Straszydła - ebook

BAL­LA­DY

przez

So­te­ra Roz­miar

Roz­bic­kie­go.

War­sza­wa w Dru­kar­ni T. Wy­szo­mir­skie­go.

1857.

Wol­no dru­ko­wać pod wa­run­kiem zło­że­nia w Ko­mi­te­cie Cen­zu­ry po wy­dru­ko­wa­niu pra­wom prze­pi­sa­nej licz­by exem­pla­rzy.

War­sza­wa dnia 1 (13) Wrze­śnia 1856 r.

Star­szy Cen­zor So­biesz­czań­ski.

Ja­śnie Wiel­moż­nym

i Wiel­moż­nym

Oby­wa­te­lom

Kró­le­stwa Pol­skie­go

Tę pra­cę li­te­rac­ką po­świę­ca.

Au­tor.PRZED­MO­WA

Daw­ne­mi cza­sy w upio­ry wie­rzy­li,

Że nie­bosz­czy­ki ży­ją­cych stra­szy­li,

I gdy­by w nocy mysz­ka chro­bo­ta­ła,

To już z pew­no­ścią du­chem by zo­stał.

Te­raz choć mamy świat mą­drzej­szy prze­cie

A jed­nak stra­chów jest peł­no na świe­cie.

I tak na­przy­kład kto ma żonę ład­ną,

Pew­no się boi, bo mu ją ukrad­ną

Lub kie­dy cza­sem dja­bli się usa­dzą,

I sta­rą pan­nę żonę komu da­dzą.–

Któż się nie­boi sta­ry se­kut­ni­cy,

Co plot­ki sie­je w ca­łej oko­li­cy.

Któż się nie zlęk­nie kie­dy los się zmie­ni,

Pust­ki w sto­do­le i pust­ki w kie­sze­ni.

Kto się nie stra­szy kto z domu nie zmy­ka,

Gdy za­miast go­ści uj­rzy ko­mor­ni­ka.

Moje stra­szy­dła we­so­łość wzbu­dza­ją,

Bo daw­ne stra­chy w ko­me­dyi gra­ją.

Przyj­mij­cie za­tem tę pra­cę ła­ska­wie,

Nie­chaj po­słu­ży ku mi­łej za­ba­wie. –

S. R. Roz­bic­ki.OSO­BY:

STA­RO­STA.

STA­RO­ŚCI­NA.

KA­SIA cór­ka.

CZE­ŚNIK KO­RON­NY brat Sta­ro­sty.

CZE­ŚNI­KO­WA.

KA­PI­TAN re­zy­dent Sta­ro­sty.

JAN DO­ŁĘ­GA Cho­rą­ży Kró­lew­ski.

MA­TE­USZ Mar­sza­łek dwo­ru Sta­ro­sty.

Sce­na we dwo­rze Sta­ro­sty.

Rzecz dzie­je się za Sta­ni­sła­wa Au­gu­sta Po­nia­tow­skie­go.

(Ubio­ry daw­ne, sce­na wy­obra­ża po­kój Sta­ro­sty, stół, pięć krze­seł, drzwi po bo­kach i we środ­ku, okno po pra­wej stro­nie, lu­stro na sto­le)

Sce­na I.

Sta­ro­sta – Sta­ro­ści­na – Ka­sia – Re­zy­dent i Ma­te­usz. –

STA­RO­STA do żony.

Pani Sta­ro­ści­no wiel­kie mam no­wi­ny,

Co ma za zna­cze­nie sam nie­wiem przy­czy­ny.

Bę­dziem dzi­siaj mie­li w zam­ku pana bra­ta.

Jak już u uas nie był mija ze dwa lata. –

Te­raz pi­sał do mnie, że dziś nad wie­czo­rem,

Mam go się spo­dzie­wać przy­je­dzie ze dwo­rem

Nie­chże więc Wać­pa­ni jaki ru­bron wło­ży,

Cze­piec bry­lan­ta­mi i zło­tem uło­ży,

A Ka­się przy­stro­ić jak dla nas wy­pa­da,

Nie­chaj prze­cie pan brat wszyst­kim opo­wia­da.

Że wi­dział bo­ga­to, wspa­nia­le i mod­nie,

Jak ród Se­na­tor­ski od­po­wie­dział god­nie. –STA­RO­STA DO MA­TE­USZA.

Ku­charz nie­chaj daje po­tra­wy wy­bor­ne,

Sar­ny, mar­cy­pa­ny i wina wy­twor­ne.

Służ­bę po­przy­stra­jać salę przy­ozdo­bić,

I to wszyst­ko na­tych­miast com ka­zał po­ro­bić.

(Ma­te­usz z po­kło­nem od­cho­dzi.)

Sce­na II.

STA­RO­STA sam

Na prze­szłym sej­mi­ku nie­raz łyku, łyku,

Wśród wrza­sku, ha­ła­su, har­mi­dru i krzy­ku,

Tak so­bie tem wszyst­kiem gło­wę za­krę­ci­łem,

Ze do­tąd nie­po­mnę czem bra­ta zra­zi­łem.

Ale co go spro­wa­dza?…. czy­by z prze­pro­sze­niem!?