Star Wars. Wielka Republika. Oko Ciemności - ebook

WPROWADZENIE

Nastały nie­spo­kojne czasy. Minął rok od znisz­cze­nia Latarni Gwiezdny Blask przez nik­czem­nego Mar­chiona Ro i jego bandę okrut­nych Nihi­lów.

Utwo­rzyli oni na Zewnętrz­nych Rubie­żach STREFĘ OKLU­ZJI, zamy­ka­jąc setki świa­tów za swoim Wałem Burzo­wym. Bariera blo­kuje łącz­ność, a statki, które ją prze­kra­czają, giną w próżni lub są nisz­czone przez Nihi­lów.

Repu­blika jest bez­radna wobec tego zło­wro­giego zagro­że­nia, a odważni i mądrzy RYCE­RZE JEDI na­dal oba­wiają się legen­dar­nych bez­i­mien­nych stwo­rzeń Ro, prze­ko­naw­szy się na wła­snej skó­rze, że są bar­dzo realne… i zabój­czo groźne…PROLOG. HETZAL, STREFA OKLUZJI

Pro­log

HET­ZAL, STREFA OKLU­ZJI

Jak wszyst­kie istoty żywe, tak i wielki mistrz Jedi Pra-Tre Veter znał strach.

Był to w końcu natu­ralny, bio­lo­giczny impuls, reak­cja na bodźce zewnętrzne rzą­dząca zacho­wa­niem stwo­rzeń w całej galak­tyce. Strach zapew­niał im ochronę, sta­no­wił sys­tem alar­mowy, ostrze­ga­jący przed zagro­że­niem, sygnał do ucieczki, naka­zu­jący szu­kać bez­piecz­nego miej­sca z dala od dra­pież­ni­ków, mogą­cych wyrzą­dzić im krzywdę.

Ale strach był rów­nież narzę­dziem. Bro­nią, którą posłu­gi­wali się ludzie o złych zamia­rach, instru­men­tem kon­troli. Dawało się go wyko­rzy­stać – cza­sami w spo­sób deli­katny i pre­cy­zyjny, a cza­sem z siłą młota kru­szą­cego kamień. Strach mógł zła­mać nawet naj­sil­niej­sze jed­nostki i dopro­wa­dzić całe popu­la­cje do upadku, zmu­sza­jąc je do pod­po­rząd­ko­wa­nia się cie­mięż­com.

Strach miał moc nisz­cze­nia gwiazd.

Była to jed­nak broń tchó­rzy. Strach dało się poko­nać. Prze­zwy­cię­żyć. Prze­kuć w siłę.

Jako pada­wan i póź­niej, jako rycerz Jedi, Veter nauczył się kon­tro­lo­wać swoje emo­cje, powstrzy­my­wać je, rozu­mieć i wyko­rzy­sty­wać. Nie cho­dziło o to, że prze­stał odczu­wać lub roz­po­zna­wać strach – raczej zro­zu­miał, czym on jest, i nauczył się go od sie­bie odsu­wać. Dla niego, podob­nie jak dla więk­szo­ści Jedi, strach sta­no­wił po pro­stu infor­ma­cję – sys­tem ostrze­gaw­czy, który pozwa­lał mu roz­po­znać zagro­że­nie, a następ­nie odpo­wied­nio zare­ago­wać. Jako wielki mistrz Rady Jedi nie pozwa­lał już, by mącił on jego myśli. Każda jego decy­zja była racjo­nalna i prze­my­ślana.

W ten oto spo­sób Veter, podob­nie jak wielu Jedi przed nim, nauczył się sta­wiać czoła nie­bez­pie­czeń­stwu. Nara­żać się, by chro­nić innych i robić to spo­koj­nie i logicz­nie, będąc pogo­dzo­nym z wła­snym losem.

To zaś spra­wiało, że jego obecna sytu­acja stała się jesz­cze trud­niej­sza.

Nie cho­dziło o to, że prze­szka­dzała mu kom­pletna, czarna jak smoła ciem­ność. Ani ściany czy zimne meta­lowe kraty jego celi. Nie bał się też Nihi­lów, Mar­chiona Ro ani jego słu­gu­sów, śmierci i per­spek­tywy połą­cze­nia z Mocą.

Ale to coś, ta istota cza­jąca się gdzieś tam w mroku daleko poza jego celą… O, to było coś zde­cy­do­wa­nie innego. Coś zdol­nego dosłow­nie pożreć to, kim był, znisz­czyć go do cna. Miało zdol­ność wywo­ły­wa­nia stra­chu, któ­rego nie potra­fił się wyzbyć, który zwi­jał się w jego trze­wiach niczym zimny wąż. Bez­i­mienni mieli być stwo­rze­niami z mitów, potwo­rami z histo­rii opo­wia­da­nych dzie­ciom, aby je wystra­szyć. Ale Veter – podob­nie jak wielu nie­for­tun­nych Jedi przed nim – prze­ko­nał się na wła­snej skó­rze, że te bestie oka­zały się jak naj­bar­dziej realne.

Jeśli uważ­nie się wsłu­chał, mógł usły­szeć, jak to coś spa­ce­ruje gdzieś w odle­głym mroku, czła­pie wzdłuż ścian wła­snej celi – dra­pież­nik w klatce, cze­ka­jący na odpo­wiedni moment, by zaata­ko­wać, by się uwol­nić. Wygło­dzona bestia, która wie, że jej ofiara jest bli­sko.

Veter otwo­rzył oczy, ale nic nie widział. Żad­nego ruchu ani prze­bły­sku świa­tła. Jego jedy­nym uko­je­niem były teraz wspo­mnie­nia. Uwię­ziony tutaj, tak bli­sko tego bez­i­mien­nego stwora, nie mógł oczy­ścić umy­słu, sku­pić się… od ilu dni? Czy minęły już całe tygo­dnie? A może mie­siące? Stra­cił poczu­cie czasu. Ale wciąż pozo­sta­wał Jedi, a to ozna­czało, że nie wszystko jesz­cze stra­cone. Na­dal miał w sobie siłę. Umac­niały go wspo­mnie­nia o jego towa­rzy­szach z zakonu – iskra nadziei, którą w nim wskrze­sili. Nie tylko w nim, ale w całej galak­tyce. Nadziei, którą mogli na nowo roz­bu­dzić.

Nie bał się. Ale znał strach i znaj­dzie spo­sób, by go poko­nać, tak jak zawsze.

Veter się­gnął do nosa, by uci­snąć jego grzbiet… i zawa­hał się, prze­kli­na­jąc w duchu samego sie­bie, gdy jego ramię prze­szył impuls bólu. Lewa ręka mistrza Jedi znik­nęła, zre­du­ko­wana do popie­la­tego kikuta. Ślady dziw­nego zwap­nie­nia bie­gły wzdłuż reszty przed­ra­mie­nia niczym zatrute żyły, odci­na­jąc się mocno od brą­zo­wo­czar­nego ciała. Choć powoli, zwap­nie­nie wciąż się roz­prze­strze­niało, bole­śnie peł­znąc coraz wyżej wraz z każdą upły­wa­jącą godziną. Doznał też innych obra­żeń – Nihi­lo­wie roz­ko­szo­wali się odci­na­niem rogo­wych wypu­stek wień­czą­cych jego głowę, pró­bu­jąc go upo­ko­rzyć, pozba­wia­jąc dzie­dzic­twa jego rasy, Tar­na­bów. Ale Pra-Tre ni­gdy nie odzna­czał się dumą. To tylko zwy­kłe rany, bli­zny, z któ­rymi zdoła żyć dalej; nie zmie­niały tego, kim był. Ale dziwne zwap­nie­nie… to coś innego: jak pierw­sze symp­tomy śmierci, spo­wo­do­wane kon­tak­tem z tam­tym stwo­rze­niem.

Sta­no­wiły wynik jed­nego z eks­pe­ry­men­tów Nihi­lów, prze­pro­wa­dzo­nego w pro­wi­zo­rycz­nym labo­ra­to­rium przez tego sza­lo­nego mło­to­gło­wego, Itho­ria­nina, mam­ro­czą­cego coś bez prze­rwy w swoim wibru­ją­cym ojczy­stym języku w trak­cie całego pro­cesu, komen­tu­ją­cego na bie­żąco, pod­czas gdy jego oprawcy powoli zmniej­szali dystans mię­dzy nim a stwo­rze­niem trzy­ma­nym na naelek­try­zo­wa­nej łań­cu­cho­wej smy­czy po dru­giej stro­nie pomiesz­cze­nia. A przy­naj­mniej tak wyda­wało się Vete­rowi – nie był w sta­nie sku­pić wzroku na stwo­rze, sama jego bli­skość spra­wiała, że wszystko roz­my­wało się pod wpły­wem roz­pa­lo­nych włóczni bólu, wbi­ja­ją­cych się w jego czaszkę. A gdy zaczęło się nim żywić, powoli wysy­sa­jąc z ciała Jedi Moc, jego prze­ra­że­nie uro­sło do nie­wy­obra­żal­nych roz­mia­rów, prze­kra­cza­jąc wszel­kie znane mu gra­nice.

To był moment, w któ­rym Pra-Tre utra­cił nad sobą kon­trolę. Strach zawład­nął nim bez reszty, a resztki roz­sądku wypa­ro­wały. Nie do końca pamię­tał, co wyda­rzyło się póź­niej, ale wie­dział, że został odcią­gnięty, zanim stwór zdą­żył go pochło­nąć. Sły­szał, jak zwie­rzę wyje, szar­piąc naelek­try­zo­waną smycz, pró­bu­jąc go dosię­gnąć, łamiąc wła­sne kości z total­nej despe­ra­cji i głodu, pod­czas gdy on został wtrą­cony z powro­tem do swo­jej celi, pogrą­ża­jąc się w głę­bo­kiej nie­świa­do­mo­ści, jakimś cudem peł­nej jed­nak nie­po­ko­ją­cych wizji.

Kiedy się ock­nął, był zasko­czony, że jesz­cze żyje. Gar­dło miał zdarte od krzyku, a jego lewa dłoń znik­nęła, zre­du­ko­wana do zwap­nia­łego kikuta w miej­scu, w któ­rym kie­dyś znaj­do­wał się nad­gar­stek.

Nie wie­dział, ile czasu minęło od tam­tego dnia – być może godziny, ale rów­nie dobrze mogło to być kilka dni. Tak czy ina­czej, od tam­tego momentu tkwił samot­nie w swo­jej celi. Jej jedyne wypo­sa­że­nie sta­no­wił dzba­nek let­niej wody sto­jący w kącie. Cokol­wiek zro­bił mu ten Itho­ria­nin – Veter zauwa­żył ślady po zastrzy­kach na swoim dru­gim ramie­niu, suge­ru­jące, że gdy był nie­przy­tomny, prze­pro­wa­dzano na nim kolejne eks­pe­ry­menty – wyglą­dało na to, że spo­wol­niło to pro­ces prze­miany w zwap­niałą sko­rupę.

„Wol­niej­sza, bar­dziej bole­sna śmierć. Bar­dzo w stylu Nihi­lów…”

Wyczuł w ciem­no­ści jakiś ruch.

Szczęk mecha­nicz­nego zamka. Skrzy­pie­nie zawia­sów. A potem nagły roz­błysk świa­tła, tak ostry, że zakrę­ciło mu się w gło­wie, jakby rze­czy­wi­stość nagle wdarła się bru­tal­nie do jego umy­słu i wypa­liła w nim dziurę. Zaci­snął powieki, uno­sząc pozba­wione dłoni ramię, aby osło­nić oczy przed świa­tłem.

„Cóż za iro­nia” – pomy­ślał. „Dla świa­tła i życia…”

Odgłos kro­ków przy­brał na sile – stu­kot cięż­kich butów. Zatrzy­mały się przed kra­tami jego celi. Veter odniósł wra­że­nie, że usły­szał znie­sma­czone prych­nię­cie.

Powoli otwo­rzył oczy i prze­ko­nał się, że świa­tło nie jest wcale tak ostre i jasne, jak mu się wyda­wało. Tak bar­dzo przy­zwy­czaił się do mroku, że naj­mniej­szy blask – zna­jomy blask – wyda­wał się rażący i bole­sny dla jego nawy­kłych do ciem­no­ści oczu.

Ale nie – to była tylko żółta poświata skra­dzio­nego mie­cza świetl­nego, zaci­śnię­tego w dłoni obcej osoby. Pra-Tre poczuł falę wzbu­rze­nia. Prze­błysk jego daw­nego „ja”.

„Jak on śmie?” – wark­nął w duchu. „Jak śmie uży­wać naszej wła­snej broni, naszych wła­snych sym­boli prze­ciwko nam? Jak to się stało, że upa­dli­śmy tak nisko?”

Niczym Latar­nia spa­da­jąca z eiram­skiego nieba, Jedi zostali bru­tal­nie spro­wa­dzeni na zie­mię. Ale powstaną ponow­nie. Będą znowu kro­czyć w świe­tle.

– Widzę, że odzy­ska­łeś nieco wigoru. – Głos był zimny, pozba­wiony emo­cji. – Dostrze­gam to w two­ich oczach. Nie brak ci hartu ducha, trzeba to przy­znać. – Postać pode­szła bli­żej, wcho­dząc w krąg migo­czą­cego bla­sku rzu­ca­nego przez klingę mie­cza świetl­nego. – Ale to ziarno nadziei, które tak pie­czo­ło­wi­cie hołu­bisz, ta wiara, że Jedi pod­niosą się po tym wszyst­kim, że uda im się odwró­cić to, czego doko­na­li­śmy… to fałsz, ułuda. Zmiaż­dżę je, tak jak skru­szy­łem wszystko inne, w co ty i tobie podobni wie­rzy­cie. Będę patrzył, jak się płasz­czysz. – Postać zatrzy­mała się, po czym uprzej­mym, cywi­li­zo­wa­nym tonem dodała: – Ale może jesz­cze nie dziś.

Veter pod­niósł wzrok. Spoj­rzał na tę istotę – tego potwora – hardo, but­nie.

Oto stał przed nim sprawca tego wszyst­kiego, całego tego bólu, cier­pie­nia, cha­osu. Mar­chion Ro, Oko Nihi­lów, serce burzy.

Wyglą­dał impo­nu­jąco w swoim szkar­łat­nym płasz­czu, z futrza­nym koł­nie­rzem zarzu­co­nym na sze­ro­kie ramiona. I jesz­cze ten hełm, z osa­dzo­nym cen­tral­nie dziw­nym, czer­wo­nym okiem, w któ­rym kłę­bił się czer­wony wir. Usa­do­wiony na ziemi niczym skru­szony pokut­nik u stóp swego pana, Veter miał wra­że­nie, że oko wwierca mu się w czaszkę.

Wszystko dokład­nie tak, jak zapla­no­wał to Mar­chion Ro.

Zde­ter­mi­no­wany, by nie dać Oku satys­fak­cji, jakiej Nihil tak bar­dzo pra­gnął, Pra-Tre podźwi­gnął się z pod­łogi, sta­ra­jąc się ukryć napię­cie i sła­bość, które czuł głę­boko w kościach. Był gło­dzony, tor­tu­ro­wany i nara­żony na kon­takt z tym okrut­nym stwo­rze­niem, ale wciąż pozo­sta­wał Jedi. Wciąż pozo­sta­wał człon­kiem Naj­wyż­szej Rady.

Zmu­sił się, by utrzy­mać pion, i zro­bił krok w stronę krat, aby zna­leźć się bli­żej swo­jego oprawcy. Bucze­nie mie­cza świetl­nego było jedy­nym odgło­sem mącą­cym ciszę, z wyjąt­kiem nie­rów­nego odde­chu Vetera. Wie­dział, że wkrótce sta­nie się jed­no­ścią z Mocą.

Spoj­rzał wyzy­wa­jąco na Ro, wbi­ja­jąc wzrok w to świ­dru­jące, cyklo­powe oko pośrodku hełmu Eve­rena.

Gdyby tylko mógł wycią­gnąć rękę i wyrwać mu miecz świetlny…

Się­gnął po Moc. Wyda­wała się odle­gła, słaba – nikłe echo tego, czym była dla niego wcze­śniej, czym była zawsze. Bli­skość istoty zakłó­cała jego połą­cze­nie z nią, jakby w jakiś spo­sób stwór wysy­sał z niego Żywą Moc.

Veter zawsze odczu­wał Moc jako coś sta­łego, litego, nie­mal nama­cal­nego. Ela­stycz­nego i podat­nego na for­mo­wa­nie niczym glina. Coś, co mógł kształ­to­wać na nowe spo­soby, by wyra­zić sie­bie… ale teraz jej mate­ria wyda­wała się rzadka i luźna, nie­zdolna do utwo­rze­nia form, które pró­bo­wał nadać jej w swoim umy­śle. Głód stwo­rze­nia kąsał obrzeża jego sku­pie­nia, roz­pra­sza­jąc go i zakłó­ca­jąc każdą myśl. Był jak nie­ustę­pliwa, upo­rczywa, roz­pa­lona do bia­ło­ści igła, wbi­ja­jąca się w jego poty­licę, zde­ter­mi­no­wana, by nie zaznał spo­koju, unie­moż­li­wia­jąca mu odna­le­zie­nie rów­no­wagi. A jed­nak, jak nauczał go nie­gdyś mistrz Yoda, kiedy Veter nale­żał jesz­cze do grona mło­dzi­ków: nie ma pró­bo­wa­nia, jest tylko dzia­ła­nie. Bez względu na oko­licz­no­ści, bez względu na ból.

Się­gnął po miecz świetlny, przy­cią­ga­jąc go do sie­bie. Ręko­jeść prze­su­nęła się lekko w dłoni Ro, drga­jąc, jakby kie­ro­wana ku tar­nab­skiemu mistrzowi Jedi niczym igła kom­pasu… ale jej utrzy­ma­nie wyma­gało od niego zbyt wiel­kiego wysiłku. Zro­bił chwiejny krok w tył, pozwa­la­jąc, by broń wyśli­zgnęła się z jego sła­bego chwytu.

Ro zga­sił miecz świetlny kciu­kiem, ponow­nie pogrą­ża­jąc celę w nie­prze­nik­nio­nym mroku. A potem, bez słowa, po pro­stu odwró­cił się i odszedł.ROZDZIAŁ PIERWSZY. CORUSCANT

Roz­dział pierw­szy

CORU­SCANT

Wysoko ponad strze­li­stymi igli­cami Coru­scant gwiazdy obra­cały się na fir­ma­men­cie tak, jak robiły to od wie­ków. Maleń­kie świetlne punk­ciki, wska­zu­jące pozy­cje odle­głych słońc, dale­kich świa­tów, odda­lo­nych ludów, któ­rym odpo­wia­dały z dołu roz­mi­go­tane świa­tła tęt­nią­cej życiem pla­nety-mia­sta.

To był piękny widok. To zna­czy, powi­nien wpra­wiać w zachwyt.

Ale Elzar Mann nie potra­fił się nim cie­szyć. Bez względu na to, jak mocno i jak długo wpa­try­wał się w gwiazdy ze swo­jego punktu obser­wa­cyj­nego na wiel­kim bal­ko­nie przed biu­rem kanc­le­rza, wyda­wały się w jakiś spo­sób… znie­kształ­cone. Cał­kiem jakby galak­tyka nagle zmie­niła swoją formę, wypa­czyła się i zawęź­liła. Jakby wszystko, na czym kie­dyś mógł pole­gać – każdy nie­ru­chomy punkt w pogrą­żo­nej w cha­osie galak­tyce – zostało mu nagle ode­brane, bru­tal­nie wyrwane spod stóp, gdy tak despe­racko pró­bo­wał utrzy­mać pozy­cję sto­jącą.

Czuł się tak od momentu, gdy runęła Latar­nia Gwiezdny Blask…

…i gdy stra­cili Stel­lana.

Elzar zamknął oczy i pozwo­lił, by bryza potar­gała jego i tak już zmierz­wione włosy, jakby w nadziei, że chłodny wiatr w jakiś spo­sób zabie­rze ze sobą wspo­mnie­nia, ponie­sie je ku stru­mie­niom ruchu powietrz­nego i z dala od iglic i kopuł, dopóki nie znikną bez śladu. Zauwa­żył, że w ciągu ostat­nich mie­sięcy na jego skro­niach poja­wiło się kilka nowych siwych pase­mek. Stra­cił też na wadze i choć wciąż był w dobrej for­mie – więk­szość wie­czo­rów spę­dzał na ćwi­cze­niach z mie­czem świetl­nym i tre­no­wał do póź­nej nocy – mocno schudł. Pró­bo­wał wmó­wić sobie, że to wsku­tek nawału pracy, sku­pia­nia się bez reszty na zna­le­zie­niu roz­wią­za­nia pro­blemu Nihi­lów, ale wie­dział, iż po pro­stu za bar­dzo się zamar­twia.

Stel­lan by go wyśmiał. Dałby mu kuk­sańca i kazał prze­stać roz­pa­mię­ty­wać to, czego nie dało się cof­nąć. Sku­pić się na „tu i teraz”. Zro­bić to, co należy, i zaufać, że Moc go popro­wa­dzi, jak zawsze.

Ale Stel­lana już nie było. Zjed­no­czył się z Mocą. Od tam­tych wyda­rzeń minął już rok. Elzar wie­dział, że jego stary przy­ja­ciel odna­lazł spo­kój. A jed­nak wciąż dotkli­wie odczu­wał jego brak. I nie tylko on. Jego nie­obec­ność powo­do­wała pustkę nie tylko w ser­cach i umy­słach Jedi – jej piętno bole­śnie odci­snęło się rów­nież na struk­tu­rach przy­wód­czych zakonu. Zwłasz­cza teraz, gdy Nihi­lo­wie wygrali, znisz­czyli Latar­nię Gwiezdny Blask, a następ­nie zaanek­to­wali dzie­siątki świa­tów, cały sek­tor Zewnętrz­nych Rubieży, odci­na­jąc go od reszty galak­tyki. Obszar ten został nazwany Strefą Oklu­zji Nihi­lów i oddzie­lony od pozo­sta­łych tere­nów nie­wi­dzialną zaporą, poza którą roz­cią­gał się obszar ich nie­po­dziel­nych rzą­dów.

Wał Burzowy sta­no­wił roz­le­głą barierę zakłó­ca­jącą podróże z pręd­ko­ścią nad­świetlną. Każda jed­nostka, pró­bu­jąca ją sfor­so­wać, była gwał­tow­nie wyrzu­cana z nad­prze­strzeni i albo ule­gała natych­mia­sto­wemu znisz­cze­niu, albo zni­kała bez śladu. Pro­wa­dzono liczne dys­ku­sje na temat tego, co dokład­nie działo się z tymi zagi­nio­nymi stat­kami, szcze­gól­nie że Wał Burzowy zakłó­cał rów­nież łącz­ność, ale zakła­dano, iż wszyst­kie, które nie zostały uni­ce­stwione pod­czas próby przedar­cia się przez niego, były zatrzy­my­wane przez nihil­skie patrole i tra­fiały do tak zwa­nych stref śmierci. Tak czy ina­czej, ni­gdy wię­cej o nich nie sły­szano.

Co gor­sza, siatka prze­kaź­ni­ków i boi – zwa­nych Ziar­nami Burzy – która sta­no­wiła pod­stawę Wału Burzo­wego, była tak gęsta, że zwy­kłe prze­nik­nię­cie przez nią rów­nież nie wcho­dziło w grę. Każdy sta­tek pró­bu­jący prze­drzeć się przez tak wielki szmat prze­strzeni kosmicz­nej z pręd­ko­ścią pod­świetlną musiałby lecieć przez sto lat, zanim dotarłby do celu. Mało tego: każda próba prze­do­sta­nia się przez zaporę w nor­mal­nym tem­pie wią­zała się z ryzy­kiem nara­że­nia się na patrole Nihi­lów lub atak rojów dro­idów demon­ta­żo­wych, zaalar­mo­wa­nych przez zauto­ma­ty­zo­wane sys­temy kon­tro­lu­jące Wał. Patrole mogły poko­nać barierę i zadać zabój­czy cios, zanim ofiara w ogóle zdała sobie sprawę, co się wła­ści­wie dzieje.

Kon­struk­cja Wału była prze­wrot­nie genialna i jak dotąd sku­tecz­nie uda­rem­niała wszel­kie próby poko­na­nia go przez Jedi lub Repu­blikę, zwy­kle z kata­stro­fal­nym skut­kiem. Statki pilo­to­wane przez dro­idy. Impulsy elek­tro­ma­gne­tyczne. Prze­chwy­ty­wa­nie danych. Zma­so­wany atak na dobrze chro­nione Ziarna Burzy. Nic nie zadzia­łało. Kom­plet­nie nic się nie spraw­dzało.

Dzięki Wałowi Burzo­wemu Nihi­lo­wie stwo­rzyli wła­sną domenę, rzu­ca­jąc wyzwa­nie Repu­blice na każ­dym kroku. A mając na swo­ich usłu­gach bez­i­mien­nych – lub Poże­ra­czy Mocy, jak ich nazy­wano – posia­dali w swoim arse­nale broń, w obli­czu któ­rej nawet zakon oka­zy­wał się bez­radny. Broń wymie­rzoną w samą esen­cję tego, kim byli Jedi. Broń zapro­jek­to­waną, by ich znisz­czyć.

Elzar z sykiem wypu­ścił powie­trze z płuc.

Wszystko byłoby o wiele łatwiej­sze, gdyby miał u swo­jego boku Avar. Nie­stety, prze­by­wała obec­nie gdzieś w głębi Strefy Oklu­zji, tak samo odle­gła i nie­osią­galna jak Stel­lan.

Stali obok sie­bie na Eira­mie, patrząc, jak ostat­nie szczątki Latarni zni­kają pod zim­nymi, bez­li­to­snymi falami oce­anu, grze­biąc ze sobą wszyst­kie nadzieje i marze­nia Repu­bliki. Sta­cja była sym­bo­lem siły i jed­no­ści, świa­tła w mroku, nadziei. Nihi­lo­wie, dowo­dzeni przez Mar­chiona Ro, w drwiąco okrutny spo­sób wypa­czyli ten sym­bol, obró­cili go prze­ciwko nim. Teraz stała się jedy­nie sym­bo­lem porażki i straty.

W tam­tej chwili Elzar pozwo­lił, by Avar wzięła go za rękę, doda­jąc mu sił. Czer­pał z tego gestu pokrze­pie­nie – to było jak potwier­dze­nie wza­jem­nego zro­zu­mie­nia, ciche zapew­nie­nie, że mimo wszystko wciąż mają sie­bie nawza­jem, pomimo tego, że galak­tykę wokół nich stop­niowo ogar­niał coraz więk­szy chaos. Teraz jed­nak prze­kli­nał się w duchu za to, że pogrą­żony we wła­snym szoku i żalu, we wła­snym wsty­dzie za to, co zro­bił, nie zapy­tał jej, jak się czuje. Nie zaofe­ro­wał jej pocie­sze­nia, które ona zaofe­ro­wała jemu. I bał się, że to wła­śnie ten ból, który w sobie nosiła, to poczu­cie straty i porażki spra­wiły, iż ode­szła.

Chyba, iż to on sam był tego powo­dem. Ta myśl prze­śla­do­wała go, nie dawała mu spo­koju, napeł­niała drę­czącą nie­pew­no­ścią i wsty­dem. W końcu zebrał się na odwagę, by zwie­rzyć się jej z tego, co wyda­rzyło się w ostat­nich chwi­lach Gwiezd­nego Bla­sku. O tym, jak pod wpły­wem impulsu, dzia­ła­jąc bez zasta­no­wie­nia, zamor­do­wał tę Nihilkę, Chan­cey Yar­row, pod­czas gdy ona sta­rała się ura­to­wać ich wszyst­kich. Ma się rozu­mieć, wów­czas o tym nie wie­dział. Zało­żył, że jest tylko kolejną piratką, pró­bu­jącą sabo­to­wać wysiłki Jedi, mające na celu oca­le­nie sta­cji kosmicz­nej. Tak czy ina­czej, zni­we­czył ich ostat­nią szansę na powstrzy­ma­nie kata­strofy Latarni, odbie­ra­jąc życie komuś, kto chciał pomóc.

Wszystko, co wyda­rzyło się póź­niej, było po czę­ści jego winą. Musiał to napra­wić, spró­bo­wać przy­wró­cić galak­tyce choćby odro­binę tego dobra, jakie Stel­lan tak hoj­nie jej ofia­ro­wał. Posta­rać się jakoś wypeł­nić tę pustkę, którą po sobie pozo­sta­wił. Wyznał to wszystko Avar wtedy, gdy stali ramię w ramię na eiram­skim brzegu.

Jak można się było spo­dzie­wać, odpo­wie­działa tak, jak nale­żało, zwa­żyw­szy na oko­licz­no­ści. Usły­szał z jej ust wszyst­kie te wyświech­tane fra­zesy i zapew­nie­nia, wyli­cze­nie zasad, jakimi kie­ruje się Moc, i przy­po­mnie­nia, że wszystko dzieje się z jakie­goś powodu, że nie może się winić. Że odpo­wie­dzial­ność pono­szą tylko i wyłącz­nie Nihi­lo­wie. Oka­zała mu współ­czu­cie i zro­zu­mie­nie, na jakie liczył.

A jed­nak… nie mógł prze­stać się zasta­na­wiać, czy nie był to rów­nież jeden z powo­dów, dla któ­rych wyru­szyła na tę misję – aby spró­bo­wać zbli­żyć się do Nihi­lów, odkryć ich zamiary i plany po tym, jak odnie­śli triumf. Inten­cje, któ­rych żadne z nich nie mogło prze­wi­dzieć.

A teraz stra­cił i ją. Zagi­nęła, uwię­ziona za Wałem Burzo­wym, głę­boko w prze­strzeni Nihi­lów. Nie wie­dział nawet, czy jesz­cze żyje.

„Nie, Elzar” – upo­mniał się w myśli. „Wie­dział­byś, gdyby tak się stało. Ona wciąż gdzieś tam jest. Musi być”.

Spro­wa­dzi ją z powro­tem. Avar i innych, któ­rzy podzie­lili jej los. Znaj­dzie jakiś spo­sób. Zagro­że­nie ze strony Nihi­lów zosta­nie zaże­gnane. Wał Burzowy upad­nie, a do galak­tyki ponow­nie powróci pokój.

Nie miał wyboru. Zrobi to, co zro­biłby na jego miej­scu Stel­lan. Nie­ważne, że pró­bo­wali już wszyst­kiego, co przy­szło im do głowy. Nie­ważne, że Nihi­lo­wie raz po raz zada­wali im dru­zgo­cące ciosy.

Znaj­dzie jakiś spo­sób, by temu wszyst­kiemu zara­dzić.

Musi to zro­bić.

To było jedyne wyj­ście, by wszystko napra­wić.

Odwró­cił się, gdy jego uszu dobiegł odgłos otwie­ra­nych z tyłu drzwi bal­ko­no­wych. Zna­jomy droid pod­to­czył się do niego i obró­cił w jego stronę swoją z grub­sza huma­no­idalną górną część ciała, by utkwić w nim puste spoj­rze­nie foto­re­cep­to­rów ema­nu­ją­cych mie­dzia­nym bla­skiem. Droid, któ­rego poda­ro­wał Stel­la­nowi, JJ-5145. Ostat­nie, co łączyło go z jego sta­rym przy­ja­cie­lem.

– Naj­wyż­sza kanc­lerz Soh jest już pra­wie gotowa, mistrzu Elza­rze – oznaj­mił robot. Jego elek­tro­niczny, brzę­kliwy głos bole­śnie ranił uszy Jedi po chwi­lach spę­dzo­nych na cichej kon­tem­pla­cji. Ranił… a jed­no­cze­śnie był dziw­nie kojący.

– Dzię­kuję, 45. Dołą­czę do was za moment.

Droid jesz­cze przez chwilę nie spusz­czał z niego tak­su­ją­cego wzroku.

– Twoje waha­nie suge­ruje nie­pew­ność. Jeśli zechcesz podzie­lić się ze mną swo­imi oba­wami, pomogę ci upo­rząd­ko­wać myśli i usta­lić prio­ry­tety.

– Nic mi nie jest, 45.

W odpo­wie­dzi droid mruk­nął jedy­nie z namy­słem, a potem odwró­cił się i znik­nął za roz­su­wa­nymi drzwiami.

Elzar uśmiech­nął się pod nosem. Przy­pusz­czał, że droid Stel­lana zna go lepiej niż on sam sie­bie. Poda­ro­wał JJ-5145 przy­ja­cie­lowi dla żartu, ale też aby uświa­da­miał mu, by pro­sił o pomoc, by pole­gał na innych, gdy będzie tego potrze­bo­wał. A teraz JJ-5145 przy­po­mi­nał mu o tym samym. Dawał do zro­zu­mie­nia, by żył chwilą obecną, skon­cen­tro­wał się na zada­niu, które go cze­kało.

Elzar wygła­dził poły swo­jej świą­tyn­nej szaty i ruszył w ślad za nad­gor­li­wym dro­idem.ROZDZIAŁ DRUGI. ZEWNĘTRZNE RUBIEŻE

Roz­dział drugi

ZEWNĘTRZNE RUBIEŻE

Statek o nazwie „Trak­tat” prze­śli­zgi­wał się przez nad­prze­strzeń niczym maleńki okruch, połknięty przez samą gar­dziel galak­tyki – pozba­wiony zna­cze­nia i samotny.

Repu­bli­kań­ska jed­nostka typu Paci­fier nie­po­strze­że­nie i bez­sze­lest­nie prze­my­kała przez Zewnętrzne Rubieże, omi­ja­jąc kra­wę­dzie tak zwa­nej Strefy Oklu­zji. Z otwar­tymi kana­łami łącz­no­ści ska­no­wała układy pla­ne­tarne na gra­ni­cach prze­strzeni Nihi­lów w poszu­ki­wa­niu jakich­kol­wiek sygna­łów wzy­wa­ją­cych pomocy.

Rycerz Jedi Bell Zet­ti­far stał w cen­trum dowo­dze­nia na dzio­bie statku, obser­wu­jąc nie­bie­skie smugi nad­prze­strzeni, wiru­jące za ilu­mi­na­to­rami. Mijali liczne światy – wiele z nich tęt­niło życiem: kako­fo­nia odgło­sów, każdy jak punk­cik świa­tła w Żywej Mocy. Zet­ti­far wyczu­wał je – ich nadzieje i obawy, pło­nące jasnym, moc­nym bla­skiem.

„Dla świa­tła i życia…”

To była man­tra Jedi, od zawsze. I bez względu na to, co się działo, Bell w nią wie­rzył, trzy­mał się jej kur­czowo.

„Dla każ­dej żywej istoty”.

„Dla pokoju”.

Wła­śnie dla­tego robił to, co robił. Aby wypeł­niać te fun­da­men­talne zasady. Aby dopil­no­wać, by wszyst­kie te kosz­marne straty, które ponie­śli, cały ten ból i udręka, które prze­żyli, nie poszły na marne.

Deli­kat­nie pokle­pał Żarkę po łebku. Towa­rzy­sząca mu węglo­ga­rzyca wydała z sie­bie niski pomruk, a z jej noz­drzy buch­nął obło­czek pary.

– Wiem, Żarko. Cicho tu, prawda? Tak spo­koj­nie…

W odpo­wie­dzi deli­kat­nie szturch­nęła go pyskiem w udo, ale wie­dział, że wyczuwa jego emo­cje.

Sta­rał się odsu­nąć od sie­bie nara­sta­jący nie­po­kój. Pokrę­cił szyją, pró­bu­jąc roz­luź­nić napięte ramiona. Pró­bo­wał medy­to­wać, ale nie mógł się sku­pić, drę­czony myślami o zbli­ża­ją­cej się rocz­nicy upadku Gwiezd­nego Bla­sku i o zagi­nio­nych za liniami wroga isto­tach – nie­które z nich były jego przy­ja­ciółmi.

Isto­tach takich jak Avar Kriss, Por­ter Engle, Pra-Tre Veter i wielu innych. Nie miał poję­cia, czy któ­re­kol­wiek z nich jesz­cze żyje, a myśl o tym napeł­niała go czymś nie­bez­piecz­nie bli­skim gniewu. Zwłasz­cza, że był tam, gdy Veter został poj­many dwa mie­siące wcze­śniej pod­czas nalotu Nihi­lów. Wielki mistrz Jedi – czło­nek Rady – zgło­sił się na ochot­nika do powstrzy­ma­nia ataku wroga, pod­czas gdy Bell i Bur­ry­aga ewa­ku­owali osadę, ale jakimś cudem nihil­skim napast­ni­kom udało się go obez­wład­nić, wziąć do nie­woli i zawlec za barierę.

Od tam­tej pory wszelki słuch po nim zagi­nął. A najazdy Nihi­lów nie usta­wały.

Przy­naj­mniej tutaj, na skraju Strefy Oklu­zji, Bell czuł, że coś robi, że wal­czy. Sta­wia opór.

Pod­czas gdy Elzar Mann i reszta Jedi pró­bo­wali roz­wią­zać pro­blem prze­nik­nię­cia przez Wał Burzowy, on sta­rał się o uzy­ska­nie od Rady pozwo­le­nia na sku­pie­nie się na obro­nie potrze­bu­ją­cych, któ­rzy nagle zna­leźli się na zewnętrz­nych obrze­żach tej zmi­li­ta­ry­zo­wa­nej prze­strzeni. Owe światy nie­spo­dzie­wa­nie zostały odizo­lo­wane, odcięte od daw­nych szla­ków han­dlo­wych i nara­żone na nie­re­gu­larne naloty nihil­skich stat­ków, bez­kar­nie wla­tu­ją­cych i wyla­tu­ją­cych ze Strefy Oklu­zji, wyko­rzy­stu­ją­cych tajne trasy nad­prze­strzenne, do któ­rych mieli dostęp dzięki napę­dom Ścieżki, do omi­ja­nia Wału Burzo­wego. Tam, gdzie oby­wa­tele galak­tyki żyli nie­gdyś we względ­nym bez­pie­czeń­stwie pośród sąsied­nich ukła­dów pla­ne­tar­nych, teraz zagro­żone były całe kul­tury – całe cywi­li­za­cje.

Rada Jedi dała mu swo­bodę nie­zbędną do wyko­na­nia misji, którą sobie wyzna­czył, zwal­nia­jąc go w dro­dze wyjątku od Pro­ce­dur Straż­ni­czych, wpro­wa­dzo­nych zale­d­wie tydzień po upadku Gwiezd­nego Bla­sku. Wie­dzieli dosko­nale, że jeśli Bell i jego mały zespół okażą się sku­teczni w zestrze­le­niu choć jed­nego z nihil­skich stat­ków, ist­niała rów­nież szansa, że uda im się zdo­być napęd Ścieżki, zapew­nia­jący bez­pieczne przej­ście przez Wał Burzowy. Zagwa­ran­to­wa­łoby to Jedi dostęp do zamknię­tej strefy, któ­rego tak despe­racko szu­kali.

Dla Bella było to ważne, ale miało dru­go­rzędne zna­cze­nie. Jego prio­ry­te­tem pozo­sta­wała koniecz­ność rato­wa­nia życia. Pod­czas gdy Jedi zaj­mo­wali się obmy­śla­niem spo­sobu na powstrzy­ma­nie Nihi­lów, ktoś musiał sku­pić się na tym, co zawsze robili naj­le­piej: poma­ga­niu isto­tom w potrze­bie. Bro­nie­niu tych, któ­rzy nie mogli obro­nić się sami. Po każ­dym najeź­dzie Nihi­lo­wie zosta­wiali za sobą rzekę roz­la­nej krwi i nie­szczęść. Jedi powinni ich powstrzy­mać… bez względu na zwią­zane z tym ryzyko.

Bo ryzyko ist­niało. I to poważne. Bell był tego doj­mu­jąco świa­dom.

Nihi­lo­wie spo­wo­do­wali tyle bólu… Wyrzą­dzili tak wiele krzywd. I cho­ciaż Jedi wciąż nie do końca rozu­mieli broń, któ­rej wróg uży­wał prze­ciwko nim – pomimo ponad roku prób zro­zu­mie­nia tych stwo­rzeń i tego, jak zakłó­cały lub kar­miły się wię­zią Jedi z Mocą – Bell wie­dział, że zakon nie może się wyco­fać, ustą­pić w walce z prze­ciw­ni­kiem. Wal­czyli więc dalej, pomimo licz­nych zagro­żeń.

Z krań­ców pamięci napły­nęły wspo­mnie­nia jego daw­nego mistrza, Lodena Gre­at­storma. Prze­ra­że­nie wykrzy­wia­jące rysy jego pobla­dłej twa­rzy. Szare ciało, zre­du­ko­wane do pustej sko­rupy. Serce Bella prze­szył ból straty, wciąż dotkliwy i ostry. To samo przy­tra­fiło się też innym. Orli Jareni. Nib Assek… Tak wielu innym – a każdy z nich był jego przy­ja­cie­lem lub nauczy­cie­lem. Każdy z nich pozo­sta­wił po sobie pustkę, któ­rej nie dawało się wypeł­nić.

Nihi­lów nale­żało powstrzy­mać, za wszelką cenę.

Tak więc pod­czas gdy reszta Jedi sku­piała wysiłki na przedar­ciu się przez Wał Burzowy lub zna­le­zie­niu spo­sobu na walkę z bez­i­mien­nymi, Bell, wraz z innymi, takimi jak Mirro Lox i Ama­deo Azzazzo, kon­ty­nu­owali próby uda­rem­nie­nia najaz­dów Nihi­lów i nie­do­pusz­cze­nia, by skrzyw­dzili kolejne istoty.

W tej woj­nie – woj­nie Bella – liczyło się każde życie. Każda śmierć była porażką. Co innego ozna­czało dzia­ła­nie dla świa­tła i życia, jeśli nie to?

Roz­mowy mię­dzy załogą statku – skła­da­jącą się głów­nie z żoł­nie­rzy KOR – nie­uchron­nie zeszły na temat zbli­ża­ją­cej się rocz­nicy upadku Gwiezd­nego Bla­sku i cho­ciaż sta­rali się mówić cicho w pobliżu swo­ich pasa­że­rów Jedi, mimo wszystko wpra­wiło to Bella w reflek­syjny nastrój.

Przez ulotną chwilę po znisz­cze­niu Latarni Zet­ti­far sądził, że stra­cił wszystko. Ale to był tylko moment zwąt­pie­nia. Pomimo tego, co się wyda­rzyło, zakon Jedi wciąż trwał. A skoro Jedi wciąż czu­wali, stali na straży pokoju i dokła­dali wszel­kich sta­rań, by go przy­wró­cić – ci, któ­rzy prze­żyli, wszy­scy na Coru­scant – wciąż mogli pod­trzy­my­wać świa­tło. Wciąż mogli być latar­nią roz­świe­tla­jącą mrok.

Bell ni­gdy nie stra­cił nadziei. Ni­gdy…

– _Rww­wa­aaarr­r­wooo_!

Uśmie­cha­jąc się pod nosem, Bell odwró­cił się, aby spoj­rzeć na swo­jego przy­ja­ciela Bur­ry­agę. Jedi rasy Wookiee patrzył na niego pyta­ją­cym wzro­kiem, prze­chy­la­jąc lekko głowę na ramię, na które spły­wała mu sple­ciona w cien­kie war­ko­czyki sierść.

– _Arro­orr­rooo_ – odmruk­nął Bell. Więk­szość ostat­niego roku spę­dził, ucząc się shy­rii­wo­oka, ale arty­ku­ło­wa­nie pew­nych słów i wyra­żeń wciąż przy­pra­wiało go o ból krtani.

Bur­ry­aga roze­śmiał się szcze­kli­wie i sko­men­to­wał:

– _Warr­raa roowarr_!

Bell wzru­szył ramio­nami, a jego usta roz­cią­gnęły się w sze­ro­kim uśmie­chu. Po chwili on rów­nież roze­śmiał się ser­decz­nie.

– Cóż, przy­naj­mniej pró­bo­wa­łem. – Wygła­dził poły swo­ich szat. – I… hm, tak. Wpa­dłem chyba w melan­cho­lijny nastrój – wiesz, cała ta rocz­nica i w ogóle…

Burry wyraź­nie spo­waż­niał. Gdy odwró­cił wzrok, pocie­ra­jąc z namy­słem kark, Żarka pod­bie­gła do niego i otarła się o jego nogi. Wookiee pośpiesz­nie pokle­pał sierść w miej­scu, w któ­rym zaczęła się tlić.

– Prze­pra­szam – bąk­nął Bell. – Wiem, że to dla cie­bie wciąż trudne. – Oddech uwiązł mu w gar­dle i on także odwró­cił wzrok. Na­dal nie mógł myśleć spo­koj­nie o tym, jak nie­wiele bra­ko­wało, by stra­cił kolej­nego przy­ja­ciela z powodu Nihi­lów.

Tuż przed upad­kiem Gwiezd­nego Bla­sku Bur­ry­aga wal­czył z rath­ta­rem i znik­nął bez śladu. Nie odna­le­ziono go pośród szcząt­ków sta­cji kosmicz­nej, która runęła do eiram­skiego oce­anu, i uznano, że zgi­nął w kata­stro­fie, podob­nie jak mistrz Stel­lan, Maru i wszy­scy inni, pró­bu­jący zapo­biec znisz­cze­niu Latarni lub poma­ga­jący w despe­rac­kich pró­bach ewa­ku­acji.

Ale Bell nie zamie­rzał przy­jąć tego do wia­do­mo­ści. Był prze­ko­nany, że Burry zdo­łał prze­żyć. I miał rację. Zna­lazł go głę­boko pod powierzch­nią eiram­skiego oce­anu, uwię­zio­nego w sys­te­mie jaskiń, z koń­czą­cym się szybko zapa­sem tlenu. Jakimś cudem prze­trwał: udało mu się zna­leźć kie­szeń powietrzną w jed­nej z grot i spę­dził tam mie­siąc, z deter­mi­na­cją wal­cząc o życie i zasta­na­wia­jąc się, czy komu­kol­wiek z zakonu przyj­dzie do głowy, by go szu­kać.

A potem zna­lazł go Bell, zaś powrót Burry’ego na Coru­scant oka­zał się jakże potrzeb­nym Jedi w tych trud­nych momen­tach małym zwy­cię­stwem, które zna­cząco pod­bu­do­wało ich osła­bione morale. Jed­nak cza­sem, w mrocz­nych chwi­lach zwąt­pie­nia, Zet­ti­far na­dal nie mógł prze­stać się zasta­na­wiać, co by się stało, gdyby posłu­chał innych, wró­cił na Coru­scant i zało­żył, że Burry nie żyje, że zgi­nął w ciem­nych głę­bi­nach oce­anu.

Moc dopro­wa­dziła go do Wookie­ego, mimo iż wszy­scy inni zwąt­pili. Bell wie­dział, że Naj­wyż­sza Rada musi podej­mo­wać nie­ła­twe decy­zje, że zagro­że­nie ze strony Nihi­lów jest waż­niej­szym pro­ble­mem niż tro­ska o los jed­nostki, ale mimo to nauczył się cen­nej lek­cji ufa­nia wła­snym instynk­tom, nawet jeśli te instynkty cza­sami wyda­wały się sprzeczne z osą­dem innych. I wła­śnie dla­tego był tutaj, wypeł­nia­jąc swoją misję. Był tam, gdzie powi­nien. Czuł to głę­boko w kościach.

W ciągu mie­sięcy po tym, jak ura­to­wał Burry’ego, zadzierz­gnęła się mię­dzy nimi silna więź przy­jaźni. Wspól­nie zostali paso­wani na ryce­rzy, obcięto im pada­wań­skie war­ko­czyki i stali się peł­no­praw­nymi Jedi, a ich wysiłki na rzecz nie­sie­nia pomocy pod­czas kata­strofy Gwiezd­nego Bla­sku zostały uznane przez Radę Jedi za wystar­cza­jące potwier­dze­nie, iż są gotowi na awans.

Wspie­rali się nawza­jem pod­czas misji wypeł­nia­nych na nowym pogra­ni­czu galak­tyki – na skraju Strefy Oklu­zji – i wal­czyli ramię w ramię, bro­niąc przed Nihi­lami osady na księ­życu Sal­tear, gdzie po raz pierw­szy natknęli się na nihil­ski okręt „Kako­fo­nia” i jego nie­bez­pieczną, bia­ło­włosą kapi­tan, Melis Shryke. Tą samą, która odpo­wia­dała za porwa­nie wiel­kiego mistrza Vetera.

Kiedy Bell zwró­cił się do Rady o pozwo­le­nie na pod­ję­cie tej misji, Burry był u jego boku, nie­złomny i zde­ter­mi­no­wany jak zawsze. Z całego serca wie­rzył w powo­ła­nie Zet­ti­fara, podzie­la­jąc pra­gnie­nie przy­ja­ciela, by chro­nić tych, któ­rzy nie mogą obro­nić się sami. I tak oto zna­leźli się tutaj, na pokła­dzie statku Repu­bliki, współ­pra­cu­jąc z nie­wiel­kim oddzia­łem żoł­nie­rzy KOR, pró­bu­ją­cych prze­wi­dzieć miej­sca przy­szłych nalo­tów Nihi­lów.

Młody Jedi sądził, że ataki te miały cha­rak­ter opor­tu­ni­styczny – że wróg celowo napada na osady znaj­du­jące się tuż poza Strefą Oklu­zji, obie­ra­jąc sobie za cele tych, któ­rzy byli zbyt słabi lub prze­stra­szeni, by się bro­nić. Typowe tchó­rzow­skie zagrywki.

Bell i załoga statku pró­bo­wali namie­rzyć nihil­skie jed­nostki, ale cała łącz­ność w Stre­fie Oklu­zji, w tym sygnały nada­wane przez urzą­dze­nia namie­rza­jące, była blo­ko­wana lub kon­tro­lo­wana przez wro­gów. Gdy tylko ich jed­nostki prze­la­ty­wały przez Wał Burzowy, prak­tycz­nie zni­kały i nie ist­niał spo­sób, aby dowie­dzieć się, gdzie poja­wią się póź­niej. Jedy­nym, co mogli zro­bić w tej sytu­acji, było trwać w pobliżu naj­bar­dziej nara­żo­nych ukła­dów i… cze­kać.

A Bell nie lubił cze­kać. A już szcze­gól­nie, gdy w grę wcho­dziło czy­jeś życie.

Rozej­rzał się po opu­sto­sza­łym mostku „Trak­tatu”.

– Jakieś wie­ści od mistrza Elzara? – spy­tał, sku­pia­jąc ponow­nie wzrok na Bur­ry­adze.

Wookiee potrzą­snął głową.

Brak postę­pów był… nie­po­ko­jący. Zwa­żyw­szy na wszyst­kie sta­ra­nia połą­czo­nych sił Jedi i Repu­bliki, zna­le­zie­nie spo­sobu na poko­na­nie Wału Burzo­wego powinno pozo­sta­wać tylko kwe­stią czasu. Wyglą­dało jed­nak na to, że Nihi­lo­wie oka­zali się nie­by­wale wręcz sku­teczni w obra­ca­niu tech­no­lo­gii Repu­bliki prze­ciwko niej samej: jak dotąd próby sfor­so­wa­nia bariery poskut­ko­wały jedy­nie utratą kilku stat­ków i ich pilo­tów. Nie­które zostały wycią­gnięte z nad­prze­strzeni w postaci zma­sa­kro­wa­nych wra­ków, pod­czas gdy inne po pro­stu znik­nęły bez śladu – wszelki słuch po nich zagi­nął.

A teraz poja­wiły się pogło­ski o pró­bach pod­ję­cia poko­jo­wych nego­cja­cji…

Bell popie­rał każde roz­wią­za­nie, pozwa­la­jące unik­nąć prze­mocy, ale prawda była taka, że ani przez chwilę nie wie­rzył, iż Nihi­lo­wie rze­czy­wi­ście chcą pokoju.

Wszy­scy sły­szeli mowę Mar­chiona Ro po upadku Gwiezd­nego Bla­sku. Drwiący, okrutny ton Oka Burzy. Jesz­cze na Coru­scant Bell sta­no­wił część zespołu, który pró­bo­wał ana­li­zo­wać trans­mi­sję w poszu­ki­wa­niu jakichś wska­zó­wek – odtwa­rzano ją w kółko raz po raz, aż słowa Eve­rena wryły się głę­boko w mózg Zet­ti­fara, jakby wyżło­biły w nim nowe, trwałe bruzdy.

„Dla tej czę­ści galak­tyki nie ma nadziei. Jest tylko roz­pacz”.

To było kłam­stwo. Jawne, okropne kłam­stwo.

Ale Bell nie mógł prze­stać się zasta­na­wiać, ile istot w Stre­fie Oklu­zji uwie­rzyło, że to prawda, zwłasz­cza po całym roku spę­dzo­nym pod nihil­skimi rzą­dami ter­roru.

Z zadumy wyrwał go cichy, pełen tro­ski pomruk Bur­ry­agi.

– Tak, wiem – wes­tchnął. – Masz rację. Powi­nie­nem poświę­cić tro­chę czasu na medy­ta­cję. Ale co, jeśli…

Prze­rwał mu prze­ni­kliwy dźwięk alarmu, nio­sący się po całym statku. Żarka szczek­nęła, zanie­po­ko­jona nagłym hała­sem.

– Oca­lony przez alarm – zażar­to­wał Bell, zer­ka­jąc na Burry’ego. Prze­szedł do miej­sca, w któ­rym kapi­tan „Trak­tatu”, Ama­ryl Pel, pośpiesz­nie wyda­wała pilo­towi roz­kaz opusz­cze­nia nad­prze­strzeni.

– Kolejny nalot? – zapy­tał.

Kobieta spoj­rzała na niego prze­lot­nie, po czym wzru­szyła ramio­nami.

– Nie­znany sygnał alar­mowy, pocho­dzący z pla­nety Ribento.

– Ale… czy to Nihi­lo­wie? – dopy­ty­wał Zet­ti­far.

– A czy to ważne? – odpo­wie­działa pyta­niem Pel, nie kry­jąc iry­ta­cji. – Ktoś potrze­buje naszej pomocy.

Bell ski­nął głową.

– Oczy­wi­ście. – Obej­rzał się na Burry’ego. – Gotów?

– _Wrr­raaw_!

– Tak wła­śnie myśla­łem – odparł Zet­ti­far.ROZDZIAŁ TRZECI. CORUSCANT

Roz­dział trzeci

CORU­SCANT

Kanc­lerz Lina Soh sie­działa za biur­kiem, przy­gar­biona, z głową pochy­loną nad data­pa­dem. Towa­rzy­szyły jej dwa wierne tar­gony, Matari i Voru, olbrzy­mie koty o mięk­kiej, puszy­stej sier­ści, czte­rech oczach i wydat­nych, ostrych kłach. Były tyleż jej pupi­lami, co straż­ni­kami, i nie odstę­po­wały kobiety prak­tycz­nie na krok. Gdy Elzar wszedł do pokoju, pod­nio­sły na niego wzrok. Czy może raczej: przyj­rzały mu się tak­su­jąco od stóp do głów. Nie był tego do końca pewien, ale czuł, że obser­wują go uważ­nie.

Kanc­lerz wyglą­dała na zamy­śloną. Marsz­czyła w sku­pie­niu brwi, a Mann nie mógł nie dostrzec, że zmarszczki wokół jej oczu się pogłę­biły – nie z powodu postę­pu­ją­cego wieku, ale bez wąt­pie­nia ze względu na nie­ustanną pre­sję zwią­zaną z pia­sto­wa­nym sta­no­wi­skiem. Oto miał przed sobą kobietę, która dźwi­gała na swo­ich bar­kach cię­żar całej Repu­bliki, która prze­trwała burzę naj­więk­szych strat, jakich galak­tyka kie­dy­kol­wiek doznała, która odnio­sła rany i poznała smak stra­chu, a mimo to była w sta­nie zacho­wać spo­kój oraz sku­pie­nie i zro­bić wszystko, co nale­żało w tej sytu­acji.

Cóż, a przy­naj­mniej przez więk­szość czasu. Jej syn Kitrep Soh rów­nież zagi­nął, przy­pusz­czal­nie uwię­ziony za Wałem wraz ze swoją sym­pa­tią, Jomem Larii­nem, a kanc­lerz czuła coraz bar­dziej despe­racką potrzebę ich odna­le­zie­nia – i oca­le­nia.

Gdy rok wcze­śniej posta­wiono Wał Burzowy, chłopcy podró­żo­wali po Zewnętrz­nych Rubie­żach i od tam­tej pory słuch po nich zagi­nął, podob­nie jak o wielu innych.

Gdy Elzar pod­szedł do biurka, kanc­lerz rów­nież pod­nio­sła na niego wzrok, a kącik jej ust drgnął w lek­kim uśmie­chu.

– Mistrzu Mann! Elza­rze…

– Powta­rzasz ostatni raz swoją mowę?

Potrzą­snęła głową.

– Chcia­ła­bym. – Z wes­tchnie­niem odło­żyła data­pad na biurko. – To raporty rol­ni­cze. Ponie­waż Het­zal wciąż pozo­staje w Stre­fie Oklu­zji, musimy roz­dzie­lać zbiory z innych świa­tów, aby móc nakar­mić i dostar­czyć wodę tym na jej zewnętrz­nych obrze­żach. To spore obcią­że­nie dla całych Środ­ko­wych Rubieży…

Leżący obok niej Matari prych­nął, jakby wyczu­wa­jąc jej nara­sta­jącą fru­stra­cję. Się­gnęła do tar­gona i zmierz­wiła czule jego grzywę.

– Wiesz, że nie jestem zwo­len­ni­kiem fra­ze­sów. Ale wyko­nu­jesz nie­sa­mo­witą pracę. Acz­kol­wiek bar­dzo nie­wdzięczną.

Unio­sła brwi.

– Cie­szę się, że przy­naj­mniej ty to dostrze­gasz. Ale spró­buj powie­dzieć to Sena­towi…

– Wiesz, że im rów­nież nie jest lekko. Jak zresztą nikomu ostat­nio. Dopóki nie upo­ramy się z zagro­że­niem ze strony Nihi­lów…

– Minął rok, Elza­rze – weszła mu w słowo. – Dokład­nie rok. Zaczy­nam się oba­wiać, że musimy prze­stać się okła­my­wać. Zmie­rzyć się z okrutną prawdą. Że nie pora­dzimy sobie z nimi – że Nihi­lo­wie tu zostaną. Już na zawsze…

– Po tym, czego się dopu­ścili? Pomyśl o tych wszyst­kich ludziach uwię­zio­nych za Wałem Burzo­wym – na Dele­mede, Gal­tei, Pan­to­rze, ugi­na­ją­cych karki pod jarz­mem Nihi­lów. Nie możemy przejść nad tym do porządku dzien­nego i o nich zapo­mnieć.

– Mi to mówisz? – wark­nęła, a Elzar zga­nił się w duchu za swoją obce­so­wość. – Nie myślę o niczym innym. Nie wiem nawet, czy Kip wciąż żyje. I gnębi mnie to każ­dego dnia. Bar­dziej, niż kto­kol­wiek jest sobie w sta­nie wyobra­zić.

– Wiem i prze­pra­szam – bąk­nął. – Ale nie możemy ustą­pić. Musimy dzia­łać. Zna­leźć spo­sób, aby wedrzeć się do Strefy Oklu­zji i ich powstrzy­mać. Zagro­że­nie, jakie sta­no­wią dla galak­tyki… nie wspo­mi­na­jąc o Jedi…

Ski­nęła głową, zre­zy­gno­wana.

– Wiem. Po pro­stu… są osoby, które naci­skają, aby­śmy zawarli poro­zu­mie­nie. Byśmy uznali legal­ność prze­strzeni Nihi­lów w nadziei na ponowne otwar­cie szla­ków han­dlo­wych. A ich głosy są coraz licz­niej­sze…

– Są w błę­dzie – odparł z mocą.

– Czyżby? – spy­tała gorzko Soh. – Zasta­na­wiam się… – urwała na chwilę. – Co, jeśli to jedyny spo­sób na odzy­ska­nie tych, któ­rzy zagi­nęli? Zawrzeć jakiś układ, zgo­dzić się na warunki Nihi­lów? Może mogli­by­śmy wyne­go­cjo­wać wymianę…?

Elzar potrzą­snął głową, prze­ra­żony samą suge­stią.

– Nie – zapro­te­sto­wał sta­now­czo. – Kapi­tu­la­cja ozna­cza­łaby, że się pod­da­jemy. Że zapo­mnie­li­śmy o wszyst­kim, co utra­ci­li­śmy. Kogo stra­ci­li­śmy. Nie możemy ufać Nihi­lom – ani teraz, ani ni­gdy. Skąd mamy w ogóle wie­dzieć, czy ich pro­po­zy­cje nie są tylko kolejną sprytną zagrywką, obli­czoną na zyska­nie cze­goś wię­cej?

– Nie możemy mieć takiej pew­no­ści.

Przez chwilę oboje mil­czeli.

– Ja też za nimi tęsk­nię – powie­działa, zmie­nia­jąc pozy­cję, by wyre­gu­lo­wać pro­tezę nogi – sku­tek obra­żeń, jakich doznała na Valo pod­czas ataku Nihi­lów na Festi­walu Repu­bliki. Być może aby przy­po­mnieć Elza­rowi, że wie aż nadto dobrze, jak wiele stra­cili.

Mann prze­łknął ślinę; nagle zaschło mu w ustach.

– Oni… wal­czy­liby dalej. Oboje. Avar i Stel­lan.

– Wiem.

– Avar na pewno się nie podda. Jest tam teraz i robi wszystko, co w jej mocy, by spro­wa­dzić ich ze Strefy Oklu­zji.

Soh ski­nęła głową.

– Masz rację. Coś wymy­ślimy. Wymy­ślisz… – Obli­zała ner­wowo wargi. – Oby szybko. Dla dobra nas wszyst­kich. Nie mogę w nie­skoń­czo­ność trzy­mać Senatu w nie­pew­no­ści. I nie mogę cze­kać. Muszę zyskać pew­ność, że nic mu nie jest, Elza­rze. Jestem pewna, że to rozu­miesz. Aku­rat ty powi­nie­neś wie­dzieć o tym aż nadto dobrze.

Ski­nął głową.

– On wie, że pró­bu­jesz do niego dotrzeć. Oni wszy­scy. Wie­dzą, że się nie pod­da­li­śmy.

Uśmiech­nęła się z przy­mu­sem.

– Tak, oczy­wi­ście. I zawsze jest szansa, że któ­raś z two­ich wia­do­mo­ści do nich dotarła. Nio­sąc im nadzieję, że o nich nie zapo­mnie­li­śmy, prawda? Muszę w to wie­rzyć.

– Też na to liczę – zapew­nił ją. Pod­czas gdy Nihi­lo­wie blo­ko­wali całą łącz­ność w oko­li­cach Strefy Oklu­zji, Elzar spę­dził wiele mie­sięcy, nada­jąc serię wia­do­mo­ści na sze­ro­kim spek­trum kana­łów i czę­sto­tli­wo­ści – nie­któ­rych dawno zapo­mnia­nych, odna­le­zio­nych w Archi­wach Jedi. Miał nadzieję, że przy­po­mną one wszyst­kim Jedi, wszyst­kim isto­tom w Stre­fie Oklu­zji, że Jedi są z nimi, bez względu na wszystko. Że wciąż jest nadzieja. Że Repu­blika i zakon wspól­nie znajdą spo­sób, aby spro­wa­dzić ich do domu lub uwol­nić od jarzma uci­sku.

Miał tylko nadzieję, że jego prze­kaz został ode­brany.

Elzar potarł w zamy­śle­niu pod­bró­dek, ze zdzi­wie­niem reje­stru­jąc, że pokrywa go krótka, ostra szcze­cina. Czy naprawdę tak dawno się nie golił?

– Pasuje ci – stwier­dziła z uśmie­chem kanc­lerz.

Potrzą­snął głową.

– O nie. Nie pró­buję…

Uśmiech­nęła się do niego ponow­nie.

„Nie pró­buję zapu­ścić brody jak Stel­lan” – dokoń­czył w myśli Mann, nie ośmie­la­jąc się wypo­wie­dzieć tych słów na głos. Odwró­cił wzrok, wziął głę­boki wdech i wypu­ścił z sykiem powie­trze z płuc.

– Prze­pra­szam, Elza­rze. Nie chcia­łam cię zawsty­dzić – powie­działa. Wciąż się uśmie­chała, ale w jej oczach widział smu­tek. – Wszy­scy odczu­wamy pre­sję – dodała, nieco ciszej. – Zwłasz­cza dziś. – Po chwili mil­cze­nia spy­tała: – Jak się trzy­masz? Tylko szcze­rze.

Pod­chwy­cił jej wzrok. Jak to moż­liwe, że osoba dźwi­ga­jąca tak ogromny cię­żar na swo­ich bar­kach mogła myśleć o innych, zwłasz­cza w dniu takim jak dzi­siej­szy?

– Mam tylko nadzieję, że Nihi­lo­wie nie pla­nują uczcić tej oka­zji – wymam­ro­tał.

– Od mie­siąca są dziw­nie cicho – zauwa­żyła w odpo­wie­dzi.

– Kon­ty­nu­owali naloty na nie­które z odle­głych ukła­dów.

– Tak, ale z naszego wywiadu, nawet jeśli nie mamy zbyt wielu infor­ma­cji, nie wynika, by pla­no­wali jakieś ataki na dużą skalę – powie­działa kanc­lerz. – Nie­mniej jed­nak Koali­cja Obrony Repu­bliki jest w peł­nej goto­wo­ści. Pod­ję­li­śmy środki ostroż­no­ści i roz­mie­ści­li­śmy floty w pobliżu wszel­kich wraż­li­wych celów wzdłuż gra­nicy Strefy Oklu­zji. – Usia­dła pro­ściej, jakby samą zmianą postawy chciała dać mu do zro­zu­mie­nia, że roz­ma­wiają teraz na bar­dziej ofi­cjal­nej sto­pie – i jakby chciała utwier­dzić w tym prze­ko­na­niu rów­nież samą sie­bie. – Nie spo­dzie­wamy się żad­nych kło­po­tów.

– Obyś miała rację – wes­tchnął.

Lina Soh zamru­gała, wzięła głę­boki wdech i wstała, a wraz z nią dwa oswo­jone tar­gony.

– A teraz czas na prze­mó­wie­nie.