Święta pełne sekretów - ebook

Roz­dział 1

Za­jęło mi tro­chę czasu, aby się z tym po­go­dzić, ale w głębi du­szy wie­dzia­łam, że mój czas w Jor­da­nii do­bie­gał końca. Wie­dzia­łam to jesz­cze, za­nim utra­ci­li­śmy spon­sora, przez co nie mo­gli­śmy już utrzy­mać tylu pra­cow­ni­ków.

Pracę w or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej za­czę­łam za­raz po stu­diach i wła­śnie mi­nęło mi dzie­sięć lat. To i tak długo jak na osobę po­ma­ga­jącą w obo­zach dla uchodź­ców na ca­łym świe­cie. Do­tar­łam do gra­nicy swo­ich moż­li­wo­ści co naj­mniej pół­tora roku temu. Moi sze­fo­wie już wy­ra­zili obawy, że za­czy­nam się wy­pa­lać, ale upar­cie brnę­łam da­lej, zde­cy­do­wana do­koń­czyć kon­trakt, za­nim po­zwolę so­bie na na­leżną mi prze­rwę.

Jed­nak na kilka ty­go­dni przed koń­cem i pod ogromną pre­sją, gdy do obozu przy­by­wało co­raz wię­cej osób, po­peł­ni­łam błąd. Głupi, ogromny, za­gra­ża­jący ży­ciu błąd. Uznano więc, że zro­bię wszyst­kim przy­sługę, je­śli zre­zy­gnuję wcze­śniej. Na szczę­ście mój szef jako po­wód przed­wcze­snego wy­jazdu po­dał wy­co­fa­nie się spon­sora, ale na­dal czu­łam, że za­wio­dłam.

Sześć go­dzin po wej­ściu na po­kład sa­mo­lotu w Jor­da­nii wy­sia­dłam na lot­ni­sku He­ath­row, gdzie po­wi­tał mnie po­dmuch mroź­nego li­sto­pa­do­wego po­wie­trza, któ­remu moje let­nie ubra­nia nie sta­wiały oporu, a także od­głos dzwo­nią­cego te­le­fonu do­cho­dzący z głębi mo­jego ple­caka. Szybko we­szłam do hali przy­lo­tów, trzy­ma­jąc się z dala od licz­nych po­dróż­nych, któ­rzy chcieli opu­ścić bu­dy­nek, prze­szu­ka­łam ple­cak i wy­cią­gnę­łam w końcu ko­mórkę.

– Pa­ige?

– Mamo. – Uśmiech­nę­łam się za­sko­czona, gdy usły­sza­łam jej głos.

– Pa­ige – ode­zwała się po­now­nie, tym ra­zem to­nem peł­nym ulgi. – Wy­lą­do­wa­łaś?

– Tak – od­par­łam, prze­ły­ka­jąc gulę w gar­dle. – Do­piero co. Za­raz wyjdę z lot­ni­ska.

Moi ro­dzice już wy­pły­nęli na swój co­roczny zi­mowy rejs, kiedy oznaj­mi­łam, że wra­cam do Wiel­kiej Bry­ta­nii wcze­śniej, niż pla­no­wa­łam. Zro­bi­łam to spe­cjal­nie. Wie­dzia­łam o swoim po­wro­cie przed ich wy­jaz­dem, ale nie chcia­łam się na­ra­żać ani na hi­ste­rię, na­wet w do­brej wie­rze, ani na nie­unik­nione py­ta­nia, więc nie za­jąk­nę­łam się ani sło­wem, do­póki nie wy­pły­nęli dość da­leko. Sły­sząc głos mamy, za­sta­na­wia­łam się, czy to była wła­ściwa de­cy­zja.

– Dzięki Bogu – po­wie­działa z jesz­cze więk­szą ulgą. Jej ton po­twier­dził, że oboje z tatą do­szli do wnio­sku, że za moim przed­wcze­snym po­wro­tem kryje się coś wię­cej, niż da­łam do zro­zu­mie­nia.

– Czy tata tam jest? – za­py­ta­łam, za­nim za­częła się la­wina py­tań. – Gdzie do­kład­nie je­ste­ście?

– Jest – od­parła, a jej głos tro­chę przy­cichł. – Je­ste­śmy na Kaj­ma­nach i jest pie­kiel­nie go­rąco. Póź­niej po­pły­wamy z płaszcz­kami…

– Na­sze plany są nie­istotne – usły­sza­łam, jak tata wrzesz­czy w tle. – Za­py­taj ją le­piej, czy wszystko w po­rządku.

– Mó­wi­łeś wcze­śniej, żeby tego nie ro­bić – wy­pa­liła znie­cier­pli­wiona mama.

Na­gle za­pa­dła ci­sza, a ja za­śmia­łam się, wy­obra­ża­jąc so­bie, jak oboje wal­czą o te­le­fon.

– Pa­ige – ode­zwał się tata. Naj­wy­raź­niej wy­grał po­tyczkę. – Jak się masz?

Mój oj­ciec miał za sobą długą ka­rierę w woj­sku, wie­dział, że moja praca w kra­jach ogar­nię­tych wojną nie na­le­żała do ła­twych, i zga­dzał się z moim prze­ło­żo­nym, że igram z lo­sem i po­trze­buję prze­rwy.

– Do­brze. – Prze­łknę­łam ślinę, śmiech za­marł mi na ustach, a słowa utknęły w gar­dle, gdy prze­szedł od razu do sedna. – Wspa­niale. Nie mogę się do­cze­kać, aż w końcu będę mieć tro­chę czasu dla sie­bie.

Bo na­prawdę nie mo­głam się tego do­cze­kać, prawda?

– Cóż, szkoda.

To mnie za­sko­czyło.

– Cho­dzi mi o czas dla sie­bie.

Wy­da­wało mi się, że chciał, abym sko­rzy­stała z oka­zji, tro­chę się zdy­stan­so­wała i ze­brała my­śli.

– Na­prawdę? – Zmarsz­czy­łam brwi, wkła­da­jąc pa­lec do ucha, by od­ciąć się od ha­łasu w za­tło­czo­nej hali. – Dla­czego? – Na­gle za­częło trzesz­czeć na li­nii i usły­sza­łam, jak tata mówi coś do mamy.

– Bo – po­wie­dział, znów gło­śniej – mia­łem za­miar za­pro­po­no­wać, że­byś nie je­chała do domu, tylko gdzieś, gdzie bę­dziesz mieć to­wa­rzy­stwo, ale je­śli na­prawdę wo­lisz być sama…

– Gdzie? – prze­rwa­łam mu.

– Wyn­thorpe.

– Wyn­thorpe Hall? – Znowu zmarsz­czy­łam brwi. – Dla­czego mia­ła­bym tam je­chać?

Wyn­thorpe Hall, dom ro­dzinny Ca­the­rine i An­gusa Con­nel­lych, mo­ich ro­dzi­ców chrzest­nych, znaj­do­wał się w sa­mym sercu Fen­land, roz­le­głego ob­szaru ni­zin­nego wschod­niej An­glii. To było cu­downe miej­sce, ale wie­dzia­łam, że da­leko mu do ci­chego sank­tu­arium, w któ­rym pra­gnę­łam się skryć i w pry­wat­no­ści li­zać men­talne rany. Oprócz dwóch z trzech sy­nów pań­stwa Con­nel­lych, Ja­miego i Ar­chiego, w domu miesz­kały rów­nież ich part­nerki, a także cała masa pra­cow­ni­ków, któ­rzy byli tak bli­sko zwią­zani z ro­dziną, że trak­to­wano ich jak krew­nych.

– Po­nie­waż twój iry­tu­jący oj­ciec chrzestny ma… Cóż, jak to ująć? – Tata nie wie­dział, jak wy­tłu­ma­czyć sy­tu­ację. – Można po­wie­dzieć, że tro­chę się prze­mę­czył.

Sły­sza­łam mamę mru­czącą w tle i nie mo­głam się nie uśmiech­nąć. Mój ko­chany oj­ciec chrzestny An­gus za­wsze się prze­mę­czał, wy­my­śla­jąc ja­kieś sza­lone plany. Jego wy­bryki mnie śmie­szyły, ale wtedy dzie­liły nas ty­siące mil, więc nie mógł mnie w nie wcią­gnąć.

– Co zro­bił tym ra­zem? – za­py­ta­łam, współ­czu­jąc przy tym swo­jej matce chrzest­nej. – Na pewno w domu jest dość lu­dzi, żeby utrzy­mać go w ry­zach.

– Cóż, o to wła­śnie cho­dzi – od­parł tata. – Więk­szo­ści z nich w tej chwili nie ma. Ja­mie i Anna za­mknęli swoją or­ga­ni­za­cję cha­ry­ta­tywną na kilka mie­sięcy, żeby po­le­cieć do Afryki i spraw­dzić, jak idzie re­ali­za­cja pro­jektu, nad któ­rym Ja­mie pra­co­wał, za­nim prze­jął za­rzą­dza­nie Wyn­thorpe Hall.

– Ale co to ma za zna­cze­nie, skoro or­ga­ni­za­cja jest za­mknięta? – za­py­ta­łam, nie mo­gąc po­jąć, dla­czego ich nie­obec­ność mia­łaby sta­no­wić pro­blem.

– A no ta­kie, że Anna bar­dzo udziela się wo­lon­ta­riacko w oko­licy – wy­ja­śnił tata. – Jest od­po­wie­dzialna za do­star­cza­nie za­ku­pów, ksią­żek z bi­blio­teki i re­cept oso­bom miesz­ka­ją­cym poza mia­stem, a także za­wozi po­trze­bu­ją­cych na różne spo­tka­nia.

– W ta­kim ra­zie dla­czego nie za­ła­twili so­bie ja­kie­goś za­stęp­stwa przed wy­jaz­dem? – za­py­ta­łam jesz­cze bar­dziej zdez­o­rien­to­wana.

– Bo An­gus stwier­dził, że sam to za­ła­twi – opo­wie­dział tata. – Mar­twił się, że w ogóle nie po­jadą, je­śli będą się stre­so­wać szu­ka­niem za­stęp­stwa, więc oświad­czył, że wszystko zor­ga­ni­zuje. i po­zwo­lił im je­chać.

– Ro­zu­miem – od­par­łam. – I na­prawdę nie ma ni­kogo in­nego, kto mógłby po­móc?

– Naj­wy­raź­niej nie, a Hay­ley, go­spo­dyni, i jej part­ner Gabe, który dba o te­ren, rów­nież wy­je­chali. Miało się to nie po­kry­wać z wy­jaz­dem Ja­miego i Anny, ale sio­stra Gabe’a zmie­niła swoje plany, więc mogą się spo­tkać tylko przed świę­tami.

– O rany – ode­zwa­łam się. – Więc kto sprząta dwo­rek? – Wie­dzia­łam, że ta­kie sprzą­ta­nie to coś wię­cej niż od­ku­rza­nie raz w ty­go­dniu.

– W tej chwili nikt – wy­ja­śnił tata. – I wiesz, że święta Bo­żego Na­ro­dze­nia w Wyn­thorpe to te­raz po­ważna sprawa, i z tym wszyst­kim trzeba się zmie­rzyć.

Przez chwilę za­po­mnia­łam, że w Wyn­thorpe Hall or­ga­ni­zują wła­śnie ogromne wi­do­wi­sko zwane Zi­mową Kra­iną Cza­rów. Wi­dzia­łam zdję­cia w in­ter­ne­cie. Bez wąt­pie­nia wy­ma­gało to sporo pracy, a przy mniej­szej licz­bie po­moc­ni­ków wkrótce sta­nie się bar­dziej uciąż­liwe niż przy­jemne.

– Masz ra­cję – przy­zna­łam. – Wy­je­chali w na­prawdę fa­tal­nym mo­men­cie. Co An­gus so­bie my­ślał?

– Od kiedy An­gus my­śli? – za­śmiał się tata. – Wiesz, jaki on jest. On po pro­stu chce, żeby wszy­scy byli za­do­wo­leni.

Cały An­gus. Był hojny aż do prze­sady, ale czę­sto nie za­sta­na­wiał się nad kon­se­kwen­cjami. To, co się te­raz działo, tylko po­twier­dzało tę re­gułę.

– Więc co o tym my­ślisz? – za­py­tał tata.

– O czym?

– Żeby tam po­je­chać i ura­to­wać sy­tu­ację? Mo­gła­byś za­jąć się do­sta­wami i po­ma­chać tro­chę ście­reczką. No i mo­gła­byś też tam spę­dzić praw­dziwe Boże Na­ro­dze­nie. Od lat nie ob­cho­dzi­łaś po­rząd­nie świąt w kraju.

– No tak… – ode­zwa­łam się, przy­gry­za­jąc wargę.

– Wiem, że chęt­nie cię zo­ba­czą – wtrą­ciła się mama. – Biedny Ar­chie rwie so­bie włosy z głowy. Jest u kresu sił.

Po­dej­rze­wa­łam, że, jako je­dyny syn pań­stwa Con­nel­lych w re­zy­den­cji, to on mu­siał ogar­niać to wszystko i sprzą­tać ba­ła­gan, któ­rego na­ro­bił jego oj­ciec, mimo do­brych chęci.

– Po­trze­bu­jesz cze­goś, co od­wróci twoją uwagę, i może to jest wła­śnie to – do­dał chy­trze tata.

I tak oto, za­le­d­wie go­dzinę po przy­by­ciu do Wiel­kiej Bry­ta­nii, czter­na­stego li­sto­pada, wsia­dłam do au­to­busu do Pe­ter­bo­ro­ugh, a po­tem do ko­lej­nego do mia­steczka Wyn­bridge w Fen­land.Roz­dział 2

Czu­łam się wy­czer­pana emo­cjami wy­wo­ła­nymi po­zo­sta­wie­niem sta­rego ży­cia i ko­le­gów w Jor­da­nii, a do­dat­kowo zmę­czona nie­koń­czącą się po­dróżą, prze­spa­łam więc więk­szą czasu w au­to­bu­sach z He­ath­row do Wyn­bridge, ale w sa­mej dro­dze do po­sia­dło­ści nie mia­łam już chwili wy­tchnie­nia.

– Może mnie pan tu wy­sa­dzić – ode­zwa­łam się na­gle, li­tu­jąc się nad za­wie­sze­niem tak­sówki.

Kie­rowca wy­raź­nie się skrzy­wił, gdy wy­sko­czy­łam z au­to­busu w Wyn­bridge, wsia­dłam do jego sa­mo­chodu i po­wie­dzia­łam, gdzie chcę je­chać. Za­sta­na­wia­łam się wtedy dla­czego, ale pod­ska­ku­jąc na po­dziu­ra­wio­nej dro­dze pro­wa­dza­ją­cej do Wyn­thorpe Hall, od razu zro­zu­mia­łam przy­czynę jego nie­chęci.

– Pój­dzie pani pie­szo? – za­py­tał, od­wra­ca­jąc się, by na mnie spoj­rzeć.

– Pójdę pie­szo – po­twier­dzi­łam. – Znam drogę.

Gdy tylko wy­sia­dłam, za­wró­cił ide­al­nie na trzy i po­je­chał przed sie­bie, a ja ru­szy­łam krętą ścieżką, z ple­ca­kiem na ple­cach, pod­eks­cy­to­wana, że mogę z da­leka przyj­rzeć się re­zy­den­cji i jej ko­mi­nom, które gó­ro­wały nad drze­wami.

W chwili, gdy po­ko­na­łam ostatni skręt i do­strze­głam bu­dy­nek, na mo­jej twa­rzy po­ja­wił się uśmiech. Sku­pi­łam wzrok na dworku, moim sie­lan­ko­wym placu za­baw z dzie­ciń­stwa, i do­tarło do mnie, że tata miał ra­cję; to był do­bry po­mysł, żeby tu przy­je­chać, i nie mo­głam się do­cze­kać, żeby wszyst­kich zo­ba­czyć. Oby tylko spodo­bał im się po­mysł, że po­ja­wiam się tu bez za­po­wie­dzi, i nie zna­leźli so­bie po­mocy od ostat­niej roz­mowy z tatą.

Po­nie­waż zimno za­częło na­prawdę da­wać się we znaki, po­spie­szy­łam na ostat­niej pro­stej przez dzie­dzi­niec, a po­tem za­pu­ka­łam do tyl­nych drzwi, które były uchy­lone. Kiedy nikt nie od­po­wie­dział, zdję­łam pod­nisz­czoną weł­nianą czapkę, po­trzą­snę­łam wło­sami, o wiele dłuż­szymi niż zwy­kle, i we­szłam do środka, spo­dzie­wa­jąc się, że Floss, ro­dzinny spa­niel, wy­bie­gnie z kuchni, żeby mnie po­wi­tać, ale tak się nie stało.

– Damy radę – po­wie­dział ktoś z prze­ko­na­niem. – Wiesz, że za­wsze ja­koś so­bie ra­dzimy.

To mu­siał być An­gus.

– Być może – od­parł ktoś inny, naj­praw­do­po­dob­niej Ar­chie. – Ale póki co, to so­bie nie ra­dzimy, tato, i nie wy­obra­żam so­bie, żeby sy­tu­acja miała się wkrótce zmie­nić.

Wy­da­wał się cał­ko­wi­cie zi­ry­to­wany, ale po­czu­łam ulgę. Naj­wy­raź­niej przy­je­cha­łam w naj­od­po­wied­niej­szym mo­men­cie i nikt nie pod­jął żad­nych no­wych de­cy­zji. Je­śli za­ło­żyć, że roz­ma­wiali o spra­wach, które po­zo­sta­wiły Anna i Hay­ley.

– Mu­simy przy­naj­mniej za­trud­nić ja­kąś firmę sprzą­ta­jącą – ode­zwał się po­now­nie Ar­chie, po­twier­dza­jąc moje przy­pusz­cze­nia.

– Ale Hay­ley po­wie­działa… – od­pa­ro­wał An­gus.

– Hay­ley po­wie­działa, że je­śli za­trud­nimy firmę sprzą­ta­jącą, ro­ze­rwie nas na strzępy – od­parł Ar­chie. – Wiem, ale tak na­prawdę nie mamy in­nego wy­boru, prawda? Przed wy­jaz­dem szcze­gó­łowo tłu­ma­czyła mi, co prze­ka­zać oso­bie, które bę­dzie ją za­stę­po­wać, a my mu­simy wie­rzyć, że się uda. To na­sza je­dyna opcja. Nie mogę zro­bić wszyst­kiego sam i nie mam ni­kogo in­nego.

– Nie­ko­niecz­nie – ode­zwał się ktoś trzeci, kto w ogóle nie wy­da­wał się za­nie­po­ko­jony stre­su­jącą sy­tu­acją, a ja od razu wie­dzia­łam, do kogo na­leży ten de­li­katny, ma­rzy­ciel­ski głos. – My­ślę, że wszech­świat wła­śnie ze­słał nam roz­wią­za­nie, które za mo­ment się zma­te­ria­li­zuje – do­dał po chwili.

Na­gle roz­le­gło się szcze­ka­nie i przy mo­ich no­gach po­ja­wił się nie je­den, a trzy we­soło pod­ska­ku­jące psy. Wśród nich znaj­do­wała się Floss, choć wy­glą­dała na o wiele star­szą, niż pa­mię­ta­łam, ma­lutki chi­hu­ahua i ol­brzymi wil­czarz. Cóż za oso­bliwe stado!

– Co to ma być? – ryk­nął An­gus, rzu­ca­jąc się za psami. – O mój Boże, Pa­ige! – krzyk­nął, prze­py­cha­jąc się przez nie. – To na­prawdę ty? – Za­mknął mnie w na­głym uści­sku.

– Tak – wy­krztu­si­łam, prze­ły­ka­jąc gulę, już drugą od po­wrotu do kraju. – Mój kon­trakt w końcu do­biegł końca, więc po­my­śla­łam, że wrócę na chwilę do domu.

To nie był wła­ściwy mo­ment, by ze szcze­gó­łami opo­wia­dać o że­nu­ją­cych przy­czy­nach mo­jego wcze­śniej­szego wy­jazdu. An­gus ści­snął mnie moc­niej, a po­tem od­su­nął się, by po­rząd­nie mi się przyj­rzeć.

– Pa­ige! – Ar­chie się za­śmiał i szybko do nas do­łą­czył. – Nie mogę w to uwie­rzyć! Co ty tu ro­bisz?

– Przy­je­chała na święta – od­parł An­gus i zdjął ze mnie ple­cak, ugi­na­jąc się pod jego cię­ża­rem. – Czyż to nie wspa­niale?

W ogóle nie roz­ma­wia­li­śmy o świę­tach, do któ­rych po­zo­stało jesz­cze kilka ty­go­dni, ale mój oj­ciec chrzestny naj­wy­raź­niej był prze­ko­nany, że przy­je­cha­łam spe­cjal­nie z tego po­wodu. Nie było sensu su­ge­ro­wać, że po­wód może być inny. Do­sko­nale zda­wa­łam so­bie sprawę, że we­dług niego wszystko kręci się wo­kół świąt i że kom­pli­ka­cje zwią­zane z moim po­wro­tem mogą po­cze­kać, tak jak po­zo­stałe kwe­stie.

– Tak na­prawdę przy­je­cha­łam z od­sie­czą. Roz­ma­wia­łem z tatą za­raz po wy­lą­do­wa­niu i za­su­ge­ro­wał, że mo­że­cie po­trze­bo­wać do­dat­ko­wej pary rąk do pracy.

An­gus wręcz się roz­pro­mie­nił na dźwięk tych słów.

– Nie mam po­ję­cia, czy so­bie po­ra­dzę – do­da­łam po­spiesz­nie, za­nim roz­bu­dzi­łam w nim zbyt wiel­kie na­dzieje – ale je­stem go­towa spró­bo­wać, je­śli po­ka­że­cie mi, co trzeba zro­bić.

Ar­chie już roz­wią­zy­wał far­tuch, który miał na so­bie. W po­jem­nej przed­niej kie­szeni znaj­do­wały się nie jedna, ale trzy różne ro­dzaje ście­re­czek do czysz­cze­nia.

– W mgnie­niu oka wszystko za­ła­piesz. – Uśmiech­nął się sze­roko. – Tak do­brze cię wi­dzieć. Wchodź da­lej.

Po­dą­ży­łam za oj­cem i sy­nem, aku­rat gdy do kuchni dru­gim wej­ściem wcho­dziła Ca­the­rine.

– Pa­ige! – krzyk­nęła, rów­nież rzu­ca­jąc mi się na szyję. – Jak wspa­niale cię wi­dzieć po tak dłu­gim cza­sie. Co ty tu, u li­cha, ro­bisz?

Za­trzy­ma­łam się na chwilę, żeby zła­pać od­dech, kiedy An­gus wy­ja­śniał jej wszystko, ko­lo­ry­zu­jąc tro­chę moją opo­wieść, żeby wy­szła na praw­dziwą bo­ha­terkę. Ro­zej­rza­łam się, chcąc ze­brać my­śli. Nie było mnie tu wiele lat i za­po­mnia­łam, jak życz­liwi po­tra­fią być Con­nelly’owie.

Mia­łam na­dzieję, że po­ra­dzę so­bie z ich wy­lew­no­ścią i en­tu­zja­zmem. Ten dwo­rek sta­no­wił cał­ko­wite prze­ci­wień­stwo ci­szy i pustki, którą za­sta­ła­bym w domu ro­dzi­ców. Ale może nic w tym złego. Czas na roz­my­śla­nie mógł być za­równo prze­kleń­stwem, jak i bło­go­sła­wień­stwem, a wie­dzia­łam, że nie będę go miało za dużo, gdy rzucę się w wir pracy, którą trzeba wy­ko­nać w Wyn­thorpe Hall.

– Cóż, to świetne wie­ści – przy­znała Ca­the­rine, kiedy An­gus w końcu do­pu­ścił ją do głosu. – I tak miło ze strony two­jego ko­cha­nego ojca, że za­su­ge­ro­wał przy­jazd tu­taj, i w ogóle, że po­my­ślał o nas i na­szych pro­ble­mach, kiedy wy­jeż­dżał z twoją mamą na wa­ka­cje. To za­szczyt, że mo­żemy cię po­now­nie po­wi­tać na wsi.

– To ty! – roz­legł się inny głos, za­nim zdą­ży­łam od­po­wie­dzieć. – Kto by się spo­dzie­wał. – To była Do­ro­thy, ku­charka z Wyn­thorpe. Wpa­dła, ocie­ra­jąc oczy ba­weł­nianą chu­s­teczką, za­nim ze­brała my­śli. – Do­brze – do­dała ener­gicz­nie, tak­su­jąc mnie wzro­kiem z góry na dół. – Niech no ci się przyj­rzę. Hmm, wy­glą­dasz, jak­byś po­trze­bo­wał po­rząd­nego po­siłku – stwier­dziła w końcu.

Wszy­scy się za­śmia­li­śmy, po­nie­waż Do­ro­thy za­wsze tak re­ago­wała, kiedy w dworku po­ja­wiała się nowa osoba. Każda oka­zja była do­bra, żeby ko­goś na­kar­mić.

– Wszystko z nią w po­rządku – za­śmiał się Ar­chie. – W ni­czym nie przy­po­mina bla­dej i py­za­tej Pa­ige, którą pa­mię­tam.

Po­krę­ci­łam głową, że już za­czął mi do­ku­czać, jak­by­śmy znowu byli na­sto­lat­kami, i po­ka­za­łam mu w od­we­cie ję­zyk, co wy­wo­łało śmiech Micka, który był tu złotą rączką i wła­śnie do nas do­łą­czył.

– Pro­szę, słonko – po­wie­dział, od­su­wa­jąc mi krze­sło. – Usiądź, za­nim wszy­scy ze­chcą wy­po­wie­dzieć się w te­ma­cie two­jego wy­glądu.

– Moja droga Pa­ige – ode­zwała się wła­ści­cielka de­li­kat­nego głosu, która do tej pory mil­czała, gdy wy­god­nie się roz­sia­da­łam.

– Molly. – Uśmiech­nę­łam się. – Jak się masz?

– O to samo za­mie­rza­łam cię za­py­tać – od­po­wie­działa, za­trzy­mu­jąc na mnie spoj­rze­nie swo­ich bla­do­nie­bie­skich oczu. Jedną ręką za­ło­żyła nie­sforny, kasz­ta­nowy lo­czek za ucho, a drugą wy­cią­gnęła w moją stronę.

Wie­dzia­łam, że to Molly bę­dzie mi się naj­bacz­niej przy­glą­dać. Ko­bieta miesz­kała w domku w le­sie Wyn­thorpe, na­zy­wała sie­bie białą cza­row­nicą i naj­le­piej znała moje serce i moją głowę.

Kiedy przy­jeż­dża­łam tu jako dziecko i na­sto­latka, bar­dzo się za­przy­jaź­ni­ły­śmy. Po­łą­czyła nas głę­boka sio­strzana so­li­dar­ność, gdy mu­sia­ły­śmy so­bie ra­dzić z trzema psot­nymi braćmi Con­nel­lymi, ale od tego czasu od­da­li­ły­śmy się od sie­bie. Nie żeby to miało te­raz zna­cze­nie. Mia­łam prze­czu­cie, że za­czniemy do­kład­nie tam, gdzie prze­rwa­ły­śmy.

Chwi­lowo nie mo­głam spoj­rzeć jej w oczy, bo od razu wy­czu­łaby, że za moim na­głym przy­by­ciem kryje się coś wię­cej, niż da­wa­łam po so­bie po­znać. Wła­ści­wie to wy­star­czyło, że zer­k­nę­łam na jej twarz, i już wie­dzia­łam, że ona wie.

– Przy­niosę ci her­batę, Pa­ige – po­wie­działa Do­ro­thy, spie­sząc się jak za­wsze i na szczę­ście od­wra­ca­jąc uwagę Molly.

– A ja opo­wiem ci wię­cej o tym, co się tu dzieje – do­dał Ar­chie.

– Albo nie dzieje – po­pra­wi­łam.

– Otóż to – stwier­dził znie­cier­pli­wiony, rzu­ca­jąc ojcu spoj­rze­nie, któ­rego ten na­wet nie za­uwa­żył, jak zwy­kle zresztą.

Ar­chie opo­wie­dział mi wię­cej o or­ga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nej Ja­miego i Anny, wspie­ra­ją­cej po­grą­żo­nych w ża­ło­bie mło­dych lu­dzi, oraz o naj­now­szym na­bytku we dworku, czyli Ga­bie, le­śni­czym i dru­giej po­ło­wie Hay­ley.

– A może przed­sta­wi­cie mnie psom? – za­pro­po­no­wa­łam, gdy Do­ro­thy na­lała mi ko­lejną fi­li­żankę her­baty. – Oczy­wi­ście znam Floss, ale po­zo­sta­łych dwóch nie.

– Wil­czarz ir­landzki to Bran i po­dąża za Ga­bem jak cień – wy­ja­śnił Mick, głasz­cząc ol­brzy­miego, spo­koj­nego sza­rego psa sie­dzą­cego przy nim. – Ale zo­staje z nami, kiedy jego pan wy­jeż­dża, bo nie lubi da­le­kich po­dróży.

– A to Suki – ode­zwała się Molly, zgar­nia­jąc z pod­łogi ma­luszka. – Jest moja i Ar­chiego. Jego eks pod­rzu­ciła ją tu w ja­kieś święta parę lat temu.

Suki wier­ciła się w ra­mio­nach Molly i czule li­zała ją po bro­dzie.

– Za­po­mnia­łam, że ty i Ar­chie je­ste­ście te­raz parą – po­wie­dzia­łam, krę­cąc głową.

Tym ra­zem to Ar­chie wy­sta­wił ję­zyk.

– Spora nie­spo­dzianka, nie? – ode­zwała się Molly z cierp­kim uśmie­chem, przez co jej druga po­łowa zro­biła na­dą­saną minę.

– Je­śli wziąć pod uwagę, że cią­gle się spie­ra­li­ście, kiedy do­ra­sta­li­śmy – za­śmia­łam się – to mało po­wie­dziane!

Ar­chie po­chy­lił się i po­ca­ło­wał Molly w po­li­czek, ru­mie­niąc się przy tym.

– Ale też bar­dzo miła nie­spo­dzianka – do­da­łam, za­do­wo­lona, że oboje są tak szczę­śliwi.

Gdy wy­pi­łam trzeci ku­bek her­baty i zja­dłam wielki ka­wa­łek pysz­nego cia­sta owo­co­wego Do­ro­thy, już nie po­wstrzy­my­wa­łam zie­wa­nia.

– Więc wró­ci­łaś do kraju? – za­py­tała Ca­the­rine, gdy za­uwa­żyła, że oczy za­czy­nają mi się kleić.

– Kilka go­dzin temu – od­par­łam, znów zie­wa­jąc i zmu­sza­jąc się, by usiąść pro­sto. – Wczo­raj o tej po­rze by­łam jesz­cze w Jor­da­nii.

– O mój Boże – jęk­nęła Ca­the­rine. – Nic dziw­nego, że wy­glą­dasz na zmę­czoną. Mu­sisz być wy­czer­pana.

– Za­czy­nam to tro­chę od­czu­wać – wy­zna­łam. – Mimo że spa­łam w au­to­bu­sie.

– W ta­kim ra­zie – na­le­gała – mu­sisz iść od­po­cząć.

– Tak – po­wie­działa Molly, na co znowu się roz­bu­dzi­łam. – Na­prawdę mu­sisz te­raz po­my­śleć o so­bie, Pa­ige. Po­trze­bu­jesz czasu, żeby dojść do sie­bie.

Czy miała na my­śli po­dróż, czy już pró­bo­wała wy­do­być ze mnie prawdę? Wo­la­łam się nie do­my­ślać.

– Jak to jest pra­co­wać w tych obo­zach? – za­py­tał Ar­chie.

Ca­the­rine i Molly wy­mie­niły spoj­rze­nia.

– To musi być wy­czer­pu­jące – stwier­dziła Ca­the­rine. – Za­bie­rzemy cię na górę, Pa­ige.

– Po­kój Ró­żany jest go­towy – ode­zwała się Do­ro­thy, co było naj­lep­szą wia­do­mo­ścią tego dnia.

Za­wsze naj­bar­dziej lu­bi­łam Po­kój Ró­żany. Z ko­min­kiem, wy­godną sofą i naj­głęb­szą wanną w ła­zience, był szczy­tem luk­susu, a po spa­niu przez tak długi czas na łóżku po­lo­wym za­mie­rza­łam to w pełni wy­ko­rzy­stać.

– A za­tem Po­kój Ró­żany – po­wie­dział Ar­chie, pod­no­sząc mój ple­cak. Po­dob­nie jak jego oj­ciec, ugiął się pod cię­ża­rem ba­gażu i jęk­nął.

– Czego się spo­dzie­wa­łeś? – Za­śmia­łam się. – Tam są prak­tycz­nie wszyst­kie moje do­bra ziem­skie.

– Spo­dzie­wa­łem się, że nie wo­zisz ze sobą cięż­kich rze­czy – uśmiech­nął się w od­po­wie­dzi – a ten ple­cak waży z tonę. Jak, u li­cha, udało ci się go dźwi­gać?

– Ona jest sil­niej­sza, niż wy­gląda – stwier­dziła Molly i mru­gnęła do mnie.

Zo­sta­wi­łam tę uwagę bez ko­men­ta­rza.

Wie­czorna ko­la­cja oka­zała się ko­lej­nym mi­łym spo­tka­niem w Wyn­thorpe Hall, a zje­dli­śmy ją przy ru­sty­kal­nym stole ku­chen­nym. Do­ro­thy jak zwy­kle ugo­to­wała tyle co dla woj­ska i na­ło­żyła mi kieł­ba­ski za­pie­kane w cie­ście i pu­rée z wa­rzyw ko­rze­nio­wych, a wszystko po­lała gę­stym so­sem.

– To wy­gląda pysz­nie, Do­ro­thy – po­wie­dzia­łam od razu – ale praw­do­po­dob­nie nie dam rady zjeść na­wet po­łowy. Bar­dzo długo mia­łam ra­cjo­no­wane je­dze­nie, więc mu­szę uwa­żać. Wiem z do­świad­cze­nia, że zmiana diety bez okresu ad­ap­ta­cyj­nego nie jest do­brym po­my­słem.

– Nie ma sprawy – od­parła. – Po pro­stu zjesz, ile bę­dziesz mo­gła.

Brzmiała szcze­rze, ale wie­dzia­łam, że bę­dzie roz­cza­ro­wana, je­śli zo­sta­wię choć kęs.

– Więc – ode­zwał się An­gus z prze­ję­ciem – może za­czniemy od tego, gdzie skoń­czy­li­śmy wcze­śniej?

– Tak – po­parł go Ar­chie. – To do­bry po­mysł, tato, a po przy­by­ciu Pa­ige te­mat nie wy­daje się już tak prze­ra­ża­jący.

– Boże – za­re­ago­wa­łam, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze. – Nie je­stem pewna, czy moja obec­ność uza­sad­nia taką ulgę, Ar­chie. Je­stem prze­cież tylko jedna.

– Jedna osoba może sporo zmie­nić – oświad­czyła pro­ro­czo Molly.

– A no to zero pre­sji – stwier­dzi­łam, a reszta wy­buch­nęła śmie­chem.

– Ty po­trze­bu­jesz nas tak samo mocno jak my cie­bie, Pa­ige – do­dała. – Tak miało być.

Wi­dać było, że Ar­chie ma ochotę za­py­tać, o co jej cho­dziło, ale mu prze­rwa­łam.

– Więc – ode­zwa­łam się, od­kła­da­jąc sztućce, przez co brwi Do­ro­thy po­szy­bo­wały w górę – wiem tro­chę o wo­lon­ta­ria­cie Anny, do­star­cza­niu prze­sy­łek i za­wo­że­niu lu­dzi na wi­zyty le­kar­skie i tak da­lej, ale co ze sprzą­ta­niem domu? Czy na­prawdę nie można za­trud­nić od­po­wied­niej firmy?

– Zro­bi­li­by­śmy to, ale plany Hay­ley i Gabe zmie­niły się w ostat­niej chwili – wy­ja­śniła Ca­the­rine – dla­tego nie zdą­ży­li­śmy się z ni­kim do­ga­dać.

– Wiem, co trzeba zro­bić – wtrą­cił się Ar­chie – ale gdy się tym zaj­muję, nie mam czasu na swoją pracę.

– W ta­kim ra­zie – ode­zwa­łam się, na­bie­ra­jąc wi­del­cem ma­śla­nego pu­rée z mar­chwi i pa­ster­naku – mu­sisz prze­ka­zać mi, co wiesz. Po­ła­pię się w tym, prawda? – Bar­dzo mi za­le­żało na tym pięk­nym dworku i nie chcia­łam ni­czego ro­bić po łeb­kach, jak przy­pad­kowi pra­cow­nicy.

– By­łoby wspa­niale, jak­byś mo­gła to ode mnie prze­jąć – po­wie­dział Ar­chie z wdzięcz­no­ścią. – A je­śli ja po­tra­fię so­bie z tym po­ra­dzić, nie wi­dzę po­wodu, dla któ­rego ty mia­ła­byś temu nie po­do­łać.

– A co z Zi­mową Kra­iną Cza­rów? – do­py­ta­łam. – Bę­dziesz po­trze­bo­wał z tym po­mocy? Sły­sza­łam, że to nie lada wy­zwa­nie.

Wie­dzia­łam, że w le­sie po­wstał szlak dla od­wie­dza­ją­cych, szy­kują się róż­no­rodne świą­teczne za­bawy, w tym prze­jażdżki sa­niami, od­wie­dziny w domku Świę­tego Mi­ko­łaja, spo­tka­nia z re­ni­fe­rami i so­wami, śpie­wa­nie ko­lęd i ogrom wszel­kiego ro­dzaju świą­tecz­nego je­dze­nia i na­po­jów, a także kilka pięk­nie ude­ko­ro­wa­nych drze­wek. Cały week­end pe­łen wspa­nia­łych świą­tecz­nych przy­jem­no­ści i cho­ciaż zo­stało jesz­cze kilka ty­go­dni, nie­wąt­pli­wie sporo trzeba było za­pla­no­wać i za­cząć to wkrótce re­ali­zo­wać.

– Mick i ja zaj­mu­jemy się lo­gi­styką i czę­ścią przy­go­to­wań – po­wie­dział An­gus. – Ale Ja­mie i Gabe ra­zem z Ar­chiem za­zwy­czaj biorą na sie­bie wszystko, co wy­maga siły.

– Do­brze, że dbam o formę. – Uśmiech­nę­łam się. – Te mię­śnie so­bie ze wszyst­kim po­ra­dzą.

– Je­śli zjesz wszystko, bę­dziesz miała jesz­cze wię­cej siły – wtrą­ciła Do­ro­thy, wy­ko­rzy­stu­jąc mo­ment.

– Mam w mie­ście kum­pli, któ­rzy też po­mogą – do­dał Ar­chie. – Szcze­rze mó­wiąc, my­ślę, że damy radę z Zi­mową Kra­iną Cza­rów. Naj­trud­niej za­stą­pić Annę i Hay­ley.

– Już nie. – Molly się uśmiech­nęła.

– Nie. – Od­wza­jem­ni­łam uśmiech, wdzięczna, że te słowa pa­dły aku­rat te­raz. – Już nie.Roz­dział 3

Nie­długo po ko­la­cji wy­mó­wi­łam się i po­szłam spać. Z peł­niej­szym niż zwy­kle brzu­chem i ma­rze­niem o ką­pieli po­czu­łam się po­now­nie senna i mia­łam na­dzieję, że nie przy­śni mi się znowu mój kosz­marny błąd. Rze­czy­wi­stość była wy­star­cza­jąco straszna, ale we śnie naj­wy­raź­niej lu­bi­łam so­bie jesz­cze do­kła­dać i ostat­nie nie po­tra­fi­łam prze­spać spo­koj­nie nocy.

– Może wpad­niesz do domku rano? – za­pro­po­no­wała Molly, za­nim po­szłam na górę. – Bę­dziemy mo­gły w końcu po­rząd­nie się na­ga­dać.

Przy­ję­łam jej za­pro­sze­nie, ale nie­chęt­nie. Z przy­jem­no­ścią od­no­wi­ła­bym na­szą przy­jaźń, ale wie­dzia­łam, że gdy bę­dziemy same, mogę jej wy­ja­wić wię­cej, niż za­mie­rza­łam. W końcu nie mi­nęło zbyt dużo czasu od mo­jego po­wrotu i nie na­bra­łam jesz­cze dy­stansu do sy­tu­acji w obo­zie.

– I weź to – do­dała Molly, wci­ska­jąc mi w dło­nie małą za­kor­ko­waną fiolkę z ró­żo­wym pły­nem. – To po­może.

– Nie wy­piję tego, Molly – po­wie­dzia­łam sta­now­czo, za­kła­da­jąc, że to je­den z jej elik­si­rów.

– To do­brze. – Za­śmiała się. – Bo to do ką­pieli.

– Och – za­re­ago­wa­łam, czu­jąc, że się ru­mie­nię. – W ta­kim ra­zie dzię­kuję.

Na­la­łam so­bie do wanny sporo wody, a do pa­ru­ją­cego stru­mie­nia do­da­łam płynu o kwia­to­wym za­pa­chu, który przy­jem­nie się spie­nił. Po­miesz­cze­nie mo­men­tal­nie wy­peł­nił ko­ją­cym za­pa­chem la­wendy, ru­mianku i cze­goś słod­kiego, czego nie po­tra­fi­łam zi­den­ty­fi­ko­wać. Woń po­mo­gła mi się jesz­cze bar­dziej zre­lak­so­wać i cho­ciaż nie mia­łam po­ję­cia, co do­kład­nie znaj­do­wało się w tej ma­łej bu­te­leczce, na szczę­ście przy­nio­sło mi głę­boki sen bez kosz­ma­rów. Obu­dzi­łam się od­świe­żona, zre­ge­ne­ro­wana i, co za­ska­ku­jące, pełna chęci do dzia­ła­nia.

– Chwi­leczkę – za­wo­ła­łam, od­su­wa­jąc koł­drę, gdy ktoś za­pu­kał do drzwi kilka mi­nut póź­niej. – Za­raz. – Gdy prze­krę­ci­łam stary me­ta­lowy klucz w zamku, zda­łam so­bie sprawę, że to nie było pu­ka­nie, a ra­czej dra­pa­nie. Co się po­twier­dziło, gdy otwo­rzy­łam drzwi i zo­ba­czy­łam w ko­ry­ta­rzu Brana, ogrom­nego wil­cza­rza.

Wbiegł do po­koju, wsko­czył na sofę i wpa­try­wał się we mnie spod swo­ich wiel­kich, ku­dła­tych brwi. Na­prawdę był gi­gan­tyczny i nie da­łoby się go wy­pro­sić.

– Cóż – po­wie­dzia­łam, za­my­ka­jąc drzwi. – To­bie rów­nież dzień do­bry. Czuj się jak u sie­bie, bo prze­cież tak jest, prawda?

Bran cier­pli­wie cze­kał, aż się ubiorę i zwiążę włosy. Za­ło­ży­łam na sie­bie tyle warstw, ile się dało, bo wciąż było mi zimno, i ra­zem ze­szli­śmy na śnia­da­nie.

– Tu je­steś – ode­zwała się Do­ro­thy, po­cie­ra­jąc Brana po łebku.

– Nie po­rwa­łam go – za­pew­ni­łam. – Po pro­stu po­ja­wił się przy drzwiach, wśli­zgnął do środka i nie chciał się ru­szyć.

– In­te­re­su­jące – od­parła ku­charka, po­da­jąc mi czaj­ni­czek.

Mick po­krę­cił głową.

– Na­prawdę? – Zmarsz­czy­łam brwi, na­le­wa­jąc so­bie ku­bek.

Do­ro­thy nie roz­wi­nęła te­matu, ale Bran po­ło­żył mi na ko­la­nach swoją ciężką łapę, jakby chciał po­wie­dzieć: „Nie przej­muj się nią”, i spoj­rzał na mnie współ­czu­jąco.

– Idę zo­ba­czyć się z Molly – oznaj­mi­łam, gdy tylko skoń­czy­łam her­batę.

– Nie jesz śnia­da­nia? – za­py­tała Do­ro­thy zdu­miona.

– Nie – od­par­łam, marsz­cząc nos. – Nie je­stem głodna. Zjem coś póź­niej.

Pró­bo­wa­łam wstać, ale Bran wciąż sie­dział przy­kle­jony do mo­jego boku.

– Mo­żesz go za­brać ze sobą, je­śli chcesz. – Mick się uśmiech­nął.

– Chyba nie mam wy­boru – za­uwa­ży­łam, gdy ku­dłaty ol­brzym szturch­nął moją dłoń zim­nym no­sem.

– Ale czy nie by­łoby mu le­piej z tobą, Mick?

– Naj­wy­raź­niej nie – od­rzekł męż­czy­zna, zu­peł­nie nie­wzru­szony swoim nie­lo­jal­nym pod­opiecz­nym. – To pies, który idzie tam, gdzie jest naj­bar­dziej po­trzebny, a te­raz za­pewne czuje, że po­wi­nien przy­lgnąć do cie­bie, Pa­ige.

Nie chcia­łam zo­stać dłu­żej, żeby nikt nie po­cią­gnął tego te­matu.

– Pro­szę – po­wie­działa Do­ro­thy, wci­ska­jąc mi ka­napkę z be­ko­nem, gdy na­rzu­ca­łam na sie­bie je­den z wielu płasz­czy prze­ciw­desz­czo­wych, które wi­siały do użytku wszyst­kich przy tyl­nych drzwiach. – Mo­żesz to zjeść po dro­dze i le­piej za­łóż ka­lo­sze. W le­sie bę­dzie mo­kro.

Było też do­tkli­wie zimno. Pew­nie ty­powo jak na tę porę roku, ale ja by­łam przy­zwy­cza­jona do zgoła in­nych tem­pe­ra­tur. Gdy wy­ru­szy­łam, od razu wgry­złam się w bułkę, ale wspo­mnie­nia in­ten­syw­nego upału, a za­raz po­tem my­śli o nie­do­szłej ka­ta­stro­fie wy­peł­niły mi głowę, więc nie da­łam rady prze­łknąć kęsa, któ­rego wła­śnie prze­żu­wa­łam.

– Pro­szę, Bran – ode­zwa­łam się, wy­cią­ga­jąc do niego to, co zo­stało. – Masz.

Chap­nął je­dze­nie de­li­kat­nie, ale po­łknął na raz.

– To bę­dzie nasz mały se­kret. – Uśmiech­nę­łam się, głasz­cząc go po grzbie­cie, gdy szedł obok mnie.

Molly otwo­rzyła drzwi domku, za­nim jesz­cze we­szłam na pro­wa­dzącą do niego ścieżkę, i zda­łam so­bie sprawę, że na­wet spe­cjal­nie nie szu­ka­łam drogi. Po pro­stu po­dą­ża­łam za swo­imi sto­pami, za­chwy­cona, że nic się nie zmie­niło, cho­ciaż wie­dzia­łam, że nie­które drzewa są wyż­sze i po­ja­wiło się wię­cej je­mioły. Poza tym jed­nak wszystko wy­da­wało mi się zna­jome, jak­bym od­wie­dziła to miej­sce le­d­wie ty­dzień wcze­śniej.

– Więc zna­la­złaś drogę? – Molly uśmiech­nęła się, sto­jąc boso w drzwiach.

– Oczy­wi­ście. – Od­po­wie­dzia­łam uśmie­chem.

– Nie by­łam pewna, czy przyj­dziesz – do­dała, od­su­wa­jąc się, by wpu­ścić mnie i mo­jego ku­dła­tego to­wa­rzy­sza do środka. – Nie mo­głam się oprzeć wra­że­niu, że troszkę nie­chęt­nie się wczo­raj zgo­dzi­łaś.

– Wcale nie – skła­ma­łam, cho­ciaż Molly mnie przej­rzała.

Ogień strze­lał w ko­minku, z przy­jem­no­ścią więc zdję­łam płaszcz, a gdy przy­ja­ciółka krzą­tała się w kuchni, ścią­gnę­łam rów­nież ka­lo­sze, ro­zej­rza­łam się po po­miesz­cze­niu i uło­ży­łam się wy­god­nie wśród licz­nych ha­fto­wa­nych, pat­chwor­ko­wych po­du­szek na so­fie. To miej­sce pod pew­nymi wzglę­dami z pew­no­ścią się zmie­niło, ale na­dal uno­sił się tu­taj ten sam za­pach ka­dzi­dła i pa­no­wała nie­ziem­ska at­mos­fera. Po­dob­nie było z samą Molly.

– Po­czę­stuj się – po­wie­działa, gdy wy­nu­rzyła się zza ko­ra­li­ko­wej za­słony z tacą pełną ku­szą­cych to­stów fran­cu­skich, świe­żych owo­ców i czaj­nicz­kiem. – To nie ża­den z mo­ich zio­ło­wych na­pa­rów, tylko her­bata.

– Czy to wpływ Ar­chiego? – za­py­ta­łam, wdzięczna, że nie za­mie­rzała mi wci­skać ni­czego na siłę, jak ro­biła to Do­ro­thy.

– Tak – po­twier­dziła, a jej po­liczki się za­ró­żo­wiły, co mnie roz­ba­wiło. Molly zwy­kle tak nie re­ago­wała. – Wróci póź­niej – cią­gnęła, ru­mie­niąc się jesz­cze bar­dziej. – Nie może się do­cze­kać, aż nad­ro­bi­cie stra­cony czas. Wszy­scy się cie­szymy, że przej­miesz obo­wiązki Anny i Hay­ley, a Ar­chie to już w ogóle. Jak wiesz, An­gus ma do­bre in­ten­cje, ale nie za­wsze po­my­śli, za­nim coś zrobi, więc cze­kała nas praw­dziwa ka­ta­strofa.

– Zero pre­sji – po­wie­dzia­łam po raz drugi, po­now­nie ją roz­śmie­sza­jąc.

– I czeka cię na­groda za ten miły i hojny gest. Gdy wszy­scy wrócą na Boże Na­ro­dze­nie, bę­dziesz mo­gła od­dać stery i wtedy po­rząd­nie się zre­lak­so­wać i po­świę­to­wać.

– Szcze­rze mó­wiąc, nie pa­mię­tam, kiedy ostat­nio tak na­prawdę ob­cho­dzi­łam święta. – Wes­tchnę­łam, wpa­tru­jąc się hip­no­tycz­nie w pło­mie­nie.

– Cóż, z pew­no­ścią w tym roku je­steś we wła­ści­wym miej­scu, żeby to zmie­nić – po­wie­działa Molly. – Wyn­thorpe Hall jest naj­pięk­niej­sze wła­śnie w środku zimy.

Przez chwilę mil­cza­ły­śmy, a po­tem przy­po­mnia­łam so­bie o pu­stej bu­te­leczce.

– Nie mam po­ję­cia, co do­kład­nie do niej wla­łaś, ale wzię­łam długą ką­piel i nie pa­mię­tam, kiedy ostatni raz tak do­brze spa­łam. Chyba kilka ty­go­dni temu. Dzię­kuję.

Molly ze wzro­kiem utkwio­nym w mo­jej twa­rzy wzięła ode mnie fiolkę.

– A więc źle sy­piasz? – do­py­ty­wała.

– Och, Molly – od­par­łam, krę­cąc głową. – Do­brze wiesz, że nie śpię. W prze­ciw­nym ra­zie nie dał­byś mi tej bu­te­leczki, prawda?

– Tak, to prawda – przy­znała lekko, za­mil­kła na chwilę, po czym do­dała: – Nie da­ła­bym, ale na­dal nie mogę po­jąć, dla­czego nie mo­żesz od­po­cząć tak, jak na to za­słu­gu­jesz…

Po­nie­waż po­peł­ni­łam ko­lo­salny błąd w oce­nie sy­tu­acji, nie za­słu­guję na ża­den od­po­czy­nek i go­dzę się z tym. To był wy­jąt­kowo głupi błąd, który mógł do­pro­wa­dzić do ka­ta­strofy, uzna­łam więc, że po­win­nam od­czu­wać jego skutki, na­wet je­śli na szczę­ście nie wy­da­rzyło się naj­gor­sze.

– Pa­ige?

– Prze­pra­szam – ode­zwa­łam się, od­ry­wa­jąc wzrok od pło­mieni. – Co mó­wi­łaś?

– Czy sły­sza­łaś co­kol­wiek z tego, co wła­śnie po­wie­dzia­łam?

Po­krę­ci­łam głową.

– Mó­wi­łam, że chcę ci po­móc – po­wtó­rzyła Molly czule.

– Nie mo­żesz – wy­rzu­ci­łam z sie­bie, a moje oczy za­szkliły się od zdra­dziec­kich łez. – Zga­dza się, coś mnie trapi, i wiem, że masz do­bre in­ten­cje, ale mu­szę po­ra­dzić so­bie z tym sama.

– Czy to ma coś wspól­nego z Cha­dią?

Za­dała to py­ta­nie z życz­li­wo­ścią, ale na dźwięk imie­nia mo­jej przy­ja­ciółki i men­torki po­czu­łam taki szok, jakby ktoś prze­bił mi serce no­żem. Dawno z ni­kim nie roz­ma­wia­łam o Cha­dii, która ode­szła za wcze­śnie, i cho­ciaż mój błąd nie był tego bez­po­śred­nim skut­kiem, te dwie sprawy się ze sobą wią­zały. Mimo że bar­dzo nie chcia­łam tego przy­znać.

Moje palce po­wę­dro­wały do szyi i wi­siorka z je­dy­nym zdję­ciem przy­ja­ciółki, ja­kie mia­łam, ale nie do­tknę­łam go, żeby Molly go nie za­uwa­żyła.

– Nie. – Prze­łknę­łam ślinę. – Poza tym to było lata temu.

– Tylko dla­tego, że coś wy­da­rzyło się dawno temu…

– Nie cho­dzi o Cha­dię – od­par­łam sta­now­czo.

– Więc zła­mane serce? – za­su­ge­ro­wała Molly, zmie­nia­jąc kurs. – Pro­blemy w związku?

– O mój Boże, nie – po­wie­dzia­łam, wy­wra­ca­jąc zna­cząco oczami. – Od bar­dzo dawna nie by­łam w związku.

– Może wła­śnie tego po­trze­bu­jesz – pod­su­nęła, uno­sząc brwi. – Ko­goś do ko­cha­nia i ko­goś, kto od­wza­jemni twoje uczu­cie.

Po­krę­ci­łam głową.

– Dla­czego za­ko­chane pary za­wsze chcą, żeby wszy­scy inni byli za­ko­chani? – Uda­wa­łam, że się dą­sam, się­ga­jąc po po­duszkę, i przy­tu­li­łam ją do sie­bie jak bla­szany na­pier­śnik.

– W tym przy­padku nie po­trzeba żad­nego męż­czy­zny, więc na­wet nie myśl o przy­rzą­dza­niu elik­siru mi­ło­snego, ani na­wet elik­siru na prze­lotny ro­mans. Wiesz, że to nie w moim stylu.

– W po­rządku. – Uśmiech­nęła się. – Chyba nie je­stem w sta­nie wy­my­ślić ni­czego, co prze­bi­łoby się przez taki opór.

– Cóż, dzięki Bogu za to.

– Ale co­kol­wiek cię drę­czy – po­wie­działa, znowu na po­waż­nie – wy­daje się dość silne. W ogóle nie mogę zro­zu­mieć two­jej aury.

Opar­łam się po­ku­sie i nie ro­zej­rza­łam wo­kół w po­szu­ki­wa­niu tego, na co pa­trzy. Ni­gdy wcze­śniej mi się to nie uda­wało, więc zde­cy­do­wa­łam się pa­trzeć przed sie­bie.

– Je­stem pewna, że w re­zy­den­cji aura przy­bie­rze bar­dziej zna­jomy ko­lor – stwier­dzi­łam.

– Ja też – zgo­dziła się Molly. – Prze­ję­cie obo­wiąz­ków Anny i Hay­ley na pewno ci po­może. Zaj­miesz swój umysł zu­peł­nie czymś in­nym i wy­zdro­wie­jesz, na­wet o tym nie wie­dząc.

Mia­łam na­dzieję, że się nie myli. Może i uwa­ża­łam te­raz, że za­słu­guję na cier­pie­nie, ale nie chcia­ła­bym się tak czuć już za­wsze.

– Zjesz to wszystko? – za­py­ta­łam, się­ga­jąc po brioszkę z cy­na­mo­nem i wa­ni­lią i zde­cy­do­wa­nie zmie­nia­jąc te­mat.

Kiedy po­chło­nę­ły­śmy wię­cej je­dze­nia, niż są­dzi­łam, że zmiesz­czę, Molly się­gnęła po ta­lię kart ta­rota, które za­wsze trzy­mało bli­sko sie­bie. Zro­biła głę­boki od­dech i za­częła je spraw­nie ta­so­wać, a ja się uśmiech­nę­łam, gdy za­mknęła oczy i od­pły­nęła, po­nie­waż ta sy­tu­acja i jej wy­raz twa­rzy wy­da­wały się tak zna­jome. Karty były obecne w jej ro­dzi­nie od po­ko­leń, prze­ka­zy­wane z matki na córkę i trak­to­wane z ogrom­nym sza­cun­kiem.

– Po­sta­wię ci ta­rota, je­śli chcesz – za­pro­po­no­wała, otwie­ra­jąc oczy i wy­raź­nie sta­ra­jąc się, aby za­brzmiało to tak, jakby do­piero wpa­dła na ten po­mysł.

– Nie, dzię­kuję – od­po­wie­dzia­łam szybko. – Wo­la­ła­bym, że­byś tego nie ro­biła.

– To może ci po­móc – do­dała nie­win­nie.

– Ra­czej to­bie – od­par­łam z uśmie­chem. – Z kart do­wie­dzia­ła­byś się wię­cej, a ja na­prawdę nie mam ochoty jesz­cze ni­czym się dzie­lić.

– W po­rządku – wes­tchnęła. – Warto było spró­bo­wać.

– Ty prze­bie­gła pindo – sap­nę­łam, gdy odło­żyła ta­lię.

– No to może weź­miesz ka­mień? – za­py­tała. Się­gnęła po mi­skę z ko­minka i wy­jęła kilka. – Pro­szę – za­chę­ciła, wy­cią­ga­jąc dłoń. – Weź je­den z nich.

Po­pa­trzy­łam na nią su­rowo.

– Wy­bierz je­den, a prze­stanę się drę­czyć – obie­cała, wcale nie znie­chę­cona moją skrzy­wioną miną.

– Wszyst­kie wy­glą­dają tak samo – stwier­dzi­łam.

W dłoni trzy­mała z pół tu­zina ró­żo­wych ka­mieni. Fak­tycz­nie róż­niły się je­dy­nie roz­mia­rem, no może bar­dzo de­li­kat­nie ko­lo­rem. Do­strze­głam je­den, któ­rzy kształ­tem przy­po­mi­nał tro­chę serce. Był z nich naj­ład­niej­szy.

– Po pro­stu weź ten, który cię przy­ciąga – na­le­gała Molly, ob­ser­wu­jąc mnie ni­czym ja­strząb.

Omi­nę­łam serce, które przy­kuło moją uwagę. i wy­bra­łem mniej­szy ka­wa­łek o nie­rów­nych kra­wę­dziach. Był bled­szy od po­zo­sta­łych, mniej gładki i przy­jemny w do­tyku.

– Za­do­wo­lona? – za­py­ta­łam, po­ka­zu­jąc jej ka­wa­łek, który wy­bra­łam. Za­sta­na­wia­łam się, czy wie­działa, że od­rzu­ci­łam swój ulu­biony.

– Pra­wie za­wsze je­stem za­do­wo­lona. – Wes­tchnęła z sa­tys­fak­cją, ostroż­nie od­kła­da­jąc po­zo­stałe ka­mie­nie do mi­ski, a po­tem mi­skę na ko­mi­nek.

– Więc co to jest? – za­py­ta­łam, pod­no­sząc do świa­tła swój drugi ulu­biony ka­wa­łek.

– Kwarc ró­żowy – od­parła. – Po­maga w sa­mo­uz­dra­wia­niu i po­ko­cha­niu sie­bie.

– Ro­zu­miem – sap­nę­łam, po­dej­rze­wa­jąc, że moja prze­bie­gła za­przy­jaź­niona cza­row­nica po­jęła, że w tej chwili na­wet sie­bie nie lu­bię, o ko­cha­niu nie wspo­mi­na­jąc.

– Chyba le­piej bę­dzie, je­śli wrócę do dworku – stwier­dzi­łam, wsta­jąc i wsu­wa­jąc mi­ne­rał do kie­szeni dżin­sów.

– Daj so­bie czas, Pa­ige – rze­kła Molly prze­ni­kli­wie. – Do Bo­żego Na­ro­dze­nia po­czu­jesz się jak zu­peł­nie nowa osoba.

Szcze­rze mó­wiąc, nie mo­głam w to uwie­rzyć, cho­ciaż po­wie­działa to Molly.

– Wiesz, że do Bo­żego Na­ro­dze­nia zo­stało za­le­d­wie kilka krót­kich ty­go­dni, prawda? za­py­ta­łam z iro­nicz­nym uśmie­chem, ale tym ra­zem przy­ja­ciółka go nie od­wza­jem­niła.