Szczęście jest bliżej niż myślisz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
30 października 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Szczęście jest bliżej niż myślisz - ebook
Wszyscy go szukamy. Nie wszyscy tam, gdzie trzeba.
Szczęście odmieniamy w ciągu swojego życia przez wszystkie przypadki. Szukamy go, dążymy do niego, życzymy go sobie nawzajem, czasami nawet go sobie zazdrościmy.
Ksiądz Piotr Pawlukiewicz każe nam spojrzeć na nie z zupełnie innej strony. W mocnych, trafiających prosto do serca, słowach zwraca uwagę na to, co w życiu najważniejsze, jak zwykle nie stroniąc od charakterystycznego dla siebie humoru.
Co decyduje o tym, czy czujemy się szczęśliwi? Czy pieniądze mogą jednak zapewnić nam szczęście? I dlaczego chrześcijanin nawet jeśli smutny, jest jednak radosny, choć ubogi jest bogaty?
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-240-6650-6 |
| Rozmiar pliku: | 5,5 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. «Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!» I mówił do nich: «Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą słuchać, wychodząc stamtąd, strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!». Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.
Mk 6, 7–131
Kiedy Jezus rozsyłał swoich uczniów na misyjne drogi, zabronił im zabierać ze sobą chleb, torbę i pieniądze. A przecież, patrząc po ludzku, wszystko to mogło im się bardzo przydać i przyczynić do tego, by ich misja była bardziej skuteczna. Mimo to Chrystus chciał, żeby apostołowie wyruszyli bez żadnego specjalnego wyposażenia, nawet bez środków niezbędnych do przeżycia w podróży. Dlaczego tak postanowił? Ponieważ On jest Bogiem Wszechmogącym.
Fot. 30daysreplay Social Media Marketing/Unsplash
Codziennie doświadczamy tego, jak wiele potrzebujemy, aby móc działać i żyć. Nie umiemy się obejść bez pieniędzy, mieszkania, samochodu, ubrań, lekarstw. Chcielibyśmy mieć telewizor, chcielibyśmy wyjechać na wakacje, chcielibyśmy urządzić przyjęcie dla rodziny. Każdy z nas wie, ile trzeba trudu i wysiłku, aby to wszystko zdobyć. A przecież często mimo naszych usilnych starań nie każdą sprawę udaje nam się załatwić tak, jakbyśmy tego pragnęli. Wtedy może się pojawić narzekanie. Może w naszych głowach zagościć myśl, że czegoś jeszcze nie mamy, że jakieś braki uniemożliwiają nam normalne życie, funkcjonowanie wśród ludzi. Nas, Polaków, chyba jakoś wyjątkowo często dręczy ten stan niedoboru, niespełnienia czy niemożności.
Pewna Włoszka będąca w naszym kraju na wakacjach powiedziała mi kiedyś: „Jestem nauczycielką języka. W Rzymie uczę włoskiego i Węgrów, i Czechów, i Słowaków. Wszyscy oni przez tyle lat komunistycznej okupacji doświadczyli podobnej jak wy biedy, ale tak jak wy, Polacy, nie narzeka chyba żaden inny naród w Europie”. Ta cudzoziemka miała sporo racji.
Jestem nauczycielką języka. W Rzymie uczę włoskiego i Węgrów, i Czechów, i Słowaków. Wszyscy oni przez tyle lat komunistycznej okupacji doświadczyli podobnej jak wy biedy, ale tak jak wy, Polacy, nie narzeka chyba żaden inny naród w Europie.
Przysłuchajmy się naszym rozmowom. Tym w biurze, tym na imieninach i tym w przedziale kolejowym. Czy nie jest przypadkiem tak, że narzekanie stało się refrenem naszych polskich dyskusji? W tych rozmowach zawsze zastanawia mnie to, że tak samo narzekają wierzący i niewierzący, katolicy i ateiści. Na usta ciśnie się pytanie: jak to jest? Jakoś jestem w stanie zrozumieć, że człowiek, który nie wierzy w Boga, może być przestraszony czy nawet przerażony tym, że ma mało środków do życia. Może czuć wewnętrzny niepokój, wiedząc, że brakuje mu chleba, torby czy pieniędzy w trzosie. Ale dlaczego podobnie mają katolicy? Gdzie jest wiara wierzących?
Być chrześcijaninem, ale być nim tak naprawdę, to znaczy przeżyć – tak bardzo realnie – zachwyt nad słowami Psalmu 23: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego”. Kiedyś pewien niemłody już człowiek wspomniał mi o szoku, jakiego doznał pod wpływem tego zapewnienia. Pamiętam jego pełne entuzjazmu wyznanie: „Gdyby się okazało, że moim krewnym jest jakiś miliarder, skakałbym z radości. A przecież w rzeczywistości mam nawet lepiej niż bogacza w rodzinie! Mam Ojca, wszechmogącego Ojca, który mnie stworzył i odkupił, który troszczy się o ptaki i lilie i który jednocześnie kocha mnie ponad wszelkie stworzenie! Nie muszę o wszystkim myśleć, o wszystko się troszczyć. Przecież istnieje mój Dobry Ojciec, Bóg Wszechmogący!”.
W swojej pracy kapłańskiej często spotykam ludzi, których życie jest nieustannym wysiłkiem, krzątaniem się, staraniem, aby zdobyć wszystko, co nieodzowne, a nawet więcej, bo przecież wiele z rzeczy, o które tak bardzo zabiegamy, wcale nie jest nam potrzebnych do szczęścia. W oczach tych ludzi często widzę zmęczenie, a w ich słowach przebija nuta goryczy czy nawet buntu – jeszcze tyle jest do zrobienia, a ciągle się nie udaje.
Wiele z rzeczy, o które tak bardzo zabiegamy, wcale nie jest nam potrzebnych do szczęścia.
Gdyby się okazało, że moim krewnym jest jakiś miliarder, skakałbym z radości. A przecież w rzeczywistości mam nawet lepiej niż bogacza w rodzinie! Mam Ojca.
Zdarza mi się jednak spotykać także i takich, których bez wątpienia można byłoby nazwać błogosławionymi. Bo uwierzyli2. Naprawdę uwierzyli w to, że są ukochanymi dziećmi wszechmogącego Boga. Ich standard życia często jest, delikatnie mówiąc, nie najlepszy. Po uśmiechu, pokoju serca i niepojętej hojności można jednak od razu poznać, że ci, którzy niewiele mają na ziemi, w jakiś niewytłumaczalny sposób są bliżej Stwórcy i wiele mieć będą w niebie. O swoim szczęściu mówią często nieco przyciszonym głosem, jakby bali się, że ktoś odkryje ich tajemnicę. A może jeszcze bardziej obawiają się tego, że zostaną wyśmiani jako ludzie bujający w obłokach?
Fot. Ben White/Unsplash
Wielokrotnie dzielili się ze mną swą niezrozumiałą dla wielu radością: „Wie ksiądz, może i nam się nie przelewa. Ale, szczerze mówiąc, niczego nam nie brakuje. Bóg jest taki dobry. O wszystko się troszczy, a nawet można powiedzieć, że nas rozpieszcza. Daje nam takie rzeczy, stwarza takie sytuacje, o których nie śmielibyśmy sobie zamarzyć”. Mówią to emeryci żyjący w swoich małych kawalerkach albo rodzice pięciorga czy sześciorga dzieci gniotący się w dwóch pokojach. W tym samym czasie tuż obok, często za ścianą, w identycznych mieszkaniach, w takich samych, nie oszukujmy się, jednak nie najlepszych warunkach bytują, ludzie, którzy każdego dnia przeklinają to, jak źle im się żyje. Tej zagadki nie potrafię rozwikłać: skoro ci ludzie mieszkają tuż obok siebie, są niemal tacy sami, jak to się dzieje, że prezentują tak odmienne postawy? Żadna arytmetyka nie pozwoli policzyć, jak to jest z tym ludzkim zadowoleniem i narzekaniem.
Ci, którzy niewiele mają na ziemi, w jakiś niewytłumaczalny sposób są bliżej Stwórcy.
Warto o tym myśleć i się temu przyglądać, bo można wtedy dostrzec rzeczy zadziwiające. Niejednokrotnie, gdy kończą się wakacje, powracają z zagranicznych wojaży rzesze wczasowiczów niezadowolonych z tego, że hotel na Majorce miał za mało gwiazdek albo że w czasie wycieczki po Włoszech nie dotarli na Sycylię, lub jeszcze, że przez granicę nie zdołali przewieźć wszystkiego, co tak okazyjnie udało im się kupić. Tymczasem tuż obok ktoś będzie szczęśliwy, bo na działce, na której spędził całe lato, pięknie wzeszły byczki3 i nagietki, bo odbył rowerową wyprawę z dziećmi do babci, bo czytając na ławce w miejskim parku, odkrył, ile radości może dać lektura książki na świeżym powietrzu.
Wiem, że Majorkę, Sycylię i cały wielki świat stworzył Bóg dla ludzi. Nie ma nic złego w pragnieniu spędzenia tam wakacji w komfortowych warunkach. Nie jest grzechem marzyć o pięknym samochodzie czy o domu z ogrodem. Warto się tylko zastanowić nad jednym. Pan Bóg dał nam sześćdziesiąt czy osiemdziesiąt lat życia. Byłoby dobrze, gdyby każdy z nas zapytał sam siebie: Na czym upływa mi to moje życie? Może na nieustannej goryczy i narzekaniu, że jest źle, że niedobrze? A przecież tuż obok nas żyją ludzie ubodzy, który czerpią z tego, że Chrystus obdarzył ich swoim błogosławieństwem. Są otwarci na Jego łaskę i szczęśliwi. Choć mają niewiele, uważają się za bogaczy. Zaś refrenem ich życia są słowa: „Już nie wiem, jak mam Bogu za to wszystko dziękować”.
Na czym upływa mi to moje życie?
Każdy człowiek jest wolny i każdy sam kreuje swoje marzenia. Jeśli jednak mógłbym coś poradzić tym wiecznie nieusatysfakcjonowanym, powiedziałbym im tak: A może zamiast modlić się o wszelką obfitość i dostatek, lepiej poproś Boga o pewną cudowną rzecz – o zadowolenie z tego, co masz? Zwróćmy uwagę, jak bardzo szczęśliwi są ludzie, którzy otrzymali od Boga ten dar. Ktoś, kto na nich patrzy – na to, jak żyją i co mówią – może pukać się w głowę. A mimo to oni uparcie powtarzają: „Mam wszystko, a nawet nadmiar, bo tyle daje mi mój Bóg”.
A może zamiast modlić się o wszelką obfitość i dostatek, lepiej poproś Boga o pewną cudowną rzecz – o zadowolenie z tego, co masz?
Przypomina mi się w tym miejscu jedna pouczająca historyjka. Oto pewien rybak siedział na brzegu i patrzył w dalekie morze. Zauważył go wścibski turysta, który akurat tamtędy spieszył zobaczyć kolejną atrakcję, może latarnię morską, i zagadnął:
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
1 Biblia Tysiąclecia , Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2003, dostępna pod adresem: http://www.biblia.pl.
2 Zob. J 20, 24–29.
3 Byczki – potoczna, regionalna nazwa aksamitek, rośliny jednorocznej z rodziny astrowatych.
Mk 6, 7–131
Kiedy Jezus rozsyłał swoich uczniów na misyjne drogi, zabronił im zabierać ze sobą chleb, torbę i pieniądze. A przecież, patrząc po ludzku, wszystko to mogło im się bardzo przydać i przyczynić do tego, by ich misja była bardziej skuteczna. Mimo to Chrystus chciał, żeby apostołowie wyruszyli bez żadnego specjalnego wyposażenia, nawet bez środków niezbędnych do przeżycia w podróży. Dlaczego tak postanowił? Ponieważ On jest Bogiem Wszechmogącym.
Fot. 30daysreplay Social Media Marketing/Unsplash
Codziennie doświadczamy tego, jak wiele potrzebujemy, aby móc działać i żyć. Nie umiemy się obejść bez pieniędzy, mieszkania, samochodu, ubrań, lekarstw. Chcielibyśmy mieć telewizor, chcielibyśmy wyjechać na wakacje, chcielibyśmy urządzić przyjęcie dla rodziny. Każdy z nas wie, ile trzeba trudu i wysiłku, aby to wszystko zdobyć. A przecież często mimo naszych usilnych starań nie każdą sprawę udaje nam się załatwić tak, jakbyśmy tego pragnęli. Wtedy może się pojawić narzekanie. Może w naszych głowach zagościć myśl, że czegoś jeszcze nie mamy, że jakieś braki uniemożliwiają nam normalne życie, funkcjonowanie wśród ludzi. Nas, Polaków, chyba jakoś wyjątkowo często dręczy ten stan niedoboru, niespełnienia czy niemożności.
Pewna Włoszka będąca w naszym kraju na wakacjach powiedziała mi kiedyś: „Jestem nauczycielką języka. W Rzymie uczę włoskiego i Węgrów, i Czechów, i Słowaków. Wszyscy oni przez tyle lat komunistycznej okupacji doświadczyli podobnej jak wy biedy, ale tak jak wy, Polacy, nie narzeka chyba żaden inny naród w Europie”. Ta cudzoziemka miała sporo racji.
Jestem nauczycielką języka. W Rzymie uczę włoskiego i Węgrów, i Czechów, i Słowaków. Wszyscy oni przez tyle lat komunistycznej okupacji doświadczyli podobnej jak wy biedy, ale tak jak wy, Polacy, nie narzeka chyba żaden inny naród w Europie.
Przysłuchajmy się naszym rozmowom. Tym w biurze, tym na imieninach i tym w przedziale kolejowym. Czy nie jest przypadkiem tak, że narzekanie stało się refrenem naszych polskich dyskusji? W tych rozmowach zawsze zastanawia mnie to, że tak samo narzekają wierzący i niewierzący, katolicy i ateiści. Na usta ciśnie się pytanie: jak to jest? Jakoś jestem w stanie zrozumieć, że człowiek, który nie wierzy w Boga, może być przestraszony czy nawet przerażony tym, że ma mało środków do życia. Może czuć wewnętrzny niepokój, wiedząc, że brakuje mu chleba, torby czy pieniędzy w trzosie. Ale dlaczego podobnie mają katolicy? Gdzie jest wiara wierzących?
Być chrześcijaninem, ale być nim tak naprawdę, to znaczy przeżyć – tak bardzo realnie – zachwyt nad słowami Psalmu 23: „Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego”. Kiedyś pewien niemłody już człowiek wspomniał mi o szoku, jakiego doznał pod wpływem tego zapewnienia. Pamiętam jego pełne entuzjazmu wyznanie: „Gdyby się okazało, że moim krewnym jest jakiś miliarder, skakałbym z radości. A przecież w rzeczywistości mam nawet lepiej niż bogacza w rodzinie! Mam Ojca, wszechmogącego Ojca, który mnie stworzył i odkupił, który troszczy się o ptaki i lilie i który jednocześnie kocha mnie ponad wszelkie stworzenie! Nie muszę o wszystkim myśleć, o wszystko się troszczyć. Przecież istnieje mój Dobry Ojciec, Bóg Wszechmogący!”.
W swojej pracy kapłańskiej często spotykam ludzi, których życie jest nieustannym wysiłkiem, krzątaniem się, staraniem, aby zdobyć wszystko, co nieodzowne, a nawet więcej, bo przecież wiele z rzeczy, o które tak bardzo zabiegamy, wcale nie jest nam potrzebnych do szczęścia. W oczach tych ludzi często widzę zmęczenie, a w ich słowach przebija nuta goryczy czy nawet buntu – jeszcze tyle jest do zrobienia, a ciągle się nie udaje.
Wiele z rzeczy, o które tak bardzo zabiegamy, wcale nie jest nam potrzebnych do szczęścia.
Gdyby się okazało, że moim krewnym jest jakiś miliarder, skakałbym z radości. A przecież w rzeczywistości mam nawet lepiej niż bogacza w rodzinie! Mam Ojca.
Zdarza mi się jednak spotykać także i takich, których bez wątpienia można byłoby nazwać błogosławionymi. Bo uwierzyli2. Naprawdę uwierzyli w to, że są ukochanymi dziećmi wszechmogącego Boga. Ich standard życia często jest, delikatnie mówiąc, nie najlepszy. Po uśmiechu, pokoju serca i niepojętej hojności można jednak od razu poznać, że ci, którzy niewiele mają na ziemi, w jakiś niewytłumaczalny sposób są bliżej Stwórcy i wiele mieć będą w niebie. O swoim szczęściu mówią często nieco przyciszonym głosem, jakby bali się, że ktoś odkryje ich tajemnicę. A może jeszcze bardziej obawiają się tego, że zostaną wyśmiani jako ludzie bujający w obłokach?
Fot. Ben White/Unsplash
Wielokrotnie dzielili się ze mną swą niezrozumiałą dla wielu radością: „Wie ksiądz, może i nam się nie przelewa. Ale, szczerze mówiąc, niczego nam nie brakuje. Bóg jest taki dobry. O wszystko się troszczy, a nawet można powiedzieć, że nas rozpieszcza. Daje nam takie rzeczy, stwarza takie sytuacje, o których nie śmielibyśmy sobie zamarzyć”. Mówią to emeryci żyjący w swoich małych kawalerkach albo rodzice pięciorga czy sześciorga dzieci gniotący się w dwóch pokojach. W tym samym czasie tuż obok, często za ścianą, w identycznych mieszkaniach, w takich samych, nie oszukujmy się, jednak nie najlepszych warunkach bytują, ludzie, którzy każdego dnia przeklinają to, jak źle im się żyje. Tej zagadki nie potrafię rozwikłać: skoro ci ludzie mieszkają tuż obok siebie, są niemal tacy sami, jak to się dzieje, że prezentują tak odmienne postawy? Żadna arytmetyka nie pozwoli policzyć, jak to jest z tym ludzkim zadowoleniem i narzekaniem.
Ci, którzy niewiele mają na ziemi, w jakiś niewytłumaczalny sposób są bliżej Stwórcy.
Warto o tym myśleć i się temu przyglądać, bo można wtedy dostrzec rzeczy zadziwiające. Niejednokrotnie, gdy kończą się wakacje, powracają z zagranicznych wojaży rzesze wczasowiczów niezadowolonych z tego, że hotel na Majorce miał za mało gwiazdek albo że w czasie wycieczki po Włoszech nie dotarli na Sycylię, lub jeszcze, że przez granicę nie zdołali przewieźć wszystkiego, co tak okazyjnie udało im się kupić. Tymczasem tuż obok ktoś będzie szczęśliwy, bo na działce, na której spędził całe lato, pięknie wzeszły byczki3 i nagietki, bo odbył rowerową wyprawę z dziećmi do babci, bo czytając na ławce w miejskim parku, odkrył, ile radości może dać lektura książki na świeżym powietrzu.
Wiem, że Majorkę, Sycylię i cały wielki świat stworzył Bóg dla ludzi. Nie ma nic złego w pragnieniu spędzenia tam wakacji w komfortowych warunkach. Nie jest grzechem marzyć o pięknym samochodzie czy o domu z ogrodem. Warto się tylko zastanowić nad jednym. Pan Bóg dał nam sześćdziesiąt czy osiemdziesiąt lat życia. Byłoby dobrze, gdyby każdy z nas zapytał sam siebie: Na czym upływa mi to moje życie? Może na nieustannej goryczy i narzekaniu, że jest źle, że niedobrze? A przecież tuż obok nas żyją ludzie ubodzy, który czerpią z tego, że Chrystus obdarzył ich swoim błogosławieństwem. Są otwarci na Jego łaskę i szczęśliwi. Choć mają niewiele, uważają się za bogaczy. Zaś refrenem ich życia są słowa: „Już nie wiem, jak mam Bogu za to wszystko dziękować”.
Na czym upływa mi to moje życie?
Każdy człowiek jest wolny i każdy sam kreuje swoje marzenia. Jeśli jednak mógłbym coś poradzić tym wiecznie nieusatysfakcjonowanym, powiedziałbym im tak: A może zamiast modlić się o wszelką obfitość i dostatek, lepiej poproś Boga o pewną cudowną rzecz – o zadowolenie z tego, co masz? Zwróćmy uwagę, jak bardzo szczęśliwi są ludzie, którzy otrzymali od Boga ten dar. Ktoś, kto na nich patrzy – na to, jak żyją i co mówią – może pukać się w głowę. A mimo to oni uparcie powtarzają: „Mam wszystko, a nawet nadmiar, bo tyle daje mi mój Bóg”.
A może zamiast modlić się o wszelką obfitość i dostatek, lepiej poproś Boga o pewną cudowną rzecz – o zadowolenie z tego, co masz?
Przypomina mi się w tym miejscu jedna pouczająca historyjka. Oto pewien rybak siedział na brzegu i patrzył w dalekie morze. Zauważył go wścibski turysta, który akurat tamtędy spieszył zobaczyć kolejną atrakcję, może latarnię morską, i zagadnął:
_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_
1 Biblia Tysiąclecia , Wydawnictwo Pallottinum, Poznań 2003, dostępna pod adresem: http://www.biblia.pl.
2 Zob. J 20, 24–29.
3 Byczki – potoczna, regionalna nazwa aksamitek, rośliny jednorocznej z rodziny astrowatych.
więcej..
