Star Wars. Eskadra Alfabet - ebook

Roz­dział 1. Świa­do­mość sytu­acyjna

Roz­dział 1

Świa­do­mość sytu­acyjna

I

Prze­chwy­cili mnie na wyso­ko­ści osiem­na­stu kilo­me­trów nad pozio­mem morza – powie­działa.

Droid zmie­rzył jej tętno z dru­giego końca pomiesz­cze­nia (sześć­dzie­siąt dwa ude­rze­nia na minutę, sie­dem ponad tętno spo­czyn­kowe) i zacho­wał nagra­nie głosu z myślą o ana­li­zie po prze­słu­cha­niu. Wyko­nał pobieżny skan optyczny i odno­to­wał dra­śnię­cia na war­gach i czole. Prawa ręka kobiety spo­czy­wała na tem­blaku. Prze­słu­chi­wana zaczęła pomału odzy­ski­wać masę mię­śniową, cho­ciaż pozo­sta­wała – droid pozwo­lił sobie na poetycki ozdob­nik – sła­bo­wita.

– Zapa­mię­ta­łaś dokładną wyso­kość? – spy­tał. Na potrzeby inte­rak­cji wybrał męski głos, niski i mono­tonny. Dźwięk wydo­by­wał się z woka­li­za­tora w dol­nej czę­ści kuli­stego czar­nego kor­pusu.

– Mam dosko­nałą pamięć.

Droid sku­pił na niej czer­woną soczewkę foto­re­cep­tora, jakby chciał prze­szyć ją wzro­kiem.

– Ja też.

Kobieta odwza­jem­niła gest. Soczewka wró­ciła do pozy­cji neu­tral­nej.

Oto, co powie­działa prze­słu­chi­wana.

Osiem­na­ście kilo­me­trów ponad powierzch­nią pla­nety Nacro­nis Yrica Quell sal­wo­wała się ucieczką.

Na zewnątrz, poza kok­pi­tem, sza­lała burza szla­mowa. Nie­bie­skie i żółte błoto ude­rzało o fase­to­wany ilu­mi­na­tor. Podmuch wia­tru szarp­nął lewym pane­lem, o mało nie wpro­wa­dza­jąc myśliwca w kor­ko­ciąg. Osło­niętą ręka­wiczką lewą dło­nią doko­nała korekty repul­so­rów, a prawą unie­ru­cho­miła wibru­jący ster. Jed­nostka wyrów­nała pułap, ale krze­piący wizg podwój­nych sil­ni­ków jono­wych prze­szedł we wrza­skliwy pisk, gdy do dyszy wyde­cho­wej dostało się sześć milio­nów kamie­ni­stych dro­bin. Quell skrzy­wiła się. Tele­pało nią w uprzęży, gdy wsłu­chi­wała się w ago­nalne dźwięki myśliwca.

Przed ilu­mi­na­to­rem prze­le­ciała szma­rag­dowa wiązka ener­gii, spo­pie­la­jąc wstęgi błota, które zostały wznie­cone w powie­trze przez wiatr. Quell zwięk­szyła ciąg i zagłę­biła się w burzy, igno­ru­jąc pro­test sil­ni­ków.

Spoj­rzała na radar. Trzy punkty za ple­cami były coraz bli­żej – o dwa mniej, niż się spo­dzie­wała. Uru­cho­miła komu­ni­ka­tor, ska­li­bro­wała czę­sto­tli­wość i wywo­łała dwóch pilo­tów.

– Tona­sie? Bara­thu?

Gdy nikt nie odpo­wie­dział, zmie­niła czę­sto­tli­wość i spró­bo­wała ponow­nie.

– Pilotka TIE Yrica Quell do kon­troli naziem­nej Nacro­nisa.

Jed­nak Tonas i Barath z pew­no­ścią byli już mar­twi, a lokalna lud­ność miała zakłó­coną łącz­ność, zna­la­zła się poza zasię­giem albo upar­cie posta­no­wiła ją igno­ro­wać.

Przed ilu­mi­na­to­rem prze­le­ciała kolejna szma­rag­dowa salwa, jed­nak Quell nie zbo­czyła z kursu. Była dobrą pilotką defen­sywną, ale teraz przy życiu mogła ją utrzy­mać jedy­nie burza. Miała nadzieję, że wiatr i ośle­pia­jące błoto wpłyną na cel­ność nie­przy­ja­ciela.

Wresz­cie prze­bu­dził się jej komu­ni­ka­tor.

– Porucz­nik Quell?

Wychy­liła się w fotelu, napie­ra­jąc na uprząż i pró­bu­jąc prze­nik­nąć wzro­kiem nawał­nicę. Szczę­kała zębami i obi­jała bio­drami o sie­dzi­sko. Tuż obok śmi­gnęła wstęga nie­bie­skiego szlamu, a za nią ujrzała białe świa­tło: z lewej burty, pod kątem dwu­dzie­stu stopni bły­skało.

– Porucz­nik Quell? Odbiór!

Roz­wa­żała opcje. Mogła skie­ro­wać TIE-a w stronę bły­ska­wic – ku samemu sercu burzy, gdzie wia­try będą naj­sil­niej­sze. Tam mogłaby spró­bo­wać odna­leźć prąd wstę­pu­jący, zre­du­ko­wać ciąg, prze­cią­żyć repul­sory i pozwo­lić, by prąd i anty­gra­wi­ta­cja repul­so­rów cisnęły myśliw­cem wyżej, tak by niczego nie­świa­domi napast­nicy prze­le­cieli poni­żej. Gdyby nie stra­ciła przy­tom­no­ści, gdyby nie stra­ciła orien­ta­cji, mogłaby ponow­nie obni­żyć pułap i zaata­ko­wać wroga od tyłu. Zdję­łaby jed­nego, może dwóch napast­ni­ków, zanim ci poła­pa­liby się w sytu­acji.

– Naka­zu­jemy ci zmniej­szyć pręd­kość, kata­pul­to­wać się i ocze­ki­wać prze­chwy­ce­nia. Cze­kają cię areszt i sąd wojenny.

Nie spo­dzie­wała się, by jej roz­mówca dał się nabrać na taki manewr. Już prę­dzej ją zestrzelą, gdy będzie się mio­tać bez­ład­nie w nie­bio­sach.

Oczy­wi­ście zestrzelą ją i wtedy, gdy się kata­pul­tuje. Major Soran Keize był dobrym czło­wie­kiem, czło­wie­kiem god­nym sza­cunku, ale wie­działa, że nie będzie żad­nego sądu wojen­nego.

Zmie­niła tor. Pole­ciała w stronę bły­ska­wic, stop­niowo kie­ru­jąc myśli­wiec w dół. Ku ziemi, pod­kre­śliła w myślach – a zie­mia, podob­nie jak atmos­fera czy gra­wi­ta­cja, była zmienną, która zazwy­czaj jej nie doty­czyła. Kolejny szma­rag­dowy roz­błysk przy­po­mniał jej, że prze­śla­dowcy zmniej­szają dystans. Z pew­no­ścią będą chcieli wziąć ją w krzy­żowy ogień.

Pozwo­liła, by pokie­ro­wał nią wiatr. Nie dorów­ny­wała umie­jęt­no­ściami majo­rowi Keizemu, ale była przy­naj­mniej tak dobra, jak pozo­stali człon­ko­wie eska­dry. Latała z Shaną, widziała sta­ty­styki lotów Tonga. Jeśli nie zdoła im dorów­nać, cóż, zasłu­gi­wała na swój los. Zanur­ko­wała we wstę­dze żół­tego szlamu, który chwi­lowo ją ośle­pił, po czym zre­du­ko­wała moc repul­so­rów, aż jej TIE zaczął pod­le­gać siłom kon­wen­cjo­nal­nej aero­dy­na­miki i skrę­cił po ostrym łuku. Może i sama nie radziła sobie wzo­rowo w atmos­fe­rze, ale napast­nicy z pew­no­ścią osłu­pieją, gdy ich cel będzie rzu­cał się we wszyst­kie strony. Kolejną salwę ener­gii ujrzała już wyłącz­nie kątem oka.

Już wkrótce się z nią zrów­nają. Nagle roz­legł się grom tak potężny, że aż roz­szedł się po kościach. Zna­la­zła się w pobliżu serca nawał­nicy. Zadzi­wia­jąc samą sie­bie, zasta­no­wiła się, czy aby nie powinna ode­zwać się po raz ostatni do majora – po raz ostatni zaape­lo­wać do jego roz­sądku, powo­łać się na lata wspól­nej walki – ale zdu­siła tę myśl w zarodku. Pod­jęła decy­zję.

Spoj­rzała przez fase­to­wany ilu­mi­na­tor na wiru­jące kłę­bo­wi­sko barw. Przy­śpie­szyła na tyle, na ile pozwa­lały sil­niki. Igno­ru­jąc ból w czaszce i migo­czące plamki przed oczami, spraw­dziła przy­rządy kon­troli lotu, po czym odli­czyła do pię­ciu i zmie­niła kąt opa­da­nia o kolejne pięć­dzie­siąt stopni.

I wtedy dwie rze­czy wyda­rzyły się nie­mal jed­no­cze­śnie. Jakimś cudem zare­je­stro­wała obie.

Gdy myśli­wiec Quell popę­dził ku powierzchni Nacro­nisa, trzej napast­nicy – przy­śpie­sza­jąc, by dorów­nać jej pręd­ko­ścią – wle­cieli w samo serce burzy. Według radaru dwa myśliwce usi­ło­wały zła­mać szyk. Bez­sku­tecz­nie. Zostały pochwy­cone przez wichurę i pomimo reduk­cji pręd­ko­ści zde­rzyły się ze sobą. Piloci zgi­nęli w oka­mgnie­niu.

Trzeci z pilo­tów usi­ło­wał prze­bić się przez szpony bły­ska­wic i szlamu. Miał wię­cej szczę­ścia niż kom­pani, ale moż­li­wo­ści jed­nostki nie dorów­ny­wały jego umie­jęt­no­ściom. Coś poszło nie tak – Quell zało­żyła, że do spoin pan­ce­rza TIE-a dostały się czą­steczki szlamu albo że ude­rze­nie pio­runa dopro­wa­dziło do zwar­cia sys­te­mów myśliwca – i major Soran Keize też znik­nął z radaru. As Dwie­ście Czwar­tego Pułku Impe­rial­nych Myśliw­ców poniósł śmierć.

W tej samej chwili, gdy jej prze­śla­dow­ców spo­tkał kres, Quell usi­ło­wała prze­rwać lot nur­ku­jący. Nie widziała niczego za ilu­mi­na­to­rem. Kiedy wal­czyła ze ste­rami, ciało wyda­wało się cięż­kie jak ołów. Wresz­cie udało się jej spio­no­wać myśli­wiec, gdy usły­szała ogłu­sza­jący huk i poczuła, jak unosi się pod nią fotel. Pół sekundy póź­niej uświa­do­miła sobie, że dolną czę­ścią pra­wego skrzy­dła zaha­czyła o bajoro na powierzchni Nacro­nisa i teraz wlo­kła nim przez szlam. Minęło kolejne pół sekundy i cał­ko­wi­cie stra­ciła pano­wa­nie nad jed­nostką. Się­gnęła prawą dło­nią do dźwi­gni wyrzut­nika. „Błąd”.

Myśli­wiec TIE nagle zatrzy­mał się, a Quell cisnęło ku spę­ka­nemu ilu­mi­na­to­rowi. Jej prawa dłoń zaha­czyła o pas uprzęży, który wpił się weń z całej siły i skru­szył kości. Ude­rzyła twa­rzą o wnę­trze hełmu. Poczuła prze­szy­wa­jący ból i zakrę­ciło się jej w gło­wie. Nie sły­szała niczego prócz stłu­mio­nego war­kotu o nie­wia­do­mym pocho­dze­niu. Stra­ciła przy­tom­ność, ale ock­nęła się nie­mal natych­miast – na tyle szybko, by na­dal sma­ko­wać ból.

Quell miała dosko­nałą pamięć, ale nie potra­fiła wró­cić myślą do chwili, gdy wyswo­bo­dziła się z uprzęży i wygra­mo­liła się wła­zem z kok­pitu. Nie pamię­tała, czy wymio­to­wała po zdję­ciu hełmu. Jak przez mgłę przy­po­mi­nała sobie swąd palo­nych obwo­dów i zapach wła­snego potu – ale to wszystko, co potra­fiła wydo­być z cze­lu­ści pamięci do chwili, kiedy usia­dła na wraku myśliwca, który zmą­cił powierzch­nię wie­lo­barw­nego bagna i spoj­rzała w niebo.

Nie potra­fiła powie­dzieć, czy jest dzień czy noc. Wiru­jąca, mie­niąca się wie­loma bar­wami nawał­nica przy­po­mi­nała ole­isty zawi­jas. Zasła­niała słońce, gwiazdy lub jedno i dru­gie. Kłę­biła się i pęcz­niała, wyraź­nie zwięk­sza­jąc powierzch­nię z każdą chwilą. Ponad bielą bły­ska­wic niewyraź­nie mie­niły się poma­rań­czowe świa­tła eks­plo­zji: efekty dzia­łal­no­ści innych myśliw­ców TIE.

Quell wie­działa, że wybu­chy jedy­nie nakar­mią burzę, zachęcą ją, nasycą, aż obej­mie wszyst­kie mia­sta na powierzchni Nacro­nisa. Szlam będzie sma­gał wieże i cyta­dele, obna­ża­jąc je do sta­lo­wych kości. Dzieci będą krztu­sić się bło­tem zale­wa­ją­cym ulice. Wszystko dla­tego, że wydano roz­kaz, któ­remu prze­ciw­sta­wili się jedy­nie Quell, Tonas i Barath.

Wła­śnie tym stało się Impe­rium po Endo­rze. Teraz to dostrze­gała, ale dla Nacro­nisa było już za późno.

– Mia­łaś szczę­ście, że wyszłaś z tego cało – skwi­to­wał droid, gdy Yrica Quell zakoń­czyła opo­wieść.

– Mogłam się schro­nić w kok­pi­cie TIE-a. Na otwar­tych bagnach nie pano­wał taki chaos, jak w dużych sku­pi­skach lud­no­ści.

– Nie wąt­pię. A mimo to pod­trzy­muję swoje zda­nie. Czu­jesz, że ci się poszczę­ściło, porucz­nik Quell?

Zmarsz­czyła nos. Powio­dła wzro­kiem od kuli­stego dro­ida ku fali­stym meta­lo­wym ścia­nom kon­te­nera trans­por­to­wego, który słu­żył za impro­wi­zo­wany pokój prze­słu­chań.

– Oczy­wi­ście, skąd to pyta­nie? – spy­tała. – Prze­ży­łam. I przy­pi­sano mi uro­czego tera­peutę.

Droid zawa­hał się. Prze­pu­ścił jej wypo­wiedź przez liczne pro­gramy ana­li­tyczne i ku wła­snemu zado­wo­le­niu skon­sta­to­wał, że o ile przy­tyk pacjentki można opi­sać jako wie­lo­kie­run­kowy, nie­pro­duk­tywny i agre­sywny, nie on tak naprawdę był jego adre­sa­tem. Na­dal mógł nawią­zać więź z prze­słu­chi­waną. Zresztą było to jego prio­ry­te­tem – choć nie jedy­nym.

– Wró­cimy do tego jutro – zade­cy­do­wał. – Opo­wiesz mi, co się działo od chwili roz­bi­cia myśliwca do spo­tka­nia z ekipą ratow­ni­czą.

Quell wstała z jękiem. Narzu­ciła na głowę kap­tur swo­jego pon­czo i zro­biła ten jeden krok potrzebny, by dosię­gnąć drzwi kon­te­nera. Zatrzy­mała się w progu i powio­dła wzro­kiem od foto­re­cep­tora dro­ida po strzy­kawkę przy­twier­dzoną do jego mani­pu­la­tora.

– Czy pacjenci pró­bują zro­bić ci krzywdę – spy­tała – gdy ich oczom nagle uka­zuje się impe­rialny droid prze­słu­chu­jący?

Tym razem w jej gło­sie mie­szały się wro­gość i cie­ka­wość.

– Mam naprawdę nie­wielu pacjen­tów – odparł droid. O mało nie zdra­dził się z infor­ma­cją, którą można by uznać za poufną, ale uznał, że ryzyko jest wystar­cza­jąco niskie, a w zamian mógł zaskar­bić sobie jej przy­chyl­ność.

Jed­nak Quell tylko jęk­nęła i opu­ściła pomiesz­cze­nie.

Droid odtwo­rzył roz­mowę sie­dem­na­ście razy. Sku­pił się na odczy­tach stanu fizjo­lo­gicz­nego, ale doko­nał też bar­dziej kon­wen­cjo­nal­nej ana­lizy wer­bal­nej. Uznał, że opo­wieść Quell w dużej mie­rze była spójna z tym, czego nale­ża­łoby się spo­dzie­wać po zezna­niach impe­rial­nej dezer­terki po dra­ma­tycz­nych prze­ży­ciach.

A mimo to był pewien, że kła­mała.

II

Skru­cha Zdrajcy była skutą mro­zem pla­cówką – ist­nym obra­zem nędzy i roz­pa­czy. Daw­niej znaj­do­wała się tu bez­i­mienna rebe­liancka baza, wznie­siona, by zapew­nić schro­nie­nie gar­stce zde­spe­ro­wa­nych bun­tow­ni­ków, jed­nak z cza­sem prze­kształ­ciła się w roz­le­głą plą­ta­ninę gro­dzo­nych impro­wi­zo­wa­nych schro­nów i bun­krów z dura­be­tonu. Wszyst­kie zamiesz­kane były przez dwa­na­ście tysięcy zbie­gów, któ­rzy porzu­cili upa­da­jące Impe­rium Galak­tyczne. Pod popie­la­tym nie­bem dawni impe­rialni woj­skowi musieli zno­sić kolejne prze­słu­cha­nia, zda­wać raporty i pod­da­wać się bada­niom medycz­nym, cze­ka­jąc, aż dopiero rodzący się rząd rebe­lian­tów – tak zwana Nowa Repu­blika – zade­cy­duje o ich dal­szych losach.

Więk­szość dezer­te­rów prze­by­wała w pla­cówce przez krótki czas. Byli to inży­nie­ro­wie i trepy, ofi­ce­ro­wie łącz­no­ści i admi­ral­scy adiu­tanci. Osoby ozna­czone adno­ta­cjami „niskie ryzyko” i „duża war­tość” otrzy­my­wały pro­po­zy­cję nie do odrzu­ce­nia – zła­go­dze­nie wyroku w zamian za służbę na pokła­dzie prze­chwy­co­nego gwiezd­nego nisz­czy­ciela czy dołą­cze­nie do zespołu orbi­tal­nych sape­rów. Opusz­czały osadę w prze­ciągu tygo­dnia. Ci zaś, któ­rym się nie poszczę­ściło – zbie­go­wie z kate­go­rii „wyso­kie ryzyko” i „mała war­tość”, nada­nych im przez jakie­goś poiry­to­wa­nego gry­zi­piórka z ramie­nia Nowej Repu­bliki, gnili na miej­scu, gdzie pró­bo­wali prze­ko­nać opie­ku­nów, że są oso­bami god­nymi zaufa­nia i lojal­nymi, o nie­po­szla­ko­wa­nej opi­nii i nie­na­gan­nym cha­rak­te­rze, a jed­no­cze­śnie nie zwa­rio­wać doszczęt­nie z nudów.

Yrica Quell nale­żała do tej dru­giej kate­go­rii. Jej zda­niem nazwa „Skru­cha Zdrajcy” wcale nie była zabawna, ale po mie­siącu na miej­scu nie potra­fiła zapro­po­no­wać lep­szej.

Mgli­stego popo­łu­dnia bie­gła żwi­rową ścieżką, która wio­dła spod jej kwa­tery ku lądo­wi­skom. Celowo nie przy­śpie­szała, by nie obcią­żać barku i ogra­ni­czyć do mini­mum drga­nia tem­blaka. W krót­kim cza­sie roz­grzała się na tyle, że zakoń­czyła trasę prze­po­cona. Prawdę mówiąc, w jej sta­nie w ogóle nie powinna bie­gać. (Nie musiała leczyć zła­mań siłami natury, odkąd skoń­czyła dwa­na­ście lat, ale siły Nowej Repu­bliki żało­wały bacty byłym impe­rial­nym). I tak pobie­gła. Stare przy­zwy­cza­je­nia były jedyną rze­czą utrzy­mu­jącą ją przy zdro­wych zmy­słach.

Daw­niej oczy­ści­łaby umysł w kok­pi­cie myśliwca. Teraz została pozba­wiona tej moż­li­wo­ści.

Nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że jej tera­peuta pozo­sta­wiał wiele do życze­nia. Prze­pro­gra­mo­wany impe­rialny droid prze­słu­chu­jący typu IT-O zda­wał się bar­dziej zain­te­re­so­wany ostat­nim lotem Quell niż tym, by pomóc jej odna­leźć się w obec­nej sytu­acji. Nie było niczego przy­dat­nego w odgrze­by­wa­nych przez dro­ida prze­bit­kach z Nacro­nisa – burze szla­mowe sza­le­jące ponad mia­stami i osa­dami, eks­plo­zje na nie­bie. Nic, co mogłoby pomóc pilotce oraz Nowej Repu­blice. Jed­nak wyglą­dało na to, że póki nie zdoła zado­wo­lić dro­ida, będzie tu tak tkwiła.

Pode­szła do punktu kon­tro­l­nego i skrę­ciła ze żwi­ro­wej ścieżki dzie­sięć metrów przed wej­ściem na lądo­wi­ska. Pobie­gła wzdłuż ogro­dze­nia oka­la­ją­cego asfal­tową nawierzch­nię. Kru­cha nie­bie­sko­zie­lona trawa ugi­nała się z miłym uszom chrzę­stem. Jeden ze straż­ni­ków poma­chał jej. Odpo­wie­działa szyb­kim kiw­nię­ciem głowy. I to sta­no­wiło część codzien­nego rytu­ału.

Bie­gła przed sie­bie. Minęła nie­for­malne tar­go­wi­sko i wie-żę łącz­no­ści. Zatrzy­mała się dwie­ście metrów od ogro­dze­nia lądo­wisk, by popra­wić tem­blak i prze­po­cone włosy – blond loki, dłuż­sze i mniej schludne niż zazwy­czaj, draż­niły jej kark. Nasłu­chi­wała ryku z domieszką wyso­kiego pisku. Wygięła szyję i zmru­żyła oczy, by wypa­trzyć coś na tle sza­rego nieba. „Tam”.

„Punk­tu­al­nie”. W cha­osie wojny domo­wej, w odle­głym krańcu galak­tyki trans­por­towce rebe­lian­tów jakimś cudem przy­la­ty­wały jak w zegarku. Może Nowa Repu­blika miała szansę na prze­trwa­nie?

GR-75 był leciwą bestią, powolną i opa­słą nawet jak na swoją klasę, ale Quell mimo­wol­nie poczuła przy­pływ emo­cji, gdy jed­nostka o obłym kadłu­bie osia­dała na lądo­wi­sku, omy­wa­jąc ją wyzie­wami i falami cie­pła. Gdzieś na pokła­dzie pilot trans­por­towca usta­lił wek­tor podej­ścia do lądo­wa­nia i ska­li­bro­wał przy­rządy kon­troli lotu z myślą o ciśnie­niu atmos­fe­rycz­nym. Pilot, który – choćby tylko wtedy, gdy latał bez pasa­że­rów i bez ładunku – z pew­no­ścią przy­śpie­szał ponad reko­men­do­wane limity statku i z satys­fak­cją sta­wiał czoła prze­cią­że­niu. Quell powio­dła pal­cami po wyima­gi­no­wa­nej kon­so­le­cie. Zaci­snęła pię­ści.

„Daj­cie mi prom – pomy­ślała. – Śmi­gacz. Nawet symu­la­tor lotu”.

GR-75 osiadł na pły­cie na tyle gwał­tow­nie, że aż zatrzę­sła się zie­mia. Quell obser­wo­wała przez ogro­dze­nie, jak jeden ze straż­ni­ków pla­cówki prze­pro­wa­dza pobieżną inspek­cję kadłuba, po czym sygna­li­zuje, że jed­nostka może obni­żyć trap dla pasa­że­rów. Jako pierw­szy pokład opu­ścił mający macki ofi­cer Nowej Repu­bliki. Podał straż­ni­kowi data­pad i roz­po­czął się wymarsz nowo przy­by­łych.

Poza ofi­ce­rem nie­mal wszy­scy byli ludźmi. Już samo to dobit­nie świad­czyło o ich pocho­dze­niu – jak gło­siła pro­pa­ganda, Impe­rium zostało zbu­do­wane pracą ludz­kich rąk. Pasa­że­ro­wie w więk­szo­ści byli mło­dzi, ale nie wszy­scy. Prze­waż­nie wyglą­dali schlud­nie, cho­ciaż nie­liczni się zanie­dbali. Roz­glą­dali się po pły­cie lądo­wi­ska z nie­po­ko­jem. Co do jed­nego usi­ło­wali pozbyć się wszyst­kiego, co wska­zy­wa­łoby na ich pocho­dze­nie – nawet ci, któ­rzy na­dal mieli na sobie impe­rialne mun­dury, zerwali z nich ordery, dys­tynk­cje i emble­maty. Quell podej­rze­wała, że część na­dal prze­cho­wy­wała je w kie­sze­niach czy ręka­wach. Na tar­go­wi­sku widziała już nie­je­den zestaw naszy­wek.

Byłych sztur­mow­ców poznała po butach – zbyt wytrzy­ma­łych i dopa­so­wa­nych, by je ot tak porzu­cić. Ich synt­skóra pokryta była grubą war­stwą brudu. Daw­niej biała, teraz zżółk­nięta jak nie­do­myte zęby. Quell od nie­chce­nia powio­dła wzro­kiem po ich twa­rzach, ale po chwili usu­nęła je ze swo­ich myśli. Ofi­ce­rów wychwy­ciła po postu­rze. Przy­glą­dała się im uważ­niej, się­ga­jąc do zaka­mar­ków pamięci, ale żad­nego nie roz­po­znała. („Mam dosko­nałą pamięć” – powie­działa dro­idowi zgod­nie z prawdą). Poczuła ulotną satys­fak­cję, gdy dzięki pier­ście­niowi jed­nej z impe­rial­nych aka­de­mii roz­po­znała wśród zgro­ma­dzo­nych medyczkę polową, ale poza tym nie zauwa­żyła nikogo war­tego odno­to­wa­nia.

Wie­działa, że wszy­scy co do jed­nego są łaj­da­kami. Z każ­dym dniem nowo przy­byli sta­wali się oraz gorsi.

Gdy Quell tra­fiła na miej­sce przed mie­sią­cem, Skru­cha Zdrajcy już była prze­peł­niona po pierw­szej fali dezer­cji, gdy dawni żoł­nie­rze porzu­cali swoje sta­no­wi­ska po bitwie o Endor. Nie­któ­rymi kie­ro­wała odwaga, innymi – strach, jed­nak Quell sza­no­wała jed­nych i dru­gich za zdol­ność prze­wi­dy­wa­nia: dotarło do nich, że Impe­ra­tor, który zbu­do­wał mię­dzy­gwiezdną cywi­li­za­cję i rzą­dził przez dwie dekady, poniósł śmierć, a bez niego Impe­rium długo nie pocią­gnie. Że bez następcy, grze­chy Impe­rium (a prze­cież było ich zatrzę­sie­nie – wie­dzieli o tym nawet naj­lo­jal­niejsi i naj­gor­liwsi ofi­ce­ro­wie) spo­wo­dują, że zgnije i znisz­czeje ono od środka. Że nie­moż­liwe zwy­cię­stwo, które stało się udzia­łem Soju­szu Rebe­lian­tów – zamach na Impe­ra­tora na pokła­dzie masyw­nej sta­cji bojo­wej – jest czymś, co warto poprzeć z całego serca.

Quell nie nale­żała do tej pierw­szej fali. Przy­była wraz z drugą.

W dniach po śmierci Impe­ra­tora pano­wał zamęt. Ogromne powsta­nia na tysią­cach pla­net – a także świa­do­mość, że rebe­lianci od początku mieli rację w kwe­stii nasta­wie­nia opi­nii publicz­nej do Impe­rium – poka­zały dobit­nie, że nie będzie już powrotu do nor­mal­no­ści, że ład nie zosta­nie szybko przy­wró­cony. Jed­nak wśród resz­tek sił Impe­rium wkrótce wyło­niło się coś, co z braku innej nazwy można by nazwać stra­te­gią. Floty ze zna­nej prze­strzeni wzięły udział w Ope­ra­cji Popiół, pole­ga­ją­cej na znisz­cze­niu wszel­kich prze­ja­wów cywi­li­za­cji na pla­netach Nacro­nis, Var­dos, Can­do­vant, Com­me­nor i innych. Zarówno lojal­nych, jak i otwar­cie sprze­ci­wia­ją­cych się rzą­dom Impe­rium. Boga­tych w surowce natu­ralne i takich, które nie miały do zaofe­ro­wa­nia niczego prócz prze­brzmia­łej chwały. Zostały zbom­bar­do­wane, zaga­zo­wane i zalane. Obró­cono prze­ciwko nim wła­sne żywioły i wła­sną geo­lo­gię. Na Nacro­nisie roz­pę­tano burze szla­mowe. Machiny tek­to­niczne roz­trza­skały sko­rupę pla­netarną Sen­th­ro­dysu.

Impe­rium usi­ło­wało znisz­czyć je wszyst­kie. Nie po to, by ode­brać Nowej Repu­blice cenne tery­to­ria. Nie po to, by stłu­mić powsta­nia. Nie w ramach prze­my­śla­nego planu rato­wa­nia Impe­rium. Ow­szem, pozo­stali przy życiu admi­ra­ło­wie zarze­kali się, że przy­świe­cają im wszyst­kie te cele, ale żaden nie wyda­wał się w pełni prze­ko­nu­jący. Moż­liwe, że Ope­ra­cja Popiół została prze­pro­wa­dzona w ramach źle poję­tego poczu­cia obo­wiązku, ale tak naprawdę zasi­lała ją wście­kłość i było oczy­wi­ste – nawet bar­dziej niż oczy­wi­ste – że nie osią­gnie zgoła niczego, by spo­wol­nić roz­pad Impe­rium.

Ope­ra­cja Popiół oka­zała się punk­tem zwrot­nym. Lojalni żoł­nie­rze, któ­rzy daw­niej na żąda­nie Impe­ra­tora mor­do­wali całe popu­la­cje pla­net, stali się świad­kami śmierci miliar­dów, nie­mniej śmierci nie­za­pew­nia­ją­cej żad­nej stra­te­gicz­nej prze­wagi. Zro­zu­mieli, że moralna tkanka Impe­rium ule­gła znisz­cze­niu. Boha­te­ro­wie Impe­rium, nie­bę­dący w sta­nie pogo­dzić się z bez­sen­sowną rze­zią, zwró­cili się prze­ciwko przy­wód­com. Naboo, pla­neta, z któ­rej pocho­dził sam Impe­ra­tor, została oca­lona przed ludo­bój­stwem przy pomocy eli­tar­nej jed­nostki sztur­mo­wej impe­rial­nych koman­do­sów. Część impe­rial­nych doszła do wnio­sku, że co innego stać na stra­co­nej pozy­cji, a co innego wal­czyć o prze­graną sprawę za wszelką cenę.

Wtedy doszło do dru­giej fali dezer­cji i zmiany frontu.

Co ozna­czało, że każdy, kto pozo­stał wierny Impe­rium, pod­jął świa­domą decy­zję, by tę cenę zigno­ro­wać. By zigno­ro­wać to, że walka o zacho­wa­nie Impe­rium jest ska­zana na klę­skę. By wal­czyć bez względu na kon­se­kwen­cje.

Każ­dego dnia po Ope­ra­cji Popiół bez­sen­sow­ność znisz­cze­nia sta­wała się coraz wyraź­niej­sza. Ci, któ­rzy pozo­stali przy Impe­rium, każ­dego dnia na nowo byli pod­da­wani pró­bie. Gdyby ktoś ją spy­tał, Quell powie­dzia­łaby, że męż­czyźni i kobiety opusz­cza­jący pokład trans­por­towca GR-75 zbyt wiele razy jej nie prze­szli, by zasłu­gi­wać na sym­pa­tię czy drugą szansę. A ci, któ­rzy przy­będą następ­nego dnia, będą jesz­cze gorsi.

Z zamy­śle­nia wyrwał ją ostry, nie­znany głos.

– Ktoś wpadł ci w oko?

W jej stronę zmie­rzał męż­czy­zna w zno­szo­nej kurtce. Prze­szy­wał wzro­kiem oddzie­la­jącą ich trawę, jakby się bał, że mógłby nadep­nąć na minę albo kawa­łek szkła. Miał przy­pró­szone siwi­zną, przy­po­mi­na­jące dru­ciki czarne włosy, brą­zową skórę o odcień ciem­niej­szą niż śniada skóra Quell, a jego szaty skry­wały żyla­ste ciało. Można by pomy­lić go z czło­wie­kiem, gdyby nie para wyra­sta­ją­cych z głowy czuł­ków przy­po­mi­na­ją­cych dżdżow­nice. Roz­po­znała rasę: Balo­sa­ria­nin.

– Nie­spe­cjal­nie – burk­nęła. Spo­tkała go po raz pierw­szy – nie widziała, by przy­był obec­nym trans­por­tem, ale też nie stała z nim wcze­śniej w kolejce po racje żyw­no­ściowe. Nie miał na sobie mun­duru, ale z pew­no­ścią nie był zbie­giem. Dodała: – Nie ma zakazu sta­nia po tej stro­nie ogro­dze­nia.

– Stój, gdzie masz ochotę – odparł. Zatrzy­mał się w odle­gło­ści trzech kro­ków i zer­k­nął w kie­runku trans­por­towca. Nowo przy­byli masze­ro­wali przed sie­bie. Każdy zamie­niał kilka słów ze straż­ni­kiem, a następ­nie uda­wał się do punktu kon­tro­l­nego.

– To na kogo tak cze­kasz? Nie ma dnia, żebyś się tu nie zja­wiła. Na przy­ja­ciół? Kochanka? Na ratu­nek?

– Prze­cież nikt nas tu nie trzyma, prawda? Po co mia­ła­bym cze­kać na ratu­nek?

Nie do końca mówiła prawdę. Quell była cie­kawa, jak nie­zna­jomy zare­aguje na jej słowa. Ofi­cjal­nie miesz­kańcy Skru­chy Zdrajcy mogli opu­ścić pla­cówkę w każ­dej chwili. Jed­nak odlot gwa­ran­to­wał gniew Nowej Repu­bliki, a kto wie­dział, jak długo rebe­liancki rząd cho­wał urazy? Każ­dego, kto nie stał w kolejce po uła­ska­wie­nie, cze­kała nie­pewna przy­szłość.

Męż­czy­zna jedy­nie wzru­szył ramio­nami.

– Cie­szę się, że tak uwa­żasz. Nie każdy podziela twoje zda­nie. – Obni­żył głos. – Odpo­wiesz? Na kogo cze­kasz?

Quell wyczuła, że męż­czy­zna czuje się upo­waż­niony do tego, by usły­szeć jej słowa. Był wysoko posta­wiony albo chciał wywrzeć takie wra­że­nie. Nie spoj­rzała na niego, ale odpo­wiedź poja­wiła się sama, gdy powio­dła wzro­kiem ku zbie­gom.

– Widzisz tam­tego faceta z bli­znami? – Unio­sła poje­dyn­czy palec – jakby nie chciała mar­no­wać ener­gii na roz­mów-cę – i wska­zała potęż­nego męż­czy­znę w skó­rza­nej kurtce. Od jego szyi po płatki uszu bie­gły nie­re­gu­larne czer­wone linie.

– Widzę – potwier­dził Balo­sa­ria­nin, choć skon­cen­tro­wał się cał­ko­wi­cie na Quell.

– Widzia­łam już takie bli­zny. Augmen­ta­cje chi­rur­giczne. Strze­lam, że był kan­dy­da­tem na członka jed­nego z eli­tar­nych oddzia­łów sztur­mow­ców, moż­liwe, że sztur­mow­ców śmierci, ale jego ciało odrzu­ciło wsz­czepy.

– Nawet jeśli, sto­sowna infor­ma­cja pew­nie figu­ruje w jego aktach. Dla­czego go obser­wu­jesz?

Quell obró­ciła się na pię­cie, by sta­nąć twa­rzą do roz­mówcy. Nie pod­no­siła głosu, chciała utrzy­mać gniew w ryzach. Jeśli był przed­sta­wi­cie­lem Nowej Repu­bliki, potrze­bo­wała go.

– Osoba o takiej, a nie innej prze­szło­ści, która tak długo pozo­sta­wała po stro­nie Impe­rium. Uwa­żasz, że jest godna uwagi Repu­bliki? Uwa­żasz, że powinna poru­szać się swo­bod­nie po tere­nie pla­cówki?

Balo­sa­ria­nin skrzy­wił się, ale po chwili, gdy dotarło do niego zna­cze­nie jej słów, gry­mas prze­szedł w uśmiech.

– Zatem o nas dbasz? Miło z two­jej strony, ale to my wygra­li­śmy wojnę, pora­dzimy sobie z ochroną pla­cówki. – Wycią­gnął ku niej dłoń. – Caern Adan. Wywiad Soju… wróć. Wywiad Nowej Repu­bliki.

Quell uści­snęła dłoń męż­czy­zny. Odkąd przy­była do pla­cówki, nie miała oka­zji roz­ma­wiać ze szpie­giem Nowej Repu­bliki. Gdyby nale­żał do Wywiadu Impe­rial­nego, pew­nie byłaby prze­ra­żona, ale panika wyda­wała się przed­wcze­sna.

Uścisk męż­czy­zny był słaby, póki to ona nie ści­snęła moc­niej jego dłoni. Odwza­jem­nił gest.

– Yrica Quell – przy­wi­tała się. – Była porucz­nik, Dwie­ście Czwarty Pułk Impe­rial­nych Myśliw­ców. Zdana na twoją łaskę.

– Dwie­ście Czwarty nie zasły­nął ze względu na łaskę, nie­praw­daż? – Wyglą­dał, jakby miał się uśmiech­nąć. Nie­do­cze­ka­nie. – Skrzy­dło Cie­nia. Tak o sobie mówi­li­ście. Impo­nu­jąca nazwa, pra­wie tak impo­nu­jąca jak „Gwiazda Śmierci”. Przed Endo­rem byli­ście nie­mal wszę­dzie. Bitwa o Black­tar Cyst. Bom­bar­do­wa­nie Men­nar-Daye. Mor­do­wa­li­ście rebe­lian­tów i osła­nia­li­ście trasy nad­prze­strzenne. A może bra­łaś udział w bitwie o Mim­ban?

Wystrze­lił salwą nazw, ale Quell się nie skrzy­wiła. Był przy­go­to­wany i od razu prze­szedł do fron­tal­nego ataku.

– Nie byłam wtedy na służ­bie – odparła.

– Szkoda. – Uśmiech­nął się. – Chęt­nie usły­szał­bym tę histo­rię. Nie­któ­rzy moi kole­dzy w ogóle nie odno­to­wali waszego ist­nie­nia aż do… cóż, aż do Nacro­nisa… ale oboje wiemy, że lata­cie spek­ta­ku­lar­nie od wielu lat. Gdyby wielki gene­rał Loring bar­dziej was doce­niał, gdyby Vader poświę­cił wię­cej uwagi Impe­rial­nemu Kor­pu­sowi Myśliw­ców, pew­nie sami zna­leź­li­by­ście się nad Endo­rem. Moż­liwe, że ura­to­wa­li­by­ście życie bied­nemu Impe­ra­to­rowi.

– Moż­liwe.

Adan cze­kał na wię­cej. Jego uśmiech zma­lał, ale nie znik­nął. Wresz­cie zaczął mówić dalej.

– No, ale to już prze­szłość. Od początku Ope­ra­cji Popiół Skrzy­dło Cie­nia poja­wia się coraz czę­ściej. Dzie­więć obser­wa­cji w nieco ponad dwa tygo­dnie. Nisz­cze­nie kon­wo­jów, bom­bar­do­wa­nie pla­có­wek… nawet znisz­cze­nie jed­nego z naszych krą­żow­ni­ków.

Kolejny cios, tym razem bar­dziej świa­domy i cel­niej­szy. Nie­wy­klu­czone, że kła­mał w kwe­stii udziału Skrzy­dła Cie­nia, ale było to moż­liwe, a nawet praw­do­po­dobne. Nie skrzy­wiła się jed­nak, choć czuła, że jej rany odzy­wają się w rytm tętna.

– Dzie­więć obser­wa­cji w dwa tygo­dnie – powtó­rzyła Quell. – A od Nacro­nisa minął już mie­siąc.

Adan przy­tak­nął obce­sowo i powiódł wzro­kiem po ziemi, jakby szu­kał miej­sca, gdzie mógłby spo­cząć. Prze­niósł cię­żar ciała z nogi na nogę.

– I dla­tego tu jestem. Dzie­siątki spo­śród naj­lep­szych asów Impe­rium mia­łyby roz­pły­nąć się w powie­trzu w takim momen­cie? Prze­cież nie prze­cze­kują w bazie w ocze­ki­wa­niu na roz­kazy. Nie, dzia­łają w ukry­ciu.

Nie patrzyła na zbie­gów, na­dal opusz­cza­ją­cych pokład trans­por­towca. Nie spoj­rzała nawet w oczy Ada­nowi. Sku­piła uwagę na sło­wach, które mię­dliła na wszyst­kie spo­soby.

– Masz jakąś teo­rię? – spy­tała.

– Mam plan – odparł. – Powo­łuję grupę zada­niową, by przyj­rzeć się sytu­acji. Szu­kam eks­per­tów, któ­rzy będą potra­fili prze­ana­li­zo­wać dane i prze­wi­dzieć kolejny krok wroga. Moż­liwe, że przyj­dzie im dzia­łać w polu.

Sku­piła się na pierw­szej czę­ści wypo­wie­dzi. „Powo­łuję grupę zada­niową”.

Opór ustą­pił jak ręką odjął. Odpo­wie­działa po chwili waha­nia:

– Mia­łam nadzieję, że przy­dzielą mnie do sił zbroj­nych. Że znów będę mogła latać.

Na twa­rzy Adana znów poja­wił się uśmiech.

– Nie wąt­pię, ale widzie­li­śmy twoje akta oso­bowe. Pilotka ze Skrzy­dła Cie­nia, która nie zdo­łała oca­lić Nacro­nisa? Brak poświad­cze­nia bez­pie­czeń­stwa na wyso­kim pozio­mie, brak dostępu do infor­ma­cji taj­nych, brak wie­dzy eks­perc­kiej – za to byłaś dobra w strze­la­niu do rebe­lian­tów. Wąt­pię, żebyś była wysoko na czy­jej­kol­wiek liście wer­bun­ko­wej.

„Dołącz do Wywiadu Nowej Repu­bliki – usły­szała Quell, choć słowa te nie padły. – Siedź przy biurku i pomóż nam zapo­lo­wać na two­ich kom­pa­nów. Kto wie, może kie­dyś zasłu­żysz na uła­ska­wie­nie”.

Na głos zaś Adan powie­dział:

– Zasta­nów się. Jeśli uznam, że się nam przy­dasz, znajdę cię. Ocze­kuję, że będziesz potra­fiła udzie­lić odpo­wie­dzi.

Yrica Quell cze­kała mie­siąc, by udo­wod­nić swoją war­tość. By poka­zać, że nie bez powodu opu­ściła Dwie­ście Czwarty Pułk Impe­rial­nych Myśliw­ców. Poka­zać, że ma do zaofe­ro­wa­nia Nowej Repu­blice umie­jęt­no­ści, któ­rych tej bra­kuje. Że impe­rialny rygor i dys­cy­plina to war­to­ści mogące popra­wić jakość repu­bli­kań­skich kor­pu­sów myśliw­skich.

Miała nadzieję, że zasią­dzie za ste­rami pod sam koniec wojny. Cze­kała, aż wresz­cie będzie mogła zacho­wać się przy­zwo­icie. Pra­gnęła tego od dłuż­szego czasu.

Nie była pewna, czy Caern Adan naprawdę pro­po­no­wał jej to, co wyczy­tała mię­dzy sło­wami. Zresztą nie wie­działa, czy na to zasłu­gi­wała.

Nocą w Skru­sze Zdrajcy pano­wał ziąb. Deli­katny, może lekko szczy­piący chło­dek dnia ustę­po­wał wichu­rom, które szar­pały pon­czo Quell na wyso­ko­ści bio­der i zmu­siły ją, by trzy­mała kra­wędź kap­tura zdrową ręką. Masze­ro­wała pod wiatr mię­dzy kwa­te­rami z kon­te­ne­rów, mija­jąc zwi­sa­jące kable elek­tryczne, aż wresz­cie schro­niła się w bun­krze wyko­pa­nym w stoku niskiego wzgó­rza.

Ryk wia­tru ucichł, ustę­pu­jąc śmie­chom i roz­mo­wom. Gdy jej oczy przy­zwy­cza­iły się do bla­dego świa­tła, Quell zoba­czyła dwa tuziny osób, które roz­sia­dły się na skrzy­niach i na kle­pi­sku. Zgro­ma­dzeni grali w karty i kości; wymie­niali się opo­wie­ściami i poka­zy­wali sobie dawne bli­zny. Powinni raczyć się trun­kami, ale w Skru­sze Zdrajcy nie było niczego, co zasłu­gi­wa­łoby na to miano. (Ci, któ­rzy upodo­bali sobie ostrzej­szą kon­tra­bandę, taką jak ryll czy igiełki śmierci, mieli łatwiej, ale nikt nie chciał wychy­lać głowy tam, gdzie aku­rat się­gał wzrok Nowej Repu­bliki).

Quell zawi­tała w Kró­li­karni, by uzy­skać infor­ma­cje. Nie miała przy­ja­ciół w Skru­sze Zdrajcy – jasne, zda­rzały się prze­lotne zna­jo­mo­ści, a pew­nemu star­szemu męż­czyź­nie odstę­po­wała część racji żyw­no­ścio­wych – ale star­szeń­stwo dawało pewne przy­wi­leje. W pla­cówce tkwiła już dłu­żej niż więk­szość. Wie­działa, któ­rzy straż­nicy przy­my­kali oko, a któ­rzy wyszu­ki­wali sobie ofiary. Wie­działa, gdzie kupić dodat­kową rację żyw­no­ściową i kto utrzy­my­wał, że może wysłać wia­do­mość poza pla­cówkę. Wymie­niała plotki za plotki, a teraz szu­kała ludzi mogą­cych powie­dzieć jej coś o Caer­nie Ada­nie.

Podą­żyła kory­ta­rzem w głąb bun­kra. Minęła mło­dego kon­sul­tanta logi­styki, zarzą­dza­ją­cego listami impe­rial­nych ofiar wojen­nych. Ski­nęła głową inży­nie­rowi, który pomógł jej zre­pe­ro­wać szwan­ku­jący grzej­nik, lecz męż­czy­zna całą uwagę sku­piał na dia­gra­mie roz­ry­so­wa­nym na posadzce. Nie spo­tkała żad­nego z poszu­ki­wa­nych przez sie­bie sta­łych bywal­ców i już miała wyjść, gdy ujrzała tam­tego sztur­mowca.

Bli­zny na szyi po augmen­ta­cjach chi­rur­gicz­nych zda­wały się jarzyć w migo­czą­cym elek­trycz­nym świe­tle. Bawił się hydro­klu­czem, jakby ten był bro­nią. Jeśli nale­żał do osób, które chciały dołą­czyć do sztur­mow­ców śmierci, nie­wy­klu­czone, że zda­rzało mu się posłu­żyć takim narzę­dziem w cha­rak­te­rze pałki.

Quell nie była z natury wojow­niczką. W Aka­de­mii ni­gdy nie wda­wała się w bez­sen­sowne bójki, a jako nasto­latka tylko raz wal­czyła na pię­ści. Ow­szem, słu­żyła w siłach zbroj­nych, ale przede wszyst­kim była pilotką – strze­la­nie nie znaj­do­wało się wysoko na jej liście obo­wiąz­ków. Mimo to pode­szła do męż­czy­zny bez stra­chu w oczach. „Dla­czego w końcu posta­no­wi­łeś się ulot­nić?” – zamie­rzała spy­tać.

A gdyby udzie­lił nie­wła­ści­wej odpo­wie­dzi? Gdyby strze­lił ją z pią­chy? Cóż, od rana czuła się bez­radna i sfru­stro­wana, może bitka dobrze jej zrobi.

Nie zdą­żyła powie­dzieć ani słowa.

Naj­pierw poczuła drże­nie. Zie­mia pod jej sto­pami ustą­piła i Quell naja­dła się pyłu, nim usły­szała sam grzmot. Nastę­pu­jące potem krzyki były dziw­nie stłu­mione – uświa­do­miła sobie, że stra­ciła słuch. I ośle­pła, ale to znowu sprawka pyłu – w powie­trzu uno­siły się jasne chmury, które draż­niły jej noz­drza i roz­pra­szały blade świa­tło.

„Dosta­łam” – pomy­ślała w pierw­szym odru­chu, ale wie­działa, że nie ma racji. Nic jej się nie stało. Co do reszty Kró­li­karni, nie była już pewna.

Gdy, poty­ka­jąc się, ruszyła przed sie­bie, część jej mózgu ze spo­ko­jem odtwo­rzyła bieg zda­rzeń. Doszło do wybu­chu ładunku – małego, moż­liwe, że był to domo­wej roboty gra­nat pla­zmowy. Ktoś wrzu­cił go do sąsied­niego pomiesz­cze­nia albo wszedł z nim do środka i uru­cho­mił deto­na­tor. Ktoś taki jak jeden z dezer­te­rów przy­by­łych na pokła­dzie trans­por­towca GR-75, zde­ter­mi­no­wany, by przy­kład­nie uka­rać zdraj­ców Impe­rium. Bez trudu zre­kon­stru­owała tę histo­rię, bo roze­grała się już dwu­krot­nie. Tym razem zna­la­zła się naj­bli­żej miej­sca eks­plo­zji.

Wdep­nęła stopą w coś mięk­kiego – dłoń pokrytą krwią i kawał­kami skó­rza­nego mate­riału. Wyrwała się do przodu i z ulgą stwier­dziła, że koń­czyna na­dal była przy­twier­dzona do ciała. Ciała sztur­mowca. Kan­dy­data na sztur­mowca śmierci. Kuc­nęła tuż obok i objęła męż­czy­znę zdrową ręką, by mógł się o nią oprzeć i sta­nąć na nogi.

„Był gno­jem” – upo­mniała samą sie­bie, gdy zmie­rzali ku wyj­ściu. Z dru­giej strony, doty­czyło to każ­dego miesz­kańca Skru­chy Zdrajcy.

Brnęli do przodu krok po kroku, kasz­ląc pyłem. Kie­ro­wali się stłu­mio­nymi krzy­kami. Z bie­giem czasu Quell poczuła, że cię­żar sztur­mowca już jej nie doskwiera i uświa­do­miła sobie, że widocz­nie w któ­rejś chwili prze­jął go kto inny. Już nie­mal odzy­skała słuch. Ktoś – moż­liwe, że ta sama osoba, która pomo­gła sztur­mow­cowi – zapy­tał ją o obra­że­nia. Wyka­słała coś w odpo­wie­dzi i opu­ściła Kró­li­kar­nię, uda­jąc się w stronę sztucz­nych świa­teł mia­steczka.

Nikt jej nie zatrzy­mał, gdy prze­bi­jała się przez kor­don impe­rial­nych gapiów i ner­wo­wych straż­ni­ków Nowej Repu­bliki. Nikomu nie zale­żało. Przez chwilę chciała się cof­nąć i wró­cić do środka, ale krę­ciło się jej w gło­wie, była na wpół głu­cha i wraz z powie­trzem wydy­chała pył. Tylko by prze­szka­dzała ratow­ni­kom.

Jed­nak gdy tak kasz­lała i pluła, uświa­do­miła sobie, że zdo­była odpo­wiedź, po którą przy­szła.

Nie miała pew­no­ści, czy Caern Adan pozwoli jej zasiąść za ste­rami i pozwoli jej udo­wod­nić, ile zna­czy. Czy pozwoli jej zacho­wać się przy­zwo­icie. Jed­nak eks­plo­zja przy­po­mniała jej, że to wszystko było zbęd­nym luk­su­sem.

Musiała za wszelką cenę wydo­stać się ze Skru­chy Zdrajcy. Była gotowa wyko­rzy­stać każdą szansę.

III

Caern Adan roz­cią­gnął gumkę mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym, puścił ją i patrzył, jak leci przez pomiesz­cze­nie gospo­dar­cze, które ucho­dziło za jego biuro. Odkształ­ciła się w trak­cie lotu i chy­biła IT-O o dzie­sięć cen­ty­me­trów. Prze­le­ciała przez sto­żek lazu­ro­wych czą­ste­czek emi­to­wa­nych przez holo­pro­jek­tor dro­ida. Huma­no­idalna postać znaj­du­jąca się pośrodku obrazu roz­pik­se­li­zo­wała się, zami­go­tała i znik­nęła.

– Jesteś roz­draż­niony – stwier­dził droid, co w niczym nie pomo­gło.

– Pró­buję uzy­skać od cie­bie infor­ma­cje, na pod­sta­wie któ­rych mogli­by­śmy pod­jąć dzia­ła­nia – odparł Caern.

– Uży­teczne infor­ma­cje wywia­dow­cze to twój rewir.

IT-O ure­gu­lo­wał holo­pro­jek­tor – dostał go w pre­zen­cie od Caerna przed wie­loma mie­sią­cami – i postać znów nabrała kształ­tów. Tym razem była znacz­nie więk­sza. Yrica Quell bez życia wpa­try­wała się w dal prze­krwio­nymi oczyma osa­dzo­nymi w mło­dej, pozba­wio­nej zmarsz­czek twa­rzy. Miała w sobie pewną kru­chość – i nie cho­dziło wyłącz­nie o zadra­pa­nia i dra­śnię­cia na war­gach i czole; przy­po­mi­nała szklane ostrze, które albo miało kogoś ugo­dzić, albo samo się roz­paść. Impe­rialna aro­gan­cja zdu­szona w zarodku, poskro­miona.

Caern przyj­rzał się uważ­nie wize­run­kowi i wes­tchnął.

– Pew­nie masz rację – odparł. – Kła­mie. Ale w któ­rej kwe­stii? Albo… – Mach­nął dło­nią, by uci­szyć dro­ida – Ujmę to ina­czej: w któ­rej kwe­stii mówi prawdę?

IT-O uno­sił się niczym zabaw­kowa łódź na wol­nym nur­cie.

– Prze­żyła traumę – zauwa­żył.

Caern musiał się powstrzy­mać, by nie wypa­lić: „Jak my wszy­scy”.

– Fizyczną, rzecz jasna – pod­kre­ślił droid – ale na­dal ma kło­pot z prze­two­rze­niem nie­daw­nych zda­rzeń. Czuje się odizo­lo­wana. Jest jed­no­cze­śnie nad­mier­nie czujna i nie potrafi sku­pić myśli.

– Zbyt ogól­ni­kowe – skwi­to­wał Caern. – Zasta­na­wia­łeś się kie­dyś nad wró­że­niem z fusów?

– Budo­wa­nie więzi trwa. A bez niej nie­wiele pomogę pacjentce. Albo tobie.

Roz­ma­wiali o tym wiele razy. Caern nie miał ochoty na powtórkę.

– Jej prze­szłość nie budzi zastrze­żeń. A przy­naj­mniej niczego nie zna­leź­li­śmy. Nie zdo­ła­li­śmy potwier­dzić wszyst­kich szcze­gó­łów jej kariery, ale ponad wszelką wąt­pli­wość latała w Skrzy­dle Cie­nia. – Wstał i się­gnął dło­nią do panelu kon­tro­l­nego drzwi. – Mamy jakiś powód, by przy­pusz­czać, że jest szpie­giem? Czy to moż­liwe, że jej opo­wieść o dezer­cji jest zmy­ślona?

– Jeśli jest szpie­giem, nie jest szcze­gól­nie dobra w te klocki, bio­rąc pod uwagę to, że już trak­tu­jemy ją podejrz­li­wie.

– Może Impe­rium skoń­czyli się kom­pe­tentni szpie­dzy. – Caern wci­snął panel i wyszedł na kory­tarz. – Chodź. Musimy się prze­wie­trzyć.

Spa­ce­ro­wali kory­ta­rzami bun­kra. Minęli zaim­pro­wi­zo­wane sta­cje prze­twa­rza­nia danych i sys­temy łącz­no­ści. Jeden z woj­sko­wych wywia­dow­ców wymam­ro­tał coś do Caerna na powi­ta­nie, a Caern odpo­wie­dział. Kilku ofi­ce­rów spoj­rzało wil­kiem na IT-O, inni go igno­ro­wali. Impe­rialny droid prze­słu­chu­jący nie cie­szył się naj­lep­szą repu­ta­cją.

Na zewnątrz Caern narzu­cił na ramiona płaszcz. Dobie­gło go odle­głe brzę­cze­nie – coś jakby dźwięk maszyny prze­ci­na­ją­cej skałę. Scho­wał czułki do wnę­trza czaszki, by zmniej­szyć draż­niące uczu­cie. Wyglą­dało na to, że dźwięk docho­dził ze znaj­du­ją­cej się za wzgó­rzem ogro­dzo­nej czę­ści pla­cówki. Gestem przy­wo­łał IT-O. Szedł po ziemi i tra­wie, aż wresz­cie ujrzał ruiny bun­kra, w któ­rym nastą­piła eks­plo­zja. Tuzin pra­cow­ni­ków pla­cówki zebrał się przed wej­ściem. Krzą­ta­jąc się w świe­tle póź­nego ranka, ratow­nicy usu­wali z wnę­trza budynku sprzęt, skały i ciała.

– Wiesz, co to jest? – rzu­cił w stronę IT-O, wska­zu­jąc na gruz.

– Coś sym­bo­licz­nego, co wzmocni twój argu­ment na rzecz… cze­goś?

Caern par­sk­nął. Przy­ło­żył rękaw do gór­nej wargi. Od tego chłodu aż cie­kło mu z nosa.

– To nie­do­pa­trze­nie wywiadu. Ow­szem, jest sym­bo­liczne. Sytu­acja była do prze­wi­dze­nia – i do unik­nię­cia. To już czwarta eks­plo­zja.

– Tu jeste­śmy zgodni – odparł IT-O. – Można było tego unik­nąć

– Ale nikt inny tego nie dostrzega. Pla­cówka pełna jest tre­pów i asów prze­stwo­rzy, dla któ­rych bez­pie­czeń­stwo spro­wa­dza się do „strze­lać do każ­dego, kto znaj­dzie tajną bazę”. Jed­nak nasze bazy już nie są tajne, a pro­ble­mów jest tyle, że wszyst­kich nie wystrze­lamy.

W rze­czy­wi­sto­ści było jesz­cze gorzej. Bra­ko­wało przy­wód­ców. Nowa Repu­blika sta­no­wiła orga­ni­za­cję mili­tarną – nie­ważne, co na ten temat sądziła kanc­lerz Mothma. Głę­bo­kie korze­nie nowego ustroju się­gały Soju­szu Rebe­lian­tów, dla któ­rego każdy pro­blem miał roz­wią­za­nie woj­skowe. Caern nie musiał powta­rzać tej myśli IT-O. Zamiast tego powie­dział:

– Albo wywiad pozbiera do kupy Nową Repu­blikę, albo ta się roz­pad­nie. Do wier­chuszki to nie dociera. Nikogo to nie obcho­dzi. Nie­ważne, ile jesz­cze pod­łożą ładun­ków.

– W rzą­dzie są i tacy, któ­rych obcho­dzą ofiary. Prze­cież wiesz.

– Ofiary? Może. Ale już nie to, kto lub co je zabija.

– Mowa o rzą­dzie, który led­wie sta­nął na nogi – stwier­dził IT-O. – Trudno mówić o jakiejś filo­zo­fii czy poli­tyce bez­pie­czeń­stwa. Jest na to za wcze­śnie.

– Może – powtó­rzył Caern. Spoj­rzał na dro­ida. Zasta­na­wiał się (co zda­rzało się dość czę­sto), czy IT-O nim mani­pu­luje, pro­wa­dząc go ku wnio­skom, do któ­rych nie doszedłby na wła­sną rękę. Jed­nak szkar­łatny foto­re­cep­tor dro­ida nie przy­bli­żył go do prawdy. – Tak czy ina­czej, Wywia­dowi Nowej Repu­bliki bra­kuje per­so­nelu i fun­du­szy. Jed­nak gdyby ktoś dla odmiany osią­gnął jakiś suk­ces…

– Uwa­żasz, że misja wywia­dow­cza pole­ga­jąca na znisz­cze­niu Dwie­ście Czwar­tego Pułku Impe­rial­nych Myśliw­ców prze­ko­na­łaby wła­dze Nowej Repu­bliki do zmiany prio­ry­te­tów.

– A nie powinna? – Caern zwró­cił się w stronę gruzu i pyłu. – Skrzy­dło Cie­nia było cier­niem w oku rebe­lian­tów jesz­cze przed bitwą o Endor, ale wtedy bar­dziej bali­śmy się kolej­nej sta­cji bojo­wej pokroju Gwiazdy Śmierci niż impe­rial­nych pilo­tów myśliw­ców. Teraz jed­nak ude­rzają w nas tak, by zabo­lało. Stra­ci­li­śmy całe załogi „Łowcy” i „Kal­pany”. Jestem pewien, że Dwie­ście Czwarty brał udział w ataku na Beau­chen. Nawet nie licząc ludo­bój­stwa w ramach Ope­ra­cji Popiół i tak pono­szą winę za śmierć tysięcy osób. – Mach­nął dło­nią w kie­runku znisz­czo­nego bun­kra. – Tak obec­nie wygląda Impe­rium: mniej super­broni nisz­czą­cych pla­nety, wię­cej fana­ty­ków z pianą na ustach.

– A anty­ter­ro­ryzm to jedno z zadań wywiadu – skwi­to­wał droid.

– A żebyś wie­dział! – Caern zło­żył dło­nie. – Gdyby zespół wywia­dow­czy zdo­łał zneu­tra­li­zo­wać Skrzy­dło Cie­nia, dowio­dłoby to wszyst­kiego, o czym mówię. I ist­nie­nia zagro­że­nia, i koniecz­no­ści jego zaże­gna­nia.

– A gdy Nowa Repu­blika już się zgo­dzi, że impe­rialne grupy roz­ła­mowe naj­sku­tecz­niej neu­tra­li­zo­wać za pomocą wywiadu, myślisz, że odkręcą kurek z pie­niędzmi i prze­zna­czą ogromne środki finan­sowe na grupę zada­niową, która zneu­tra­li­zo­wała Skrzy­dło Cie­nia? I przy­znają pre­mię jej dowódcy?

Caern wzru­szył ramio­nami.

– Czemu nie? Zyska­li­by­śmy na tym wszy­scy.

Repul­sory kuli­stego kor­pusu dro­ida zapisz­czały, gdy IT-O wyprze­dził Caerna i skie­ro­wał się metr w dół zbo­cza w kie­runku stert gruzu.

– Naprawdę cho­dzi ci o wyeli­mi­no­wa­nie wroga Nowej Repu­bliki? A może chcesz popra­wić wła­sne noto­wa­nia, korzy­sta­jąc z nie­sta­bil­nej sytu­acji poli­tycz­nej?

– A może chcę jed­nego i dru­giego? – Caern nie potra­fił dłu­żej tłu­mić iry­ta­cji. Chciał powtó­rzyć: „Zyska­li­by­śmy na tym wszy­scy”. Naprawdę tak uwa­żał: zagro­że­nie zwią­zane z ist­nie­niem Skrzy­dła Cie­nia było nama­calne i trwałe. Gdyby wyeli­mi­no­wa­nie wroga dopro­wa­dziło do dofi­nan­so­wa­nia wywiadu, a jed­no­cze­śnie wynio­słoby go na szczyty, poskut­ko­wa­łoby to mniej­szą liczbą eks­plo­zji i mniej­szą liczbą akcji takich jak Ope­ra­cja Popiół. Kie­ro­wa­nie rzą­dem i ochrona popu­la­cji to nie to samo, co prze­pro­wa­dze­nie zama­chu na Impe­ra­tora. Im szyb­ciej Nowa Repu­blika zda sobie z tego sprawę, tym lepiej.

Zmu­sił się, by ode­tchnąć i zebrać myśli.

– Wła­ściwe pyta­nie brzmi: czy osobą, któ­rej potrze­buję, jest Yrica Quell?

Droid nie poru­szył się. Caern poznał, że IT-O pogrą­żył się w głę­bo­kiej kon­cen­tra­cji – roz­waża dzie­siątki sce­na­riu­szy i wer­tuje nie­zli­czone publi­ka­cje medyczne w poszu­ki­wa­niu odpo­wie­dzi. Cisza uspo­ko­iła Caerna. Jasne, że IT-O grał mu na ner­wach, ale jego zapał do pracy – do pozna­wa­nia fak­tów i podej­mo­wa­nia moż­li­wie naj­lep­szej decy­zji, nie­ważne, ile się przy tym spie­rali – był na swój spo­sób krze­piący.

– Nie – odparł wresz­cie. – Nie sądzę.

Caern wyraź­nie się skrzy­wił. Nadzieja znów ustą­piła miej­sca fru­stra­cji. Powiódł wzro­kiem ku kolum­nie dymu, uno­szą­cego się nie­re­gu­lar­nie znad miej­sca zama­chu. Wie­dział, że tam była – widziano ją, jak kogoś wyciąga spod gru­zów. Wyobra­ził sobie, że została ranna, a jej kru­che ciało pokryte jest pyłem i krwią.

Była kłamcą. Kimś, kto popeł­nił nie wia­domo jakie prze­stęp­stwa, gdy słu­żył w Dwie­ście Czwar­tym. Kobietą, która widziała na wła­sne oczy, jak Impe­rium popada w ruinę, a teraz twier­dzi, że gry­zie ją sumie­nie. Caern dobrze znał takich jak ona. Nie potra­fił im wyba­czyć, a oni prę­dzej czy póź­niej uka­zy­wali praw­dziwe obli­cze.

Ale mógł sobie z nimi pora­dzić.

Potrze­bo­wał jej. Nie­ważne, co na ten temat sądził IT-O.

– Skon­tak­tuj się z naszą przy­ja­ciółką – powie­dział Caern. – Grupa zada­niowa zbiera się jutro.