Szczelinami - ebook

XI

w tramwaju podobno mówili

że dzieciństwo jest najważniejsze

a dalsze życie to tylko

egzegeza symboli i znaków

tylko co można wywieść z banału

dzieciństwa na zwykłym osiedlu

gdzie znaki nie miały znaczenia

może do swego dzieciństwa

trzeba się brzydko zestarzeć

wciąż tkwię na tym osiedlu choć prędzej

umrę niż tutaj umrę lecz

opuściłam już chyba dzieciństwo

(nic się za tym nie kryje prócz win

tanich i pitych w nadmiarze)

bo z okien tramwaju dostrzegam

ludzi grzebiących w śmietnikach

oraz bezdomnych na ławkach

i wiem że takich obrazów

nie było w moim dzieciństwie

to nie jest moja uważność

ani dojrzałość spojrzenia

tylko coś się zmieniło

zamiast egzegezy mam egzemę

która nic nie znaczy tylko

swędzi i boliXIII

dawniej śmierć przemawiała przez mleko

kiedy od ściętego oddzielała się serwatka

wiadomo było że przyszła w każdym razie

tak było w przypadku pani Marii

z trzeciego piętra za windą na lewo

po trzech dniach ją znaleźli a teraz już

nie roznoszą mleka o świcie i czasem

ludzie leżą tygodniami a życie

toczy się dalej

w sąsiedztwie

w innej pieśni pani Maria mogła mieć

swoje żale i dumy może winy i wrzody

może kogoś ratowała a może wydawała

ale to nie ta pieśń ta jest o ściętym mleku

po prostu ją wynieśliXVI

pamiętam wierszyki ze szkoły

(wspomniał wojny dni)

więc młodość też zapamiętam

niestety

gdyż potem nie starcza miejsca

na inne ważne sprawy

(co widzę po swoim ojcu)

na które mam jednak nadzieję

więc obok tych głupich piosenek

przechowam jak pokochałeś

letnie spacery w deszczu

koniecznie bez parasola

zwłaszcza gdy nie zakładam

stanika i dla jasności:

nie mam o to pretensji

ani że skrzętnie ukrywasz

swoje prawdziwe motywy

martwi mnie raczej że z całej

naszej tak zwanej miłości

(to chyba twoje słowa)

zostaną mi mokre cyckiXVII

ktoś przypomniał sobie że żyję

i napisał długi list (jak miło)

że broczy i cierpi zdradzona

i że wiele chorób ją toczy

i jak zawsze potrzebuje pomocy

i wystarczy mój udział w akcie

wyborczym i oddanie głosu

dawanie i branie mam we krwi

i lubię nawet swe akty

sprzeciwu gdyż właśnie

troszczę się o głos własny

i wpuszczam sobie w żyły

dawki cudzych wierszy

i czekam aż się rozejdą

po kościach i narządach

więc głos o który mnie proszą

uważam za bardzo nieważny

i stawiam na nim krzyżyk

i znów pozwolę zginąć

mojej biednej ojczyźnie

(choć list nazywa ją dumnie

macierzą dla niepoznaki)XIX

dawniej pustki były na półkach

(pamiętam i wcale nie tęsknię)

ale pustka nie znosi próżni

i gdy półki się zapełniły

pustki ruszyły w tułaczkę

i zamieszkały w portfelach

(wtedy nam powiedzieli

że mamy budżety domowe

i każdy się troszczy o siebie)

a potem jak czary-mary

niektórym budżety spuchły

(choć na ulicach straszyły

widma starych portfeli)

i pustki zostały bez domu

więc wlazły w nasze otwory

i odtąd je penetrują

i tak chodzimy z pustkami

w napełnionych żołądkach

a one rosną i jeszcze

wypróżnią nas na amenXXIV

nie ma sensu debiutować

byle czym mówią mi dorośli

i ja się z nimi zgadzam

(choć chowam zdania odrębne

w innych kwestiach jak choćby

wiązania nadziei z seksem)

a nawet mówię mocniej

że nie ma sensu w ogóle

debiutować bo to

karta wstępu do klubu

walki o ciągłe uznanie

udział w grze w której nie ma

zwycięzców (choć jeden pan twierdzi

w wywiadach że właśnie wygrał

a ja mu nawet współczuję)

sama zadebiutowałam z byle kim

(może stąd wzięłam te nogi i krew)

ale potem umyłam się i wyprałam

z wyrzutów więc dobrze rozumiem

że może stać mnie tylko

na byle co i cokolwiek bądź

ale przecież nie w tym chyba rzecz

by szlifować i błyszczeć bo to trochę

oszukiwanie innych i samej siebie

że możliwa jest ścisłość i dokonanie

w świecie nieścisłości i niedokonania

więc mimo tych dwuznacznych obaw

jestem gotowa do wzięcia

udziałuXXV

wszyscy mądrzy stąd uciekają

a osiedla zmienią się w slumsy

(taki wybrał sposób by powiedzieć

że się przeprowadza bo rodzice

kupili dom pod miastem

profesorski synek) nie wiem

czy moi rodzice są głupi ale matka

urzędniczka na stanowisku bez ekspozycji

na korupcyjne pokusy i ojciec były nauczyciel

spłacający żuka z którego sprzedaje kible na placach

raczej dożyją w tym bloku do śmierci

więc chłopiec nie jest już moim chłopcem

choć podobało mi się w nim to i owoXXVIII

ta knajpa jeszcze długo pozostała nasza

on przyprowadzał tam kolejne dziewczyny

(zgoda, mówimy o dwóch laskach)

usadzał je w naszej wnęce

i wędrował dłońmi jak po mnie

i tu niespodzianka: zza baru

wszystko widać jak na dłoni

ja przychodziłam codziennie

stałam i lałam piwo

(ojcu znów biznes nie wyszedł

a konkretnie handel obwoźny)

ale kiedy szedł po kolejkę

wąchając opuszki palców

akurat czyściłam kible

a potem pojawił się nowy kierownik

miał tupecik i breloczek z papieżem

przejął dystrybucję napiwków

i gorąco odradzał mi golfy

więc odeszłam i ja

i już nic nas nie łączyXXXII

smucą mnie wielkie idee

gdyż noszą złe garnitury

i taszczą zbyt wielkie brzuchy

by mogły się wyżej unieść

(niezależnie od tego

co powiada się o nich w tramwajach)

więc nie rozumiem zdziwienia

że zamiast latać siedzą

na kanapach i dzielą

się na coraz mniejsze

kanapki koła i kółka

poselskie i jeszcze mniejsze

aż znikną (to wzruszające

że każdy pan chce założyć

własną partię i zostać

jej samotnym przywódcą)XXXV

podglądam życie tramwaju

po ludziach zostają na siedzeniach

widma których trzeba się

domyślać z cieni

fryzjerka z odrostami (widziałam)

i paskudną egzemą (słyszałam)

urzędnik (najpewniej) z gazetą

lektorka martwego języka

z nadwagą rozwiedziony barman

starszy pan o uśmiechu anioła

(nie wykluczam że wyrywał paznokcie)

i mała matka małego dziecka

zagubiona w jego płaczu

epizody rozrywane przez przystanki

czasem myślę że poza tramwajem

nic lepszego z życia nie mamy

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki