Synowie wojny - ebook

ROZDZIAŁ 1

1939

Heleno, nie możesz wyjść. – Przerażona Mania chwyciła kuzynkę za rękę. – Bombardowania co chwilę, więc co niby chcesz wskórać u Malinowskich? Jak dotrzesz na Solec? Czekaj na koniec nalotów.

– Muszę do syna! – odparła Helena.

– Przecież widzisz, co się dzieje, drogie dziecko – wtrąciła się sąsiadka z pierwszego piętra, mecenasowa Mirowska. Siedziała wyprostowana z godnością na stercie cegieł, ubrana w najlepsze futro. W piwnicy było duszno, druga połowa września przypominała mieszkańcom Warszawy, że wciąż jeszcze panuje kalendarzowe lato. Mecenasowa trwała jednak na cegłach niewzruszona. Wyciągnęła przed siebie upierścienioną dłoń i wycelowała w Helę palec wskazujący. – Jesteś zbyt rezolutną dziewczyną, żeby robić głupie rzeczy – oświadczyła. – Pan Józef z pewnością nie chciałby…

Głos mecenasowej utonął w kanonadzie. Mania odruchowo zakryła uszy, a Helena przytuliła kuzynkę. Ze ścian posypał się tynk, pokrywając pyłem zgromadzonych w piwnicy mieszkańców kamienicy na Zgodzie. Mecenas Mirowski, jak zwykle w marynarce i pod krawatem, upadł na podłogę przywalony stertą gruzu. W tej samej chwili podmuch zgasił świeczkę.

– Chryste Panie! – wrzasnęła jego żona, podrywając się na równe nogi. – Niech ktoś pomoże!

W kącie piwnicy zapłakało dziecko, a kilka osób rozkaszlało się od pyłu, który niemal całkowicie ograniczył widoczność.

– Ludzie! – wrzasnęła Mania.

– Tu już nic się nie da zrobić – odparł flegmatycznie dozorca. Zapalił świeczkę i pochylił się nad zasypanym lokatorem. W migotliwym płomieniu drgające w konwulsjach nogi wyglądały upiornie. – Nie żyje, przykro mi.

– Jezu, ludzie, ruszcie się! – Mania podbiegła do zwałowiska i zaczęła odrzucać na bok cegły. – Ratujcie człowieka!

Kilka osób z piwnicy pospieszyło jej w sukurs, ale bez narzędzi nie dało się nic wskórać. Nogi pana mecenasa znieruchomiały.

– Mamo, boję się! – rozpłakał się jakiś chłopiec.

– O ósmej wieczorem zapowiadano koncert smyczkowy – oświadczyła pogodnie mecenasowa. Jej łagodnie uśmiechnięta twarz nosiła znamiona obłędu.

– Nie odbędzie się. Koncerty były przed wojną – powiedziała twardo Mania. Miała nadzieję, że rzeczowy ton przywoła kobietę do rzeczywistości, lecz jedyną reakcją był przelotny grymas na twarzy mecenasowej.

Helena otworzyła usta, żeby jakoś załagodzić tę absurdalną sytuację, lecz nim znalazła właściwe słowa, kolejny wybuch wstrząsnął kamienicą.

– Wszyscy zginiemy – wyszeptał złowieszczo dziesięcioletni wnuk dozorcy. – I nigdy nie wyjdziemy z tej piwnicy.

Nikt nie zaprotestował. Nieliczni mężczyźni apatycznie milczeli, a kobiety szlochały, przyciskając do ust białe od pyłu dłonie. Po trzech tygodniach bezlitosnych bombardowań i ciągłego strachu nie zostało już nic do powiedzenia.

Z tym większym niedowierzaniem lokatorzy kamienicy potraktowali nagłą ciszę, która dzwoniła wszystkim w uszach. Bojąc się nawet głośniej oddychać, mieszkańcy wyszli w końcu na zewnątrz, stawiając ostrożnie stopy pomiędzy kawałkami gruzu leżącego na piwnicznych schodach.

– Szczęściem jakoś nas nie zasypało. – Dozorca pchnął drewniane drzwi, a te otworzyły się bez oporu. – Chyba i dom wciąż stoi.

Ludzie wyszli na ulicę. Ucierpiała lewa strona kamienicy, lecz większość ścian wydawała się nienaruszona. Helena zerknęła nerwowo na wąskie drzwi rodzinnego antykwariatu i serce momentalnie ścisnęło się z żalu. Zakurzone, z łuszczącą się farbą, sprawiały bardzo przygnębiające wrażenie i przywoływały niepotrzebne wspomnienia. Helena nie korzystała z nich od chwili, gdy dowiedziała się o śmierci ojca. Do mieszkania na zapleczu antykwariatu wchodziła zawsze tylnymi drzwiami przez podwórze, a gdy udawała się na miasto, instynktownie wybierała taki kierunek, by nie mijać szyldu z napisem „Antykwariat. Józef Małecki”.

– To dziwne, że tak nagle przerwali ostrzał – mruknęła pod nosem Mania.

– Coś się szykuje – zawtórował jej złowieszczo dozorca. – Ani chybi knują coś chytrego.

***

Michał Gutman siedział na krześle zgięty wpół, z twarzą zatopioną w dłoniach. Marzył tylko o tym, żeby zebrać resztkę sił, wstać i uciec jak najdalej od szpitala na Czystem. Po zatłoczonych korytarzach niosły się jęki chorych, a pielęgniarki już od dawna nie wychodziły poza szpitalne mury, żeby pójść do domu. Najbardziej dawała się we znaki niepewność, czy jeszcze będzie do czego wracać, gdy sytuacja w końcu się unormuje. Tylko kiedy to nastąpi? Piek­ło nalotów trwało już trzy tygodnie, a w tym czasie kompleks szpitalny starozakonnych poniósł dotkliwe straty. Zbombardowany oddział chirurgii nie nadawał się do użytku, więc wszystko, co udało się uratować, przeniesiono do ocalałych budynków. Efekt był taki, że do chaosu wojennego doszedł chaos organizacyjny.

– Przerwali naloty – oświadczyła przełożona pielęgniarek, bezceremonialnie potrząsając lekarza za ramię.

– Wreszcie. – Michał odetchnął z ulgą. – Mamy jakąś kawę? – zapytał błagalnie.

– Nie mamy – odparła rzeczowo kobieta. – Ale pan doktor powinien się chyba zdrzemnąć.

– Jest druga po południu – zaprotestował.

– A pan jest na nogach od dwóch dni – burknęła.

– Nie mam gdzie – rzekł zrezygnowany. – Mój gabinet przepadł wraz z oddziałem chirurgii. Zresztą wciąż jest tyle do zrobienia! Rannych przybywa. Mam wrażenie, że otworzyły się bramy piekieł.

– Otworzyły się. Ale na szczęście jeszcze nie dotarły do dyżurki pielęgniarek na ortopedii – roześmiała się. – Chodźmy, doktorze. Zanim będę pana miała na sumieniu.

Michał podniósł się z trudem i poszedł za pielęg­niarką, apatycznie rozglądając się po korytarzu. Pacjenci leżeli pokotem pod ścianami, a w długim przesmyku między oddziałami panował trudny do zniesienia fetor. Jęki i płacz niosły się ponad skotłowanymi siennikami i kraciastymi kocami, niepranymi pewnie od pierwszego dnia agresji Niemiec.

– Chodźmy – ponagliła pielęgniarka, widząc, że Michał zawahał się i przystanął przy ortodoksyjnej Żydówce w zaawansowanej ciąży. – Wrócimy do niej za kilka godzin. Jeszcze nie rodzi – wyjaśniła, kładąc nacisk na ostatnie słowo. – Za to pan tu zaraz wykorkuje i nici z pomocy pacjentom.

Wiedział, że siostra ma rację. Tak słabo nie czuł się już od dawna. Zdarzało się, że majaczył podczas badania. Jego przemęczony umysł podsuwał mu sielskie wspomnienia lata spędzonego w Juracie z Konradem i Heleną. Zszywając kolejną ranę, zastanawiał się w duchu, czy to możliwe, że zaledwie rok temu biegł boso po złotym, rozgrzanym piasku w stronę spienionych fal Bałtyku. Jego pamięć stanowczo odrzucała wszystko, co wydarzyło się później. Nie chciał myśleć o tym, że jego matka odmawiała schronienia się w szpitalu i tkwiła na Kercelaku, Helena siedzi w więzieniu, a jej syn wychowuje się w domu apodyktycznego rękawicznika z Solca.

– No już! Zaraz będziemy na miejscu. Mamy tam kozetkę, a przy odrobinie szczęścia nikt na niej teraz nie śpi. Czy wspominałam, że kończą się bandaże? Po co ja to mówię? Idziemy!

W pokoju pielęgniarek panował zaduch, lecz żadna z sióstr nie paliła się do otwierania okien. Nic to by zresztą nie dało, władze stanowczo nakazywały zasłanianie ich, więc od świata odgradzały szpital pomalowane na czarno kartony, a na parterze budynku zbite pospiesznie deski.

– Co? To niemożliwe! Nie po to… – Głos młodej kobiety utonął w rozpaczliwym szlochu.

– Co się dzieje? – Michał z trudem powrócił do rzeczywistości.

– Cisza! Słuchajcie! – wrzasnęła jedna z uczennic szkoły pielęgniarskiej. Strzepnęła niecierpliwie fałdy biało-różowej sukni i wskazała brodą odbiornik radiowy.

– Halo, halo, czy nas słyszycie? To nasz ostatni komunikat. Dziś oddziały niemieckie wkroczyły do Warszawy. Braterskie pozdrowienia przesyłamy żołnierzom walczącym na Helu i wszystkim walczącym, gdziekolwiek się jeszcze znajdują. Jeszcze Polska nie zginęła. Niech żyje Polska! – rozległ się z eteru głos uwielbianego przez warszawskich słuchaczy redaktora Józefa Małgorzewskiego. Tego samego, który równie dramatycznym tonem ogłosił trzy tygodnie wcześniej wybuch wojny. Tuż po komunikacie dyżurkę pielęgniarek zalały dźwięki polskiego hymnu. Wbrew sobie Michał poczuł, że po plecach przebiegają mu ciarki, a ostatnie tony Mazurka Dąbrowskiego dobitnie mu wyjaśniły, że właśnie skończyła się pewna epoka.

– Polaki czy Niemce, i tak nam Żydom nie będzie lepiej, więc to bez różnicy – skwitowała jedna z pielęg­niarek. – Oby się tylko te walki wreszcie skończyły.

Michał zacisnął szczęki i wyszedł z dyżurki, zapierając się dłonią o chropowatą ścianę. Doskonale zdawał sobie sprawę z ogromu niesprawiedliwości, z jaką spotykali się na co dzień Żydzi w swojej rodzinnej Warszawie, lecz to było błahostką wobec antysemickiego zła, które właśnie obejmowało mackami miasto.

– Telefon do pana doktora. – Młodziutka uczennica ubrana w słodki biało-różowy uniform bezceremonialnie potrząsnęła go za ramię. – Trzeci raz mówię, a pan doktor nie słyszy!

– Telefon? – zdziwił się.

– Tak. W gabinecie ordynatora ortopedii. – Dziewczyna cmoknęła z niezadowoleniem.

Michał spojrzał na nią przytomniejszym wzrokiem. Choć jej szkolny mundurek był regulaminowo wykrochmalony i wyprasowany, twarz zdradzała ogromne znużenie, a potargane włosy świadczyły, że od dawna nie miała okazji, żeby przejrzeć się w lustrze. – Nie to, żebym się chciała wtrącać, ale przecież jak dzwoni taka sława, to trzeba przerwać nawet rozmowy wojskowych.

Michał przymknął oczy, starając się opanować wzburzenie. Smarkula miała rację. Konrad nie miał prawa ot tak zajmować łącza telefonicznego. Ale nie umiał nic poradzić na to, że jej przemowa zwyczajnie go zirytowała. Czy po trzech tygodniach harowania bez chwili wytchnienia i snu tak wielkim grzechem było usłyszenie kilku słów od ukochanego człowieka, z którym nawet nie miał kiedy się zobaczyć?

– Gutman przy telefonie – oznajmił sucho do słuchawki, gdy wreszcie dotarł do gabinetu przełożonego.

– Helenę wypuścili z więzienia. Jest w Warszawie. Pan Józef nie żyje. W pierwszym tygodniu zabity w bombardowaniu przy Kercelaku. Nie chciałem przeszkadzać w pracy, ale uznałem, że to ważne. – Konrad mówił pospiesznie, licząc się z tym, że każda sekunda połączenia jest na wagę złota.

– Spotkajmy się na Zgodzie. Kłaniam się – odparł Michał.

– Również się kłaniam. – Znany warszawski aktor wyszeptał słowa będące sekretnym zapewnieniem miłości i odwiesił słuchawkę.

Zupełnie nie rozumiał, czemu to zawdzięcza, ale jego mieszkania w Mokotowie nie dotknęły dotąd nawet najmniejsze niedogodności wojny. Wiedział oczywiście, że nowoczesne osiedle na skraju Warszawy zamieszkują głównie znamienici wojskowi, mnóstwo profesorów akademickich i garstka lepiej sytuowanych aktorów jak Zula Pogorzelska albo on, lecz nadal fenomenem było to, że nie brakowało prądu, woda z rur płynęła jak zwykle, a szyb w oknach nie drasnął żaden pocisk.

Konrad rozumiał powagę sytuacji, lecz pomijając intensywne bombardowanie pobliskiego Okęcia, zupełnie nie odczuł okropieństw wojny. Może poza jedną niedogodnością – armia skonfiskowała jego ukochany samochód. Dzięki temu aktor z przymusu odkrywał uroki komunikacji miejskiej, a gdy po kolejnej fali bombardowań już nie dało się liczyć na tramwaje i autobusy, przesiadł się do dorożek. Problem polegał jednak na tym, że koni w Warszawie też brakowało. Część odesłano na front, niektóre padły od bomb, a inne ze strachu podczas tej niekończącej się kanonady. Pozostałe trafiły na talerze, gdy okazało się, że w mieście brakuje żywności.

– Piesze wędrówki służą zdrowiu i tężyźnie – mruknął pod nosem aktor. Założył kapelusz, starannie dopiął marynarkę i ruszył Rakowiecką w stronę Puławskiej. Kamienice Mokotowa wyglądały dokładnie tak jak zwykle. Budynków nie poszarpały bomby, bruk ulic lśnił czystością, a szyby powstałych tuż przed wybuchem wojny sklepów wciąż tkwiły w witrynach. Konrad nie miał pojęcia, czy najeźdźca celowo oszczędzał podczas nalotów młodą dzielnicę, czy był to jedynie zbieg okoliczności, lecz podczas trzech tygodni tego strasznego września nieraz odczuł wyrzuty sumienia, że śpi dobrze i nie dotykają go większe niedogodności.

Im bardziej zbliżał się do serca walczącego miasta, tym wyraźniej widział zniszczenia. Zbombardowane kamienice, porzucone okopy, ulice poprzecinane lejami po bombach i ogrom zniszczeń. Do Alej Jerozolimskich dotarł o czwartej po południu, po długim marszu z Mokotowa.

– Nie wiesz pan, dlaczego przestali bombardować? – zagaił nastoletni wyrostek w kraciastym kaszkiecie.

Opierał się o mur, nonszalancko chowając dłonie w kieszeniach. Obojętny wyraz twarzy być może zwiódłby przybysza spoza miasta, ale czujne oczy chłopaka natychmiast zaalarmowały Konrada. Ominął kieszonkowca szerokim łukiem, dziwiąc się w duchu, że nawet tak okropny czas nie odstraszał lokalnych rzezimieszków. Po chwili uznał myśl za głupią. Im będzie gorzej, tym więcej mętów wyruszy na ulice, by łupić co się da w ogarniętym chaosem mieście.

Kamienica na Zgodzie wciąż stała, lecz z obu stron walały się gruzy, a zakopcona fasada z pewnością przeżyła niejeden pożar. Konradowi ścisnęło się serce, mimo to widok budynku dodawał otuchy. Uśmiechnął się w duchu do wspomnień niedzielnych wycieczek, gdy parkował przed antykwariatem i porywał Helenę za miasto. Teraz w tym miejscu leżała sterta kostek brukowych. Nie miał pojęcia, czy wyrwały je z nawierzchni bomby nieprzyjacielskich samolotów, czy też mieszkańcy postanowili usypać z nich barykadę.

Nie zastanawiając się nad tym dłużej, ominął zatrzaśnięte na głucho drzwi antykwariatu i powędrował w głąb podwórza. Zapukał.

– Konrad! – Helena nie uśmiechała się. Miała zgaszone oczy i zmęczenie wypisane na twarzy. – Dzięki Bogu! – Rzuciła się w ramiona przyjaciela.

– Heleno… – wyszeptał. – Tak mi przykro z powodu pana Józefa. To wszystko jest takie pogmatwane. Jak to się stało, że nie jesteś… – Konrad urwał, bojąc się rozmowy na trudny temat.

– Amnestia – odparła ze znużeniem.

– Przynajmniej jedna dobra rzecz wynikła z tej wojny.

– Mój ojciec zginął w bombardowaniu. Nic nie jest już dobre. – Hela westchnęła ciężko. – I jeszcze ta cholerna Paulina… – Dziewczyna nie dokończyła. Ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się szlochem.

To było tak zupełnie niepodobne do twardej, walecznej Heleny, że zdezorientowany Konrad poszukał spojrzeniem Mani.

– Gdy tylko ucichły bomby, Hela pobiegła na Solec, żeby odzyskać syna. Ciotka Maria nie wpuściła jej za próg. Wywiązała się straszna afera, a ta sekutnica prawie zepchnęła Helenę ze schodów. Dobrze, że nie było tego starego tyrana Malinowskiego, bo pewnie by z tego żywa nie wyszła.

– A Poldek? Nie powstrzymał ciotki? – indagował Konrad.

– Przecież skąd on by miał w domu być? – zdziwiła się Mania. – Toż każdy zdrowy chłop, co ma dwie nogi, na wojnę poszedł. Nic więcej nie wiemy, ale Poldka w Warszawie nie ma. Kto wie, może już nie żyje? – dodała scenicznym szeptem.

– Nie mów tak – ofuknął ją ostrzej, niż zamierzał. Dobrze wiedział, że bardziej niż krakanie dziewczyny ubódł go nieświadomy przytyk. Konrad miał wyrzuty sumienia, że nie wstąpił do wojska, choć zdawał sobie sprawę, że jego ofiara na niewiele by się zdała. Niedawno Michał zarzucił mu, że nic nie robi, a mógłby pomagać w szpitalu, gdzie dramatycznie brakowało rąk do pomocy. Z bólem serca odmawiał, choć nie dlatego, że migał się od ciężkiej pracy. Po raz pierwszy w życiu nosił w sercu tajemnicę, którą nie mógł się podzielić z kochankiem.

– Nie płacz, Helu. Coś wymyślimy. A i Poldek pewnie się znajdzie – pocieszył dziewczynę, jednocześnie wysyłając ostrzegawcze spojrzenie Mani. Młódka nie odważyła się skomentować. Zamiast tego pogładziła troskliwie kuzynkę po ramieniu.

***

Apoloniusz Malinowski stał z marsową miną obok Moszego Blumana. W milczeniu obserwowali przemarsz oddziałów niemieckich Nowym Światem. Odgłos tysięcy obcasów wybijających rytm na ulicznym bruku wprowadzał upiorny nastrój. Niewielu gapiów obserwowało wrogie wojsko, a i wśród nich trudno było się doszukać jakichkolwiek objawów entuzjazmu.

– Kurwie syny – przeklął stojący obok wyrostek i splunął z obrzydzeniem na chodnik.

– Zachowuj się, szczeniaku – ofuknął go Apoloniusz.

– A pan co? Wielbiciel szkopów? – roześmiał się szyderczo chłopak. – Puknij się w główkę, dziadziu!

Apoloniusza aż zatchnęło z oburzenia. Nie nawykł do podobnych impertynencji, szczególnie ze strony młodych ludzi, w wieku jego własnych synów. Gdy tylko sformułował tę myśl w głowie, poczuł, że zakłuło go coś w klatce piersiowej. Poldek przepadł bez wieści na wojnie, a stary był bezsilny. Nie istniał żaden sposób, żeby dowiedzieć się, co się stało z jego pierworodnym. Myśli pobiegły do młodszego, Janka. Choć starego rękawicznika ogromnie to złościło, nic nie mógł poradzić na to, że wspomnienie niewidzianego od dwóch lat syna nawiedzało go od wybuchu wojny. Poza tym gdyby Poldek się nie odnalazł, jedynym spadkobiercą majątku starego rękawicznika byłby właśnie Janek. Apoloniusz nie miał pojęcia, gdzie go szukać.

– Jak śmiesz, smarkaczu! – wycedził, choć dobrze wiedział, że ten nie ma nic wspólnego z jego wściek­łością.

– Daj spokój, Apoloniuszu – wtrącił się majster, kładąc szefowi dłoń na ramieniu. – Ja już się dość napatrzyłem na tę manifestację niemieckiej siły, więc jeśli nie masz nic przeciwko, to wróciłbym do pracowni. Wojna nie wojna, ludzi trzeba pilnować. Sezon zimowy za pasem – podrzucił chytrze.

– Masz rację, Mosze. Nic tu po nas.

– I jeszcze z mośkami się zadaje! – roześmiał się wyrostek i splunął pod nogi Malinowskiemu. Ten, nie namyślając się, strzelił go w twarz na odlew. Chłopak aż się zatoczył, a potem chwycił za obolały policzek i czmychnął za innych gapiów.

– Myślałby kto – mamrotał z oburzeniem Malinowski, idąc w stronę Solca. – Ja? Miłośnik Żydów? Dobre sobie! Jaki tam z ciebie Żyd, Mosze?

– Prawdziwy, tylko bez pejsów i chałata – odparł spokojnie majster.

– Aj tam! Nic ty wspólnego z tą zgrają nie masz. Chodźmy się lepiej napić koniaku, póki jeszcze jest. – Apoloniusz wzruszył ramionami.

Mosze Bluman podniósł oczy do nieba, lecz nie skomentował. Zbyt długo znał chlebodawcę i jego trudny charakter. O porywczości i oślim uporze rękawicznika krążyły na Solcu legendy. Majster nie umiał jednoznacznie określić, co właściwie sądzi o Malinowskim. Z jednej strony najchętniej wyrzekłby się go za to wszystko, co zrobił swoim synom, lecz z drugiej bardzo cenił za pracowitość i rzetelność.

– Chodźmy – zgodził się Mosze i zrównał krok z Apoloniuszem.

***

January Melner z ulgą oglądał swoją kamienicę. Oprócz kilku wypalonych jeszcze na początku wrześ­nia okien nie zauważył więcej zniszczeń. Naloty na Pradze, choć przerażające, nie były aż tak intensywne jak po drugiej stronie Wisły.

– Ciekawe, jak druga kamienica – mruknął do żony. – Muszę iść sprawdzić.

– I cóż to ci teraz da? – zaprotestowała Teresa Melner. – Wpierw chodźmy do mieszkania zobaczyć, czy tam jakich zniszczeń nie ma.

Propozycja brzmiała rozsądnie, więc January skinął głową na stojącą nieopodal córkę, żeby szła za nimi. Krysia żachnęła się w duchu na obcesowe traktowanie, lecz posłusznie ruszyła za rodzicami. To nie był czas na zaprzątanie sobie głowy dobrymi manierami, których, co należało uczciwie powiedzieć, jej ojciec nie miał w nadmiarze.

Nie zdążyli dojść do klatki schodowej, gdy do Melnerów podbiegł zaaferowany chłopak w przyprószonej piwnicznym pyłem marynarce i byle jak naciągniętym na głowę kraciastym kaszkiecie. Krysia rozpoznała pomocnika masarza z zakładu ojca. Chłopak uśmiechnął się od ucha do ucha i zamknął Melnera w niedźwiedzim uścis­ku, a potem zaczął mu coś gorączkowo szeptać do ucha.

– Czy tak wypada? – Teresa spojrzała z wyższością na młodocianego pracownika.

– Teraz wszystko wypada, szanowna pani – roześmiał się młokos. Ku oburzeniu Melnerowej, nawet nie uchylił kaszkietu.

– No też coś! – żachnęła się kobieta, odruchowo wygładzając fałdy brudnej, granatowej sukni.

– Zostańcie tutaj, mam coś do załatwienia – oznajmił rzeźnik.

– Mogę iść z ojcem? – wyrwała się znienacka Krysia. Nie miała pojęcia, dlaczego się odezwała. Być może godziny spędzone w piwnicy sprawiły, że chciała zrobić cokolwiek innego niż bezczynne siedzenie w oczekiwaniu nie wiadomo na co.

– Chodź! Przyda się dodatkowa para rąk – zadecydował Melner.

Krysia nie była pewna, czy się nie przesłyszała, ale gdy pomocnik z masarni spojrzał wyczekująco, po prostu poszła za nim i za ojcem.

– Tylko taki transport zdobyłem, panie Melner – rzekł chłopak, wskazując na drewniany wózek. – Mam jeszcze kilka worków.

– Wystarczy, zuch z ciebie, Heniu. – Rzeźnik bez dyskusji złapał za jeden z uchwytów i to samo nakazał pomocnikowi. – Krysia idzie z nami – oświadczył tonem nieznoszącym sprzeciwu.

– Ale szefie, dziewczyna? – stropił się wyrostek.

– Wojna jest, nie takie rzeczy jeszcze zobaczy – odparł twardo rzeźnik.

– Się rozumie, szefie. – Chłopak skinął głową.

Zaciekawiona Krysia rozglądała się bacznie, gdy szli praskimi ulicami. Gdzieniegdzie chodniki znaczyły leje po bombach, więc musieli schodzić na jezdnię, żeby je ominąć. Za linią drzew unosił się słup dymu, lecz ojciec nie zwrócił na niego uwagi. Weszli do parku, omijając powalone drzewa. Nie było ich wiele, więc Krysia natychmiast wyobraziła sobie, że to przecież mogłoby się wydarzyć przy pierwszej lepszej wichurze. Otaczający ją świat wyglądał znacznie znośniej, jeśli nie myślało się zbyt wiele o powodach zniszczeń.

– Za tamtymi krzakami widziałem jedną! – Rozemocjonowany Heniek wskazał ręką kierunek.

– Ciekawe, jak zwiały z ogrodu? – January przystanął, żeby złapać oddech, i zaczął bacznie rozglądać się po wyludnionym parku.

– Bomba pewnie prasnęła w płot i gotowe – zauważył Heniek.

– Czego szukamy? – Zaintrygowana Krysia wyciągała szyję, żeby cokolwiek dostrzec.

W pobliskich zaroślach zaszeleściły żółknące liście, a po chwili wyszła z nich okulała i zdezorientowana gazela Thomsona. Spojrzała na ludzi z ufnością i podkulając zranioną nogę, podeszła bliżej.

– Biedactwo! Pewnie uciekła z zoo. – Krysi serce ścisnęło się z żalu nad losem zwierząt z ogrodu zoologicznego, który nieraz odwiedzała. – Trzeba jej pomóc. Chyba wiele zwierząt ucierpiało przez bombardowania.

– Wiele – potwierdził Heniek, wpatrując się intensywnie w bezbronne zwierzę. – Widziano padłą żyrafę i nie jest jasne, czy po ulicach nie grasuje tygrys.

– Złapiemy ją? – wtrącił January.

– Łatwo nie będzie, bo to szybka gadzina, ale niech szef mi wierzy, bardziej ranne szły w stronę Wisły, żeby dostać się do wody. Trzeba nam na plażę zejść i pewnie znajdziemy płowe, zanim ludzie z Pragi się zlecą.

Heniek miał rację. W zaroślach, tuż przy plaży znaleźli sarnę, dwie antylopy i renifera z szeroką raną na grzbiecie.

– Wystarczy na kilka tygodni – ucieszył się Melner. Poklepał Heńka po plecach i chwycił siekierę leżącą na dnie drewnianego wózka.

– Co ojciec chce zrobić? – zapytała przestraszonym głosem Krystyna.

– Nie twoja rzecz. Idź rzekę pooglądać. Jak będziesz potrzebna, to cię zawołam – odparł Melner.

Krysia odruchowo posłuchała. Od dziecka wpajano jej posłuszeństwo wobec rodziców, więc choć po plecach przebiegł jej dreszcz strachu, bez słowa podreptała po wciąż ciepłym nadwiślańskim piachu w stronę brzegu.

– Czuwaj, Warszawo – wyszeptała na widok morza pożarów po drugiej stronie. Nie miała pojęcia, co tam się dzieje, lecz nietrudno było zrozumieć, że lewobrzeżna Warszawa przyjmuje na siebie najgorsze ciosy od Niemców. W tej samej chwili uświadomiła sobie, że właśnie tam, też nad brzegiem Wisły jej siostra, Paulina, być może właśnie traci dach nad głową.

– Mam! Nawet się nie rzucała! – Triumfalny głos Heńka sprawił, że Krysia wzdrygnęła się i szczelniej okryła białym od piwnicznego pyłu ulubionym sweterkiem. Miała go na sobie podczas ostatniego spotkania z Ignacym.

– Podawaj worki! – polecił rozentuzjazmowany egzotycznym polowaniem ojciec. – Krysia! Mamy surowiec na najgorszy czas. Tylko nie guzdrz się tam!

Krystyna posłusznie pobiegła i wyciągnęła z drewnianego wózka jutowy worek. Nawet się nie skrzywiła, gdy Heniek napakował do środka poćwiartowane zwierzęta, które uciekły z ogrodu zoologicznego. Trzeba było jakoś przeżyć na brzegu poszarpanej bombami Wisły.

Rozradowani mężczyźni załadowali mięso na wózek i ciągnąc go, zgodnie poszli w stronę Ząbkowskiej. Jej nie pozostało nic innego niż ruszyć za nimi. W tej właśnie chwili zrozumiała, że ta straszna wojna rozdzieli ją z rodzicami na zawsze. Spojrzała na spokojną Wisłę i posłusznie poszła za ojcem. Wsunęła dłoń do kieszeni i pogładziła swój dziennik. Nie mogła się doczekać chwili, gdy wreszcie będzie mogła usiąść w swoim pokoju i coś napisać. W notesie, który kiedyś, w normalnym świecie, podarował jej Ignacy.

***

Poldek Malinowski otworzył oczy. Donośny odgłos dzwonu jak co rano brutalnie przerwał niespokojny sen. Chłopak zapatrzył się w surowe belki sufitu i odruchowo dotknął opatrunku na piersi. Minęły już tygodnie, lecz on wciąż się dziwił, że przeżył piekło bit­wy pod Mławą. Jakim dziwnym kaprysem losu było to, że odłamek granatu wbił się w miękkie, bezbronne ciało ledwie centymetry od serca. Gdyby ugiął nogi albo cofnął się o krok, trajektoria lotu z pewnością byłaby inna, a dla niego życie skończyłoby się w pierwszym tygodniu września na upiornej łące pełnej krwi, flaków i przerażonych wrzasków niewinnych chłopców wysłanych na pewną śmierć. Poldek często zastanawiał się, czy mieli świadomość, że umierają. On nie miał. Nieraz próbował odtworzyć w pamięci tamte wydarzenia, lecz one pozostawały zamglone, jakby nierzeczywiste.

Dzwon wreszcie umilkł, lecz nie oznaczało to, że będzie mógł ot tak usnąć z powrotem. Z dokładnością co do sekundy do celi klasztornej weszła siostra Bernadetta, jak zwykle z tacą. Jej pomarszczonej twarzy nawet na chwilę nie splamił uśmiech. Patrzyła w milczeniu na podopiecznego.

– Dzień dobry, piękny dzień dzisiaj – zagaił, nie zniechęcony jej oschłością. Zdążył się już przyzwyczaić do milczącej obecności zakonnicy i jej surowego oblicza.

Siostra odruchowo zerknęła w zakratowane okienko. Dzień rzeczywiście zapowiadał się pięknie. Na tle bezchmurnego błękitnego nieba żółte liście wysokich lip wpadały w ognistopomarańczowy odcień. W tym miejscu można było zapomnieć o wojnie.

– Szczęść Boże – mruknęła pod nosem zakonnica i spojrzała na Poldka z przyganą.

– Szczęść Boże – powtórzył posłusznie. Powstrzymał parsknięcie. Siostra Bernadetta potrafiła potępić człowieka za użycie niewinnych słów powitania. Poldek wiedział, że ta surowa kobieta nie była zła. Opiekowała się nim od tygodni, troszcząc się o wszystkie jego potrzeby. Być może musiała przywdziewać swój pancerz, żeby podołać codziennemu życiu w twardej klasztornej regule.

– Jak się dzisiaj kawaler czuje? – zapytała zakonnica.

– Dziękuję, bardzo dobrze – odparł, po raz kolejny powstrzymując się od sprostowania, że jest żonaty. Miał wrażenie, że sama aluzja do związku z kobietą mogłaby przyprawić zakonnicę o palpitacje. Fakt, że zupełnie nie miał ochoty myśleć o Paulinie, był zupełnie inną sprawą. – Siostro, kiedy będę mógł wrócić do domu? – zapytał.

– Niedługo – ucięła zakonnica.

– Kiedy ja już się czuję dobrze – zaprotestował.

– Pułkownik powierzył kawalera opiece klasztoru, więc to ja decyduję. Na razie trzeba nabierać sił. Ledwie klomb może kawaler obejść i już zdyszany przystaje. Jeszcze za wcześnie – zawyrokowała.

Poldek położył uszy po sobie. Doskonale wiedział, że siostry uratowały mu życie. Gdy dochodził do siebie po operacji w szpitalu polowym, Niemcy byli już bliscy rozbicia wojsk polskich, a front w błyskawicznym tempie posuwał się w głąb Polski. Kolejnym przegrywanym bitwom towarzyszyła coraz bardziej chaotyczna ewakuacja pacjentów. Wielu ciężko rannych nie było w stanie podołać trudom i marli jeden po drugim jak muchy. Dlatego tych w najgorszym stanie zostawiano gdzie się dało: w chłopskich chałupach, na plebaniach i w domach wiejskich doktorów.

Dla Poldka oraz kilku innych żołnierzy w fatalnym stanie pułkownik wybłagał miejsce w pobliskim klasztorze. Ta decyzja uratowała chłopakowi życie. Doskonale o tym wiedział, więc z wdzięcznością słuchał zaleceń. Otarcie się o śmierć sprawiło, że jeszcze bardziej chciał żyć, a jego myśli krążyły wokół syna i Heleny. Nie miał pojęcia, jak dopnie swego, lecz zamierzał oddać Poldusia Helenie. A później odzyskać jej uczucie. Dziwił się w duchu, że pozwolił, by to wszystko, co ich rozdzieliło, tak po prostu się stało. Z perspektywy człowieka, który doświadczył niemal zmartwychwstania, wszystkie powody, łącznie z uporem ojca, wydawały mu się teraz śmieszne. Zdał sobie sprawę, że dotąd wiatry zdarzeń kierowały jego losem bez większego sprzeciwu z jego strony. Zdeterminowany, by wreszcie zacząć żyć po swojemu, aż się palił do powrotu do Warszawy. I nawet wojna nie stanie mu na drodze.

– Chciałbym jakoś się odwdzięczyć za dobroć zakonu. – Zmienił strategię i spojrzał na siostrę Bernadettę z niewinną miną. – Może drewna jeszcze nie narąbię, ale przecież jakaś praca się znajdzie?

– A znajdzie się, dlaczego nie? – Zakonnica wyjęła z kieszeni habitu drewniany różaniec i wsunęła Poldkowi do dłoni. – Odmówić. To zawsze miła Panu Bogu robota. I jeszcze śniadanie jest do zjedzenia.

Chłopak westchnął z rezygnacją i pocałował różaniec. Nie miał sumienia mówić siostrze, że wiarę już dawno stracił, a do kościoła chodzi tylko dlatego, że ojciec nie dałby mu spokoju, gdyby nie pojawiał się na niedzielnej mszy. By nie wspomnieć o ciotce Marii, którą pewnie przywiodłoby to do kolejnego zaimprowizowanego naprędce omdlenia albo udawanego ataku serca.

– A chociaż na spacer do klasztornego ogródka można? – zapytał.

– Można – zadecydowała siostra Bernadetta. – Pogoda w istocie piękna – wygłosiła z ociąganiem w głosie.

Dzwon kościelny ponownie zabił donośnie. Nic podobnego nie zdarzało się wcześniej, więc zdumiony Poldek spojrzał pytająco na zakonnicę.

– Boże przenajświętszy, to musi być pożar. – Siostra Bernadetta zbladła. Przeżegnała się i podeszła do okna. – Dymu nie widać – ogłosiła.

Chwilę później drzwi celi zakonnej otworzyły się gwałtownie na całą szerokość. W nich stanęła jedna z nowicjuszek, ciężko łapiąc oddech.

– Niemcy! Niemcy plądrują klasztor – powiedziała przerażona. – Gdzie znajdą rannego mężczyznę, to zabijają na miejscu.

– Boże dopomóż – jęknęła Bernadetta. – Niech kawaler wstaje natychmiast! – poleciła Poldkowi, natychmiast odzyskując rezon. – Nie ma czasu na ubieranie się.

Solidnie przestraszony chłopak podniósł się pospiesznie. Natychmiast się zachwiał, więc zakonnica chwyciła go pod ramię. Pociągnęła bezceremonialnie w stronę drzwi. Wyjrzała przez nie ostrożnie. W korytarzu nie było nikogo, lecz odgłosy wystrzałów i pojedyncze krzyki niosły się z niższych pięter.

– Pospieszmy się lepiej. Za mną! – zarządziła.

– Dokąd idziemy? – zapytała scenicznym szeptem nowicjuszka, ujmując pacjenta pod drugie ramię.

– Do pokoju przeoryszy.

– Mężczyznę? Do celi matki Stanisławy?

– Milcz. Tam nie będą szukali – odwarknęła starsza zakonnica. Ponownie pociągnęła Poldka, zmuszając go do marszu. Starał się współpracować, choć po kilku krokach zrozumiał, że może i jest w stanie podołać niespiesznemu spacerowi po ogrodzie, lecz bieg po korytarzach klasztoru okazuje się zdecydowanie ponad jego siły. Gdy dotarli do niewielkich drzwi ukrytych za wiszącym na ścianie kilimem, nie był już w stanie samodzielnie przełożyć bosych stóp przez wysoki drewniany próg. Jęknął w duchu, widząc przed sobą wąskie spiralne schody.

– Nie dam rady – wysapał.

– Zbierz siły, kawalerze! To tylko jedno piętro. – Siostra Bernadetta zasznurowała usta i porozumiała się spojrzeniem z nowicjuszką. Poldek poczuł, że obrazy zaczynają mu się rozmazywać przed oczami. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, zanim pochłonęła go ciemność, był jasny warkocz młodej zakonnicy, który wysunął się spod welonu, gdy dziewczyna mocniej podparła jego ramię.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI