Story of Bad Boys 1 - ebook

Rozdział 1

Szanowni państwo, niedługo będziemy lądować w Los Angeles. Prosimy o zajęcie miejsc i upewnienie się, że podręczny bagaż znajduje się pod fotelem.

Z głową w chmurach – w sensie dosłownym i przenośnym – pospiesznie opłukuję ręce z mydła, wychodzę z mikroskopijnej toalety i wracam na miejsce. Szybko przesuwam się wąskim przejściem w kierunku swojego fotela, przepraszając stewardesę, czekającą cierpliwie, aż usiądę.

Zapinam pas, upewniwszy się, że świetlny sygnał już jest włączony, i spoglądam na sąsiada. Nie ruszył się ani na krok. Wydaje mi się, że śpi. Zastanawiam się, jak on to robi, że jest taki spokojny. Chociaż podróże samolotem to jedna z tych rzeczy, które sprawiają mi ogromną przyjemność, zawsze w chwili startu czuję trochę niepokoju.

Słońce świeci tak mocno, że muszę trochę opuścić roletę w okienku, żeby mnie nie całkiem nie oślepiło. Gdzieś daleko widzę inny samolot, lecący na mniejszej niż my wysokości. Przelatujemy przez strefę chmur, co wywołuje lekkie turbulencje, a potem stopniowo w dole zaczyna być widoczna ziemia. Przysuwam się bardziej do okienka i podziwiam widoki. Z góry wszystko wydaje się takie małe! Zawsze mnie fascynował ten sposób podróżowania. W przeciwieństwie do wielu osób uwielbiam wsiąść do samolotu i znaleźć się błyskawicznie na drugim końcu świata, żeby odkrywać najrozmaitsze kultury, których jest tak wiele na naszej planecie, i spotykać najróżniejszych ludzi. Chyba odziedziczyłam tę pasję po moim ojcu, najprawdziwszym globtroterze.

Stewardesa zabiera pusty kubeczek z rozkładanego stoliczka przede mną, muskając mnie ręką w przelocie. Składam stoliczek i biorę dziennik „Miami Herald”, który znalazłam na lotnisku przed wejściem na pokład. Znajdę tutaj wszystkie aktualności z mojego rodzinnego miasta. Przebiegam wzrokiem kolejne strony, aż moją uwagę przyciąga pewien artykuł:

W miniony wtorek 1 września agenci federalni rozbili jeden z najpotężniejszych karteli narkotykowych w Miami. Rekordowej niemal konfiskaty dokonano w ramach prowadzonego od wielu miesięcy śledztwa. Pozwoli to na przesłuchanie handlarzy wracających z Kolumbii z ładunkiem narkotyków – mówi szef policji w Miami.

Podnoszę oczy znad gazety i znów spoglądam w okno. Samolot kilka minut temu zaczął schodzić do lądowania i napis na ekranie przede mną głosi, że na lotnisku Los Angeles znajdziemy się dokładnie za dwadzieścia dwie minuty. Czuję, że mój sąsiad obok się budzi. Zaczyna się przeciągać i przeciera oczy.

– Za ile lądujemy? – pyta, jeszcze zaspany.

– Za jakieś dwadzieścia minut.

Dziękuje mi i wyjmuje z kieszeni telefon. Poprawiam się w fotelu i choć obawiam się ciągu dalszego lektury, powracam do niej.

Przypomnijmy, że co roku ofiarami tego procederu pada kilkadziesiąt osób. Ostatnią jest osiemnastoletnia dziewczyna, znaleziona kilka tygodni temu w stanie bardzo ciężkim. Wciąż jeszcze znajduje się na granicy śmierci.

Od lat Miami jest wiodącym węzłem, przez który do kraju napływa fala narkotyków. Jest to brzemię, z którym władze wciąż nie mogą sobie poradzić. Gubernator Florydy, Mike Shenning, stwierdził kilka dni temu podczas konferencji prasowej, że ta alarmująca sytuacja nie może trwać dłużej i że służby stanu Floryda pracują nad jak najszybszym wykorzenieniem tej plagi. W najbliższych dniach zostanie ustalony konkretny plan działania.

Składam gazetę ze łzami w oczach. Co tydzień to samo. Czwarta strona dziennika poświęcona jest aktualnościom dotyczącym zlikwidowania handlu narkotykami w Miami i okolicach. Gdy czytam te słowa, przed oczami przesuwają mi się obrazy jak cykl migawkowych zdjęć, bulwersujących i bolesnych. Nigdy nie zapomnę tego lipcowego dnia.

Za pięć dni minie dokładnie dwa miesiące, odkąd Rosie nie ma z nami, odkąd jest w głębokiej śpiączce, zwanej przez lekarzy coma carus – oznaczającej ostatnie stadium przed śmiercią. Lekarze wyrazili się jasno już wkrótce po przyjęciu Rosie do szpitala: nawet jeśli jej stan się poprawi, nigdy się nie obudzi.

Zawsze będę miała przed oczami zrozpaczoną twarz jej matki, kiedy usłyszała tę wiadomość od lekarza. Amber i ja byłyśmy tuż obok niej – osunęła się w nasze ramiona. W tym właśnie momencie zrozumiałam, że dla Rosie nie ma już żadnej nadziei.

Utracić ją w sposób tak okrutny było strasznym przeżyciem i nie wiem, czy kiedykolwiek się z tego otrząsnę. Wiem doskonale, że w chwili, gdy Rosie odejdzie – załamię się. Nigdy już nie usłyszę jej śmiejącej się do rozpuku na horrorach, nie zobaczę, jak lakieruje sobie paznokcie, podśpiewując fałszywie i opowiadając nam – znaczy Amber i mnie – jak bardzo życie warte jest przeżycia. Nigdy już nie będzie piekła ze mną babeczek, nie zadzwoni do drzwi wczesnym rankiem w niedzielę, żeby ze mną pobiegać, co uwielbiałyśmy robić. Nigdy już jej radość życia nie rozświetli naszych dni jak słońce w lecie. Strasznie mi jej brak. Wierzchem dłoni ocieram łzę z policzka.

Żyć pełnią życia jest teraz jedynym sposobem, żeby o niej pamiętać, i zamierzam to właśnie robić, tak samo dla niej, jak i dla mnie. Nigdy cię nie zapomnę, Rosie.

Odrywam się od swoich myśli, czując czyjąś dłoń na ramieniu. Odwracam głowę i widzę stewardesę, przechylającą się nad moim sąsiadem, który zdaje się cenić sobie tę bliskość.

– Słucham?

– Czy ma pani dobrze zapięty pas?

Unoszę ręce i pokazuję, że jestem prawidłowo zapięta. Uśmiecha się do mnie i życzy przyjemnego zakończenia podróży, a potem przechodzi do kolejnych pasażerów.

Delikatnie przesuwam dłońmi po twarzy. Jeszcze tylko osiem minut do lądowania, osiem minut do początku mojego nowego życia. Teraz nie mogę się już cofnąć, chociaż wciąż tkwi we mnie szczypta obawy.

Przychodzi dzień, kiedy każdy musi zadać sobie pytanie: co naprawdę chcę zrobić z moim życiem? I tego wyboru trzeba dokonać w ciągu ostatniego roku liceum. Wyboru decydującego, który cię przerazi albo ucieszy, a może i jedno, i drugie. W obu przypadkach określi twoją przyszłość. Jeśli chodzi o mnie, to przeraził mnie on w sposób szczególny. Przede mną, córką rozwiedzionych rodziców, otwierało się kilka możliwości: mogłam zostać na Florydzie z mamą i rozpocząć naukę na uniwersytecie w Miami albo wyjechać i dołączyć do ojca, od siedmiu lat urządzonego w Brazylii, i żyć tak jak on, to znaczy w doskonałej symbiozie z przyrodą.

Żadna z tych dwu wersji mi jednak nie odpowiadała. Chcę żyć własnym życiem, rozwinąć skrzydła, podejmować decyzje, które uważam za najlepsze dla mnie.

Zastanawiałam się długo i właśnie dlatego lądowałam teraz w Los Angeles, żeby wstąpić na UCLA, słynny Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles. Zawsze marzyłam o tym, żeby zostać znaną dziennikarką, podróżującą po świecie i przygotowującą reportaże pokazujące, jak się żyje o tysiące kilometrów od domu. A ponieważ wydział dziennikarski na UCLA jest jednym z najlepszych, decyzja była łatwa. A kiedy już zostałam przyjęta, nie mogłam być szczęśliwsza. Jednak nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić, co mnie tam czekało.

* * *

Spoglądam przez okienko na zbliżający się coraz bardziej pas asfaltu. Samolot połyka ostatnie metry w kilka sekund i wreszcie, po dwunastu godzinach lotu, dotyka nawierzchni. Uśmiecham się, słysząc oklaski pasażerów. Niektórzy wyglądają tak, jakby wreszcie pierwszy raz od wielu godzin odetchnęli. Ja ucieszę się dopiero wtedy, kiedy znajdę się w samochodzie obok mamy w drodze do hotelu.

Siedzimy jeszcze chwilę, kiedy samolot kołuje w stronę terminalu. Na widok wyświetlanych informacji i otwieranych drzwi ludzie zaczynają przygotowywać się do wyjścia. Wstają z foteli, zabierają swoje rzeczy i przepychają się w przejściu, poszturchując jedni drugich. Nie lubię takiego zamętu, czekam więc, aż wyjdą wszyscy, którym się spieszy, i dopiero wtedy wstaję z fotela. Tę krótką chwilę oczekiwania wykorzystuję na włączenie telefonu. W czasie lotu dostałam kilka wiadomości. Jedna z nich pochodzi od ojca. Wysłał ją tuż po starcie samolotu, prosi, żebym do niego zadzwoniła, kiedy już spotkam się z mamą. Trzy kolejne wiadomości pochodzą od Amber, która błaga, żebym odezwała się do niej jak najszybciej, bo – cytuję – „to sprawa wagi państwowej”. Przypuszczam, że w tym apelu o pomoc chodzi o jakiś problem z chłopakiem. Ostatnia wiadomość jest od mamy. Uprzedza, że prawdopodobnie się spóźni – czysty przypadek – i że będzie na mnie czekała przy wyjściu z terminalu 4. Niestety, mama nigdy nie była wzorem punktualności. Jest pod tym względem moim całkowitym przeciwieństwem.

Walizka kabinówka stoi obok mnie, a ja z torebką na ramieniu od dziesięciu minut czekam, aż bagaże pojawią się na taśmie, i w tej chwili słyszę:

– Podczas wyładunku bagaży z lotu AA 216 napotkaliśmy nieoczekiwane trudności. Państwa bagaże powinny wkrótce pojawić się na taśmie. Dziękujemy naszym pasażerom za cierpliwe oczekiwanie jeszcze przez kilka minut.

Ta informacja wcale mnie nie cieszy. Spędziłam dwanaście godzin w samolocie i jedyne, czego teraz pragnę, to jak najszybciej opuścić to ludzkie mrowisko.

Kiedy wreszcie widzę jedną z moich waliz, oddycham z ulgą. Niedługo będę w hotelu; ta podróż mnie wykończyła. Spałam pewno nie więcej niż cztery godziny. Podchodzę do taśmy, ale z powodu ciężaru walizki i niemożności zastopowania taśmociągu zdejmuję ją z niejakim trudem. No ale w moich bagażach jest wszystko, czego potrzebuję do życia tutaj. Obok mnie przesuwa się kilka innych waliz i wreszcie widzę drugą należącą do mnie. Wiem, że ta jest cięższa, więc proszę czekającego obok mężczyznę o pomoc. Zgadza się uprzejmie i stawia bagaż koło mnie. Dziękuję mu i przewiesiwszy pasek torebki na ukos przez pierś, kieruję się do wyjścia z terminalu.

Ranek jest upiornie gorący. Mój zegarek, nastawiony na czas brazylijski, pokazuje południe. Ponieważ między Sao Paolo i Los Angeles są cztery godziny różnicy, tu powinna być ósma rano. Czekam kilka minut przed wyjściem i po chwili czuję w dłoni wibrowanie telefonu.

Od mamy: Nie ruszaj się. Widzę cię. Buziaki.

Podnoszę głowę, a po kilku sekundach mama staje przede mną.

– Kochana! – woła i mnie przytula.

Bardzo mi jej brakowało przez ten miesiąc spędzony tak daleko od niej. Ja też mocno ją ściskam. Jej uścisk i znajomy zapach są pokrzepiające. Być blisko niej to tak jak być w domu, niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy.

– Cześć, mamuś! Jak się masz?

Odrywamy się od siebie i mama zaczyna jak zazwyczaj przyglądać mi się badawczo.

– To raczej ja się o to pytam! No, więc jak tam w Brazylii? Ależ pięknie się opaliłaś, prawie ci zazdroszczę.

– Było naprawdę wspaniale! A tata przesyła uściski.

Mama się uśmiecha, ale zauważam w jej oczach krótkie mgnienie smutku na wzmiankę o ojcu. Rodzice rozwiedli się osiem lat temu, miałam wtedy dziesięć lat. Nigdy jednak nie cierpiałam z powodu ich rozstania, oni zresztą też nie. Mama może trochę bardziej odczuła, że jej życie stanęło na głowie po odejściu ojca, zwłaszcza że po kilku miesiącach zawiadomił nas, że poznał kogoś i że będzie teraz mieszkał w Brazylii. Na szczęście mama też ułożyła sobie życie i wyszła za mąż za nowojorskiego biznesmena, Nicholasa. Bardzo dobrze się z nim dogaduję, tak samo zresztą jak z jego synem, jedenastolatkiem Charliem, którego uważam za brata.

– Z trudem znalazłam miejsce – wzdycha mama po drodze do wynajętego samochodu. – Te tutejsze korki są koszmarne! Nie bolał cię brzuch podczas lotu?

– Nie – mówię. – Trochę się bałam, ale lekarz mnie uspokoił i zapewnił, że skoro od operacji minęły już dwa tygodnie, można podróżować samolotem bez obaw.

– To całe szczęście. Bo kiedy twój ojciec zadzwonił i powiedział mi, że znalazłaś się nagle w szpitalu z powodu zapalenia wyrostka, naprawdę się przeraziłam. Od razu po tym telefonie weszłam na stronę American Airlines, żeby kupić bilet!

Roześmiałam się:

– Naprawdę?

– Tak! Nicholas mnie przekonał, że taka operacja to nic poważnego.

– Słusznie. Tych czterech szwów już prawie nie widać.

Podchodząc do czekającego samochodu, stwierdzam, że mama niczego nie robi połowicznie i że do hotelu zawiezie nas czarna błyszcząca limuzyna. Mama zawsze była osobą bardzo opiekuńczą, a ja nie potrzebuję jej wcale mówić, że jej potrzebuję: gdy tylko dowiedziała się, że mam wyznaczone spotkanie przed rozpoczęciem studiów na uniwersytecie, wzięła kilka dni urlopu i przyleciała specjalnie z Miami. Z powodu tej operacji wyrostka nie zdążyłam na oficjalne rozpoczęcie roku akademickiego, które odbyło się w minionym tygodniu, więc teraz jestem spokojniejsza, mając przy sobie mamę. To w końcu nie przelewki zamieszkać o tysiące kilometrów od domu, zwłaszcza nie znając nikogo w nowym miejscu. A poza tym – ona jest z tych zamartwiających się osób, więc to, że towarzyszy mi tutaj, ma również jej zapewnić spokój.

* * *

Następnego dnia od rana zaczynam odczuwać stres. Wszystkie bagaże są już w samochodzie, a według GPS-u do UCLA jedzie się tylko jakieś pół godzinki. Na szczęście pogoda jest łaskawa i mogę się schować za okularami słonecznymi, prezentem od macochy. Nie znosiłam i nie znoszę tych momentów w drodze do szkoły, kiedy pojawia się narastająca stopniowo obawa przed początkiem kolejnego roku nauki. Wiem, nie powinnam mieć tremy: mam osiemnaście lat, zaczynam studia, jestem teraz dorosła – tak by powiedział mi Charlie… A jednak moja nieśmiała natura bierze górę i nie mogę przestać odczuwać boleści, skręcających mi żołądek tym mocniej, im bardziej zbliżamy się do UCLA. Wsuwam dłonie między uda i krzyżuję nogi, żeby mama nie zauważyła, jak drżą. Jestem bardzo zdenerwowana. Próbuję się uspokoić, robiąc ćwiczenia oddechowe, których nauczyła mnie trenerka jogi mamy, żebym panowała nad stresem, zwłaszcza przed ważnymi egzaminami. Mama zauważa jednak mój niepokój i stara się odwrócić moją uwagę najświeższymi plotkami z naszej dzielnicy – ale na próżno.

Na szczęście dla mnie przejazd z hotelu na uniwersytet trwa dość krótko, mimo wszechobecnych w Los Angeles korków. Samochód zatrzymuje się przed tablicą wskazującą wjazd na teren kampusu uniwersyteckiego. W tym momencie zdaję sobie sprawę z tego, co robię, na co się zdecydowałam. Gdy wysiadając z samochodu, dotykam stopą ziemi, czuję w sercu lekkie ukłucie.

Nie żałuję jednak tej decyzji. Będę tu mogła zrealizować swoje marzenie! Studiować pośród najlepszych, na jednym z najlepszych uniwersytetów mojego kraju, a nawet świata. I tylko jakaś maleńka cząsteczka mnie chciałaby wsiąść z powrotem do tego samochodu i wrócić z mamą do Miami. Potrząsam głową, odrzucając szybko tę głupią myśl.

– Idziesz, Lili?

– Tak, mamuś. Już idę.

Czeka na mnie kilka metrów od samochodu, z uniesioną jedną brwią i okularami słonecznymi przesuniętymi nad czoło. Zatrzaskuję drzwi i podchodzę do niej.

– Co za upał! Nie widziałam jeszcze kampusu, ale zdaje się, że jest ładnie ocieniony.

Rozglądam się wokół.

– Faktycznie.

– No dobrze. – Mama wraca do rzeczywistości. – Gdzie jest administracja? Możesz pokazać plan?

Odwraca się do mnie z rękoma opartymi na biodrach. I wtedy przypominam sobie, że mapka kampusu, otrzymana przy potwierdzeniu zapisu, leży na dnie walizki, oczywiście tej największej. Nie bardzo widzę siebie grzebiącą w niej tutaj, na środku parkingu, w poszukiwaniu planu.

– No więc… chyba o nim zapomniałam…

– Lili!

– Wiem, co sobie myślisz – jąkam się niepewnie. – Ale kiedy u taty pakowałam bagaże, chciałam być pewna, że niczego nie zapomnę, i wszystkie najważniejsze rzeczy wkładałam najpierw. No i plan znalazł się na dnie walizki.

Czerwienię się pod wpływem matczynego spojrzenia.

– Zdajesz sobie sprawę, że to jest niepokojące, prawda?

Wzdycham na tę uwagę. Mam osiemnaście lat, zaczynam studia, a ona wciąż traktuje mnie jak dziecko. Ta maleńka cząsteczka mnie, która chciała wracać, milknie na dobre. Przypominam sobie, że mój wybór studiów na UCLA był częściowo motywowany właśnie pragnieniem niezależności, tym, żeby nie być cały czas pod nadzorem mamy. Kocham ją, naprawdę, ale ona cały czas chciałaby kierować moim zachowaniem. Tymczasem ja chcę dokonywać własnych wyborów, dobrych albo złych, choćbym nawet potem miała ich żałować. W ten sposób się dorasta.

– Już o tym rozmawiałyśmy, mamo! – mówię podniesionym głosem.

– Wiem, że już o tym rozmawiałyśmy, Liliano! Ale chcę być pewna, że naprawdę zdajesz sobie sprawę z tego, co zamierzasz zrobić. Będziesz sama na drugim końcu kraju. Wciąż uważam, że jesteś za młoda, żeby wyjeżdżać z domu. Mogłaś zostać na Florydzie albo chociaż jechać do Atlanty, co było dobrym kompromisem. Miałabyś tę swoją niezależność, na której tak ci zależy, i mogłabyś przyjeżdżać do domu tak często, jak byś chciała.

– Mamo, przestań tak się mną przejmować! Wszystko będzie dobrze. Jestem już duża, wiesz? Nie musisz tak się nade mną trząść.

Rozglądam się szukając jakiejś wskazówki albo kogoś, kto nam powie, gdzie jest budynek administracji. W końcu wyjmuję z torby komórkę.

– Poszukam w internecie – mówię.

– Jeszcze możesz zmienić zdanie i wybrać któryś z bliższych uniwersytetów – dodaje mama.

– Nie! – odpowiadam z rozdrażnieniem. – Rozmawiałyśmy już o tym dziesiątki razy. Podjęłam decyzję.

Mówię to ostatnie zdanie nieco ostrzejszym tonem. Mama spogląda na mnie jeszcze raz, ale wreszcie uznaje, że lepiej zmienić temat. Nieważne, co powie, ja się już zdecydowałam.

Ludzie często mówią, że jestem niesamowicie podobna do mamy, to znaczy pod względem fizycznym. Obie jesteśmy stosunkowo niewysokie, mniej więcej metr sześćdziesiąt pięć, ja jestem odrobinę wyższa. Oczy mamy niebieskie, wpadające czasem w tony zielone lub szare, zależnie od pogody albo nastroju. Różnimy się tylko włosami: jej są grube i ciemne, moje cieńsze i kasztanowe. W głębi duszy – choć nie przyznam się do tego, jeśli dalej nie da mi spokoju w sprawie wyboru uniwersytetu – jestem dumna, że ją przypominam. Mama to silna, zabawna osoba i ma w sobie wiele miłości do ofiarowania. Jest wspaniała. Cóż, zdaje się, że charakter odziedziczyłam jednak po tacie. Nie wiem, czy to jest komplement, zważywszy, że ojciec jest niesamowicie uparty, a przez ten upór może nawet czasem działać w złej wierze. Chociaż tak naprawdę jest – jak to się mówi – pełną, prawdziwą osobowością. I właśnie w ten sposób widzę również siebie. Chyba po nim mam to wielkie zamiłowanie do podróży, a jeśli w tym właśnie mam go przypominać, to jestem przeszczęśliwa.

– Dobrze, poszukajmy w końcu tej całej administracji – mówi mama.

Ustalam wreszcie dobry kierunek. Po kilku minutach marszu główną aleją kampusu, dochodzimy do okazałego budynku w stylu hiszpańskim, z czerwonej cegły, naprawdę wspaniałego. Na prowadzących do niego schodach i na trawie przed budynkiem siedzą grupki studentów. Nad łukiem centralnych drzwi wisi tablica obwieszczająca, że tu znajduje się administracja.

Przy wejściu mama przedstawia nas recepcjonistce. Ta przygląda się nam uważnie zza wielkich okularów w czarnych oprawkach z wytłoczonym logo znanego projektanta, z mało uprzejmym, niemal lekceważącym wyrazem twarzy. Powstrzymuję się od gwizdnięcia. W końcu recepcjonistka ma być miła i uprzejma, kiedy ktoś się do niej zwraca.

– Dzień dobry – mówimy z mamą zgodnym chórem.

– Mogę w czymś pomóc? – pyta, wciąż dość nonszalancko.

– Tak, chciałybyśmy otrzymać klucz do studenckiego pokoju córki.

Recepcjonistka kiwa głową i coś wystukuje na klawiaturze.

– Proszę wejść na drugie piętro, skręcić w lewo i poczekać przed biurem pani Reed – mówi niby do nas, ale z oczyma wciąż utkwionymi w klawiaturze. Po naszym grzecznym „do widzenia” szybko opuszczamy recepcję. Odpowiada nam niedbałym ruchem głowy, wciąż stukając w klawisze.

– Mam nadzieję, że ta cała pani Reed jest uprzejmiejsza – rzuca mama już na drugim piętrze.

Po dobrych pięciu minutach na niewygodnych krzesłach przed biurem pani Reed drzwi się otwierają, a za nimi stoi kobieta z prawdziwą klasą. Ubrana w kostium z tych najlepiej podkreślających sylwetkę, przez które zieleniejesz z zazdrości, w pantoflach na niebotycznych szpilkach. Pani Reed – jak przypuszczam – ma pochyloną głowę i wpatruje się w trzymany w dłoniach plik papierów.

– Panie Wilson, czekałam na pana.

Nie rozumiejąc, czemu zwraca się do mnie „pan”, spoglądam na mamę, która natychmiast reaguje:

– Pani Reed? Dzień dobry, jestem Katherine Harris, a to moja córka Liliana Wilson.

Na dźwięk słowa „córka” kobieta gwałtownie podnosi głowę i wpatruje się w nas.

– To nie pan Tyler Wilson?

– Nie, nazywam się Liliana Wilson.

Patrzy na mnie ze zdziwieniem i zaczyna przestępować z nogi na nogę – znak, że czuje się nieswojo. Nie wiem dlaczego, ale mam jakieś niedobre przeczucia co do kilku najbliższych minut.

– Zapraszam więc do mojego biura.

Wstaję, mama też, i wchodzimy do biura. Pani Reed wskazuje nam zapraszającym gestem krzesła, a sama wraca na swoje miejsce przed wielkim ekranem komputera.

– Mamy mały problem… – zaczyna, kręcąc nerwowo obrączką na serdecznym palcu lewej ręki.

Czy ja coś wspominałam o jakichś złych przeczuciach?

– Jak zapewne panie wiedzą, w kampusie mamy różne typy mieszkań dla naszych studentów. W otrzymanym zgłoszeniu mamy prośbę o typ F4, bo wolnych pokoi studenckich dla jednej, a nawet dwóch osób już nie było. Dlatego zostało ustalone, że będzie to mieszkanie dzielone z dwiema innymi studentkami.

Ponieważ zupełnie nie rozumiem, o co jej chodzi, kiwam tylko głową, zachęcając ją do kontynuowania wywodu.

– Podczas przydzielania pokoi pojawił się mały problem ze złożonymi przez panią dokumentami.

– To znaczy?

Zaczynam wiercić się nerwowo na krześle.

– Pamięta pani, jak przed chwilą zapraszałam do siebie pana Tylera Wilsona?

Potakuję cicho.

– Otóż prawdopodobnie pani dokumenty znalazły się w grupie męskiej…

– Żartuje pani? – wyrzuca z siebie dotychczas milcząca mama.

– Niestety nie. Imię pani córki, Liliana, pomylono z jej drugim imieniem, Tyler. Dlatego przydzieliliśmy Tylerowi mieszkanie z dwoma współlokatorami płci męskiej – dodaje pani Reed, zwracając się do mnie. – Naprawdę, bardzo mi przykro z powodu tego nieporozumienia.

– To nic takiego. Wystarczy po prostu zmienić imię w moich dokumentach i przydzielić mi inny pokój.

– I tu sprawy się komplikują: wszystkie miejsca są już zajęte, niektórzy studenci wpisali się nawet na listę rezerwową, by móc mieszkać w kampusie. Nie mamy wyboru, musi pani wziąć ten pokój, inaczej nie będzie pani mogła mieszkać w kampusie, co dla studentki pierwszego roku jest obowiązkowe.

– Z dwoma chłopakami jako współlokatorami? – po chwili milczenia mówi mama podniesionym głosem.

– Tak – odpowiada spokojnie pani Reed. – Co więcej, wszystkie dokumenty i formalności administracyjne dla pani córki zostały przygotowane w powiązaniu z tym pokojem. Zmiana ich wszystkich trwałaby zbyt długo, a przez ten czas pani córka nie mogłaby zacząć studiów na UCLA.

Proszę, powiedzcie mi, że to tylko koszmarny sen, z którego się obudzę w pięknym małym mieszkanku, z dwiema współlokatorkami i z oknami wychodzącymi na ukwiecone alejki kampusu. Zamykam oczy na parę sekund z nadzieją, że w pewnym momencie się obudzę, ale kiedy je otwieram, siedzę wciąż naprzeciwko pani Reed, pogrążonej w dyskusji z mamą, która wciąż wynajduje możliwe opcje, abym mogła uniknąć mieszkania w męskim towarzystwie.

– A mieszkanie poza kampusem? – pyta mama.

– Teraz nie znajdzie pani żadnej oferty. Zdaje sobie pani sprawę, że w pobliżu uniwersytetu wszystko jest już zajęte. Chyba że zdecyduje się pani na koszt kilku tysięcy dolarów miesięcznie, żeby córka mogła mieszkać w pobliżu uczelni. Tak więc nie ma innej możliwości, jak zgodzić się na mieszkanie wspólnie z dwoma młodymi ludźmi. Oczywiście to sytuacja przejściowa, będziemy mogli zmienić pani akta na drugi semestr.

Rozważam przez chwilę tę sytuację. To prawda, przyjeżdżając, myślałam o mieszkaniu z dwiema dziewczynami, nie z dwoma chłopakami. Ale ostatecznie mam już osiemnaście lat i pora stać się rzeczywiście odpowiedzialną za siebie. Nie po raz pierwszy młodzi ludzie w moim wieku i odmiennej płci będą mieszkać podczas studiów pod tym samym dachem. A poza tym takie wspólne mieszkanie nie musi oznaczać wspólnego spania albo, co gorsza, brania pryszniców w tym samym czasie! Mogę chyba bez problemów poradzić sobie w tej sytuacji, w każdym razie tak mi się zdaje.

– Jak rozumiem, nie mam innej możliwości, tylko się na to zgodzić, prawda?

– Obawiam się, że tak.

– Świetnie. Co mam podpisać?

Podaje mi kilka kartek.

– To, to… i jeszcze to. Pójdę po klucze i będą panie mogły zobaczyć kampus i mieszkanie.

Ledwo pani Reed zamknęła drzwi, a mama odwraca się do mnie i gromi mnie spojrzeniem. Otwiera usta i chce coś powiedzieć, ale uprzedzam ją i sięgam po pióro, żeby podpisać dokumenty.

– Nie martw się, wszystko się ułoży.

– Skoro tak twierdzisz… – Jest pełna sceptycyzmu. – Ale gdyby był jakikolwiek problem, dasz mi znać, dobrze?

– Jasne, nie przejmuj się – odpowiadam z uśmiechem, żeby ją uspokoić.

Po otrzymaniu kluczy i kompletu dokumentów wychodzimy obie z administracji i wracamy do samochodu. Kampus jest tak rozległy, że do mieszkania musimy podjechać autem.

Kilka minut później mama staje na jednym z ostatnich wolnych miejsc na parkingu wzdłuż ogromnego budynku o architekturze dużo bardziej nowoczesnej niż siedziba administracji. Korzystając z tego, że mama odbiera telefon od ojczyma, rozglądam się po okolicy. Strasznie dużo samochodów na parkingu, chyba ze trzydzieści. Musi tu mieszkać sporo studentów. Podnoszę głowę i widzę, że budynek ma cztery kondygnacje. Biały mur świetnie kontrastuje z zielenią rosnących wokół niego palm. To bardzo kalifornijskie.

W samochodzie szybko przekartkowałam otrzymane papiery i wyczytałam, że moje mieszkanie znajduje się na ostatnim piętrze i że ma balkon wychodzący na alejki kampusu. W zasadzie wszystko mi się podoba. Mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma.

– Pomożesz mi wyładować bagaże? – pyta mama.

Nie zauważyłam, że skończyła już rozmawiać, więc teraz kiwam głową, że tak.

Wstukuję kod przy drzwiach wejściowych i wchodzimy do holu budynku z moimi dwiema ogromnymi walizami. Bogu dzięki, dostrzegam windę, wystarczająco dużą, że zmieścimy się w niej obie z bagażami. Na ostatnim piętrze szukam drzwi z numerem 411. Pukam głośno na wypadek, gdyby któryś z moich współlokatorów był zajęty, ale nikt nie odpowiada, więc zakładam, że nikogo nie ma. Wyjmuję schowane pieczołowicie w torebce klucze i otwieram drzwi. Od razu widać, że mieszkanie jest bardzo nowoczesne: ściany są białe i perłowe, a meble funkcjonalne. Za drzwiami wejściowymi znajduje się niewielkie przepierzenie oddzielające korytarz od salonu połączonego z jadalnią. Zostawiam walizy i idę obejrzeć resztę pomieszczeń. Na ścianie po lewej króluje ogromny płaski ekran, a tuż pod nim widzę stertę konsoli do gier i pudełka z grami wideo. No tak, jestem w mieszkaniu chłopaków! Naprzeciw ekranu na grubym dywanie stoi wielka kanapa pokryta szarą tkaniną ze lnu. Ogromna przeszklona ściana za telewizorem ciągnie się aż do typowej amerykańskiej kuchni. Tę oddziela od salonu długi bar z czterema wysokimi krzesłami. Na razie bardzo mi się to wszystko podoba. Wychodzę z salonu do ciągnącego się wzdłuż kuchni przedpokoju, z którego prowadzą drzwi do pokojów położonych po prawej stronie. Po każdej stronie znajduje się dwoje drzwi. Pierwsze po lewej są otwarte, trzy pozostałe – zamknięte. Sprawdziwszy, że jest w środku pusto, wchodzę do swojego pokoju, a tuż za mną mama.

Tak jak w całym apartamencie ściany są białe i to mi się podoba: wolę tę neutralność niż ekstrawagancję. Przez duże, znajdujące się na ścianie naprzeciwko drzwi okno wlewa się jasne światło. Szerokie podwójne łóżko stoi pod ścianą po lewej stronie, a wielka szafa naprzeciwko niego zajmuje całą szerokość pokoju. Przy ścianie na prawo od drzwi znajduje się duże biurko – zmieszczą się na nim łatwo wszystkie moje notatki z zajęć, książki i laptop. Chciałabym już jak najszybciej wypakować swoje rzeczy i przypieczętować swoją obecność w tym pokoju i mieszkaniu.

Nie tracąc czasu, zaczynam przy pomocy mamy opróżniać walizki. Przez parę godzin rozmawiamy przy tym o wszystkim i o niczym. Na razie nie ma śladu po moich dwóch współlokatorach. Jest przecież sobotnie popołudnie, na pewno gdzieś wyjechali. Nie wiem, czy zostali uprzedzeni o moim przyjeździe. Zorientuję się, kiedy wrócą.

Siadamy na chwilę na kanapie. W końcu jednak mama spogląda na zegarek i wstaje.

– Muszę się zbierać, kochanie. Samolot startuje za trzy godziny, a wiesz, jakie tu są korki.

Ja też wstaję.

– W porządku – mówię, obejmując ją mocno.

– I przede wszystkim – uważaj na siebie! Dzwoń z najmniejszym problemem. A gdyby było za ciężko, nie pogniewam się, jeśli szybko kupisz bilet i przylecisz na kilka dni do domu.

Czuję, jak łzy napływają mi do oczu, więc tylko kiwam potakująco głową.

– Córeczko kochana, przeżywaj więc ten swój sen i bądź szczęśliwa. Kocham cię i zawsze będę z ciebie dumna, niezależnie od tego, co będziesz robić, wiesz o tym, prawda?

– Ja też cię kocham.

Przytulamy się do siebie ostatni raz. Mama korzysta z tej bliskości, żeby mi powtórzyć swoje odwieczne rady, które zawsze wywołują u mnie uśmiech. Bierze swoją torebkę z przedpokoju i wychodzi. Nie chce, żebym ją odprowadziła do samochodu. I dla niej, i dla mnie pożegnania zawsze były bardzo trudne. Wrócę do Miami dopiero na święta Bożego Narodzenia. Mama chciała zostać dłużej, ale nalegałam, żeby tego nie robiła. Już i tak z powodu tych kilku dni urlopu musiała zrezygnować z pewnego dużego zamówienia, nie chciałam więc, żeby mój wyjazd na uniwersytet kosztował ją jeszcze więcej. A ponieważ miała już wykupiony bilet powrotny na samolot, musiała jechać. Jak tylko poznam moich współlokatorów, zadzwonię do niej, żeby ją uspokoić.

Siedzę więc na kanapie sama z moją przyszłością. Jeszcze z trudem do mnie dociera, że tak, teraz będę sama – no dobrze, z dwoma współlokatorami, ale bez jakiejkolwiek pieczy rodzicielskiej. Spieszno mi do tego, żeby już zacząć to nowe życie, ale jednocześnie czuję się zagubiona – z powodu tych kilometrów od rodzinnego domu, bez mamy czy nawet taty. Czas mija, mama jest w drodze na lotnisko. Nie mogę się już cofnąć. Biorę telefon, puszczam jakąś muzykę i odpycham to uczucie pustki i obawy. Czas, żebym się skoncentrowała na przyszłości, która mnie przyzywa i oczekuje ode mnie tylko jednej rzeczy: żebym rzuciła się w jej ramiona, ciałem i duszą.Rozdział 2

Po odjeździe mamy dalej rozpakowuję swoje rzeczy. Wszystkie ubrania są już równo ułożone albo powieszone w szafie stojącej w głębi pokoju. W łazience znajduję szufladę przeznaczoną dla mnie, a to dzięki żółtej karteczce samoprzylepnej z krótką informacją: „Szuflada do dyspozycji”. Jedno jest pewne: ten, kto to napisał, nie przejmuje się drobiazgami. W szufladzie lądują więc wszystkie moje kosmetyki, których co prawda nie jest dużo, ale jednak zajmują sporą jej część. Potem w pokoju kończę rozkładać książki na regale stojącym przy ścianie na lewo od drzwi. Reszta przedmiotów mojego osobistego użytku znajduje miejsce na biurku lub na innych półkach. Dopiero gdy wsuwam wreszcie walizy pod łóżko, sięgam po komórkę. Wyświetla się godzina 16.10. Przypominam sobie, że moja najlepsza przyjaciółka, Amber, prosiła, żeby oddzwonić. Nie zwlekam więc już ani minuty dłużej i wybieram jej numer.

Kończę rozmowę po godzinie. Miałam rację. Chodziło oczywiście o problem z chłopakiem. Amber powiedziała też, że prawdopodobnie odwiedzi mnie podczas październikowej przerwy. Cieszę się bardzo, że ją niedługo zobaczę. Nie widziałyśmy się od półtora miesiąca i mam wrażenie, że z biegiem czasu coraz bardziej się od siebie oddalamy. Utrata Rosie tylko pogłębiła ten rozdźwięk między nami. Cieszę się na to spotkanie i chcę jej pokazać wszystkie zakątki Los Angeles, choć co prawda na razie nie miałam jeszcze okazji zwiedzić miasta. Myślę jednak, że do października na tyle poznam Miasto Aniołów, że będę mogła służyć Amber za przewodnika.

Upał trochę zelżał, więc postanawiam wybrać się na wycieczkę po kampusie. Torba, klucze i wychodzę z mieszkania. Zamiast zjechać windą, schodzę po schodach i zwiedzam wszystkie zakątki gmachu. Zawsze lubiłam klatki schodowe. Tata mówi mi często, że to dziwactwo schodzić na piechotę, kiedy jest winda, ale ja lubię czuć beton pod stopami. A poza tym – po co czekać nie wiem ile minut na windę, kiedy można znaleźć się na parterze tylko niewielkim wysiłkiem? A ponieważ uwielbiam biegać, traktuję to na ogół jako rozgrzewkę.

Po wyjściu z budynku znajduję się od razu na parkingu. Miejsce, na którym parkowała mama, zajmuje teraz ogromna czerwona terenówka. Obchodzę budynek dookoła i trafiam na jedną z licznych alejek kampusu. Patrzę na grupę studentów siedzących na trawie i zastanawiam się, czy znajdę tutaj przyjaciół. O to teraz najbardziej się martwię, bo nawet jeśli jestem raczej samotniczką, lubię być wśród ludzi. Perspektywa spędzenia tego roku w samotności wywołuje we mnie strach.

Przechadzając się alejkami kampusu, zauważam niedaleko kawiarnię Starbucks. Odczuwam prawie namacalną ulgę. Ta sieć wyzwala we mnie wrażenie, że jestem u siebie. Amber i Rosie często żartowały sobie ze mnie, mówiąc, że skończę z kawą zamiast krwi w żyłach, jeśli się nie zmienię. To wspomnienie wywołuje uśmiech. Myliłam się jednak, gdy myślałam, że upał zelżał. Wiatr ustał, a ja zaczynam odczuwać pragnienie. Przypomina mi się, co mówiła moja babcia, kiedy byłam mała: „Jeśli odczuwasz pragnienie, to znaczy, że już chce ci się pić”. Miała rację, jak zawsze. Popycham oszklone drzwi i wchodzę do środka. Jak wszędzie tutaj, klimatyzacja w upalne dni działa bardzo dobrze. Podchodzę do lady, dziwiąc się małej liczbie klientów.

– Dzień dobry – mówię z uśmiechem. – Prosiłabym o mrożone karmelowe macchiato.

– Jaki rozmiar?

– Duży.

– Jak masz na imię?

– Lili.

Dziewczyna przy kasie kiwa głową i zapisuje moje imię na kubku. Płacę, a potem przesuwam się dalej po odbiór kawy.

Chwilę później dostaję swoje zamówienie. Kieruję się z nim do małego stolika, który zauważyłam zaraz przy wejściu, kiedy nagle ktoś mnie z całej siły popycha. Z kubka z kawą, którego nie dałam rady utrzymać prosto, połowa zawartości wylewa się na chłopaka, siedzącego tuż obok .

– Boże! Strasznie mi przykro! – wołam.

– Nic nie szkodzi. I tak miałem zmienić T-shirt po powrocie do domu.

Odwracam się, żeby poszukać winnego, ale widzę raptem jego oddalające się plecy. Facet rzuca tylko, że się spieszy, i nawet na nas nie patrzy.

– Niektórym osobom naprawdę brakuje dobrego wychowania! – utyskuję.

– Zgadzam się całkowicie.

Odwracam się do chłopaka przy stoliku i uśmiecham się do niego lekko. Jego T-shirt jest od góry do dołu zachlapany kawą.

– Naprawdę strasznie mi przykro. Mogę ci postawić kawę na przeprosiny?

– Proszę, jeśli masz ochotę. Tym bardziej, że swoją już wypiłem – mówi z uśmiechem.

Odwzajemniam uśmiech, a po chwili wracam z dwoma kubkami kawy – dla niego ten z cafe latte.

– Proszę bardzo. I jeszcze raz przepraszam za koszulkę. Jeśli chcesz, mogę ją uprać i ci oddać.

– Nic się nie stało, to tylko T-shirt. Może wypijemy te kawy razem? Będziemy mogli trochę pogadać.

Nie jestem typem dziewczyny, która godzi się wypić kawę z kimś kompletnie nieznajomym. W normalnej sytuacji odwróciłabym się i uciekła, ale ten chłopak wygląda naprawdę sympatycznie, a poza tym właśnie zniszczyłam mu koszulkę, więc mogę chociaż przyjąć jego propozycję.

– Oczywiście!

Siadam naprzeciw niego w skórzanym fotelu, tak wygodnym, że z trudem się powstrzymuję, by nie westchnąć z rozkoszy.

– Jesteś Lili, prawda?

– Tak! – odpowiadam, zaskoczona, że zna moje imię. – Skąd wiesz?

– Kubeczek! – mówi z uśmiechem.

Nagle czuję się niemądra i ze wstydu się rumienię.

– Ja jestem Sam.

– Naprawdę mam na imię Liliana, ale wszyscy nazywają mnie Lili.

– Bardzo mi miło, Lili.

Wyciąga do mnie rękę i ja podaję mu dłoń nad stołem.

– Przyjechałaś teraz?

– Tak, kilka godzin temu. Rozłożyłam rzeczy, a ponieważ w mieszkaniu nikogo nie było, uznałam, że najlepiej będzie, jeśli pochodzę sobie po kampusie. Jest ogromny!

Kiwa głową.

– Czemu przyjechałaś dopiero teraz?

– Byłam na wakacjach u mojego taty w Brazylii, ale dwa dni przed wyjazdem dostałam zapalenia wyrostka i musiałam być natychmiast operowana. Stąd spóźnienie.

– Teraz już wszystko dobrze?

– Tak, od kilku dni już mnie nie boli – odpowiadam z uśmiechem.

– To świetnie!

Potakuję i pytam:

– Też jesteś na pierwszym roku?

– Tak – potwierdza. – Na jakim wydziale jesteś?

– Wybrałam jako podstawowy przedmiot dziennikarstwo, ale zapisałam się też na kurs literatury francuskiej, nauki polityczne i kultury świata. Nie wiem, jakiej pracy wymagałaby teatrologia, więc pomyślę o tym przed drugim semestrem. A ty?

– Ja chciałbym zostać adwokatem, więc podstawowy przedmiot w tym semestrze to prawoznawstwo. Zapisałem się też na lektoraty. Na razie francuski i portugalski, ale może jeszcze rosyjski lub chiński. Waham się na razie.

– O, to sporo! – mówię, zarazem zaskoczona i pod wrażeniem. – Mam dobre podstawy francuskiego i portugalskiego, więc chętnie pomogę, jeśli będziesz potrzebował wsparcia.

– Skorzystam z przyjemnością! Skąd znasz te języki?

– Moja babcia ze strony mamy mieszka we Francji, a tata w Brazylii…

– Czyli jesteś z tymi językami na bieżąco! – przerywa mi z uśmiechem.

– No tak!

Rozmawiamy tak jeszcze jakieś dwadzieścia minut. Sam opowiada, że stara się o pracę na kampusie, którą mógłby wykonywać popołudniami. Był już nawet na rozmowie kwalifikacyjnej. Nie mieszka, tak jak ja, w domu studenckim, tylko wynajmuje pokój w północnej części kampusu, a jego stypendium jest minimalne. Jest naprawdę dzielny! Przed pożegnaniem wymieniamy numery telefonów.

Dopiero od kilku godzin jestem w kampusie, a już mam numer telefonu do chłopaka. Gdybym powiedziała o tym Amber, zwariowałaby. W każdym razie już kogoś znam, a to najważniejsze. To pewnie jeszcze za wcześnie, by uznać Sama za przyjaciela, ale wydaje mi się, że jest osobą godną zaufania. Nagle przypominam sobie, że mieszkam z dwoma chłopakami. Czy będą tak samo sympatyczni? Przygryzam wargi i zmuszam się do odsunięcia negatywnych myśli. Nie mogę się bać. Będę mieszkać z nimi cały semestr, zanim się przeprowadzę. Jeśli zacznę się zamartwiać, nie będzie temu końca, więc moja świadomość każe mi przestać się tym przejmować. Nie wszyscy są tacy jak Jace… Wstrząsam się na samą myśl o nim. Teraz już nie będę miała z nim do czynienia – to jeden z plusów mieszkania o tysiące kilometrów od domu. Zostawia się za sobą wszelkie trudne sprawy. Chce się mieć przy sobie tylko te najpiękniejsze, te najszczęśliwsze wspomnienia… Nawet te z Rosie. Uwielbiałaby to miejsce. Może powinnam kupić jakiś drobiazg na pamiątkę dla jej sześcioletniej siostrzyczki, kiedy będę jechać do Miami na święta? Muszę o tym pomyśleć i porozmawiać z Amber, kiedy będę miała wolną chwilę. Zatrzymuję się nagle. Szłam, szłam, szłam i teraz nie wiem, gdzie jestem. Oczywiście zapomniałam zabrać tego całego planu. Gdyby mama mnie w tej chwili zobaczyła, nie zwlekałaby z okazaniem niezadowolenia. Rozglądam się więc naokoło, aż odnajduję mój „punkt orientacyjny”.

Kiedy miałam czternaście lat, tata nauczył mnie, że aby nie zabłądzić w dżungli, trzeba ustalić sobie jakiś punkt orientacyjny i cały czas na niego uważać. To może być jakieś niekształtne drzewo, egzotyczny kwiat… Uważałam tę radę za jednocześnie pożyteczną i głupią. Pożyteczną – bo pozwalała odnaleźć drogę. Głupią – bo w dżungli były same egzotyczne kwiaty i niekształtne drzewa. Tutaj moim punktem odniesienia jest krzak bzu, cały w kwiatach. Zresztą siedzi pod nim wciąż ta sama grupa. Jeden z chłopaków gra na gitarze. Chociaż chciałabym się zatrzymać i posłuchać, idę dalej.

Jest parę minut po szóstej, kiedy wracam do mieszkania. Na klatce schodowej wyjmuję klucze z torby i otwieram drzwi. Tym razem ktoś jest w środku. Jakiś chłopak siedzi na kanapie. Widzę tylko jego plecy, ale chyba jest wysoki i dobrze zbudowany. Ma jasne rozwichrzone włosy .

– To ty, Cam? – rozlega się niski głos.

Nie odpowiadam i podchodzę bliżej do kanapy.

– Cześć – mówię niezbyt pewnie.

Niepokój bierze górę i czuję, że dłonie mi wilgotnieją. A jeśli się nie dogadam z tymi dwoma, to co będzie? U taty niestety przeczytałam opowiadania o koszmarnym życiu we wspólnym mieszkaniu, gdzie współlokatorzy sprzymierzyli się przeciwko jednemu chłopakowi, chowali mu rzeczy, zostawiali tylko popsutą żywność… Dobry Boże! Mieszkam z dwoma facetami, przyzwyczajonymi tylko do męskich współlokatorów! Co będzie, jeśli któregoś dnia wrócę do mieszkania akurat wtedy, kiedy oni będą w trakcie… Potrząsam głową. Nie myśl o tym, Lili. Może faktycznie mama miała trochę racji? Ale muszę spróbować. Jestem nieśmiała, ale przecież nie jestem pierwszą dziewczyną mieszkającą z chłopakami, i nie będę ostatnią. A poza tym jestem osobą dość łatwą we współżyciu. Nie szukam konfliktów, raczej staram się je rozładowywać. Wszyscy mówią, że jestem lojalna. Myślę, że nasze wspólne mieszkanie nie będzie problemem. No i w najgorszym przypadku potrwa tylko jeden semestr. Dam radę!

Chłopak prostuje się i gwałtownie odwraca, zaskoczony dziewczyńskim głosem.

– Czeeeść?… – odpowiada, zaciekawiony.

Wyczuwam w jego głosie odrobinę niepokoju.

Oddycham głęboko i z wyciągniętą ręką robię krok w jego kierunku. Uśmiecham się do niego najładniej, jak umiem. Jest chyba trochę spięty, ale ponieważ mnie nie zna, może sobie z tego nie zdawać sprawy.

– Jestem Liliana, ale mów do mnie Lili. Jestem twoją nową współlokatorką.

– Moją nową współlokatorką? – pyta, wyciągając do mnie rękę.

– Tak. To długa historia…

– Mam dużo czasu. A w ogóle to jestem Evan.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki