Świąteczna przygoda - ebook

POSZUKIWACZ SKARBÓW UKŁADA PLAN

Męż­czy­zna odło­żył ma­ry­nar­ską czapkę, usiadł w fo­telu i spoj­rzał na ob­raz wi­szący nad starą ko­modą, którą odzie­dzi­czył po dziadku. Pew­nego razu oj­ciec po­wie­dział mu, żeby opie­ko­wał się ob­ra­zem i ko­modą, po­nie­waż na­le­żały do ojca dziadka dziadka jego dziadka, Nilsa Svens­sona, który dawno temu był ma­ry­na­rzem na statku Sankt Anna. Ob­raz przed­sta­wiał piękny ża­glo­wiec pod­czas sztor­mo­wej nocy na mo­rzu nie­da­leko Smögen. W dzien­niku Nils na­pi­sał, że okręt wy­le­ciał w po­wie­trze z po­wodu na­są­czo­nych wodą wor­ków z solą. On i po­zo­stali ma­ry­na­rze wpa­dli do wody, ale zo­stali ura­to­wani przez lot­sma­nów, jak daw­niej na­zy­wano pi­lo­tów stat­ków, któ­rzy ru­szyli w ło­dziach z po­mocą. W za­pi­skach zna­la­zła się też in­for­ma­cja, że tam­tej li­sto­pa­do­wej nocy ra­zem z ża­glow­cem po­szedł na dno cenny skarb. Męż­czy­zna był zde­cy­do­wany go od­na­leźć. Za nic w świe­cie nie po­zwoli, żeby para szcze­nia­ków ama­to­rów zna­la­zła go przed nim. Je­śli ktoś miał prawo do skarbu, to wła­śnie on, syn wnuka syna wnuka Nilsa Svens­sona. On i jego przy­ja­ciel za­opa­trzyli się we wszelki ko­nie­czny sprzęt. Nie­udane próby od­na­le­zie­nia skarbu nie zmieniły pla­nów Karla Ber­gera.

Żona męż­czy­zny krzyk­nęła, że obiad jest go­towy. Po po­koju roz­szedł się cu­do­wny za­pach. Sia­da­jąc do stołu, uśmiech­nął się do niej sze­roko.ROZDZIAŁ 1

TAJEMNICZY WOREK Z PREZENTAMI

Płatki śniegu pa­dały ni­czym gwiazdy na czer­wony płasz­czyk Stelli, gdy prze­dzie­rała się przez za­spy. Po raz pierw­szy za jej pa­mięci Smögen po­kry­wała tak gruba war­stwa bia­łego pu­chu. Z da­chów ry­bac­kich do­mów zwi­sały so­ple lodu, lśniły w słońcu ni­czym wiel­kie dia­menty. Na­wet przy­stań była cała biała. Stella szła w stronę cy­pla Län­nud­den, gdzie znaj­do­wały się szopy na ło­dzie. Na ziemi dało się za­uwa­żyć po­je­dyn­cze ślady bu­tów i od­ci­ski drob­nych ła­pek ja­kie­goś psa. Fe­rie bo­żo­na­ro­dze­niowe, śnieg i zbli­ża­jąca się Wi­gi­lia. Cze­kały ją trzy ty­go­dnie wol­nego na Smögen. Cu­dow­nie. Na wy­spie pra­wie nie było lu­dzi, ale to jej nie prze­szka­dzało.

– Stello! Stello! – usły­szała na­gle za sobą.

Od­wró­ciła się i zo­ba­czyła bie­gną­cego w jej kie­runku Johna. Ucie­szyła się, że tu jest. W szkole nie­wiele ze sobą roz­ma­wiali, więc nie znała jego pla­nów.

– Ty tu­taj? – spy­tała, obej­mu­jąc go. – Co za nie­spo­dzianka.

– Mama i tata mają sporo pracy przed świę­tami – po­wie­dział. – Po­tem do mnie do­łą­czą. Wy­na­jęli mały do­mek ry­backi. To tam bę­dziemy w tym roku ob­cho­dzić Boże Na­ro­dze­nie.

– Kiedy zdążą go przy­ozdo­bić? – W gło­sie Stelli po­brzmie­wał nie­po­kój. De­ko­ro­wa­nie domu na święta było ulu­bio­nym za­ję­ciem jej i go­spo­dyni ojca.

– Po­ra­dzą so­bie – po­wie­dział John, ale nie za­brzmiało to prze­ko­nu­jąco.

– Po­je­dziesz dzi­siaj ze mną i z Ros­sem, kie­rowcą taty, po cho­inkę? Może wy­bie­rzesz też ja­kieś nie­wiel­kie drzewko dla sie­bie.

– Nie można chyba ot tak ści­nać so­bie cho­inek w le­sie – stwier­dził ze śmie­chem John.

– Nie można, ale ten las jest wła­sno­ścią zna­jo­mego ojca, który co roku po­zwala nam wy­brać so­bie cho­inkę – wy­tłu­ma­czyła Stella. – Te­raz spie­szę się na przy­stań, żeby zro­bić po­rzą­dek w szo­pie na ło­dzie – do­dała, ma­cha­jąc torbą pełną świą­tecz­nych de­ko­ra­cji. – Pój­dziesz ze mną? – rzu­ciła.

– Chęt­nie ci po­mogę.

Ru­szyli w stronę przy­stani, mi­ja­jąc po dro­dze nie­liczne sklepy, które na­dal były czynne.

– Może ku­pię ja­kieś pre­zenty – po­wie­dział John, wska­zu­jąc na le­żącą na wy­sta­wie jed­nego z nich dużą po­duszkę z na­pi­sem „Smögen”.

– Sprze­dawca na pewno się ucie­szy. Zimą w miej­sco­wych skle­pach nie ma du­żego ru­chu – po­wie­działa Stella.

Po przy­jem­nym spa­ce­rze do­tarli do czer­wo­nej szopy na ło­dzie, która znaj­do­wała się przy po­mo­ście. Stella zdjęła kłódkę i otwo­rzyła drzwi na oścież. Słońce oświe­tliło beczki na ho­mary, sieci ry­bac­kie i stare boje, które wy­peł­niały nie­wiel­kie po­miesz­cze­nie.

– Wy­sta­wisz na ze­wnątrz sto­lik i dwa krze­sła? – spy­tała Stella, kła­dąc torbę na ła­wie, na któ­rej Ross i jej oj­ciec zwy­kle spra­wiali ma­krele. Za­mie­rzała po­wie­sić w oknach bo­żo­na­ro­dze­niową gwiazdę. Od­pa­ko­wała też nie­wielką ro­dzinę kra­snali, ku­pioną kie­dyś przez Re­gi­na­lda w skle­pie z ce­ra­miką na przy­stani. Hanna spa­ko­wała także dwa świą­teczne ob­rusy, któ­rymi Stella na­kryła sto­liki. Na każ­dym po­sta­wiła świą­teczną la­ta­renkę ze świeczką, a na jed­nym z nich do­dat­kowo do­niczkę z hia­cyn­tami. Szopę wy­peł­nił wspa­niały za­pach. Gdyby nie su­rowy za­kaz miesz­ka­nia w szo­pach na ło­dzie, Stella chęt­nie spę­dza­łaby tu cały rok. La­tem cu­mo­wała tu mo­to­rówka Stella ze Smögen, zimą też było tu ład­nie i przy­jem­nie, cho­ciaż w inny spo­sób.

Usie­dli przy sto­liku na ze­wnątrz. Po obu stro­nach po­mo­stu Ross za­mon­to­wał pa­ra­wany chro­niące przed wia­trem, więc kiedy świe­ciło słońce, było tu za­wsze cie­pło.

– Pa­mię­tasz na­sze let­nie przy­gody? – spy­tał John.

– Ni­gdy ich nie za­po­mnę. A już na pewno nie za­po­mnę, jak zna­la­złam cię na wpół ży­wego na wy­spach Bu­skär­söarna. My­śla­łam, że wy­biła twoja ostat­nia go­dzina – po­wie­działa Stella, wzdry­ga­jąc się na samo wspo­mnie­nie bla­dego, nie­przy­tom­nego Johna.

– Nie­wiele z tego pa­mię­tam, ale przy­po­mi­nam so­bie, że ty i Si­gne od­wie­dzi­ły­ście mnie w szpi­talu.

– Mia­łeś wtedy szczę­ście – pod­su­mo­wała dziew­czyna. Za­uwa­żyła, że w oczach Johna po­ja­wił się ja­kiś ciemny cień, który jed­nak szybko znikł. Je­sie­nią w szkole nie roz­ma­wiała z nim o ich biu­rze de­tek­ty­wi­stycz­nym, ale te­raz, gdy oboje znów byli na wy­spie, za­częła się za­sta­na­wiać, czy nie po­winni go otwo­rzyć. Na­wet zimą mo­gła prze­cież po­ja­wić się ja­kaś cie­kawa sprawa.

– Po­słu­chaj… – ode­zwał się na­gle John. – Naj­wy­raź­niej inni też ob­cho­dzą tu święta.

Zza pa­ra­wanu do­szły ich głosy; ktoś był na nie­wiel­kim ka­mien­nym molo, które pod­czas sztor­mów peł­niło funk­cję fa­lo­chronu.

Stella po­de­szła bli­żej, usi­ło­wała roz­róż­nić głosy.

– Wy­cią­gniemy go na po­most! – po­wie­dział ja­kiś męż­czy­zna.

– To bez­pieczne? – spy­tała druga osoba, tym ra­zem ko­bieta. Stella nie roz­po­znała gło­sów, ale zwró­ciła uwagę, że ko­bieta jest prze­zię­biona.

– Może spo­koj­nie po­le­żeć tu kilka mi­nut – stwier­dził nie­zna­jomy. – Wkrótce go stąd za­biorą.

– A je­śli ktoś zo­ba­czy, że zo­sta­wiamy tu wo­rek? – spy­tała za­nie­po­ko­jona ko­bieta. – Jego za­war­tość jest bar­dzo cenna.

Stella się wzdry­gnęła. Od­nio­sła wra­że­nie, że para zaj­muje się czymś, co za wszelką cenę chce ukryć przed in­nymi. Za­cie­ka­wiła się.

– My­ślę, że szansa wy­gra­nia głów­nej na­grody na ko­niach jest więk­sza – za­żar­to­wał męż­czy­zna. – Zimą nie ma tu ży­wego du­cha.

– Masz ra­cję – zgo­dziła się ko­bieta. – Ale nie czuję się z tym do­brze.

Stella usły­szała, jak para cią­gnie coś po po­mo­ście, po czym kie­ruje się w stronę za­par­ko­wa­nego na wą­skiej dróżce za szo­pami sa­mo­chodu. John szybko pod­szedł do okna w tyl­nej ścia­nie szopy.

– Od­je­chali srebrną fur­go­netką – po­wie­dział, gdy wró­cił. – Zdą­ży­łem za­pa­mię­tać trzy ostat­nie cy­fry ta­blicy re­je­stra­cyj­nej. Osiem, sześć, trzy. Ale to może nie wy­star­czyć, żeby zna­leźć wła­ści­cieli.

– Być może – wy­szep­tała Stella. – Mu­simy iść i zo­ba­czyć, co zo­sta­wili na po­mo­ście! – stwier­dziła, na­dal pod wra­że­niem tego, co przed chwilą usły­szała.

– Wy­gląda na to, że wła­śnie otwo­rzy­łaś na­sze biuro de­tek­ty­wi­styczne – po­wie­dział John i się uśmiech­nął. – Tylko co z na­szymi fe­riami?

***

John stał na cza­tach, a Stella skie­ro­wała się w stronę po­mo­stu. Tuż obok pierw­szej szopy le­żał to­bo­łek. Uchy­liła bre­zent, któ­rym był przy­kryty, i uj­rzała brą­zowy wo­rek z juty. Je­den z koń­ców zwią­zano sznur­kiem. Żeby zo­ba­czyć, co jest w środku, mu­sie­liby go roz­plą­tać. Stella po­ma­cała wo­rek. Był miękki, ale wy­czuła też ja­kieś twarde rze­czy. John pod­szedł do niej.

– Co to ta­kiego? – spy­tał.

– Nie wiem – po­wie­działa dziew­czyna i po­chy­liła się, żeby po­wą­chać wo­rek.

– Czu­jesz coś?

– Pach­nie wil­got­nym wor­kiem ju­to­wym, ale też jesz­cze czymś in­nym.

– My­ślisz, że w środku jest coś nie­bez­piecz­nego? – spy­tał John, marsz­cząc czoło.

– Za­cze­kaj! – za­wo­łała Stella. – Coś sły­szę.

Z od­dali do­szły ich dźwięki ja­dą­cego po lo­dzie qu­ada.

– Przy­kryj wo­rek bre­zen­tem i zni­kamy – po­wie­dział John.

Szybko scho­wali się za szopę, po chwili we­szli do środka i cze­kali.

– My­ślisz, że nas wi­dzieli? – spy­tała Stella, wy­glą­da­jąc ostroż­nie przez drzwi.

– Nie są­dzę. Wy­da­wali się bar­dzo za­jęci szu­ka­niem miej­sca, gdzie mo­gliby za­cu­mo­wać i wyjść na po­most. Sły­szę ich głosy. Wzięli wo­rek i chyba już wra­cają.

Po­now­nie usły­szeli dźwięk qu­ada. Naj­wy­raź­niej mi­nął już cy­pel i je­chał da­lej, kie­ru­jąc się na Smy­ghålet, nie­wielki prze­smyk mię­dzy por­tem a otwar­tym mo­rzem, przez który prze­pły­wały je­dy­nie naj­mniej­sze łódki. Te­raz jed­nak na­wet tam był lód. To wła­śnie od tego prze­smyku po­cho­dziła na­zwa wy­spy, Smögen. Tak przy­naj­mniej mó­wiono.

Usie­dli przy sto­liku na ze­wnątrz. Stella na­kryła go ob­ru­sem, który dała jej Hanna ra­zem z ter­mo­sem i pu­deł­kiem pier­nicz­ków. Na­lała go­rącą cze­ko­ladę do kub­ków.

– Jak my­ślisz, co było w to­bołku? – spy­tał John, sia­da­jąc przy sto­liku.

– Nie mam po­ję­cia – po­wie­działa Stella, otwie­ra­jąc pu­dełko z pier­nicz­kami. – Wła­ści­wie przy­po­mi­nało to wo­rek Świę­tego Mi­ko­łaja, ale z roz­mowy wy­ni­kało, że było w nim coś, czego nikt nie po­wi­nien zo­ba­czyć.

– Z pre­zen­tami pod cho­inkę też tak jest – wszedł jej w słowo John. – Nikt nie chce, żeby ktoś się do­my­ślił, co Święty Mi­ko­łaj ma w worku.

– Mia­łam wra­że­nie, że tu cho­dzi o coś wię­cej – stwier­dziła Stella.

– Chyba masz ra­cję – przy­tak­nął John, się­ga­jąc po pier­ni­czek.

Oboje mil­czeli. Stella po­my­ślała o biu­rze de­tek­ty­wi­stycz­nym. Na pewno mu­sieli od­po­cząć, ale czuła, że jed­nak po­winni po­now­nie je otwo­rzyć. Miała wra­że­nie, że John my­śli tak samo. Wi­działa to w jego oczach.

***

Za­mknęli szopę i ru­szyli do domu. John obie­cał po­móc Si­gne od­śnie­żyć ulicę przed do­mem. Schody oczy­ścił już rano, żeby Ger­hard, brat Si­gne, mógł zejść po pocztę. Oboje zgo­dzili się, żeby John spę­dził u nich lato, więc te­raz ro­dzice zwró­cili się do nich z za­py­ta­niem, czy może spę­dzić u nich kilka dni fe­rii zi­mo­wych, za­nim do­jadą na Boże Na­ro­dze­nie. Kiedy John do­wie­dział się, że spę­dzi święta na Smögen, bar­dzo się ucie­szył. Całą je­sień my­ślał o skar­bie, któ­rego nie udało im się zna­leźć pod­czas wa­ka­cji. Nie­mal dwie­ście lat temu ża­glo­wiec Sankt Anna za­to­nął u wy­brzeży wy­spy pod­czas strasz­li­wego sztormu, a wraz z nim po­szła na dno skrzy­nia pełna złota i ka­mieni szla­chet­nych. Do tej pory ni­komu nie udało się jej od­na­leźć. A przy­naj­mniej nikt się do tego nie przy­znał. Na­wet Karl Ber­ger, który szu­kał jej już do­bre trzy­dzie­ści lat, ni­gdy na nią nie tra­fił. Stella i John zna­leźli an­da­lu­zyt, ro­dzaj ka­mie­nia szla­chet­nego, lecz była to je­dyna war­to­ściowa rzecz, na którą tra­fili, nur­ku­jąc przy szkie­rach. An­da­lu­zyt na­dal le­żał w biu­rze de­tek­ty­wi­stycz­nym. Ale skarb był na pewno znacz­nie więk­szy. I mu­siał być gdzieś na dnie! Te­raz, kiedy lód skuł całe wy­brzeże, mo­gli wyjść w mo­rze, za­bie­ra­jąc ze sobą ogromny ma­gnes, który Stella do­stała la­tem w pre­zen­cie uro­dzi­no­wym. Wy­ci­na­jąc dziurę w lo­dzie, mo­gli pró­bo­wać szu­kać me­ta­lo­wych przed­mio­tów. John wi­dział na YouTu­bie, że lu­dzie wy­ła­wiali z wody naj­róż­niej­sze rze­czy: ro­wery, mo­nety, stare sprzęty ry­bac­kie, a na­wet pi­sto­lety.

– My­ślisz, że da się już bez­piecz­nie cho­dzić po lo­dzie? – spy­tał, gdy szli wzdłuż na­brzeża. Ka­wa­łek od brzegu stali węd­ka­rze i ło­wili w prze­rę­blach.

– Przy­pusz­czam, że tak – od­po­wie­działa Stella. – Ale tata zgo­dzi się na to tylko pod wa­run­kiem, że Ross pój­dzie z nami. W mło­do­ści Ross rą­bał lód, więc się na tym zna.

– Rą­bał lód?

– Tak. Daw­niej na wsi uży­wano blo­ków lodu do chło­dze­nia żyw­no­ści.

– Tak jak ro­bił to Sven w Kra­inie lodu? – do­cie­kał John.

Stella przy­tak­nęła. Po chwili skrę­cili w nie­wielki za­ułek za skle­pem z ry­bami. Dziew­czyna po­szła do domu, a John ru­szył da­lej.

– Wpad­niesz póź­niej do na­szego biura? – spy­tała Stella. – Bo chyba znów je otwo­rzymy?

– Na pewno. No i mu­simy spraw­dzić, jak działa ma­gnes. Spy­taj tatę, czy mo­żemy ju­tro wyjść na lód. Ma świe­cić słońce i nie bę­dzie wiało.

– Spy­tam – obie­cała Stella. – Ale ty też po­roz­ma­wiaj z ro­dzi­cami. Pa­mię­tasz, co było la­tem.

John by­naj­mniej nie za­po­mniał nie­szczę­snego nur­ko­wa­nia pod­czas let­nich wa­ka­cji. Wszystko skoń­czyło się do­brze, ale po­szu­ki­wa­nie skarbu mo­gło go kosz­to­wać ży­cie. Po­że­gnał się ze Stellą i ru­szył pod górę przez ciężki śnieg do domu Si­gne i Ger­harda.ROZDZIAŁ 2

TAJEMNICZY ŚWIĄTECZNY LIST HANNY

Roz­cho­dzące się w holu za­pa­chy wy­peł­niły jej noz­drza. O ile się nie my­liła, Hanna sma­żyła klop­siki na święta. Cy­na­mon, kar­da­mon, pieprz i jesz­cze je­den skład­nik, któ­rego na­zwy Hanna nie chciała zdra­dzić, wy­peł­niały cały dom za­pa­chami i trudno było się im oprzeć.

– Je­dze­nie go­towe? – za­wo­łała Stella w stronę kuchni.

– Koń­czę sma­żyć klop­siki – po­wie­działa ro­ze­śmiana Hanna. – Ale po­dam je do­piero na Wi­gi­lię. Może zjesz dzi­siaj gu­lasz?

– W ży­ciu – za­pro­te­sto­wała nie­za­do­wo­lona Stella. Ross stał przy wy­spie ku­chen­nej i for­mo­wał klop­siki, pod­czas gdy Hanna ocho­czo je sma­żyła. Star­czy­łoby ich dla ca­łego Smögen.

– Żar­to­wa­łam! – za­wo­łała Hanna, chcąc prze­krzy­czeć skwier­cze­nie do­cho­dzące z że­liw­nej pa­telni. Wy­da­wała się za­do­wo­lona, że udało jej się oszu­kać Stellę. – Sia­daj do stołu – do­dała. – Do­my­ślam się, że Re­gi­nald już za­jął swoje miej­sce.

Stella po­bie­gła na górę do ja­dalni, ale ni­kogo tam nie za­stała. Ru­szyła więc do ga­bi­netu ojca i go tam zna­la­zła. Jak zwy­kle sie­dział przy biurku. Prze­glą­dał świą­teczną pocztę.

– Cześć, tato – po­wie­działa, sia­da­jąc na­prze­ciwko niego.

– Już wró­ci­łaś? – spy­tał Re­gi­nald, za­głę­biony w lek­tu­rze jed­nego z li­stów. – My­śla­łem, że cały dzień spę­dzisz w szo­pie na po­mo­ście.

– Przy­je­chał John, ale obie­cał Si­gne, że po­może przy od­śnie­ża­niu, więc wró­ci­li­śmy do domu. – Stella nie chciała zdra­dzać, że ich biuro de­tek­ty­wi­stycz­nie praw­do­po­dob­nie zy­ska nową sprawę.

– Po­rządny z niego chło­pak – po­wie­dział oj­ciec, po­sy­ła­jąc jej prze­ni­kliwe spoj­rze­nie. – Po­mo­żesz mi roz­dzie­lić pocztę? Ta kupka jest dla Rossa, a ta dla Hanny. Poza tym jest kilka li­stów i ja­kieś kartki świą­teczne ad­re­so­wane do cie­bie i do mnie.

– Ojej, jak ich dużo – zdzi­wiła się Stella. – Nie wie­dzia­łam, że mamy tylu zna­jo­mych.

– Nie? – Re­gi­nald się ro­ze­śmiał. – Kiedy czło­wiek żyje tyle lat co ja, to na­zbiera też przy­ja­ciół.

Stella wzięła pocztę i po­szła do ja­dalni, gdzie przy miej­scu każ­dego z do­mow­ni­ków zo­sta­wiła kupkę li­stów i kar­tek. Je­den z li­stów ad­re­so­wa­nych do Hanny na­pi­sano ład­nym, nieco sta­ro­mod­nym pi­smem. Ko­perta była lekko po­żół­kła, a na od­wro­cie znaj­do­wała się kapka czer­wo­nego laku z pie­czę­cią.

Chcia­ła­bym umieć tak pi­sać, po­my­ślała Stella. W szkole ra­dziła so­bie do­brze, ale na­uczy­cielka zwró­ciła jej kie­dyś uwagę, że jej pi­smo nie jest zbyt czy­telne i po­winna nad nim po­pra­co­wać.

– Tu je­steś i wę­szysz – za­żar­to­wała Hanna, bio­rąc od niej ko­pertę.

– No pro­szę, nie wie­dzia­łam, że masz ta­jem­ni­czego wiel­bi­ciela – od­gry­zła się Stella.

– Ja też nie! – od­po­wie­działa Hanna, czer­wie­niąc się, a Ross aż za­gwiz­dał.

– Sia­daj­cie do stołu – rzu­ciła szybko Hanna.

Na stole stała mi­ska pełna klop­si­ków. Stella na­ło­żyła so­bie na ta­lerz sporą por­cję, do tego ziem­niaki i przy­go­to­waną przez Rossa sa­łatkę z bu­racz­ków, wi­no­gron i ja­błek. Wszy­scy za­częli jeść. Po chwili Re­gi­nald wziął do ręki je­den z li­stów. Do tra­dy­cji na­le­żało, że każdy czy­tał na głos frag­menty li­stów i kar­tek, po­nie­waż czę­sto były w nich po­zdro­wie­nia dla wszyst­kich do­mow­ni­ków. Oj­ciec Stelli otwo­rzył ko­pertę no­żem z ko­ści sło­nio­wej i prze­le­ciał list wzro­kiem.

– Od mo­jej sio­stry – oświad­czył. – Ona i jej ro­dzina czują się do­brze i ser­decz­nie po­zdra­wiają.

Na­stęp­nie Ross od­czy­tał kilka li­ni­jek li­stu od swo­jej matki, która miesz­kała w Szko­cji. Poza skur­czami na­czy­nio­wymi, na które cier­piała, wszystko było u niej w po­rządku. Py­tała tylko, kiedy Ross ją od­wie­dzi.

– Ile lat ma twoja mama? – spy­tała Stella.

– W przy­szłym roku skoń­czy dzie­więć­dzie­siąt. Pa­trz­cie, to zdję­cie mamy i ojca.

– Ojej – po­wie­działa Stella, przy­glą­da­jąc się zdję­ciu. Nie znała ni­kogo, kto byłby tak stary.

Ona sama do­stała dwa li­sty. Je­den był od mamy. Ob­ra­cała go chwilę w dłoni, po czym po­ło­żyła na sa­mym spo­dzie. Po­sta­no­wiła, że prze­czyta go póź­niej, w swoim po­koju. Się­gnęła po świą­teczną kartkę od Bon­nie, jej przy­ja­ciółki ze Smögen. Kartka przed­sta­wiała dziew­czynkę z mnó­stwem pre­zen­tów. Prze­czy­tała ją po ci­chu. Nie była długa, ko­le­żanka prze­sy­łała po­zdro­wie­nia od swo­jego chło­paka Me­lvina. Mieli spę­dzić święta u jej ro­dzi­ców na Smögen i miała na­dzieję, że się zo­ba­czą.

– To miło, że Bon­nie chce się z tobą spo­tkać – po­wie­działa Hanna ra­do­śnie.

Ko­perty za­adre­so­wa­nej ład­nym pi­smem nie było na stole. Stella za­uwa­żyła, że jej rą­bek wy­sta­wał z kie­szeni far­tu­cha Hanny. Kto wy­słał ten list? Stella ni­gdy wcze­śniej nie wi­działa ta­kiego cha­rak­teru pi­sma. Na­zwi­sko nadawcy brzmiało tak samo jak na­zwi­sko Hanny: An­ders­son. Czyżby na­pi­sał do niej je­den z jej krew­nych? W ta­kim ra­zie był to ja­kiś bar­dzo ta­jem­ni­czy krewny, po­nie­waż Hanna naj­wy­raź­niej nie za­mie­rzała czy­tać li­stu na głos. Od­czy­tała na­to­miast po­zdro­wie­nia od przy­ja­ciółki z dzie­ciń­stwa, która obec­nie miesz­kała w Sztok­hol­mie.

Stella uznała, że lek­tura świą­tecz­nych ży­czeń i li­stów prze­bie­gała w tym roku ina­czej niż zwy­kle. Za­równo tata, jak i Ross ukryli część ko­re­spon­den­cji. Za­in­try­go­wało ją to, ale nie chciała za­da­wać im py­tań. Szybko po­dzię­ko­wała i po­bie­gła do biura de­tek­ty­wi­stycz­nego. Czuła, że na­de­szła pora, by znów wy­wie­sić szyld. Ta­jem­ni­czy wo­rek z pre­zen­tami, a te­raz ta­jem­ni­cze li­sty… Pora, by Biuro De­tek­ty­wi­styczne Stelli i Johna wzno­wiło dzia­łal­ność.

***

Płatki śniegu wi­ro­wały mię­dzy do­mami, po­kry­wa­jąc co­raz grub­szą war­stwą skrzynki na li­sty, płoty, da­chy do­mów i schody. John brnął w śniegu. Przed chwilą skoń­czył od­śnie­żać uliczkę przed do­mem Si­gne i Ger­harda, a te­raz śnieg znów za­czął pa­dać. To prawda, że wy­glą­dało to ład­nie, ale było bez sensu.

– Coś ty taki skwa­szony? – po­wi­tała go Stella. Stała z szyl­dem z na­zwą biura de­tek­ty­wi­stycz­nego w ręku i usi­ło­wała do­się­gnąć pręta, na któ­rym na­le­żało po­wie­sić łań­cuch.

– Po­móc ci? – spy­tał John.

– Po­pro­szę – od­po­wie­działa Stella i unio­sła szyld tak wy­soko, jak tylko mo­gła.

– Czy to zna­czy, że na­sze biuro znów jest otwarte? – spy­tał John, bio­rąc do ręki je­den z łań­cu­chów. Sam sły­szał, że jego głos brzmiał raź­niej.

– Tak. Dzieje się tu tyle dziw­nych rze­czy, że uzna­łam, że już pora – stwier­dziła Stella.

– Su­per! Nie są­dzi­łem, że się zgo­dzisz – po­wie­dział John, mo­cu­jąc szyld. – O, te­raz znów jest na miej­scu. I co da­lej?

– Usiądźmy przy biurku i ułóżmy plan – oznaj­miła Stella.

– Wrócę do domu po kom­pu­ter i inny po­trzebny sprzęt. Zo­ba­czymy się za chwilę – rzu­cił John i ru­szył bie­giem do domu.

Kiedy wró­cił, Stella sie­działa już na swoim miej­scu w ga­bi­ne­cie. Tak na­prawdę dawne miesz­ka­nie woź­nicy, któ­rego jej oj­ciec im uży­czył, było czę­ścią domu kupca. Od dawna nie miesz­kał tu już ża­den woź­nica, ale nie­wiele się tu zmie­niło od czasu, gdy wy­pro­wa­dził się ostatni z nich. W po­koju na­dal stały jego stare buty do kon­nej jazdy, wi­siało lu­sterko do go­le­nia, były też inne przy­bory, pod ścianą znaj­do­wało się wą­skie łóżko. Stella i John po­wie­sili fi­ranki i po­sta­wili biurko na środku po­koju, tak by oboje mo­gli przy nim pra­co­wać, każde po swo­jej stro­nie. John otwo­rzył lap­top i po­sta­wił go na bla­cie. Na­stęp­nie się­gnął po pu­dełko pełne pu­stych kar­tek. Nie­które były wyż­sze od po­zo­sta­łych i miały wy­pi­sane na gó­rze li­tery al­fa­betu.

– Co to ta­kiego? – spy­tała Stella.

– Kar­to­teka – po­in­for­mo­wał dum­nie John. – Mo­żemy tu zbie­rać wszyst­kie ważne in­for­ma­cje, spi­sane na fisz­kach i uło­żone al­fa­be­tycz­nie.

– Nie można tego zro­bić w kom­pu­te­rze? – spy­tała Stella.

– Można. Ale oboje bę­dziemy mieli ła­twiej­szy do­stęp do fi­szek.

– No do­brze. Za­cznijmy od spi­sa­nia spraw, któ­rymi po­win­ni­śmy się te­raz za­jąć.

– Opo­wiedz mi wszystko.

John był wy­raź­nie za­cie­ka­wiony. Za­po­mniał już o pa­da­ją­cym na­dal śniegu, który zni­we­czył jego od­śnie­ża­nie.

– Przede wszyst­kim mamy nie­wy­ja­śnioną sprawę skarbu – za­częła Stella. – Uwa­żam, że na­dal po­win­ni­śmy go szu­kać.

– Zga­dzam się. Bę­dziemy to ro­bić do skutku, na­wet je­śli mia­łoby to za­jąć nam kilka lat.

– La­tem zro­bi­li­śmy wszystko, co w na­szej mocy – we­szła mu w słowo Stella. – Ale oczy­wi­ście wró­cimy do tego. Ju­tro spró­bu­jemy wy­wier­cić dziurę w lo­dzie obok Pen­ge­skäru i uży­jemy ma­gnesu. Za pierw­szym ra­zem bę­dzie to­wa­rzy­szył nam Ross, ina­czej tata się nie zgo­dzi. Ale póź­niej na pewno bę­dziemy mo­gli cho­dzić tam sami. Stary woź­nica miał spe­cjalne drew­niane raki, które daw­niej za­kła­dano na buty. Przy­da­dzą się nam – po­wie­działa Stella, wska­zu­jąc na ścianę, gdzie na haku rze­czy­wi­ście wi­siały wy­cięte z drewna i zwią­zane czer­wo­nym sznur­kiem raki.

– Ło­wie­nie na ma­gnes za­po­wiada się su­per – stwier­dził pod­nie­cony John.

– Poza tym jest wo­rek, który wi­dzie­li­śmy dzi­siaj na po­mo­ście. Cie­kawe, co w nim jest, skoro tak bar­dzo się z tym kryli. Mamy cy­fry ta­blicy re­je­stra­cyj­nej sa­mo­chodu, więc mo­żemy szu­kać go tu, na Smögen. No i chęt­nie do­wie­dzia­ła­bym się, do kogo na­leży quad, który sły­sze­li­śmy.

Stella za­pi­sała coś na kartce.

– Do­brze się za­po­wiada – stwier­dził John, no­tu­jąc coś na jed­nej z fi­szek z kar­to­teki. Dni na wy­spie za­wsze były tak cie­kawe, że zdą­żył już za­po­mnieć o ta­jem­ni­czym worku. – Mamy coś jesz­cze? – spy­tał.

Stella mil­czała, naj­wy­raź­niej się wa­hała.

– Do­brze, po­wiem ci – oświad­czyła w końcu. – Ale obie­caj, że za­cho­wasz to dla sie­bie.

– Wszystko, o czym roz­ma­wiamy tu, w biu­rze, po­zo­sta­nie ta­jem­nicą – po­wie­dział John, otwie­ra­jąc sze­roko oczy. – Ni­gdy z ni­kim nie będę o tym roz­ma­wiać.

– Do­brze! – ucie­szyła się Stella. – Bo to wy­jąt­kowa sprawa. I zde­cy­do­wa­nie pry­watna.

John pę­kał z cie­ka­wo­ści, cho­ciaż sta­rał się nie dać ni­czego po so­bie po­znać. Nie chciał, by Stella zmie­niła zda­nie.

– Dzi­siaj do­sta­li­śmy świą­teczną pocztę – za­częła Stella. – Tata po­pro­sił, że­bym ją roz­dała, więc każdy do­stał swoją kupkę.

– Aha – po­wie­dział John, który nie do końca ro­zu­miał, do czego zmie­rza ko­le­żanka.

– Każde z nich, Hanna, Ross i tata, ukryło ja­kiś list. Naj­wy­raź­niej nie chcieli, żeby inni je zo­ba­czyli – po­wie­działa Stella.

– To rze­czy­wi­ście wy­gląda na coś bar­dzo oso­bi­stego – stwier­dził John. – Ty też to zro­bi­łaś?

Stella mil­czała chwilę.

– Nie – po­wie­działa w końcu, ale w jej gło­sie sły­chać było wa­ha­nie. Szcze­rze mó­wiąc, John od­niósł wra­że­nie, że chyba kła­mie. – Nadawca li­stu, który do­stała Hanna, nosi ta­kie samo na­zwi­sko jak ona: An­ders­son – do­dała Stella po chwili.

– To chyba nie ta­kie dziwne – stwier­dził John. – Może to jedno z jej ro­dzeń­stwa albo ktoś z ro­dziny?

– Ale Hanna po­wie­działa kie­dyś, że na ma żad­nych krew­nych. Twier­dziła, że ma tylko nas – upie­rała się Stella.

– To rze­czy­wi­ście brzmi ta­jem­ni­czo – zgo­dził się John. – Ale jak się do­wiemy, kto wy­słał ten list? Mo­żesz ją o to spy­tać?

– W ży­ciu – za­pro­te­sto­wała Stella. – Uzna­łaby, że wtrą­cam się w sprawy, które mnie nie do­ty­czą.

– To prawda – przy­znał John. – Zo­stawmy więc to i skupmy się na ma­gne­sie i worku na po­mo­ście. Py­ta­nie brzmi, jak mo­żemy się do­wie­dzieć cze­goś wię­cej.

– To nie ta­kie pro­ste… – za­częła Stella. Spra­wiała wra­że­nie za­wie­dzio­nej. – Może jed­nak… – za­częła po­now­nie i prze­rwała, bo w tym mo­men­cie roz­le­gło się pu­ka­nie do drzwi i po chwili do środka we­szła Hanna. Miała na so­bie świeżo wy­pra­so­wany czer­wony far­tuch i białą bluzkę. Włosy zwią­zała je­dwabną wstążką w koń­ski ogon.

– Kiedy wra­ca­łam ze świą­tecz­nego jar­marku, za­uwa­ży­łam, że otwo­rzy­li­ście wa­sze biuro de­tek­ty­wi­styczne, więc po­my­śla­łam, że może chce­cie się na­pić go­rą­cej her­baty.

John spoj­rzał na wó­zek, z któ­rym Hanna wje­chała do po­koju. Pię­trowa pa­tera była wy­peł­niona pier­nicz­kami i cie­płymi jesz­cze bu­łecz­kami. Były też dwie więk­sze – żółte, sza­fra­nowe. John po­my­ślał, że do końca ży­cia bę­dzie wspo­mi­nał tra­dy­cję po­po­łu­dnio­wej her­baty, przy któ­rej upie­rał się tata Stelli. Tata Stelli po­cho­dził z Korn­wa­lii w An­glii i po­po­łu­dniowa her­bata na­le­żała do rze­czy, które nie­zmier­nie so­bie ce­nił.

– Wła­śnie po­wie­si­li­śmy szyld – po­wie­działa Stella. – Mamy już kilka spraw.

– Cie­kawe – stwier­dziła Hanna. – Będę mo­gła ju­tro o tym po­wie­dzieć moim zna­jo­mym na ba­za­rku? Oczy­wi­ście je­śli so­bie tego ży­czy­cie.

– Ja­sne – za­pew­nił ją John. Lu­bił, kiedy w biu­rze coś się działo.

Hanna ich opu­ściła, a oni za­jęli się słod­ko­ściami. John uznał, że dżem z czer­wo­nych po­rze­czek na cie­płych bu­łecz­kach z ser­kiem Phi­la­del­phia sma­kuje wy­bor­nie. Za oknem wi­dział ko­ły­szący się na lek­kim wie­trze szyld. Pa­da­jący śnieg zbie­rał się na li­te­rach, które Stella la­tem ka­zała wy­ciąć w drew­nie. Biuro De­tek­ty­wi­styczne Stelli i Johna znów było otwarte.