Szczęście rodziny Marsdenów - ebook

PROLOG

Chłopiec biegł przed siebie, a chłodne nocne powietrze wdzierało mu się do gardła, wypełniało płuca i wiązało oddech. Wszystkie mięśnie drżały od wysiłku, lecz nie zatrzymywał się ani na moment, nawet gdy ostre gałęzie czarnego bzu raniły go w twarz i odsłonięte ramiona.

Musiał biec, biec, biec.

Odwieczny zdawał się być tuż za nim – perłowobiała maska w kształcie jeleniej czaszki, rozłożyste poroże porośnięte mchem i delikatnymi gałązkami bluszczu oraz smukłe, szybkie ciało wygięte w łuk.

Chłopiec widział go tylko raz.

Ten jeden, jedyny raz.

Spomiędzy koron drzew wyłoniła się Droga Mleczna, tak jasna z powodu odległych świateł miasteczka. Chłopiec nie przestawał biec, choć w półmroku ledwie widział własne dłonie – nawet gwiazdy nie potrafiły mu pomóc.

Otoczyły go olszyny, a wtedy młodzieniec potknął się i upadł, ryjąc palcami głębokie bruzdy w mokrej, bagiennej ziemi. Jęknął, gdy biodro eksplodowało mu bólem, przez chwilę nie mógł się ruszyć; gardło paliło go żywym ogniem, nie potrafił swobodnie odetchnąć, zupełnie jakby ktoś usiadł mu całym ciężarem na piersiach.

Był śmiertelnie przerażony.

Poczuł gorący oddech na karku, ale gdy się odwrócił, niczego nie zobaczył – tylko ciemny las pełen cieni.

Wiedział jednak, że on tam jest.

Wstał i pobiegł dalej.KSIĘGA PIERWSZA

ZANIM ODNALEZIONO
CIAŁO WUJKA MATTIASA
ROK 1996

Rozdział 1

W Conetoe wszyscy uważali rodzinę Marsdenów za pechową. Clementine z całych sił temu zaprzeczała – jeśli nie słowami, to pięścią – w głębi ducha czuła jednak, że to prawda. Nie wiedziała natomiast, kiedy ów brak szczęścia w końcu ją dosięgnie.

Elenor pewnie znała odpowiedź – jej starsza siostra znała wiele odpowiedzi.

Właśnie nastało lato, parne i gorące, a w powietrzu niczym fatum wisiała burza. Clementine wyczuwała ją każdym fragmentem skóry, spoglądając w milczeniu na ciemnoniebieskie niebo, tak intensywne jak oczy ich ojca. Nie słyszała nic poza cykaniem świerszczy i dalekim, ledwie dosłyszalnym rechotem żab, a jej dusza rwała się do biegu.

Trzy siostry były bardzo podobne do siebie, a jednocześnie zupełnie inne. Wszystkie miały brunatnobrązowe włosy i takiego samego koloru oczy, upstrzone plamkami zieleni, oraz ciemne, ziemiste skóry, na których słońce namalowało piegi. Wyglądały zupełnie jakby wyrosły z ziemi za domem.

Wszystkie trzy siedziały właśnie na skraju drogi i w milczeniu czekały na ojca, dobrze ukryte w cieniu jesionu; otaczały je łąka usłana białymi i żółtymi kwiatkami, cykady i zapach suchej trawy.

Najstarsza z sióstr – Elenor – na ogół ponura i poważna, pragnęła wyrwać się z Conetoe i wyruszyć gdzieś w poszukiwaniu pomyślności; w jej oczach często gościł smutek, ale czasem o nim zapominała. Najmłodsza, choć urodzona w tym samym roku co Clementine – Ginger – była tą milczącą, niemal melancholijną, słuchającą tego, co mają jej do powiedzenia drzewa. Plotła wianki i dekorowała nimi głowę. Średnia siostra – Clementine – była dzika jak wiatr targający konarami, równie szybka i zwinna; jeśli ktoś coś przeskrobał, równie dobrze można było obwinić za to ją.

Żar nieprzerwanie lał się z nieba. To miały być jedne z najgorętszych ferii ostatnich lat, ale siostry jeszcze o tym nie wiedziały – nie odzywając się do siebie, siedziały pod jesionem i wsłuchiwały się w cykady, raz za razem spoglądając w stronę wschodu, gdzie jezdnia znikała między polami.

Wtedy zobaczyły zbliżającą się drogą furgonetkę o barwie spłowiałej żółci, z kilkoma ciemniejszymi plamami w miejscach, w których odprysnął lakier. Szybko podniosły się z ziemi i zbliżyły do jezdni, aby ojciec ich nie przegapił.

Zatrzymał się, a one bez słowa wdrapały się na tylne siedzenie. Nie zadawał pytań, bo już nieraz wychodziły po niego w ten sposób – nie była to tradycja, lecz sporadyczna próba odegnania w jakiś sposób nudy.

W samochodzie panował zaduch, pomimo otwartych okien. Mężczyzna siedzący za kierownicą był spracowany: miał spracowane dłonie, zmęczone oczy i zaciśnięte usta. Na ogół niewiele mówił i jeszcze rzadziej się uśmiechał, dziewczęta lubiły jednak jego towarzystwo, bo w przeciwieństwie do swojej siostry nigdy nie wymagał od nich, aby były kimś, kim nie są. Nikt nie nazwałby go przystojnym, skórę miał zniszczoną od słońca i brunatne, krótko ścięte włosy przypominające kolorem ziemię. Jego oczy lśniły jednak błękitem, tak czystym i głębokim, że swego czasu uwiódł kobietę i spłodził z nią troje dzieci.

Ginger pochyliła się i powiesiła na wstecznym lusterku wianek z kwiatów, który robiła, siedząc pod jesionem.

– Uschną i znowu zrobi się syf – mruknęła Elenor, choć być może wcale nie mówiła tego poważnie. – A ja będę go potem sprzątać.

Clementine prychnęła.

– Nieprawda. Tata otworzy drzwi i zmiecie je wiatr.

Ginger zachichotała.

– Będzie ładnie pachnieć.

Elenor pokręciła głową i zmrużyła oczy, kiedy w twarz zaświeciło jej zachodzące słońce. Niebo już zaczęło czerwienić się nad lasem oddzielającym dom Marsdenów od miasteczka.

Aż dostrzegli i sam dom.

Budynek był już stary, ale większość śladów świadczących o jego wieku zakrywał dziki bluszcz; dookoła rosły akacje, kolorowe kwiaty i krzewy – jeśli nie znało się Ginger, łatwo było przeoczyć w ogrodzie jej rękę, mimo że to właśnie za jej sprawą dom tonął w zieleni, szczególnie latem. Liczył dwa piętra, jeśli brało się pod uwagę strych, miał drewniane podłogi jęczące nocą, a w powietrzu unosił się zapach minionych lat, które Marsdenowie spędzili między jego murami. Wymagał remontu, ale nikt nie miał na niego pieniędzy.

Działkę otaczał drewniany płot z wiecznie otwartą bramą, a podjazd prowadzący pod same drzwi był tylko pasem wytartej z trawy ziemi. Za domem, w miejscu niewidocznym z drogi, stała szopa na narzędzia oraz stary volkswagen samba niezdatny do jazdy, bez kół, stojący na czterech cegłówkach, przerdzewiały i porośnięty akacją. A za nim, zaledwie kilka kroków dalej, wznosił się las – jako że w tym miejscu płot był zniszczony i tylko niewielki fragment pochylał się nad ziemią, las zdawał się być jeszcze bliżej; tylko kilka krzewów róż rosło na granicy. Wystarczyło jedynie wyciągnąć rękę.

I to właśnie dzięki niemu dziewczęta zapominały czasem, że pragnęły się stąd wyrwać.

W tej chwili nie myślały jednak o tym – wyskoczyły z samochodu i popędziły do środka, prześcigając się nawzajem, a ojciec powoli podążył za nimi. Powietrze było dziwnie nieruchome, duchota drażniła nozdrza. Mężczyzna zatrzymał się w połowie drogi i wzniósł oczy ku niebu, zupełnie jakby coś wyczuwał. Jakby coś się zbliżało.

Jego córki nie mogły jednak tego zobaczyć, bo właśnie wbiegły do holu, radośnie przeciskając się w progu i piskliwie obwieszczając reszcie domowników, że wróciły. Znalazły się w niewielkim pomieszczeniu wyłożonym boazerią, z którego wychodziło się do pozostałych części domu, w tym na wąską klatkę schodową z drewnianymi stopniami skrzypiącymi pod stopami. Zamiast jednak skierować się w jej stronę, a dalej do swojego pokoju mieszczącego się na piętrze, ruszyły do kuchni, gdzie zajrzały do garnka stojącego na kamiennej kuchni i z rozkoszą wciągnęły w płuca zapach zupy.

Clementine sięgnęła po miskę i napełniła ją po brzegi.

– Nie jest ciepła – mruknęła Elenor, dotykając dłonią garnka.

– A chce ci się grzać?

Jej starsza siostra już miała coś powiedzieć, gdy usłyszały jeszcze jeden głos należący do ich ciotki.

– Znowu się wymknęła i musiał przywozić ją ktoś z miasteczka – mówiła, a jej słowa były nieco zniekształcone z powodu oddzielającej ich ściany.

Dziewczyny znieruchomiały, nasłuchując.

– Było mi tak głupio...

– No to oddaj ją do domu opieki – mruknął ich ojciec i chwilę potem rozległ się stukot zrzucanych butów.

– Potrafię zająć się własną matką! – obruszyła się jego siostra.

Clementine bez trudu wyobraziła sobie zmarszczkę między jej brwiami i zadarty podbródek.

– A co mnie to interesuje? Ja bym się jej pozbył.

Siostry wymieniły spojrzenia.

– Ja nie jestem tobą – odparła ze złością ciotka. Jej głos zdawał się jeszcze bardziej przytłumiony, zupełnie jakby oddalała się od dziewcząt.

– No to gratuluję – warknął jej brat i wszedł do kuchni.

Jego córek już tu jednak nie było. Zabrały miski z chłodną zupą i ruszyły zjeść do volkswagena stojącego w ogrodzie.

Rozdział 2

Urodziło się ich troje.

Eric, ojciec dziewczyn, przyszedł na świat jako pierwszy, z wrzaskiem godnym noworodka, i płakał tak długo, póki nie ochrypł. Dwadzieścia minut później narodził się jego brat bliźniak, podobny do niego niczym odbicie w lustrze, ale tak cicho, że z początku myślano, iż jest martwy.

To przez lata nie miało się zmienić: Eric zawsze był pierwszy, gotów w każdej chwili się zbuntować, a Mattias – cichy i zamyślony, ale tak dziki, jak tylko może być wiatr. Coś pociągało go w stronę lasu, który już wtedy był stary i gęsty, skrywający coś, co nigdy nie chciało się pokazać.

Bracia trzymali się razem, połączeni tym, co łączyło również trzy siostry wiele, wiele lat później – pokrewieństwem i pechem Marsdenów.

Ów brak szczęścia dosięgnął ich, kiedy obaj mieli po kilkanaście lat; latem, dusznym i gorącym, takim samym, które obecnie nastało w życiu sióstr.

Mattias zaginął, a Eric się załamał, kiedy został sam.

W miasteczku mówiło się, że młodszy z bliźniaków uciekł od apodyktycznej matki, goniąc za wiatrem, tak jak zawsze zwykł robić. Nigdy go nie odnaleziono, choć jego brat poświęcił całe lata na poszukiwania. To właśnie wtedy stał się człowiekiem o zmęczonej twarzy.

Wcześniej jednak, kiedy chłopcy mieli po dziewięć lat, urodziła się ich siostra Lisa – jako jedyna z jakimikolwiek szansami wyrwania się z Conetoe, aby odnaleźć dla siebie pomyślność. Niestety, pech Marsdenów i ją w końcu dosięgnął, gruchocząc kolano w wypadku, który całkiem zniweczył jej szanse na stypendium sportowe. Została więc w domu, razem z Erikiem, szukając dla siebie jakiegoś innego celu, w którym mogłaby się odnaleźć.

Czasem aż za bardzo.

Estella Marsden natomiast z surowej, nieczułej persony stała się łagodniejszą, choć być może równie nieczułą osobą, przez co dzieciństwo braci, jak również ich młodszej siostry wyglądało zupełnie inaczej. Bo choć Lisa nie pamiętała, aby rodzicielka kiedykolwiek ją przytulała, i tak dostała znacznie więcej swobody niż Eric i Mattias.

Bracia mieli więc o jeden powód więcej, aby uciec z Conetoe.

Trzy siostry Marsden oczywiście wiedziały o tym wszystkim – nawet jeśli nikt o niczym im nie mówił. Dlatego też, siedząc w volkswagenie nad miskami chłodnej zupy, nie rozmawiały wcale o tacie, który pozbyłby się z domu matki chorej na demencję. Zamiast tego patrzyły po prostu, jak powietrze w pojeździe z pomarańczowego staje się ciemnoszare, gdy słońce nieubłagalnie chyliło się ku zachodowi. W środku było dużo miejsca, bo wyjęto prawie wszystkie fotele, Clementine rozłożyła się z nogami w górze, trzymając opróżnioną miskę pod głową, dnem do góry.

Elenor pragnęła powiedzieć, że lepiej by było, gdyby babunia mimo wszystko poszła do domu opieki, jej siostry doskonale to jednak wiedziały. Zamiast tego znowu pomyślała o Lisie i o tym, co ją spotkało. Nie potrafiła pozbyć się wrażenia – mimo że wciąż i wciąż próbowała – jakby sama miała podzielić los swojej ciotki.

Już za rok będzie musiała wybrać uczelnię. Mogła liczyć na stypendium, nie miała jednak pewności, czy je dostanie albo czy samo Conetoe nie będzie próbowało zatrzymać przy sobie dziewczyny. Nie chciała zostać gimnastyczką tak jak Lisa – do tego potrzeba kondycji, której Elenor brakowało – zamiast tego dziewczyna miała zadatki na dobrego matematyka. To może jednak za dużo jak na Marsdenów.

– Mógłby wreszcie spaść deszcz – powiedziała w końcu, starając się pozbyć depresyjnych myśli.

Ginger uśmiechnęła się promiennie, dzięki czemu jej twarz zdawała się jeszcze bardziej okrągła.

– Byłoby dobrze dla roślin – stwierdziła.

– Odrobina słońca też – mruknęła Clementine. – Serio rozmawiamy o pogodzie?

Elenor prychnęła i rozciągnęła się obok siostry, kładąc stopy na ścianie kabiny. Ginger wpatrywała się im z lekkim uśmiechem, opierając brodę o kolana. Czasami trudno było powiedzieć, co chodzi jej po głowie; umysł młodszej siostry zdawał się równie chaotyczny co należący do niej ogród.

^(*) ^(*) ^(*)

Leżały już wszystkie trzy w łóżkach, otoczone jedynie przez ciemność. Ich pokój znajdował się od strony lasu, więc przez uchylone okno dochodził do nich łagodny szum liści i zapach poszycia – Ginger wdychała go głęboko w płuca.

Pomieszczenie było największe w całym domu i właśnie z tego powodu go zajęły – mieszkały w nim wspólnie. Na wprost okien znajdowały się drzwi, grube i solidne, pomalowane białą farbą, oraz drewniana szafa, równie trwała, choć w zupełnie innym kolorze – zrobiono ją z orzecha i choć pamiętała lepsze czasy, wciąż bardzo dobrze się trzymała, głównie dzięki tacie, który ją naprawił i pokrył nową warstwą farby olejnej. W pokoju znajdowały się trzy wąskie łóżka ustawione bokiem do okien, na parapecie stały kwiaty w doniczkach, a po kątach – stosy książek, zeszytów i rysunków zrobionych ołówkiem, kilka z nich wisiało również na ścianach.

Łatwo było się domyślić, do kogo należał pokój.

Ginger leżała na plecach, z dłońmi pod głową, i wpatrywała się w sufit. Dokładnie nad ich głowami był strych pełen starych gratów. Gdy tylko się skupiała, niemal słyszała, jak cały dom oddycha. Dudnienie w rurach, jęczenie ścian. Stukanie.

Dziewczyna zacisnęła oczy, głęboko oddychając. Lekki podmuch wpadał do pomieszczenia przez szeroko otwarte okno, niosąc ze sobą słodki, lekko mdławy zapach. Ginger była całkiem odkryta, ale mimo to się pociła.

Naprawdę chciała, aby wreszcie spadł deszcz.

Na strychu wciąż stukało, a Ginger nie mogła pozbyć się wrażenia, że tak naprawdę słyszy kroki – cały dom wydawał dźwięki, lecz zwykle potrafiła je od siebie odróżnić.

Ktoś wędrował po strychu.

Wstała i spuściła stopy na drewnianą podłogę. Przełknęła ślinę, a potem cichutko, aby nie obudzić sióstr, ruszyła na korytarz. Pochyła drabinka prowadząca na górę znajdowała się zaledwie kilka kroków dalej – Ginger przystanęła, nasłuchując, ale dźwięki umilkły. Nagle zobaczyła ciemną postać stojącą pod ścianą.

Serce podskoczyło jej do gardła.

– Babuniu, wystraszyłaś mnie – westchnęła, ściskając w pięści przód piżamy.

– Lisa. – Staruszka zaszurała kapciami i spuściła wzrok, jakby na czymś ją nakryto.

– Co ty tu robisz? – Ginger chwyciła ją pod ramię i poprowadziła w stronę klatki schodowej. Jej sypialnia znajdowała się na dole, aby nie musiała wchodzić i schodzić po stromych stopniach.

– Chciałam się napić. – Głos babuni się załamał.

– Kuchnię masz niedaleko swojego pokoju. Nie musiałaś się tu wdrapywać. – Ginger zagryzła wargę, bojąc się, że kobieta potknie się i przewróci, choć wnuczka mocno ją ściskała.

W końcu dotarły do jej sypialni, w której pachniało starymi ludźmi. Dziewczyna położyła staruszkę do łóżka, nakryła kocem, a potem przyniosła szklankę wody.

– Proszę, babuniu.

Babcia wyglądała krucho, zupełnie jakby zaraz miała się rozlecieć. Jak zawsze, gdy na nią patrzyła, Ginger czuła jedynie żałość.

– Dziękuję, Liso. – Staruszka zamrugała.

– Będziesz już spała?

Babunia pokiwała głową, a Ginger wróciła do swojego pokoju.

Kroki już się nie powtórzyły.