Splątani krwią - ebook

PROLOG

Terarchol

23 września

Niebo pę­kło wpół. Wy­da­wało się te­raz ma­tową, szarą bańką, w któ­rej śro­dek wbito szty­let. Pa­skudna rana zio­nęła pustką, wy­plu­wa­jąc z sie­bie czarne smugi er­ret­zjaru.

Tiama cze­kała w swo­jej kry­jówce. Wpa­tru­jąc się w prze­ci­na­jący skle­pie­nie por­tal, nie od­wa­żyła się na­wet mru­gnąć. W końcu pęk­nię­cie roz­bły­sło zło­tym świa­tłem. Na jedną chwilę nie­prze­nik­niona czerń za­stą­piona zo­stała po­światą Da­shar. Ktoś otwo­rzył drogę poza gra­nice tego świata. Chwilę póź­niej por­tal w końcu za­czął się za­skle­piać.

– Udało mu się – szep­nęła Tiama. W jej tur­ku­so­wych oczach za­lśniły roz­iskrzone łzy.

Wzno­wiła marsz, te­raz mu­siała się spie­szyć. Ru­szyła przez za­jęte czar­nym pło­mie­niem er­ret­zjaru zglisz­cza Te­rar­cholu. Ze­wsząd do­bie­gały trza­ski i szum ob­ra­ca­ją­cego się w pył świata. Pod jej sto­pami chrzę­ściły ka­mienne odłamki zbu­rzo­nych bu­dowli. Tiama za­kasz­lała ci­cho, wszech­obecny dym draż­nił gar­dło, szczy­pał w oczy.

Coś zwró­ciło jej uwagę, ja­kiś zna­jomy dźwięk. Przy­sta­nęła więc i za­częła na­słu­chi­wać, wy­pa­tru­jąc kształ­tów w pa­nu­ją­cym pół­mroku.

On na­dal mógł tu być… Ten, który ich zdra­dził.

Może mi się wy­da­wało?, po­my­ślała.

Pył osia­dał na jej ja­snych wło­sach, na rzę­sach. Za­mru­gała z od­razą, by się go po­zbyć. Nie po­cho­dził je­dy­nie ze spo­pie­lo­nych drzew i skał. Dym mie­szał się z pro­chami mi­lio­nów lu­dzi za­miesz­ku­ją­cych nie­gdyś Lan­keię. De­ber nisz­czył wszystko i wszyst­kich, nie po­prze­stał na sto­licy. Te­rar­chol był je­dy­nie miej­scem, gdzie wszystko się za­częło. Gdzie wszystko się skoń­czyło.

Po­czą­tek końca i ko­niec po­czątku. Ni­czym punkt, w któ­rym wąż po­łyka swój ogon, gdzie wszystko zbiega się w cza­sie, umiera i po­wstaje – jed­no­cze­śnie.

– Jesz­cze tu je­steś?

Tiama drgnęła, ob­ró­ciła się i spoj­rzała w za­czer­wie­nione zmę­cze­niem oczy Su­ena. Ode­tchnęła ciężko, ła­piąc się za klatkę pier­siową. Więc jed­nak jej się nie wy­da­wało…

– Ty także, a nie po­wi­nie­neś. – Opa­no­wała się i wy­pro­sto­wała przy­gar­bione lę­kiem plecy.

Suen wy­glą­dem przy­po­mi­nał wy­so­kiego męż­czy­znę o ja­snych wło­sach. Jego twarz zda­wała się wy­szli­fo­wa­nym bry­lan­tem – o gład­kich ścian­kach, lecz i ostrych kra­wę­dziach, wręcz nie­ska­zi­tel­nym. Zim­nym.

W tym mo­men­cie także peł­nym wy­rzutu i gniewu.

– Soon? – za­py­tała.

Le­d­wie wi­docz­nie, lecz twarz Su­ena zła­god­niała.

– Żyje – od­po­wie­dział. – Jest już bez­pieczna.

Tiama po­czuła się lżej. Za­lę­gły w niej strach opu­ścił ją, aż zro­biło jej się słabo.

– Co ty so­bie my­śla­łaś przez cały ten czas? – Suen po­krę­cił głową i roz­ło­żył ra­miona w ge­ście re­zy­gna­cji. Ota­cza­jące go zglisz­cza zbyt gło­śno wy­krzy­ki­wały, jak bar­dzo oka­zał się bez­silny, sta­nąw­szy twa­rzą w twarz z wy­peł­za­jącą z por­talu be­stią er­ret­zjaru. Są­dził, że wy­ty­ka­jąc Tia­mie błąd, po­czuje się le­piej. Że ja­kimś spo­so­bem od­zy­ska z dawna utra­coną kon­trolę nad rów­no­wagą sił tego świata.

– Zdra­dził nas. – Te dwa słowa były je­dy­nym ar­gu­men­tem, któ­rym Tiama mo­gła się za­sło­nić.

– Nie – za­prze­czył Suen. – Da­łaś mu się oszu­kać. A to róż­nica.

– Ale plan…

Nie do­koń­czyła, bo Suen ro­ze­śmiał się jej w twarz gorzko i okrut­nie.

– Na­wet Lan­ke­ia­nie za­wie­dli. Pię­ciu Mo­nar­chów zgi­nęło, za­brali Straż­ni­ków ze sobą, do gro­bów. Za­klęte w czer­wo­nych krysz­ta­łach mie­cze pew­nie leżą po­grze­bane głę­boko pod gru­zami. Ko­rony i trony przy­sy­pał skalny pył. To ko­niec. Trzeba zna­leźć inne roz­wią­za­nie. Splą­ta­nie lu­dzi z Przed­wiecz­nymi od sa­mego po­czątku było cho­rym po­my­słem.

Tiama nie przyj­mo­wała tego do wia­do­mo­ści.

Przed­wieczni bę­dący Straż­ni­kami nie mogą umrzeć, my­ślała. Do­póki ist­nieje choć je­den przed­sta­wi­ciel każ­dego z pię­ciu śmier­tel­nych Ro­dów Krwi, nie jest to moż­liwe. Do­pil­no­wała tego oso­bi­ście, by tacy prze­trwali. To w nich Straż­nicy znów się od­ro­dzą. Była tego pewna.

Udug jesz­cze po­ża­łuje, że ją zdra­dził. Że zdra­dził ich wszyst­kich. Poza tym…

– Jest ktoś, kto mógłby nam po­móc.

Suen nie zro­zu­miał od razu.

– Cza­sami na­prawdę prze­raża mnie to, co kłębi się w tej two­jej gło­wie – od­parł po chwili. – Na szczę­ście nie ist­nieje spo­sób, by go obu­dzić.

Lecz Tiama wie­działa, że ow­szem, jak naj­bar­dziej ist­nieje. I była już bli­sko… Tak bar­dzo bli­sko obu­dze­nia Nun. Otwar­cie por­talu po­mię­dzy świa­tami było nie­zbędne. Po­zo­stawi za sobą ślad. Nun bę­dzie mógł do niej tra­fić ni­czym po okru­chach chleba.

Ten, któ­remu udało się przejść przez por­tal, miał tego dla niej do­pil­no­wać.

– Chodź. – Suen wy­po­wie­dział prośbę gło­sem peł­nym we­wnętrz­nego przy­musu, by za­cho­wać się przy­zwo­icie. – Za­biorę cię stąd.

Tiama fuk­nęła pod no­sem.

– Dam so­bie radę. – Prze­szła obok niego, trą­ca­jąc go bar­kiem.

Suen przy­gryzł ze zło­ści wnę­trze po­liczka. Przez mo­ment wal­czył z my­ślami, w końcu jed­nak po­dą­żył za nią, jak za­wsze.

***

Szli w ci­szy, ra­mię w ra­mię, szu­ka­jąc daw­nych ulic nie­przy­sy­pa­nych gru­zami. Błą­dząc w tym po­twor­nym la­bi­ryn­cie pa­ru­ją­cych zgliszcz, Tiama z wolna za­częła tra­cić na­dzieję.

Prze­cież Me­zis wie­działa, kiedy za­mie­rzamy otwo­rzyć por­tal, my­ślała. Miała nim przejść. Po­trze­bu­jemy jej…

– Czego szu­kamy? – za­in­te­re­so­wał się w końcu Suen. – Je­śli in­sy­gniów, to tylko tra­cimy czas.

Tiama mi­mo­wol­nie zer­k­nęła w jego kie­runku. Ani je­den szary py­łek nie go­ścił na jego wło­sach i sza­tach. Mu­siał ota­czać się Ba­rierą. Nie­ustan­nie pró­bo­wał od­gro­dzić się od wszel­kiego brudu ma­te­rial­nego świata, w któ­rym ona sama grzę­zła od lat. Zi­ry­to­wana tą my­ślą, już miała ka­zać mu zo­sta­wić się w spo­koju, coś jed­nak prze­kie­ro­wało jej uwagę. Spra­wiło, że za­po­mniała słów.

Wpa­trzyła się w znisz­czony, ka­mienny po­sąg, wy­róż­nia­jący się na tle ota­cza­ją­cych go sza­rych sto­sów gruzu. Pa­mię­tała to miej­sce. Jesz­cze nie­dawno był tu zie­lony plac, wo­kół roz­le­wały się wody fon­tanny. Wy­so­kie ka­mie­nice wzno­siły się nad ludźmi aż do chmur, cu­dow­nie zdo­bione. Dzieci bie­gały boso w fon­tan­nie po­mię­dzy strze­la­ją­cymi słu­pami wody. Wciąż dźwię­czał jej w uszach ich śmiech…

Śmiech ten w jed­nej chwili prze­ro­dził się w za­wo­dze­nie przed­wcze­śnie wy­rwa­nych z ciał dusz.

Mar­mu­rowy po­sąg przed­sta­wiał ko­bietę w mo­krych sza­tach. Cię­żar ciała opie­rała na jed­nej no­dze, drugą miała lekko cof­niętą, zu­peł­nie jakby za­mie­rzała za mo­ment ze­sko­czyć ze swego pie­de­stału wprost do wód fon­tanny. Zwy­kle sia­dały na niej ptaki. Dzi­siaj, je­dy­nie po­piół.

Fi­gura w wy­niku ka­ta­kli­zmu utra­ciła głowę i nie­gdyś roz­ło­żone do skoku ra­miona, ale roz­po­starte skrzy­dła po­zo­stały nie­na­ru­szone.

Te­raz zda­wała się pra­gnąć wzbić do nie­bios. Ku wol­no­ści.

Gruzy za­częły się osu­wać. Tiama od­wró­ciła się w kie­runku ru­moru, a w tym sa­mym mo­men­cie Suen ob­jął ją Ba­rierą, za­czął ma­ni­pu­lo­wać dielli, przy­go­to­wu­jąc się do walki.

– Cze­kaj – po­wstrzy­mała go Tiama, gdy spo­mię­dzy chmury pyłu za­czął wy­ła­niać się za­rys po­staci.

– Nok­turn? – Suen za­prze­stał ma­ni­pu­la­cji, nie do­wie­rza­jąc.

Tiama po­stą­piła dwa kroki do przodu.

– Co ty tu ro­bisz? – za­py­tała w pa­nice, po­nie­waż to nie Nok­turn miał przejść do tego świata zza dru­giej strony por­talu. – Gdzie ona jest? Gdzie jest Me­zis?

Męż­czy­zna spoj­rzał na nią obłą­ka­nymi sza­rymi oczami. Ubrany był w dziwną, sztywną ko­szulę i be­żowe spodnie z le­ją­cej się tka­niny. Jego cera zda­wała się ko­lo­rem sta­piać z sza­ro­ścią gru­zo­wi­ska.

– Kto? – wy­beł­ko­tał. – Kim wy je­ste­ście?

– O nie… – wy­rwało się Tia­mie z ust.

– Co to ma, na dielli, zna­czyć?! – Suen zła­pał ją za ra­miona, ści­snął i zaj­rzał jej głę­boko w oczy. – To o to ci cho­dziło? Chcia­łaś otwo­rzyć por­tal, żeby ścią­gnąć tu Przed­wiecz­nego z in­nego świata? Prze­cież to zbu­rzy całą rów­no­wagę!

Twarz Tiamy wy­ra­żała jed­nak ta­kie samo za­sko­cze­nie. Pu­ścił ją więc, zbyt prze­ra­żony kon­se­kwen­cjami, by móc zro­bić co­kol­wiek.

Tiama po­de­szła do Nok­turna po­woli.

– Co się stało? – za­py­tała go.

– Za wcze­śnie – wy­mam­ro­tał pod no­sem, roz­glą­da­jąc się z prze­stra­chem. – Jest za wcze­śnie…

– Co to zna­czy? – drą­żyła. – Na co jest za wcze­śnie?

– Wojna Nie­na­zwa­nych – szep­nął. – Ten, Który Ist­nieje, Ten, Któ­rego Nie Ma, i Ten, Któ­rego Nie Wi­dać.

Mię­śnie Tiamy za­drżały pod jej skórą, gdy zro­zu­miała.

– Twój świat do­się­gła już wojna Trzech Ener­gii – wy­du­siła.

Po­ki­wał głową.

– On musi obu­dzić się szyb­ciej – po­wie­dział Nok­turn. – Ona musi się spie­szyć… Trzy­dzie­ści… Trzy­dzie­ści…

– Za­bierz go ze sobą – zwró­ciła się Tiama do Su­ena.

– Tak wła­śnie za­mie­rza­łem zro­bić.

– Niech Soon spró­buje przy­wró­cić mu wspo­mnie­nia.

Suen otwo­rzył je­dy­nie usta, ale się po­wstrzy­mał. Nie­na­wi­dził, gdy wy­ko­rzy­sty­wała ta­kie mo­menty do roz­ka­zy­wa­nia mu. Po­ko­nał dzie­lącą go od Nok­turna prze­strzeń i bez słowa wy­ja­śnień zła­pał zdez­o­rien­to­wa­nego za ra­mię.

– Mam na­dzieję, że ro­zu­miesz kon­se­kwen­cje zbu­rze­nia rów­no­wagi mię­dzy świa­tami, Tiamo – wy­gło­sił szorstko. – To już ko­niec.

Otwo­rzył Da­shar. Na­stą­pił roz­błysk ener­gii, w któ­rym obaj znik­nęli sprzed jej oczu.

Tiama uśmiech­nęła się pod no­sem. Gdzieś po­mię­dzy roz­ło­żo­nymi skrzy­dłami mar­mu­ro­wego po­sągu ostat­nie z pęk­nięć nie­bo­skłonu wła­śnie się za­skle­piło.

– Och nie, Suen – rzu­ciła ci­cho. – My­lisz się. Pię­ciu Mo­nar­chów znów po­wsta­nie. Ska­zani na ba­ni­cję po­wrócą jesz­cze sil­niejsi. To, co za­gi­nęło, od­naj­dzie się, a niebo ko­lejny raz pęk­nie, gdy Za­po­mniany po­wróci, by po­pro­wa­dzić nas ku ze­mście.

Prze­po­wied­nia z Lo­don wła­śnie za­częła się spraw­dzać.

Wąż roz­wiera pasz­czę, by po­łknąć swój ogon.

To do­piero po­czą­tek końca.

To do­piero ko­niec po­czątku.Dielli – jedna z dwóch ener­gii na­pę­dza­ją­cych ludz­kie ciało, za­raz obok ener­gii ży­cio­wej. Spo­soby po­słu­gi­wa­nia się dielli nie są za­ko­do­wane na po­zio­mie ge­ne­tycz­nym. Ist­nieją jed­nak me­tody na pod­po­rząd­ko­wa­nie so­bie tej ener­gii. Lu­dzie zwą je sztuką ma­ni­pu­la­cji i kre­acji.

Ilość czą­stek dielli jest ogra­ni­czona moż­li­wo­ściami ma­te­rial­nego ciała. Więk­szość lu­dzi ro­dzi się z ni­skimi po­kła­dami dielli, co po­zwala im na zgłę­bia­nie sztuki ma­ni­pu­la­cji i kre­acji je­dy­nie na bar­dzo pod­sta­wo­wym po­zio­mie.

Kre­acja to sztuka przej­mo­wa­nia kon­troli nad dielli swo­jego ciała. Umie­jęt­ność kre­acji jest ko­nieczna do zgłę­bia­nia sztuki ma­ni­pu­la­cji.

Ma­ni­pu­la­cja po­lega na prze­pusz­cze­niu dielli przez formę, zwaną Ele­men­tem. Wy­róż­nia się pięć pod­sta­wo­wych Ele­men­tów. Uży­cie każ­dego z nich wy­maga nada­nia ener­gii dielli od­po­wied­nich wi­bra­cji, gę­sto­ści, siły i kie­runku prze­pływu.

Kre­acja do­dat­nia po­zwala wy­do­by­wać ener­gię z wnę­trza swo­jego ciała i wpro­wa­dzać ener­gię do źró­dła ze­wnętrz­nego. Źró­dłem ze­wnętrz­nym mogą być je­dy­nie obiekty kom­pa­ty­bilne z ludz­kim dielli, ta­kie jak ludz­kie ciało lub ar­te­fakty.

Kre­acja ujemna po­zwala czer­pać dielli z ze­wnętrz­nego źró­dła i wpro­wa­dzać ener­gię do wnę­trza ciała. Ze­wnętrzne źró­dło musi być kom­pa­ty­bilne z ludz­kim dielli.1

Trzydzieści lat później

Wyspy Lodon

19 marca

Tauri ła­pała po­wie­trze hau­stami. Jej płuca po­woli prze­gry­wały de­spe­racką walkę o tlen. Mię­śnie bo­lały, od­ma­wiały po­słu­szeń­stwa. Nie miała na­wet czasu, by choćby po­my­śleć…

– Kon­tro­luj od­dech! – wrza­snął na nią El­ta­nin, wy­pro­wa­dza­jąc cios drew­nia­nym mie­czem z boku całą swą po­tężną siłą le­wej ręki.

Tauri za­blo­ko­wała atak, uno­sząc prawe ra­mię na wy­so­kość głowy i roz­cią­ga­jąc klingę wzdłuż ciała. Przy­trzy­mała ostrze lewą dło­nią, by ude­rze­nie nie wy­trą­ciło jej z rów­no­wagi. W sali ćwi­czeń roz­legł się głu­chy trzask przy zde­rze­niu drew­nia­nych mie­czy. El­ta­nin użył wię­cej siły, czym zmu­sił ją do cof­nię­cia się. Tauri za­ci­snęła szczękę. Jej ścią­gnięte wargi aż po­bie­lały.

Siłą obu rąk mocno pchnęła klingę w przód, wy­pro­wa­dza­jąc ruch z pra­wego barku. Zmu­siła go do prze­rwa­nia po­łą­cze­nia i od­skoku, lecz El­ta­nin nie po­zwo­lił jej wy­ko­rzy­stać tej oka­zji na przej­ście do ofen­sywy. Nim Tauri się ze­brała, znów za­ata­ko­wał. Iden­tycz­nie jak przed mo­men­tem. Zro­biła unik, od­ska­ku­jąc w tył na obu no­gach i co­fa­jąc całą klatkę pier­siową. Ostry ko­niec za­ha­czył o ma­te­riał jej szaty, ale nie do­się­gnął skóry. El­ta­nin za­ata­ko­wał ko­lejny raz. Tym ra­zem wy­pro­wa­dził klingę z góry, trzy­ma­jąc rę­ko­jeść w obu dło­niach, jakby chciał roz­pła­tać Tauri na dwie czę­ści. Zro­biła pół­ob­rót, usta­wia­jąc miecz nad głową. Roz­legł się szczęk ude­rze­nia. Noga El­ta­nina po­szy­bo­wała w jej kie­runku.

Tauri prze­klęła w du­chu w tym sa­mym mo­men­cie, w któ­rym kop­niak w brzuch od­rzu­cił jej ciało. Za­mor­ty­zo­wała upa­dek prze­wro­tem w tył. Wstała na­tych­miast, go­towa na spa­ro­wa­nie ko­lej­nego ciosu, który jed­nak nie nad­szedł. Zmarsz­czyła brwi, na­słu­chu­jąc. El­ta­nin ni­gdy nie po­zwa­lał jej opu­ścić gardy po upadku.

Coś świ­snęło w po­wie­trzu. Tauri po­czuła falę go­rąca pod czaszką i w ostat­nim mo­men­cie od­biła przed­miot. Po dźwięku zde­rze­nia zro­zu­miała, że rzu­cił w nią szty­le­tem. I nie był on drew­niany.

– Mo­głeś mnie za­bić! – krzyk­nęła, bo nie opa­no­wała emo­cji. Wy­ła­do­wała na nim wście­kłość po­rażki. Jak zwy­kle przy­gry­zła ję­zyk o se­kundę za późno.

– Oczy­wi­ście – od­po­wie­dział nie­zra­żony El­ta­nin swoim na­tu­ral­nie aro­ganc­kim to­nem. – Za­bić to cel walki. Cel wal­czą­cych. My­śla­łem, że tę lek­cję już prze­ro­bi­li­śmy – wes­tchnął. – To przez twój strach przed utratą kon­troli nad dielli, mam ra­cję? Lęk spo­wal­nia ci umysł. Zżera całą twoją pew­ność sie­bie.

Tauri fuk­nęła, a jej noz­drza za­fa­lo­wały jak u roz­ju­szo­nego byka. ­El­ta­nin wiecz­nie był głodny jej zmę­cze­nia, fru­stra­cji i wstydu.

– Do­brze wiesz, że ro­bię, co tylko mogę… – za­częła się bro­nić, ale jej prze­rwał.

– Je­śli na­dal bę­dziesz ro­bić je­dy­nie to, co mo­żesz, ni­gdy nie sta­niesz się kimś wię­cej, niż je­steś te­raz. Twoje naj­wyż­sze gra­nice po­winny sta­no­wić dla cie­bie punkt zero. Do­piero wtedy masz szansę zro­bić coś, co wy­nie­sie cię po­nad. Dzięki czemu sta­niesz się lep­sza. Masz po­tężne po­kłady dielli. Inni o po­dob­nych mogą co naj­wy­żej po­ma­rzyć. Zrób z nich w końcu ja­kiś po­ży­tek!

Tauri za­ci­snęła pię­ści. Wciąż nie po­tra­fiła po­go­dzić się z tym, że musi nie­prze­rwa­nie wal­czyć o coś, co in­nym przy­cho­dzi na­tu­ral­nie. Bez nie­ustan­nego kon­tro­lo­wa­nia prze­pływu dielli w swoim ciele kre­acją jej wła­sna ener­gia do­pro­wa­dzi­łaby do jej śmierci. Nie za­wsze tak było.

Gdzieś na li­nii czasu, trzy­na­ście lat wstecz, mała Tauri wciąż to po­trafi. Lecz wraz z na­dej­ściem nocy jej świat po­grąży się w mroku…

– Po co mi tyle dielli, skoro je­dyne, co po­tra­fię, to trzy­mać go w ry­zach kre­acją, żeby nie roz­sa­dził mnie od środka? – mruk­nęła.

– To zda­nie jest klatką, w któ­rej się za­mknę­łaś – od­parł El­ta­nin lo­do­wa­tym gło­sem. – Po­zwól, że cię z niej uwol­nię.

Tauri spa­ro­wała na­gły atak. In­stynk­tow­nie się obro­niła. El­ta­nin ­wy­ko­nał pół­ob­rót, pra­wym ra­mie­niem zła­pał ją pod jej lewe ra­mię i z ca­łej siły po­cią­gnął za sobą, omal nie wy­ry­wa­jąc jej stawu bar­ko­wego. Syk­nęła z bólu. Zde­rzyli się ple­cami. Zro­biła szybki ob­rót w lewo i nim El­ta­nin ją do­go­nił, wy­ko­nała zwrot. Na czas od­parła atak, tnąc z góry. Za­ata­ko­wała z dołu, mie­rząc w jego tęt­nicę udową, lecz on od­bił jej miecz w prawo. Ce­lo­wał w jej łydkę. Od­sko­czyła. W lo­cie za­ry­zy­ko­wała i cięła, obie­ra­jąc za cel od­sło­niętą szyję. Zbyt prze­wi­dy­wal­nie i nie­pew­nie – El­ta­nin zdą­żył zro­bić unik. Starli się na krót­kim dy­stan­sie. Na­stą­piła bły­ska­wiczna wy­miana cio­sów, drew­niane klingi skrzy­żo­wały się na mo­ment w im­pa­sie. El­ta­nin wy­grał walkę si­łową, od­rzu­cił Tauri w tył i ciął z boku.

Zdą­żyła od­sko­czyć. Za­częli się okrą­żać jak wal­czące o przy­wódz­two w sta­dzie wilki.

– Mar­nu­jesz za dużo ener­gii – upo­mniał ją. – Gro­madź ją w jed­nym punk­cie i nim ude­rzaj. Atak ma być jak dzieło sztuki: prze­my­ślany i z prze­ka­zem. Nie trafi do mnie, je­śli sama nie bę­dziesz pewna tego, co chcesz prze­ka­zać.

Za­ata­ko­wał z pra­wej ręki, ce­lu­jąc w jej brzuch. Zro­biła unik i ob­ró­ciła się w lewo, w tym sa­mym mo­men­cie wy­pro­wa­dza­jąc miecz z dołu. Chciała po­gru­cho­tać mu ko­lano, ale prze­wi­dział to i sko­czył. Prze­cięła je­dy­nie po­wie­trze, a za­nim się zo­rien­to­wała, nad jej głową za­wisł jego miecz. Usko­czyła w lewo, od­bi­ja­jąc się od pra­wej nogi, ale nim zdą­żyła się za­mach­nąć, grzmot­nął ją w bok szyi wy­so­kim kop­nia­kiem.

– Gdy­bym uży­wał ma­ni­pu­la­cji, w tym mo­men­cie by­ła­byś mar­twa – oznaj­mił su­cho El­ta­nin.

Tauri za­klęła w du­chu. Zbyt sku­piła się na prze­miesz­cza­niu, przez co stra­ciła rytm. Na­uka była jed­nak warta swej ceny.

Sko­czyła w tył, od­bi­ja­jąc się na le­wej ręce, wy­lą­do­wała w przy­sia­dzie i się­gnęła dło­nią w lewo. Jest! Zła­pała szty­let i rzu­ciła nim w kie­runku El­ta­nina, nie da­jąc mu czasu do na­my­słu. Od­bił go, oczy­wi­ście, lecz wów­czas ona była już przy nim. Cięła, a on od­sko­czył, wy­raź­nie wy­bity z rytmu. Za­ata­ko­wał z góry, nie­mal na nią ska­cząc, ale prze­wi­działa to i jesz­cze przed ata­kiem zro­biła unik w lewo. Za­mach­nęła się i wkła­da­jąc w ten cios wszel­kie swoje siły, cięła, mie­rząc w tęt­nicę udową.

Za­sło­nił się w ostat­niej chwili drugą nogą, jed­nak go tra­fiła. Dźwięk ude­rze­nia jej mie­cza w ko­lano El­ta­nina wy­dał jej się na­gle tak cu­downy, że wy­szcze­rzyła zęby w sza­lo­nym uśmie­chu.

Na­dal czuła głód, pod­sy­cany pa­lącą po­trzebą wy­tknię­cia El­ta­ni­nowi, że się myli. Za­szła tak da­leko, a ni­gdy nie po­wie­dział, że zro­biła coś do­brze. Te­raz na pewno…

Zła­pała go za ra­mię. Na­gle moż­li­wość utraty kon­troli prze­stała być tak prze­ra­ża­jąca.

Zro­bię to… Mu­szę…

– No i pro­szę – wy­du­sił jej mistrz, ce­dząc słowa mię­dzy zę­bami. – Znów je­steś mar­twa.

Tauri zmarsz­czyła czoło i prych­nęła, nie cof­nęła ręki. Po­czuła jed­nak ukłu­cie pod le­wym że­brem.

– Ale… kiedy? – wy­du­kała.

El­ta­nin wstał tak dziar­sko, jakby jej atak ni­gdy nie miał miej­sca. Mu­siał już zdą­żyć zre­ge­ne­ro­wać stłu­czone ko­lano po­łą­cze­niem kre­acji z Ele­men­tem Me­talu. Me­tal po­zwa­lał na przej­mo­wa­nie kon­troli mię­dzy in­nymi nad ukła­dem ru­chu ciała. Dzięki kre­acji mógł skie­ro­wać ener­gię do re­ge­ne­ra­cji tka­nek w tym ukła­dzie.

Szyb­kość i ła­twość, z ja­kimi ma­ni­pu­lo­wał, były im­po­nu­jące.

– Po­czu­łaś to, prawda? – za­py­tał. – Ogłu­pia­jący smak zwy­cię­stwa. Chwilę otu­ma­nia­ją­cego, eks­cy­tu­ją­cego szumu w gło­wie. Po­szłaś za nią, a nie po­win­naś. Od ciosu w ko­lano się prze­cież nie gi­nie. Znów za­miast pró­bo­wać mnie za­bić, po­sta­no­wi­łaś mnie po­ko­nać. I znów prze­gra­łaś. Są­dzi­łem, że jak do­bę­dziesz już w końcu tego szty­letu, to ja­koś le­piej go wy­ko­rzy­stasz – przy­znał z ta­kim za­wo­dem, że Tauri się za­czer­wie­niła.

Roz­legł się dźwięk otwie­ra­nych drzwi.

– Wy­bacz, że ci prze­ry­wam, mi­strzu… – Tauri po­znała po gło­sie, że to Mi­moza. – Zgro­ma­dze­nie De­wa­na­gari za­raz się za­cznie.

El­ta­nin po­czuł na zro­szo­nym po­tem czole po­wiew chłod­nego, wie­czor­nego po­wie­trza wdzie­ra­ją­cego się przez drzwi. Stra­ci­łem po­czu­cie ­czasu, po­my­ślał.

– Na dzi­siaj ko­niec ćwi­czeń, Tauri. – Wy­cią­gnął dłoń, by od­dała mu ćwi­czebny miecz.

Tauri się za­wa­hała.

Nie po­win­nam… Na­prawdę nie po­win­nam…

– Ja… – za­jąk­nęła się, lecz za­raz od­chrząk­nęła i wy­pro­sto­wała, za­dzie­ra­jąc pod­bró­dek. – Mam py­ta­nie.

El­ta­nin za­sta­no­wił się krótką chwilę.

– Za­cze­kasz na mnie za drzwiami, Mi­mozo?

– Oczy­wi­ście – zgo­dziła się usłuż­nie ko­bieta. Drzwi zo­stały za­mknięte.

Tauri prze­łknęła ślinę. Od­dała swój drew­niany miecz.

– Po co szko­lisz mnie w walce? – za­py­tała. – W star­ciu z kimś, kto po­trafi ma­ni­pu­lo­wać, i tak nie będę miała szans. Ja… nie ro­zu­miem. Po­tra­fię się już prze­cież kon­tro­lo­wać, a o to cho­dziło, prawda? Chyba nie ocze­ku­je­cie, że stanę się jedną z was? Jedną z De­wa­na­gari. Nie na­daję się, mu­sisz to wi­dzieć.

Tauri drę­czyło to od dłuż­szego czasu.

Kiedy El­ta­nin ją zna­lazł, nie miała żad­nej kon­troli nad swoim prze­pły­wem dielli. Póź­niej jesz­cze przez długi czas ktoś nie­ustan­nie mu­siał sto­so­wać na niej kre­ację do­dat­nią, by dielli w jej ciele pły­nął tak, jak po­wi­nien. Na­uka sa­mo­dziel­nej kre­acji za­jęła jej wiele lat. Wielu ucier­piało pod­czas jej na­głych utrat kon­troli nad ener­gią. Te­raz jed­nak prze­stała już stwa­rzać za­gro­że­nie. Za­równo dla sie­bie, jak i dla in­nych.

– Po­zwól­cie mi odejść – do­koń­czyła Tauri.

– Sły­sza­łem, że w na­stęp­nym ty­go­dniu masz test – po­wie­dział El­ta­nin, jakby nie usły­szał żad­nego z jej słów. – Po­win­naś sku­pić się na na­uce.

Tauri nie uznała tej wy­po­wie­dzi za sa­tys­fak­cjo­nu­jącą. Te­raz, gdy w końcu od­wa­żyła się pod­jąć te­mat, nie za­mie­rzała tak ła­two się pod­dać. El­ta­nin ru­szył jed­nak do wyj­ścia.

– Od kilku do­brych lat nie stra­ci­łam nad dielli kon­troli, to prze­cież coś zna­czy! – pod­jęła de­spe­racką próbę. – Nie ma­cie prawa mnie tu wię­zić! – krzyk­nęła, ale on się nie za­trzy­mał. – Dla­czego? – wy­sy­czała przez za­ci­śnięte do bólu zęby. Po­czuła, jak w klatce pier­sio­wej roz­pływa się pul­sa­cjami zna­jomy żar. Ostrze­że­nie.

El­ta­nin do­tarł do drzwi. Mimo to nie wy­szedł.

– Wy­mień mi szczepy Przed­wiecz­nych.

Dziew­czy­nie opa­dły ra­miona. Na­prawdę za­mie­rzał ją te­raz prze­py­ty­wać?

– To jedno z pod­sta­wo­wych za­gad­nień te­sto­wych. Na pewno znasz od­po­wiedź – za­chę­cił ją.

Tauri na­brała wody w usta, jed­nak prze­dłu­ża­jąca się ci­sza podpo­wie­działa jej, że mistrz nie od­pu­ści.

– Wy­róż­nia się na­gów, gharsu, istoty, he­pa­lów i ur’idi­mów – od­po­wie­działa z roz­draż­nie­niem.

– Czym szczepy róż­nią się od sie­bie? – drą­żył.

– Każdy spe­cja­li­zuje się w kon­kret­nym Ele­men­cie.

– W któ­rym z nich na­go­wie?

– W Ele­men­cie Po­piołu.

– Wi­dzisz? – El­ta­nin chwy­cił za klamkę drzwi. – Po­ra­dzisz so­bie.

– Ja od­po­wie­dzia­łam na każde py­ta­nie – fuk­nęła Tauri. – Ty wszyst­kie moje prze­mil­cza­łeś.

Szcze­rze nie spo­dzie­wała się, że te słowa skło­nią go do mó­wie­nia. Po­zwo­le­nie so­bie na od­py­sko­wa­nie miało być na­grodą po­cie­sze­nia. On ­po­sta­no­wił ją jed­nak za­sko­czyć.

– Są ta­kie mie­cze… – od­parł pół­gło­sem. – Klingi, które po­tra­fią od­bi­jać dielli. Ma­jąc jedną z nich, by­ła­byś w sta­nie sta­nąć na­prze­ciw każ­dego.

Tauri zmarsz­czyła brwi. Nie o to jej cho­dziło. Nie o to py­tała.

– Ale…

– Po­śpiesz się w dro­dze po­wrot­nej – prze­rwał jej El­ta­nin. – Słońce już za­cho­dzi, a Ri­giell nie lubi, kiedy wra­casz do domu po zmroku. Po­wo­dze­nia na te­ście.

Trza­snęły za­my­kane drzwi.

Prze­cież i tak je­dyne, co wi­dzę od trzy­na­stu lat, to mrok, po­my­ślała Tauri, nie po­bie­gła jed­nak za El­ta­ni­nem. Wie­działa, o co mu cho­dzi. Gdyby zdała eg­za­min koń­cowy, udo­wod­ni­łaby, że po­trafi kon­tro­lo­wać swoją ener­gię. De­wa­na­gari nie mie­liby wów­czas żad­nego ar­gu­mentu, by na­dal trzy­mać ją za mu­rami kom­pleksu świą­tyn­nego.

– Gdy­bym tylko mo­gła wi­dzieć…

…już dawno bym stąd ucie­kła, skoń­czyła w my­ślach.

***

Mi­moza długo mil­czała, ale w końcu nie wy­trzy­mała i prych­nęła. Po­krę­ciła głową z nie­do­wie­rza­niem.

– El­ta­nin klę­czący na ma­cie… – Wy­po­wie­działa te słowa po­woli, nie­mal z na­masz­cze­niem. W jej to­nie pełno było kpią­cego nie­do­wie­rza­nia. – Dla tego wi­doku warto było się po mi­strza po­fa­ty­go­wać.

El­ta­nin prze­świ­dro­wał ją ja­do­wi­tym spoj­rze­niem zie­lo­nych oczu.

– Jesz­cze nie wy­ro­słaś z pod­glą­da­nia? – udał obu­rze­nie, ale wi­dząc, że nie bar­dzo się tym prze­jęła, do­dał: – Po­zwo­li­łem jej na to.

– Och nie, nie, nie! – Mi­moza po­ma­chała mu pal­cem przed no­sem. Jej dłu­gie kasz­ta­nowe włosy za­fa­lo­wały z wdzię­kiem. – Komu jak komu, ale nie Tauri. Sama to so­bie wy­pra­co­wała, a ty w końcu mu­sisz to przy­znać. No już! – Mi­moza za­gro­dziła mu drogę i za­częła iść ty­łem. Wy­mie­rzyła w niego oskar­ży­ciel­sko pa­lec wska­zu­jący.

El­ta­nin prze­wró­cił oczami, na co ona dźgnęła go tym pal­cem w nos.

– No już!

Od­go­nił się od niej mach­nię­ciem ręki i zro­bił krok w lewo, by ją mi­nąć. Mi­moza zmarsz­czyła czoło. Coś w wy­ra­zie jego twa­rzy ka­zało jej dać mu spo­kój. Szli, mil­cząc oboje, z wolna wspi­na­jąc się po krę­tych, ka­mien­nych scho­dach do Sali Ob­rad. Nad­cho­dzący zmrok niósł ze sobą nie­przy­jemny, po­zi­mowy chłód. El­ta­nin na­ło­żył kap­tur i owi­nął się cia­śniej pal­tem, roz­my­śla­jąc o sło­wach Tauri. Prze­wi­dy­wał na­dej­ście tego dnia. Od­wle­kał go, jak tylko mógł.

– Dawno nie wi­dzia­łam, by słońce za­cho­dziło tak in­ten­sywną czer­wie­nią – za­uwa­żyła Mi­moza i wes­tchnęła. Trudno było po­wie­dzieć, czy z za­chwytu, czy po­trze­bo­wała chwili prze­rwy. Sala Ob­rad pla­so­wała się nie­mal na szczy­cie wzgó­rza. Wy­żej był już tylko Pan­teon.

El­ta­nin przy­sta­nął i obej­rzał się za sie­bie. Za­cho­dzące czer­wie­nią słońce rzu­cało na cały kom­pleks świą­tynny ciem­no­po­ma­rań­czowe smugi. Oto­czone wy­so­kimi mu­rami mia­steczko to­nęło w pół­cie­niach. Drew­niane domki sto­jące w do­li­nie po­mię­dzy wzgó­rzami czer­niały. Kon­tra­sto­wały z błysz­czą­cymi od ostat­nich pro­mieni słońca stru­my­kami, prze­ci­na­ją­cymi mia­sto w kilku miej­scach. Byłby to w isto­cie cu­downy wi­dok, gdyby tak bar­dzo nie przy­po­mi­nał El­ta­ni­nowi tam­tego dnia.

Wów­czas słońce rów­nież wy­da­wało się czer­wone od le­cą­cego z nieba krwa­wego desz­czu.

– Nie do wiary, że Tauri nic nie wi­dzi – wes­tchnęła Mi­moza nie­ocze­ki­wa­nie. – Gdy­bym nie znała jej od dzie­ciaka, nie wi­działa, jak obija się o wszystko i wszyst­kich, ni­gdy bym nie uwie­rzyła, że jest nie­wi­doma. Te jej ru­chy… Le­dwo mo­głam za wami na­dą­żyć spoj­rze­niem. Jest już pra­wie tak do­bra jak ty, i na­wet nie pró­buj za­prze­czać. Po­wiedz, jak ona to w ogóle robi?

Ką­cik ust El­ta­nina po­szy­bo­wał w górę.

– Mo­żesz w końcu przejść do sedna – po­na­glił Mi­mozę. – Zwy­kle nie je­steś taka roz­mowna – do­dał, gdy w zdzi­wie­niu unio­sła brew.

Wzno­wiła wspi­naczkę za­sę­piona. Po chwili ukła­da­nia zdań w gło­wie w końcu po­sta­no­wiła je z sie­bie wy­rzu­cić:

– De­wa­na­gari w Zan­tos ode­brał wia­do­mość z kon­ty­nentu. To ja­kiś cud, że ktoś go od­szu­kał ma­ni­pu­la­cją. Prze­bi­cie się przez za­kłó­ce­nia ota­cza­ją­cej wy­spy Lo­don Ba­riery z pew­no­ścią nie było ła­twe.

– I…? – po­na­glił ją El­ta­nin.

– Ar­di­lia wy­po­wie­działa Qu­inu­lii wojnę. W Ag­gers­borgu zbie­rają się od­działy wojsk. To kwe­stia czasu, kiedy doj­dzie do bez­po­śred­niego star­cia.

To zda­nie ude­rzyło El­ta­nina moc­niej, niż dał po so­bie po­znać.

– Co na to Dra­koia? – do­py­tał.

– Jesz­cze nic nie wia­domo, ale to chyba oczy­wi­ste, co zro­bią Wo­dzo­wie.

Nie mógł nie przy­znać Mi­mo­zie ra­cji.

– Ro­zu­miesz, co to ozna­cza, prawda? I kto tak na­prawdę za tym wszyst­kim stoi? – spy­tał.

Mi­moza przy­tak­nęła.

– Ale wy­spy Lo­don chroni Ba­riera czci­god­nej Tiamy. Nikt z ze­wnątrz się tu nie do­sta­nie, prawda? – W jej gło­sie wy­brzmie­wała na­dzieja ma­łego dziecka. Śle­pego i nie­świa­do­mego, że ro­dzice nie są naj­po­tęż­niej­szymi ludźmi na świe­cie.

El­ta­nin chciałby po­tra­fić pod­trzy­mać w niej tę wiarę.

– Py­ta­łaś, jak Tauri to robi – pod­jął prze­rwany wą­tek, nie­zbyt zgrab­nie zmie­nia­jąc te­mat, by od­cią­gnąć Mi­mozę od mrocz­nych wi­zji. – Cóż, po­cząt­kowo chcia­łem je­dy­nie na­uczyć ją kon­troli, więc szko­li­łem ją w kre­acji. Kiedy prze­szła moje naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia, za­czą­łem uczyć ją ma­ni­pu­la­cji.

Mi­moza wznio­sła spoj­rze­nie ku niebu.

– Prze­cież Zgro­ma­dze­nie za­bro­niło ci szko­le­nia jej w ma­ni­pu­la­cji.

– Spo­koj­nie. – El­ta­nin mach­nął nie­dbale ręką. – Przez jej bli­zny po er­ret­zja­rze trak­tują Tauri jak trę­do­watą. Nikt ze Zgro­ma­dze­nia jej na­wet nie do­tknie, nie mó­wiąc o pró­bie jej spraw­dze­nia. Poza tym sama Tauri nie wie, że używa do tego ma­ni­pu­la­cji. Ta nie­świa­do­mość po­zwala jej ro­bić po­stępy.

– To w ogóle moż­liwe, żeby uży­wać Ele­men­tów nie­świa­do­mie?

– Źle mnie zro­zu­mia­łaś. Tauri ko­rzy­sta z nich świa­do­mie, ale są­dzi, że to na­dal część kre­acji. Gdyby ktoś ci po­wie­dział, że drzewo to owoc, a ty nie wie­dzia­ła­byś, że kła­mie, ży­ła­byś w tym prze­ko­na­niu. Z Tauri jest jed­nak je­den pod­sta­wowy pro­blem. Nie po­trafi wy­pusz­czać dielli na ze­wnątrz swo­jego ciała. To czyni jej ma­ni­pu­la­cję bez­u­ży­teczną w walce.

– Może po­trze­buje czasu? Prak­tyki?

El­ta­nin po­krę­cił prze­cząco głową.

– Oba­wiam się, że tu nie cho­dzi już o braki w jej umie­jęt­no­ściach. Pro­blemy Tauri z ma­ni­pu­la­cją praw­do­po­dob­nie mają zwią­zek z in­cy­den­tem, przez który mu­sia­łem ukryć ją na wy­spach.

Mi­moza aż przy­sta­nęła.

– Jak to „ukryć”?

El­ta­nin się­gnął po dielli, sam sie­bie prze­kli­na­jąc. Wtar­gnął do pa­mięci Mi­mozy po­łą­cze­niem Ele­men­tów Umy­słu i Fali, kre­acją do­dat­nią wpu­ścił do jej po­łą­czeń ner­wo­wych swoją ener­gię prze­kształ­coną Ele­men­tem Po­piołu. Od­na­lazł od­po­wied­nie wspo­mnie­nie. Było świeże, więc nie miał z tym pro­blemu. Wy­pa­lił je.

Tego, jak Tauri zna­la­zła się na Lo­don, nie mógł wie­dzieć nikt.

– To na czym to…? – Mi­moza po­krę­ciła głową i ro­zej­rzała się do­okoła, pró­bu­jąc so­bie przy­po­mnieć wą­tek.

– Na tym, że przez cały czas ro­bi­łem, co tylko mo­głem, by Tauri po­tra­fiła się obro­nić.

Spoj­rzała na El­ta­nina kar­cąco.

– Tyle że ty nie na­uczy­łeś jej obrony – za­uwa­żyła. – Ty na­uczy­łeś Tauri za­bi­jać. To spora róż­nica.Ele­ment – zbiór czyn­no­ści, które na­leży wy­ko­nać na dielli w celu jego prze­kształ­ce­nia. Każdy Ele­ment wy­maga nada­nia dielli od­po­wied­nich wi­bra­cji, gę­sto­ści, siły i kie­runku prze­pływu.

Ele­ment Fali – współ­ist­nieje z ma­ni­pu­la­cją po­zo­sta­łymi Ele­men­tami. Po­zwala na prze­no­sze­nie prze­kształ­co­nego dielli poza ciało bez utraty kon­troli nad wy­pusz­czoną ener­gią. Ele­ment Fali ma dużo więk­szy za­sięg niż kre­acja do­dat­nia i nie ogra­ni­cza go ko­niecz­ność kom­pa­ty­bil­no­ści z ludz­kim dielli.

Ele­ment Od­de­chu – po­zwala na prze­kształ­ce­nie dielli w ener­gię zdolną do ma­ni­pu­lo­wa­nia ru­chem po­wie­trza.

Ele­ment Po­piołu – daje moż­li­wość prze­obra­że­nia dielli w cie­pło i świa­tło. Po­wszech­nie jest wy­ko­rzy­sty­wany do two­rze­nia Lun.

Ele­ment Me­talu – umoż­li­wia wy­ko­rzy­sty­wa­nie ener­gii dielli do przej­mo­wa­nia kon­troli nad sy­gna­łami elek­trycz­nymi w mó­zgu. Ogra­ni­cza się do kon­troli układu do­krew­nego, od­de­cho­wego, na­czy­nio­wego, na­rzą­dów osło­no­wych i układu ru­chu.

Ele­ment Umy­słu – umoż­li­wia wy­ko­rzy­sty­wa­nie ener­gii dielli do przej­mo­wa­nia kon­troli nad sy­gna­łami elek­trycz­nymi w mó­zgu. Ogra­ni­cza się do kon­troli wra­żeń zmy­sło­wych, my­śli, od­czuć emo­cjo­nal­nych i wspo­mnień.Ba­riera – jedna z tech­nik ma­ni­pu­la­cji po­le­ga­jąca na po­łą­cze­niu Ele­men­tów Od­de­chu i Fali. Naj­pierw ko­nieczne jest utwo­rze­nie wy­so­kiego ci­śnie­nia czą­stek ener­gii na da­nej płasz­czyź­nie Ele­men­tem Od­de­chu, póź­niej trzeba go utrzy­mać w miej­scu Ele­men­tem Fali. Ba­riera jest więc skom­pre­so­waną, upchaną w jed­nym miej­scu masą wi­ru­ją­cych z dużą pręd­ko­ścią czą­stek ener­gii, zdol­nych do od­bi­ja­nia ata­ków.

Ele­ment Umy­słu + Ele­ment Fali – po­zwala wy­spe­cja­li­zo­wa­nym w tego typu tech­nice po­ro­zu­mie­wać się po­mię­dzy sobą te­le­pa­tycz­nie. Tech­nika ta ma jed­nak wiele ogra­ni­czeń. Po pierw­sze, żeby od­na­leźć umysł dru­giej osoby i na­wią­zać z nią kon­takt, na­leży znać jej przy­bli­żone po­ło­że­nie. Nie da się na­wią­zać po­łą­cze­nia z kimś, kogo lo­ka­li­za­cji się nie zna. Po dru­gie, nie da się na­wią­zać po­łą­cze­nia na od­le­głość z osobą, z którą nie miało się ni­gdy bez­po­śred­niego kon­taktu. Żeby ko­goś od­na­leźć, trzeba wie­dzieć, kogo się szuka. Po trze­cie, im więk­sza od­le­głość, tym szyb­ciej zu­żywa się dielli.4

Kergrad

19 marca

Elnat sta­nął na wieży ob­ser­wa­cyj­nej i ob­jął wzro­kiem gra­na­to­wych oczu roz­cią­ga­jące się w dole mia­sto. Au­strin ka­zał mu spro­wa­dzić Al­tara i Jor­munda na­tych­miast, ale El­nat nie zna­lazł ani jed­nego, ani dru­giego w ich kwa­te­rach. Znał ich obu zbyt do­brze, by uznać to za przy­pa­dek.

Ści­ska­jący mu żo­łą­dek nie­po­kój jesz­cze bar­dziej za­cie­śnił swoją pę­tlę. Umysł El­nata za­czął przy­po­mi­nać to­nący w pół­mroku Ker­grad. Nie­bie­skawy blask la­tarni nie po­tra­fił do­się­gnąć wszyst­kich ciem­nych uli­czek. Niebo było tak ni­sko, jakby za­mie­rzało za mo­ment zgnieść wszystko, co tkwiło pod nim. Cięż­kie śnie­gowe chmury przy­tła­czały, su­nąc nie­mal nad sa­mymi da­chami. El­nat miał złudne wra­że­nie, że gdyby tylko się­gnął wy­star­cza­jąco wy­soko, mógłby za­to­pić w nich dłoń. Moż­li­wość tego na­gle go prze­ra­ziła.

Ni­gdy nie mo­żesz być pe­wien, że coś nie czai się we mgle.

Dźwięk za­mie­sza­nia wy­rwał El­nata z po­nu­rych wi­zji. Zo­gni­sko­wał spoj­rze­nie na grupce wo­jow­ni­ków bie­gną­cych w kie­runku za­chod­niego rynku. Zszedł kilka schod­ków w dół, opusz­cza­jąc swoje sa­motne sta­no­wi­sko na dawno nie­uży­wa­nej wieży, i skie­ro­wał się na po­łą­czony z nią ka­mienny mur ota­cza­jący Ker­grad.

Przy­spie­szył kroku. Do­biegł do za­chod­niej bramy w ja­kieś dzie­sięć mi­nut, dy­sząc z wy­siłku, ob­wi­nia­jąc pa­pie­ro­lo­gię Au­strina za swój brak kon­dy­cji. Na­wet na wy­so­kich mu­rach wy­raź­nie sły­chać było do­bie­ga­jący z dołu szum tłumu.

– Co się tu wy­pra­wia? – za­gad­nął war­tow­ni­ków, któ­rzy za­miast pil­no­wać bramy, sta­rali się przez szpary mię­dzy bu­dyn­kami doj­rzeć, co się dzieje na ryn­ko­wym placu. Byli tak za­afe­ro­wani, że na­wet nie spo­strze­gli, kiedy El­nat się do nich zbli­żył. Na jego wi­dok wszy­scy wy­pro­sto­wali się ni­czym struny, pa­trząc przed sie­bie po­nad jego głową. Je­den z war­tow­ni­ków po chwili od­zy­skał zdol­ność mowy.

– Ge­ne­rał Jor­mund wy­zwał na po­je­dy­nek do­wódcę Al­tara, na­miest­niku!

– Chyba so­bie żar­tu­je­cie… – syk­nął El­nat.

Nie tra­cąc czasu, wziął roz­pęd, od­bił się od krań­ców muru i sko­czył. Ze­brał dielli. Ele­men­tem Od­de­chu gwał­tow­nie wy­rzu­cił ener­gię poza ciało. Wy­two­rzona róż­nica ci­śnień unio­sła go na­głym po­ry­wem wia­tru. El­nat za­wisł na mo­ment nad da­chem bu­dynku i za­prze­stał ma­ni­pu­la­cji. Ener­gia roz­pro­szyła się, wów­czas on opadł na dach nie­mal bez­bo­le­śnie.

Po­gnał wzdłuż da­chów, wzbi­ja­jąc za sobą białe ob­łoczki wciąż za­le­głego na nich śniegu. W ulicz­kach do­strzegł tło­czą­cych się wo­jow­ni­ków, de­spe­racko sta­ra­ją­cych się do­pchać do sa­mego cen­trum tego cha­osu. Wziął roz­bieg, sko­czył po­nad ich gło­wami i zła­pał się rynny wyż­szego bu­dynku. Wspiął się po niej i wszedł na dach, z któ­rego roz­po­ście­rał się bez­po­średni wi­dok na roz­le­gły za­chodni plac ryn­kowy.

Sta­nął jak wryty. Zwy­kle pu­ste już o tej po­rze drew­niane stra­gany zo­stały na­prędce za­aran­żo­wane do sta­wia­nia za­kła­dów. Wo­jow­nicy tło­czyli się mię­dzy nimi, wy­krzy­ku­jąc kwoty i imiona swo­ich fa­wo­ry­tów. Sam śro­dek placu prze­zna­czono na arenę, ozna­cza­jąc ją okrę­giem z ni­sko uno­szą­cych się nad bru­kiem Lun. Na roz­le­głej prze­strzeni stały tylko dwie osoby, co mocno kon­tra­sto­wało ze ści­śnię­tym do­okoła tłu­mem. Al­tar i Jor­mund z błysz­czą­cymi oczami ob­ser­wo­wali wy­wo­łany przez sie­bie chaos. Wy­glą­dali jak dwa stro­szące piórka ko­guty.

El­nat miał ochotę po­biec tam, zdzie­lić tych bła­znów po ich pu­stych łbach i za ucho za­pro­wa­dzić do Au­strina, naj­wi­docz­niej jesz­cze nie­zda­ją­cego so­bie z ni­czego sprawy. Na szczę­ście…

– Przod­ko­wie, niech to wszystko się skoń­czy, nim Au­strin po­sta­nowi pod­nieść nos znad swo­ich map – wzniósł mo­dły.

Już miał ru­szyć, by ich za­trzy­mać, gdy za­stygł wpół ru­chu. Bo niby jak miałby to zro­bić? Ni­gdy wcze­śniej mu się to nie udało, oni nie byli z tych, co słu­chają. Nie mieli prze­cież jed­nak czasu na ich nie­kom­pe­ten­cję.

Dźwięk bęb­nów oznaj­mił po­czą­tek po­je­dynku. Al­tar i Jor­mund wy­szcze­rzyli zęby, kiw­nęli so­bie na­wza­jem gło­wami. Uści­snęli przed­ra­miona, choć nie było w tym ge­ście nic przy­ja­znego, i udali się do prze­ciw­le­głych stron areny. Tłum ogar­nęło sza­leń­stwo.

El­nat za­klął w du­chu, krzy­wiąc się na na­pły­wa­jące mu do głowy wspo­mnie­nia. To była ostat­nia szansa. Nie miał wy­boru. Za­mknął oczy. Znów się­gnął po dielli i ma­ni­pu­lu­jąc Umy­słem, prze­kie­ro­wał ener­gię do ukła­dów od­po­wie­dzial­nych za od­czu­wa­nie emo­cji. Wy­ci­szył lęk.

Kiedy otwo­rzył oczy, było już za późno.

Jor­mund do­był broni. Nie­bo­tycz­nej wiel­ko­ści miecz za­lśnił w jego po­tęż­nej, niedź­wie­dziej dłoni, gdy ru­szył do ataku. Al­tar przy­jął po­zy­cję, wy­cią­gnął w przód ręce. W jed­nym mo­men­cie wo­kół jego ciała za­tań­czył śnieg, po­de­rwany z bruku ma­ni­pu­la­cją Od­de­chem, a kon­tro­lo­wany Ele­men­tem Fali.

Tłum za­wrzał, kiedy wi­ru­jące fale zmie­sza­nego z po­wie­trzem śniegu roz­ro­sły się do ogrom­nych roz­mia­rów, two­rząc wo­kół Al­tara wy­da­jący się nie do przej­ścia cy­klon. El­nat za­sta­no­wił się, czy kto­kol­wiek z ob­ser­wu­ją­cych to sza­leń­stwo zdaje so­bie sprawę, że Al­tar jest w sta­nie prze­obra­zić tym cy­klo­nem ludz­kie tkanki w kon­fetti.

Jak mam ich te­raz po­wstrzy­mać?

Jor­mund wy­pro­wa­dził miecz z dołu, trzy­ma­jąc rę­ko­jeść w obu rę­kach. Roz­legł się gło­śny zgrzyt, gdy wir po­wie­trza za­czął su­nąć po klin­dze z ja­zgo­tem ni­czym nóż po ce­ra­mice. Wo­jow­nicy za­częli za­ty­kać uszy. El­nat też się skrzy­wił, marsz­cząc brwi. Żadna klinga nie wy­trzy­ma­łaby ta­kiego ci­śnie­nia, ale Jor­mund nie ata­ko­wał je­dy­nie mie­czem, ale i osła­nia­jącą ostrze Ba­rierą. Dzięki temu mógł w pełni wy­ko­rzy­stać Me­tal. To w tym Ele­men­cie czuł się naj­le­piej. Da­wał mu on nad­ludzką siłę.

Gdy Jor­mund był już bli­sko przedar­cia się przez wir, Al­tar lewą dło­nią wy­ko­nał okrężny ruch. Jedna ze spi­rali ode­rwała się od cy­klonu i ni­czym strzała ru­szyła na od­sło­nięty w tej po­zy­cji lewy bok Jor­munda. Nim do­się­gła celu, Jor­mund zdą­żył od­sko­czyć i od­bić atak, po­sy­ła­jąc ją w niebo. Al­tar nie cze­kał, za­ata­ko­wał po­now­nie, mie­rząc tym ra­zem w drugi bok. Jor­mund nie zdą­żyłby spa­ro­wać tego ataku. Wy­cią­gnął w kie­runku ata­ku­ją­cego lewą dłoń, a z jego pal­ców wy­strze­lił dielli, for­mu­jąc się w elip­tycz­nie za­giętą, wy­soką Ba­rierę, o którą atak Al­tara grzmot­nął ni­czym fala o klif. Od­sko­czyli od sie­bie. Za­częli się wza­jem­nie okrą­żać, przy­go­to­wu­jąc do na­stęp­nego ataku. Tłum znów sza­lał, wy­krzy­ku­jąc imiona za­wod­ni­ków. Ta­kie star­cie każdy z nich wi­dział pierw­szy raz w swoim ży­ciu.

El­nat sam sie­bie pró­bo­wał prze­ko­nać, że tak na­prawdę ta dwójka wciąż je­dy­nie się ze sobą bawi, gra­jąc w swoją grę na prze­trzy­ma­nie. Pro­blem po­le­gał na tym, że ową „grę” Au­strin czę­sto mu­siał im w prze­szło­ści prze­ry­wać, kiedy prze­sta­wali nad sobą pa­no­wać.

Wbrew na­dzie­jom El­nata Al­tar i Jor­mund do­piero się roz­krę­cali. Znów sko­czyli so­bie do gar­deł. Wo­jow­nicy ze­brani do­okoła za­wyli jesz­cze gło­śniej, na­wet je­śli część z walki umy­kała ich oczom przez wznie­coną wi­churę i szyb­kość, z jaką Al­tar i Jor­mund po­ru­szali się po are­nie.

– Kogo ob­sta­wi­łeś?