Facebook - konwersja
Sukces w rozmiarze XXL - Ebook (Książka EPUB) do pobrania w formacie EPUB
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Sukces w rozmiarze XXL - ebook

Małgorzata Szcześniak
Wydawnictwo:
Instytut Wydawniczy „Latarnik”
Data wydania:
15 maja 2013
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
, MOBI
Format MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu. Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
(2w1)
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
25,53 zł
Produkt - baner

Sukces w rozmiarze XXL - ebook

Czy gruba kobieta może być ładna? – zapytałam panią psycholog Katarzynę Miller. Pani Kasia, po chwili namysłu, odpowiedziała: „Cóż… Grube bywają prześliczne. Chude bywają prześliczne. Średnie bywają prześliczne. Malutkie bywają prześliczne. Ogromne bywają prześliczne… Oraz bywają kobiety, które nam się nie podobają. Nawet jeżeli są szczupłe i zadbane, prawda? Są ludzie młodzi, którzy są starzy duchem. Są ludzie piękni niezadowoleni ze wszystkiego. I są tacy, za których z wyglądu nikt pięciu złotych by nie dał, a po dwóch tygodniach znajomości uwielbiamy ich”. – Hm… Pomyślałam sobie. Coś w tym jest. Przecież ja czułam się gruba, gdy ważyłam osiemdziesiąt, ale też sześćdziesiąt czy pięćdziesiąt trzy kilogramy. Być może nie jest więc takie istotne, ile ważymy, ale to, jak się czujemy we własnej skórze? Postanowiłam poruszyć ten temat z kobietami w rozmiarze XXL. Pisarkami, piosenkarkami, aktorkami czy modelkami. Wiele mi odmówiło, jednak znalazły się takie, które potrafiły powiedzieć o sobie: „Tak, jestem gruba”. To właśnie one, odważnie, inteligentnie, dojrzale spróbowały odpowiedzieć na pytania zawarte w tej książce: Czy można, nie będąc szczupłą, osiągnąć sukces zawodowy i szczęście, jakim kosztem. Czy kobiety sukcesu w rozmiarze XXL marzą nadal o wciśnięciu się w rozmiar XS? Jak zmieniają się poglądy na życie, samoocena, życiowe wybory, styl życia, obraz siebie gdy chudniemy i tyjemy? Czy i jak można być szczęśliwą w rozmiarze XXL? A może to zależy… 

Małgorzata Szcześniak

W książce o swoim sukcesie opowiedziały:

Monika Ambroziak
Stanisława Celińska
Dominika Gwit
Gosia Janek
Elżbieta Jodłowska
Edyta Jungowska
Katarzyna Lengren
Urszula Lola
Katarzyna Miller
Marzena Sztuka
Monika Szwaja
Elżbieta Zapendowska
Dorota Zawadzka

Kategoria: Poradniki
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-63841-07-2
Rozmiar pliku: 569 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Monika „Dzidzia” Ambroziak

Od lat zwią­za­na z Te­atrem Stu­dio Buf­fo. De­biu­to­wa­ła w mu­si­ca­lu „Me­tro”, z któ­rym wy­stą­pi­ła na Broad­wayu. Zna­na z wy­ko­na­nia ta­kich pio­se­nek, jak Cze­ko­la­da, Vsjo mo­gut ka­ro­li, Ya sa­sh­la s uma, Gdzie ci męż­czyź­ni, Za­po­mnisz o mnie, I Will su­rvi­ve. Za­gra­ła w 17 fil­mach (m.in. „Sztos”, „Chło­pa­ki nie pła­czą”, „To ja, zło­dziej”), przede wszyst­kim w ro­lach ko­me­dio­wych. Współ­pra­co­wa­ła m.in. z Kay­ah, Ka­sią Ko­wal­ską, Miet­kiem Szcze­śnia­kiem, Ta­de­uszem Na­le­pą, Ka­sią Klich, Ko­si­kiem Yoria­di­sem, gru­pą Per­fect, Iza­be­lą Tro­ja­now­ską, An­drze­jem Krzy­wym, An­drze­jem „Pia­skiem” Pia­secz­nym. Dzi­dzia to jej pseu­do­nim ar­ty­stycz­ny, a tak­że ty­tuł jej pierw­sze­go so­lo­we­go spek­ta­klu – kon­cer­tu, któ­re­go pre­mie­ra od­by­ła się 7 mar­ca 2003 roku w Stu­dio Buf­fo. Po­zo­wa­ła dla ma­ga­zy­nów „Pani”, „Suk­ces”, dwu­krot­nie dla „Two­je­go Sty­lu”. Pry­wat­nie w szczę­śli­wym związ­ku z młod­szym od sie­bie Krzysz­to­fem Rym­sze­wi­czem, ak­to­rem Stu­dia Buf­fo i wiel­bi­cie­lem ko­bie­cych kształ­tów. Ma z nim có­recz­kę Zo­się. Mo­ni­ka nosi roz­miar 42-44.

SPOD ZNA­KU ZE­BRY

Po­dob­no chcia­ła Pani zo­stać ak­tor­ką już w pod­sta­wów­ce. W wy­pra­co­wa­niach z ję­zy­ka pol­skie­go pi­sa­ła Pani: „Bo ak­tor­ka może być każ­dym, kim chce”. Kim wte­dy chcia­ła Pani być?

Każ­dym! Chcia­łam być każ­dym! Kel­ner­ką, pie­lę­gniar­ką, bo cho­dzi ubra­na na bia­ło, ze strzy­kaw­ką w ręce, i ma taki faj­ny cze­pek. Le­ka­rzem, na­uczy­ciel­ką, bo w wie­ku szkol­nym to chy­ba ma­rze­nie więk­szo­ści dziew­czy­nek. W tym cza­sie po pro­stu nie mo­głam się zde­cy­do­wać, kim chcia­ła­bym być, ku­si­ło mnie wie­le za­wo­dów. Wresz­cie wy­bra­łam ak­tor­stwo, bo ak­tor­ka może się wcie­lić w każ­dą z tych po­sta­ci.

Świet­nie to ro­zu­miem! Ja z tego sa­me­go po­wo­du za­wsze chcia­łam pi­sać. Bo taka pi­sar­ka to może być choć na chwi­lę pięk­ną ko­bie­tą, wam­pem, słod­ką idiot­ką. A wła­śnie, nie ku­si­ło Pani, aby wcie­lić się w rolę lal­ki Bar­bie?

Ta­kiej pla­sti­ko­wej blon­dy­necz­ki? A wie Pani, że ja­koś nie. Nie jest to szczyt mo­ich ma­rzeń.

Jaki jest więc Pani ide­ał pięk­na?

Nie mam ta­kie­go ide­ału! Pięk­nem w ogó­le nie za­przą­tam so­bie gło­wy, to dla mnie te­mat dru­go­rzęd­ny. Oczy­wi­ście lu­bię się ota­czać ład­ny­mi przed­mio­ta­mi, ale nie spę­dza mi to snu z po­wiek. Nie mogę na przy­kład po­wie­dzieć, że po­do­ba­ją mi się blon­dy­ni z nie­bie­ski­mi ocza­mi, nie! Raz mi się po­do­ba blon­dyn, ale wi­dzę też przy­stoj­ne­go bru­ne­ta. A cza­sem ktoś jest po pro­stu in­te­re­su­ją­cy i faj­ny, i to wy­star­czy. Na woj­nie i w mi­ło­ści nie obo­wią­zu­ją sztyw­ne re­gu­ły! Mój na­rze­czo­ny (spo­ro ode mnie młod­szy) urzekł mnie nie dla­te­go, że jest nie­bie­sko­okim blon­dy­nem. Za­in­try­go­wał mnie swo­ją wy­trwa­ło­ścią, oso­bo­wo­ścią i cha­rak­te­rem. A zresz­tą to on się we mnie za­ko­chał, to on drą­żył te­mat. Na za­sa­dzie kro­pli, któ­ra drą­ży ska­łę nie siłą, lecz czę­stym spa­da­niem. Cho­dził, cho­dził i wy­cho­dził swo­je. To że jest młod­szy, aku­rat nie ma żad­ne­go zna­cze­nia.

Wie­le ko­biet bę­dzie Pani te­raz za­zdro­ści­ło! Szcze­gól­nie że ukła­da się Pani nie tyl­ko w mi­ło­ści (więc może pro­szę nie gry­wać w kar­ty, co?). Błysz­czy też Pani na sce­nie. Wróć­my do po­cząt­ków. Do­sta­ła Pani rolę w spek­ta­klu „Me­tro”, cho­ciaż na prze­słu­cha­niach nie bra­ko­wa­ło se­tek szczu­plej­szych dziew­czyn. Cięż­ko było?

Tak, ale cięż­ko było wszyst­kim. Wszy­scy mu­sie­li przy­cho­dzić co ty­dzień, co ty­dzień śpie­wać i tań­czyć. Prze­szli­śmy wie­le ty­go­dni eli­mi­na­cji. Póź­niej, z gru­py stu osób, któ­rą sko­sza­ro­wa­no na dwa mie­sią­ce, rów­nież spo­ro od­pa­dło. Na ca­stin­gu za­śpie­wa­łam dwie pio­sen­ki: Ka­ziu, za­ko­chaj się i Niech żyje bal! Za­li­czy­łam wo­kal­ny. Su­per! Naj­bar­dziej ba­łam się eg­za­mi­nów z tań­ca. Star­to­wa­ło ze mną mnó­stwo dziew­czyn po szko­łach ba­le­to­wych. Ja­kie ja mia­łam z nimi szan­se? Gdy za­czę­ły krę­cić pi­ru­ety, mnie i ko­le­żan­ce, z któ­rą po­ja­wi­łam się na ca­stin­gu, oczy wy­szły z or­bit. My mamy to za­tań­czyć? Ale jak? Prze­cież te dziew­czy­ny ćwi­czy­ły la­ta­mi. Wy­bra­ły­śmy się więc na roz­mo­wę z dy­rek­to­rem szko­ły ba­le­to­wej i de­spe­rac­ko po­pro­si­ły­śmy go o kon­takt do ko­goś, kto na­pręd­ce, w ty­dzień, na­uczy nas po­dwój­ne­go pi­ru­etu. I nie że zła­pa­ły­śmy dy­rek­to­ra za rę­kaw w ko­ry­ta­rzu. Naj­nor­mal­niej w świe­cie wpa­ko­wa­ły­śmy mu się do ga­bi­ne­tu! My­ślał, że się prze­sły­szał. Dał nam dwa na­zwi­ska zna­nych tan­ce­rek, ale żad­na z nich nie pod­ję­ła się tego za­da­nia.

No to mu­sia­ła Pani nie­źle za­śpie­wać!

A wie pani, że wkrót­ce oka­za­ło się, że je­stem jed­ną z le­piej ru­sza­ją­cych się osób z gru­py śpie­wa­ją­cych. Bo po­dzie­lo­no nas na si­kor­ki, czy­li tych, któ­rzy śpie­wa­ją, oraz małp­ki, czy­li tych, któ­rzy tań­czą. No i ja by­łam z tych „ru­cha­wych” si­ko­rek!

I jak to się sta­ło, że ta „ru­cha­wa” si­kor­ka zna­la­zła się na Broad­wayu?

Wi­dzi Pani, my od po­cząt­ku mie­li­śmy cel – po­je­chać na Broad­way. Oczy­wi­ście wte­dy jesz­cze nie wie­dzia­łam ani co to jest Broad­way, ani co to jest mu­si­cal. Waż­ne było, aby gdzieś śpie­wać. Na nor­mal­nej sce­nie, a nie po ką­tach.

Do ko­tle­ta…

Do ja­kie­go ko­tle­ta? Myli pani cza­sy! Dziś mamy zu­peł­nie inne re­alia. To był rok dzie­więć­dzie­sią­ty, nie było pięć­dzie­się­ciu kon­kur­sów wo­kal­nych, nie było stu szkół pry­wat­nych. Nie było nic! Nie moż­na nas oce­niać z dzi­siej­szej per­spek­ty­wy! W tam­tym okre­sie były szko­ły mu­zycz­ne, dwie lub trzy w War­sza­wie, i Pań­stwo­wa Wyż­sza Szko­ła Te­atral­na. Do­pie­ro póź­niej Ha­li­na i Jan Ma­chul­scy jako pierw­si otwo­rzy­li swo­ją szko­łę te­atral­ną. Przed nimi nie było nic! Nie było moż­li­wo­ści gra­nia na­wet do ko­tle­ta, je­śli nie mia­ło się szko­ły, po­dob­nie ze śpie­wa­niem! Dzi­siaj są ca­stin­gi, bie­rze się lu­dzi z uli­cy. I za­py­cha się show-biz­nes mier­no­ta­mi. Śpie­wać każ­dy może, wmó­wio­no to na­sze­mu na­ro­do­wi – ale chy­ba pod prysz­ni­cem. Albo spójrz­my na pol­skie se­ria­le, we wszyst­kich gra­ją cią­gle ci sami ak­to­rzy. Włą­czasz te­le­wi­zor i nie wiesz, jaki film leci. Moż­na się po­my­lić .

Jaką dro­gę po­wi­nien więc wy­brać dziś po­cząt­ku­ją­cy ar­ty­sta?

Je­śli się uda, moż­na pójść do jed­ne­go z ta­lent show, cho­ciaż tak na­praw­dę to ni­cze­go nie gwa­ran­tu­je. Szyb­ko może się oka­zać, że nie wy­star­czy do­brze śpie­wać. Trze­ba jesz­cze na dłu­żej sku­pić na so­bie za­in­te­re­so­wa­nie me­diów, coś sobą pre­zen­to­wać. Praw­dzi­wy ar­ty­sta nie mie­ści się w żad­nych ra­mach! Musi mieć w so­bie coś.

Nad­wa­ga prze­szka­dza w osią­gnię­ciu za­wo­do­we­go suk­ce­su?

Je­że­li prze­szka­dza, to tyl­ko dla­te­go, że lu­dzie, któ­rzy rzą­dzą pol­skim show-biz­ne­sem, mają par­cie, że­byś była taka a nie inna. Że­byś schu­dła. Przez po­nad dwie de­ka­dy swo­jej pra­cy ar­ty­stycz­nej za­wsze od­bie­ra­łam od lu­dzi sy­gna­ły, że im się po­do­bam taka, jaka je­stem. Nig­dy, wy­cho­dząc na sce­nę, nie od­czu­łam, że je­stem gor­sza niż ko­le­żan­ki.

Z Na­ta­szą Urbań­ską wy­ko­nu­je­cie ra­zem je­den utwór. Pa­ro­diu­je­cie Yulię Vol­ko­wą i Ele­nę Ka­ti­nę z ro­syj­skie­go ze­spo­łu t.A.T.u. Wzo­rem ro­syj­skich wy­ko­naw­czyń ca­łu­je­cie się na­wet w usta!

Już nie. Za­stą­pi­ły nas młod­sze.

Ja­kim dziec­kiem Pani była? Czy już we wcze­snych la­tach była Pani więk­sza?

Tak mi się wy­da­wa­ło. Cho­ciaż gdy te­raz pa­trzę na moje zdję­cia z dzie­ciń­stwa, wca­le nie wy­da­ję się so­bie gru­ba. Nie od­bie­gam od in­nych dzie­cia­ków. Wte­dy jed­nak tak o so­bie my­śla­łam – ale ja je­stem duża!

Czy­li świa­do­mość nad­wa­gi tak na­praw­dę tkwi w na­szym umy­śle, nie jest to kwe­stia cia­ła. Je­ste­śmy za gru­be, gdy wa­ży­my 80, 70, ale też 60 ki­lo­gra­mów. Je­ste­śmy za gru­be za­wsze!

Moż­li­we. Każ­da z nas ma swo­ją gra­ni­cę by­cia gru­bą. Kie­dy ko­bie­ta może po­wie­dzieć o so­bie, że jest gru­ba? Gdy ma dwa wał­ki? Albo jak wisi jej pod­gar­dle? Czy może gdy ma dużą pupę? Ja nie mam tego ostat­nie­go pro­ble­mu. Je­stem ty­pem jabł­ka, czy­li więk­sza góra, mniej­szy dół. I my­ślę, że to jest ta gor­sza opcja.

Dla zdro­wia gor­sza.

Nie tyl­ko dla zdro­wia. Je­śli grusz­ka ma smu­kłą bu­zię i górę, za to więk­szy dół, lu­dzie od­bie­ra­ją ją jako szczu­płą. Do­pie­ro po­tem za­uwa­ża­ją: ależ ona ma pupę! Przy­kła­dem może być Ni­gel­la Law­son. Do­pó­ki po­ka­zy­wa­na jest jej bu­zia, ra­mio­na, pier­si – wi­dzi­my ko­bie­tę szczu­płą. Do­pie­ro w mo­men­cie, gdy ka­me­ra zjeż­dża w dół, my­śli­my: o, ta pani jest kon­kret­na! A jabł­ko? Okrą­gła bu­zia, wi­szą­ca bród­ka, ple­cy tłu­ściut­kie, brzu­szek okrą­gły. Je­stem ta­kim ty­pem. Od za­wsze po­strze­ga­nym jako pi­łecz­ka albo gru­ba­sek!

Eeee… Ja też je­stem jabł­kiem i na po­cie­chę po­wiem Pani, że taką nad­wa­gę ła­twiej się tu­szu­je. Wy­star­czy wło­żyć ob­szer­niej­szą bluz­kę, za to moż­na pod­kre­ślić szczu­płe nogi!

Tak, wy­star­czy wło­żyć na sie­bie wo­rek! Oj, jak ja sta­ra­łam się zrzu­cić ten brzu­szek, ile mnie to kosz­to­wa­ło wy­sił­ku… Cza­sem mi się uda­wa­ło, na mo­ment.

Tak? A co Pani ro­bi­ła?

Na pew­no nie ćwi­czy­łam, nie, nie, broń Boże! Nie lu­bię ćwi­czyć. Ale my­ślę, że może jed­nak tro­chę po­win­nam. Może wte­dy moje cia­ło na­bie­rze więk­szej jędr­no­ści? W pew­nym wie­ku jest to chy­ba ko­niecz­ne, co? Dla mnie od kil­ku lat pod­sta­wą jest zdro­we od­ży­wia­nie.

Wła­śnie! Wiem, że jest Pani na tym za­fik­so­wa­na. Nie jada Pani ni­cze­go, co rzu­ca cień.

Nie­ee… Po pro­stu wy­klu­czy­łam z mo­jej i do­mow­ni­ków die­ty pro­duk­ty wy­so­ko prze­two­rzo­ne, kro­wie mle­ko, ser, wie­przo­wi­nę, mąkę pszen­ną i bia­ły ryż. Dziec­ku ku­pu­ję do przed­szko­la de­ser­ki so­jo­we, cze­ko­la­dę 70% ka­kao, a do pi­cia po pro­stu wodę! Z so­ków Zo­sia pije tyl­ko te wy­ci­ska­ne z praw­dzi­wych owo­ców. Wy­łą­czy­łam z na­szej die­ty wę­glo­wo­da­ny, któ­re po spo­ży­ciu za­mie­nia­ją się w cu­kier. Uni­kam kon­ser­wan­tów, choć te w ma­łych ilo­ściach też są po­trzeb­ne. Bez nich wę­dli­ny, któ­re jemy na co dzień, by nas po pro­stu za­bi­ły!

I nig­dy, nig­dy się Pani nie ła­mie?

Owszem, ła­mię się. Naj­czę­ściej pod­czas wa­ka­cji w Gre­cji. Wte­dy so­bie od­pusz­czam, nie li­czę ka­lo­rii, je­stem to­tal­ną he­do­nist­ką. Jem sery, mle­ko, wszyst­kie mię­sa, uwiel­biam grec­kie pita gi­ros.

A może nie trze­ba od razu sto­so­wać ta­kich dra­koń­skich ogra­ni­czeń? Prze­cież są pew­ne tri­ki, któ­re po­mo­gą ukryć tych parę zbęd­nych ki­lo­gra­mów.

Przede wszyst­kim, tu po­pie­ram To­ma­sza Ja­cy­ko­wa, bie­li­zna ko­ry­gu­ją­ca. Wy­cho­dząc na sce­nę, czę­sto mam ją na so­bie. Nor­mal­nie mam na so­bie ga­cie, któ­re zbie­ra­ją mnie w kupę! Od razu ubra­nie in­a­czej leży! I je­śli nie je­ste­śmy osa­mi czy na­wet szer­sze­nia­mi, to włóż­my na to jesz­cze ja­kieś fru-fru, któ­re nie bę­dzie nas ob­ci­skać.

Bie­li­zna ko­ry­gu­ją­ca? A co, je­śli idzie­my na tzw. roz­bie­ra­ną rand­kę?

Eee, jak pój­dzie­my już na taką rand­kę, to czy bę­dzie­my w ga­cio­chach, czy bez, to nie ma zna­cze­nia, bo je po pro­stu zdej­mie­my, i już!

Ale na sce­nę ob­ci­ska­ją­ce maj­cio­chy pod spód, na wierzch lek­kie fru-fru i już?

Tak, tyl­ko bez prze­sa­dy! Nie wkła­daj­my wor­ków! To jest taka wła­śnie pol­ska moda – je­śli je­steś grub­sza, je­steś ska­za­na na wo­rek lub na­miot. Ewen­tu­al­nie na gar­son­kę typu cio­cia Klo­cia. Do tego pa­pi­lo­ty lub trwa­ła on­du­la­cja. Wca­le nie musi tak być. Nie mu­si­my już le­cieć do Sta­nów ani na­wet do Lon­dy­nu, gdzie jest wszyst­ko we wszyst­kich ko­lo­rach i roz­mia­rach. Wy­bierz­my się bli­żej – do Nie­miec. Tam już moż­na się ubrać. Duże roz­mia­ry to po­ło­wa wie­sza­ka, a nie jego ko­niec. Lu­bię być do­brze ubra­na. Szcze­gól­nie do­brze chcę wy­glą­dać na sce­nie.

Tak, pa­mię­tam, kie­dy zo­ba­czy­łam Pa­nią pierw­szy raz. Było to w Sali Kon­gre­so­wej. Mia­ła Pani na so­bie sre­brzy­stą, mie­nią­cą się su­kien­kę i boa z piór. Wy­glą­da­ła Pani bo­sko! Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz na ko­niec wa­szych wy­stę­pów po­pro­sił pu­blicz­ność o na­gra­dza­nie bra­wa­mi ulu­bio­nych ar­ty­stów. Mój mąż kla­skał jak osza­la­ły dla Na­ta­szy Urbań­skiej, ja bi­łam bra­wa Pani. Czy bar­dziej po­do­ba się Pani ko­bie­tom?

Nie są­dzę. Męż­czy­znom też się po­do­bam.

Na­wią­zu­jąc do Ja­nu­sza Jó­ze­fo­wi­cza i jego po­my­słów na przed­sta­wia­nie Pani – skąd się wziął pseu­do­nim Dzi­dzia?

Ze szko­ły. Coś tam na­bro­iłam, na prze­rwie pod­szedł do mo­jej kla­sy dy­rek­tor i za­py­tał: „Dzi­dzia Am­bro­ziak, któ­ra to?”. Opo­wie­dzia­łam to zda­rze­nie ko­le­gom z ze­spo­łu, i tak mnie prze­zwa­li.

Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz czę­sto za­po­wia­da Pa­nią na sce­nie z iro­nią i sar­ka­zmem. Mówi na przy­kład, że kie­dyś, gdy nie do­sta­ła Pani du­żych braw, zde­ner­wo­wa­ła się Pani i wy­szła w trak­cie pio­sen­ki, a dwa ty­go­dnie póź­niej od­na­le­zio­no Pa­nią w la­sach Opolsz­czy­zny, gdzie opro­wa­dza­ła Pani wy­ciecz­ki śla­da­mi Edy­ty Gór­niak. I że jak nie będą Pani od­po­wied­nio dużo kla­ska­li, nie gwa­ran­tu­je, że znów Pani nie uciek­nie. Nie de­ner­wu­je Pa­nią to? Nie kusi, aby przy­wo­łać go do po­rząd­ku?

Kusi. Bo robi ze mnie oso­bę tro­chę nie­zrów­no­wa­żo­ną, no ale cóż. Kie­dyś Ja­nusz Jó­ze­fo­wicz za­po­wia­dał mnie jako gwiaz­dę, obec­nie robi w taki spo­sób. Nie mam na to wpły­wu. Nie dys­ku­tu­je się z dy­rek­to­rem.

A Pani re­la­cje z Ja­nu­szem Sto­kło­są? Jak się ukła­da­ją od mo­men­tu, gdy za­py­tał, wi­dząc Pa­nią pierw­szy raz: „Pani z ko­ścio­ła czy do ko­ścio­ła”?
mniej..
Produkt - baner

BESTSELLERY

Kategorie: