Spellbreaker - ebook

Copy­ri­ght © by Char­lie N. Holm­berg, 2020

Pro­jekt okładki i ilu­stra­cje: Mica­ela Alca­ino
Przy­go­to­wa­nie okładki: Olga Boł­dok-Bana­si­kow­ska

Redak­tor pro­wa­dząca dział young adult: Marta Orze­chow­ska; morze­chow­ska@gru­pazpr.pl
Redak­tor nad­zo­ru­jąca: Anna Sper­ling
Tłu­ma­cze­nie: Helena Komar
Redak­cja: Agnieszka Łodziń­ska
Korekta: Mor­ten­sja de Lux, Joanna Misz­tal

Copy­ri­ght © for the Polish edi­tion by TIME SA, 2023
Wydawca: TIME SA, ul. Jubi­ler­ska 10, 04-190 War­szawa

Książkę możesz zamó­wić pod nume­rem tele­fonu:
22 590-55-50 lub na

Wię­cej o naszych auto­rach i książ­kach:
face­book.com/har­de­wy­daw­nic­two
insta­gram.com/har­de­wy­daw­nic­two
tik­tok.com/@harde.wydaw­nic­two

Dział sprze­daży i kon­takt z czy­tel­ni­kami: harde@gru­pazpr.pl

Wer­sję elek­tro­niczną przy­go­to­wano w sys­te­mie ZecerPROLOG

PRO­LOG

Abing­don nad Tamizą, Anglia, rok 1885

Elsie nie zamie­rzała spa­lić przy­tułku.

Nie wspo­mniała o tym kon­sta­blowi, kiedy przy­szedł prze­słu­chać ją i inne dzieci. W ogóle nic nie powie­działa. Nie cho­dziło o to, kto wznie­cił pożar. Wszy­scy wie­dzieli, że to był Stary Wil­son, któ­rego bolały kłyk­cie, kiedy padał deszcz, a ciało z każ­dym rokiem drżało coraz bar­dziej. Upu­ścił lampę. Roz­bił szkło. Roz­lał naftę. Ale to nie dla­tego dywan i ściany się zapa­liły. To nie dla­tego wielka bryła budynku gorzała za ich ple­cami na poma­rań­czowo i żółto, a dym szczy­pał Elsie w oczy.

Nie wie­działa, że piękna runa na ścia­nie była straż­niczką ognia. Nie wie­działa też, że była ważna. Zwró­ciła na nią uwagę zarówno Bet­sey, jak i Jame­sowi, ale żadne z nich nie widziało runy. Elsie chciała tylko jej dotknąć, prze­śle­dzić jej kon­tur pal­cem. A kiedy to zro­biła, runa pod jej dło­nią znik­nęła. Nie powie­działa o tym nikomu. Nie chciała pako­wać się w kło­poty. Nie chciała też, żeby wyrzu­cili ją z przy­tułku. To było mie­siąc temu. Więc kiedy Stary Wil­son upu­ścił lampę naf­tową, zabra­kło magii, która powstrzy­ma­łaby ogień przed stra­wie­niem całego budynku.

Elsie nie­na­wi­dziła przy­tułku. Nie była więc zbyt­nio zmar­twiona, kiedy patrzyła, jak się roz­pada, ale czuła się winna, że wszy­scy zostali wycią­gnięci z łóżek, że kon­stabl był taki nie­sym­pa­tyczny i że Stary Wil­son będzie miał kło­poty.

Elsie nie wie­działa, dokąd ją teraz wyślą. Kolejny przy­tu­łek? Z nowymi oso­bami czy z tymi samymi? Jeden z chłop­ców obok niej zaczął pła­kać. Elsie nie wie­działa, co powie­dzieć. Chciała pomóc, ale wyja­wie­nie prawdy im by nie pomo­gło, a jej na pewno by zaszko­dziło. Nie chciała im dawać powodu, żeby prze­stali ją kochać.

Odsu­nęła się. Poli­cja kazała wszyst­kim pozo­stać na miej­scu, ale ogień był tak gorący. Elsie nie ode­szła daleko, tylko kilka kro­ków, a potem jesz­cze kilka. Odwra­ca­jąc twarz w stronę cieni drzew za sobą, pozwo­liła wil­got­nemu powie­trzu, które pach­niało burzą, ochło­dzić policzki. Wypa­try­wała kształ­tów w cie­niu, kiedy czy­jaś dłoń dotknęła jej ramie­nia. Wzdry­gnęła się, pewna, że to kon­stabl, Bet­sey lub James chcą jej naga­dać, że zła­mała runę… Ale kiedy się odwró­ciła, zoba­czyła ciemną postać, która stała obok, z twa­rzą zasło­niętą kap­tu­rem.

– Moja droga – usły­szała głos docho­dzący spod kap­tura. – Jak masz na imię?

Elsie prze­łknęła ślinę, gar­dło miała zaci­śnięte. Zer­k­nęła z powro­tem na ogień, na krzy­czą­cych męż­czyzn pró­bu­ją­cych go opa­no­wać.

– Nie przej­muj się nimi. Jesteś bez­pieczna. Jak masz na imię?

Elsie zaj­rzała pod kap­tur, ale ciem­ność zasła­niała jakie­kol­wiek rysy. Głos był cichy i kobiecy.

– E-Elsie. Elsie Cam­den.

– Jakie ładne imię. Ile masz lat?

Kom­ple­ment ją zasko­czył.

– Je-jede­na­ście.

– Wspa­niale. Chodź ze mną, Elsie.

Jej stopy poru­szały się wolno.

– Zabie­rasz mnie do innego przy­tułku?

Kap­tur zako­ły­sał się na boki, odsła­nia­jąc cof­nięty mię­si­sty pod­bró­dek.

– Nie, jeśli zro­bisz, co mówię. Jesteś bar­dzo ważna, Elsie. Potrze­buję two­jej pomocy, aby uczy­nić świat lep­szym. Muszę wyko­rzy­stać twój wyjąt­kowy talent.

Elsie wbiła pięty w miękką zie­mię. Wie­działa o tym. Wie­działa, że jest jedną z nich – łamaczką zaklęć – uro­dzoną z jed­nym rodza­jem magii, a nie wyuczoną stu innych.

– Jeśli mnie zare­je­stru­jesz, będą wie­dzieć, że to zro­bi­łam – wyszep­tała.

Dłoń na jej ramie­niu zaci­snęła się.

– Tak, będą wie­dzieć i wpa­ku­jesz się w kło­poty. Pętla na szyi, bez wąt­pie­nia. Ale ni­gdy nie pro­si­li­by­śmy cię o zro­bie­nie cze­goś takiego. Pomo­żesz mi, a ja pomogę tobie. Zapew­nimy ci bez­pie­czeń­stwo i ni­gdy nie będziesz mario­netką rządu. Przed nami dużo dobrej roboty, słodka Elsie. Będziesz poma­gać tym, któ­rzy tego potrze­bują, a nie tym, któ­rzy mają wła­dzę. No chodź, znam dobrą kry­jówkę, a potem zała­twimy ci coś do jedze­nia. Co ty na to?

Żar ognia kłuł Elsie w skórę głowy. Była dla kogoś ważna? Ktoś jej potrze­bo­wał? Jej duch wyda­wał się prze­ra­stać ciało, roz­kwi­ta­jąc jak dzika róża. Elsie uśmiech­nęła się, a kobieta w płasz­czu pro­wa­dziła ją dalej.

Elsie ni­gdy nie zoba­czyła jej twa­rzy.ROZDZIAŁ 1

ROZ­DZIAŁ 1

Lon­dyn, Anglia, 1895

Elsie led­wie sły­szała w oddali dźwięk Big Bena. Czwarta. Wystar­cza­jąco dobry czas na łama­nie prawa.

Ale kiedy prawo nie jest wła­ściwe, czy łama­nie go na pewno jest takie złe? Wymy­ka­jąc się zza rogu, Elsie wyjęła z kie­szeni list. Cho­ciaż Lon­dyn znaj­do­wał się tylko o godzinę jazdy omni­bu­sem lub powo­zem od jej domu w Bro­okley, nie znała tej kon­kret­nej dziel­nicy. Zwy­kle od razu paliła listy, ale bała się, że tym razem może się zgu­bić, jeśli nie weź­mie go ze sobą. List dotarł do niej, mimo że nie został dostar­czony pocztą. Jak zawsze nadawca się nie pod­pi­sał, cho­ciaż mała pie­częć pta­siej łapy odci­śnięta nad sier­pem księ­życa wystar­czyła do iden­ty­fi­ka­cji. Kap­tury. To oczy­wi­ście nie była ich praw­dziwa nazwa, jed­nak Elsie nie wie­działa, jak ina­czej ich okre­ślić. Nie widziała żad­nego z nich, odkąd skoń­czyła jede­na­ście lat, czyli dzie­sięć lat temu, ale utrzy­my­wali z nią kon­takt. Ostat­nio czę­ściej niż wcze­śniej. Albo świat się koń­czył, albo sta­czał, albo scho­dził na psy, albo byli o krok od praw­dzi­wej zmiany i chcieli, żeby była jej czę­ścią. Na początku przy­dzie­lali jej drobne zada­nia, raczej lokalne. Odcza­ro­wała nie­znisz­czalny mur, magicz­nie ufor­ty­fi­ko­wany wieki temu, który stał pośrodku pola upraw­nego. Miej­scowi rol­nicy mie­sią­cami pisali do swo­ich panów, pro­sząc o zdję­cie zaklę­cia ze względu na poło­że­nie muru, ale to ona im pomo­gła. Nie­które z zadań, które jej począt­kowo powie­rzano, nie wyma­gały nawet pod­sta­wo­wych umie­jęt­no­ści łama­nia zaklęć. Dostar­cze­nie koszycz­ków z chle­bem do sie­ro­cińca było pierw­szą próbą, która wycią­gnęła ją z domu, i udało jej się wyko­nać to zada­nie, gubiąc się tylko raz. W miarę jak dosko­na­liła swoje umie­jęt­no­ści, zada­nia, które otrzy­my­wała, były coraz bar­dziej poważne i zna­czące. Monety lub cukierki dostar­czane jej od czasu do czasu razem z listami mówiły, że Kap­tury są wdzięczne i że jest dla nich naprawdę cenna. Wra­ca­jąc myślami do teraź­niej­szo­ści, Elsie ponow­nie spraw­dziła adres. Na rogu młoda kobieta sprze­da­wała róże z koszyka, a naprze­ciwko niej był mały sklep z jasno­nie­bie­skim szyl­dem, na któ­rym wid­niał napis: „Cza­ro­dziej wszyst­kich zawo­dów”. Elsie prze­wró­ciła oczami – nie na śmia­łość koloru, ale na pomysł bycia cza­ro­dzie­jem wszyst­kich zawo­dów. Takie miej­sce odwie­dziłby jedy­nie ktoś, kto potrze­bo­wałby bar­dzo sła­bego zaklę­cia lub nie miał poję­cia o magii. Bo kiedy osoba uczyła się wszyst­kich czte­rech rodza­jów magii, była bar­dzo słaba w każ­dym z nich, bez względu na poziom jej magicz­nych zdol­no­ści. Nie bez powodu ludzie się spe­cja­li­zo­wali.

Nie żeby to doty­czyło Elsie. Spe­cja­li­za­cje były tylko dla twór­ców zaklęć.

Odwra­ca­jąc wzrok, prze­szła przez następne skrzy­żo­wa­nie. Ta dziel­nica była tak duża, a uliczki tak kręte… Była pewna, że minęła wła­ściwy zakręt, ale nie mogła zawró­cić. Nie mogła zro­bić nic, co wzbu­dzi­łoby podej­rze­nia. Scho­wała więc list z powro­tem do kie­szeni i spa­ce­ro­wała, cie­sząc się słoń­cem, sta­ra­jąc się nie myśleć za dużo o powie­ści, którą skoń­czyła czy­tać tuż przed otrzy­ma­niem ostat­niej wia­do­mo­ści. Och, ale trudno było nie myśleć o tajem­nicy! Baron w prze­bra­niu wła­śnie powie­rzył _made­mo­iselle_ Ambo­ise swój sekret, zupeł­nie nie­świa­domy tego, że jest zarę­czona z jego wro­giem! Było tak wiele moż­li­wo­ści roz­woju fabuły, a autor w swoim okru­cień­stwie zakoń­czył histo­rię wła­śnie w tym momen­cie, zmu­sza­jąc Elsie i tysiące innych do cze­ka­nia na kon­ty­nu­ację. Gdyby to była powieść Elsie – co prawda nie była pisarką, ale gdyby nią była – wpa­ko­wa­łaby _made­mo­iselle_ Ambo­ise w jakieś kło­poty. Może z roz­bój­ni­kiem? Dama będzie zmu­szona wyrzec się infor­ma­cji, zanim mogłaby prze­ka­zać je nik­czem­nemu hra­biemu Neville’owi, tylko po to, by póź­niej dowie­dzieć się, że roz­bój­nik był w rze­czy­wi­sto­ści dawno zagi­nio­nym bra­tem barona i pra­wo­wi­tym spad­ko­biercą!

I pomy­śleć, że musiała cze­kać kolejne dwa tygo­dnie, aby prze­czy­tać, co stało się dalej.

Och, zaraz, to tu, ulica Jaskół­cza. Spoj­rzała w górę na rzędy dużych budyn­ków, myśląc o tym, ile rodzin zmie­ści­łoby się w jed­nym z tych molo­chów, zanim ruszyła w dół ulicy. Kunsz­towne wille po jed­nej stro­nie były strze­żone przez płoty z kutego żelaza, a budynki po dru­giej ota­czał wysoki ceglany mur. Z łatwo­ścią zna­la­zła dom pana Tur­nera po cegla­nej stro­nie ulicy. Miał trzy pię­tra i był biały, wyło­żony gra­na­to­wymi płyt­kami, z oknami na wszyst­kie strony. Czarne okien­nice, nie­bie­skie zasłony, duży wiąz rosnący wzdłuż wschod­niej strony budynku. Oka­załe białe gzymsy, wyku­sze, wszystko, czego zamożny czło­wiek mógłby pra­gnąć. Ci ludzie nie chcieli, żeby bie­dacy włó­czyli się pod ich drzwiami, z całą pew­no­ścią. Elsie ukryła zmarsz­czone brwi, gdy zbli­żyła się do końca ulicy, po czym skrę­ciła w następną drogę i zawró­ciła, by podejść do domu Tur­ne­rów od tyłu. Pomimo cia­snej zabu­dowy mia­sta na tyłach osie­dli nie stały kolejne rzędy budyn­ków. Bogaci wyma­gali, aby ich ładne domy oka­lały ładne ogrody. Dzier­żawcy pra­co­wali na ich ziemi i pła­cili podatki bez zwy­kłego „dzięki!” rzu­co­nego w ich stronę. Wła­śnie dla­tego Elsie nie czuła się winna, łamiąc prawo.

Spryt­niej byłoby zro­bić to w nocy. Z pew­no­ścią wła­my­wacz albo ktoś w stylu boha­te­rów jed­nej z jej powie­ści dzia­łałby pod osłoną nocy, ale Elsie była wolną kobietą, błą­ka­jącą się samot­nie, nie musiała się więc zby­tecz­nie faty­go­wać, robiąc to po zacho­dzie słońca. Czasy się zmie­niały, to prawda, ale umy­sły ludzi nie nadą­żały za tym.

Minął ją męż­czy­zna, uchy­la­jąc kape­lu­sza na powi­ta­nie. Elsie uśmiech­nęła się i ski­nęła głową. Kiedy odszedł, Elsie dotknęła cegla­nego muru ota­cza­ją­cego dom Tur­ne­rów, pozwa­la­jąc, by jego chro­po­wa­tość podra­pała opuszki jej pal­ców. Szu­kała jakich­kol­wiek śla­dów magii.

Kilka stóp przed nią runa zami­go­tała raz i znik­nęła, jakby zawsty­dzona bacz­nym spoj­rze­niem dziew­czyny. Fizyczne zaklę­cie – ach, gdyby mogła je zoba­czyć. Różne zaklę­cia obja­wiały się jej na roz­ma­ite spo­soby. Mogła wyczu­wać runy rozu­mowe, sły­szeć runy duchowe i wąchać cza­sowe. Fizyczne zaklę­cia jed­nak lubiły być widziane. Były ele­gan­ci­kami magicz­nego świata.

Cechą wspólną wszyst­kich run była ich przy­po­mi­na­jąca węzły budowa. A przy­naj­mniej Elsie lubiła myśleć o nich jako o węzłach. Podob­nie jak węzły runy z cza­sem mogły się postrzę­pić. Im bar­dziej doświad­czona ręka twórcy czaru, tym trud­niej było roz­su­płać węzeł. Te, które widziała – zaklę­cia fizyczne – skła­dały się ze świa­tła i bro­katu, jasne i podobne do precli, luźne, jeśli rzu­ca­jący je męż­czy­zna był leniwy lub po pro­stu nie miał talentu. Aspek­to­rzy prze­waż­nie byli męż­czy­znami.

Na świe­cie były dwa rodzaje cza­ro­dzie­jów – ci, któ­rzy two­rzyli zaklę­cia, i ci, któ­rzy je łamali. Cza­ro­dzieje, zwani aspek­to­rami, zapła­cili kró­lew­ski okup za zaklę­cia, które wpro­wa­dzili w swoje ciała, co było kolej­nym spo­so­bem przy­no­sze­nia korzy­ści boga­tym i pomi­ja­nia albo lek­ce­wa­że­nia bied­nych. Ale Bóg zna­lazł spo­sób, by przy­wró­cić rów­no­wagę, był hojny dla dru­giej strony – łama­cze zaklęć rodzili się ze zdol­no­ścią do roz­pra­sza­nia magii i nie kosz­to­wało ich to ani gro­sza. Elsie nie potra­fiła sama pora­dzić sobie z żad­nym z czte­rech rodza­jów magii, ale umiała wykry­wać zaklę­cia i roz­plą­ty­wać je jak węzły. To zaklę­cie było przy­zwo­icie zawią­zane, ale nie jakoś bar­dzo. Śred­nio zaawan­so­wane fizyczne zaklę­cie ukry­wa­nia. Masko­wało drzwi, Elsie była tego pewna. Tak się zło­żyło, że pan Tur­ner miał zwy­czaj „gubie­nia” czyn­szu swo­ich najem­ców i zmu­sza­nia ich do pła­ce­nia drugi raz. Ludzie, któ­rych los był od niego uza­leż­niony, z tru­dem wią­zali konic z koń­cem, pod­czas gdy on sam opły­wał w dostatki, wyle­gi­wał się razem ze szlachtą i miał słu­żą­cych na każde zawo­ła­nie. To był ten rodzaj nie­spra­wie­dli­wo­ści, któ­rym Kap­tury czę­sto się zaj­mo­wały z pomocą Elsie. Ona odcza­ruje te drzwi, a Kap­tury odzy­skają pie­nią­dze, które Tur­ner ukradł. Bar­dzo robin­ho­odow­sko z ich strony. A Elsie była Małym Joh­nem.

Wepchnęła dło­nie w zaklę­cie i pocią­gnęła za końce węzła. Było ich sie­dem i będzie musiała je roz­wią­zy­wać w odwrot­nej kolej­no­ści. Na szczę­ście Elsie spo­tkała się już z tym rodza­jem czaru. Będzie wie­działa, jak postą­pić, gdy znaj­dzie wolny koniec. W ciągu kilku ude­rzeń serca zaklę­cie znik­nęło, a zawiasy cięż­kich jak cegła drzwi stały się widoczne dla jej oczu.

– Kto tam idzie?

Serce pod­sko­czyło jej do gar­dła. Odsu­nęła się od ściany, jakby ta ją ukłuła. Nie był to kon­stabl, lecz męż­czy­zna ubrany w spodnie i ele­gancką kami­zelkę, ze zło­tym łań­cusz­kiem od zegarka zwi­sa­ją­cym z jed­nej z kie­szeni. Roz­po­zna­jąc jego twarz na tle popo­łu­dnio­wego słońca, Elsie pra­wie poża­ło­wała, że to nie kon­stabl.

Dzie­dzic Douglas Hughes zarzą­dzał jej rodzin­nym mia­stem. Bro­okley znaj­do­wało się na tyle bli­sko Lon­dynu, że spo­tka­nie go tutaj nie było dla niej szcze­gól­nie dziwne, ale ozna­czało pecha. Nie dla­tego, że bała się roz­po­zna­nia – mimo że pra­co­wała w jego domu przez rok, wąt­piła, żeby ją sobie przy­po­mniał – ale dla­tego, że dzie­dzic Hughes był uoso­bie­niem wszyst­kiego, czego nie­na­wi­dziła. Był opry­skliwy dla zwy­kłych ludzi i schle­biał ary­sto­kra­tom. Gro­ma­dził pie­nią­dze i spra­wo­wał obo­wiązki dzie­dzica, kiedy to było dla niego wygodne, a kiedy nie – zno­sił je z naj­wyż­szą pogardą i nie pró­bo­wał tego ukry­wać. Zaty­kał nos, kiedy mijał rol­ni­ków. Kie­dyś nadep­nął Elsie na stopę i nawet się nie zatrzy­mał, żeby spraw­dzić, czy wszystko w porządku, nie mówiąc już o prze­pro­si­nach.

Nale­żał do kre­atur, z któ­rymi wal­czyły Kap­tury, cho­ciaż jak dotąd tajem­ni­cza grupa nie uwa­żała go za wystar­cza­jąco waż­nego, by pod­jąć prze­ciwko niemu jakieś dzia­ła­nia, choć Elsie bar­dzo tego pra­gnęła. Jeśli Kap­tury były Robin Hoodem, ten czło­wiek był księ­ciem Janem.

Przy­bie­ra­jąc zre­lak­so­waną postawę, Elsie pode­szła do niego, zamiast pozwo­lić jemu podejść do sie­bie. Nie chciała, żeby zauwa­żył kon­tur drzwi w murze. Pan Tur­ner był zamoż­nym czło­wie­kiem i dzie­dzic Hughes mógł naprawdę zain­te­re­so­wać się tym, dla­czego Elsie węszy przy jego posia­dło­ści.

Zagry­za­jąc wnę­trze policzka, dygnęła.

– Prze­pra­szam, jeśli prze­szka­dzam. Pra­cuję dla kamie­nia­rza, po pro­stu podzi­wia­łam mur.

To było tylko pół­kłam­stwo. Męż­czy­zna uniósł wypie­lę­gno­waną brew.

– Podzi­wia­łaś mur? Z pew­no­ścią żar­tu­jesz – przy­glą­dał się jej, ale nie zdra­dził się, że ją roz­po­znał. Wyda­wał się raczej zdez­o­rien­to­wany jej ubio­rem, zwłasz­cza spód­ni­cami, jakby zadzi­wił go fakt, że kobieta może być kimś nie­na­le­żą­cym do służby. Elsie z pew­no­ścią nie była ubrana jak poko­jówka. Nie mogła się zaru­mie­nić, ale odwró­ciła wzrok, jakby zawsty­dzona.

– Nie wałę­saj się. Twój pra­co­dawca byłby zły, gdyby zoba­czył, że mar­nu­jesz czas – powie­dział.

Kusiło ją, żeby się odgryźć, upie­rać się, że jej pra­co­dawca pobło­go­sła­wił ją, by tu była, ale to nie byłaby do końca prawda. Cho­ciaż Ogden był nie­za­prze­czal­nie hojny, jeśli cho­dzi o jej czas, nie miał poję­cia, na co go wyko­rzy­sty­wała. Gdyby teraz wyje­chała, mogłaby wró­cić do Bro­okley na kola­cję, a on nie wie­działby, co robiła. Dygnęła ponow­nie.

– Prze­pra­szam.

Dzie­dzic nawet nie ski­nął głową, więc Elsie prze­pro­siła bez słowa, idąc tro­chę za szybko, by zacho­wy­wać się swo­bod­nie. Kiedy skrę­ciła za róg, wypro­sto­wała krę­go­słup i roz­cią­gnęła ramiona.

Nie czuła się źle z powodu zła­ma­nia prawa. Ani odro­binę.

***

Słońce zacho­dziło, gdy Elsie wró­ciła do Bro­okley. Zapła­ciła doroż­ka­rzowi, żeby pod­wiózł ją aż do Lam­beth, a resztę drogi prze­szła pie­szo. Podarła list od Kap­tu­rów, który cały czas miała w kie­szeni. O tej porze piec będzie gorący i bez pro­blemu będzie mogła wrzu­cać kawałki papieru do ognia.

Cza­sami żało­wała, że nie ma powier­nika, ale mimo wszystko uwa­żała się za szczę­ściarę. Kap­tury zabrały ją z przy­tułku i wyrwały z nędzy. Mogła przy­naj­mniej chro­nić ich tajem­nice. Bro­okley znaj­do­wało się nieco na połu­dnie i tro­chę na wschód od Lon­dynu, wci­śnięte nie­mal w rów­nej odle­gło­ści mię­dzy Croy­don i Orping­ton. Było stare, ale dobrze utrzy­mane przez miesz­kań­ców. Główna droga wiła się przez cen­trum jak bru­ko­wana rzeka, pro­wa­dząc na połu­dnie do Clun­wood i pól upraw­nych, a następ­nie dalej do Eden­bridge. Mia­steczko było małe i oso­bliwe, ale miało wszystko, czego potrze­bo­wałby roz­sądny czło­wiek – bank, pocztę, kraw­cową, kościół. Co prawda, jeśliby ktoś ocze­ki­wał powiewu mody, musiałby udać się do Lon­dynu lub Kentu, ale bio­rąc pod uwagę, że Elsie była nasta­wiona tylko na nakry­cia głowy, nie prze­szka­dzało jej to zbyt­nio. Jedną z naj­lep­szych rze­czy w Bro­okley było to, że warsz­tat kamie­niar­ski znaj­do­wał się po jego pół­noc­nej stro­nie, przy małej uliczce odcho­dzą­cej od głów­nej, więc spa­cer do Lon­dynu i z powro­tem był dość dys­kretną sprawą. Elsie strzą­snęła błoto z butów, zanim weszła tyl­nymi drzwiami domu przy­le­ga­ją­cego do pra­cowni. Na sznu­rze z ubra­niami wisiało kilka koszul, a w powie­trzu uno­sił się zapach bara­niny. W kuchni słu­żąca Emme­line mie­szała w garnku na piecu. Elsie sama stała w tym miej­scu przez kilka lat po ucieczce z domu dzie­dzica, dopóki Ogden nie awan­so­wał jej na asy­stentkę i nie zatrud­nił nowej pra­cownicy.

Po odwie­sze­niu czepka i posta­wie­niu na stole torby Elsie poma­chała Emme­line, po czym ruszyła kory­ta­rzem.

– Będziesz potrze­bo­wał oku­la­rów, jeśli nie prze­sta­niesz mru­żyć oczy przy świe­cach! – zawo­łała.

– Jestem jesz­cze młody i krzepki! – odkrzyk­nął niski głos.

Elsie skrę­ciła za róg i weszła do pra­cowni, która była zde­cy­do­wa­nie naj­więk­szym pomiesz­cze­niem w domu. Lada przy drzwiach słu­żyła za witrynę, a resztę prze­strzeni wypeł­niały plan­deki, surowe i na wpół wyrzeź­bione kamie­nie, szta­lugi, płótna, koce oraz sze­reg pó­łek z kolek­cją narzę­dzi i przy­bo­rów każ­dego rodzaju, które można sobie tylko wyobra­zić, a także dużo bia­łej farby. Czło­wiek, który jed­nym dotknię­ciem potrafi zmie­nić kolor cze­go­kol­wiek, nie musiał wyda­wać pie­nię­dzy na pig­menty. Cuth­bert Ogden przy­cup­nął na stołku nieco bli­żej środka pokoju, oto­czony dwiema lam­pami i trzema świe­cami, deli­kat­nie ukła­da­jąc śnieg na kostce bru­ko­wej posia­dło­ści, którą nama­lo­wał na płót­nie o połowę niż­szym od sie­bie. Było coś pocie­sza­ją­cego w patrze­niu, jak pra­cuje, coś zna­jo­mego, coś bez­piecz­nego. Takie rze­czy trzy­mały Elsie przy życiu.

– Krzepki, jasne – powie­działa. Pra­co­dawca spoj­rzał na nią, a jego tur­ku­sowe oczy błysz­czały w świe­tle. Ciemne brwi zmarsz­czyły się w uda­wa­nej dez­apro­ba­cie.

– Pięć­dzie­siąt trzy lata to nie sta­rość – zażar­to­wał.

– Pięć­dzie­siąt cztery już tak.

Ogden zamy­ślił się i pra­wie dotknął pędz­lem ust.

– Nie mam pięć­dzie­się­ciu czte­rech lat, prawda?

– W lutym skoń­czy­łeś pięć­dzie­siąt cztery lata.

– Skoń­czy­łem pięć­dzie­siąt trzy lata.

Elsie wes­tchnęła i pró­bo­wała ukryć uśmiech.

– Panie Ogden, uro­dził się pan w 1840 roku, tego samego dnia, w któ­rym kró­lowa poślu­biła księ­cia Alberta. Chwa­lisz się tym przed wszyst­kimi.

Usta Ogdena wykrzy­wiły się.

– Jestem pewien, że pobrali się w 1841 roku.

– Teraz spe­cjal­nie mnie męczysz.

Weszła do pokoju i sta­nęła za nim, omi­ja­jąc lampę, i przyj­rzała się obra­zowi. Ogde­nowi udało się spra­wić, że szare zimowe niebo wyglą­dało rado­śnie. Ciężki wie­niec z czer­woną wstążką na drzwiach wej­ścio­wych ozna­czał Boże Naro­dze­nie. Śnieg na dachu, komi­nie, dwóch dol­nych rogach. Ogden miał dziwny nawyk doda­wa­nia szcze­gó­łów naj­pierw na kra­wę­dziach płótna, zanim prze­su­nął się w kie­runku środka.

– Czy w Man­che­ste­rze czę­sto pada śnieg?

Ogden potrzą­snął głową.

– Nie, ale taka była prośba klienta.

– Do Bożego Naro­dze­nia zostało jesz­cze sie­dem mie­sięcy. Sie­dem i pół.

– Ale będę musiał to odło­żyć i spoj­rzeć na to ponow­nie za kilka tygo­dni – wzrok Ogdena pozo­stał sku­piony na obra­zie, badaw­czo mru­żył oczy. – A potem zanie­siesz go do ramia­rza. To zaj­mie kolejny mie­siąc, a potem może popro­szą o poprawki… Wiesz, jak to działa. Jak minął twój wie­czór?

Elsie wzru­szyła ramio­nami.

– Mono­ton­nie. Długi spa­cer i prze­glą­da­nie wystaw.

Ogden wetknął mały palec w białą farbę na pale­cie trzy­ma­nej w dru­giej ręce. Elsie poczuła, jak zaklę­cie wystrze­liło z niego, a biel poja­śniała, aż pra­wie się zaświe­ciła. Był aspek­to­rem fizycz­nym, ale nie­zbyt potęż­nym. Moc aspek­to­rów była zróż­ni­co­wana, cho­ciaż wyda­wała się bar­dziej dzie­łem przy­padku niż gene­tyki. Wszyst­kie zaklę­cia, które znał Ogden, były na pozio­mie nowi­cju­sza. Powo­do­wały tylko nie­wiel­kie zmiany w ota­cza­ją­cym go świe­cie mate­rial­nym – na przy­kład zmie­niały kolor farby – jed­nak Ogde­nowi to nie prze­szka­dzało. Były wystar­cza­jące, by arty­sta mógł się nimi wspie­rać. Sam jej o tym wie­lo­krot­nie mówił.

Elsie patrzyła, jak zanu­rza pędzel i dotyka cien­kim czub­kiem okapu malo­wa­nej rezy­den­cji i liści rosną­cego na tere­nie posia­dło­ści drzewa. Nama­lo­wany śnieg wyglą­dał jak praw­dziwy. Mając taki talent, Ogden nie potrze­bo­wał potęż­nej magii.

Pra­co­wał jesz­cze kilka minut, zanim odło­żył pędzel.

– Pomo­żesz mi posprzą­tać? – Elsie pod­nio­sła jedną ze świec, osła­nia­jąc jej pło­mień zło­żoną dło­nią. – Spo­dzie­wam się Nasha – dodał.

– Czy zostaje na kola­cji? – zapy­tała Elsie.

Ogden potrzą­snął prze­cząco głową.

– Powiedz Emme­line, żeby zosta­wiła dla mnie talerz, dobrze?

Kiwa­jąc głową, Elsie zanio­sła świecę na sto­jący nie­opo­dal stół, a potem zebrała lampy i posta­wiła je na bla­cie. Zdmuch­nęła pozo­stałe świeczki – nie było sensu ich mar­no­wać. Ogden opłu­kał pędzel i ostroż­nie prze­niósł szta­lugę z naj­now­szym dzie­łem do kąta, Elsie zaś zwi­nęła spod stóp popla­mioną plan­dekę. Nawet kiedy to robiła, wie­działa, że to bez sensu. Jutro z samego rana Ogden będzie w tym samym miej­scu, wyko­nu­jąc tę samą pracę, ale sta­rała się być uży­teczna. Dążyła do tego przez ostat­nie dzie­więć lat, odkąd wyro­sła z pomy­waczki dla napu­szo­nych idio­tów. Otrze­pała ręce, zabrała ze sobą palącą się świecę i wyszła na kory­tarz. Ruch na scho­dach spra­wił, że sap­nęła, a serce jej przy­spie­szyło.

– Emme­line! – jej szept był pra­wie sykiem. – Dla­czego cza­isz się w cie­niu?

Poko­jówka, mająca sie­dem­na­ście lat, cztery lata młod­sza od Elsie, spoj­rzała ciem­nymi oczami ponad balu­stradą.

– Czy on już tu jest?

– Kto?

Emme­line obli­zała usta.

– Nash.

Nazwi­sko było ledwo sły­szalne. Elsie prze­wró­ciła oczami.

– Jesz­cze nie i nie martw się, nie zosta­nie na kola­cji. Ogden kazał ci zosta­wić dla sie­bie talerz.

Emme­line ski­nęła głową, ale na jej twa­rzy poja­wił się strach. Zawsze czuła się nie­swojo w towa­rzy­stwie posłańca Ogdena. Elsie nie wie­działa dla­czego. Nash był wyso­kim męż­czy­zną, ale tak chu­dym, że silny wiatr mógłby zła­mać go jak gałązkę. Był też nie­zwy­kle miłym czło­wie­kiem. Zazwy­czaj miał uśmiech na twa­rzy i poru­szał się sprę­ży­stym kro­kiem. Nie był szorstki ani okrutny i cho­ciaż rzadko roz­ma­wiał z Elsie i Emme­line, zawsze był dla nich miły. Emme­line poru­szyła się, a schody zaskrzy­piały jej pod sto­pami.

– Nakry­jesz ze mną do stołu?

Elsie wypu­ściła powie­trze przez nos.

– Doprawdy, Emme­line.

– Dla­czego on zawsze przy­cho­dzi w nocy? – spy­tała, bro­niąc się.

– Bo ma innych klien­tów? Bo wtedy Ogden ma dla niego czas? Poza tym wcale nie zawsze.

– Czę­sto – sprze­ci­wiła się słu­żąca. – Czę­sto przy­cho­dzi w nocy. Spójrz na niego, Els. Nie lubię go.

Och, Elsie dobrze o tym wie­działa. Emme­line zawsze była nie­ufna wobec Nasha, od pierw­szego dnia w domu Ogdena. To była dziwna reak­cja na męż­czy­znę, który był dość atrak­cyjny i miał raczej wesołe uspo­so­bie­nie. Kie­dyś Elsie draż­niła się z nią z tego powodu, pyta­jąc, czy praw­dziwą przy­czyną jej zain­te­re­so­wa­nia blon­dy­nem na posyłki jest ukryte uczu­cie, ale Emme­line odpowie­działa tak chłodno, że Elsie nie odwa­żyła się wspo­mnieć o tym ponow­nie. Ogden był bar­dziej skłonny zabie­gać o względy męż­czy­zny niż Emme­line.

Elsie opu­ściła ramiona.

– Dobrze, pomogę ci.

Emme­line wyglą­dała na tak odprę­żoną, że mogłaby zemdleć na scho­dach.

– Dzię­kuję. Jutrzej­sze śnia­da­nie podam naj­pierw tobie.

Dziew­czyna prych­nęła.

– Zoba­czymy, jak Ogde­nowi się to spodoba.

Wzięła słu­żącą pod ramię i popro­wa­dziła kory­ta­rzem, zauwa­ża­jąc, że rzu­cała ona ner­wowe spoj­rze­nia na pra­cow­nię, kiedy ją mijali. Jej zacho­wa­nie spra­wiło, że poczuła się jak star­sza sio­stra. Ta myśl spo­wo­do­wała, że ści­snął jej się żołą­dek, więc czym prę­dzej ją ode­pchnęła.

Razem nakryły do stołu i zja­dły. Emme­line słu­chała z uwagą opo­wie­ści Elsie o baro­nie z jej ostat­nio prze­czy­ta­nej powie­ści i razem spe­ku­lo­wały, jaki może być jego dal­szy los. Ogden wciąż nie przy­szedł po swój talerz, kiedy skoń­czyły, ale nie było to niczym nie­zwy­kłym. Jak więk­szość arty­stów cza­sami bywał tro­chę nie­obecny. Elsie chwy­ciła świecz­nik i ruszyła w stronę scho­dów, jed­nak jej uwagę zwró­ciły głosy dobie­ga­jące z pra­cowni. Nash zacho­wy­wał się cicho nawet w ruchu – ni­gdy nie sły­szała, jak otwie­rają się fron­towe drzwi. Zaj­rzała do środka. Posła­niec wyglą­dał kru­cho w porów­na­niu z Ogde­nem, który miał sze­roką, tęgą, musku­larną budowę typową dla kamie­nia­rza – na­dal wyko­ny­wał od czasu do czasu swój zawód, kiedy miał mniej zamó­wień na obrazy i rzeźby. Nash był wyż­szy, miał włosy żółte jak mlecz, twarz zaś szczu­płą i młodą. Był po dwu­dzie­stce, ubrany skrom­nie. Blady. Cał­ko­wi­cie nie­groźny. Elsie nie powinna pod­słu­chi­wać ich roz­mów, cho­ciaż tak naprawdę nie miało to zna­cze­nia. Nic cie­ka­wego ni­gdy nie padło z ust jej pra­co­dawcy, a szpie­go­wała tylko po to, by się upew­nić, że byli wyłącz­nie part­ne­rami biz­ne­so­wymi i niczym wię­cej. Jeśli cho­dzi o naj­cie­kaw­sze plotki, Elsie musiała pole­gać na Emme­line i miej­sco­wych kup­cach. Nie żeby sama je roz­sie­wała, ale wika­riusz nie pra­wił kazań o słu­cha­niu plo­tek. Gdy Elsie odwró­ciła się, by pójść już do łóżka, Abel Nash spoj­rzał na nią ponad ramie­niem Ogdena. Jego jasne oczy odna­la­zły ją tylko na chwilę, po czym ponow­nie sku­piły się na męż­czyź­nie przed nim. W tej krót­kiej chwili Elsie poczuła zimny dreszcz na ple­cach.ROZDZIAŁ 2

ROZ­DZIAŁ 2

Po trzech tygo­dniach na pokła­dzie statku han­dlo­wego głowa Bachusa tęsk­niła za lądem pra­wie tak samo jak nogi. Przy­siągłby, że czuje, jak traci zmy­sły. W ciągu dwu­dzie­stu sied­miu lat życia odbył tę podróż wię­cej razy, niż mógł zli­czyć, a jed­nak ni­gdy się do niej nie przy­zwy­czaił. Atlan­tyk zawsze wyda­wał mu się o wiele szer­szy, niż go zapa­mię­tał. Pod­czas tak dłu­giej podróży pra­gnął sta­łego gruntu. I poma­rań­czy. Statki obfi­to­wały zazwy­czaj w dobre jedze­nie, ale wszystko to było na han­del, a nie dla człon­ków załogi czy pasa­że­rów. Kiedy Bachus patrzył na gro­ma­dzące się desz­czowe chmury i słu­chał angiel­skiej melo­dii mary­na­rzy spie­szą­cych do doków, jego dom na Bar­ba­do­sie wyda­wał się bar­dzo daleko. Spę­dził w Anglii z ojcem tyle samo lat co na wyspie, ale ni­gdy tak naprawdę nie czuł przy­na­leż­no­ści do innego miej­sca niż Kara­iby. Ojczy­znę matki, Alga­rve, odwie­dził tylko dwa razy. Jego słaba zna­jo­mość por­tu­gal­skiego zawsze spra­wiała, że czuł się, jakby stał na zewnątrz i zaglą­dał do środka przez okno. Nie miał ochoty wra­cać. Ski­nął głową Joh­nowi i Raine­rowi, słu­żą­cym z jego domu, któ­rzy rzu­cili się po walizki. Pró­bo­wał spa­ko­wać jak naj­mniej rze­czy, ale nie wie­dział, jak długo potrwa jego pobyt. Mógł być w Anglii tylko przez tydzień albo też kilka mie­sięcy. Wszystko zale­żało od sto­sunku, jaki będzie do niego miało Ate­neum Fizyczne. Miał wra­że­nie, że gościn­ność nie jest mocną stroną uczelni. Chwy­cił torbę i, wycią­ga­jąc koń­czyny, poma­sze­ro­wał w stronę trapu pro­wa­dzą­cego do doku. Kilku mary­na­rzy zeszło z drogi, by go prze­pu­ścić. Nie był jesz­cze uty­tu­ło­wa­nym czło­wie­kiem, z pew­no­ścią nie tutaj, w Anglii, ale był dobrze ubra­nym wła­ści­cie­lem ziem­skim i aspek­to­rem goto­wym do spraw­dze­nia sta­tusu pana, co w tym hie­rar­chicz­nym spo­łe­czeń­stwie sytu­owało go gdzieś powy­żej duchow­nego, a poni­żej barona. Nie­stety, test nie był jedyną prze­szkodą, z jaką musiał się zmie­rzyć w angiel­skim spo­łe­czeń­stwie. Gdy tylko wyszedł na brzeg, poczuł czy­jeś spoj­rze­nia na twa­rzy, wło­sach, dło­niach. Nawet naj­lep­sze ubra­nia nie mogły ukryć jego obcego pocho­dze­nia. Mimo że stąd pocho­dził jego ojciec, Bachus nie wyglą­dał na Anglika, a z powodu czasu spę­dzo­nego na słońcu jego skóra była jesz­cze ciem­niej­sza. Był jed­nak przy­zwy­cza­jony do tych spoj­rzeń. Na szczę­ście kiedy prze­siąk­nięta wonią ryb bryza roz­wie­wała jego gęste, zwią­zane na karku włosy, dostrzegł wśród gapiów sto­ją­cych na skraju drogi, naprze­ciw niskich domów miesz­kal­nych, zna­jomą twarz. Było to obli­cze blade jak białka oczu, oto­czone jesz­cze jaśniej­szymi wło­sami i ozdo­bione haczy­ko­wa­tym nosem. Jego wła­ści­ciel ubrany był w kami­zelkę hafto­waną złotą nicią i cha­rak­te­ry­zo­wał się kró­lew­ską postawą pomimo sędzi­wego wieku. Iza­jasz Scott, książę Kentu. Bachus uśmiech­nął się i ruszył naprzód. Tym razem, gdy Anglicy scho­dzili mu z drogi, działo się tak dla­tego, że wyma­gał tego jego krok, podob­nie jak wzrost i tusza. Mógł być mie­dzianą monetą prze­ciwko morzu sre­bra, ale był monetą dużą – czę­sto wyko­rzy­sty­wał ten fakt na swoją korzyść. Uści­snęli sobie z księ­ciem ręce. Ojciec Bachusa zbli­żył się do rodziny księ­cia, ponie­waż stu­dio­wał na uni­wer­sy­te­cie z jego naj­młod­szym bra­tem Mate­uszem. Utrzy­my­wał z nimi kon­takt mimo odle­gło­ści po prze­pro­wadzce na Bar­ba­dos, gdzie wró­cił, by prze­jąć swój spa­dek. Gdy po raz pierw­szy ojciec Bachusa przy­wiózł go do Anglii – a przynaj­mniej był to pierw­szy raz, który Bachus pamię­tał – przy­byli, by zło­żyć kon­do­len­cje Szko­tom po śmierci Mate­usza w wypadku na polo­wa­niu. Cho­ciaż jego ojciec już zmarł, Bachus trzy­mał się z nimi bli­sko. Byli dla sie­bie jak rodzina.

– Nie sądzi­łem, że to moż­liwe, ale uro­słeś.

Książę Kentu miał błysk w oku. Cho­ciaż w zeszłym mie­siącu męż­czy­zna skoń­czył sie­dem­dzie­siąt lat, jego uścisk był silny jak zawsze.

– Tylko dla­tego, że jeste­śmy na pozio­mie morza – język Bachusa z łatwo­ścią prze­szedł w bry­tyj­ski akcent. – Kiedy wje­dziemy na te zie­lone wzgó­rza obok two­jej posia­dło­ści, spo­tkamy się oko w oko.

Książę zaśmiał się.

– Potrze­bu­jesz lek­cji fizyki. Czy na pewno wybra­łeś wła­ściwe wyrów­na­nie?

Bachus – odkąd był nasto­lat­kiem – stu­dio­wał aspek­to­rat fizyczny – magię, która wpły­wała na świat fizyczny. Jego ojciec, jako wła­ści­ciel dobrze pro­spe­ru­ją­cej plan­ta­cji trzciny cukro­wej, był w sta­nie sfi­nan­so­wać jego stu­dia. Bachu­sowi nie było trudno wybrać spe­cja­li­za­cję. Ostat­nią rze­czą, jakiej pra­gnął, było danie Angli­kom kolej­nego powodu, by mu nie ufali, więc od razu odrzu­cił aspekty umy­słowe i duchowe. Nie chciał, żeby kto­kol­wiek podej­rze­wał, że zacza­ro­wał ich myśli. Magia duchowa zasad­ni­czo zaj­mo­wała się bło­go­sła­wień­stwami i prze­kleń­stwami, co w codzien­nym życiu wyda­wało się kiep­ską inwe­sty­cją. A magia cza­sowa zawsze wyda­wała mu się daremna. Cza­sowy aspek­tor nie mógł zmie­nić czasu, tylko efekty jego dzia­ła­nia. I cho­ciaż doj­rze­wa­nie kieł­ków roślin albo odmła­dza­nie bydła może oka­zać się korzystne w gospo­dar­stwie, Bachus wie­dział, że czę­ściej będzie zatrud­niany do niwe­lo­wa­nia zmarsz­czek i usu­wa­nia rdzy z anty­ków. Nie myślał zbyt dobrze o tych, któ­rzy wyda­wali oszczęd­no­ści całego życia na zaklę­cia cza­sowe, uwa­żał, że kie­ruje nimi próż­ność. Aż do dnia, kiedy potrze­bo­wał jed­nego dla sie­bie. Jego ludzie, John i Rainer, sta­nęli po obu jego bokach, roz­glą­da­jąc się dookoła wyba­łu­szo­nymi oczami. John, star­szy z tej dwójki, był już kie­dyś w Euro­pie pod­czas ostat­niej podróży Bachusa trzy lata temu. Rainer był nowy i chło­nął wszystko, jakby bruk i chmury były gwoź­dziami wbi­ja­nymi w jego kości. Nie podo­bało mu się tutaj.

– Chodź – książę poło­żył dłoń na ramie­niu Bachusa i popro­wa­dził go wąską drogą do cze­ka­ją­cej na nich karety. – Musisz być zmę­czony tak długą podróżą. Twój pokój jest gotowy, a ja przy­nio­słem poduszkę na wypa­dek, gdy­byś nie mógł wytrzy­mać godziny, którą zaj­mie dotar­cie do niego.

– Naprawdę niczego nie pra­gnę bar­dziej niż bie­ga­nia, dopóki nogi nie odmó­wią mi posłu­szeń­stwa. Co zaj­muje mniej czasu niż kie­dyś – ukry­wa­jąc gry­mas, spoj­rzał na swoje nogi, po czym potarł dło­nią klatkę pier­siową. – Ten sta­tek to klatka, a ocean to jej kraty.

– Jak poetycko – powie­dział książę. Jeden z jego słu­żą­cych otwo­rzył drzwi karety, a Bachus cof­nął się, by pozwo­lić przy­ja­cie­lowi, choć zawsze trak­to­wał go raczej jak wuja, wejść pierw­szemu. Wsiadł za nim, czu­jąc, jak kareta się prze­chy­liła, gdy usiadł.

– Jeśli to nie kło­pot – powie­dział Bachus, gdy zamknięto drzwi pojazdu, a jego torby zała­do­wano na tył – chciał­bym jak naj­szyb­ciej skon­tak­to­wać się z Ate­neum Fizycz­nym.

Książę splótł ręce na kola­nach.

– Czy jest powód do pośpie­chu?

– Nie cho­dzi o pośpiech, tylko o chęć wyko­rzy­sta­nia czasu, który mi dano. Wolał­bym tego nie zmar­no­wać.

– Ach, więc czas ze mną jest stra­cony? – książę zmarsz­czył brwi.

Bachus zachi­cho­tał.

– Przy­pusz­czam, że to zależy od tego, jaki wypo­czy­nek dla nas zapla­no­wa­łeś. Otrzy­ma­łem twój list w spra­wie majątku. Był­bym zobo­wią­zany pomóc ci, gdzie tylko będę mógł.

Książę ski­nął głową.

– Bar­dzo to doce­niam. Jeśli cho­dzi o ate­neum, sta­ra­łem się wyko­rzy­stać zna­jo­mo­ści, żeby umó­wić cię na wcze­śniej­sze spo­tka­nie. Myślę, że się uda. Przy odro­bi­nie szczę­ścia ode­zwę się rano.

Nie chcąc wyjść na nie­wdzięcz­nika, Bachus ski­nął głową w podzię­ko­wa­niu, po czym wyj­rzał przez okno, gdy kareta szarp­nęła do przodu. Jako aspek­tor zare­je­stro­wany w Lon­dyń­skim Ate­neum Fizycz­nym miał prawo do spo­tka­nia, ale – jak we wszyst­kim – w grę wcho­dziła poli­tyka, zaś jego nomi­na­cję wyzna­czono na koniec lata.

Czte­ro­mie­sięczne ocze­ki­wa­nie było nie­do­rzecz­no­ścią, zwłasz­cza jeśli wzięło się pod uwagę, że pety­cję o spo­tka­nie zło­żył w lutym. Cho­ciaż książę nie był cza­ro­dzie­jem, a jedy­nie wpły­wo­wym ary­sto­kratą z dużym mająt­kiem, musieli mieć nadzieję, że uda mu się nagiąć poli­tykę na korzyść Bachusa. Tak czy ina­czej, oba­wiał się, że jego spo­tka­nie nie pój­dzie gładko.

Obser­wo­wał mijane doki, pocie­ra­jąc jasną brodę. O ile zarost był tutaj w modzie, jego dłu­gie włosy z pew­no­ścią już nie, ale osta­tecz­nie wyma­gały mniej pie­lę­gna­cji niż krót­kie. Brał więc pod uwagę ich ścię­cie, jeśli pozwo­li­łoby to zro­bić lep­sze wra­że­nie na zgro­ma­dze­niu Lon­dyń­skiego Ate­neum Fizycz­nego.

Wie­dział, jakiego zaklę­cia potrze­buje. Od lat dążył do zdo­by­cia go z więk­szą deter­mi­na­cją niż jakie­go­kol­wiek tytułu. Zaklę­cie wędro­wa­nia pozwo­li­łoby mu poru­szyć obiekt – dowolny przed­miot – bez doty­ka­nia go. Sztuczka pole­gała na prze­ko­na­niu zadu­fa­nych pustel­ni­ków w ate­neum, by pozwo­lili mu je mieć. Cho­ciaż dla każ­dego aspektu ist­niały setki zaklęć, ate­neum strze­gło tych potęż­nych z taką samą tro­ską co ską­piec swo­ich pie­nię­dzy, sprze­da­jąc je tylko tym, któ­rych uznano za god­nych zaszczytu i zaufa­nia. I nawet jeśli zaklę­cie zostało udo­stęp­nione aspek­to­rowi, na­dal pozo­sta­wało wyzwa­nie zwią­zane z jego wchło­nię­ciem – co było pro­ce­durą bar­dzo kosz­towną i nie zawsze zwień­czoną suk­ce­sem. Bachus prze­tarł oczy. Być może był bar­dziej zmę­czony, niż chciał przy­znać. Dobrze zrobi mu cało­nocny odpo­czy­nek w posia­dło­ści księ­cia Kentu, zanim rano zaj­mie się swoją misją. Musiał myśleć jasno i postę­po­wać ostroż­nie, aby nie zakłó­cić reguł gry aspek­to­rów z ate­neum.