Świat bez ciebie. Tom 4 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Reid

Moja dziewczyna dotąd nie powiedziała o mnie swoim rodzicom.

Od tygodnia spotykamy się, ale potajemnie; nie wychodzimy nigdzie razem, jak to było jesienią. Jestem pełen uznania dla sposobu, w jaki chciała spędzić ten czas, nie chcę się jednak ograniczać do siedzenia z nią w domu. Dori jest jak nowa zabawka, którą nie mogę się nikomu pochwalić – do dupy tak myśleć i mówić. Tyle że ona tylko przewraca oczami, jeśli o tym wspomnę.

Tak czy owak, John jest jedynym z mych przyjaciół, który wie o moim nowym statusie: w stałym związku; no, Chelsea Radin – gwiazda partnerująca mi w ostatnim filmie – uśmiechała się domyślnie, widząc nas razem podczas ostatnich kilku dni nakazanego przez sąd wolontariatu w budynku Habitat. Przypuszczam, że ona wie. Szczególnie odkąd przyłapała nas, kiedy wychodziliśmy z alkowy z boku budynku, i zobaczyła rozluźniony koński ogon i zarumienioną twarz Dori oraz mój uśmieszek samozadowolenia.

Stoimy z Johnem na obrzeżu boiska i w tym momencie on postanawia poruszyć sprawę mojego sekretnego związku, bo jego wyczucie chwili jest takie samo jak takt – nie istnieje.

– To kiedy zamierzasz ujawnić światu swój tak zwany związek?

Poziom hałasu w Staples Center sprawia, że nasza rozmowa pozostaje poufna, co nie oznacza, że mam ochotę dyskutować o Dori w środku osiemnastotysięcznego tłumu – nie mówiąc już o obecności kilkuset kamer, które transmitują mecz dla wielomilionowej widowni. Na dodatek słowo „związek” John wymawia takim tonem, jaki większość ludzi rezerwuje dla CHORÓB WENERYCZNYCH. Potem niewinnie mruga oczami, kiedy rzucam mu miażdżące spojrzenie. Podejrzewam, że ta minka przez wiele lat działała na jego ojca, dopóki nie zrozumiał, że John to młodsze wcielenie jego samego.

– Co? Reid Alexander ma dziewczynę. – Przy ostatnim słowie jego głos opada – co nie znaczy bynajmniej, że szanuje mój nakaz milczenia – raczej sam fakt jest zbyt wstrząsający, by mówić o nim pełnym głosem.

Patrzę na rzut za trzy punkty, chybiony. Obaj klniemy.

– To wiadomość warta krocie, brachu! Co mi za to dasz?

Jeśli John czeka na moją odpowiedź, to może sobie czekać do usranej śmierci.

Kobe dostaje karę za przekroczenie kroków – co nigdy mu się nie zdarza – opadam na swoje miejsce i krzyżuję ramiona na piersi.

– Gówno. – To przekleństwo oddaje aktualny stan moich uczuć do Lakersów i Dori, kocham ich i ją, a oni mnie olewają.

John trąca mnie łokciem i uśmiecha się.

– Daj spokój, stary, przecież wiesz, że jestem chodzącą dyskrecją. – Dziwne, ale to prawda. Ponieważ nie zaczynam się od razu wywnętrzać, John rzuca domysły. – Więc to już koniec? O to chodzi? Koleś, mówiłem przecież, że to nie potr…

– Nie powiedziała jeszcze rodzicom.

Kątem oka widzę zbaraniałą minę Johna, gapi się na mnie, jakbym nagle zaczął do niego gadać w obcym języku, i czeka na przekład.

– Czuję się jak bohater jakiegoś pieprzonego sitcomu na dobranoc – dodaję, obserwując mecz.

John unosi brew.

– Czekaj. Ty mówisz poważnie. To jest powód? Że nie powiedziała rodzicom? Mógłbym wymienić setkę dziewczyn, które byłyby uszczęśliwione, gdybyś umówił się z nimi – raz. A ta jedna, którą uczyniłeś swoją dziewczyną, nie rozpowiada o tym na prawo i lewo?

Wzruszam ramionami, choć czuję się urażony, że John ujmuje to w ten sposób. Jak mówiłem, takt nie jest jego najmocniejszą stroną.

Potrząsa głową.

– Nie sądziłem, że dożyję dnia, w którym jakaś dziewczyna weźmie Reida Alexandra pod pantofel… Oj! Koleś! – Gromi mnie wzrokiem i rozciera ramię, bo dałem mu mocnego kuksańca. – Co takiego jest w tej dziewczynie, że budzi w tobie agresję?

Śmieję się, bo akurat pokazują nas na ekranie zawieszonym nad środkiem boiska. Najwyższy czas zacząć udawać, że to wygłupy, a nie bójka, która mogłaby stać się główną atrakcją wieczoru, odbierając palmę pierwszeństwa Lakersom i Jazzom.

– Kamera!

John natychmiast przestawia się i odgrywa wygłupy dużo lepiej niż ja.

– To było ostatnie ostrzeżenie, stary. – Przeznaczony dla kamery uśmiech nie kryje ostrego tonu mojego głosu. – Nie mów o niej w ten sposób. – Ma szczęście, że posiniaczyłem mu tylko biceps, zamiast przefasonować facjatę.

– Mówiłem o tobie – warczy John w odpowiedzi, uśmiechając się równie szeroko jak ja.

***

Brooke

– Pani Cameron? Tu Bethany Shank. Zlokalizowałam go.

Nie powinnam odbierać telefonu od niej w trakcie pedikiuru, ale kiedy zobaczyłam na wyświetlaczu jej nazwisko, nie mogłam się oprzeć ciekawości. Wiedziałam, że nie ma szansy, by to była wiadomość głosowa. Wynajmując prywatnego detektywa, oczekiwałam znalezienia mojego dziecka. To jasne oczywiście, że się tego spodziewałam. A jednak ta wiadomość dosłownie zwaliła mnie z nóg. Serce zaczyna mi walić tak mocno, jakbym wstrzyknęła sobie w żyłę espresso.

– Tak szybko…

Kobieta, która akurat wyciera moją stopę, udaje, że nie słucha, co mówię do telefonu; ciekawe, czy słyszy oszalałe bicie mojego serca.

– Mówiłam, że to nie potrwa długo, jeśli da mi pani wolną rękę w prowadzeniu poszukiwań.

– I co teraz? – Znalazłam go. Ręce zaczynają mi się trząść, choć udaję pewną siebie. Jaka szkoda, że nie jestem teraz w domu, że nie mogę położyć się albo zacząć krążyć po pokoju – wszystko jedno, byle tylko nie siedzieć z nogą opartą na kolanie obcej kobiety, trzęsąc się jak przerasowiony pekińczyk mojej matki, który sika ze strachu, kiedy ktoś kichnie.

– Mam szereg dyskretnych informacji. Nie na telefon. Woli pani przyjść jutro do mojego biura, czy żebym ja przyszła do pani?

Okay, to czterolatek. Ile informacji można o nim zebrać? „W końcu przestał moczyć się w łóżko”. „Czasami wpada w złość”. „Nauczył się przedszkolu pisać swoje imię”. „Ma normalne życie”. Na tej ostatniej informacji zależy mi najbardziej: chcę po prostu wiedzieć, że ma normalne życie, żebym mogła spokojnie zająć się własnym.

Po części czuję się przez to ostatnią idiotką. Tyle że od kilku miesięcy miewam koszmarne sny związane z dzieckiem, którego nie chciałam zobaczyć ani nawet wziąć na ręce, zanim mój adwokat i pracownik socjalny przekazali go rodzinie adopcyjnej. W tych snach trzymam go na rękach, a on patrzy na mnie. A potem zalewa się łzami, płacze tak, jakby pękało mu serce, a ja po przebudzeniu pogrążam się w bezbrzeżnym poczuciu winy.

Nie mam powodu czuć się winna – najmniejszego powodu. To dlaczego, do diabła, śni mi się, że on płacze? I dlaczego budzę się z twarzą mokrą od łez?

Chcę po prostu zamknąć ostatecznie ten rozdział. Zamknąć… i może zobaczyć jego zdjęcie.

– Zakładam, że wszystko u niego w porządku. Mam rację?

Jeśli usłyszę choćby zdawkowe potwierdzenie, poprzestanę na tym. Jeśli u niego wszystko w porządku, obejdzie się bez szczegółów. Nawet zdjęcie to nie jest dobry pomysł. Właściwie wcale nie chcę wiedzieć, czy jest bardziej podobny do mnie, czy do Reida.

– Byłoby lepiej, gdybyśmy spotkały się osobiście. Przełączę panią do administratorki w celu umówienia spotkania. – Bethany Shank jest obojętna i bezosobowa, to dla niej typowe. Ale jej lakoniczne odpowiedzi są bardziej irytujące – i alarmujące – niż zazwyczaj. Pozostawiają również niewielką niteczkę niedopowiedzenia, za którą muszę pociągnąć.

– Dzieje się coś złego?

Nieoczekiwana pauza, zamiast natychmiastowego zaprzeczenia, którego się spodziewałam, sprawia, że nagle pragnę być sama. Teraz, już. Z grymasem niechęci patrzę na głowę pedikiurzystki – bo dlaczego, na litość boską, tak długo trwa osuszanie jednej stopy?

Kobieta podnosi wzrok, jakby wyczuwając moje utkwione w niej spojrzenie, i blednie.

Zakrywam palcami telefon.

– Może mi pani dać chwilę? Dziękuję.

Po jej odejściu proszę Bethany Shank, żeby powtórzyła.

– Doradzam spotkanie w biurze, pani Cameron. – W tle słyszę stukanie klawiatury jej komputera. – Widzę, że mam jutro wolny termin o trzeciej po południu.

To mi się wcale nie podoba. Ona nie odpowiada na moje pytanie, co oznacza, że jednak dzieje się coś złego. I trybiki w moim mózgu zaczynają wirować jak szalone: upośledzenie umysłowe… stan terminalny… śmierć?!

– Nie. Dzisiaj. Proszę przyjść do mojego mieszkania.

Moja Prywatna Detektyw wzdycha ciężko do telefonu, jakbym rzucała jej pod nogi kłody, które niszczą jej Bardzo Ważny Plan Dnia. Czekam w milczeniu, aż ona uzna się za pokonaną.

– Dzisiaj będę wolna dopiero o siódmej…

– Siódma mi odpowiada. W takim razie do zobaczenia.

W połowie jej westchnienia przerywam połączenie. Gdybym nie była akurat w trakcie zabiegu spa w Beverly Hills u najbardziej wziętej pedikiurzystki na świecie, zmusiłabym ją, żeby mi powiedziała wszystko od razu i nie musiałabym czekać trzech godzin.

– Gotowa na masaż z oliwą? – Pediukiurzystka wróciła, troszeczkę wystraszona.

– Jasne. Ale zmieniłam zdanie w sprawie francuskich tipsów. Francuskie tipsy są dobre na lato. A teraz mamy prawie luty. Chcę czerwone. Krwistoczerwone.

Kiwnęła głową.

– Tak, oczywiście, pani Cameron.ROZDZIAŁ 2

Reid

– Zostań. – Przetaczam Dori pod siebie, unieruchamiam jej nadgarstek nad głową i całuję głęboko, żeby nie mogła od razu powiedzieć „nie” – choć wiem, że to zrobi. Ale, całkiem bez sensu, czuję się sflekowany, kiedy to właśnie mówi.

– Reid – mruczy mi prosto w usta – wiesz, że nie mogę zostać.

Patrzę w jej bardzo ciemne oczy, gotów do walki. Frustracja dławi mnie w gardle.

– Nie jesteś dzieckiem, Dori. Masz prawie dziewiętnaście lat. Więc tak, możesz.

Puszczam jej nadgarstek, a ona podnosi rękę do mojej twarzy, wsuwa mi palce we włosy i obejmuje czaszkę.

– Powiem im. Naprawdę im powiem. Nie wierzysz mi?

Oczywiście w tym momencie trafia mnie szlag i chrzanię wszystko.

– Prawdę mówiąc, nie. Nie ufam ci. Bo wyjeżdżasz do Berkeley w przyszłym tygodniu. A poza tym, kiedy poprzednio zaufałem ci w kwestii twoich rodziców i nas, zawiodłaś mnie.

Jej ręka opada, a między brwiami pojawia się drobniutka zmarszczka.

– Tym razem jest inaczej niż wtedy.

Staczam się z niej i opadam na plecy, bo chciałbym jej wierzyć, ale mam ciągle w tyle głowy – i z przodu także – że niedawno spędziłem kilka najbardziej żałosnych miesięcy w życiu, przekonany, że już jej więcej nie zobaczę. Nie zgadzam się na przeżywanie tego powtórnie.

– Jasne – mówię.

I tak, zdaję sobie sprawę z tego, że zachowuję się jak ostatni dupek i że to nie najlepszy sposób, by dostać od niej to, czego chcę. Patrząc realnie, Dori nie pasuje do schematu, nie działa na nią to, co zwykle działa na całą resztę świata – to jedna z rzeczy, którą w niej kocham – ale nie potrafię myśleć logicznie, kiedy jestem tak olewany.

Dori wstaje z łóżka i poprawia garderobę, satysfakcjonująco przekrzywioną po naszej przerwanej, zaimprowizowanej sesji. Niech diabli porwą moją złość, bo gdyby nie ona, Dori zostałaby jeszcze z pół godziny. Sam osobiście spieprzyłem wszystko, zachowując się jak czepliwy pisklak. Ta myśl wywołuje nowy przypływ niepotrzebnej złości. Wygląda na to, że nie potrafię jej powstrzymać.

– Już późno. Pójdę – mówi Dori, stojąc przy łóżku, a ja gapię się w sufit.

Moje bardziej przenikliwe alter ego błaga, żebym dał już spokój, ale tkwiący we mnie pełen arogancji gówniarz nie przestaje się dąsać. To nie ja się mylę, tylko ona. Ona również to wie, dlatego słyszę jej płacz, kiedy odwraca się i wychodzi.

Cholera.

W dziesięć minut później uspokajam się i przyznaję w duchu, że jestem gnojkiem skoncentrowanym wyłącznie na sobie. Dzwonię do niej, ale nie odbiera, rozłączam się, kiedy odzywa się poczta głosowa. Fantazjuję, że staję przed jej rodzicami i wywalam im całą prawdę – wystarczy wsiąść do samochodu i pojechać za Dori do jej domu – i mimowolnie zaczynam chichotać. Bo ona jeździ tak wolno, że byłbym na miejscu przed nią, choć wyruszyła w drogę dziesięć minut wcześniej.

Biorę sobie z kuchni jakąś przekąskę i zaczynam przeglądać Internet, co zajmuje mi co najmniej czterdzieści pięć minut, a potem próbuję znowu zadzwonić do Dori. Wiadomość głosowa numer dwa. Klikam. Odpowiadam na e-mail od George’a i sprawdzam fanpage. Wygląda na to, że John miał rację w kwestii liczby dziewczyn, które dałyby sobie rękę uciąć, żeby choć raz się ze mną przespać. Ale żadna z nich mnie nie zna. Jestem dla nich tylko przystojną twarzą, seksownym ciałem, ucieleśnieniem marzeń i choć cenię sobie ich wsparcie – takie jakim jest – nie przywiązuję najmniejszej wagi do ich powierzchownych ocen.

Słuchając wesołego, melodyjnego głosu Dori, zachęcającego mnie po raz trzeci do pozostawienia wiadomości, opuszczam głowę i czekam na sygnał do rozpoczęcia nagrania, w jednej ręce trzymam telefon, a drugą kładę na karku, jakbym chciał w ten sposób wlać sobie do głowy odrobinę rozumu.

– Dori, przepraszam. Obiecałem ci, że będzie tak, jak ty chcesz i złamałem obietnicę. Po prostu… Ufam ci bardziej niż komukolwiek wcześniej. Może to ci nie mówi zbyt wiele – albo za mało – ale to prawda.

Zaciskam zęby. To, co ja rozumiem jako zaufanie, a co rozumie ona, to dwie różne sprawy. Jesteśmy parą i próbujemy pogodzić ze sobą nasze temperamenty, wiarę, życie. Podczas gdy ona stara się odzyskać nadwątloną wiarę we wszystko, ja staram się, z dość miernym skutkiem, nauczyć się ufać w ogóle.

– Nie skreślaj mnie. – Wciskam „zakończ” i kładę się na środku łóżka. Chciałbym nauczyć się trzymać gębę na kłódkę, kiedy jestem wkurzony.

Z największym wysiłkiem powstrzymuję się, żeby nie cisnąć telefonem przez cały pokój, i koncentruję się na liczeniu. Mój terapeuta (kolejna nowość) jest nieugięty w kwestii stosowania metody „koncentracja-i-liczenie”, żeby zapanować nad złością i nie działać pod wpływem impulsu. Upiera się, że mam to ciągle powtarzać, aby weszło mi w nawyk. Metoda działa w najlepszym razie sporadycznie – szczególnie, kiedy zapominam o jej zastosowaniu. Jak wtedy, kiedy Dori leżała obok mnie kilka minut temu. Niech to szlag.

Kiedy dzwoni telefon, zalewa mnie fala ulgi.

– Cześć.

– Mam nowiny. Jesteś sam?

Chwilę trwa, zanim się orientuję. Głos jest znajomy, ale to nie Dori.

– Brooke?

Ciężkie westchnienie.

– Czy ty nigdy nie sprawdzasz, czyj telefon odbierasz? Jesteś sam, czy nie?

Zamykam oczy i zaczynam bezgłośne odliczanie terapeutyczne. Tak bardzo nie działa.

– Jestem sam. – Zaciskam zęby i czekam, żeby powiedziała, co ma do powiedzenia. Nie jestem w nastroju do rozmowy z Brooke Cameron. Żebym mógł ją tolerować, muszę mieć sporą zdolność do panowania nad sobą, a chwilowo nie mam ani odrobiny na zbyciu.

– Prywatna detektyw znalazła go.

Jego?

O, cholera. Dzieciaka.

– Szybko.

– Taaa. Musimy pogadać. Możesz wpaść?

Brooke zajmowała zawsze bardzo wysoką pozycję na liście osób nie do wytrzymania. Przełknąłem cisnącą mi się na usta ripostę: swoją teorię na temat powodu wymyślenia telefonu – żeby mieć możliwość uniknięcia osobistych spotkań z osobami, których nie chcemy widzieć. Stawiam dziesięć do jednego, że Alexander Graham Bell miał problemy z eks-małżonką albo z nieznośną teściową.

– Kiedy?

– Teraz?

Zerkam na zegarek.

– Brooke, jestem zmęczony. – I, co ważniejsze, mam nadzieję, że Dori lada chwila zadzwoni. – Czy nie możesz mi po prostu powiedzieć przez telefon? – Nie jestem przyzwyczajony do prowadzenia z nią przyjaznych rozmów – a przynajmniej tak przyjaznych, jak to w ogóle możliwe między mną i Brooke. A to samo w sobie jest już kuriozalne.

– Cholera, Reid. W takim razie zapomnij. – Zaczyna cedzić słowa przez zęby, z czego wnoszę, że jednak ją spławiłem, choć starałem się tego nie robić.

– Nie bądź taka.

– To znaczy jaka, do licha? – Wypuszcza z płuc powietrze. – Sprawa jest ważna, a ty mnie spławiasz. Mogłam się tego spodziewać. Naprawdę jesteś sam, czy tylko tak mówisz?

Przesuwam rękę po włosach i zamykam oczy. Nie ma takiej metody na świecie, która pomogłaby w kontaktach z Brooke Cameron. A już na pewno nie koncentracja-i-liczenie.

– Dlaczego miałbym w tej sprawie kłamać?

– A dlaczego nie odpowiadasz na pytanie?

– Bo już na nie odpowiedziałem.

Orientuję się, że jest naprawdę wkurzona, bo nie rzuca mi natychmiastowej riposty.

– Dobrze. Oto nowina. – Jej głos jest dziwnie zdławiony. Teraz, kiedy mówi ciszej, słyszę, że płakała. Co, do licha? Czyżby coś dzisiaj wisiało w powietrzu? – On jest w rodzinie zastępczej.

– Co? – Siadam, trybiki w mojej głowie obracają się jak szalone.

– Okazuje się, że ludzie, którym go oddałam, to odmóżdżone ćpuny i CPS odebrał im dziecko.

– Co?

– Przestań to w kółko powtarzać! Nie masz nic więcej do powiedzenia?

– Cóż, prawdę mówiąc, nie. Daj mi chwilę. Jezu, naprawdę CPS? Masz na myśli ludzi, którzy odbierają rodzicom dzieci maltretowane?

– Tak, Reid. To właśnie miałam na myśli.

Całe życie przemknęło mi przed oczami – to, co z niego zostało. Bo uderzyło mnie nagle, że nie powiedziałem o tym wszystkim Dori, jeszcze nie. Wcale. Przez cały ubiegły tydzień nie znalazłem odpowiedniej chwili, żeby poruszyć temat czteroipółletniego syna, którego miałem z Brooke. Syna, do którego ojcostwa nie przyznawałem się ani wobec Brooke ani wobec samego siebie, jeszcze kilka tygodni temu. Syna, którego Brooke oddała do adopcji zaraz po urodzeniu.

Po tym, co spotkało Dori w szkole średniej, nie mogłem ujawnić jej tej części swojej przeszłości mimochodem, a nigdy nie byłem mistrzem wyczucia chwili. Nie wspominając już o tym, że nigdy nie powiedziałem o tym żywej duszy. Ani Johnowi, ani rodzicom, nikomu.

– Ja pierdzielę.

– Właśnie – mówi Brooke. Nie ma o niczym pojęcia.

W ciszy spowodowanej naszym obopólnym szokiem rozlega się buczenie mojego telefonu i tym razem sprawdzam wyświetlacz. Dori oddzwania.

– Słuchaj, muszę kończyć. Zadzwonię jutro.

– Dobrze. – Brooke przerywa połączenie, odkładając naszą rozmowę na później. A ja przełączam się na Dori.

– Dori, przepraszam…

– Powiem im jutro, z samego rana. Proszę, postaraj się zrozumieć – to dla nich trudne, szczególnie po wypadku Deb. To nie chodzi o ciebie, naprawdę. Oni cię nie znają. Boją się tylko, że zostanę skrzywdzona, to jedyny powód takiej reakcji. – Dori wyrzuca z siebie te słowa jak wyuczoną przemowę, przepraszająco, jakby się broniła. – Możliwe, że będą chcieli z tobą porozmawiać.

Rodzice, którzy chcą ze mną porozmawiać. Ha! Ja nie tylko rozważam taką możliwość, ale jestem na to zdecydowany. Oto istota światów alternatywnych.

– Nie zamierzam cię skrzywdzić, Dori – zapewniam, zgodnie z prawdą. – I nie powinienem cię zmuszać, żebyś im powiedziała – dodaję, nie do końca zgodnie z prawdą.

– Owszem, powinieneś. Ja również nie dotrzymałam słowa. Obiecałam, że nigdy nie będę się ciebie wstydzić – i nie wstydzę się, Reid – ale w twoich oczach tak to musiało wyglądać. Przepraszam.

Aż do chwili, kiedy to stwierdzenie padło z jej ust, nie zdawałem sobie sprawy, że właśnie tak się czułem. Dori potrafiła mnie dotknąć w takich miejscach, których nigdy nie uważałem za podatne na zranienie, i ukoić bóle, z których istnienia nie zdawałem sobie sprawy. Skąd się u niej brała taka empatia?

– Chciałbym, żebyś tu teraz była – mówię. Nie jestem w stanie skoncentrować się na niczym poza potrzebą wciągnięcia jej pod siebie i odgrodzenia się od świata zewnętrznego.

– Przed chwilą byłam, wiesz – odpowiada.

Mądrala. Boże, jak ja jej pragnę.

– Tak, wiem. Jezu, jestem pie… uh, idiotą.

Serce mi się ściska, kiedy słyszę schrypnięty śmieszek, jakim reaguje na moje urwane w pół słowa przekleństwo.

– A gdybym tak podjechał niepostrzeżenie do twojego domu i wszedł przez okno twojej sypialni?

Znowu ten śmiech.

– Nigdzie nie mógłbyś podjechać niepostrzeżenie tym swoim samochodem – a już z pewnością nie w mojej okolicy. A pod moim oknem na pierwszym piętrze nie ma żadnego drzewa ani trejażu, po którym mógłbyś się wspiąć.

– Ale myślisz o tym, prawda? – pytam, cicho chichocząc.

Wypuszcza z płuc powietrze, co brzmi jak śmiech.

– Tak.

– Chcesz usłyszeć, co bym zrobił, gdyby twój tata okazał się bardziej przewidujący i zainstalował trejaż albo posadził drzewo pod twoim oknem?

– Może – mówi cichutko, a ja wyobrażam sobie, jak wciąga do ust pełną dolną wargę.

– Może?

– Okej. Tak. Powiedz.

W tym rzecz – właśnie w tym. Dori nie udaje wstydliwej panienki. I dlatego sama myśl o tym, że mogłaby mnie odepchnąć, jest nie do zniesienia. Bo w jej wypadku, inaczej niż Brooke, to nie byłaby gra obliczona na przyciągnięcie mojej uwagi. Dla Dori żegnaj to żegnaj, a ja nie pozwolę, by do tego doszło.

– Zamknij oczy i wyobraź sobie te odpowiednio usytuowane konary, tuż pod twoim oknem.

– Uhm, okej.

Kładę się, rozluźniam i wdycham jej subtelny zapach, który pozostał jeszcze na poduszce.

– Zostawisz otwarte okno – to, w stronę którego płynie ryba. Będzie późno i mimo najlepszej woli nie zdołasz powstrzymać senności, czekając na mnie. Bezszelestnie przemknę przez mroczny pokój do twojego łóżka, prowadzony promieniem księżyca. – Rozkoszuję się obrazem Dori, skulonej pod kocem, i moje palce same zaciskają się na skołtunionej pościeli, na której leżę. – W czym sypiasz?

– Tylko w T-shircie – szepcze.

Powoli, z sykiem wciągam powietrze przez zęby, choć moje ciało szaleje. Po raz pierwszy w życiu mam nadzieję, że urok nowości szybko przeminie – a przynajmniej odrobinę osłabnie – bo ilekroć pomyślę o dotknięciu Dori, nie mogę już myśleć o niczym innym.

– Zdejmę z siebie koszulę, zanim cię odkryję. Ostrożnie przesuwam opuszkami palców po twoim ciele. Budzę cię w ten sposób – bardzo, bardzo powoli. – Każdy nerw w moim ciele jest całkowicie rozbudzony. – Co wtedy zrobisz?

– Sięgam po ciebie. – Jej głos jest tak cichy, że muszę nadstawiać uszu, aby usłyszeć jej słowa. – Biorę cię za rękę i wciągam do łóżka.

Temperatura rozmowy natychmiast podskakuje o kilka stopni.

– Podoba mi się to, co mówisz. Nadal mam na sobie dżinsy, a ty ten podkoszulek. – Zastanawiam się, czy wystarczy jej odwagi, by kontynuować ten rodzaj gry, choć jeszcze sześć miesięcy temu musiałbym chyba być kompletnie pijany, aby pomyśleć, że zrobi to kiedykolwiek. Albo że skończy się na tym, iż będę chciał być z nią w stałym związku.

Po ostatnim weekendzie nieaktualne stały się wszystkie zakłady w kwestii tego, do czego każde z nas jest zdolne.

– To są te dżinsy zapinane na suwak? – Jej słowa, ciche i jakby zdyszane, brzmią w moich uszach jak pieszczota.

– Jeśli tego chcesz, to tak.

– W takim razie rozepnę guzik… – Jej głos jest schrypnięty i cichy, waha się, a ja już widzę rumieniec zalewający jej twarz.

– Zsuniesz je na dół stopą, pocierając nią przy tym moją nogę – dopowiadam, żeby jej pomóc – a ja w tym czasie wsuwam ręce pod twój podkoszulek.

– Och? – Brakuje jej tchu, a ja jestem już kompletnie napalony.

– Ten z MADD – precyzuję i robię pauzę, bo Dori wybucha śmiechem. – Wiesz, on jest trochę podniszczony. Opuszkami palców gładzę twoje piesi… a potem pochylam głowę i smakuję je przez ten cieniutki czerwony materiał.

– Ach… – dyszy Dori.

– Jedną ręką sunę w dół, po żebrach, miednicy, nic nas nie dzieli… i co teraz?

Niech mnie licho, jeśli ona nie dyszy. Ja również.

– Czy ty… czy masz na sobie bokserki, czy slipki?

Uśmiecham się.

– Żeby było sprawiedliwie, powiedzmy, że nic.

– Och, cudownie.

Tłumię śmiech.

– Hmm, a co z…?

Śmieję się cicho.

– Dori, Dori, zawsze odpowiedzialna, nawet gdy fantazjuje. Przyniosę ze sobą całe opakowanie. Jesteś zabezpieczona. Co teraz?

– Reid. Pragnę cię. – Jej głos to czysta frustracja, kocham to.

Mój jęk współgra z jej tęsknotą.

– Słonko, pozwól, że udzielę twoim drobnym, zręcznym paluszkom kilku sugestii, które możesz wprowadzić w życie w czasie, gdy ja na wiele sposobów będę ci mówił, jak ja pragnę ciebie.

***

Brooke

Mimo że Reid nie miał do powiedzenia nic pożytecznego, czuję ulgę, że w ogóle mogłam porozmawiać z kimś o tym. O nim. A kto nadawałby się do tego lepiej niż dawca spermy?

Możliwe, że będę musiała przestać postrzegać Reida w ten sposób, przy założeniu że on zechce się włączyć w tę sprawę, co nie jest wcale takie pewne. Trudno mi sobie wyobrazić, że on uznaje to dziecko i ogłasza wszem i wobec, że jest jego ojcem. Naprawdę trudno.

Dzisiaj poznałam imię swojego syna. River. Tak samo jak świetnie zapowiadający się młody aktor, którego karierę przerwała śmierć. Obiecujące życie zgasło przedwcześnie, na chodniku przed klubem w LA, przez narkotyki – ni mniej, ni więcej. Bajeczne.

Bethany Shank, zamiast wysłać mi plik jpeg, przyniosła ze sobą wydrukowane zdjęcie w formacie osiem na dziesięć. Jestem przekonana, że chciała zobaczyć moją reakcję. Nie zdobyła u mnie punktów takim wścibstwem. Położyła zdjęcie na blacie kuchennego stołu i przesunęła je w moją stronę, a ja patrzyłam, ale nie mogłam go dotknąć. Moją pierwszą myślą było: „Nie. To nie może być on”. Teraz, wiele godzin później, ta instynktowna reakcja nie uległa zmianie, choć wiem, że jest niewłaściwa.

Patrzę na jego podobiznę i nie muszę już ukrywać swojej reakcji, bo jestem sama. Mogę przestudiować każdy szczegół jego wyglądu.

Mały chłopczyk kuca przy chroniącym przed cyklonem ogrodzeniu pokrytym szpetnymi zaciekami rdzy. W rączce trzyma patyk – jak narzędzie, nie jak broń; używa go, jak sądzę, do kopania albo rysowania na ziemi. W tle jest jeszcze dwoje innych dzieci, marniutki plac zabaw i bezbarwna jak mysz kobieta w średnim wieku, rozmawiająca przez telefon komórkowy.

W porównaniu z moim przyrodnim bratem, starszym zaledwie o kilka miesięcy, chłopczyk wydaje się drobny. Poniżej normy. Ubrany byle jak, z brudną buzią i brudnymi rączkami. Włosy ma ogolone niemal do gołej skóry, więc trudno rozeznać ich kolor – ale z uwagi na jego DNA na pewno jest blondynem. Jasne brwi potwierdzają słuszność tego domniemania. Łysa główka nadaje mu jeszcze bardziej bezbronny wygląd niż drobna sylwetka.

Ja w dzieciństwie ukrywałam się za zasłoną włosów. Wysuwałam naprzód podbródek i obserwowałam, jak świat przesuwa się pomiędzy jasnymi kosmykami, udając obojętną na język ciała moich coraz smutniejszych rodziców i ich rozmowy o niezbyt starannie zakamuflowanej, tak łatwej do rozszyfrowania treści. Przewidywałam ich koniec, zanim oni sami go dostrzegli i planowałam po ich ostatecznym rozstaniu odejść z ojcem.

Nie znałam jednak kilku kluczowych elementów tej układanki, podobnie zresztą jak matka. Żadna z nas nie przewidziała istnienia innej kobiety – mającej wkrótce zostać trzecią żoną mojego ojca. I syna, którego miała mu urodzić. Tak rozpoczęło się trzecie małe imperium taty, które unieważniło drugie. Unieważniło mnie.

A teraz trzymam w ręce nieruchomy obrazek, z którego River patrzy na mnie tak, jakby wyczuwał nakierowany na niego obiektyw z potężnym zoomem optycznym. Jakby wiedział, że po drugiej stronie tego obiektywu jestem ja. Jego oczy nie są jasnoniebieskie jak lód, nie odziedziczył ich po mnie i moim ojcu. Są ciemnoniebieskie, jak oczy Reida. Ciemne jak niebo o zmierzchu, w ostatniej sekundzie gasnącego dnia. Usta również odziedziczył po Reidzie. Ale nos jak guziczek ma po mnie.

Bóg spłatał mi paskudnego psikusa. To brudne, rachityczne, źle ubrane dziecko to mój syn, a obraz jego życia, jaki rysował się w mojej wyobraźni – w tych chwilach, kiedy w ogóle o nim myślałam – był jednym wielkim kłamstwem. Myślałam, że będzie otoczony troskliwą opieką. Upragniony. Kochany.

Cztery godziny temu, siedząc naprzeciw Bethany Shank, za nic w świecie nie chciałam się rozpłakać, choć piekły mnie oczy.

– Chcę go zobaczyć. – Usłyszałam wypowiedziane przez siebie słowa i głośno wciągnęłam powietrze. Ona była nie mniej ode mnie zaszokowana tym żądaniem.

– Cóż, nie podejmujmy decyzji pod wpływem emo…

– Ja. Chcę. Go. Zobaczyć – oświadczyłam i przygwoździłam ją zimnym jak lód spojrzeniem. – Proszę się dowiedzieć, co należy zrobić, żeby do tego doprowadzić.

Odchrząknęła i uśmiechnęła się obojętnie.

– Aranżowanie spotkań nie należy do obowiązków detektywa, pani Cameron.

Starsza ode mnie o dobre dziesięć lat pani Shank to kolejna kobieta, która pomyliła się i wzięła mnie za humorzastą hollywoodzką gwiazdkę. Pozwalam światu myśleć, że jestem zepsuta i łatwowierna. Przeważnie jest to dość zabawne i pozwala z niekłamaną satysfakcją obserwować szok na twarzach ludzi, siedzących po drugiej stronie stołu podczas negocjowania kontraktu. Za zamkniętymi drzwiami sal konferencyjnych staję się nieodrodną córką swojego ojca. Moja agentka i menadżer już o tym wiedzą. Szefowie niektórych studiów również.

Unoszę brew.

– Sugeruję, żeby włączyła to pani w zakres swoich obowiązków, pani Shank.

Kobieta prostuje się na krześle i szczęka jej nieco opada.

Pochylam się do przodu i wbijam w nią skoncentrowane spojrzenie.

– Jest pani detektywem. Proszę panią o przeprowadzenie dochodzenia. Niepokoi się pani o dodatkową rekompensatę? Oczekuje pani podwyżki uposażenia? Zapewniano mnie, że jest pani najlepsza w branży. Nie chciałabym wyprowadzać z błędu następnych potencjalnych klientów.

Na twarzy Bethany Shank maluje się osłupienie osoby pozbawionej nagle niczym nieusprawiedliwionego poczucia wyższości. Po dziesięciu minutach opuszcza moje mieszkanie, zapewniając, że skontaktuje się ze mną następnego dnia i poda więcej informacji.

Zaraz po jej wyjściu padam na kanapę i odgrzebuję wspomnienia, do których nigdy nie zamierzałam wracać.

***

Pojechałam do Teksasu i zamieszkałam u macochy na sześć miesięcy przed porodem. Rodzice byli poirytowani i pełni niedowierzania, kiedy odmówiłam przeprowadzenia aborcji – jakbym buntowała się tylko po to, żeby zwrócić na siebie uwagę.

– Czego ty chcesz, Brooke? – Matka ciska butami na drugi koniec pokoju, ale to mnie zarzuca się napady złości. – Niezależnie od tego, co próbujesz udowodnić, skutek będzie odwrotny do zamierzonego. Zrujnujesz sobie życie. Zrujnujesz. – Po czym następuje porażająca cisza, niedomówienie; łatwo dośpiewać sobie resztę.

Nie wypowiedziałam słów: „Tak jak ja zrujnowałam twoje?” To zbyt łatwe. Już dawno nauczyłam się nie wystawiać na ciosy jak bezrozumna męczennica.

– Nie chcę go zatrzymać – prychnęłam. – Nie jestem głupia.

Jej oczy zwęziły się. Z równą biegłością jak ja potrafiła wykryć podkłady wrogości kryjącej się pod czyimiś słowami.

– A gdzie zamierzasz zamieszkać jako niezamężna nastolatka w ciąży? Bo na pewno nie w moim domu.

Czułam, że chciała mnie otrzeźwić i otworzyć mi oczy na przerażające konsekwencje. I naprawdę byłam przerażona, choć za nic nie chciałam tego po sobie pokazać.

– Zamieszkam z Kathryn – oświadczyłam, dumnie unosząc głowę.

Nie rozmawiałam jeszcze z Kathryn, bo nie sądziłam, że matka posunie się tak daleko.

Z twarzy matki w jednej chwili odpłynął wszelki kolor – zawsze tak reagowała na jakąkolwiek wzmiankę o mojej więzi z kobietą, którą ojciec porzucił, gdy moja matka zaszła w ciążę. Błagała go, żeby zostawił żonę i dwie córki, i zrobił to.

Sumiennie wypełniał obowiązek utrzymywania kontaktów z Kelley i Kylie – ale poza domem. Jego córki nigdy nie przekroczyły naszego progu, więc przez pierwsze lata mojego życia poprzednia rodzina ojca pozostawała gdzieś na peryferiach mojej świadomości, wydawała się nie w pełni realna. Byłam za mała, żeby zrozumieć, że moja matka to cholerna dziwka, która rozbija czyjąś rodzinę. Uświadomiłam to sobie dopiero w wieku przedszkolnym.

Kelley, wówczas jedenasto- czy dwunastoletnia, wygrała stanową nagrodę pisarską i Kathryn nalegała, żeby jej ojciec – mój ojciec – uczestniczył w ceremonii i zademonstrował, jaki jest dumny z córki. Moi rodzice stoczyli prawdziwą bitwę, pełną gorzkich słów, z powodu nietypowej prośby jego eks-małżonki. Moja matka, biegając z pokoju do pokoju, wykrzykiwała o swoich prawach jako jego obecnej żony, a ojciec, w poczuciu winy – ciężkim i dotkliwym, jak wszelkie spóźnione żale – odrzucał jej żądania.

W końcu wszyscy troje wzięliśmy udział w uroczystości, która nie miała nic wspólnego z moją matką czy ze mną. Tamtego ranka matka zabrała mnie do salonu fryzjerskiego, w którym zajęto się naszymi włosami i paznokciami, jakbyśmy miały uczestniczyć w wielkiej gali. W centrum handlowym wybrała identyczne stroje dla nas obu i śmiała się przed lustrem w przymierzalni, że wyglądamy jak siostry, a nie jak matka i córka.

Mój ojciec i jego była żona siedzieli obok siebie; pasował do niej znacznie lepiej niż do mojej mamy. Tworzyliśmy rząd pełen napięcia, fałszywe świadectwo współpracy porozwodowej: ja, mama, tata, Kathryn i Kylie, która co chwila wychylała się i rzucała mi mroczne spojrzenia, dopóki matka nie szepnęła jej do ucha czegoś, co sprawiło, że jej twarz pokryła się szkarłatem.

Ostatnią kroplą, która przepełniła czarę goryczy, był, jak sądzę, entuzjazm ojca, kiedy wywołano nazwisko Kelley i jego córka wyszła na scenę. Wsadził dwa palce w kąciki ust i zagwizdał tak samo, jak kiedyś na boisku piłki nożnej, gdy wyłuskałam piłkę spod nóg przeciwnika i strzeliłam gola. Nie wiedziałam, że mógł czuć to samo w stosunku do kogoś innego.

– Kenneth – syknęła mama i pociągnęła jego rękę na dół.

Zaczęli się kłócić, najpierw po cichu, opluwając się słowami i strojąc gniewne miny, potem głośniej, aż wreszcie tata złapał mamę za łokieć i wyciągnął ją w przejście pomiędzy rzędami, a potem wyprowadził z audytorium. Szeroko otwarte oczy Kylie uświadomiły mi, że nie jest przyzwyczajona do takich zachowań, które dla mnie były chlebem powszednim. Kiedy program dobiegł końca, a moi rodzice jeszcze nie wrócili, zaniepokojona Kathryn przygryzła wargę i trzy razy zerknęła w stronę wyjścia.

W końcu pojawiła się Kelley, trzymając w rękach drewnianą statuetkę z wygrawerowanym na umieszczonej z przodu płytce z brązu z jej nazwiskiem i powodem wyróżnienia.

– Zobacz, mamo, prawidłowo napisali moje imię! Gdzie tata? Pójdziemy teraz na mleczne koktajle?

Kathryn spojrzała na mnie i na dwa puste miejsca pomiędzy nami, a potem przeniosła wzrok na przejście, w którym nadal nie było moich rodziców.

– Nie wiem, gdzie podział się twój ojciec, ale nie możemy zostawić Brooke samej.

Kelley i Kylie popatrzyły na mnie, a ja na nie. Ich czyste, niebieskie oczy miały taki sam kolor jak moje. Taki sam jak oczy mojego ojca. Naszego ojca. Po raz pierwszy w życiu dotarło do mnie, że mam siostry. Kylie rzucała mi mordercze spojrzenia, kiedy jej matka tego nie widziała.

Miałam siostry, które mnie nienawidziły.

– Po prostu weźmy ją z sobą! – powiedziała Kelley i wzruszyła ramionami.

W ten sposób zaczął się mój osobliwy związek z poprzednią rodziną ojca.

W jedenaście lat później to właśnie do Kathryn zwróciłam się z prośbą o pomoc. A Kathryn przyjęła mnie pod swój dach, zatrudniła prawnika do przeprowadzenia adopcji i pomogła mi przejrzeć albumy sporządzone przez potencjalnych rodziców adopcyjnych – wszyscy mieli piękne, białe zęby, nieskazitelne domy i zaplecze finansowe, wszyscy obiecywali zapewnić przyszłość pełną miłości jakiemuś szczęśliwemu dziecku.

Tyle że dokonałam złego wyboru, prawda? Nie mogłam wybrać gorzej.

Odmawiałam czytania książek o połogu, więc nie wiedziałam, czego się spodziewać po urodzeniu synka. Kathryn próbowała mnie uprzedzić o możliwych fizycznych i psychicznych konsekwencjach porodu, ale ja ignorowałam jej ostrzeżenia i upierałam się, że mój osobisty trener i ja poradzimy sobie z problemami fizycznymi, a co do tak zwanych zaburzeń psychicznych – przecież nie będę tęskniła za dzieckiem, którego nie chciałam, to czyste szaleństwo.

Następnego dnia podpisałam formularz i mój prawnik oraz pracownik socjalny odeszli z dzieckiem. A ja leżałam w łóżku na porodówce, obejmowałam rękami swój obolały, niegdyś płaski brzuch jak bochenek chleba i udawałam, że nie doskwiera mi poczucie dziwnej pustki. Nie chciałam zobaczyć dziecka ani wziąć go na ręce, ale przyzwyczaiłam się do tego, jak się we mnie rusza. Zaledwie tydzień temu widziałam wyraźnie jego stópkę wypychającą brzuch poniżej linii żeber. Zafascynowana i przerażona dotknęłam palcem tej wypukłości i natychmiast się cofnęła.

Do oczu napłynęły mi łzy i zaczęły spływać po policzkach. Ten jeden jedyny raz pozwoliłam sobie na płacz po stracie dziecka, któremu lepiej będzie beze mnie, tak jak mnie bez tego chłopaka bez serca, z którym przedtem byłam związana. Patrząc na stojący w rogu pokoju nieużywany fotel bujany, przysięgłam sobie, że po wyjściu stąd raz na zawsze zamknę ten rozdział życia. Zostawię za sobą przeszłość i pójdę naprzód, będę żyła własnym życiem i robiła fantastyczną karierę. Zapomnę o tym, co było, zapomnę, gdy tylko opuszczę mury szpitala.

W dwa dni później moje piersi były obrzmiałe i ociekały mlekiem. Doktor wspomniał o takiej możliwości, ale ja nie wierzyłam, że naprawdę tak się stanie. Moje głupie ciało uznało jednak, że mam dziecko do wykarmienia. A nawet tuzin dzieci, biorąc pod uwagę ilość pokarmu.

– Co, do diabła? – Wypłakiwałam się Kathryn. – Co to ma być, do licha? – Czułam się tak, jakby ktoś wetknął dwie piłki futbolowe pod rozciągniętą do granic możliwości skórę moich idealnych kiedyś piersi.

– Kochanie, twoje ciało nie wie, że go nie masz.

Prychnęłam z oburzenia.

– To obrzydliwe! Zrób coś, żeby przestało! – Z moich obolałych brodawek ciekło, mleko plamiło podkoszulek, a ja siedziałam na podłodze i płakałam. Cała moja dawna siła zniknęła wskutek burzy hormonalnej, której nie mogłam kontrolować. Zdradziło mnie własne ciało.

Kathryn wezwała doktora, który odmówił przepisania mi czegokolwiek poza środkiem przeciwbólowym, którego nie chciałam brać. Przez trzy tygodnie zmagałyśmy się z moimi cycami gigantycznymi jak w komiksie, Kathryn dawała mi paczki mrożonych jarzyn, które przyciskałam do nich, oglądając telewizję lub czytając scenariusze.

Kylie, która przyjeżdżała do domu na weekendy, sugerowała, żebym myślała o tym jak o swego rodzaju kontuzji sportowej.

– Właściwie przez te cycki naprawdę siedzisz na ławce rezerwowych – stwierdziła i obie zaniosłyśmy się histerycznym śmiechem, a Kathryn tylko pokręciła głową i przyniosła mi dwie nowe torebki mrożonego groszku.

– Już nigdy nie spojrzę na groszek tak jak dawniej – zauważyła, przykładając lodowate torebki do moich piersi; poprzednie wyrzuciła do śmieci, rozmrożone i sflaczałe.

Kathryn. Jej właśnie mi teraz potrzeba. Bez dalszego namysłu sięgam po telefon.

– Brooke, jak się masz, kochanie? – Wystarczyło tych kilka słów z jej ust, żebym zaczęła ryczeć. Cholera! – Jestem tutaj – mówi, czekając, aż zrezygnuję z szukania pudełka chusteczek higienicznych i użyję dekoracyjnego ręcznika, żeby wytrzeć potok łez i cieknący nos. Dobrze, że nie planowałam żadnego wyjścia na wieczór.

– Znalazłam go, Kathryn. Znalazłam go i wydaje mi się, że… on mnie potrzebuje.

– Powoli, Brooke. Kogo znalazłaś?

Pociągam nosem do telefonu, jeszcze nie jestem gotowa mówić otwarcie.

– Och. Och.

Właśnie dlatego zadzwoniłam do macochy. Jest taka przenikliwa, tak dobrze mnie zna. Nie poinformowałam jej nawet, że szukam Rivera, ale kiedy powiedziałam, że go znalazłam, ona zrozumiała od razu.ROZDZIAŁ 3

River

Jestem mały. Jestem cichy. Chciałbym być niewidzialny.

W swoim starym domu chowałem się, kiedy ktoś przychodził. Raz spałem na tapczanie koło mamy, kiedy wpadł jej przyjaciel Harry. Harry jest wielki i wredny i nienawidzę go najbardziej na świecie. Nakryłem się na głowę. Wstrzymałem oddech i znieruchomiałem.

Ale on ściągnął ze mnie koc.

– Ten bezwartościowy stworek ciągle tutaj?

Kiedy złapał mnie za rękę, zacząłem kręcić głową, aż jego obraz całkiem zamazał mi się przed oczami. Nie jestem stworkiem. Nie jestem.

Roześmiał się, z ust mu śmierdziało jak z kosza na śmieci pod zlewem.

– Takie stworki jak on są jeszcze bardziej cherlawe, kiedy je ogolić na zero. – Jego ręka była jak szpony, nie mogłem mu się wyrwać, choć szarpałem się najmocniej, jak mogłem.

– Harry, daj mu spokój. – Oczy mamy patrzyły zezem, ale jej usta nie zaciskały się jak wtedy, kiedy miała mnie skrzyczeć albo zbić. Nigdy nie biła zbyt mocno, ale nie lubiłem jej, kiedy wpadała w szał. Czasami przytulała mnie potem i przepraszała.

Harry jeszcze mocniej ścisnął moją rękę, zupełnie jakby chciał ją złamać na pół. Ciekawe, jaki byłby dźwięk, gdyby to zrobił.

Jego palce wyglądały jak łapy kościotrupa.

Kiedyś znalazłem kości na podwórzu, pod jakimiś starymi deskami. Miały kształt ptaka, ale były płaskie. Wykopałem je bardzo ostrożnie i zaniosłem mamie, ale ona zacisnęła usta w twardą linię, skrzywiła się i krzyknęła, żebym zabrał to brudne świństwo z jej kuchni. Wykopałem dziurę w ziemi, włożyłem tam kości i zasypałem, bo umarłych trzeba grzebać w ziemi.

Szkielety to mnóstwo kości, z których tworzy się jakąś całość. Raz widziałem człowieka-szkielet na Halloween. Siedział na krześle, jakby na kogoś czekał. Miał duże czarne dziury zamiast oczu, ale wyglądał tak, jakby się uśmiechał. Nie miał wnętrzności, mózgu ani serca. Był pusty.

Harry wyglądał jak ten szkielet, tylko ubrany w porozciągany podkoszulek okrywający całe ciało. Mama ciągle mu powtarzała, że nie ma serca. A kiedy nie było go w pobliżu, mówiła mi, że nie ma mózgu. Nie wiem, czy miał wnętrzności.

– Czy on w ogóle mówi? – Harry patrzył na mnie jak na pluskwę. Jakby miał ochotę mnie rozdeptać.

– Właściwie nie. – Mama westchnęła, bo była przeze mnie smutna.

– Chłopak w jego wieku nie mówi? Więc jest debilem? Powinnaś dać mi go na tydzień. Już ja go nauczę mówić.

Patrzę na mamę, wzrokiem mówię jej „nie”. Obiecuję spojrzeniem, że będę grzeczny, codziennie. Będę robił wszystko, co każe.

– Ten mały gówniarz nie jest nawet do ciebie podobny. Na pewno jest twój? – I znowu wybucha śmiechem, a ja próbuję nie wdychać smrodu spod zlewu.

– Jest adoptowany.

– Adoptowałaś go? Dlaczego, do cholery, to zrobiłaś?

Mama patrzy na mnie i wzrusza ramionami.

– Chyba chciałam mieć dziecko. Rodzinę.

– Cholera, kobieto… tylko nie zaczynaj mi tu znowu płakać po swoim starym, bo wstanę i wyjdę!

Oczy mamy otworzyły się szeroko.

– Nie będę. Nie. – Jej głos był roztrzęsiony.

– Uhm.

Palce Harry’ego rozluźniły nieco uchwyt, więc wyrwałem się i popędziłem w stronę schodów. Serce waliło mi tak mocno, jakby chciało wyskoczyć. Szumiało mi w uszach tak głośno, że nie byłem pewien, czy słyszę swoje kroki, czy jego. Wpadłem do pokoju mamy, drzwi garderoby były otwarte. Wśliznąłem się w ciemność i zamknąłem za sobą drzwi. Na czworaka przemykałem wśród jej butów, ubrań i śmieci leżących na podłodze.

Znalazłem swoje miejsce w samym rogu i podciągnąłem kolana pod brodę. Tęskniłem za swoim kocykiem, a w żołądku burczało mi z głodu, ale nie zamierzałem zejść na dół. Dopóki Harry nie wyjdzie. Dopóki mama nie przyjdzie mnie szukać.