Spirala - ebook

I

Gdzie to wszystko się zaczęło, od czego, od którego momentu?

Czy już na tym przyjęciu, czy później, kiedy przyszła do gabinetu, a może dopiero od wspólnego wyjazdu do spa na Warmii? Trudno było powiedzieć, ustalić jakiś konkretny punkt. Wszystko dziś, z perspektywy czasu, wydawało się płynne, nieokreślone. Zresztą wspomnienie nigdy nie jest czystą informacją, zawsze nałożone jest na nie to wszystko, co było, co jest teraz i co będzie później. A co będzie później?

Na razie swoim eleganckim jak z żurnala miniakiem z dachem w biało-czarną szachownicę Dominika jechała mrocznymi i brudnymi uliczkami Pragi do nie mniej eleganckiego i nie mniej żurnalowego loftu Oli po to tylko, by powiedzieć jej, że to już koniec. Nie zważając na konsekwencje, które mogą być przecież koszmarne, jechała, aby wreszcie definitywnie zamknąć ten rozdział. Czas pokaże, niewykluczone jednak, że przy okazji zamknie też kilka innych rozdziałów. W każdym razie, choć nie wiedziała, nie umiała określić, jak i w którym dokładnie momencie to się zaczęło, przynajmniej będzie wiedziała dokładnie, kiedy się skończy. Na pewno dobrze ten moment zapamięta, więcej – nie zapomni go nigdy, choćby dlatego, że ów finał wywoła najprawdopodobniej efekt domina, który przewróci wiele innych klocków w jej życiu. Tak długo starała się utrzymać to wszystko i nie pozwolić, by złamało życie jej i jej bliskim, że teraz była już zmęczona, zbyt zmęczona, aby czuć cokolwiek, nawet strach.

Zatrzymała samochód na światłach przy skrzyżowaniu Ratuszowej i Inżynierskiej, opuściła osłonę przeciwsłoneczną i spojrzała w małe lusterko. Mimo zmęczenia jej pociągła twarz okolona długimi, jasnymi włosami wciąż była atrakcyjna w swej niezwykłości. Ostre rysy i karnacja lekko ciemniejsza od mediany typowej dla kraju, w którym się wychowała, czyniły ją cokolwiek odmienną, oryginalną. Dla jednych dzięki temu, a dla innych pomimo tego była kobietą piękną. Oczy miała wprawdzie w tej chwili podkrążone delikatnym mrokiem bezsenności, w ich kącikach zaś pojawiły się pierwsze kurze łapki, których nie było tam przed kilkoma miesiącami, ale wszystko to zdawało się działać ciągle na jej korzyść. Tak to bywa, iż piękne z czasem staje się nawet jeszcze bardziej wyrafinowane. Z zamyślenia, bynajmniej nie nad własnym wyglądem, ale raczej nad powodami, które przyniosły zmarszczki i cienie, wyrwał ją klakson zniecierpliwionego kierowcy. Zerknęła na minisemafor świetlny po to jedynie, by się upewnić, że facet z tyłu miał rację. Światło rzeczywiście było już zielone.

W miarę jak rozwijała się moda czy snobizm wręcz na upychanie nowych bloków i plomb między wiekową zabudowę albo – rzadziej niestety – na odzyskiwanie starych praskich kamienic, na ulicach i w podziemnych garażach zaczynało brakować miejsc dla tych, którzy nie byli właścicielami kosztownych mieszkań. Nie było ich też dla wszystkich tych, którzy jak ona w tej chwili przyjeżdżali tu w odwiedziny, tudzież dla tych, którzy mieszkali w owych loftach, ale mieli więcej niż jeden samochód. W czasie kolejnej peregrynacji po okolicznych uliczkach znów przeszło jej przez myśl, że w kraju nad Wisłą, inaczej niż w tych od dawna już zamożnych, wciąż najbardziej reprezentatywne dla dobrostanu jest posiadanie jak największej liczby kierownic. W związku z tym dziesięć minut zajęło jej szukanie miejsca parkingowego, co i tak było wynikiem wcale nie najgorszym. Ilekroć wybierała się w tych ostatnich miesiącach do Oli, do wskazywanego przez nawigację czasu przejazdu musiała dodawać minimum kwadrans na krążenie w kółko po pobliskich zaułkach. Skąd Mapy Google miały wiedzieć, że w Polsce buduje się domy z myślą o jeżdżących wyłącznie na rowerach Holendrach? To krążenie odgrywało zresztą pewną znaczącą rolę. Właściwie było samo w sobie rodzajem metafory lub – bardziej jeszcze – uporczywie jak mantra powtarzanego memento, które brzmiało z grubsza tak: „Kręcisz się w kółko, rzeczywistość robi wszystko, co w jej mocy, żebyś tego nie robiła, więc zastanów się, odjedź stąd i najlepiej nigdy nie wracaj”. Usłyszenie i zrozumienie tego, albo raczej pogodzenie się z tym w końcu, zajęło jej pół roku. Sześć miesięcy, które choć najpiękniejsze w jej życiu, doprowadziły ją na skraj przepaści. Nie ją pierwszą i pewnie nie ostatnią dotknęła zasada życiowej równowagi. Im piękniej i radośniej jest teraz, tym koszmarniej i drożej przyjdzie za to zapłacić później.

Dziś postanowiła się zatrzymać. Idąc w kierunku oddalonej o pięć minut spacerem furtki, do której – podobnie jak do wejścia na klatkę i do mieszkania – miała własne klucze, zastanawiała się, czy będzie do tego zdolna i czy nie jest już za późno. Kiedy podeszła do bramki okolonego zielenią miniosiedla, rozejrzała się jeszcze, sama nie wiedząc dokładnie za czym. To znaczy może nawet byłaby sobie w stanie wyobrazić, czego się obawia, ale przy jej kompletnym braku doświadczenia i tak nie miała zielonego pojęcia, jak to coś czy ten ktoś miałby wyglądać. Dlatego rozglądała się za każdym razem i widziała mnóstwo rzeczy, które budziły jej niepokój, ale co właściwie powinna z tym zrobić? Nie wiedziała. Może zresztą był to jedynie element jakiejś dziwnej, pokręconej gry wstępnej. Ta obawa, emocja trudna do bliższego określenia powodowała, że na osiedle, potem do klatki, a w końcu po minucie, góra dwóch do mieszkania wchodziła na lekkim emocjonalnym haju. Wkraczając w ten świat, każdorazowo już od progu była w stanie wzmożenia. Skądinąd nie musiała w ogóle nigdzie wchodzić. Ostatnie sześć miesięcy było dla niej tak naprawdę jednym wielkim wzmożeniem.

Furtkę pokonała, przytknąwszy elektroniczną pchełkę do metalowej tabliczki grawerowanej lekko pretensjonalnym logo osiedla. Do klatki weszła, wstukawszy kod, choć też mogła ją otworzyć pchełką. Wpisanie kodu powodowało jednak, że w mieszkaniu na górze przez chwilę brzęczał domofon, a ona gdzieś z tyłu głowy zawsze miała przekonanie, że o swoim przybyciu powinna uprzedzać. Czy wynikało to z dobrego wychowania, czy może z delikatnej obawy przed zastaniem tam czegoś, co mogło ją niemile zaskoczyć, tego do końca nie wiedziała. Nie zastanawiała się zresztą nad tym nigdy przesadnie, bo ekscytacja ogranicza przeważnie w znacznym stopniu możliwość przeprowadzania takich pogłębionych analiz. Swoją drogą, czy wychowanie nie zostało wymyślone przypadkiem głównie po to, by innym, ale także sobie, oszczędzić nieprzyjemnych sytuacji? Czyli wychodziło na to samo.

Winda, drugie piętro. I znów to podniecenie, choć przecież dziś szła tam w zupełnie innym celu. No właśnie, teraz najbardziej obawiała się czegoś innego. Teraz zadawała sobie przede wszystkim pytanie, czy po przekręceniu klucza w zamku uda jej się nie zapomnieć, po co tu w ogóle przyszła.

Stanęła przed drzwiami i chwilę nasłuchiwała. To też robiła zawsze i w tym akurat przypadku nie mogło być już mowy o dobrych manierach. Klucz. Ten z niebieską plastikową obwódką, która nie była potrzebna, bo drugi był mały i służył, zdaje się, do otwierania wejścia do garażu, choć tego nie wiedziała na pewno, ponieważ w garażu nigdy dotąd nie była. Drzwi otworzyły się, jak zawsze, z cichym stęknięciem odsysających się miękkich gumowych uszczelek. Weszła. Gdzieś w oddali grało radio, a może telewizor albo podłączony do kolumn telefon.

– Ola... – powiedziała na tyle cicho, że usłyszała delikatne mlaśnięcie swoich rozklejających się ust.

Cisza.

Pewno znowu jakiś psikus, pomyślała.

– Ola, już jestem... – powtórzyła, odkładając klucze na rzeźbioną w ciemnym drewnie komódkę przy drzwiach.

Dźwięk metalu uderzającego o politurę mebla rozbił panującą tu dziwną ciszę i wprowadził lekki niepokój.

Zdejmując jeszcze po drodze ze smukłych dłoni ciasne rękawiczki z cielęcej skóry, ruszyła w głąb mieszkania. Czy wytrwam? Czy zrobię to, po co tu przyszłam? Czy uda się to wreszcie przerwać? Czy ja w ogóle tego chcę? Czy ma w tej chwili znaczenie to, czego ja chcę? Gonitwa myśli zdawała się przyspieszać i wtedy...

Nagie ciało jej ukochanej kobiety leżało twarzą do podłogi, a spod niego rozlewała się kałuża gęstej ciemnoczerwonej cieczy. W pierwszym momencie Dominika pomyślała zupełnie niedorzecznie, że musi podnieść Aleksandrę, bo ta za chwilę utonie we własnej krwi. Kiedy się pochyliła i ślizgając się w tłustej czerwonej mazi, zaczęła rozpaczliwie walczyć, żeby obrócić Olę na plecy, nagle dotarło do niej, że już nie stoi nad krawędzią przepaści. Nie stoi, gdyż właśnie zaczęła spadać w jej otchłań.

– Ola, Ola! – wołała, ale racjonalna część jej mózgu wiedziała doskonale, że tego wołania nie usłyszy już nikt, a jeśli nawet, to na pewno nie leżąca przed nią kobieta.

Cały przód tułowia Oli pokryty był krwią, podobnie jak teraz ręce, spódniczka, bluzka i kurtka klęczącej obok niej Dominiki. Gdzieniegdzie między piersiami i poniżej widać było cięcia, a gdy próbowała wciąż jeszcze rozpaczliwie podrywać ją w górę, jakby w nadziei, że przywróci w ten sposób ruch w tym, co już na zawsze pozostanie nieruchome, wylewały się z nich resztki zgromadzonej przez życie gęstej brunatnej krwi.

Co robić? Co ma zrobić w tej sytuacji? Przecież w ogóle nie powinno jej tu być, ani dzisiaj, ani kiedykolwiek. To mieszkanie nie istniało tak naprawdę. Nie mieszkała w nim żadna z nich, wynajęte było na kolegę Oli, za gotówkę od jakiegoś dziwnego typa, którego Dominika nigdy nie widziała na oczy. To był ich dom schadzek, buduar, przytulisko dla ich tajnego związku, który już od dość dawna nie był wcale taki tajny. Nie powinno jej tu być, ale choć nie znała się na tym za bardzo, intuicja podpowiadała jej, że kiedy policja w końcu się zjawi, i tak szybko dotrze do niej po śladach, które zostawiła dziś i przez ostatnie trzy miesiące regularnych wizyt. A wtedy będzie gorzej, o wiele gorzej. Dlatego po irracjonalnych próbach przywrócenia życia martwemu ciału sięgnęła zakrwawioną dłonią po telefon i ledwie widząc cokolwiek przez łzy i rozmazany makijaż, wybrała 112.

Przyjechali szybko. Najpierw jacyś tacy mało rozgarnięci, w za dużych i źle skrojonych granatowych kurtkach, które upodabniały ich do ludzików Lego. Ci kazali jej wyjść na klatkę, ale nie pozwolili jechać do domu. Zresztą i tak nie miała pojęcia, jak w tej sytuacji miałaby tam pojechać. W ogóle nie miała pojęcia, co ma dalej robić. Była cała we krwi, a w mieszkaniu, teraz znów zupełnie sama, bo policjanci też wyszli na klatkę, leżała Ola. Jej Ola – kochanka, przyjaciółka, najbliższy człowiek, z którym właśnie miała się rozstać.

Po kilku minutach tępego wpatrywania się w plac zabaw za oknem usłyszała za sobą niski, chrapliwy głos mężczyzny.

– Pani Dominika Stawecka?

Dominika odwróciła się i pokiwała głową.

Ten policjant nie był ubrany w granatową kurtkę, nie wyglądał jak ludzik z klocków Lego. Był w dżinsówce i luźno narzuconej na nią skórzanej kurtce.

– Komisarz Paweł Milewski, Wydział do walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw Komendy Stołecznej. – Siwiejący szatyn o pociągłej twarzy i niezbyt zadbanym, acz przez to może nawet bardziej przekonującym zaroście błysnął odznaką.

Spojrzała na dokument, ale raczej dlatego, że uznała to za stosowne, niż dlatego, że potrzebowała w tym momencie jakiegokolwiek potwierdzenia.

– To pani znalazła ciało? – zapytał, patrząc na nią czujnie.

– Tak... Ja przyszłam... Byłyśmy umówione... – Dominika miała wrażenie, że z jej ściśniętego rozpaczą i przerażeniem gardła słowa wydobywają się niczym kawałki plasteliny.

– A jak pani weszła do mieszkania? W sensie, skoro denatka nie mogła pani otworzyć? – spytał, a ona odniosła wrażenie, że przez jego twarz przemknął ledwie dostrzegalny uśmiech.

Ale jakiego rodzaju był to uśmiech? Pobłażliwy? Ironiczny? Przygważdżający? A może po prostu zobaczyła właśnie zwyczajny, ciepły uśmiech człowieka, który widział, w jak koszmarnym jest stanie, i chciał jej jakoś pomóc?

– Miałam klucze – odpowiedziała stanowczo.

Zdawała sobie oczywiście sprawę, że ta odpowiedź wygenerowała nieskończoną liczbę pytań, które będą pączkować jedne z drugich, aż doprowadzą ją w końcu pod ścianę. Co zrobi wtedy? Tego nie wiedziała.

– Proszę jechać do domu. Jeśli jest taka potrzeba, któryś z kolegów panią odwiezie. Skontaktujemy się później, a do tego czasu proszę nie opuszczać miasta. – Teraz już się nie uśmiechał, ale i tak poczuła, że przynajmniej na razie nie jest jej wrogiem.

Najwyraźniej znał się na tej robocie na tyle, że choć o tym, co tu zaszło, nie wiedział jeszcze prawie nic, co do dwóch rzeczy nie miał wątpliwości. Po pierwsze, że stojąca przed nim kobieta nie zabiła tamtej w mieszkaniu, a po drugie, że z jej pomocą być może uda się dojść do tego, kto to zrobił.

– To co, jest taka potrzeba? – odezwał się znowu, wyrywając ją z odrętwienia.

– Jaka potrzeba? – zdziwiła się Dominika.

– Żeby ktoś zawiózł panią do domu – przypomniał.

Pokręciła głową.

– Nie, dziękuję. Dam sobie radę. – Popatrzyła tam, gdzie on, czyli na swoje pokryte krwią Oli dłonie. – A mogłabym tylko...?

– Zaraz sprawdzę, czy technicy opracowali już łazienkę. Jeśli nie, to poprosimy sąsiadów. – Komisarz Milewski teraz już z całą pewnością uśmiechnął się do niej ciepło.

No więc jak to się zaczęło? Był kwiecień, a może maj. Nie, na pewno kwiecień, bo kilka dni wcześniej były święta Wielkiejnocy, które w tym roku przypadały jakoś na początku kwietnia. Właśnie. Było tuż po świętach, pamięta bowiem doskonale, z jaką przyjemnością jadła te wszystkie przysmaki przygotowane przez żonę ambasadora Węgier albo pewno raczej przez kogoś, kto się tym w ambasadzie zajmował. Musiała być mocno jeszcze wygłodzona wielkanocnym postem. U nich w domu przestrzegało się tego typu reguł z wielkim pietyzmem. To znaczy u niej w domu rodzinnym nie aż tak, ale odkąd przed ponad dwudziestu laty wyszła za Mariusza, poddała się w pełni zasadom jego świata. Na początku było trudno, ale czego nie robi się z miłości, a ona długie lata kochała go bardzo. Nadal zresztą kocha go nie mniej, kochała go też wtedy, na przyjęciu w węgierskiej ambasadzie, i później, przez te wszystkie miesiące, które miały nadejść. Może jedynie ta miłość odrobinę się zmieniała, ewoluowała. Tylko w co? Czy przypadkiem nie oszukiwała się, wmawiając sobie, że w troskę? Wiele o tym myślała przez ten czas, ale teraz nie miała na to siły. Kompletnie nie miała siły. Ani na to, ani na nic innego. Mogła właściwie myśleć wyłącznie o niej i o tym, żeby zmyć jej krew ze swoich dłoni.

Tak, jedzenie było ważnym elementem nie tylko chyba dla niej, ale dla całości tego pierwszego momentu. Spotkały się w końcu przecież nad półmiskiem z koreczkami. Suszone śliwki opiekane w bekonie. Dlaczego pamięta się takie rzeczy? Dlaczego ona pamięta? Może dlatego, że to wszystko było właśnie tym. Cała ta historia, te ostatnie sześć miesięcy były smakowaniem życia, śliwkami zapieczonymi w bekonie, słodyczą istnienia, wszystkim tym, czego dotąd w zasadzie w ogóle nie zaznała. Czy wcześniej była przez to nieszczęśliwa? Niekoniecznie, ale chodzi o to, że jeśli gdzieś jest więcej, są inne rzeczy i inne potrawy, to dlaczego ich nie skosztować? Bo nie pójdzie się przez to do nieba? Bóg miałby być despotą, który broni ludziom korzystać z tego, co sam dla nich stworzył? „I nie wódź nas na pokuszenie”? Nigdy nie rozumiała tego zdania. Im więcej razy przechodziło przez jej usta i przez jej myśli, tym bardziej nie potrafiła go pojąć. Dobry Bóg stworzył koreczki, żeby wodzić na pokuszenie? Taka zabawa w to, kto się temu oprze? Bardzo to protestanckie, a ostatecznie to główna modlitwa także rzymskich katolików. To też jej główna i najważniejsza modlitwa.

*

– Smaczne? – zapytała blondynka o długich, prostych, opadających prawie do ramion włosach, które, gdy pochyliła się obok niej, niemal całkowicie przysłoniły jej twarz.

Jak zazdrostki w oknach kuchni wiejskiego domu jej babci, pomyślała wtedy i od razu zganiła się za niedorzeczność tego skojarzenia. Z dzisiejszej perspektywy skojarzenie wcale nie wydawało jej się już tak niedorzeczne. W końcu zazdrostki służyły do tego, by coś zakryć, uchylając jednocześnie rąbka tajemnicy. Ukryć, by zachęcić, jak pończochy, podwiązki, stringi, gorsety. Ale to wszystko przyszło dopiero później.

– Pyszne – odpowiedziała Dominika, lekko się rumieniąc.

Tak naprawdę, odkąd sięgała pamięcią, była raczej nieśmiała. W ostatnich latach radziła sobie jednak z tą przykrą przypadłością całkiem nieźle. W końcu prowadziła znaną i popularną wśród warszawskich elit klinikę psychicznego dobrostanu. Pacjenci opowiadali jej często rzeczy bardzo osobistej natury, a ona wcale się nie rumieniła. Dlaczego więc zarumieniła się wtedy, na przyjęciu w rezydencji węgierskiego ambasadora? Być może dlatego, że już w tej jednej chwili zawierała się wiedza o wszystkich chwilach, które miały nadejść, tak jak w każdym kamieniu zawiera się wiedza o całym wszechświecie. Albo przesłanka była znacznie bardziej trywialna. Na półmisku przed nimi został tylko jeden koreczek, głównie dlatego, że Dominika stała tam od kilku minut. Czyżby blondynka z zazdrostką z włosów obserwowała ją już chwilę i jej pytanie o walory smakowe koreczków miało drugie dno?

– Przyglądam się pani, odkąd tu przyszłam. – Kobieta podniosła się znad półmiska z ostatnim koreczkiem.

Czyżby właśnie potwierdziła obawę Dominiki o bycie na cenzurowanym?

Zazdrostka uniosła się. Kobieta była bardzo atrakcyjna. Miała na oko trzydzieści pięć lat i lekko zaokrągloną twarz, co przydawało jej apetyczności. Jakby bez tego było jej mało. Dominika uśmiechnęła się do swoich myśli. Usta nieznajomej były duże i pełne, oczy chyba niebieskie, ale tęczówki lekko rozwodnione, inne w jakiś szczególny sposób, a owa inność powodowała, że trudno było oderwać od nich wzrok. Wydawało się przy tym, że fakt, iż Dominika patrzyła wprost w jej źrenice, absolutnie jej nie krępował. Przyjmowała to jako coś najzupełniej naturalnego, oczywistego wręcz. Czy dlatego, że inni też tak na nią patrzyli? Czy może raczej chodziło o to, że zaciekawienie Dominiki sprawiało jej tyle przyjemności, iż ta przykrywała ewentualne skrępowanie? A może blondynka w ogóle nie znała takiego uczucia?

– Ola. – Wyciągnęła do niej dłoń. – Aleksandra Myśliwiec tak konkretniej. Nasi mężowie się znają, ale my nie miałyśmy dotąd okazji.

– Dominika. – Uścisnęła dłoń blondynki, a że sytuacja onieśmielała ją do granicy, poza którą zdolność asocjowania zwana potocznie inteligencją wchodzi w stan zawieszenia, dodała coś, czego dodawać nie musiała, bo z wypowiedzi Oli wynikało, że ta doskonale już to wie: – Stawecka. Dominika Stawecka.

*

Dotyk to zupełnie osobna gałąź empirii. Ten zmysł, instrument poznawania rzeczywistości od zawsze interesował ją szczególnie. Jako mała dziewczynka żyła jakiś czas w psychotycznej nieomal obawie, że kiedyś może stracić wzrok. Wtedy przez długie miesiące na wszelki wypadek – działając z wyprzedzeniem, zapobiegając, a może zaklinając rzeczywistość w myśl zasady, że jeśli czegoś się spodziewam i do czegoś się przygotowuję, to na pewno się to nie zdarzy – potrafiła godzinami siedzieć z zamkniętymi oczami i uczyć się kształtu przedmiotów oraz ich faktury. Nauczyła się nawet odróżniać temperatury kolorów, odkryła bowiem, że jeśli akurat świeciło słońce, to rzeczy ciemne stawały się pod wpływem jego promieni znacznie cieplejsze od jasnych. Przedmioty to jedno, ale dotyk ciała to coś zgoła innego. To znaczy nie zawsze, ale tym razem zdecydowanie. Może w tym dotyku, jak w tamtej chwili, też od razu poczuła wszystko to, co miało nastąpić później. Wszystko oprócz tego, co zdarzyło się dziś...

– Pani Dominiko. – Głos przystojnego komisarza przywrócił ją do rzeczywistości.

– Tak?

– Sąsiad spod szóstki zgodził się, żeby pani umyła u niego ręce. Do mieszkania, w którym to się... – Umilkł nagle, bo poczuł, że cokolwiek powie, dotknie czegoś, czego dotykać teraz, w obecności tej kobiety, nie należało.

– Dziękuję, panie komisarzu – Dominika przyszła mu z odsieczą.

Sąsiada spod szóstki znała z widzenia. Kilka razy spotkali się w windzie. Idąc teraz do jego mieszkania, myślała o tym, że pewnie będzie świadkiem w sprawie, opowie, że bywała tu zawsze w te same dni i o tej samej porze. Ciekawe, czy zauważył, że gdy wychodziła, niekiedy miała jeszcze rumieńce na twarzy – pomyślała, pukając do drzwi. Ona to zauważała, najpierw w kryształowym lustrze wyłożonej marmurem windy, potem w lusterku samochodowej osłony przeciwsłonecznej. Na szczęście czasem widzimy u siebie więcej rzeczy, niż widzą inni, a bywa też tak, że widzimy u siebie rzeczy, których w istocie nie ma. Jej zdarzało się to często. Wprawdzie dzięki narzędziom, w które wyposażyła ją jej profesja, wiedziała o tym, ale czy czyniło to jej życie znośniejszym?

– Pani w sprawie rąk? – spytał sąsiad, kiedy tylko otworzył.

Pokiwała głową. „W sprawie rąk”? Co to za pytanie właściwie? Z drugiej strony może dotykało istoty wszystkiego. Chodziło przecież tak naprawdę o ręce właśnie i o to, czy miała je czyste. No więc czy miała na rękach krew przyjaciółki i kochanki tylko teraz i tylko dosłownie, czy metaforycznie może też jednak? Na pewno nie miała czystego sumienia, ale czy przyczyniła się do jej śmierci? Myśli krążyły jej w głowie jak meszki nad sitkiem nadgniłych owoców.

– Przepraszam! – zawołała z łazienki, gdy po kilku minutach uznała w końcu, że musi zakręcić wodę.

– Tak?

W lustrze dostrzegła twarz mężczyzny i się odwróciła.

– Czy ma pan może papierowe ręczniki, bo nie chciałabym... – Wymownie spojrzała na swoje mokre dłonie.

Nie było już na nich krwi, nie było też już prawdopodobnie naskórka, bo tak długo szorowała je mydłem, a nawet leżącą na wannie szczoteczką. Nie było już, ale była wcześniej. Czy wypada wytrzeć ręce przed momentem jeszcze pokryte krwią kogoś, kto nie żyje, w czyjś ręcznik kąpielowy? Czy wypada, czy godzi się, czy to na miejscu, czy nikogo nie urazi, czy nie złamie zasad, czy...? Tak, z takich właśnie pytań w głównej mierze składało się całe jej życie. Jak z takiego pogmatwania mogła wylądować w łóżku z inną kobietą? Czy kiedyś to w ogóle zrozumie?

– Nie mam papierowych, proszę wytrzeć w mój. – Sąsiad wskazał na ręcznik, którego wcześniej nie śmiała nawet dotknąć. – Wiem, o co pani chodzi, ale nie ma problemu. Żadnego. Swoją drogą, mam xanax, jakby co.

Dominika popatrzyła na niego i po raz pierwszy tego dnia delikatnie się uśmiechnęła.

– Lekarz, ten, co przyjechał, żeby... Już mi dał relanium, ale bardzo panu dziękuję.

– Nie ma sprawy. Bardzo mi przykro z powodu pani straty – powiedział, pokiwał głową i zniknął w głębi mieszkania.

Przykro z powodu straty? Takie rzeczy mówi się o bliskich. Czyżby wiedział, że była mi bliska? – zastanawiała się, wycierając dłonie w ręcznik, który wskazał. Jak bardzo była mi bliska?

Tamtego wieczoru u węgierskiego ambasadora przegadały w sumie ze dwie godziny. Po kwadransie Dominika wiedziała już o Oli tyle, ile nigdy nie udało jej się dowiedzieć o własnej córce. Skądinąd córka była raczej małomówna, a tego na pewno nie można było powiedzieć o jej nowej koleżance. Tak, wówczas była jeszcze koleżanką, choć kiedy się rozstawały, po tym jak ich mężowie odbyli już wszystkie ważne i mniej ważne rozmowy, chyba właściwie bardziej przyjaciółką. Czy już wtedy tliło się w tej relacji to, co wkrótce miało eksplodować z taką siłą? Trudno stwierdzić, ale kto wie? Ola była zupełnie inna niż ona – otwarta, rozmowna, przyjazna, ekstrawertyczna. I bezpośrednia.

– A jak tam twoje relacje z mężem? – zapytała, kiedy wypiły już po cztery kieliszki wina.

– Z mężem? – zdziwiła się Dominika. – W jakim sensie?

Zaskoczyła ją nie tyle treść pytania, bo tę doskonale zrozumiała, ile raczej fakt, iż Ola jej to pytanie w ogóle zadała. Zdziwienie wykorzystała do tego, by przegrupować siły i się zastanowić. Bo ona, Dominika Stawecka, kwalifikowany psycholog prowadzący między innymi terapie związków, nigdy nie zastanawiała się nad swoją relacją z człowiekiem, z którym spędziła ostatnie dwadzieścia kilka lat życia, czyli z mężczyzną w dobrze skrojonym garniturze, który stał teraz z drinkiem w ręku kilka kroków od niej i rozmawiał z jednym z ważnych gości.

– Jak to w jakim? – odparła Aleksandra, ale jej zdziwienie wydawało się naprawdę szczere. – W każdym. W łóżkowym, intelektualnym, emocjonalnym, psychicznym. To mąż, czyli zgaduję, że spędzacie ze sobą sporo czasu.

– Często go nie ma, ale tak, spędzamy ze sobą trochę czasu... – Dominika się zamyśliła.

Dopiero to zamyślenie uświadomiło, zdaje się, Aleksandrze, że jej pytanie było rzeczywiście mocno zaskakujące. Jak to możliwe, że starsza od niej pani psycholog dwadzieścia parę lat po ślubie może być zaskoczona takim pytaniem?

– Dobrze – skwitowała po chwili Dominika lapidarnie.

No właśnie, starsza. Ale o ile? O to na razie Ola nie zapytała. Odpowiedź nie zmieniłaby i tak zbyt wiele. Dominika była tak seksowna, że to, czy miała czterdzieści, czterdzieści dwa czy może nawet czterdzieści pięć lat, nie miało w tej chwili żadnego znaczenia. Aleksandra widziała ją na wielu zdjęciach, była w końcu żoną człowieka przez lata będącego ministrem w rządzie, w którym wprawdzie znacznie mniej prestiżową, ale jednak też jakąś funkcję pełnił jej mąż. Panowie znali się od dawna i chyba jedynie przypadek sprawił, że one poznały się dopiero teraz.

– Jak dobrze, to super. – Ola postanowiła w tej sytuacji nie drążyć tematu.

Na to przyjdzie jeszcze czas, pomyślała.

Kto mógł wtedy przypuszczać, że tego czasu będą miały tak niewiele. Tyle było rzeczy do przegadania, których nigdy już nie przegadają, tyle spraw, tyle uśmiechów. Teraz już tylko ona żyła i szła tą samą, choć jakże inną ulicą do samochodu, który zostawiła kilka przecznic dalej. Przed paroma godzinami zaledwie kierowała nią głównie potrzeba ukrycia tego wszystkiego. Obecnie wyglądało na to, że bardzo wiele będzie trzeba ujawnić. To jednak nie zaprzątało jej w tym momencie nadmiernie. W jej głowie wciąż powracał jeden obraz. Twarz nieżyjącej kochanki.

Podczas wieczoru spędzonego w ambasadzie powiedziały sobie jeszcze wiele osobistych rzeczy. Dominika mówiła głównie o dzieciach, bo na ich temat miała znacznie więcej przemyśleń niż na temat Mariusza. Aleksandra mówiła o mężu. Nie miała dzieci i to ewidentnie stanowiło w jej życiu poważny problem, ale do jego nazwania miało dojść dopiero za jakiś czas, gdy pojawiła się już u Dominiki w gabinecie. Mąż natomiast był tematem lekkim i łatwym do referowania, tak jakby Ola, zupełnie inaczej niż Dominika, w pełni go przemyślała i wielokrotnie omówiła. Jej Wojtek był lekkomyślny, niesłowny i puszczał się na prawo i lewo, ale wobec niej pozostawał szarmancki i pełen estymy. To ostatnie podkreślała szczególnie. Później Dominika zrozumiała, że tego brakowało jej najbardziej. Aleksandra też, trochę jak ona, była żoną przy mężu polityku, ale różnice były co najmniej dwie. Po pierwsze, mąż Dominiki stał wyżej na drabinie politycznej hierarchii i społecznego znaczenia, a po drugie – i to pewnie ważniejsze – ona miała swoją klinikę psychicznego dobrostanu, w której w pełni realizowała się zawodowo, jej nowa przyjaciółka zaś nie miała w gruncie rzeczy nic. Może też zresztą po części dlatego wydarzyło się to wszystko.

Z zamyślenia wyrwał ją dzwonek telefonu leżącego na eleganckim drewnopodobnym panelu przy drążku zmiany biegów. Numer nieznany. Czyżby...

Odebrała połączenie przyciskiem na kierownicy.

– Halo?

– Widzisz, jak to się kończy? – Głos szarmanckiego skurwysyna w pół sekundy przewiercił jej kręgosłup z góry na dół.

– Czego chcesz? – zapytała po chwili.

– Żebyś była grzeczna.

– Aha. – Kupiła sobie czas do namysłu, poza tym jego słowa nie powiedziały jej nic oprócz tego, co już i tak wiedziała.

– Będziesz grzeczna?

– Co to znaczy?

– To, co do tej pory... – Mężczyzna zawiesił głos, jakby miał coś jeszcze dodać, ale ostatecznie się rozłączył.

– Skurwysyn, pierdolona swołocz, śmieć jebany! – Dominika usłyszała swój głos i wulgarne słowa, których, wydawało jej się, w ogóle do tej pory nawet nie znała.

Od początku, czyli od kilku godzin, nie miała wątpliwości, kto zabił Olę. To znaczy tak naprawdę nie wiedziała kto, bo nie miała pojęcia, kim są ci ludzie, ale nie wątpiła, że to oni za tym stoją. Tylko co z tego?

Dojechała do domu i drżącymi palcami wcisnęła przycisk otwierający bramę garażową. Jednak kiedy ta już się otwarła, uświadomiła sobie, że nie będzie w stanie zjechać w czeluść podziemia. Zastanawiała się, co zrobić. W końcu wycofała i zaparkowała przy ulicy, kawałek od budynku. Tuż przy jej samochodzie stał znak zakazu zatrzymywania się, ale nie miała w tym momencie siły się tym przejmować. Wysiadła i ruszyła w stronę furtki. Po chwili zauważyła, że jakaś kobieta w panice zabiera córeczkę, która wpatruje się w nią jak zahipnotyzowana. Wtedy przypomniała sobie, że jest przecież cała we krwi. Spódniczka, bluzka, kurtka dżinsowa – wszystko wyglądało, jakby wpadło do wiadra z czerwoną farbą. Przyspieszyła.

Ania wyszła ze swojego pokoju zdziwiona, bo nikogo miało nie być w domu aż do popołudnia.

– Jezu, co się stało, mamo?! Miałaś wypadek?!

– Nie... To znaczy właściwie...

Dominika chciała już tylko zniknąć w łazience, zdjąć to wszystko z siebie i wejść do wanny. Najchętniej na jak najdłużej, może na zawsze.

– Właściwie? – Ania patrzyła na nią w ten sam sposób jak przed momentem sporo młodsza od niej dziewczynka na ulicy.

Dominika zatrzymała się przy drzwiach i spojrzała na córkę.

– Ola nie żyje.

– Jak nie żyje?

– Po prostu, zabili ją. – Głos uwiązł jej w gardle.

Przez chwilę patrzyły na siebie. Co Ania wiedziała? Czego nie wiedziała? Czego się domyślała? Czy w ogóle kiedykolwiek zastanawiała się nad tym, dlaczego mama znika na długie godziny, a potem wraca taka odmieniona? Dominika nie znała odpowiedzi na te pytania, ale o ile wcześniej spędzały jej sen z powiek, o tyle teraz chciała już wyłącznie wejść do wanny.

Bulgot gorącej wody lejącej się z kranu w toń między jej udami niestety nie zagłuszył natrętnych myśli. Próbowała ułożyć wydarzenia na osi czasu. A potem? Co było potem? Czemu tak? Tworzyła pośmiertny pamiętnik kochanki czy może przygotowywała się do tego, co nieuchronne, czyli do pytań, które wkrótce zada jej ten prawdopodobnie jedynie z pozoru miły facet w dżinsowej kurtce?

Do jej gabinetu Aleksandra weszła niezapowiedziana już dwa dni po przyjęciu u węgierskiego ambasadora. W ambasadzie, w czarnej sukience z gołymi ramionami i oczami mocno podkreślonymi maskarą, wyglądała jak mroczna księżniczka. Teraz Dominika zobaczyła przed sobą młodziutką dziewczynę, która przed chwilą zeszła z tenisowego kortu i była gotowa iść na studencką imprezę nad Wisłą. Która podobała jej się bardziej? Najbardziej podobało jej się to, że oczarowywały ją obie.

– Dzień dobry – powiedziała Aleksandra i uśmiechnęła się bielą prawie mleczaków.

Dominika przełknęła ślinę.

– Dzień dobry.

– Zaskoczona?

– Trochę.

– Niemile?

– Mile.

Potem poszły na lunch. Była wczesna wiosna, kwiecień, więc wszystko kwitło, pachniało, zieleniło się i zapraszało do radości, a Dominika, kto wie, czy nie pierwszy raz w życiu, dała się zaprosić. Nie żeby wcześniej żyła w jakimś wielkim nieszczęściu, ale po prostu odgrywała swoją rolę. Była żoną, matką, szefową kliniki i terapeutką, podążała wytyczonymi koleinami. Wytyczonymi przez co, przez kogo? Nigdy się nad tym zbytnio nie zastanawiała. Może przez kulturę, przez obyczaj, no i na pewno też przez religię, bo ta od zawsze stanowiła ważny element ich wspólnego życia, najpierw z samym Mariuszem, potem we trójkę z Rafałem, w końcu, kiedy na świat przyszła Ania, w czteroosobowej rodzinie. Właśnie. Z religią był problem największy. Czuła, że będzie, i to od razu, od momentu, kiedy ich dłonie spotkały się nad półmiskiem koreczków w rezydencji ambasadora Węgier przy ulicy Chopina, choć wtedy nie wiedziała jeszcze dlaczego.

– Przyjmiesz mnie na terapię? – zapytała nagle Ola pochylona nad sałatką z krewetkami.

– Nie wiem, czy mogę.

– Czemu?

– W sumie... czemu nie? – Dominika delikatnie się zarumieniła. – Przyjmę cię.

Rzeczy wrzuciła do pralki na dziewięćdziesiąt stopni na najdłuższy program. Teraz siedziała naga na krawędzi wanny i wpatrywała się w bęben, w którym mieliły się jej zakrwawione ubrania. Powinna wszystko najpierw odmoczyć w zimnej wodzie, nie zrobiła tego jednak, bo nie mogłaby patrzeć na krew, jej krew pływającą w misce. Tak pewnie nie zejdzie i będzie musiała wszystko wyrzucić. Rzeczy, owszem, da się wyrzucić, ale co zrobić ze sobą? Z pamięcią obrazów, z emocjami, z psychiką w ogóle? Co ma teraz począć? Zapisać się do jednej ze swoich terapeutek i opowiedzieć jej o namiętnym romansie z kobietą, o szantażu, o zdradzonym w dwójnasób mężu, o cierpieniu i krwawej śmierci kochanki w dniu, gdy zamierzała się z nią rozstać? Nie, nie mogła tego opowiedzieć ani żadnemu z zatrudnianych przez siebie psychologów, ani psychologowi z zewnątrz, ani w ogóle nikomu. Najgorsze zaś w tym wszystkim było to, że w końcu komuś powiedzieć i tak będzie musiała. Tyle że wtedy zrobi to już najprawdopodobniej nie z własnej i nieprzymuszonej woli.

– Dominika?! – zza drzwi łazienki dobiegł głos zdenerwowanego Mariusza.

– Tak?

– Co się dzieje? Co się stało?

– Zaraz wyjdę. – Przekręciła głowę, podążając wzrokiem za rzeczami obracającymi się w bębnie pralki.

Nie wyszła zaraz, lecz po półgodzinie, dopiero gdy poczuła, że tabletka Clonazepamu wystarczająco rozmiękczyła jej głowę.

– Ania zadzwoniła, przyjechałem do razu, podobno tragedia jest. – Mariusz podał jej kubek z gorącą herbatą.

Mimo że na dworze było ciepło, a grzejniki i tak działały i w domu temperatura grubo przekraczała dwadzieścia stopni, Dominika trzęsła się, a jej usta były sine, jakby właśnie wyciągnęli ją z przerębla.

– Nie znam się na tym za bardzo, ale moim zdaniem masz typowe objawy szoku, więc może podjedziemy do szpitala? – zapytał z troską.

Przerażała ją ta troska, jego opiekuńczość i jego miłość, którą tak bardzo zawiodła.

– Nie, jest okej, dam radę. Wzięłam tabletkę, zaraz pewnie mnie zetnie i zasnę. Muszę tylko zasnąć – odparła, uśmiechając się blado.

– Co się stało? Możesz coś powiedzieć?

Znów ta troska, wyrozumiałość, empatia. Co ja mam z tym wszystkim zrobić? Dominika patrzyła na swoje usta odbijające się na powierzchni herbaty.

– Ktoś zamordował Olę – rzuciła zwięźle.

– To pewne, że zamordował? Może popełniła samobójstwo? Może to wypadek?

Mariusz próbował, zdaje się, rozładować sytuację, złagodzić przekaz, widać było jednak od razu, że sam nie wierzy, że mu się to uda. Był w tym skądinąd świetny, nauczyły go tego lata terminowania najpierw w roli asystenta posła, czyli politycznego „podaj, przynieś, pozamiataj”, potem posła, dyrektora różnych departamentów w MSWiA, wreszcie wiceministra tegoż resortu. W polityce zawsze chodziło głównie o dwie rzeczy: o niwelowanie znaczenia prawdziwych zagrożeń i jednoczesne pompowanie wymowy spraw pozbawionych wpływu na cokolwiek, za to dających się dobrze sprzedać propagandowo. Miał to we krwi i choć absolutnie nie chciał tego w tej chwili używać, było to silniejsze od niego. Próbował więc za wszelką cenę zdeprecjonować budzącą grozę rzeczywistość.

Popatrzyła na niego.

– Całe ciało ze śladami po nożu, w pralce usiłuję właśnie rozpuścić wspomnienie o tym, więc proszę cię, Mariusz...

Nie miała pretensji. Bronił się przed dramatem, choć nie wiedział nawet jeszcze, jak jest wielki i co może przynieść. A może przeczuwa? – pomyślała.

Pokiwał głową przepraszająco.

– Gdzie? Gdzie to się stało?

– W mieszkaniu – odrzekła cicho.

– U nich w domu? Wojtek był?

– Nie, nie u nich. Ona wynajmowała mieszkanie przy Stalowej – powiedziała i zamilkła.

Tak naprawdę wynajmowały, bo Dominika pokrywała połowę czynszu. Na szczęście to Ola płaciła wynajmującemu, więc tu akurat śladu po Dominice nie było. Tylko co z tego, skoro mieszkanie i tak było usiane jej odciskami palców, a w tej chwili koledzy Mariusza z pracy oglądali prawdopodobnie cały lokal pod mikroskopem?

– Wojtek wiedział? – zapytał.

Pomyślała, że prawdopodobnie włączył mu się drugi tryb zawodowego zboczenia. W końcu oprócz tego, że był politykiem, w jakimś sensie po tylu latach pracy w resorcie, a od kilku miesięcy w roli szefa sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych był też po prostu śledczym.

– Nie mam pojęcia – skłamała po raz pierwszy i na pewno nie ostatni.

– A czemu tam byłaś?

– Często tam wpadałam. To jest moja przyjaciółka... – Nagle łzy napłynęły jej do oczu. – Była.

Mariusz popatrzył na nią z ogromem współczucia.

– Wiem, przepraszam. Coś potrzebujesz? Może jesteś głodna? Coś zamówić? – znów pytał z troską w głosie.

– Nie, nic. Po prostu się położę. Muszę się gdzieś schować, pobyć sama, zasnąć.

– Jasne, chodź. – Ruszył w kierunku sypialni, po czym zerknął na stojącą cały czas z boku i obserwującą ich Anię. – Zasłonisz żaluzje?

Dziewczyna pokiwała głową. W tym momencie jej spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Dominiki. Może i Ania nie wiedziała wiele w sensie faktograficznym, ale w emocjonalnym czuła prawdopodobnie niemało. W końcu była jej córką.

Dominika próbowała zasnąć. Tylko jak tu zasnąć, kiedy właśnie straciło się miłość życia? Miłość, o której oprócz nich dwóch i tamtych drani – choć oni nie znali raczej pojęcia miłości, a jeśli już, to kojarzyła im się wyłącznie ze spółkowaniem – nie wiedział nikt. Nie mieli o niej pojęcia policjanci, którzy zjawili się na miejscu, nie miała pojęcia najbliższa rodzina, współpracownicy. Dlatego dopiero teraz, gdy wreszcie była sama i wiedziała, że nikt już nie zakłóci jej samotności, rozpłakała się. Łzy płynęły niemo na poduszkę, a było ich tyle, iż w pewnym momencie przyszła jej do głowy niedorzeczna myśl, że zaraz przesiąkną przez pościel i materac, spłyną do sąsiadów i w ten sposób wyjdzie na jaw jej wielka tajemnica, która wyjść na jaw nie mogła.