Stąd nie widać gwiazd - ebook

1

Zanim otworzył furtkę, rzucił papierosa i rozdeptał na betonowym chodniku, po czym wepchnął go butem pod ogrodzenie. Furtka poddała się z cichym skrzypnięciem. Wszedł na kamienną ścieżkę oddzielającą dwa poletka krótkiej, przywiędłej trawy. Po kilku metrach zatrzymał się przed drzwiami wejściowymi do szarego domu jednorodzinnego, który wyglądał jak pudełko z wyciętymi otworami na okna – żadnych ozdób, nawet najgłupszej architektonicznej fantazji. Zapukał do drzwi i odwrócił się do nich plecami. Skierował twarz ku niebu. Nisko zawieszone, ciemne chmury przesuwały się wolno z zachodu na wschód, grożąc zimnym, listopadowym deszczem.

Usłyszawszy za plecami chrobotanie, zrobił zwrot na pięcie i w szparze między drzwiami a framugą dostrzegł kobiecą twarz.

– Dzień dobry.

– Dzień dobry, panie Krzysztofie.

Kobieta uchyliła drzwi i wszedł do środka.

– Mąż jest w gabinecie. Zdejmie pan kurtkę?

– Nie. Ja tylko na chwilę.

– Czyli kawki się pan nie napije? A może herbatki? Dzień taki chłodny.

– Dziękuję, pani Aniu, ale nie mam zbyt dużo czasu.

– Nawet w niedzielę pan pracuje?

– Cóż począć? Wie pani, jak jest.

Znał drogę. Kobieta zajęła się czymś przy wejściu, a on poszedł w głąb ciemnego korytarza. Na jego końcu zatrzymał się i stuknął palcem w przeszklone drzwi. Przytłumiony głos zaprosił go do środka.

W wypełnionym rzeźbionymi meblami pokoju, za masywnym biurkiem siedział rozparty wygodnie w fotelu pięćdziesięcioletni mężczyzna. Wyciągnął rękę, poczekał, aż gość podejdzie, aby ją uścisnąć, i wskazał mu krzesło.

– Co słychać, Wójcik? – spytał, kiedy ten zajął swoje miejsce.

– Nic nowego, szefie.

– To raczej słabo, co?

– Dlaczego?

– Nie przemęczasz się ostatnio.

– Chyba pan żartuje.

– Ale masz jakieś moce przerobowe?

– Niewielkie. Czemu pan pyta? Jakaś nowa robota?

– Może.

Cały czas patrzyli sobie w oczy, w końcu Wójcik odpuścił i spojrzał w duże okno zasłonięte firankami. Może to z ich powodu w pokoju było tak ciemno, jakby ażurowe sploty stanowiły dla słabego dziennego światła prawie nieprzenikliwą przeszkodę.

– Przyniosłeś coś – bardziej stwierdził, niż spytał szef. Miał wyraźną nadwagę; spory brzuch zdawał się rozsadzać opinający go stary, podniszczony szlafrok – z rodzaju tych, z którymi nie sposób się rozstać – a rozpięty kołnierzyk białej koszuli oraz rozluźniony krawat przynosiły niewielką ulgę jego grubej, mocno zaróżowionej szyi.

Wójcik sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki i wyjął grubą, szarą kopertę, którą wręczył nad biurkiem szefowi. Ten zważył ją w dłoni i odłożył na czarny blat.

– To miasto staje się coraz bogatsze – stwierdził.

– Przynajmniej niektórzy ludzie – przyznał Wójcik.

Szef wskazał stojącą przed nim kryształową szklankę z zakrywającym dno ciemnokarmelowym płynem.

– Napijesz się?

– Co to?

– Bourbon.

– Wolę wódkę… z colą.

– Coli nie mam.

– Nie szkodzi.

– W takim razie obsłuż się.

Wójcik podszedł do rustykalnego kredensu – wszystkie meble w tym pokoju były czarne – i otworzył drzwiczki z grubą taflą szlifowanego szkła. Po chwili wrócił na swoje miejsce, trzymając w dłoni szklankę wypełnioną do połowy przeźroczystą cieczą z zatopionymi w niej kostkami lodu. Wypił niewielki łyk. Koperta zniknęła.

– Co to za robota, jeśli wolno…? – spytał, przełknąwszy odrobinę czystej mocy.

Szef opróżnił swoją szklankę, zanim odpowiedział.

– Jak zwykle, bułka z masłem.

Wójcik skinął głową z udawanym zrozumieniem.

– Komuś zaginęła córka.

– Taa… Mam szukać nastolatki na gigancie?

– Ma sześć lat.

Wójcik uniósł prawą brew.

– Nie ma jej w domu od trzech dni – dopowiedział szef.

– Nie rozumiem. To oficjalne zgłoszenie?

– Nie. Przynajmniej na razie. To dziwna sprawa i możesz jej nie brać, chociaż… kasa jest całkiem niezła.

– Może jakieś szczegóły?

– Naleję sobie. – Szef z wyraźnym wysiłkiem wstał z obszernego, obitego skórą fotela i podszedł do barku. – Jedziemy dzisiaj do rodziny naszej synowej. Bez podkładu ani rusz.

Był sporo niższy od Wójcika, miał najwyżej metr siedemdziesiąt wzrostu. Wrócił po chwili z kolejnym drinkiem.

– Dziewczynkę ktoś odebrał z przedszkola – zaczął wyjaśniać, ponownie zapadając się w fotel. – Nie wiadomo kto, zapewne ktoś jej znany. W przedszkolu podobno niczego nie wiedzą. A kamery monitoringu zarejestrowały jedynie, jak wsiada do samochodu.

– Nie rozumiem. To małe dziecko, ot tak ją wypuścili? Nikogo nie zainteresowało, kto ją odbiera? Przecież to nie mógł być nikt obcy.

Szef wzruszył ramionami i przetarł dłonią przycięte tuż przy skórze włosy na głowie.

– Nic więcej nie wiem. Tyle mi przekazał jej ojciec przez telefon. Był bardzo zdenerwowany. Sam wiesz. Prosił o pomoc. Szczegóły poznasz, gdy się z nim spotkasz.

Ponownie sięgnął po szklankę, a Wójcik przyglądał mu się uważnie.

– Kto to jest? – spytał wreszcie.

Odstawiwszy bourbona, szef wyjął spod biurka szarą okładkę na dokumenty, tak cienką, jakby niczego w niej nie było. Położył ją na blacie i pchnął na drugą stronę. Wójcik wyjął z niej kartkę i przyjrzał się jej z uwagą.

– Przynajmniej wiesz, dlaczego nie zgłosił nam tego oficjalnie – stwierdził szef, widząc pytające spojrzenie swego gościa.

– Właściwie to nie wiem. Jaki mógł mieć powód, aby tego nie robić?

– Zapewne niejeden.

– To się stało trzy dni temu?

– Zgadza się.

– To przedszkole… jakieś prywatne?

– Tak.

– Nie rozumiem. Niczego więcej panu nie powiedział?

– Właściwie nie.

– Naprawdę została porwana?

– Tak.

– Kurwa, to mi wygląda na jakąś ściemę.

– Raczej nie.

– Może chodzi o szantaż?

– Zapewne.

– No nie wiem, ja bym tego nie brał.

– Płaci sześć tysięcy, plus koszty.

Wójcik wydął usta z podziwem.

– Sprawa jest pilna, sam rozumiesz, dlatego musisz zaraz się z nim spotkać.

– Gdzie go zastanę?

– W Casablance. To jego restauracja. Przesiaduje w niej w każdą niedzielę, od rana do zamknięcia.

Wójcik spojrzał na zegarek.

– Jeśli w firmie nie będziesz mógł się z czymś wyrobić, to daj znać.

– Jak zawsze.

Szef skinął głową lekko rozbawiony, chyba był już gotowy na wizytę rodzinną.

– I weź od niego zaliczkę. Dwadzieścia procent – dodał na koniec.

Wójcik dopił wódkę i pożegnał się ruchem ręki. Przed drzwiami wyjściowymi spotkał tę samą kobietę, która go wpuściła, zajętą czymś w sieni, jakby wciąż nie mogła doprowadzić jej do porządku. Z nią również się pożegnał, tylko z większą serdecznością niż z jej mężem i wyszedł na zimne, dżdżyste powietrze.

***

Lokal znajdował się w starym centrum miasta, niedaleko okazałej, pięknie odrestaurowanej synagogi, otoczonej szeregami starych kamienic ze stylowymi knajpami, uroczymi kawiarniami i maleńkimi hotelami. W jednej z tych kamienic, wciśniętej między swych bardziej okazałych sąsiadów, mieściła się Casablanca.

Wójcik zatrzymał się tuż przed restauracją. Mimo brzydkiej pogody drzwi stały otworem i wypływała przez nie przyjemnie neutralna muzyka. Zanim wszedł do środka, palcami wystrzelił w powietrze niedopałek papierosa.

Rozejrzał się po eleganckim, wręcz ekskluzywnym wnętrzu usianym czarno-białymi fotografiami z filmu, któremu lokal zawdzięczał swą nazwę. Szukał kogoś z obsługi. Szybko dostrzegł barmana krzątającego się po swoim królestwie i już miał do niego podejść, kiedy jego uwagę zwrócił mężczyzna siedzący samotnie przy stoliku w rogu sali. Miał śniadą karnację, ale trudno powiedzieć, czy był to efekt korzystania z solarium, czy dziedzictwo po przodkach. Na to drugie mogło wskazywać nazwisko mężczyzny, chociaż niewielu znało prawdę o jego pochodzeniu – nawet jeśli zwali go Cyganem. On sam zaś starał się wyglądać na człowieka stąd, na kogoś, kto nie ma nic wspólnego z koczowniczym plemieniem niekojarzącym się raczej z ekskluzywnym biznesem i wyszukanym smakiem. Mężczyzna miał na sobie obcisły sweter z niebieskiej bawełny, spod którego wystawał dyskretny złoty łańcuszek, a starannie przycięte i zaczesane do tyłu czarne włosy błyszczały od dużej ilości żelu. Rozparłszy się wygodnie na krześle, patrzył półprzytomnym wzrokiem gdzieś przed siebie, nie widząc zbliżającej się ku niemu postaci.

Wójcik zatrzymał się dwa kroki przed nim.

– Witam, panie Bala.

Mężczyzna uniósł głowę i, albo dlatego, że był bardzo pijany, albo z powodu głębokiego zamyślenia, minęło trochę czasu, zanim się odezwał.

– A, pan władza. My się chyba znamy, prawda? Pan komisarz… – Cygan podniósł palec wskazujący i zmrużył oczy, podejmując wysiłek przypomnienia sobie… czegokolwiek.

W tym czasie Wójcik dosiadł się do stolika, na którym stała prawie opróżniona butelka whisky i pusta szklanka.

– Jestem tu z powodu pana córki.

– Mojej córki?

– Prosił pan o pomoc.

– Prosiłem – machnął ręką. – To już nieaktualne.

– Nieaktualne?

– No.

– Znalazła się?

– Taa… znalazła. Oczywiście.

– Kiedy?

– Dzisiaj rano.

– Dzisiaj rano? Jak to się stało? Kto ją znalazł? Przyszła sama? Została odwieziona?

– O! Została odwieziona.

– Przez kogo? Kto ją odwiózł?

– Dużo pytań.

Wójcik patrzył na pijanego właściciela restauracji z rosnącą irytacją.

– Złożył pan zlecenie.

– Napije się pan? – zaproponował Bala i gestem ręki przywołał barmana, który zajmował się wycieraniem szkła.

– Nie. W jakim ona jest stanie?

Nie czekając, aż barman podejdzie, Cygan sięgnął po butelkę i wlał whisky do szklanki. Wypił duży łyk.

– Moja córeczka? W dobrym, bardzo dobrym.

– A pan zapija się ze szczęścia?

– No, jestem bardzo szczęśliwy! – Bala wyprostował się i wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

Do stolika podszedł barman.

– Słucham?

– Przynieś, Bartuś, drugą szklankę albo nalej panu komisarzowi, co sobie zażyczy.

Wójcik odmówił ruchem głowy i barman wrócił do polerownia szkła.

– W takim razie chyba nie ma o czym mówić.

– Chyba nie – potwierdził Bala.

– Pozostaje jeszcze jedna kwestia.

– Jaka? – Cygan rozparł się na krześle.

– Zaliczka.

– Zaliczka?

– Dwadzieścia procent.

– Ale wszystko jest w porządku, nie potrzebuję was… waszych usług.

– To tak nie działa.

Na twarzy Bali pojawił się grymas, jakby nagle rozbolał go brzuch. Zastygł w nim na chwilę.

– Ile to będzie? – spytał w końcu.

– Tysiąc dwieście.

Znowu ten sam grymas.

– Okay. To żadna forsa. Należy się wam, moim pieskom. Ja dbam o swoje pieski, bo pieski dbają o mnie.

Wójcik przybliżył się do właściciela restauracji, tak aby ten mógł go lepiej słyszeć.

– Nie przeginaj, Cygan – wycedził. – Ja wiem, kim jesteś. Nawet ten lokal nie wysuszy gówna, które wylewa ci się nogawkami. Równie dobrze to ja mogę zająć się twoimi interesami i na wiele lat załatwić ci mniej wykwintne żarcie, niż serwują twoi kucharze. Stul pysk i płać.

Cygan poczerwieniał na twarzy, jakby miały mu zaraz popękać wszystkie naczynia krwionośne od wybuchu niekontrolowanej złości. Chciał rzucić się na tego człowieka, który nie czuł przed nim respektu. Ale się powstrzymał. Mięśnie mu zwiotczały i wzrok złagodniał. Na wciąż przekrwionej twarzy pojawił się nawet ślad uśmiechu. Dłonią wyznaczył granicę między sobą a siedzącym obok mężczyzną.

– W porządku, panie komisarzu. Nie miałem nic złego… Zaraz barman przyniesie.

– Nie rób cyrku – rozkazał Wójcik. – Wyślij go na zaplecze po dwie duże finlandie i osobiście daj mi kasę.

Kiedy Bala z wysiłkiem wstawał z krzesła i chwiejnym krokiem szedł do baru, policjant rozejrzał się wokół, szczególną uwagę poświęcając sufitowi, po czym również się podniósł i zrobił kilka kroków, zatrzymując się pod ścianą z wzorzystą tapetą. Znowu uniósł głowę. Spojrzał w lewo, w prawo i na wprost. Czekał.

Cygan szybko znalazł go wzrokiem i podszedł, trzymając coś w garści.

– Proszę. Tysiąc dwieście.

Po przeliczeniu pieniędzy Wójcik schował je do wewnętrznej kieszeni kurtki i bez słowa podszedł do baru. Poczekał chwilę na barmana, a kiedy ten wrócił z zaplecza, wziął od niego obie butelki wódki i z dużą siłą rzucił jedną z nich w witrynę za barem. Rozległ się zwielokrotniony brzęk tłuczonego szkła: luster, półek, butelek i szklanek. Barman krzyknął i omal nie upadł, cofając się przed połyskującym, ostrym deszczem. Bala zaś, który na chwilę osłupiał, nagle zaczął wykrzykiwać wszelkie znane mu przekleństwa, wymachując rękoma z bezsilnej złości. Na przestrzeni może dwóch metrów wszystko było ochlapane wódką i whisky oraz drobinami szkła, a wokół unosił się mocny zapach alkoholu.

Wójcik wyszedł, nic sobie nie robiąc z gróźb rzucanych pod jego adresem, trzymając w lewej ręce butelkę wódki Finlandia, zero siedem litra.

***

Przed sobą miał wielką dziurę, dziurę czasową, z którą musiał sobie poradzić. Do momentu otwarcia Coconut, czyli głównego powodu, dla którego ten dzień w ogóle się dla niego rozpoczął, miał jeszcze wiele godzin, wiele pustych, nudnych godzin.

Zaparkował blisko Rynku i rozpoczął rundkę po pubach z nadzieją, że uda mu się w którymś zahaczyć. Większość była jeszcze nieczynna, ale znalazł kilka otwartych. Zatrzymywał się w kolejnych na chwilę, na jedno, dwa piwa, aż w końcu poczuł głód, więc wśród drobnych kropel deszczu udał się do miejsca, gdzie mógł się porządnie najeść.

Steak house Piramida świecił pustkami. Przy brązowych stołach, na brązowych krzesłach, w otoczeniu brązowych ścian siedziało zaledwie kilka osób, w tym małżeństwo z dwójką dzieci w wieku przedszkolnym. Wójcik powiesił kurtkę na ściennym haczyku i zamówił grillowaną polędwicę z pieczonymi ziemniakami oraz piwo, które popijał, czekając na posiłek.

Przy drugiej szklance usłyszał sygnał swego telefonu. Wyjął z kieszeni komórkę i, trochę się ociągając, dotknął ikonki odbioru.

– Tak, szefie?

– Co to było z Balą?

– A co?

– Dzwonił do mnie. Podobno zdemolowałeś mu lokal.

– Dałem mu krótką lekcję szacunku.

– O co poszło?

– Nic takiego. Jego córka… chyba się znalazła.

– Słyszałem. Dziwne.

– No właśnie.

– Zapłacił?

– Jasne.

– Ile?

– Tysiąc dwieście.

– Dobre i to, przynajmniej się zwróciło.

Wójcik nie odpowiedział.

– W takim razie trzymaj się ciepło.

– Na razie – odparł, położył telefon na stole i podniósł szklankę z piwem. Pił je przez chwilę, a kiedy skończył, podniósł się i poszedł do toalety.

Zaraz po jego powrocie kelnerka przyniosła zamówione danie. Przyjrzał się z uwagą posiłkowi, rozwinął serwetkę, w którą były zawinięte sztućce i zaczął jeść.

Popiwszy ostatni kęs resztką piwa, poczuł się pełny. Zamówił kawę i wyszedł zapalić. Pogoda się pogorszyła, z granatowego nieba padał ciężki deszcz. Powoli włączały się uliczne latarnie. Wójcik miał na sobie grubą bluzę z polaru, ale i tak przenikał go przejmujący chłód. Skrzyżował ręce na piersi i dopalił papierosa, który delikatnie skwierczał od przemoczonej bibułki. Wszedł do środka.

Kawa już na niego czekała. Pił bez pośpiechu, smakując gorycz. Obserwował siedzącą kilka stołów dalej rodzinę: dzieci trochę dokazywały, wyraźnie nie mogąc usiedzieć na miejscu, a rodzice starali się utrzymać je w ryzach. Było ciepło i przyjemnie. Kelnerka plotkowała z kucharzem. Leniwa muzyka wsączała się w uszy, a restauracyjne brązy traciły dla niego szczegółowość materii.

„Proszę pana” zabrzmiało w pustce i ciemności. Otworzył oczy. Rodzina siedziała na swoich miejscach, dwóch innych klientów jadło posiłek w milczeniu – to nie mogło trwać długo. Nikt nie zwrócił na niego uwagi oprócz kelnerki, która stała obok stolika w firmowym fartuszku.

– Czy podać coś jeszcze? – Łagodność jej głosu wynikała z wyrozumiałości, z jaką na niego patrzyła.

– Nie – odparł trochę spłoszony. – Proszę o rachunek.

Kelnerka uśmiechnęła się z tą uroczą szczodrobliwością młodziutkiej kobiety i odeszła.

Wójcik stanął przed wejściem do Piramidy i zapalił papierosa. Pośród kropli deszczu pojawiło się coś białego. Śnieg. Włożył dłonie do kieszeni kurtki. Wciąż miał przed sobą czterogodzinną dziurę, ale tym razem zupełnie nie miał pomysłu, jak ją wypełnić. Wrócił do samochodu.

Usiadł za kierownicą i przetarł ręką twarz. Dotknął włosów, tak samo mokrych jak jego ubranie. Był pijany – za bardzo, aby prowadzić, ale może właśnie dlatego, nic sobie z tego nie robiąc, włączył silnik i ruszył w kierunku swego mieszkania. Na szczęście ulice były niemal puste w to niedzielne, wilgotne i przenikliwie zimne popołudnie.

***

W Coconut zjawił się godzinę po otwarciu. Taksówkarz wysadził go kilkanaście metrów od klubu. Wójcik pokonał je szybko, by jak najkrócej mieć kontakt z lejącą się z czarnego nieba gęstą breją. Zatrzymał się pod zapalonym błękitnym neonem i pobieżnie otrzepał z kleistego śniegu.

Zaraz po otwarciu drzwi dał się słyszeć dobiegający z podziemi jednostajny, basowy rytm. Wszedł na kręte, wąskie schody prowadzące pośród pomalowanych na niebiesko, brudnych ścian do piwnicy; była ona niczym zapowiedź uciech, jakie czekają na grzeszników w piekle. Głównego wejścia pilnowali dwaj potężni, ubrani na czarno cerberzy; jeden siedział na krześle, strzegąc szatni, drugi stał pod łukowym, ceglanym sklepieniem. Wyglądali jak bracia. Patrzyli na nowo przybyłych zimnym, beznamiętnym wzrokiem bez cienia uśmiechu, chyba że rozpoznali kogoś zaprzyjaźnionego z klubem, z jego obsługą czy właścicielami.

– Cześć, panowie – rzucił im Wójcik, kiedy znalazł się na dole.

Ochroniarze unieśli nieznacznie lewe ręce na przywitanie i uśmiechnęli się, ale tak jakoś nieszczerze. Policjant zupełnie nie zwrócił na to uwagi. Podał im kurtkę i wszedł do środka.

Błękity, turkus i granat oraz nieco czerwieni, pomarańcz i czerń – te kolory dominowały w tętniących muzyką klubową wnętrzach. Fotele, kanapy i ściany wyściełane przypominającymi plusz tkaninami, szklane blaty stolików, okrągłe podesty połączone pojedynczymi stalowymi rurami z krzyżowym, ceglanym sklepieniem, bardziej pasującym do kaplicy niż przybytku grzechu – wszystkie te szczegóły wydobywało z półmroku punktowe światło pojedynczych lub ustawionych w szeregi lamp.

O tej porze w klubie nie było wielu klientów. Dwóch mężczyzn, starających się upić jak najmniejszym kosztem, nie spuszczało wzroku ze zgrabnej tancerki bez przekonania wijącej się wokół błyszczącej rury w zdecydowanie za małych na nią i niewiele zasłaniających ciuszkach. Kilka jej koleżanek z długimi nogami założonymi jedna na drugą siedziało przy barze na wysokich hokerach. Wpatrywały się w nowego gościa z taką samą uwagą, jak trzech rosłych mężczyzn zajmujących bardziej ustronny fragment sali.

Wójcik rozsiadł się na półokrągłej kanapie, rozkładając ręce na jej oparciu z miną człowieka, który osiągnął cel. Jedna z siedzących przy barze dziewczyn zsunęła się z wysokiego stołka i podeszła do niego leniwym krokiem.

– Można? – spytała i nie czekając na pozwolenie, usiadła obok.

Wójcik ocenił ją wzrokiem.

– Przynieś mi drinka.

– Drinka?

– Wódkę z colą.

– Oczywiście. A dla mnie?

– Weź sobie, co chcesz. Byle nie wodę z dropsem.

Uśmiech nie znikał z jej ładnej buzi. Podniosła się i tym samym, leniwym krokiem odeszła. Muzyka dudniła, faceci patrzyli, a tancerka wciąż prezentowała swe akrobatyczne umiejętności, chociaż chyba nie to w niej podziwiali.

Na stoliku pojawiła się wysoka szklanka z burym płynem i zatopionymi w nim kostkami lodu.

– Dziękuję ci, kochanie. – Nachylił się i podniósł drinka. Odwrócił się do dziewczyny i dotknął swoją szklanką jej szklanki. – Na zdrowie.

– Na zdrowie. Zimno dzisiaj, prawda? – starała się zagaić rozmowę.

Popatrzył na nią i mrugnął okiem.

– Jesteś tu pierwszy raz? – kontynuowała.

– Nie, skarbie.

Kiwnęła swoją ładną główką.

– Ja tak.

– Nie przejmuj się, jakoś to będzie.

– No… fajnie tutaj, prawda?

Uśmiechnął się najładniej, jak potrafił.

– Jest Marika?

– Kto?

– Twoja starsza siostra. Przynajmniej stażem.

– Nie wiem, czy jest ktoś taki.

– To się dowiedz.

– Ale…

– No już. – Klepnął jej nagie udo.

Nie wróciła. Zamiast niej pojawił się mężczyzna w przylegającej do muskularnego ciała, bordowej koszuli. Podwinięte na raz rękawy odsłaniały drogi zegarek z wielkim cyferblatem, a na drugiej ręce ciężką, złotą bransoletę. Wyżelowane włosy sterczały niczym centymetrowej wysokości ściernisko. Usiadł na fotelu obok.

– Witam.

– Cześć, Paluch.

– Dziewczyna się nie podoba?

– Ładna jest. Nowy zaciąg?

– Duża rotacja. Przysłać nową?

– Marika.

– Poszła sobie.

– Poszła?

– No tak, znudziła się, znalazła coś lepszego, a może wyszła za mąż… nie wiem. Nie ma jej.

– Nie wiesz? A tak ją lubiłem. Trudno będzie ją zastąpić.

Paluch odwrócił się, przywołał podobnie do siebie ubranego mężczyznę, a potem coś mu szepnął do ucha. Mężczyzna odszedł i Paluch przybrał swobodną pozę.

– Podobno Cygan zamknął dzisiaj restaurację – zauważył, wpatrując się w Wójcika, który skierował na niego znudzone spojrzenie.

– A dlaczego ma mnie to obchodzić?

– Tak sobie pomyślałem… mówią, że odwiedziła go policja, a on ze złości zdemolował bar czy coś?

– Może być. A może zrobił to z radości, że mu się dziecko odnalazło?

Paluch odwrócił wzrok.

– Wiesz coś o tym? – spytał Wójcik.

– Nie, a co?

– Tak sobie pomyślałem, że to dziwne, że mała dziewczynka znika na kilka dni, a kiedy nagle się znajduje, wszystko jest cacy. Nic się nie stało.

– A stało się?

– No właśnie. Może jednak coś słyszałeś?

– Nie. Dawno straciłem go z oczu.

– Ale, że zamknął knajpę, to z miejsca się zwiedziałeś?

Paluch już miał odpowiedzieć, ale do stolika podszedł mężczyzna, z którym wcześniej rozmawiał, z nieco onieśmieloną, ale słodko uśmiechniętą dziewczyną w klubowym stroju. Wójcik błyskawicznie ocenił jej urodę i niemal cmoknął z wrażenia.

– To Cynthia – przedstawił dziewczynę Paluch.

Wójcik wstał i podał jej dłoń.

– Bardzo mi miło, Krzysztof. Proszę, usiądź… Cynthio.

Spoczęła obok, była tak blisko, że niemal czuł bijące od niej ciepło.

– Napijesz się czegoś?

– Jasne – odpowiedziała z pewnością siebie.

Wójcik odwrócił się do Palucha.

– Dla mnie jeszcze raz wódkę z colą, jeśli pozwolisz, a dla pani… Czego sobie życzysz, kochanie?

– Poproszę mojito.

– Mojito. Mógłbyś? – Mówiąc to, uśmiechnął się do Palucha. Ten odwrócił się i przywołał kelnerkę. – Tylko nie jakieś wymieszane soczki. Sprawdzę.

Paluch powiedział coś cicho do dziewczyny i wstał.

– Zostawię państwa, obowiązki.

– Jasne. Dziękuję, przyjacielu.

Z trudnością mógł oderwać wzrok od jej bardzo długich i niezwykle zgrabnych nóg, od bioder osłoniętych skrawkiem niebieskiej tkaniny ze złotym połyskiem, która przylegała do ciała tak mocno, że gdyby nie kolor, łatwo można by pomylić ją z pomalowaną skórą, od kształtnych piersi naturalnie wypełniających króciutkie bolerko, stanowiące komplet z szortami, i twarzy o pełnych, jakby wyrzeźbionych przez greckich mistrzów ustach, i oczach… Patrząc jej w oczy, zorientował się, że dziewczyna śledzi wzrokiem jego spojrzenia.

– A więc jesteś nowa? – spytał.

– A chcesz, żebym była „nowa”?

– Prawdę powiedziawszy, mam to w dupie.

– To ja też.

Objął dłonią jej dłoń.

– Już się w tobie zakochałem.

Wypił sporo wódki, ona tylko kilka lekkich drinków. Rozmawiali ze sobą o byle czym, niekiedy komentując tańczące na rurach kobiety i obstawionych panienkami gości, których zdążyło się już sporo pojawić. A kiedy ich uwagę zwróciła para znikająca w korytarzyku prowadzącym w jakieś ukryte, tajemnicze miejsca, dziewczyna nachyliła się do jego ucha i szepnęła:

– Mam dla ciebie zatańczyć?

Jej propozycja i gorący oddech były tak kuszące, że zgodził się natychmiast. Wstała pierwsza, a widząc, że Wójcik ma pewne trudności z podniesieniem się z miejsca, podała mu rękę. Skorzystał z pomocy i po chwili szli razem do tajemnego miejsca, wzajemnie się obejmując.

W pogrążonym w półmroku pokoiku panował trudny do zniesienia zaduch, potęgowany przez kwiatowy zapach odświeżacza powietrza, ale Wójcikowi to nie przeszkadzało. Cynthii chyba też, bo kiedy tylko pchnęła go delikatnie na miękkie siedzisko, od razu zaczęła tańczyć.

Wyginała się, głaskała, wypinała i robiła wszystko, aby wpółleżący mężczyzna nie był w stanie nawet na moment oderwać od niej wzroku. Nachylała się nad nim, przesuwała piersi tuż przed jego twarzą i składała błyskawiczne pocałunki na końcówce jego nosa; dotykała pośladkami jego krocza, aby po chwili wyprostować się w wężowym pląsie. I tak powtarzała swój taneczny repertuar, aż przy kolejnym masowaniu pupą jego bioder wskazała mu ręką szereg haftek spinających na plecach bolerko. Zaczął je odpinać z niezgrabnym podnieceniem, a kiedy uporał się z ostatnią, dziewczyna wstała, podtrzymując jedną ręką materiał na piersiach, odwróciła się i zaczęła kołysać, uważnie obserwując jego sięgające zenitu pożądanie. Bolerko opadło, a on aż jęknął z zachwytu, ale Cynthia wciąż zakrywała piersi ręką. Nadal się wiła, a Wójcik rzucał w jej stronę łagodne ponaglenia. W końcu dała się namówić i opuściła rękę. Był już mocno wstawiony i może dlatego prawie się rozpłakał, widząc najpiękniejsze piersi, jakie – tak mu się wydało – widział życiu.

Złapał ją za rękę i pociągnął do siebie.

– Chcę cię. Teraz. Już.

– Nie możemy.

– Nic mnie to nie obchodzi.

– Nie, nie tutaj.

– A gdzie?

– Chodźmy do ciebie.

***

Zachwiał się mocno podczas wspinaczki do swego mieszkania, co groziło upadkiem ze schodów, więc go podtrzymała, chociaż sama ledwo utrzymywała równowagę na wysokich obcasach. Zachichotali. Z pewnymi problemami otworzył drzwi do mieszkania, a potem zamknął je z trzaskiem. Była późna noc.

Ledwo dziewczyna zdjęła płaszcz, a już zaczął się do niej dobierać.

– Poczekaj. Może najpierw wezmę prysznic.

– Nie! – zaprotestował. – Chodź, nie chcę czekać nawet sekundy.

– Ale…

Przywarł do niej, szukając jej ust.

– Naprawdę… – Starała się coś powiedzieć, walcząc z jego natarczywością i opanowującym ją śmiechem.

– Poczekaj. Proszę.

– Nie. – Podniósł ją i zaniósł do sypialni, gdzie rzucił na łóżko. – Rozbieraj się.

Kiedy była już naga, położył się obok, a ona zrozumiała bez słów, co się teraz powinno stać. Wiedziała, że chce, aby się nim zajęła.

A więc się zajęła – czule i ze znawstwem, którego mógł się spodziewać, choć nie był pewny. W taksówce powiedziała mu, że ma niecałe dwadzieścia lat… A może jednak więcej, może go oszukiwała? Zresztą nie tylko jego. Zapewne wszystkich wodziła za nos. Spojrzał na nią, przerywając obserwację sufitu, a ona patrzyła na niego, uśmiechając się lubieżnie, z satysfakcją, piekielną satysfakcją.

– Ty diablico – wyszeptał, jakby nie chciał zagłuszać ich oddechów.

– Ciii… – usłyszał w odpowiedzi i kiedy znowu skupiła się na swym zajęciu, przez moment patrzył na jej włosy, zakrywające mu podbrzusze. Wreszcie jej przerwał, powiedział: „Dość” i czule rozkazał zmianę pozycji. Wspięła się na niego i niedługo było po wszystkim.

***

Wstał z łóżka i poszedł do kuchni. Zatrzymał się w progu, patrząc z zainteresowaniem, jak ubrana w jego bardzo obszerny, ledwo zakrywający pośladki podkoszulek Cynthia kończy myć naczynia, a potem wyciera kuchenny blat w miejscach, na które on nigdy nie zwracał uwagi. W końcu go zobaczyła. Zamarła w pozie dziecka przyłapanego na wykradaniu słodyczy, z tym że zamiast słoika czy torebki, trzymała w ręku ścierkę.

– Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać.

Uśmiechnął się.

– Skoro tak mówisz.

– Chyba przesadziłam.

– Nie, skąd. To nawet przyjemne.

– Co?

– Patrzeć na kobiece porządki.

Podszedł do niej i objął od tyłu, a ona przykryła jego dłonie swymi: jedną na piersi, drugą na wzgórku łonowym. Chciał zejść niżej i głębiej, ale mu nie pozwalała.

– Nie. Nie teraz.

– Dlaczego? W tej koszulce wyglądasz obłędnie.

– Nie zdejmę jej.

– Prowokatorka.

– Nie, po prostu…

– Co?

– Nieładnie pachniesz.

– Właśnie chciałem wziąć prysznic, ale zobaczyłem ciebie i…

– Nie dzisiaj.

– Wczoraj się nie spisałem, więc teraz ci to wynagrodzę.

– Nie przejmuj się, byłeś pijany i nieźle napalony.

– Teraz też jestem. – Jeszcze mocniej do niej przywarł.

– Nie. Proszę.

Przez cały czas starała się oderwać od siebie jego dłonie. W końcu przestał ją obejmować i odsunął się.

– Nie na tym polega ten układ – stwierdził z ledwo skrywaną złością.

Odwróciła się i spojrzała mu w oczy.

– Wiem, ale nie dzisiaj. Bardzo cię proszę.

– Stało się coś?

– Nie… nic.

– No więc… wytłumacz mi.

– Kiedy nie potrafię. Nie teraz.

Stali tak chwilę, aż w końcu zrezygnował.

– Jak chcesz. Idę wziąć prysznic.

Po wyjściu z łazienki zastał ją ubraną, stojącą przy otwartej lodówce.

– Chciałam zrobić na śniadanie jajecznicę, ale nie ma jajek – popatrzyła na niego z udawanym smutkiem.

– Raczej nie ma.

– Nie wiem, czy mamy czas, ale jak chcesz, to pójdę kupić.

– Nie musisz, chyba że jesteś głodna.

– Coś bym zjadła. Możesz poczekać?

– Nigdzie mi się nie spieszy. To gotować też potrafisz?

– Jajecznicę i… no, jajecznicę na pewno. – Powiedziawszy to, wybuchnęła krótkim śmiechem.

– Zaraz dam ci pieniądze. Sklep jest naprzeciwko.

– Już się zbieram. I może kupię herbatę? Jej też nie masz.

– Kup, co chcesz, najwyżej się zmarnuje.

***

Siedzieli w dużym pokoju przy stole. On sporadycznie stukał widelcem o talerz, ona pałaszowała dużą porcję usmażonych jajek, którą powiększył swoim kosztem. Przez większość czasu milczeli. Kilka razy na nią zerknął, zauważając, jak po niemal każdym kęsie poprawia sobie długie włosy, nieuczesane, ale niedawno umyte, takie surowe, młodzieńcze: gęste i błyszczące. Zrezygnował z herbaty dla szklaneczki wódki z colą.

Po śniadaniu posprzątała i pozmywała, a on chłonął każdą chwilę, jakby był na urlopie, jakby wakacje zawitały do jego mieszkania.

– To co, kończymy? – spytała, odłożywszy ostatni widelec na ociekacz.

Odwiózł ją swoim samochodem, ale nie odprowadzał do mieszkania, które dzieliła razem z kilkoma koleżankami. Na pożegnanie rzucił jej: „Do zobaczenia”, a ona z dziwną nieśmiałością pocałowała go w policzek.

Od teraz mógł jej wybaczyć chyba wszystko.

***

Jego punkt przegrupowań, pokój z biurkiem i stalową szafą, mieścił się w Komendzie Miejskiej Policji. Po wejściu do niezbyt wysokiego budynku o kremowych ścianach minął dyżurującego aspiranta, wymienił z nim kilka zdań, spytał, czy nikt go nie szukał, po czym wszedł wolno po schodach na drugie piętro. Zamknął drzwi na klucz i rozsiadł się wygodnie w fotelu. Spojrzał na sterty papierów. Jedna z nich składała się z kilku teczek. To były sprawy bieżące, którymi powinien się zająć. Wziął pierwszą z góry i otworzył. Czytając zgromadzone w niej dokumenty, powoli odsuwał się z fotelem od biurka, a kiedy był już w odpowiedniej odległości, oparł nogi na blacie. Po chwili dał o sobie znać brak snu i teczka wraz z ręką opadła na równomiernie poruszającą się klatkę piersiową.