Star Wars. Z pewnego punktu widzenia. 40 opowiadań na 40-lecie "Powrotu Jedi" - ebook

AUTORZY

Sala­din Ahmed

Char­lie Jane Anders

Tom Angle­ber­ger

K Arse­nault Rivera

Kri­stin Baver

Oli­vie Blake

Akemi Dawn Bow­man

Emma Mieko Can­don

Oli­via Cha­dha

Glo­ria Chao

Mike Chen

Adam Chri­sto­pher

Paul Cril­ley

Amal El-Moh­tar

M. K. England

Jason Fry

Adam Lance Gar­cia

Lamar Giles

Max Glad­stone

Thea Guan­zon

Ali Hazel­wood

Patri­cia A. Jack­son

Alex Jen­nings

Mary Ken­ney

Jar­rett J. Kro­soczka

Sarah Kuhn

Danny Lore

Sarah Glenn Marsh

Kwame Mba­lia

Marieke Nij­kamp

Danielle Paige

Laura Pohl

Dana Schwartz

Tara Sim

Phil Szo­stak

Suzanne Wal­ker

Han­nah Whit­ten

Fran Wilde

Sean Wil­liams

Alyssa WongJAK JUŻ COŚ ROBIĆ…. AMAL EL-MOHTAR

Jak już coś robić…

Amal El-Moh­tar

Mam nadzieję, koman­do­rze. Dla pań­skiego dobra. Impe­ra­tor nie będzie tak wyro­zu­miały.

Wtedy lord Vader mu wyba­czył. Moff Tiaan Jer­jer­rod przy­glą­dał się męż­czyź­nie dłu­żej, niż było to konieczne, zde­ter­mi­no­wany, by nie umknął mu żaden detal. Rytm ude­rzeń butów Vadera o płytę han­ga­rową, sze­lest pele­ryny, pre­cy­zja ruchów, ni­gdy prze­sad­nie wol­nych czy pośpiesz­nych. Tempo nie­uchron­no­ści.

Odpro­wa­dził go wzro­kiem, po czym obró­cił się na pię­cie i przy­jął jego krok, jego rytm, co do sekundy. By wszy­scy zgro­ma­dzeni dostrze­gli har­mo­nię w cho­re­ogra­fii ich rozej­ścia się, by zoba­czyli, jak dalece Jer­jer­rod i Vader są zsyn­chro­ni­zo­wani, zgrani, jak masze­rują do tej samej cichej, potęż­nej muzyki.

Niech widzą Jer­jer­roda takim, za jakiego miał się sam – nie jako pod­wład­nego Vadera, lecz jego narzę­dzie.

Gdy opusz­czał han­gar, pozwo­lił sobie na poje­dyn­czą dys­har­mo­nijną, nie­wła­ściwą myśl: okła­mał lorda Vadera pro­sto w twarz, a mimo to uszedł z życiem.

Samo kłam­stwo było dość nie­winne: nie podwoją wysił­ków. Nie mogli tego zro­bić. Jer­jer­rod nie był mate­ma­ty­kiem, ale odczu­wał dumę ze swo­jej pracy i zda­wał sobie sprawę z zakresu pro­jektu wystar­cza­jąco dobrze, by wie­dzieć, że podwo­je­nie wysił­ków nie sprawi, że Gwiazda Śmierci sta­nie się w pełni sprawna w wyzna­czo­nym cza­sie. Wysiłki to chaos, nie­prze­wi­dy­wal­ność; słaby pły­wak potrafi gwał­tow­nie machać nogami i rękoma, wal­cząc z nur­tem rzeki, a mimo to nie zrobi postę­pów w porów­na­niu ze swoim doświad­czo­nym kolegą, pły­ną­cym na mia­ro­wym odde­chu. To nie kwe­stia wysił­ków, a sku­tecz­no­ści. Czy tech­niki.

Vader musiał to wyczu­wać, pal licho, czy zda­wał sobie z tego sprawę świa­do­mie. Jer­jer­rod obser­wo­wał go całymi latami i wie­dział swoje. Vader był sil­niej­szy w Mocy od wszyst­kich żyją­cych istot poza Impe­ra­to­rem; potra­fił bez wąt­pie­nia odry­wać ludziom koń­czyny samymi myślami i nie wahał się przed ści­na­niem ich mie­czem świetl­nym, zamie­nia­niem w mia­zgę z mięsa i kości, z któ­rej do szczętu wyci­skał krew – a ten zamiast tego co zro­bił?

Zablo­ko­wał poje­dyn­czą drogę odde­chową kciu­kiem i pal­cem wska­zu­ją­cym. Jakby grał na fle­cie.

Jer­jer­rod lubił muzykę. Był cie­kaw, co na jej temat sądzi Vader.

Zasta­na­wiał się też – paro­krot­nie – jak czło­wiek czuje się w takiej sytu­acji. Jak to jest. Odkąd Piett został awan­so­wany na admi­rała, Jer­jer­rod pozwa­lał, by jego myśli dry­fo­wały ku moż­li­wo­ści, że któ­re­goś dnia zawie­dzie Vadera doszczęt­nie i spo­tka go taki sam koniec. Nie wie­dział, czy doświad­cze­nie to przyj­mie postać prze­szkody w gar­dle, zaty­ka­ją­cej je od wewnątrz aż po nasta­nie ciem­no­ści – czy może obej­mie go i zdusi jak potężna oce­aniczna fala. A może w tych ostat­nich chwi­lach poczuje dotyk skó­rza­nej ręka­wicy, a ta cof­nie się od jego skru­szo­nej szyi, jakby dopiero co ją pie­ściła.

„Może znajdę nowe spo­soby, by ich zmo­ty­wo­wać”.

Nie pozwo­lił sobie na drże­nie, póki nie miał pew­no­ści, że nikt nie mógł go już zoba­czyć.

Kwa­tery Jer­jer­roda były wykoń­czone oszczęd­nie jak na ofi­cer­skie stan­dardy. Ele­men­tom wypo­sa­że­nia i ume­blo­wa­nia bra­ko­wało luk­susu, który przy­pusz­czal­nie byłby mu przy­na­leżny gdzie indziej z racji stop­nia. Miał łóżko – stan­dar­dowe, wąskie jak te pry­cze, na któ­rych spali robot­nicy – nagie ściany i stół kre­ślar­ski na tyle sze­roki, by odpo­wia­dał jego szcze­gól­nym potrze­bom.

Od dni stu­denc­kich nieco zawsty­dzało go to, że lepiej rozu­miał sche­maty, kiedy mógł ich dotknąć. Było mu znacz­nie łatwiej utrzy­my­wać w gło­wie prze­pastne struk­tury, gdy naj­pierw pojął je w dwóch wymia­rach. W tym celu czę­sto korzy­stał z dużych data­pa­dów, ale gdy tylko było to moż­liwe, wolał wyko­ny­wać rysunki tech­niczne na fizycz­nym medium, po któ­rym mógł wodzić pal­cami. Dopiero wtedy uru­cha­miał holo­pro­jek­cje, migo­czące i oży­wa­jące na jego oczach. Poza tym holo­gramy go roz­pra­szały; póki nie poznał pla­nów dłońmi, z tru­dem dostrze­gał na nich cokol­wiek poza gładką, fał­szywą obiet­nicą ukoń­czo­nej fasady.

Ma się rozu­mieć, że w mło­do­ści wyszy­dzano go z tego powodu, jakby świad­czyło to o jego nie­doj­rza­ło­ści, o jakichś bra­kach w roz­woju; jakby na­dal był dziec­kiem syla­bi­zu­ją­cym na głos kolejne czy­tane słowa. Jako osoba doro­sła jed­nak na­dal prak­ty­ko­wał tę dziwną, choć tole­ro­waną oso­bli­wość: spora część jego oso­bi­stych fun­du­szy szła na szpule flim­si­pla­stu, im star­szego (i przez to lep­szej jako­ści), tym lepiej.

Bar­dziej zawsty­dzała go inna prawda: pro­ces ten miał w sobie coś nie­po­ję­cie intym­nego. W pierw­szym roku jako rekrut Jer­jer­rod odbył pod­sta­wowy kurs medy­cyny polo­wej. Gdy udzie­lał pomocy pacjen­tom, uświa­do­mił sobie, że postrze­gał ich ciała w kate­go­rii maszyn wyma­ga­ją­cych ser­wi­so­wa­nia: tu prze­cie­kał płyn, tam obwody wyma­gały łat, bo w prze­ciw­nym razie całość mogła się zamie­nić w nie­przy­datny złom. A Jer­jer­rod dość wcze­śnie zro­zu­miał, że nie może ścier­pieć mar­no­traw­stwa.

Myśl ta towa­rzy­szyła mu i wtedy, gdy stu­dio­wał inży­nie­rię, a także potem, gdy zajął się ambit­niej­szymi pro­jek­tami archi­tek­to­nicz­nymi – ale, ku jego zdzi­wie­niu, gdy zna­lazł się w oto­cze­niu maszyn, każdy sche­mat zaczął mu przy­po­mi­nać ciało. Każdy pro­jekt miał bijące serce, układ ner­wowy, włókna napi­na­jące się pod powłoką skóry; każdy pro­jekt ujmo­wał w kate­go­riach orga­ni­zmu, któ­remu nale­żało pomóc przyjść na świat. Cza­sami kre­ślił je tak, jak je sobie wyobra­żał. Ni­gdy nie nada­wał im twa­rzy – byłaby to jed­nak spora prze­sada – ale czuł się zobo­wią­zany, by nada­wać im wyraźne cechy osob­ni­cze. Pogo­dził się z tym, choć nie lubił o tym wspo­mi­nać – ale ile­kroć musiał się sku­pić na pro­ble­mie, by pojąć go tak dogłęb­nie, że roz­wią­za­nie przy­cho­dziło do niego jak oddech, roz­kła­dał kolejne arku­sze flim­si­pla­stu w gabi­ne­cie i potem całymi godzi­nami wodził pal­cami po liniach dia­gramu, jakby mógł je zmu­sić, by z drże­niem czy jękiem zdra­dziły swoje tajem­nice.

Nie ina­czej było w przy­padku sta­cji bojo­wej DS-2. Pro­jekt był zbyt roz­le­gły, by zmie­ścić się na poje­dyn­czym arku­szu, ale Jer­jer­rod zbu­do­wał model, który roz­kła­dał się i zamy­kał w zależ­no­ści od potrzeby, gdy chciał się przyj­rzeć cze­muś kon­kret­nemu. Klu­czowe obszary nakre­ślił ręcz­nie, obraw­szy makietę za punkt odnie­sie­nia, by zro­zu­mieć dany rzut. Gdy roz­ło­żył przed sobą sche­maty, jego wzrok w pierw­szej kolej­no­ści jak zawsze spo­czął na uspraw­nie­niach, które wpro­wa­dził w roz­wią­za­niach swo­jego nie­for­tun­nego poprzed­nika. Pul­so­wały mu jasno w gło­wie: zamiast roz­złosz­czo­nego czer­wo­nego obszaru wokół poje­dyn­czego szybu ter­mo­wen­ty­la­cyj­nego, ogła­sza­ją­cego wszem wobec swoją zdra­dziecką sła­bość, wymu­sił wpro­wa­dze­nie kapi­lar­nego sys­temu wen­ty­la­cyj­nego, po tym jak odrzu­cił dzie­siątki pro­jek­tów i wresz­cie opra­co­wał ten poprawny. Teraz miliony drob­nych prze­wo­dów miały się roz­cią­gać od rdze­nia pla­cówki po jej powierzch­nię, by DS-2 mogła oddy­chać. Ponadto wpro­wa­dził zapory i sys­temy bez­pie­czeń­stwa, by zapo­biec kata­stro­fal­nej reak­cji łań­cu­cho­wej, która ska­zała na zagładę pierw­szą odsłonę pro­jektu – teraz sys­tem dorów­ny­wał ele­gan­cją coru­scań­skiemu naszyj­ni­kowi. Każdy pacio­rek czy klej­not był indy­wi­du­al­nie nani­zany na nić, tak że jedna sek­cja struk­tury mogła ulec awa­rii i nie dopro­wa­dzić do znisz­cze­nia cało­ści.

Był dumny z tych uspraw­nień. W teo­rii dokoń­czona DS-2 miała prze­wyż­szyć star­szą sio­strę pod każ­dym moż­li­wym wzglę­dem: siły, sku­tecz­no­ści, nie­znisz­czal­no­ści. W prak­tyce jed­nak linie jed­nej upar­tej geo­me­trii odma­wiały zbiegu.

Nie dostrze­gał bowiem żad­nego spo­sobu, by dokoń­czyć budowę DS-2 w wyzna­czo­nym cza­sie, zwa­żyw­szy na przy­dzie­lone mu zasoby. Bo oto i ona. Jej bijące serce: bucze­nie gene­ra­to­rów. Jej układ ner­wowy: zło­żone obwody, które z cza­sem miały rezo­no­wać z czę­sto­tli­wo­ścią krysz­ta­łów kyber. Jej życio­dajna krew: obec­nie zale­d­wie robot­nicy, prze­pły­wa­jący powsta­ją­cymi kory­ta­rzami, roz­bu­do­wu­jący jej żyły i tęt­nice. DS-2 była ane­miczna. Wnio­sko­wał o wię­cej ludzi, odma­wiano mu. Impe­ra­tor powie­dział wyraź­nie, że nie może pro­sić o wię­cej czasu. To na nim spo­czy­wała odpo­wie­dzial­ność, by doko­nał nie­moż­li­wego.

Pomy­ślał o pele­ry­nie cią­gną­cej się za Vade­rem.

Jer­jer­rod wró­cił do pracy.

Wodził dłońmi po kon­tu­rach pla­nów. DS-2 pro­mie­nio­wała bólem pod jego pal­cami. Czuł napię­cie nara­sta­jące w kilku klu­czo­wych gru­pach mię­śni – obsza­rach robo­czych – które mogło się prze­kształ­cić w skur­cze, pro­blemy, opóź­nie­nia, pęk­nię­cia. Popę­dzał swo­ich ludzi, ale jeśli teraz pękną, nikt ich nie zastąpi.

Może by doko­nać nie­moż­li­wego, powi­nien zro­bić coś nie­spo­dzie­wa­nego.

Gdy stu­dio­wał dia­gramy, pro­jek­to­wał nowe rota­cje zmian, zmie­niał ich kształty: w miej­sce cia­snych węzłów gorącz­ko­wych wysił­ków, osób pra­cu­ją­cych z tem­pe­ra­turą gro­żącą wypa­le­niem, roz­cią­gnął i wydłu­żył grupy, tak by były bar­dziej ela­styczne, by pra­co­wały z doskoku na kilku klu­czo­wych obsza­rach. Nie dys­po­no­wał więk­szą liczbą pra­cow­ni­ków, ale miał mnó­stwo pro­mów, które teraz tylko kurzyły się w han­ga­rach. Przej­mie je na wła­sne potrzeby, aby robot­nicy szyb­ciej prze­miesz­czali się po więk­szym tere­nie, tak by sama podróż zapew­niała im chwilę wytchnie­nia, jed­no­cze­śnie nie zabu­rza­jąc pro­duk­tyw­no­ści.

Plan mógł zadzia­łać, o ile wizja będzie wystar­cza­jąco kom­plek­sowa: obniży ciśnie­nie w nie­któ­rych sek­to­rach, pod­no­sząc je w innych, a gdy będzie nara­stać, będzie je roz­kła­dał rów­no­mier­nie. Zamiast strze­lać z bicza, będzie żela­zną ręką w mięk­kiej ręka­wicy. Roz­ma­suje głę­bo­kie tkanki pro­jektu, aż te ujaw­nią swoje tajem­nice.

Co w prak­tyce ozna­czało uważ­niej­szy nad­zór. Patro­lo­wa­nie kory­ta­rzy i obser­wo­wa­nie, tak by jed­no­cze­śnie samemu pozo­stać nie­zau­wa­żo­nym. By nie roz­pra­szać innych, lecz przy­po­mi­nać im o regu­lar­no­ści. By być metro­no­mem – nie, dyry­gen­tem, prze­no­szą­cym linię melo­dyczną z jed­nej sek­cji sta­cji na drugą.

Jer­jer­rod zamknął oczy i roz­ma­so­wał skro­nie. Jego meta­fory zle­wały się ze sobą, jakby wystar­czyło zna­leźć odpo­wied­nią, by roz­wią­zać pro­blem. Ale prze­cież to nie wystar­czy. Oczy­wi­ście, taka metoda jest pomocna – ale jeśli miał się wyro­bić w ter­mi­nie narzu­co­nym przez Impe­ra­tora, potrze­bo­wał fak­tycz­nego mnoż­nika siły.

A ten, rzecz jasna, został już przez Pal­pa­tine’a wysłany.

Palce Jer­jer­roda zawi­sły nad spe­cy­fi­ka­cją komory medy­ta­cyj­nej Vadera – o niskim kosz­cie, a wyso­kim prio­ry­te­cie. Budowa skoń­czyła się już dawno.

Nakre­ślił linię odcho­dzącą od komory, wijącą się kory­ta­rzami i kład­kami sta­cji bojo­wej. Zapa­mię­tał jej kształt. Wypro­sto­wał się, szarp­nął za rąbek mun­duru i opu­ścił gabi­net.

Jer­jer­rod sły­szał, jak inni ofi­ce­ro­wie szep­tali, że pod zbroją Vader jest znisz­czoną, spa­loną sko­rupą czło­wieka, oży­wianą przez samą Moc. Przy­po­mniał sobie kola­cję pod­czas jakie­goś impe­rial­nego ban­kietu przed laty, gdy człon­kom admi­ra­li­cji, któ­rzy już wypili swoje, roz­wią­zały się nieco języki.

– To mówisz, że widzia­łeś go na wła­sne oczy? Ten jego zbior­nik?

– No mówię, żem widział. Choć musisz spu­ścić wzrok, nim dowie się, że tak jest. Wmów sobie, że go nie widzia­łeś, by nie wywę­szył two­ich myśli i nie przy­ła­pał cię na tym, że się na niego gapisz. Myśl o wła­snej matce albo o ostat­niej oso­bie, którą zabi­łeś…

– W twoim przy­padku to jedno i to samo, co, admi­rale?

Śmiech, a potem – cisza.

– To straszne – dodał cicho admi­rał. – Prze­ra­ża­jące. Czer­wone, wil­gotne, łusz­czące się. Usma­żone mięso nasią­ka­jące wodą w wia­drze.

Po tych sło­wach roz­mowa coś się nie kle­iła, ofi­ce­ro­wie wymó­wili się zmę­cze­niem. Jed­nak wtedy Jer­jer­rod zaczął czuć bez­silną złość – złość na to naru­sze­nie pry­wat­no­ści, na to upo­ko­rze­nie. Złość w imie­niu Vadera – ale i wła­snym. Bo tamta roz­mowa go obu­rzyła. Czym­kol­wiek jesz­cze był Vader – kim­kol­wiek jesz­cze był poza tym – sta­no­wił ten jeden ele­ment, wokół któ­rego krę­cił się świat Jer­jer­roda, rów­nie fun­da­men­talny z punktu widze­nia Impe­rium co tlen czy gra­wi­ta­cja. W Vade­rze dostrze­gał gęstą i pochła­nia­jącą pew­ność. Nie mógł pozwo­lić, by taki wul­garny beł­kot ska­lał odważne, poły­skliwe linie ele­gan­cji i potęgi Vadera.

I sam nie zamie­rzał naru­szać świę­to­ści komory medy­ta­cyj­nej. Cze­kał, aż Vader ją opu­ści, po czym zrów­nał z nim tempo. Szli ramię w ramię mia­ro­wym kro­kiem. Vader zwró­cił się w jego stronę, nie­prze­jed­nany, ale nie zwol­nił.

– Zasadzka, koman­do­rze? Nie spo­dzie­wa­łem się, że ma pan tyle wol­nego czasu, by mar­no­wać go przed moją kwa­terą.

Trudno było stwier­dzić, czy Vader jest roz­ba­wiony, czy ziry­to­wany. Jer­jer­rod posta­no­wił się nie tru­dzić usta­la­niem, która wer­sja jest praw­dziwa.

– Lor­dzie Vader – prze­szedł do meri­tum – zasta­na­wia­łem się, czy mogli­by­śmy prze­dys­ku­to­wać przy­śpie­sze­nie budowy. Mam pro­po­zy­cję…

– Nie jestem zain­te­re­so­wany pań­skim kata­lo­giem pora­żek, koman­do­rze.

– Zro­zu­miałe, lor­dzie Vader. Ale może mógł­bym zain­te­re­so­wać pana wycieczką z prze­wod­ni­kiem?

Vader zatrzy­mał się nagle. Jer­jer­rod poszedł w jego ślady. Gdy Vader mil­czał, tak­su­jąc go wzro­kiem, Jer­jer­rod cze­kał. Zary­zy­ko­wał i zaczerp­nął płytko tchu – oka­zało się, że na­dal może oddy­chać. Z tru­dem zacho­wy­wał spo­kój.

– Pro­szę o wyba­cze­nie, lor­dzie Vader – potrak­to­wa­łem poważ­nie pań­ską ofertę, by zmo­ty­wo­wać moich ludzi. A może nie powi­nie­nem był?

Vader jesz­cze przez chwilę mil­czał, po czym skrzy­żo­wał ramiona.

– Co dokład­nie miał pan na myśli, koman­do­rze?

Jer­jer­rod wło­żył sporo wysiłku w to, by zacho­wać neu­tralny wyraz twa­rzy.

– Po pro­stu obchód.

Masze­ro­wali w ciszy, zatrzy­my­wali się na oczach pra­cow­ni­ków; tam, gdzie to nie­zbędne, korzy­stali z pro­mów i tur­bo­wind zgod­nie z mapą w gło­wie Jer­jer­roda. Jeśli DS-2 była ane­miczna, czy ist­niał lep­szy spo­sób na uzu­peł­nie­nie nie­do­bo­rów żelaza niż Vader, pochła­nia­jący świa­tło na kład­kach?

Jer­jer­rod zabrał Vadera w miej­sca, które naj­pil­niej wyma­gały wzmo­że­nia prac. Moty­wa­cji. Sta­ran­nie wykre­ślił trasę wio­dącą przez sek­tory, w któ­rych pra­cow­nicy mieli się zmie­nić, obszary, gdzie byli już wystar­cza­jąco doświad­czeni, by wyko­ny­wać zada­nia mecha­nicz­nie, i na oczach Jer­jer­roda widok Vadera napeł­niał ich nową ener­gią. Tym­cza­sem Jer­jer­rod wska­zy­wał załogi, wyja­śniał zna­cze­nie danego obszaru, cze­kał, aż Vader przy­tak­nie, i ruszał dalej: tak­tycz­nie, stra­te­gicz­nie, ni­gdy nie pozo­sta­jąc w jed­nym miej­scu dłu­żej niż to konieczne. Zza ich ple­ców roz­le­gał się szum wzmo­żo­nej pracy.

– Poziom aktyw­no­ści zado­wala, koman­do­rze – oznaj­mił nagle Vader. – Co w pana odczu­ciu spo­wo­do­wało opóź­nie­nia?

Jer­jer­rod ostroż­nie dobie­rał słowa. Już zade­kla­ro­wał, że har­mo­no­gram prac jest nie­re­alny, Vader zda­wał sobie z tego sprawę i nie trzeba było mu o tym przy­po­mi­nać. Usły­szał zatem pyta­nie kry­jące się za tym wła­ści­wym: „Dla­czego budowa dru­giej sta­cji tak się cią­gnie w porów­na­niu z pierw­szą?”.

Naj­gor­sze było to, że to nie­prawda. Oso­bi­ście dopil­no­wał, by nowy plan uwzględ­niał naprawdę wyjąt­kowe uspraw­nie­nia. Impe­ra­tor nale­gał, by druga sta­cja była więk­sza, co było zasta­na­wia­jące, ale Jer­jer­rod zało­żył, że stoi za tym dobry powód. Nie, zwa­żyw­szy na wszyst­kie aktu­ali­za­cje i roz­sze­rze­nia, powinno wszyst­kich zdu­mie­wać, że w ogóle zbli­żają się do ukoń­cze­nia kon­struk­cji w usta­lo­nych ramach cza­so­wych.

Ale pomi­ja­jąc całą resztę, Jer­jer­rod wie­dział, na czym pole­gała naj­więk­sza róż­nica, i posta­wił wszystko na jedną kartę w prze­ko­na­niu, że to o taką odpo­wiedź cho­dzi Vade­rowi.

– Układ wen­ty­la­cyjny – odparł. – Musie­li­śmy poświę­cić sporo czasu, by oce­nić sto­pień sabo­tażu planu przez Galena Erso – nie wie­dzie­li­śmy, ile ukła­dów ucier­piało z powodu tego drob­nego szcze­gółu. Nasze roz­wią­za­nie jest kom­plek­sowe, ale gdy już je wdro­żymy, ta Gwiazda Śmierci będzie odpro­wa­dzać cie­pło nie­mal tak sku­tecz­nie jak skóra, a jed­no­cze­śnie będzie kom­plet­nie nie do sfor­so­wa­nia. Insta­la­cja tego układu jest o wiele trud­niej­sza i wymaga wyspe­cja­li­zo­wa­nej pracy, ale jestem pewien, że wysi­łek się opłaci.

– Opłaci się: wyeli­mi­nuje moż­li­wość powtórki ze strony rebe­lian­tów.

Jer­jer­rod zamru­gał, zbity z tropu.

– Cóż…

– Byłoby dla pana lepiej, koman­do­rze, gdyby zro­bił pan to, o co popro­sił pana Impe­ra­tor, zamiast roz­trzą­sać dawne porażki.

– Z całym sza­cun­kiem, lor­dzie Vader, ja… – powie­dział Jer­jer­rod, nim mógł się ugryźć w język.

– Koman­do­rze, mar­nuje pan swój czas, a to ozna­cza, że mar­nuje pan mój.

Jer­jer­rod nie mógł dostać ostrzej­szego upo­mnie­nia. Stał zszo­ko­wany, gdy Vader obró­cił się na pię­cie i się odda­lił. Zasta­na­wiał się, jak dalece Vader ode­brał mu dech, zupeł­nie nie korzy­sta­jąc z Mocy.

Wró­cił do kwa­tery i ponow­nie zaczął prze­glą­dać plany. Z każ­dej czę­ści sta­cji docie­rały raporty wska­zu­jące na różne uspraw­nie­nia, zaosz­czę­dzony czas, zada­nia ukoń­czone przed ter­mi­nem – a wszystko to bez war­to­ści, nie­istotne. Mar­no­traw­stwo. Zde­gu­sto­wany Jer­jer­rod strą­cił na pod­łogę szpule flim­si­pla­stu, usiadł gwał­tow­nie na skraju łóżka i zwie­sił głowę mię­dzy kolana.

Wła­śnie zawa­lał jakiś test, nie mógł uło­żyć jakiejś ukła­danki.

Wró­cił do samego początku.

„Wymaga nie­moż­li­wego”. Miał do czy­nie­nia z trzema zmien­nymi: surow­cami, cza­sem i spraw­no­ścią. Nie miał żad­nego pola manewru w przy­padku surow­ców ani czasu. Z pew­no­ścią nie miał go w przy­padku spraw­no­ści: Gwiazda Śmierci albo będzie ukoń­czona, albo nie.

Chyba że…

Powoli uniósł głowę. Co takiego wła­ści­wie ozna­cza „spraw­ność”?

Główną funk­cją Gwiazdy Śmierci była siła ognia – bez dwóch zdań. Zwa­żyw­szy na skalę budowy sta­cji bojo­wej o śred­nicy dwu­stu kilo­me­trów, dokoń­cze­nie samego super­la­sera wyda­wało się nie­mal try­wialne. Jed­nak w każ­dej ogól­nej kon­cep­cji, jaką prze­sy­łał do akcep­ta­cji, laser miał zostać akty­wo­wany w ostat­niej fazie kon­struk­cji – dopiero po wdro­że­niu wszyst­kich uspraw­nień, które przy­go­to­wał z myślą o jego ochro­nie.

Ale… czy to wszystko naprawdę jest konieczne? Z for­mal­nego punktu widze­nia – nie. Już prze­cież gene­ro­wali tar­czę z powierzchni księ­życa. Zgod­nie z tym samym har­mo­no­gra­mem pro­duk­cyj­nym, któ­rym dys­po­no­wał dyrek­tor Kren­nic, mieli się zająć super­la­se­rem w trze­ciej i ostat­niej fazie budowy. Miało to sens z wielu powo­dów zwią­za­nych z bez­pie­czeń­stwem – ale może będą mogli do tego jesz­cze wró­cić.

Roz­ło­żył poroz­rzu­cane arku­sze flim­si­pla­stu na pod­ło­dze i klęk­nął, by przyj­rzeć się im z bli­ska. Tak – uwzględ­niw­szy to, co zostało zbu­do­wane do tej pory, można dokoń­czyć budowę super­la­sera w cza­sie wyzna­czo­nym przez Impe­ra­tora, o ile prze­kie­ruje na ten cel wszyst­kie dostępne zasoby. Ale jeśli to o to cho­dziło Impe­ra­to­rowi, dla­czego po pro­stu o tym nie wspo­mniał? Czemu robić z tego tajem­nicę?

I wtedy sobie przy­po­mniał: pierw­sza Gwiazda Śmierci miała być tajną bro­nią. Wro­gie dzia­ła­nia, aro­gan­cja i błędy popeł­nione w sze­re­gach Impe­rium spra­wiły, że Impe­ra­tor zbyt szybko odkrył karty. Czy to zatem moż­liwe, że teraz chce, by główny cel sta­cji został ukryty w widocz­nym miej­scu? A jeśli wygląd tej sta­cji bojo­wej – pokry­tego rusz­to­wa­niami, nie­ukoń­czo­nego, podat­nego na znisz­cze­nia, poszat­ko­wa­nego ziew­nię­cia w kosmicz­nej próżni – miał być kłam­stwem?

„Podwo­imy wysiłki”.

Podąż za tą myślą, uchwyć ją. By upraw­do­po­dob­nić kłam­stwo, nie może dojść do przerw w pracy. Impe­ra­tor chce spra­wiać wra­że­nie, jakby wszy­scy się tu topili, jakby gorącz­kowo machali rękoma – nie po to, by zakoń­czyć pro­jekt, lecz by ukryć to, co już powinno być gotowe. No i nie mógł powie­dzieć o tym Jer­jer­ro­dowi bez­po­śred­nio – bo ten nie był dyry­gen­tem orkie­stry. Był jedy­nie batutą w dłoni Vadera.

Wszystko wsko­czyło na swoje miej­sce. Wszel­kie osłony, zabez­pie­cze­nia, obli­cze­nia i uspraw­nie­nia Jer­jer­roda były mar­no­traw­stwem, które miało zwieść szpie­gów na manowce. Jego har­mo­no­gram był pozba­wiony sensu, bo Impe­ra­tor miał zupeł­nie inny. Jer­jer­rod budo­wał defen­syw­nie, a Impe­ra­tor szy­ko­wał zasadzkę. Potrze­bo­wał od niego tylko dwóch rze­czy: super­la­sera i wzmo­żo­nego ruchu na budo­wie w nie­moż­li­wych warun­kach. Wra­że­nia porażki.

Vader nie był tu po to, by dopil­no­wać ter­mi­nów, lecz by przy­go­to­wać kom­plet­nie nowy har­mo­no­gram. Przy­by­cie Impe­ra­tora nie miało być karą, lecz wabi­kiem.

Pokrył łóżko flim­si­pla­stem. I tak nie będzie w nim spał w naj­bliż­szych dniach.

Jer­jer­rod wkro­czył do sali medy­ta­cyj­nej Vadera wyczer­pany i w pomię­tym mun­du­rze, a błysk w jego oczach zdra­dzał coś mię­dzy manią a eufo­rią. Sta­nął na bacz­ność przy wej­ściu i zacze­kał, aż Vader wyłoni się z komory, by go przy­jąć.

– Lor­dzie Vader – powie­dział, prze­krzy­wia­jąc głowę i wycią­ga­jąc przed sie­bie data­pad. – Chcia­łem zamel­do­wać, że bez kolej­nych robot­ni­ków budowa Gwiazdy Śmierci zosta­nie ukoń­czona jedy­nie z pomi­nię­ciem para­me­trów wska­za­nych przez Impe­ra­tora. Pozwo­li­łem sobie spo­rzą­dzić listę sek­to­rów, które będą sprawne w ter­mi­nie, tylko dla pań­skich oczu, ale mam poważne obawy odno­śnie do reszty har­mo­no­gramu pro­duk­cji.

– Podwoił pan wysiłki? – spy­tał Vader.

Przy­jął data­pad, ale na niego nie spoj­rzał. Wbił wzrok w Jer­jer­roda.

– Tak. Jak pan się prze­kona, wyeli­mi­no­wa­łem kilka okre­sów wypo­czyn­ko­wych i wdro­ży­łem szes­na­sto­go­dzinne zmiany w cyklach dwu­dzie­stocz­te­ro­go­dzin­nych. Jakość pracy ucierpi, stąd uwzględ­ni­łem spo­dzie­waną czte­ro­pro­cen­tową utratę pro­duk­tyw­no­ści wsku­tek wzro­stu liczby wypad­ków i wyczer­pa­nia. Ale to po pro­stu nie­moż­liwe, lor­dzie Vader. Co wię­cej, oba­wiam się, że jeśli ta infor­ma­cja wyciek­nie, sta­cja bojowa sta­nie się nie­od­partą pokusą dla rebe­lian­tów.

– To bar­dzo wyczer­pu­jący obraz pań­skiej porażki. Impe­ra­tor będzie panem bar­dzo zawie­dziony, koman­do­rze.

– A pan, lor­dzie Vader?

– To zna­czy?

Jer­jer­rod wypro­sto­wał się i spoj­rzał Vade­rowi w to, co ucho­dziło u niego za oczy.

– Jest pan mną zawie­dziony?

W ciszy, która zapa­dła, Jer­jer­rod wstrzy­my­wał oddech. Nie spo­glą­dał na dło­nie Vadera ani czy­nione przez nie gesty, tylko we wła­sne odbi­cie, znie­kształ­cone w pła­tach hełmu roz­mówcy.

A wtedy Vader pod­szedł bli­żej.

– Jak już coś robić, koman­do­rze – powie­dział – to dobrze. Pro­szę o tym pamię­tać. – Wycią­gnął przed sie­bie data­pad. Gdy Jer­jer­rod po niego się­gał, ten zapadł się w sobie jak kwiat tuż przy jego pal­cach. Jer­jer­rod prze­łknął z tru­dem.

– Zapa­mię­tam, lor­dzie Vader – odparł cicho.

Vader prze­szedł obok i opu­ścił salę.

Jer­jer­rod odpro­wa­dzał go wzro­kiem dłu­żej, niż było to konieczne.

Gdy wresz­cie przy­był Impe­ra­tor, Jer­jer­rod przy­klęk­nął po pra­wicy Vadera. Gdy ten wstał, Jer­jer­rod rów­nież się pod­niósł, po czym zrów­nał z nim krok za jego ple­cami. Czuł, że teraz ogar­nia ich inna muzyka, świa­dom tego, iż teraz jego dyry­gent sam jest dyry­go­wany, świa­dom pew­nej wspól­noty, któ­rej Vader pew­nie ni­gdy sobie nie uświa­domi: wszy­scy osta­tecz­nie pod­le­gali tej sile, tej aran­ża­cji.

Vader i Impe­ra­tor przez chwilę masze­ro­wali w ciszy. Jer­jer­rod czuł, jak coś mię­dzy nimi prze­biega, jakaś bli­ska har­mo­nia zro­zu­mie­nia. A wtedy na potrzeby zebra­nych Vader oznaj­mił:

– Budowa Gwiazdy Śmierci zosta­nie dokoń­czona w ter­mi­nie.

– Dobrze się spra­wi­łeś, lor­dzie Vader – dobie­gła odpo­wiedź, a Jer­jer­rod zdu­sił w sobie dziką radość, nim ta mogła dosię­gnąć jego twa­rzy.

Obie­cano mu nie­za­do­wo­le­nie Impe­ra­tora, jego potę­pie­nie – ale było jasne, że Impe­ra­tor nie ma poję­cia o jego ist­nie­niu. Było to zada­nie, do któ­rego z jemu tylko zna­nych powo­dów odde­le­go­wał Vadera.

Ale Vader go znał. Gro­ził mu Impe­ra­to­rem, a w ten spo­sób pozy­skał go do swo­jej cichej sym­fo­nii, machi­na­cji w ramach nie­po­ję­tych miste­riów Mocy. Impe­ra­tor i Vader dzia­łali podług róż­nych har­mo­no­gra­mów, a do tego na róż­nych płasz­czy­znach. Gdy uczy­nili ich tro­ski jego tro­skami, Jer­jer­rod poczuł, że został pochwy­cony, wypro­sto­wany, wcią­gnięty w świat wymy­ka­jący się jego rozu­mie­niu.

– Zgod­nie z twoim życze­niem – odparł Vader i Jer­jer­rod poczuł echo tych słów we wła­snej jaźni.

„Zgod­nie z twoim życze­niem, lor­dzie Vader”.

Podą­żył za nimi, opu­ścił han­gar i wró­cił na wła­sne sta­no­wi­sko w ocze­ki­wa­niu na kolejne roz­kazy.FORTUNA SPRZYJA ODWAŻNYM. KWAME MBALIA

For­tuna sprzyja odważ­nym

Kwame Mba­lia

Pośród sied­miu­set sześć­dzie­się­ciu dwóch znie­na­wi­dzo­nych rze­czy z listy Biba For­tuny – listy dłu­giej, impo­nu­ją­cej, która na wszelki wypa­dek została uwiecz­niona w pamięci trzech data­pa­dów i w ban­kach danych jed­nego nie­for­tun­nie dosto­so­wa­nego w tym celu dro­ida ser­wi­so­wego – nie­mal na samej górze pla­so­wały się kla­to­oiniań­skie gbu­ro­żaby. Cuch­nęły nie­mi­ło­sier­nie! Nie­na­wi­dził ich lep­kiego śluzu, kwi­lą­cych jęków i oble­śnych, pokry­tych szla­mem zbior­ni­ków, w któ­rych je dostar­czano. Brzy­dził się nimi. Czuł do nich wstręt, szcze­gól­nie do tej jed­nej, która jakimś cudem ucie­kła ze zbior­nika i teraz krę­ciła się mu przy bucie. Chciał, by umie­rała powoli i w nie­wy­obra­żal­nym bólu – i wła­śnie dla­tego malutki bla­ster scho­wany pod jego pele­ryną nie był prze­zna­czony dla niej.

– _Bip bip-bup bip-bop_?

Pyta­nie maszyny wyrwało Biba z roz­my­ślań. Stał w pała­co­wej spi­żarni i przy­go­to­wy­wał zaopa­trze­nie na potrzeby naj­now­szej egze­ku­cyj­nej fan­ta­zji Jabby na pokła­dzie jego jachtu, gdy zja­wił się nie­za­po­wie­dzia­nie droid dostaw­czy. Twi’lek wbi­jał w niego wzrok. Pró­bo­wał roz­szy­fro­wać namolne pika­nie. Wska­zał kąt spi­żarni.

– Połóż to tam, byle szybko!

Droid znów zapi­kał i po pro­stu opu­ścił paletę z kla­to­oiniań­skimi gbu­ro­ża­bami, kom­plet dwu­stu zbior­ni­ków, o pięć­dzie­siąt wię­cej niż zazwy­czaj, pośrodku spi­żarni, po czym obró­cił się i odda­lił. Bibowi przy­szło do głowy, że powi­nien wezwać go z powro­tem, by prze­sta­wił pojem­niki na wła­ściwe miej­sce, ale dał sobie spo­kój. Nie chciał mieć na gło­wie prób sku­tecz­nej komu­ni­ka­cji z tym zardze­wia­łym bla­sza­kiem, a droid pro­to­ko­larny, któ­rego Jabba nie­spo­dzie­wa­nie otrzy­mał od tam­tego bla­do­li­cego ludz­kiego cza­ro­dzieja, teraz ska­za­nego na śmierć, znaj­do­wał się już na pokła­dzie „Khe­tanny”. Jakby Bib i tak nie miał mnó­stwa roboty z nad­zo­ro­wa­niem har­mo­no­gramu ser­wi­so­wego dro­idów, które już pra­co­wały w pałacu. A ser­wi­so­wa­nie maszy­nek też znaj­do­wało się w pierw­szej setce naj­bar­dziej znie­na­wi­dzo­nych rze­czy. Nie, im szyb­ciej droid dostaw­czy zej­dzie mu z oczu, tym lepiej.

Bib przez krótką chwilę roz­wa­żał, czy by nie wyce­lo­wać odda­la­ją­cej się maszynce w plecy, ale zdu­sił tę myśl w zarodku. Broń mogła wystrze­lić tylko raz, a nie­na­wi­dził mar­no­wa­nia aktów zemsty na drob­nostki (a mar­no­wa­nie szans na zemstę pla­so­wało się na liście pod nume­rem trzy­sta pięć). Zresztą pisto­let nie był prze­zna­czony dla dro­ida.

Pała­cem wstrzą­snął donio­sły śmiech i podraż­nił uszy Biba. Major­do­mus cof­nął się o krok.

_Plask_.

Ulotna wol­ność kla­to­oiniań­skiej gbu­ro­żaby-ucie­ki­nierki dobie­gła nie­chlub­nego końca, ale Bib już czuł, że nad­ciąga kolejny ból głowy. Śmiech trwał i trwał, a ręka Twi’leka instynk­tow­nie zaci­snęła się na pisto­le­cie pod pele­ryną. Chwy­cił go mocno, wci­ska­jąc krzy­wi­znę ręko­je­ści w wewnętrzną część dłoni, aż wresz­cie zaczerp­nął głę­boko tchu i zmu­sił mię­śnie, by się roz­luź­niły. Wyjął broń spod pele­ryny, zanu­rzył palec w lep­kich pozo­sta­ło­ściach gbu­ro­żaby, po czym posłu­żył się nimi, by przy­kleić pisto­let do ściany za stertą cystern z napo­jami i ukryć go przed wzro­kiem nie­po­wo­ła­nych osób, choćby te węszyły zawzię­cie w spi­żarni. Rechot nie usta­wał. Bib zło­żył dłoń w pięść.

Sie­dem­set sześć­dzie­siąt dwie znie­na­wi­dzone rze­czy z listy Biba, a na samej górze pla­so­wał się sie­dzący na tro­nie pan, Hutt Jabba, oto­czony słu­gami i pochleb­cami.

A Bib zamie­rzał go zabić. Dzi­siaj.

– _Bip bup_? – Droid dostaw­czy wró­cił z kolejną paletą gbu­ro­żab.

Bib wes­tchnął. Może miał gdzieś ski­trany drugi bla­ster?

Niżej na liście nie­na­wi­ści Biba – na pozy­cji sześć­set tam któ­rejś, o ile dobrze pamię­tał – pla­so­wały się wnio­ski kon­ser­wa­cyjne. Nie­skoń­czone sterty pokry­tych pia­skiem kwit­ków ser­wi­so­wych w kwe­stii każ­dej drob­nej rze­czy w pałacu Jabby. Dro­idy wyma­gały kąpieli w kadziach ze sma­rem. Zbior­niki chłod­ni­cze wyma­gały chło­dziwa. Panele kon­tro­lne przy drzwiach, te drobne cho­lerne zbiory prze­wo­dów i prze­łącz­ni­ków, wyma­gały wymiany, bo ci nie­wy­życi Gamor­re­anie nie poj­mo­wali, że nie wszystko na świe­cie trzeba trak­to­wać z pią­chy.

Zda­niem For­tuny Gamor­re­anie nie rozu­mieli wiele poza okła­da­niem się pię­ściami. Mógłby przy­siąc, że sły­szał kie­dyś plotkę odno­śnie do ich rytu­ałów godo­wych, cie­ka­wostkę, którą usil­nie pró­bo­wał usu­nąć z pamięci, a która doty­czyła mister­nego spi­ral­nego tańca, w toku któ­rego trójka part­ne­rów pró­bo­wała zno­kau­to­wać sie­bie nawza­jem. Odra­ża­jące.

Grunt, że choć spra­wo­wał funk­cję „major­do­musa” Jabby, Bib cią­gle otrzy­my­wał, dele­go­wał, odszu­ki­wał, czy­tał i zamy­kał wnio­ski kon­ser­wa­cyjne. Jak choćby w tej chwili. A że har­mo­no­gram dnia prze­wi­dy­wał egze­ku­cję, powi­nien być teraz w celach wraz z jeń­cami i swo­imi ulu­bio­nymi narzę­dziami, które nazy­wał „zaga­ja­czami roz­mowy”, by pozy­skać każdą dro­binę cen­nych infor­ma­cji od osób wkrótce mają­cych się stać prze­ką­skami sar­lacca. Nie żeby chciał wyłu­skać od nich coś kon­kret­nego, ale infor­ma­cje to infor­ma­cje. Tych ni­gdy za wiele. Szcze­gól­nie chciał wycią­gnąć parę jęków z tam­tego bla­do­li­cego pia­sko­wego cza­ro­dzieja, który poprzed­niego dnia zro­bił z niego debila. „Zapro­wa­dzisz mnie do Hutta Jabby”. Dobre sobie. Zamiast tego stał w han­ga­rze pałacu i zaj­mo­wał się rapor­tami ser­wi­so­wymi ski­fów pia­sko­wych. Jeden z dwóch ski­fów nale­żą­cych do Jabby wyma­gał sta­łych napraw, a dopro­wa­dzony do osta­tecz­no­ści Bib miał ochotę go wysa­dzić.

No i Jabba! Ponie­wie­rał nim na oczach wszyst­kich! „Głu­piec o sła­bym umy­śle”. Bib wark­nął bez słów. Dziś to zrobi. Bla­ster już miał. Mógł spro­wo­ko­wać wypa­dek. Mógł…

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki