-
W empik go
Święta Hildegarda z Bingen - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Święta Hildegarda z Bingen - ebook
Trudno w paru słowach oddać wyjątkowość Hildegardy z Bingen (1098-1179). Ta benedyktyńska mniszka, reformatorka Kościoła, odnowicielka życia monastycznego, egzorcystka i kaznodziejka, była również autorką prac z zakresu teologii, medycyny, kosmologii, przyrodoznawstwa i ziołolecznictwa, na dodatek poetką, kompozytorką, wreszcie wizjonerką i prorokinią. Co więcej, w każdej z tych dziedzin osiągnęła doskonałość.
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7569-350-8 |
| Rozmiar pliku: | 542 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1 KANONIZACJA RÓWNOWAŻNA
1. 10 maja 2012 roku Ojciec Święty Benedykt XVI „rozszerzył na Kościół powszechny kult liturgiczny Hildegardy z Bingen, mniszki z zakonu św. Benedykta, urodzonej w Bermersheim (Niemcy) w 1098 roku i zmarłej w Rupertsbergu (Niemcy) 17 września 1179 roku, wpisując ją do katalogu świętych”. Ta skąpa notatka pojawiła się na łamach „L’Osservatore Romano” 11 maja 2012 roku.
Można by postawić pytanie: czy Hildegarda z Bingen nie była uznana za świętą już wcześniej?
Błogosławiony Jan Paweł II w 1979 roku powiedział: „Światło swojego ludu i swego wieku, św. Hildegarda z Bingen, jaśnieje jeszcze większym blaskiem w tych dniach, gdy obchodzi się osiemsetną rocznicę jej odejścia z tego świata, którego niegodziwość i grzechy były jej obce, a który, przynaglana miłością Chrystusa, ubogaciła niezliczonymi darami, by żyć na wieki w obecności Boga”¹.
We wrześniu 2010 roku Benedykt XVI poświęcił jej dwie katechezy: „Także w okresie historii, który zwykliśmy nazywać średniowieczem, przykuwają naszą uwagę rozmaite postacie kobiet wyróżniających się świętością życia i bogactwem nauczania. Chciałbym dziś przybliżyć wam jedną z nich: św. Hildegardę z Bingen, która żyła w Niemczech w XII wieku”².
Kim była Hildegarda z Bingen i dlaczego tak późno nastąpiło oficjalne orzeczenie jej świętości?
2. Przypadek „świętej” Hildegardy z Bingen jest niezwykły przynajmniej z dwóch powodów. Pierwszy z nich dotyczy szczególnego momentu historycznego (obejmującego lata od 1170/1171 do 1234), w którym nie dokonało się jeszcze definitywne przejście od kanonizacji przeprowadzanej przez biskupów do kanonizacji leżącej wyłącznie w gestii papieża. Kroki podjęte natychmiast po śmierci ksieni znad Renu w celu jej kanonizowania odzwierciedlają przejściowy klimat, w którym nie określono jeszcze kanonicznych procedur w tej kwestii.
Drugim powodem jest głęboko zakorzenione i powszechne przekonanie o świętości Hildegardy z Bingen. Istniało ono już po jej śmierci, a więc u schyłku XII wieku i w pierwszych dziesięcioleciach następnego stulecia, i trwa nieprzerwanie aż po dzień dzisiejszy, świadcząc niejako o kanonizacji mistyczki znad Renu, mimo iż według prawa nigdy nie ogłoszono jej świętą.
Źródła biograficzne, zarówno te współczesne Hildegardzie, jak i pochodzące z czasów późniejszych, określają ją otwarcie jako sancta lub beata³. Sława jej świętości została dodatkowo wzmocniona poprzez cześć, jaką oddawano jej grobowi i relikwiom, oraz kult liturgiczny, którym ją otaczano za przyzwoleniem władz kościelnych nie tylko w Moguncji, ale stopniowo także w Trewirze, Spirze, Limburgu oraz w całym zakonie benedyktyńskim. Na skutek tego aż po dzień dzisiejszy odnajdujemy jej imię zarówno w martyrologiach lokalnych, jak i kościelnych. Za każdym razem jest ono opatrzone epitetem „święta”. Ponadto, prócz trzech papieży, którzy w sposób zdecydowany pragnęli doprowadzić do kanonizacji Hildegardy z Bingen – a byli to: Grzegorz IX, Innocenty IV i Jan XXII – nie brakuje innych używających w stosunku do niej określenia „święta”, jak Klemens XIII, Pius XII i Benedykt XVI oraz – jak już się przekonaliśmy – Jan Paweł II i Benedykt XVI. To szeroko rozpowszechnione przekonanie sprawia, że niekonieczne, jeśli nie całkowicie zbędne lub już dokonane staje się zastosowanie określonych procedur wobec Hildegardy z Bingen, która w powszechnej świadomości jest już kanonizowana.
3. Benedykt XVI, świadomy istniejącej od niepamiętnych czasów trwałej i solidnie ugruntowanej fama sanctitatis et miraculorum⁴, uciekł się do kanonizacji równoważnej, zgodnie z prawodawstwem wprowadzonym przez Urbana VIII (1623-1644), następnie ostatecznie sformułowanym przez Prospero Lambertiniego, późniejszego Benedykta XIV (1740-1758)⁵.
Z kanonizacją równoważną mamy do czynienia, gdy „papież ogłasza, że jakiemuś słudze Bożemu – który od dawna otaczany jest kultem, o którego heroicznych cnotach lub męczeństwie oraz cudach jednogłośnie zaświadczają wiarygodni historycy i który wciąż cieszy się sławą ze względu na cuda dokonane za jego wstawiennictwem – należy oddawać cześć w całym Kościele, określonego dnia odmawiając oficjum i sprawując Mszę Świętą, mimo iż oficjalnie nie wydano ostatecznego wyroku, nie wszczęto żadnego procesu sądowego ani nie dokonano zwykłych obrzędów”⁶.
Kanonizacja równoważna Hildegardy z Bingen – nulla accedente formali sententia definitiva, nullis praemissis iudicialibus processibus, nullisque consuetis caeremoniis adhibitis⁷ – dokonana została 10 maja 2012 roku. Kroków podjęto w odpowiedzi na liczne prośby kierowane do Ojca Świętego przez duszpasterzy i wiernych pragnących, by ksieni znad Renu została oficjalnie kanonizowana.
Przypadek ten nie należy do rzadkości. Przykłady kanonizacji równoważnej podaje Prospero Lambertini w rozdziale XLI księgi I swego opus magnum. Wymienia on św. Romualda, Norberta, Bruna, Piotra Nolasco, Rajmunda Nonnato, Jana Marię de Matha, Feliksa Walezego, królową Małgorzatę Szkocką, króla Stefana Węgierskiego, księcia Czech Wacława I, Grzegorza VII oraz Gertrudę Wielką.¹ Giovanni Paolo II, Lettera al Cardinale Hermann Volk, Vescovo di Mainz, In occasione dell’800^(o) Anniversario Della morte di Santa Ildegarda (8 września 1979 r.).
² Benedykt XVI, Audiencja generalna, 1 września 2010 r.
³ Święta lub błogosławiona.
⁴ Opinii o świętości i cudach.
⁵ Kanonizacji równoważnej poświęcony jest cały rozdział XLI księgi I: por. Benedykt XIV (Prospero Lambertini), De Servorum Dei Beatificazione et Beatorum Canonizzazione, t. I/2, Città del Vaticano 2011, str. 9-88.
⁶ Tamże, str. 9-10.
⁷ Bez żadnego formalnego orzeczenia, bez żadnych uprzednich procesów prawnych, bez zwykle stosowanych procedur.
1. 10 maja 2012 roku Ojciec Święty Benedykt XVI „rozszerzył na Kościół powszechny kult liturgiczny Hildegardy z Bingen, mniszki z zakonu św. Benedykta, urodzonej w Bermersheim (Niemcy) w 1098 roku i zmarłej w Rupertsbergu (Niemcy) 17 września 1179 roku, wpisując ją do katalogu świętych”. Ta skąpa notatka pojawiła się na łamach „L’Osservatore Romano” 11 maja 2012 roku.
Można by postawić pytanie: czy Hildegarda z Bingen nie była uznana za świętą już wcześniej?
Błogosławiony Jan Paweł II w 1979 roku powiedział: „Światło swojego ludu i swego wieku, św. Hildegarda z Bingen, jaśnieje jeszcze większym blaskiem w tych dniach, gdy obchodzi się osiemsetną rocznicę jej odejścia z tego świata, którego niegodziwość i grzechy były jej obce, a który, przynaglana miłością Chrystusa, ubogaciła niezliczonymi darami, by żyć na wieki w obecności Boga”¹.
We wrześniu 2010 roku Benedykt XVI poświęcił jej dwie katechezy: „Także w okresie historii, który zwykliśmy nazywać średniowieczem, przykuwają naszą uwagę rozmaite postacie kobiet wyróżniających się świętością życia i bogactwem nauczania. Chciałbym dziś przybliżyć wam jedną z nich: św. Hildegardę z Bingen, która żyła w Niemczech w XII wieku”².
Kim była Hildegarda z Bingen i dlaczego tak późno nastąpiło oficjalne orzeczenie jej świętości?
2. Przypadek „świętej” Hildegardy z Bingen jest niezwykły przynajmniej z dwóch powodów. Pierwszy z nich dotyczy szczególnego momentu historycznego (obejmującego lata od 1170/1171 do 1234), w którym nie dokonało się jeszcze definitywne przejście od kanonizacji przeprowadzanej przez biskupów do kanonizacji leżącej wyłącznie w gestii papieża. Kroki podjęte natychmiast po śmierci ksieni znad Renu w celu jej kanonizowania odzwierciedlają przejściowy klimat, w którym nie określono jeszcze kanonicznych procedur w tej kwestii.
Drugim powodem jest głęboko zakorzenione i powszechne przekonanie o świętości Hildegardy z Bingen. Istniało ono już po jej śmierci, a więc u schyłku XII wieku i w pierwszych dziesięcioleciach następnego stulecia, i trwa nieprzerwanie aż po dzień dzisiejszy, świadcząc niejako o kanonizacji mistyczki znad Renu, mimo iż według prawa nigdy nie ogłoszono jej świętą.
Źródła biograficzne, zarówno te współczesne Hildegardzie, jak i pochodzące z czasów późniejszych, określają ją otwarcie jako sancta lub beata³. Sława jej świętości została dodatkowo wzmocniona poprzez cześć, jaką oddawano jej grobowi i relikwiom, oraz kult liturgiczny, którym ją otaczano za przyzwoleniem władz kościelnych nie tylko w Moguncji, ale stopniowo także w Trewirze, Spirze, Limburgu oraz w całym zakonie benedyktyńskim. Na skutek tego aż po dzień dzisiejszy odnajdujemy jej imię zarówno w martyrologiach lokalnych, jak i kościelnych. Za każdym razem jest ono opatrzone epitetem „święta”. Ponadto, prócz trzech papieży, którzy w sposób zdecydowany pragnęli doprowadzić do kanonizacji Hildegardy z Bingen – a byli to: Grzegorz IX, Innocenty IV i Jan XXII – nie brakuje innych używających w stosunku do niej określenia „święta”, jak Klemens XIII, Pius XII i Benedykt XVI oraz – jak już się przekonaliśmy – Jan Paweł II i Benedykt XVI. To szeroko rozpowszechnione przekonanie sprawia, że niekonieczne, jeśli nie całkowicie zbędne lub już dokonane staje się zastosowanie określonych procedur wobec Hildegardy z Bingen, która w powszechnej świadomości jest już kanonizowana.
3. Benedykt XVI, świadomy istniejącej od niepamiętnych czasów trwałej i solidnie ugruntowanej fama sanctitatis et miraculorum⁴, uciekł się do kanonizacji równoważnej, zgodnie z prawodawstwem wprowadzonym przez Urbana VIII (1623-1644), następnie ostatecznie sformułowanym przez Prospero Lambertiniego, późniejszego Benedykta XIV (1740-1758)⁵.
Z kanonizacją równoważną mamy do czynienia, gdy „papież ogłasza, że jakiemuś słudze Bożemu – który od dawna otaczany jest kultem, o którego heroicznych cnotach lub męczeństwie oraz cudach jednogłośnie zaświadczają wiarygodni historycy i który wciąż cieszy się sławą ze względu na cuda dokonane za jego wstawiennictwem – należy oddawać cześć w całym Kościele, określonego dnia odmawiając oficjum i sprawując Mszę Świętą, mimo iż oficjalnie nie wydano ostatecznego wyroku, nie wszczęto żadnego procesu sądowego ani nie dokonano zwykłych obrzędów”⁶.
Kanonizacja równoważna Hildegardy z Bingen – nulla accedente formali sententia definitiva, nullis praemissis iudicialibus processibus, nullisque consuetis caeremoniis adhibitis⁷ – dokonana została 10 maja 2012 roku. Kroków podjęto w odpowiedzi na liczne prośby kierowane do Ojca Świętego przez duszpasterzy i wiernych pragnących, by ksieni znad Renu została oficjalnie kanonizowana.
Przypadek ten nie należy do rzadkości. Przykłady kanonizacji równoważnej podaje Prospero Lambertini w rozdziale XLI księgi I swego opus magnum. Wymienia on św. Romualda, Norberta, Bruna, Piotra Nolasco, Rajmunda Nonnato, Jana Marię de Matha, Feliksa Walezego, królową Małgorzatę Szkocką, króla Stefana Węgierskiego, księcia Czech Wacława I, Grzegorza VII oraz Gertrudę Wielką.¹ Giovanni Paolo II, Lettera al Cardinale Hermann Volk, Vescovo di Mainz, In occasione dell’800^(o) Anniversario Della morte di Santa Ildegarda (8 września 1979 r.).
² Benedykt XVI, Audiencja generalna, 1 września 2010 r.
³ Święta lub błogosławiona.
⁴ Opinii o świętości i cudach.
⁵ Kanonizacji równoważnej poświęcony jest cały rozdział XLI księgi I: por. Benedykt XIV (Prospero Lambertini), De Servorum Dei Beatificazione et Beatorum Canonizzazione, t. I/2, Città del Vaticano 2011, str. 9-88.
⁶ Tamże, str. 9-10.
⁷ Bez żadnego formalnego orzeczenia, bez żadnych uprzednich procesów prawnych, bez zwykle stosowanych procedur.
więcej..
