, że właśnie zadała najgłupsze pytanie pod słońcem. – Ale wiesz, tamta kanciapa po Zdzichu to nora.

– Moja droga. Na razie nie ma innej opcji. Ale mam nadzieję, że to rozwiązanie przejściowe. Konie muszą być pod kontrolą, nie ma wyjścia. A ty, z łaski swojej, nie pleć głupot, bo nie każdy, kto wychodzi z ciupy, od razu znajduje wypasione lokum i pracę.

– Ale ja tylko… Przepraszam, ja nie… – plątała się Ala.

– Przestań gadać! – zniecierpliwiła się Magda. – Ja nie mam nic przeciwko temu, żebyście docelowo zamieszkali w domu. Chociaż uważam, że twój pokój jest trochę za mały. Za to pokój po babci Feli byłby dla was w sam raz. Trzeba go tylko gruntownie posprzątać. Zrobić czystkę w jej rzeczach.

– Nawet nie wiesz, jaka jesteś kochana. – Alicja podeszła i przytuliła Magdę ze wszystkich sił.

– Dobra, dobra. Ale nie od razu – zastrzegła się właścicielka końskiego biznesu, choć wzruszenie ścis­kało ją za gardło. – Najpierw niech ten twój luby pokaże się wszystkim z jak najlepszej strony. A ty nabierz pewności, że to rzeczywiście ten jedyny. Jak Krzysiek się nada i zda egzamin, pomyślę o drugim stajennym do pomocy. Na dłuższą metę jeden wszystkiego nie ogarnie, zwłaszcza że odpada dotychczasowa pomoc Zofii.

– Tak jest! – Rozradowana Alicja stanęła na baczność i zasalutowała.

– Tak jest. – Magda uśmiechnęła się blado. – Niestety, na to potrzebny jest czas i pieniądze, a na razie nie mam ani jednego, ani drugiego. Dobrze wiesz.

– Wiem.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI