Stary kuferek - ebook

Bohaterowie piątego tomu sagi Dwieście wiosen

Gospodarstwo Konarskich:

Adela Konarska – właścicielka, córka Klementyny Turczynowej

Kajetan Konarski – mąż Adeli

Marcelina Konarska – córka Adeli i Kajetana

Matylda Konarska – córka Marceliny i Kornela Dunaja

Miron Konarski – starszy syn Adeli i Kajetana

Tereska Konarska – żona Mirona

Klementyna Turczynowa – matka Adeli

Mela Odolańska-Fiszer – młodsza siostra Klementyny

Członkowie rodziny spoza Osady:

Marcel Turczyn – syn Klementyny i Mundka Turczyna, starszy brat Adeli, leśnik w Bieszczadach

Mikołaj Konarski – młodszy syn Adeli i Kajetana

Ewa Konarska – żona Mikołaja, malarka

Andrzej Konarski – syn Mikołaja i Ewy, astrofizyk

Jagoda i Baśka – córki Mirona i Tereski

Wiki Richardson – córka Megi Walczewski

Młyn:

Klemens Bogdanowicz – były właściciel, potem zarządzający młynem

Aldona Bogdanowicz – starsza córka Klemensa

Zula i Natka – bliźniaczki, młodsze córki Klemensa

Igor Bogdanowicz – syn Aldony i Michaiła Janczara

Megi Walczewski-Bogdanowicz – druga żona Igora

Kalina i Maja – córki Igora

Antośka – córka Kaliny

Inni:

Michaił Janczar – wnuk Kacpra Janczara, ukochany Aldony, ojciec Igora

Kornel Dunaj – wielka miłość Marceliny, ojciec Matyldy

Rodzina Zawadów – sąsiedzi Konarskich

Renia i Witek Gąsiorowscy – sąsiedzi Konarskich

Michalina Marciniak – sąsiadka Konarskich

Magda Jamroz – od dzieciństwa przyjaciółka Marceliny

Bartek Kesler – młody przedsiębiorca, mieszkaniec Konar, pasjonat historii Osady

Abigail Goldberg – pisarka, jedna z córek karczmarza Tewela, ukrywanych podczas wojny u Konarskich

Brygida – wybranka Andrzeja Konarskiego

Jerzyk – adoptowany syn Emilii i Gustawa DrozdowskichTrzydzieści lat matka szukała swoich synów: pięknych, inteligentnych, podobnych jak dwie krople wody z jednego dzbana. Nie było miesiąca, żeby nie pokazała się na miejscowym posterunku milicji i nie pytała, czy przypadkiem gdzieś – żywi bądź martwi – się nie odnaleźli. Mimo zapewnień, że jej dzieci umieszczono w krajowym rejestrze osób zaginionych, z każdej skromnej pensji salowej, a potem z jeszcze skromniejszej emerytury wygospodarowała parę złotych na bilety kolejowe i, wykorzystując do ostatniego dnia cenny urlop, jeździła po kraju, odwiedzając wszystkie większe miasta, a w nich główne komendy. Kupiła w księgarni niewielką mapkę Polski i zakreślała w kółko odwiedzane miasta, lecz tych, do których nie dotarła, wciąż było bardzo wiele. Odmawiała więc sobie wszystkiego, by odbyć kolejną podróż. Podporządkowała i poświęciła całe swoje szare życie jednemu celowi: by w końcu ich odnaleźć, choć – ona jedna wiedziała to najlepiej – nie byli wiele warci.

Mieli po dwadzieścia osiem lat, gdy trzydziestego pierwszego grudnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego dziewiątego roku wyszli z domu wczesnym rankiem i już nigdy nie wrócili. Mieli na sobie garnitury, na jakie ich matki nie byłoby stać (nawet gdyby dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu wycierała szmatą szpitalne podłogi i wynosiła spod chorych baseny), w oczach zaś arogancką pewność, że świat jest ich, a to, co na nim najlepsze, bez dwóch zdań im się należy.

Do tej pory nie splamili się pracą, choćby najlżejszą, wystarczało im jednak pieniędzy na wszystko: na ubrania, buty, restauracje, z których, upojeni alkoholem, weseli, prawdziwi książęta życia, wracali nad ranem, a także na podróże, do pewnego czasu będące zagadką dla matki.

Nie wiedziała, w kogo się wrodzili, bo nawet nie w ojca moczymordę, który pewnej nocy zasnął pod budką z piwem i już się nie obudził. Mimo wielu wad był jednak dobrym człowiekiem, jego synowie natomiast nie mieli serca. Nawet dla niej, matki.

Kiedy po jakimś czasie od zniknięcia odważyła się wejść do ich pokoju i znalazła kalendarz z zapisanymi pod wieloma datami imionami i nazwiskami kobiet, zrozumiała, czym się zajmowali. Oszukiwali i wyłudzali pieniądze od naiwnych, starszych bądź młodszych; wszystko było zanotowane. Skrupulatnie prowadzili swą buchalterię, bo obok podstawowych danych, takich jak imię, nazwisko i adres, był także wiek, a na samym końcu kwoty – te często napisane innym odcieniem atramentu, zapewne dodane, gdy sprawa się już sfinalizowała. Na ten przykład: Teresa Piskorz, l. 38, Tarnów, ul. Parkowa 23, 3750 zł. Były kwoty mniejsze i większe; przy każdej serce matki zamierało z trwogi i wstydu, że takich łobuzów urodziła, a potem zaharowywała się, żeby ich wychować, ubrać i nakarmić.

To właśnie wstyd nie pozwolił jej iść z tym kalendarzem na milicję, by ujawnić łajdactwo synów i poprosić, żeby poszli śladem ostatniego zapisu z trzydziestego pierwszego grudnia pięćdziesiątego dziewiątego roku, a mianowicie: „Zofia i Bernadetta Bogdanowicz, l. 30, Osada”. Zamiast tego kupiła w księgarni najdokładniejszą mapę i zaczęła szukać tej miejscowości, postanawiając, że sama tam pojedzie i spróbuje się czegoś dowiedzieć, lecz jej nie znalazła.

Trudno, myślała na początku, wcześniej czy później sami wrócą, na wszelki wypadek jednak pokazywała się raz w miesiącu w komendzie, przypominając, że jej piękni i inteligentni synowie wyszli z domu w pewien zimowy mroźny poranek i do tej pory nie znaleźli drogi powrotnej.

Z każdym miesiącem, rokiem, z kolejną dekadą coraz mniej było w niej wiary, że jeszcze zobaczy ich żywych, później myślała już tylko o tym, żeby ich pochować, zanim sama umrze, lecz na to też straciła w końcu wszelką nadzieję.

I oto pewnego dnia w drzwiach jej skromnego mieszkanka staje młody milicjant, bardzo uprzejmie prosi, by się ubrała i pojechała z nim do komendy. Tam słyszy, że tu i tu, gdzieś na Mazowszu, niedaleko jakiejś Brzozowej Osady odkryto szczątki dwóch młodych mężczyzn, jak się wydaje braci bliźniaków, bo identyczne…

– Brzozowa Osada… – bezwiednie wymyka się z ust staruszki. – To dlatego nie mogłam jej odnaleźć…

Komendant, nie zwracając uwagi na jej mamrotanie, mówi dalej, że wszystko poza kośćmi uległo daleko idącemu rozkładowi, więc identyfikacja szczątków wydaje się wręcz niemożliwa, jest jednak coś, co się oparło upływowi czasu…

– Złote medaliki z Matką Boską – wchodzi mu w słowo kobieta. – Nie zdejmowali ich od Pierwszej Komunii… Byli bardzo religijni.