Świąteczna piosenka - ebook

1. Eliza

Naprawdę nie wiem, jakim cudem jeszcze tutaj pracowałam. Druga kawa w tym tygodniu zamiast na stoliku wylądowała na kliencie i miałam przeczucie, że choć nie był to jeszcze mój rekord, tym razem z pewnością go pobiję. Była dopiero środa rano, a ja już zaliczyłam chyba wszystkie możliwe wpadki, łącznie ze spektakularną wywrotką na świeżo pozmywanej podłodze. Na szczęście zrobiłam to przed otwarciem, więc świadkiem był tylko Leon, który obiecał, że nikomu o tym nie powie. Nie liczę już pomylenia dwóch zamówień i wydania rachunku na kwotę o sto złotych mniejszą, niż powinnam, co oczywiście musiałam oddać ze swojej pensji.

Stałam na zapleczu i cierpliwie zmieniałam swój uniform, przysłuchując się jedynie, jak jedna z kelnerek wciąż przeprasza klienta i proponuje mu kolejną kawę na koszt firmy i – rzecz jasna – uregulowanie rachunku za pralnię. Na szczęście mężczyzna okazał się dość wyrozumiały, zwłaszcza że Ada podkreśliła, że dopiero zaczynam pracę i stąd moje nieokrzesanie. Zresztą, każdy powtarzał to od przeszło dwóch miesięcy, a ja spuszczałam pokornie głowę, zastanawiając się, co tu właściwie robię.

Nie nadawałam się do pracy w kawiarni, nie potrafiłam parzyć kawy ani z gracją kursować między stolikami, o pamięci do zamówień nie wspomnę. To ciekawe, bo pamięć ogólnie miałam całkiem niezłą, ale akurat do zupełnie czegoś innego. Niemniej potrzebowałam tej roboty, bo jak na razie nie miałam żadnej innej perspektywy. Szczególnie że mój plan na życie ostatnio mocno skomplikowały okoliczności, a raczej… bardzo surowe jury, które nie dopuściło mnie do kolejnego etapu przesłuchania.

Dlatego musiałam pracować tutaj. Bo bez względu na to, jak bardzo się do tego nie nadawałam, miałam zajęcie i całkiem niezłe zarobki. Może dlatego, że właścicielem tej klubokawiarni był mój brat i po prostu przymykał oko na wszystkie moje wpadki. Dziwię się, że od tego przymykania nie nabawił się jeszcze wady wzroku albo jakiegoś nerwowego tiku. Choć to drugie… Ostatnio, po tym, jak zepsułam wyciskarkę do soku, miałam wrażenie, że zaczęła skakać mu powieka. Wtedy pomyślałam, że to przez brak magnezu, o czym nie omieszkałam mu powiedzieć… Może to dlatego odwrócił się na pięcie i bez słowa wyszedł na zaplecze?

Miał ze mną naprawdę skaranie boskie – nie raz mu zresztą mówiłam, że lepiej będzie, jeśli poszukam sobie pracy gdzie indziej. Nie wiem, czemu tak się upierał, żebym została tutaj. Może nie chciał się za mnie wstydzić wśród innych znajomych z branży? A może roztaczał nade mną tę braterską opiekę, do której jako ten starszy zwyczajnie się poczuwał. Bo w to, że potrzebował pracowników, a nie mógł pozwolić sobie na wieczne rotacje, nie wierzyłam. Wrocław pełen był studentów poszukujących pracy, i to nie tylko na chwilę – nie miałby problemu ze znalezieniem kogoś bardziej odpowiedniego na moje miejsce. I może powinnam mieć więcej odwagi, a przede wszystkim samokrytyki, by w końcu wziąć sprawy w swoje ręce i uwolnić go od siebie, ale… mnie też było tak wygodnie.

Szczególnie że się starałam, naprawdę. Pracowałam tu od nieco ponad dwóch miesięcy i choć wpadek miałam na koncie co niemiara, to każdą starałam się w jakiś sposób odpracować. Zostawałam po godzinach, sprzątałam na ochotnika kuchnię, brałam dodatkowe zmiany, zajmowałam się wystrojem kawiarni i szklarni, bo akurat to całkiem nieźle mi wychodziło. To ja zamówiłam wszystkie ozdoby i przedwczoraj do późnej nocy siedziałam tutaj, by przygotować „Moment” na rozpoczęcie zimowego sezonu. Za kilka dni miał rozpocząć się grudzień, więc trzeba było odpowiednio zadbać o świąteczny nastrój! Kochałam Boże Narodzenie, ich atmosferę, migoczące wszędzie światełka, ozdoby i jarmark na wrocławskim rynku. Ten klimat trafiał prosto w moje serce, roztapiając je zupełnie. Tak, to była moja słabość, ale wychodziłam z założenia, że właśnie w święta ludzie są dla siebie bardziej ludzcy i powinno się to ponad wszystko doceniać. Dlatego co roku czekałam tak niecierpliwie, aż w końcu nadejdzie listopad, by móc z uśmiechem na ustach cieszyć się tym niepowtarzalnym nastrojem. Moi bliscy uważali, że jestem jak dziecko, które bez większego celu wyczekuje pierwszej gwiazdki, ale w sumie tak właśnie było. Czekałam na to jak mała dziewczynka, bo wierzyłam, że ten w jeden dzień w roku naprawdę dzieją się cuda. Może to było naiwne, ale czy to źle, że wierzyłam w dobro, podczas gdy wokół bywało go coraz mniej?

Przepełniona dumą patrzyłam teraz na dzieło moich rąk i kilkugodzinną pracę. Naprawdę nieźle mi poszło. Kawiarnia, której przytulny, domowy klimat we francuskim stylu na co dzień zachwycał, zyskała świąteczną atmosferę, jak bożonarodzeniowy salon w rodzinnym domu. Choinka stojąca tuż przy kominku była tu oczywiście najważniejsza, ale nie mniej istotne w całym wystroju były girlandy z choinkowych gałązek czy migające ciepłe światełka przy każdej z nich, rozpięte przy boazerii. Najbardziej zadowolona byłam z tej podwieszonej pod niemal całym sufitem. Czerwień i zieleń szklanych bombek mieszała się ze złotymi punkcikami lampek, a wszystko przybrane było dodatkowo świerkowymi gałązkami. No i ganek – też robił wrażenie. Wyglądał teraz jak świąteczny ogród zimowy, pełen iglastych drzewek, sztucznego śniegu i tych samych czerwono-zielonych bombek. Kawiarnię i wejście do niej było widać już z daleka, dlatego nie dziwiło mnie, że nagle zrobiło się tu tłoczno i gwarnie. Tylko akurat dla mnie oznaczało to więcej pracy, a tym samym… wiadomo.

– Eliza? – usłyszałam niepewny głos Ady.

– Tak? – Odwróciłam się, wiążąc na biodrach czysty fartuszek.

– Dasz radę wrócić na salę?

– A jest jakaś inna robota, którą mogłabym się zająć? – zapytałam z nadzieją, choć dobrze wiedziałam, że dzisiaj najbardziej byłam potrzebna właśnie tam, co Ada od razu potwierdziła wymownym spojrzeniem. – Zaraz wrócę – odparłam więc, a potem zerknęłam w lustro.

Dasz radę, dziewczyno! Dzienny limit nieszczęść i tak już wykorzystałaś – powiedziałam do siebie w myślach i lekko się uśmiechnęłam. A potem wzięłam głęboki wdech, wygładziłam świeżą, białą bluzkę, włożyłam do kieszonki fartuszka notatnik i długopis, po czym wróciłam do gości.

Poczułam, że zaczynają mnie piec policzki, gdy zorientowałam się, że klient, na którego marynarkę przed kilkoma minutami rozlałam korzenną kawę, wciąż siedzi przy tym samym stoliku ze swoją dziewczyną. Może to właśnie dlatego, że byli na randce, zareagował tak łagodnie? Kiedy jednak na chwilę nasze spojrzenia znów się spotkały, popatrzyłam na niego przepraszająco, a on tylko uniósł kąciki ust, kiwnąwszy ledwo zauważalnie głową. Mówiłam, ten przedświąteczny czas zmiękczał serca!

Zerknęłam odruchowo na mojego brata Szymona rozmawiającego z jakimś mężczyzną przy jednym ze stolików. Dziś nawet się nie odezwał, gdy zobaczył mój kolejny popis. Westchnęłam tylko. Może faktycznie powinnam go po prostu od siebie uwolnić? Jakąś tam pracę w końcu znajdę…

– Eliza! – usłyszałam za plecami głos Ady. – Mogłabyś podejść do stolika przy kominku? Klienci już trochę czekają, a ja muszę ogarnąć inne zamówienie.

Skinęłam głową i ruszyłam w tamtym kierunku. Z uśmiechem przywitałam dwoje młodych, na oko bardzo zakochanych w sobie ludzi, którzy wręcz spijali sobie z dzióbków. Żeby nie przewrócić oczami na ten widok, utkwiłam spojrzenie w swoim notatniku. Nawet dla mnie taka dawka słodyczy to już przesada. W końcu wybrali – dwa lodowe pucharki. Nie powiem, odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej nic na nich nie wyleję – zaśmiałam się w duchu. Upewniwszy się, że to wszystko, ruszyłam do naszej niewielkiej kuchni, by przekazać zamówienie Leonowi, naszemu szefowi kuchni.

Mieliśmy niewielką kartę, głównie menu śniadaniowe i desery, ale znalazło się też kilka dań lunchowych i najpyszniejsze w mieście zupy. Zwłaszcza krem z papryki i pomidorów. Klasyk, ale tutaj naprawdę smakował najlepiej! Nasza, choć w zasadzie Szymona knajpka była przytulnym, klimatycznym i ostatnio bardzo modnym miejscem (cóż, miałam nadzieję, że nie popsuję mu renomy!). Codziennie pojawiały się na nasz temat pozytywne komentarze w sieci, które po swoich poczynaniach, nie powiem, śledziłam znacznie częściej. Ale może to dlatego, że ludzie lubili się tutaj spotykać, a właśnie teraz, w okresie przedświątecznym, rozpoczynaliśmy organizowanie firmowych spotkań bożonarodzeniowych, opłatkowych lub po prostu noworocznych czy podsumowujących. Różnie to sobie klienci tytułowali. Jakkolwiek mieliśmy ręce pełne roboty i niemal wszystkie popołudnia w grudniu zajęte przez właśnie tego typu imprezy. Co roku pomagałam Szymonowi je planować, akurat w tym byłam całkiem niezła. Lubiłam takie przedsięwzięcia i gdyby nie to, że mój brat wolał mieć wszystko pod swoją kontrolą, pewnie byłabym lepszą menadżerką niż kelnerką. Już w najbliższy weekend miało się odbyć pierwsze z takich spotkań i byłam niezwykle ciekawa, jak wypadnie. Zwłaszcza że sama podsunęłam Szymkowi pomysł z muzyką na żywo! Świąteczne hity w tle – to było to! I wcale, ale to wcale nie byłam w tej ocenie subiektywna – ten pomysł spodobał się zresztą każdemu – zarówno naszym pracownikom, jak i gościom, którym Szymon to proponował. A ponieważ udało mi się skontaktować z jednym ze świetnych rockowo-popowych zespołów, który właśnie stawał się coraz bardziej rozpoznawalny w sieci, nie mogło się to zakończyć inaczej jak tylko sukcesem.

Czekając na desery, wpatrywałam się właśnie w miejsce nieopodal wejścia, gdzie jeszcze w ten weekend miało stanąć podwyższenie dla zespołu. Już wyobrażałam sobie ten niesamowity klimat, już czułam pod skórą, jak…

– Eliza. Zamówienie gotowe. – Z zamyślenia wyrwał mnie głos Ady, która podsunęła mi pod nos dwa pucharki pełne lodów, owoców, bakalii i z kopułą bitej śmietany. Jakby tamtym dwojgu nie było dość słodko.

– Dziękuję – odparłam pogodnie, postawiłam pucharki na tacy i ruszyłam w stronę zakochanych.

Wciąż jednak w głowie miałam te nadchodzące wieczory, pełne muzyki i pozytywnej energii. Mimowolnie uśmiechałam się pod nosem, idąc przez salę. Znów się wyłączyłam na chwilę i omal nie potknęłam o jedno z krzeseł. Tym razem jednak to klient odsunął się gwałtownie, a ja musiałam odskoczyć razem z całą tacą w bok. Tacą, na której stały pucharki z lodami, załadowane po brzegi bitą śmietaną. A kiedy poczułam opór z tej strony, w którą się odsunęłam, odruchowo zacisnęłam oczy. Wiedziałam już, co się stało. Znowu.

Niepewnie odwróciłam się w stronę klientów i powoli podniosłam wzrok. Zdezorientowany mężczyzna stał z rozłożonymi rękami, jakby zastygł w bezruchu, a wzrok miał spuszczony na swoją marynarkę, po której spływała właśnie biała plama bitej śmietany. Wstrzymałam oddech, gdy utkwił we mnie lodowate, a jednocześnie pełne wściekłości spojrzenie.

– Najmocniej pana przepraszam! – odparłam od razu i odstawiwszy tacę na jeden ze stolików, sięgnęłam po serwetkę, którą przezornie nosiłam już w kieszeni fartuszka, i zaczęłam nerwowo ścierać deser z jego ubrania.

Niestety, tylko roztarłam plamę jeszcze bardziej. Mężczyzna gwałtownie się odsunął i jednym ruchem wyrwał mi ścierkę.

– Proszę to zostawić! – syknął jedynie i sam delikatnie spróbował sczyścić plamę, ale bezskutecznie.

– To moja wina, przepraszam! – odezwał się wtedy klient, który omal nie staranował mnie krzesełkiem. – Mogę jakoś pomóc? – zapytał z nadzieją.

Ten pierwszy obrzucił go złowrogim spojrzeniem, potem znów popatrzył z nienawiścią na mnie, a ja już czułam na sobie wzrok Szymona, który pojawił się obok nie wiadomo skąd.

– Panie Jacku, najmocniej przepraszam! To nasza nowa kelnerka, dopiero się uczy. Proszę wybaczyć i najlepiej wysłać nam rachunek z pralni, uregulujemy należność. A jeśli pan sobie życzy, Eliza sama odniesie pana ubranie, by już pana dodatkowo nie obciążać.

– Nie ma takiej potrzeby – odparł surowo mężczyzna, wciąż pocierając ubranie serwetką i mierząc spojrzeniem to mnie, to Szymona.

– To naprawdę moja wina… – wtrącił się jeszcze ten drugi klient. – Może to ja…

– Nieważne! – Mężczyzna podniósł wtedy głos, a potem pokręcił głową i już nieco spokojniej, ale wciąż tym lodowatym tonem, dodał: – Trudno, stało się. Proszę po prostu bardziej uważać – powiedział do mnie pouczająco, a potem cisnął brudną serwetkę na stolik, przy którym staliśmy, i rzuciwszy mi lekceważące spojrzenie, ruszył w stronę wyjścia.

Szymon też mnie wyminął, tym razem całkowicie mnie ignorując, i poszedł za klientem. Usłyszałam tylko, że upewnia się co do sobotniego spotkania firmowego, czy wszystko pozostaje bez zmian. Teraz zorientowałam się, że to z nim mój brat przed chwilą ustalał ostatnie szczegóły dotyczące świątecznego spotkania. Świetnie, nie mogłam trafić lepiej – upomniałam się w myślach. Jakby to miało jakieś znaczenie, na kogo akurat wyleję kawę czy przewrócę pucharek z lodami…

– Jeszcze raz przepraszam, wiem, że to była moja wina… Mam nadzieję, że nie będzie pani miała przeze mnie nieprzyjemności. W razie czego mogę porozmawiać z pani szefem – usłyszałam znów ten przejęty głos chłopaka, przez którego kolejny raz zaliczyłam wpadkę. A podobno wyczerpałam ich limit na dziś…

– Proszę się nie przejmować. – Uśmiechnęłam się słabo. – Zapewne nie pierwszy i nie ostatni raz. – Wzruszyłam ramionami.

– Jeśli będą pani chcieli potrącić to z wypłaty, proszę się do mnie odezwać. – Podał mi swoją wizytówkę. – I w ogóle, jeśli będzie pani miała nieprzyjemności z mojego powodu, naprawdę mogę to wytłumaczyć.

– Dziękuję, ale naprawdę, nie ma takiej potrzeby. – Ponowiłam uśmiech i odruchowo schowałam kartonik do kieszeni fartuszka, nawet na niego nie patrząc.

Przeprosiłam mężczyznę, zabrałam tacę ze stolika obok i wróciłam do kuchni, by wymienić desery. Oba, bo ten drugi też nie prezentował się zbyt ciekawie, ale on na szczęście skończył tylko na tacy, nie na reszcie ubrań tamtego faceta. Miałam szczerą nadzieję, że nie wycofał się z organizacji imprezy, bo Szymon chybaby mnie udusił. W końcu. Zresztą chwilę później pojawił się w kuchni i obrzucił mnie złowrogim spojrzeniem.

– Bardzo był zły? – zapytałam nieśmiało.

– Chyba widziałaś – odpowiedział twardo.

– Przepraszam. – Spuściłam głowę. – Ale tym razem to naprawdę nie była moja wina…

– Wiem. – Westchnął mój brat nieco łagodniej i pokręcił głową. – Ale w sobotę nie pokazuj się na sali, dobrze?

– Czyli nie odwołał tego spotkania? – upewniłam się z nadzieją.

– Nie, ale powiedział, że wolałby uniknąć takich wypadków podczas kolacji firmowej, dając mi do zrozumienia, że lepiej by było, gdybym zamknął cię na zapleczu.

Na twarzy Szymona zobaczyłam cień uśmiechu. Rzuciłam mu się na szyję i obiecałam, że z radością nie wychylę nosa z kuchni, bo tutaj też będzie dużo pracy. To nic, że Leon zmierzył mnie wtedy ostrożnym spojrzeniem – tu z pewnością nie siałam takiego zniszczenia, jak tam. A przynajmniej nie widzieli tego goście.

– To jakiś ważniak? Na takiego wyglądał. Dąsał się jak księżniczka.

– Przypominam, że pobrudziłaś mu marynarkę bitą śmietaną i lodami, do tego rozsmarowałaś wszystko ścierką – skarcił mnie Szymon. – I tak zareagował dość spokojnie.

– Ale to naprawdę nie była moja wina!

– Wiem, ale znasz zasady.

– Ta… Klient nasz pan – westchnęłam. – Najważniejsze, że nie odwołał kolacji.

– Podejrzewam, że gdyby miał więcej czasu, toby to zrobił. – Szymon znów upomniał mnie spojrzeniem.

A mnie znów zaczęły podgryzać wyrzuty sumienia. Dlaczego mój brat miał ponosić straty przez moje nieokrzesanie…

– Szymek… Może czas spojrzeć prawdzie w oczy? – westchnęłam i sięgnęłam do wiązania fartuszka za plecami. – A raczej powiedzieć to na głos. Nie nadaję się do tej pracy, a ty wciąż świecisz za mnie oczami. Trudno, znajdę sobie coś innego. A ty zatrudnij kogoś na moje miejsce. – Ściągnęłam fartuch.

Mój brat zmarszczył brwi, gdy oddałam mu część mojego firmowego uniformu, a potem lekko się skrzywił. W końcu westchnął, pokręcił głową i złapał mnie za ramiona.

– Masz rację, Eliza. Nie nadajesz się. Nigdy nie miałem tylu strat, co przez ostatnie dwa miesiące, i nigdy tylu klientów oblanych kawą. – Uniósł kącik ust. – Ale wyrobisz się, potrzebujesz po prostu więcej czasu.

– Przecież sam w to nie wierzysz.

– Ale wierzę w ciebie. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to praca twoich marzeń, ale proszę cię, zostań. Przynajmniej do czasu, aż nie znajdziesz czegoś innego. Ty potrzebujesz pracy, a ja pracowników, zwłaszcza teraz, gdy mamy te imprezy firmowe. Nie zostawiaj mnie na lodzie przed samymi świętami.

– Nie chcę, żebyś stracił w tym czasie wszystkich klientów.

– Bez przesady, co najwyżej połowę – odparł, udając powagę.

– Poza tym… Nie będziemy mogli rozstrzygnąć zakładu – wtrącił się Leon, który słyszał całą rozmowę.

Popatrzyłam na niego pytająco, a mój brat spuścił głowę, zagryzając usta, by się nie roześmiać.

– O co chodzi? – zapytałam zaintrygowana.

– Pracownicy obstawiają, ile kaw wylejesz w danym miesiącu. Są też punkty… – odpowiedział w końcu Leon, starając się nie wybuchnąć śmiechem.

– Punkty? – Zrobiłam wielkie oczy.

– Jeden punkt, jeśli wylejesz na stolik, dwa, jeśli na klienta.

Rozchyliłam tylko usta, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Nie byłam tym urażona, absolutnie! Miałam sporo dystansu do siebie i nawet mnie to bawiło, nie sądziłam jednak, że dostarczę moim kolegom z pracy takiej rozrywki!

– Okej… – wydukałam w końcu.

– Nie bądź zła – odpowiedział od razu Leon. – To tylko głupia zabawa. Wszyscy cię tu naprawdę lubią i każdy ci kibicuje. Szkoda by było, gdybyś się teraz poddała. – Dotknął mojego ramienia.

Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością, ale po chwili zmrużyłam oczy.

– Powiedz lepiej, ile obstawiłeś, bo coś czuję, że tylko o ten zakład się rozchodzi.

Leon się roześmiał, Szymon wcisnął mi z powrotem fartuszek, a ja westchnęłam ciężko i odebrawszy gotowe desery, wróciłam na salę. Ukradkiem rozejrzałam się, czy nie ma już wśród gości tego mężczyzny, któremu poplamiłam ubranie, a potem w końcu podeszłam do pary, która zniecierpliwiona czekała na swoje zamówienie.

Może i robiłam to trochę na siłę, może wolałabym zawodowo realizować się w czymś zupełnie innym, ale to było zajęcie, dzięki któremu miałam na czynsz, opłaty, a nawet na drobne przyjemności, więc tak jak powiedział Szymon: dopóki nie miałam lepszej alternatywy, musiałam po prostu dać z siebie wszystko. I pomóc mu, skoro tak się przy tym upierał.

Zanim wróciłam do domu po zakończonej zmianie w „Momencie”, pojechałam jeszcze do pani Stasi. Obiecałam ostatnio, że zrobię jej zakupy przed weekendem, żeby nie musiała w tę jesienną, deszczową pogodę wychodzić sama z mieszkania. Poprzednio miała taką ochotę na ciasto drożdżowe… że kupiłam składniki z zamiarem jego upieczenia, i to jeszcze dziś. To znaczy wiedziałam, że to ja będę je przygotowywała, tyle że pod czujnym okiem mojej podopiecznej.

Pani Stasia miała dziewięćdziesiąt lat. Mieszkała w jednej z kamienic przy placu Grunwaldzkim. Sama. Nie znałam jej rodzinnej historii, nigdy nie miałam odwagi, by o to dopytywać, ale uważałam, że to coś okropnego, gdy starszy człowiek jest na świecie zupełnie sam. Gdyby nie jedna z sąsiadek staruszki, pewnie byśmy nawet nie wiedzieli, że trzeba jej pomóc. A przecież była taką ciepłą i miłą osobą!

Uwielbiałam słuchać opowieści o jej młodości. To nic, że niektóre powtarzała po kilka razy. Za każdym razem była tak samo zaangażowana, jakby wcześniej nikomu o tym nie mówiła. Zwłaszcza gdy wspominała o swoim Tadku – pierwszej prawdziwej miłości. A te jej opowieści, okraszone nutą zawstydzenia i pruderii, charakterystyczne dla tego pokolenia, miały swój wyjątkowy urok. Mogłam u niej siedzieć godzinami!

Dziś też miałam wolne popołudnie, dlatego od razu po pracy pojechałam do hipermarketu, a potem do mojej podopiecznej. Zapukałam i cierpliwie czekałam, aż otworzy mi drzwi. Wiedziałam, że dojście z pokoju zajmuje jej dłuższą chwilę. Miała problem z poruszaniem się, ale lekarz mimo to zalecał jej jak najwięcej spacerów, dlatego gdy tylko pogoda nam sprzyjała, chodziłyśmy pod rękę do pobliskiego parku Szczytnickiego. I już nie mogłam się doczekać, aż zabiorę tam panią Stasię w grudniu, gdy cała okolica będzie rozświetlona świątecznymi lampkami i ozdobami.

– Witaj, dziecko! – usłyszałam na powitanie, gdy tylko kobieta otworzyła mi drzwi, a potem zakaszlała głośno mokrym, odrywającym się kaszlem, jakby zaraz miała wypluć płuca.

Zaniepokoiło mnie to, bo gdy byłam u niej ostatnio, nie wyglądała na chorą.

– Dzień dobry! – przywitałam się i ją przytuliłam. – Skąd ten paskudny kaszel?

– Starość, dziecko, starość – odpowiedziała jak zawsze, gdy niepokoił mnie jej stan zdrowia.

Wpuściła mnie do środka, a gdy ona powoli podreptała w stronę kuchni, by tradycyjnie wstawić wodę na herbatę, ja od razu sięgnęłam po telefon.

Kasia nie odbierała, ale wiedziałam, że gdy tylko będzie mogła, oddzwoni. Tymczasem dołączyłam do mojej podopiecznej i czekając, aż zagotuje się woda, zabrałam się do rozpakowywania zakupów.

– Powiedz mi: ile mam ci zwrócić, dziecko? – zapytała pani Stasia i drżącą ręką sięgnęła po portmonetkę, leżącą w szufladzie starego drewnianego kredensu.

– Nic a nic. Już kiedyś o tym rozmawiałyśmy – zareagowałam stanowczo. – Pani ma oszczędzać na leki i sernik w ulubionej cukierni.

– Przecież nie możesz mi cały czas robić zakupów, Eliza. Tak nie przystoi. – Otworzyła podkówkę.

Dotknęłam jej dłoni ręką i popatrzyłam w te szklące się lazurowe oczy.

– Ja już mówiłam, że mamy na takie zakupy specjalny fundusz – skłamałam. – Niczego nie musi mi pani zwracać i koniec dyskusji, bo przestanę przychodzić.

Widziałam, jak zadrgała jej broda. Wiedziałam też, że ze swojej marnej emerytury ledwie jest w stanie opłacić rachunki i kupić niezbędne leki. Gdybym nie robiła jej zakupów, pewnie przymierałaby głodem albo zrezygnowała z leczenia, bo musiałaby wybierać, na co przeznaczyć ostatnią złotówkę. I choć fundacja sporo pomagała, to niestety podopiecznych było zbyt wielu, by każdemu można było z przekazywanych funduszy robić zakupy częściej niż dwa razy w miesiącu. Dlatego wolontariusze zwykle brali to na swoje barki. Nie musieliśmy tego robić, ale trudno było się zachować inaczej. Na szczęście otrzymywaliśmy dużo innego wsparcia, jak na przykład pomoc lekarska na tu i teraz, gdy tylko zachodziła taka potrzeba.

Najczęściej pomagała nam Kasia, która poza tym, że pracowała w swojej przychodni, po godzinach udzielała się pro bono, doglądając właśnie takich pacjentów jak pani Stasia, która wolała nie pójść do lekarza, niż się dowiedzieć, że musi przyjmować kolejne leki, na które nie miała już pieniędzy. A jej kaszel, który znów wyrwał się z jej schorowanych płuc, naprawdę mnie niepokoił, dlatego czekałam, aż nasza pani doktor w końcu oddzwoni.

– Jak ja ci się odwdzięczę, dziecko… – powiedziała nagle pani Stasia łamiącym się głosem.

– Bardzo prosto – odpowiedziałam pogodnie, by dodać jej otuchy. – Upieczemy razem drożdżowe, też mam na nie ogromną ochotę! – dodałam z uśmiechem, po czym zachęciłam, by instruowała mnie, jak powinnam przygotować ciasto według przedwojennego przepisu jej mamy.

W końcu zobaczyłam w jej oczach iskierkę radości, a nie to częste przygnębienie życiem. Podwinęłam rękawy swetra i słuchając jej poleceń, zabrałam się do pichcenia.2. Eliza

Lubiłam Wrocław. Urodziłam się tu i nie wyobrażałam sobie życia w innym mieście. To było moje miejsce na ziemi właściwie pod każdym względem. Tu skończyłam studia, tu mieszkała moja rodzina i tutaj miałam najbliższych przyjaciół. Wszystko, czego potrzebowałam do szczęścia, miałam na wyciągnięcie ręki. I byłam bardziej niż zdziwiona, gdy Krysia, moja przyjaciółka od serca, z którą poznałam się jeszcze w podstawówce – była dla mnie jak siostra, liczyłam na to, że zestarzejemy się, popijając kawkę w „Vinyl Cafe” – oznajmiła mi dzisiaj, że wyprowadza się do Stanów po Nowym Roku. To było dla mnie jak cios prosto w serce.

– Dostałam propozycję wyjazdu na staż w Boeingu. Mój promotor powiedział mi, że jeszcze nigdy nie widział tak zaangażowanej w projekty osoby, a mechatronika to bardzo pożądana dziedzina, zwłaszcza gdy nowe technologie tak idą do przodu. I gdy tylko się obroniłam, powiedział, że będzie o mnie pamiętał. Wiesz, ja zupełnie o tym zapomniałam, nie wzięłam jego słów na poważnie. – Machnęła ręką jakby od niechcenia, ale widziałam, że wciąż jest trochę spięta.

– Och, to… to ogromna szansa, faktycznie… – powiedziałam, starając się brzmieć naturalnie i swobodnie, ale czułam, jak wielka gula rosła mi w gardle.

– Wiesz, nie miałam zbyt dużo czasu do namysłu, dlatego wcześniej nic nie mówiłam. Tak naprawdę dowiedziałam się o tej propozycji dwa dni temu. Profesor Tomczyk zadzwonił do mnie i powiedział, że to oferta last minute, bo zwolniło się miejsce, a on jest w stanie przetrzymać je tylko do dzisiaj. Politechnika współpracuje z Boeingiem i raz na jakiś czas fundują taką możliwość dla absolwentów, szukając…

– Narybku – dokończyłam, gdy Krysia się zawahała. – To wspaniała propozycja, naprawdę. – W końcu uścisnęłam jej dłoń, widząc, że targają nią sprzeczne emocje, w tym wyrzuty sumienia. – Zasłużyłaś na ten staż jak nikt inny. Byłaś najlepszą i najbardziej zaangażowaną studentką, a twój promotor ma rację. Powinnaś skorzystać.

– Naprawdę tak uważasz? – Spojrzała na mnie z nadzieją.

– Oczywiście! – Ledwo wydusiłam z siebie te słowa. – Taka okazja może się nie powtórzyć, musisz ją wykorzystać! – Starałam się brzmieć pewniej.

– Bo wiesz, nie bardzo mogę liczyć na wsparcie rodziców… – westchnęła. – Oni woleliby, żebym mieszkała z nimi i do emerytury pracowała na uczelni. Bez perspektywy na jakiś większy rozwój. A ja tak bardzo chciałabym więcej… – Aż podskoczyła na krześle z ekscytacji.

Cóż, przecież wiedziałam, że Krysia kocha naukę i tę swoją mechatronikę. W tych okolicznościach nie mogłam myśleć o sobie i o tym, że na rok stracę moją najlepszą przyjaciółkę.

– Dlatego tam polecisz. Jesteś dorosła i nie musisz się oglądać na plany swoich rodziców. To twoje życie.

– A… ty?

– Co ja?

– No wiesz, obiecałyśmy sobie, że zawsze wszystko razem, i w ogóle…

– Ty tak na serio? – zdziwiłam się.

Nie żebym sama o tym nie pomyślała, ale u mnie to był odruch, a Krysia… Czy ona właśnie stawiała naszą przyjaźń jako argument przeciw swoim planom?!

– Mamy dwudziesty pierwszy wiek i internet niemal w każdym zakątku świata! Nie lecisz w kosmos, tylko do Stanów, będziemy się łączyć na Skypie! – dodałam jej otuchy.

Bałam się dodać, że przecież za rok wróci i wszystko będzie jak dawniej. Zbyt dobrze znałam realia, by wierzyć, że Krysia nie zostanie tam na dłużej. Byłyśmy ze sobą bardzo blisko i wiedziałam, że da z siebie wszystko, a firma będzie walczyła o to, by została ich pełnoetatowym pracownikiem – byłam tego niemal pewna. Serce już mi pękało na pół z tęsknoty, ale nie mogłam dać tego po sobie poznać.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo potrzebowałam to usłyszeć. – Krysi aż zaszkliły się oczy, potem mnie serdecznie objęła, a ja przytuliłam ją jeszcze mocniej.

Właśnie dlatego byłyśmy jak siostry – pomyślałam. Wspierałyśmy się na każdym kroku, gdy nawet najbliższa rodzina zawodziła. Ja co prawda na swoich bliskich zawsze mogłam liczyć – miałam z rodzicami i Szymonem naprawdę dobre relacje – ale Krysia… To był kolejny argument za tym, że powinna zacząć nowe życie w zupełnie innym miejscu, nieskażonym problemami.

Jej ojciec był alkoholikiem, leczył się, ale co rusz wracał do nałogu. Był akurat jednym z tych przypadków odpornych na jakąkolwiek terapię. Mama Krysi z kolei była współuzależniona. Nie potrafiła wyznaczać granic i odejść po kolejnej złamanej obietnicy. Może miała zbyt dobre serce – tak przynajmniej twierdziła moja przyjaciółka. Ja uważałam, że jest jej po prostu wygodnie. Bo mimo nałogu, na który otoczenie jej męża przymykało wiecznie oko, mężczyzna bardzo dobrze zarabiał, a jego stolarnia naprawdę świetnie prosperowała.

Nic dziwnego, skoro od dawna to właśnie Krysia i jej bracia zarządzali tym przedsiębiorstwem, a ojciec tylko podpisywał stosowne dokumenty, bo do tej pory nie odważył się przekazać nikomu innemu dowodzenia. Cóż, zapewne się obawiał, że jeśli to zrobi, wszyscy usuną go ze swojego życia. Tymczasem trzymał sobie rodzinę w szachu i dyktował warunki.

To właśnie dlatego Krysia, zamiast rozwijać się w swojej dziedzinie, pracowała w rodzinnej firmie, dorabiając tylko po kilka godzin w miesiącu na uczelni w ramach rozpoczętego doktoratu. Mama nie pracowała, żyjąc na utrzymaniu męża alkoholika, który potrafił wpadać w kilkutygodniowe ciągi, zaś bracia, choć wciąż pomstowali na ojca, robili swoje, by otrzymywać niemałe wypłaty. Na szczęście nie było w tym wszystkim przemocy fizycznej. Tak przynajmniej twierdziła Krysia, a upewniałam się w tej sprawie wielokrotnie. Mimo to zbyt dobrze wiedziałam, jak taki nałóg potrafi zniszczyć człowieka i całe jego otoczenie. Zbyt wiele takich historii widziałam na własne oczy, by łudzić się, że ta zakończy się dobrze. Jeśli więc moja przyjaciółka mogła się od tego uwolnić, powinna to zrobić.

– Będzie mi ciężko, nie będę cię oszukiwać… – powiedziałam w końcu szczerze. – Ale nie możesz przegapić takiej szansy. Jedź i podbij wielki świat! – Znów ją uścisnęłam, szybko, by nie dać po sobie poznać, że zbiera mi się na płacz.

– Mnie też będzie ciebie brakowało, Eli. I w sumie… tylko ciebie. – Wzruszyła ramionami, potwierdzając tylko moje wcześniejsze przemyślenia. – Wiesz, jak jest.

– Dlatego tym bardziej musisz pojechać. To twoje życie i twoja szansa.

– Mam trochę wyrzuty sumienia…

– Nawet nie mów takich głupstw! – upomniałam ją od razu, doskonale wiedząc, co chodzi jej po głowie. – Twoja mama i bracia są dorośli, poradzą sobie. A ty musisz kiedyś zacząć myśleć o własnych potrzebach.

Miałam nadzieję, że te słowa w końcu do niej trafiły. Bardzo zależało mi na jej szczęściu, nawet jeśli miała je budować daleko stąd. Chciała spełnić swoje marzenie, a moim przyjacielskim obowiązkiem było ją w tym wspierać.

– No dobrze, ale może tyle o mnie. Powiedz: zastanawiałaś się, co dalej? Co z twoimi planami na przyszłość?

– Wiesz, że jak na razie muszę je zawiesić – odparłam z wymuszonym uśmiechem, po czym znów przemówiła przeze mnie gorycz porażki. – Nie przekonałam jury, ale może to i dobrze, bo podobno talent show potrafią popsuć człowieka. Najwyraźniej potrzebuję jeszcze doszlifowania swojego głosu. – Wzruszyłam ramionami.

– Twój głos jest jak kryształ, oni się po prostu nie znają – obruszyła się Krysia. – W tych talent show chodzi głównie o dobrą historię, którą można sprzedać. Masz widocznie zbyt ułożone życie, by nadawać się na uczestnika takiego programu – fuknęła, po czym uśmiechnęła się szeroko, jakby coś ją nagle olśniło. – Wiem! Następnym razem opowiedz im moją historię rodzinną, wtedy na pewno cię wezmą! Nikt przecież nie będzie jej weryfikował!

Tylko upomniałam ją spojrzeniem, a potem zaśmiałam się krótko. Wiedziałam, że nie mówiła poważnie, niemniej było w tym trochę racji. Do tego show potrzebna była dobra otoczka, a mnie poza odrobiną gracji i okrzesania nie brakowało tak naprawdę niczego. Miałam kochających się rodziców, nauczycieli, którzy swoim dorosłym dzieciom byli gotowi przychylić nieba. Miałam też brata prowadzącego świetnie prosperującą klubokawiarnię. I byłam jeszcze ja – trochę roztrzepana, niegramotna Eliza, która kochała muzykę i ludzi. Tak po prostu i tak nudno zarazem.

– A może gdybyś opowiedziała o…

– Nie – przerwałam od razu, gdy tylko zobaczyłam błysk w oczach Krysi. – Nigdy nie wykorzystam pracy w fundacji i podopiecznych dla własnych celów. Nie ma mowy.

Moja przyjaciółka w poddańczym geście podniosła ręce. Kiwnęłam tylko głową, dziękując, że nie drąży dalej, a potem upiłam ostatni łyk kawy.

Zapłaciłyśmy za nasze rozgrzewające korzenne napoje, a potem wyszłyśmy z kawiarni i skierowałyśmy się w stronę rynku. Zaczynałam o dwunastej, więc nie wracałam już do swojego mieszkania. Co prawda miałam jeszcze trochę czasu, ale niestety tylko tyle, że zdążyłabym wysiąść na moim przystanku na Grabiszynie jedynie po to, by chwilę później wsiąść w tramwaj powrotny. Zresztą, ostatnio nazbierało mi się przewinień w pracy, więc jeśli zacznę dzisiaj wcześ­niej, to może choć częściowo uda mi się odkupić swoje winy.

– Co robisz w niedzielę wieczorem? Masz zmianę albo jakieś inne plany? – zapytała Krysia, gdy zbliżałyśmy się do kawiarni.

– Z tego, co pamiętam, niedzielny wieczór mam wolny. Na pewno nie będę wtedy w pracy – powiedziałam i popatrzyłam na nią znacząco.

Nie ubolewałam nad tym, że z nikim się obecnie nie spotykałam, ale też nie mogłam oszukiwać samej siebie i uparcie twierdzić, że nikogo nie potrzebuję do szczęścia. Bo owszem, uważałam, że szczęście można było budować samemu, ale ja akurat byłam człowiekiem potrzebującym oparcia w drugiej osobie. Do tej pory jednak nie udało mi się znaleźć nikogo, przy kim czułabym się na tyle dobrze, by stwierdzić, że to relacja na dłużej. Musiałam czuć „to coś”, a moje ostatnie znajomości dalekie były nawet od zwykłej sympatii – przyjemne na chwilę, na dwa wyjścia do kina i kolację we dwoje, bez fajerwerków i szczególnych uniesień. Po rozstaniu z Adrianem… Chociaż nie, z nim też nie czułam tej ekscytacji, zwłaszcza pod koniec naszego niezbyt udanego związku, kiedy to poza niechęcią praktycznie nic już nie żywiłam.

Zaczynałam się nawet zastanawiać, czy aby nazbyt wiele nie oczekiwałam od drugiego człowieka, ale przecież… czy pogodne usposobienie, poczucie humoru i choć częściowe podzielanie moich pasji to tak dużo? Po prostu bardzo chciałam poczuć się przy kimś… dobrze, jak w domu przy rozpalonym kominku.

– To może wybrałybyśmy się na lodowisko na stadionie? Już jest otwarte, a jeśli mam wyjechać zaraz po Nowym Roku, to chciałabym dobrze wykorzystać ten czas, zwłaszcza z tobą.

– A później gorąca czekolada? – Uśmiechnęłam się szeroko.

– Raczej grzane wino! – Krysia zaśmiała się wesoło, przytuliła się na pożegnanie i upewniwszy się, że widzimy się w niedzielę po południu, odeszła w stronę przystanku, z którego miała odjechać do Ołtaszyna, gdzie mieszkała.

Tak, zdecydowanie będzie mi brakowało tych wspólnych kaw i wieczornych wyjść – pomyślałam, gdy stojąc jeszcze na schodkach przy wejściu, obserwowałam jej oddalającą się sylwetkę.

Po raz ostatni uśmiechnęłam się smutno pod nosem, a potem weszłam w końcu do środka, by nie roztrząsać dalej tego, że za niecały miesiąc Krysia wyjedzie, prawdopodobnie na stałe. Ale w końcu miała dzięki temu spełniać marzenia, tak powinnam o tym myśleć!

Gdy tylko weszłam do wnętrza naszej kawiarni, uderzył mnie roztaczający się wokół aromat świeżo mielonej kawy i korzennych przypraw. I jeszcze ciasta pomarańczowego, mojego ulubionego. Dzięki tym zapachom przedświąteczny klimat był jeszcze bardziej wyczuwalny, a atmosfera stawała się naprawdę przytulna i domowa.

Mimowolnie się uśmiechnęłam, słysząc przyjemny gwar i cicho sączącą się świąteczną playlistę w tle. Kawiarnia wypełniła się gośćmi, a korzenna świąteczna kawa w zestawie z domowym staropolskim piernikiem były chyba najczęstszym zamówieniem. Nic dziwnego – to był zestaw idealny, zwłaszcza na takie chłodne dni jak dzisiejszy.

Już w progu rozwiązałam ciepły wełniany szalik i od razu skierowałam się w stronę wejścia na zaplecze, które znajdowało się tuż przy kasie.

– Czołem pracy! – powiedziałam do Ady, która właśnie parzyła aromatyczną kawę przy naszym ogromnym ekspresie.

– Ty już tutaj? Co tak wcześnie? – zapytała swobodnie.

– Byłam w centrum i już nie opłacało mi się wracać do domu. – Machnęłam ręką i obeszłam witrynkę z ciastami, za którą stała. – Szymek u siebie?

– Nie, ma spotkanie z klientem. – Wskazała brodą na jeden ze stolików przy oknie, a ja tylko zerknęłam przelotnie. – Jakieś dodatkowe ustalenia w sprawie sobotniej kolacji – dodała.

Odwróciłam się wtedy znowu i zauważyłam, że faktycznie rozmawia z tym samym mężczyzną, którego ostatnio wysmarowałam lodami i bitą śmietaną. Wykręciłam się do nich plecami i skuliłam, chowając głowę w ramionach.

– Może lepiej, żeby mnie nie widzieli – dodałam i skierowałam się w stronę zaplecza.

– No, twój brat sam powiedział, że gdy tylko się pojawisz, lepiej będzie, jeśli poczekasz na zapleczu, aż skończy to spotkanie – zaśmiała się Ada, a ja tylko upomniałam ją wzrokiem.

Przeszło mi przez myśl, żeby podejść i jeszcze raz przeprosić, ale w końcu odpuściłam. Już to przecież zrobiłam, a skoro nic się nie zmieniło w planach dotyczących weekendowej imprezy, najwyraźniej moja wpadka poszła już w zapomnienie. Rzuciłam ostatnie spojrzenie i już miałam się odwrócić, by wejść na zaplecze, gdy napotkałam jego oczy. Skrzywił się nieco, więc chyba jednak pamiętał o całym zajściu, a ja momentalnie poczułam, jak zaczynają mnie palić policzki. Odwróciłam się gwałtownie i skuliwszy się jeszcze mocniej, weszłam w końcu na zaplecze. Lepiej, żebym na niego nie wpadła. A raczej on na mnie.

– Eliza! Jak dobrze, że jesteś! – usłyszałam nagle głos Klaudii, jednej z kelnerek, gdy tylko pojawiłam się naszej szatni. – Wybrudziłam sobie bluzkę przy nakładaniu ciasta. – Pokazała mi plamę z czekolady na rękawie. – Muszę to szybko zaprać i wysuszyć, bo nie mam niczego na zmianę. Mogłabyś zanieść za mnie zamówienie? – dodała i patrząc na mnie błagalnie, wcisnęła mi do ręki tacę.

Nawet nie miałam możliwości, by zaprotestować, bo Klaudia zaraz zniknęła w pracowniczej toalecie. Przez chwilę stałam z rozchylonymi ustami, a potem odstawiłam tackę, żeby ściągnąć płaszcz, po czym ubrałam fartuszek, umyłam szybko ręce i wyszłam z powrotem na salę.

– Klaudia miała zanieść jakieś zamówienie, ale pobrudziła ubranie i walczy z plamą po czekoladzie. Mam je zanieść za nią – wytłumaczyłam, napotkawszy na zdziwione spojrzenie Ady, i podstawiłam jej tacę do skompletowania zamówienia. Miałam wprawdzie przeczekać na zapleczu, aż mój brat zakończy spotkanie, ale cóż miałam zrobić.

Ada niepewnie postawiła na mojej tacy pierwszą filiżankę. Była baristką i to ona przygotowywała wszystkie napoje – rzadko kiedy obsługiwała klientów na sali, musiał być naprawdę duży ruch i okrojony skład, bo na swoim stanowisku też miała zazwyczaj dużo pracy. Dodatkowo tylko ona potrafiła ujarzmić ten wielki, pełen tajemnic ekspres do kawy. Ja wolałam trzymać się od niego z daleka.

– To tamten stolik – powiedziała w końcu, gdy podała mi drugą kawę. Odwróciłam w kierunku, który wskazywała.

Skrzywiłam się i spojrzałam na nią pytająco, by się jeszcze upewnić. Ada tylko wzruszyła ramionami i popatrzyła na mnie ze współczuciem, a ja przewróciłam oczami i ruszyłam przed siebie jak na ścięcie.

Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego Adrian wciąż tu przychodzi, i to za każdym razem z inną dziewczyną. Choć w sumie mogłam się tego domyślać. Po tym, jak się dowiedział, że tu pracuję, chyba wziął sobie za cel pokazywanie się tutaj ze swoimi zdobyczami z Tindera, by tylko mi udowodnić, jak świetnie sobie radzi i jaką to nie jest rozchwytywaną partią. Super, plus dla niego, ale ja naprawdę nie musiałam być tego świadkiem, bo dla mnie jego zachowanie było po prostu żenujące. No i było mi wstyd przed Szymkiem i Adą, której opowiedziałam historię naszego burzliwego związku i nie mniej hucznego rozstania, gdy tylko pojawił się tu po raz pierwszy.

Zwyczajnie mnie nudził. I związek, i Adrian. Zaczęło mi czegoś brakować, a wieczne spędzanie wieczorów przed telewizorem z miską chipsów na kolanach szybko przestało mnie bawić. I te wieczne pretensje o moje zaangażowanie w pracę w fundacji. Dla mnie to było coś niesamowicie ważnego, dla Adriana tylko strata czasu na pomaganie starym, niedołężnym ludziom. Drażnił mnie jego brak empatii, drażniło mnie to, że jego życie było tak przewidywalne i bezbarwne, a jego centrum stanowiła czerwona kanapa w wynajętej kawalerce, na której spędzał większość czasu po pracy.

Ja chciałam czegoś więcej. Ciekawszej codzienności, kreatywniejszych pomysłów, a przede wszystkim aprobaty dla moich projektów i działań! Oczekiwałam od Adriana, że mnie wesprze nie tylko w procesie studiów, które skończyłam w czerwcu, ale przede wszystkim, że w moim zaangażowaniu w fundację. I oczywiście, że będzie mi kibicował w mojej wspinaczce po marzenia.

Może to nie było z mojej strony w porządku, ale w dużej mierze to jego obwiniałam o swoją porażkę. Pragnęłam śpiewać, a on nigdy nie brał tego na poważnie. Twierdził, że bez odpowiedniego przygotowania ani szkoły jako amatorka nie mam szans, że mogę sobie śpiewać w domu albo na osiedlowych festynach. I chyba uwierzyłam w to, co mówił – dałam sobie podciąć skrzydła i w rezultacie sparaliżowała mnie trema. Zabrakło mi odwagi, by zawalczyć o siebie i o to, o czym marzyłam, do tego stopnia, że nawet nie przyznałam się swojej rodzinie, że wzięłam udział w przesłuchaniu do talent show. Poza Krysią nie wiedział nikt. I w sumie dobrze, bo przynajmniej nie musiałam nikomu tłumaczyć, że mnie nie przyjęli – w samotności przełknęłam gorycz porażki, wypłakałam się w poduszkę i postanowiłam żyć dalej.

A pierwszym krokiem po powrocie z castingu było rozstanie z Adrianem. I to była najlepsza decyzja w ciągu ostatnich kilku miesięcy, o ile nie lat. Bo mimo przegranej związanej z moją pasją w końcu, po kilku latach toksycznego i dołującego związku, poczułam, że żyję! Odetchnęłam, byłam wolna i miałam wrażenie, że znów mogę latać, że nikt już nie więzi mnie w ciasnej klatce.

– Eliza! Nie wiedziałem, że tu dzisiaj będziesz! – powiedział tym swoim fałszywie przyjaznym tonem, gdy tylko podeszłam do stolika i posłałam mu sztuczny uśmiech, a później takim samym obdarzyłam jego towarzyszkę.

– To ciekawe, bo w końcu tu pracuję i to było bardzo prawdopodobne, że możesz mnie tu zastać – odpowiedziałam, siląc się na wymuszoną uprzejmość.

– Tak czy inaczej – zmienił szybko temat, jakby nie usłyszał tego, co powiedziałam – przyszliśmy, bo serwujecie tu naprawdę dobrą kawę! – dodał i uśmiechnął się do swojej koleżanki, chwytając ją wymownie za dłoń, po czym znów zwrócił się do mnie z tym swoim przyklejonym do ust uśmieszkiem. – Poznaj, to jest Martynka, moja dziewczyna.

– Kolejna? To już trzecia w tym tygodniu… – Nie mog­łam się powstrzymać.

Najchętniej wylałabym mu tę gorąca kawę na spodnie, ale to byłaby już moja czwarta w tym tygodniu, więc wolałam zgasić jego zapał w nieco inny sposób. I chyba mi się to udało, bo Adrian poczerwieniał ze złości, a Martynka rozchyliła usta ze zdumienia, po czym skrzywiła się i zmroziła go spojrzeniem.

– Nie przejmuj się. Eliza to moja była i nadal nie może przełknąć naszego rozstania, stąd jej zgryźliwość – wytłumaczył się dziewczyny, a potem znów popatrzył na mnie ze złością. – Mogłabyś sobie już odpuścić.

– To podobnie jak ty. Mógłbyś odpuścić i przestać przyprowadzać tu dziewczyny z aplikacji tylko po to, żeby wzbudzić we mnie zazdrość, bo akurat to ci się nie uda – odpowiedziałam kąśliwie, po czym zwróciłam się do dziewczyny z udawaną uprzejmością: – Radzę się zastanowić, potrafi pięknie opowiadać, ale codzienność z nim to nic ekscytującego.

– Nie przejmuj się nią, jest zgorzkniała, bo wymarzyła sobie nie wiadomo jaką karierę, a skończyła w kawiarni brata, pracując jako kelnerka. – Machnął lekceważąco ręką, jakby mnie już nie było przy stoliku, i uśmiechnął się słodko do partnerki.

Aż się we mnie zagotowało. Jeszcze sekunda i naprawdę celowo chlusnęłabym mu tą kawą w twarz! Drgnęły mi usta, ale się nie odezwałam. Zmierzyłam Adriana nienawistnym spojrzeniem i wykonawszy w tył zwrot, ruszyłam w stronę baru. Zacisnęłam mocniej pięści i uniosłam nieco ramiona, a potem na sekundę zamknęłam oczy, chcąc się uspokoić. I w tej samej chwili odbiłam się od czyichś pleców.

Momentalnie odskoczyłam do tyłu i przestraszona popatrzyłam na klienta, na którego właśnie wpadłam. A potem na Szymona, stojącego tuż obok – para niemal wylatywała mu uszami.

– Bardzo pana przepraszam! Ja… nie zauważyłam i… – Czułam, że zaczynam się czerwienić.

– Tym razem przynajmniej bez kawy – zauważył bez złości, a ja odetchnęłam z ulgą.

– Tak, chociaż tyle… – odparłam speszona, skinęłam głową i zniknęłam za drzwiami prowadzącymi do kuchni.

Oparłam się o ścianę i zamknęłam oczy, a pod powiekami poczułam nieprzyjemną wilgoć. I wcale nie dlatego, że znów rozbiłam się o jakiegoś klienta. Dotknęło mnie to, co powiedział Adrian, bo niestety… miał sporo racji. Wymarzyłam sobie jakąś ambitną przyszłość, spodziewałam się, że świat padnie mi do stóp, zbudowałam w głowie obraz nie wiadomo jakiej kariery, a prawda była prosta i brutalna: miałam zbyt duże oczekiwania i chyba za bardzo bujałam w obłokach, ot co. Nie mogłam jednak nic poradzić na to, że byłam idealistką, marzycielką i zawsze wierzyłam w to, że jeśli bardzo czegoś się chce, jeśli się o czymś marzy, to te pragnienia w końcu udaje się osiągnąć! I choć z każdym dniem ten zapał we mnie przygasał, coraz mocniej stąpałam po ziemi, to wciąż starałam się pielęgnować tę cząstkę siebie, dzięki której codziennie wstawałam rano i wiedziałam, że zrobię wszystko, by osiągnąć swój cel.

I jeszcze im wszystkim pokażę… – przyrzekłam sobie w myśli i otarłam łzy.

– Eliza? Wszystko w porządku? – zapytała Klaudia, która nagle pojawiła się tuż przy mnie.

– Tak, tak. Jest okej. – Uśmiechnęłam się do niej nerwowo, pociągnęłam nosem i już miałam wychodzić na salę, gdy w drzwiach stanął mój brat i zmierzył mnie mroźnym spojrzeniem. – No co? Tym razem obyło się bez plam i rachunków za pralnię. – Wzruszyłam ramionami.

– Nie skomentuję tego – odparł beznamiętnie.

– I słusznie. Bo wiesz, jakie jest moje zdanie, i nadal uparcie twierdzisz, że i tak mam tu pracować. Więc albo pozwól mi odjeść, albo daruj sobie te spojrzenia i komentarze.

– Właśnie to robię. – Przewrócił oczami, pokręcił głową i poszedł do swojego niewielkiego biura.

– I świetnie – dodałam już do siebie, wygładziłam fartuszek i z podniesioną głową wyszłam w końcu do gości, unikając wzrokiem stolika, przy którym siedział Adrian.

Mógł mówić i robić, co chciał, ja wiedziałam swoje i byłam pewna, że każda dziewczyna, która miała choć odrobinę więcej ambicji od niego, ostatecznie się przekona, jaki jest naprawdę. Nie zamierzałam marnować na niego więcej czasu.

Z podniesioną głową robiłam swoje aż do końca zmiany. Starałam się nie myśleć o tym, co powiedział mój były, bo może i miał rację, ale to ja decydowałam o tym, co chcę zrobić. Przecież mogłam jeszcze wszystko zmienić, prawda? To ode mnie zależało, jak będzie wyglądać moje życie, i nawet jeśli praca w kawiarni nie była szczytem moich marzeń, to i tak mogłam dawać z siebie wszystko, by wykonywać ją jak najlepiej.

A musiałam przyznać, że szło mi coraz lepiej! Bilans na dziś: żadnej wylanej kawy, stłuczonej szklanki czy zrzuconego na podłogę ciasta. Dostałam za to kilka sporych napiwków, odbyłam przyjemną pogawędkę ze starszym panem, który wpadł do kawiarni na piernik staropolski, i koniec końców przypomniałam sobie, że wiele zależy od odpowiedniego nastawienia. Może trzeba po prostu na nowo uwierzyć w swoje możliwości?

Ciąg dalszy w wersji pełnej