Spieszę się poznać las - ebook

Wstęp

Wszystkie zamieszczone w zbiorze wiersze powstały wiele lat temu, gdy moje, dziś już dorosłe dzieci rozpoczynały swoją edukację w przedszkolu. Utwory długo czekały na publikację, tym bardziej cieszę się, że teraz będą mogły stać się lekturą dla kolejnych pokoleń młodych czytelników.

Moją inspiracją były wspomnienia z dzieciństwa. Jako mała dziewczynka miałam bardzo bliski kontakt z przyrodą i bywałam w lesie niemalże codziennie. Tworząc niniejsze wiersze, czułam się tak, jak podczas spacerów po lesie z rodzicami lub rodzeństwem. Wspomnienie radosnych, pełnych ciepła chwil na łonie natury starałam się oddać w tym zbiorze i mam nadzieję, że zainspiruje ono czytelników do poznawania lasów i uważności w dbaniu o ich dobro.

Z wykształcenia jestem pedagogiem, chciałam więc, aby utwory miały charakter edukacyjny. Dzieci najlepiej uczą się przez zabawę, dlatego nie mogło w nich zabraknąć humoru, atmosfery niewinnych psot i zaproszenia do wspaniałej przygody, jaką jest poznawanie świata roślin i zwierząt.

Miłej i inspirującej lektury!

_Autorka_Spieszę się poznać las

Jestem małym przedszkolakiem

i chcę chodzić leśnym szlakiem.

Pragnę poznawać leśną przyrodę.

Wszystkie zwierzęta – sarenki młode,

małe dziki, co mają paski.

Marzę, aby usłyszeć śpiew kraski

i wsłuchać się w trele innych leśnych ptaków,

co mają głos nie byle jaki.

Chcę wiedzieć, co to jest leśne runo,

i jak polowanie udaje się kunom.

Więc mamo, tato, prowadźcie mnie w las,

przyrodę poznawać już czas!Leśna debata

Zwierzaki urządziły w lesie zebranie,

koło wysokich dębów na polanie.

Rozmawiały przez długi czas,

czy zapomniany został las.

Kiedyś dzieci bawiły się w lesie,

dziś lepsze atrakcje świat niesie.

Odezwała się nagle sroka:

– Ja wiem czyja to robota.

Przyczyną są telewizja i komputery,

zmieniły się dzieciom maniery.

Grają w gierki całymi dniami,

zamiast przyjść, odwiedzić las wraz z rodzicami.

Zakukała kukułka:

– Nawet nie wiedzą, że jest taki ptak jak pustułka.

Zmartwiły się inne zwierzaki,

że nie interesują się nimi dzieciaki.

Posmutniały sarny, lisy i jeże.

– Nie, nie ja po prostu w to nie wierzę

– powiedział dzik, który stał w drugim rzędzie.

– Kto mi w zimie przyniesie żołędzie?

Zaśpiewały gile:

– Mogłyby przyjść do nas dzieci, chociaż na chwilę.

Zapukały w drzewo dzięcioły:

– Przecież dzieci muszą chodzić do szkoły!

Zamyśliły się jelenie, sowy i żubry:

– Czyżby las dla dzieci był nudny?

Powstało wielkie zamieszanie,

na tej leśnej polanie.

Rozmyślały słowiki, pleszki i inne zwierzaki:

– Czy naprawdę zapomniały o nas dzieciaki?

Zaterlikał jeszcze rudzik:

– Mnie nie przeszkadza, że dzieci nie przychodzą do lasu,

jak dla mnie robiły za dużo hałasu.

Poparły go sikorki:

– Dzieci zostawiały plastikowe worki.

Kraska włączyła się w leśne rozmowy:

– Ja jestem ptak światowy,

daleko do Afryki podróżuję

i różnych rzeczy się dowiaduję.

Teraz są piękne książki, encyklopedie przyrodnicze

i tam dzieciaki oglądają nas w zachwycie.

I niech każdy z was będzie szczery,

czy nie wystarczą wam ich niedzielne spacery?

W szkołach są konkursy o zwierzętach, przyrodzie…

Niepotrzebnie się martwicie na leśnych debatach,

a poza tym, czy jeszcze tego nie wiecie?

Dzieciaki oglądają las w Internecie.

Zwierzaki się uspokoiły,

zadowolone do swych zajęć powróciły.

Dalej śpiewały, grzebały, chrumkały

i już więcej o tamtej sprawie nie myślały.