Spirit Animals. Upadek Bestii. Ognista fala. Tom 4 - ebook

1 Z gwiazd

Niebo spadało.

Zaczęło się siedem nocy temu. Starszy z plemienia małp miał się zabrać do ucztowania, kiedy coś przykuło jego uwagę. Świetlisty puszek płonący na tle nocy. Nie zwisał jak gwiazdy, lecz leciał prosto na Erdas. Było to dawno temu, kiedy Kovo nie miał jeszcze imienia.

Pamiętał, jak całe jego stado przestało jeść, uniosło głowy i próbowało coś wypatrzyć pośród ciemnego baldachimu z gałęzi i liści. I wszyscy pomyśleli o tym samym…

Niebo spadało.

– Co to? – zapytała matka Kovo, migając czarnymi gorylimi dłońmi.

Przywódca ściągnął posiwiałe brwi i zaczął gestykulować:

– Nie mam pojęcia.

Było słychać pomruk zaniepokojenia. Po raz pierwszy Kovo i pozostali usłyszeli, jak pomarszczona małpa głośno przyznaje się do niewiedzy. Zwykle podobne oświadczenie oznaczało dla starszego śmierć – inne srebrnogrzbiete goryle od razu rzucały mu wyzwanie z zamiarem zajęcia jego miejsca – lecz teraz wszyscy wpatrywali się w zjawisko na niebie. Kovo miał świadomość tego, że ich ziemie były otoczone oceanem gwiazd poruszających się swoimi ścieżkami. Płonący kształt, torując sobie drogę przez noc, burzył harmonię nieba. Każdego dnia po zmierzchu całe plemię Kovo gromadziło się, żeby popatrzeć na jarzący się punkt, który coraz bardziej się powiększał i coraz mocniej świecił. Niedługo potem był widoczny także i za dnia. Stało się jasne, że spadający kawałek nieba leci prosto na ich ziemie.

Pozostałe zwierzęta z dżungli również dowiedziały się o tym, co miało się wydarzyć. Kovo sam był świadkiem, jak stada dzikich świń zbierają się, żeby obserwować spadający obiekt. Słyszał dochodzące ze wschodu nerwowe pokrzykiwania sokołów, które zataczały na niebie szerokie kręgi. Kovo nie przestawał z innymi zwierzętami, ale i bez tego wiedział, co oznacza owo poruszenie: to tam miał spaść płonący kawałek nieba.

Znał to miejsce aż nazbyt dobrze. Każdy je znał.

Drzewo.

Drzewo było świętością. Jego korzenie sięgały do najdalszego zakątka świata. Wyrastało z nich każde źdźbło trawy, każde bijące serce. A teraz spadało na nie samo niebo.

Kovo pamiętał, jak się zastanawiał nad tym, co się stanie, kiedy ów fragment spadnie. Nic podobnego jeszcze się nie zdarzyło.

Srebrnogrzbiete z plemienia Kovo zebrały się na naradę. Ustalono, że jedno z nich pójdzie tam, gdzie latają sokoły, i przyniesie nowe wieści. Z tym że musiała to być młoda małpa, zdolna szybko się poruszać po drzewach. Ktoś, kto się nie zgubi ani nie da się zmylić innym zwierzętom spoza dżungli. Ostatecznie wybrano Kovo.

Był to prawdziwy przywilej. Zanim opuścił plemię, starszy zaintonował pieśń na jego cześć, nucąc ku nocnemu niebu. Prędko przyłączyli się do niego inni, jeden po drugim; Kovo jeszcze nigdy nie słyszał tak pięknego śpiewu.

Matka pożegnała go ostatnia. Ujęła jego dłonie i przycisnęła swój nos do jego nosa. Aż do tego dnia pamięta jej zapach.

Kovo wyszedł zza liściastej zasłony i wyruszył w kierunku miejsca, w którym miało spaść niebo. Świat był ogromnym lądem, na którym rosły dżungle, tworzyły się wydmy, wyrastały góry i lśniły śniegi; wszystko to było ze sobą połączone. Idąc, mijał zwierzęta zmierzające w tym samym kierunku co on: lwa z równin, ośmiornicę z zasolonej wody, węża z dalekich mokradeł, a nawet niedźwiedzia polarnego z koła podbiegunowego. Zwykle Kovo rzucał im wyzwanie albo to one chciały stawić mu czoła, lecz tym razem wydawało się, że mają wspólny cel.

Zwierzęta dotarły na wysoki, bujnie zarośnięty przedziwnymi roślinami górski szczyt. Czekały już tam tysiące przedstawicieli rozmaitych gatunków, wszyscy chcieli zobaczyć to, co miało nastąpić. Tamtejsze drzewa nie były zbyt wysokie, a ich gałęzie nie nadawały się do chodzenia po nich, lecz aż uginały się pod ciężarem owoców. Kovo nie rozpoznał jednak żadnego – i dlatego ich nie zjadł.

Ale udało mu się dotrzeć do drzewa. Stało na gołej ziemi, niesamowicie wysokie. Jego rozłożysta korona była zwrócona w cztery strony świata, mocna i srebrzysta. Kovo wyczuwał życiodajne korzenie szepczące w żyznej ziemi pod jego stopami. Wlazł na porośnięty mchem kamulec i patrzył na spadający kawałek nieba. Mógł stąd zobaczyć także rozciągające się na tysiące kilometrów równiny.

Fragment nieba wydawał się już tak duży i gorący jak drugie słońce. Ciągnął za sobą płomienny ogon, jakby zostawiał po sobie ognistą łezkę. Szumiał groźnie, spadając prosto na drzewo. Hałas ten rozchodził się echem po całym lesie i wiele przerażonych zwierząt uciekło. Kovo poczuł ich strach, lecz ani myślał, żeby stąd umykać. Futro na ramionach stanęło mu dęba, z niecierpliwością wyczekiwał nieuniknionego. Chciał wstrzymać oddech.

A wtedy niebo spadło.

Kovo zasłonił oczy, kiedy kawał nieba rozbił się o gałęzie drzewa i przebił pień. Gdy nareszcie gruchnął na ziemię, siła uderzenia była niepodobna do żadnej innej, jakiej kiedykolwiek Kovo doświadczył.

Konary wygięły się na boki niczym źdźbła trawy zdeptane stopą Kovo. Dźwięk, o ile sobie go nie wymyślił, był tak przeszywający, że uszy odmówiły mu posłuszeństwa, a jego głowa wypełniła się przeraźliwym brzdąkaniem, które mało nie rozsadziło mu czaszki. Ziemia wydawała się pękać i wypiętrzać, odrzuciło go do tyłu.

Rozpętała się burza.

W momencie uderzenia Kovo oślepiło światło tak silne, że przedostało się nawet pod jego zamknięte powieki. Niebo oblekły wiatr i ogień, wszystko wokół zapłonęło. Zupełnie jakby po ziemi pełzał piorun. Kovo niewiele z tego zapamiętał, bo cały jego świat na chwilę zasnuła czerń.

Kiedy się ocknął, czuł się jak wyrwany śmierci. Ze spalonej ziemi unosiła się para, parzyła mu policzek. Niebo nad jego głową przypominało czarną chmurę przysłaniającą słońce. Kovo dźwignął się na zaciśniętych pięściach i zrobiło mu się niedobrze, kiedy ujrzał pod sobą kałużę ohydnej czarnej żywicy, która utytłała mu futro. Czuł, jak wszystkie jego kości krzyczą w proteście przeciwko najmniejszemu ruchowi, i zastanawiał się, ile z nich zostało potrzaskanych.

Podniósł się z ziemi i rozejrzał po lesie, ale lasu już nie było. Drzewa zniknęły. Kamienie zniknęły. Z całej polany został tylko ogromny, dymiący się krater.

Spojrzał na miejsce, gdzie spadło niebo. Drzewo nadal stało – zawsze stało – lecz jego pień był teraz pokręcony i popękany.

Kovo nadal wyczuwał pod ziemią ruchy drzewa, lecz coś uległo zmianie…

Nie tylko drzewo się zmieniło.

Mimo odniesionych ran wydawało mu się, że jest silniejszy, a jego umysł jaśniejszy. Stąpał po parujących jeszcze zgliszczach, w końcu stanął na obrzeżach krateru.

Zniszczenie. Jak okiem sięgnąć. Głębokie czarne bruzdy przecinały równiny, już wlewała się w nie woda, oddzielając od siebie kawały ziemi. Burza przybierała na sile. Kovo był pewien, że jego plemienia już nie ma. Może przetrwały zwierzęta żyjące w krainach położonych dalej, ale dżungla zniknęła.

Młoda małpa rozszerzyła nozdrza i zacisnęła mocno powieki. Kovo chciał bić pięściami w szeroką pierś, ryknąć z wściekłości, ale na co by mu się to zdało? Był sam jak palec.

Obrócił się, słysząc dochodzące z bliska posapywanie. Osunęły się kamienie i zobaczył wystającą z ziemi, ociekającą czarną żywicą trąbę ogromnego słonia. Zwierzęciu udało się jakoś przetrwać, podobnie jak i jemu. Rozległy się i inne odgłosy, zobaczył kolejne bestie.

Razem było ich piętnaście.

Wszystkie wyglądały tak jak Kovo, jakoś inaczej. Stały się silniejsze, urosły. Powoli podeszły do stojącego na środku krateru drzewa. To coś, co spadło z nieba, wryło się głęboko w ziemię i zostawiło po sobie czarny, śmierdzący żywiczny ślad. Niektóre bestie nie mogły (albo za bardzo się bały) zejść, lecz Kovo musiał sprawdzić, co się stało. Został wysłany przez swoje plemię, przez starszego, przez matkę, aby zobaczyć upadek nieba, i miał zamiar wypełnić zadanie.

Podszedł do pękniętego pnia. Drzewo wyglądało na delikatne i kruche, obawiał się, że złamie się pod samym dotykiem. Ale kiedy złapał tlącą się jeszcze korę, poczuł, jak rusza się pod jego palcami, próbując się wylizać z ran. Niebo przeszyło je od czubka po ziemię. Dziura była stroma i zdradliwa, lecz Kovo czuł się silniejszy i zwinniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Sokół i łabędź zrezygnowały z oględzin, ale on szperał dalej. Nareszcie udało mu się znaleźć dno otworu, które, jak się okazało, sięgało do korzeni. Jama ta była nieco przestronniejsza niż polanka, na której jego plemię spożywało posiłki.

Dziura była tak ciemna, że Kovo ledwie dostrzegł kształt swojej dłoni, ale srebrzysty blask korzeni wystarczył, aby zobaczył to, po co przyszedł. Jego oczom ukazało się coś dużego i okrągłego, co zaklinowało się głęboko pod ziemią. Przypominało kamień, lecz było zrobione z nieznanego mu materiału, wystarczająco twardego, żeby przebić się przez sam świat.

Kovo odetchnął głęboko, wyczuł, że coś się rusza pod powierzchnią, jakby bijące serce; życie, które chciało się uwolnić. Cofnął się, nie odrywając oczu od kuli. Nagle go olśniło.

To nie było niebo.

Ani kamień.

Lecz jajo.2 Łowca i ofiara

Zakapturzony człowiek poruszał się niczym cień w świetle księżyca. Jego skóra była niemożliwie blada, purpurowe żyły rysowały się wyraźnie na skroniach i szyi, pulsowały na ciele niczym wijące się kosmyki. Oczy miał nieludzkie, źrenice tak ogromne, że przysłaniały niemal całe białka.

– Tamci podróżni – powiedział, zaciskając usta; kończyła mu się cierpliwość. – Gdzie teraz są?

– Nie mam pojęcia, panie! – pisnął Hazeel drżącym głosem. – Przybili do brzegu tylko na jedną noc i odpłynęli zaraz po tym, jak uzupełnili zapasy prowiantu i wody pitnej.

Ciężko było Hazeelowi mówić – powieszono go za kostki, głową do dołu, tuż za krawędzią kamiennego pirsu. Przywiązano go do przewieszonego przez krążek sznura – sprzęt ten był przeznaczony do załadunku i wyładunku – i majtał nogami nad przystanią. Dziesięć metrów niżej spienione białe fale rozbijały się o przybrzeżne skały. Hazeel wisiał tak kilka godzin – powietrze zdążyło się ochłodzić, gdy słońce umknęło za horyzont.

– P-p-proszę – wydukał. – Jestem tylko skromnym zarządcą portu.

– Przemawia przez ciebie skromność – odparł zakapturzony mężczyzna, zdejmując z dłoni skórzaną rękawiczkę; Hazeel spostrzegł na jego skórze tatuaż, który zdradzał, że ten ma zwierzoducha. – Boś ostatnią żywą osobą, która widziała moich przyjaciół. – Nieznajomy posłał mu jadowity uśmiech. – A to, czy będziesz żył dalej, zależy wyłącznie od twojego przyjaciela.

Hazeel wykręcił głowę i spojrzał do góry, gdzie na prymitywnym dźwigu siedział szczur o srebrzystym futerku i gryzł zawzięcie supeł sznura, na którym zawieszono zarządcę. Był to jego zwierzoduch, Poe. Jedyny przyjaciel. Tyle że Poe nie należał już do niego. Zakapturzony człowiek coś mu zrobił, zainfekował jakimś szamoczącym się czarnym pasożytem, który przerwał łączącą ich więź… Szczur stał się niewolnikiem tego mężczyzny.

Hazeel przełknął ślinę. Choć było zimno, poczuł strużkę potu cieknącą mu po głowie. Patrzył, jak Poe chciwie tarmosi nitki sznura, który trzeszczał coraz częściej.

Jeszcze chwila i spadnie.

– Czy owi podróżni – zapytał mężczyzna – mieli ze sobą zwierzoduchy? Sokoła, lwa i łabędzia?

– Nie dostrzegłem żadnych zwierząt, panie – odparł Hazeel, lecz uznał, że najlepiej będzie powiedzieć to, co tamten chciał usłyszeć, i dodał czym prędzej: – Ale nie zdziwiłoby mnie to! Bo jak nic coś ukrywali. Cała załoga nosiła czerwone płaszcze, a ich twarze zakrywały maski. No i zapłacili mi srebrnymi frondami z Zourtzi.

Nieznajomy utkwił swoje ciemne jak noc oczy w Hazeelu.

– A dokąd odpłynęli, kiedy z powrotem odbili od brzegu?

– Na południe. Prosto na Zamarznięte Morze. – Zarządca pokręcił głową. – Ostrzegałem ich, że tam czekają na nich jedynie rozbite o oblodzone fale statki, ale nie chcieli mnie posłuchać.

Obcy pokiwał głową, zadowolony z tego, co usłyszał. Odwrócił się do kogoś, kto stał za plecami Hazeela – najwyraźniej załoganta – i pstryknął palcami.

– Przygotujcie prowiant. Płyniemy na Zamarznięte Morze. I to tej nocy!

Marynarz, z zarzuconym na ramiona zielonym płaszczem, ukłonił się i pośpieszył wykonać rozkaz.

Hazeel popatrzył na jego towarzyszy, wszyscy mieli na sobie takie same, podarte i zaniedbane stroje. Nieco się zmartwił, bo nie byli to Zieloni, jakich znał. Ich blade twarze były szkaradne i przecinała je siateczka czarnych żyłek, które pulsowały pod skórą niczym niespokojne robale. Być może i oni, tak jak Poe, padli ofiarą zakapturzonego mężczyzny. Ale kiedy Hazeel na niego spojrzał, spostrzegł, że i on nosi czarne znamię.

Czyżby kontrolowało go coś jeszcze potężniejszego niż on sam?

Zarządca począł się wić i wierzgać, gdy pod naporem szczurzych szczęk gwałtownie pękła kolejna nitka. Zamknął oczy, próbując nie myśleć o kamienistym brzegu.

– Odpowiedziałem na wszystkie pytania! Wypuść mnie, panie!

– Naprowadziłeś nas na właściwy kurs – odparł tamten – i dlatego oszczędzę twoje życie.

Mężczyzna cmoknął językiem i Poe momentalnie zbiegł po linie – przysiadł przy jego bucie, jakby przez całe życie ćwiczyli tę jedną sztuczkę. Obcy obrócił się i ruszył w kierunku trapu prowadzącego na pokład statku, którym przypłynął.

Hazeel poczuł ulgę… Aż nagle zdał sobie sprawę, że nieznajomy ma zamiar zostawić go nad brzegiem.

– Co ze mną, panie? – zawołał za oddalającym się mężczyzną. – Nie zabierzesz mnie ze sobą? Toć mogą minąć całe tygodnie, zanim do tego zapomnianego portu zawita kolejny statek!

– Miejmy nadzieję, że nastąpi to szybko! – krzyknął przez ramię nieznajomy.

– Panie! – Hazeel się nie poddawał. – Nigdy nie znajdziesz swojej zwierzyny na tym morzu. To cmentarzysko. Nawet jeślibyś wiedział, dokąd płynąć, bez przewodnika nie dasz rady. Jestem pewien, żeś słyszał opowieści o tym, jak na Zamarzniętym Morzu szaleje igła kompasu. To sama prawda! Będziesz ścigał własny ogon. A ja znam tamte prądy. Oszczędź mnie, a popłynę z tobą i poprowadzę cię do tych, których szukasz.

Zakapturzony mężczyzna zatrzymał się przy pirsie.

– Interesująca oferta – przyznał – ale ja już mam przewodnika.

Uniósł tunikę i obnażył tatuaż na boku, który wydawał się przedstawiać jakiegoś nakrapianego kota. Rozbłysło światło i obok niego pojawiła się ogromna lamparcica. Zwierzę zmrużyło swoje fioletowe ślepia i polizało lśniące od śliny kły.

Hazeel nie był pilnym uczniem, lecz wiedział, co ma przed oczami.

– Czy to… Uraza? – dopowiedział szeptem. – Wielka Bestia.

– Nie inaczej – potwierdził Zerif. Przyklęknął, pogłaskał lamparcicę i dotknął spiralnego znamienia na jej czole. – I jest moja. Tylko moja. – Mężczyzna spojrzał na pysk powarkującej bestii, jej nozdrza to rozszerzały się, to zwężały, a kły zdawały się świecić. – Nie potrzebuję twoich usług. Uraza to tropicielka. Poprowadzi mnie do swojej ofiary. A wtedy ją zagryzie.