Szczęśliwi czas liczą! - ebook

PRZED OBIADEM
ZEGAR SŁONECZNY

Gdy już zmęczyliśmy się pływaniem i rzucaniem piłki w wodzie, wróciliśmy do mamy, na koc. Mój brat Antek od razu położył się brzuchem do góry i ciężko sapał. Tata wycierał się ręcznikiem w wielkie kwiaty, a ja usiadłam koło mamy, leżącej na drugim kocu i czytającej gazetę.

– I kto wygrał? – spytała mama, unosząc okulary przeciwsłoneczne.

– Ja i Tośka! – wykrzyknął radośnie Antek. – Tata ma dziurawe ręce i prawie ani razu nie złapał piłki!

– Coś takiego! – zdumiała się mama. – Więc może jednak zostaniecie sławnymi sportowcami?

Co prawda chciałam w przyszłości być weterynarzem, ale może rzeczywiście powinnam zostać słynną zawodniczką w drużynie siatkówki? Wcześniej jednak planowałam karierę baletnicy, a jeszcze wcześniej – stewardesy w samolocie. Trudny wybór…!

– A kiedy będzie obiad? – spytał Antek chwilę po tym, gdy głośno zaburczało mu w brzuchu. – Głodny się robię! Mamy jeszcze drożdżówki?

– Nie mamy – odparłam, zaglądając do torby. – Wszystkie zjadłeś prawie od razu, gdy tu przyszliśmy! Ty głodomorze! A do obiadu jeszcze trochę czasu.

– A skąd ty to wiesz? – zaciekawił się tata, odkładając ręcznik i siadając obok mnie. – Przecież nie masz zegarka.

– Bo wczoraj poszliśmy na obiad, gdy słońce było nad tamtą wielką sosną – wskazałam dłonią na duże drzewo na wydmie nad nami. – A nasz koc wczoraj leżał w tym samym miejscu!

– A co ma słońce do obiadu? – zdziwił się Antek, siadając. – Ty, Tośka, jak coś wymyślisz…

– Poczekaj… – Tata zmarszczył brwi i przyjrzał mi się z uwagą. – Bo Tosia ma rację! No proszę… Kochanie, słyszałaś? – rzucił w kierunku mamy. – Nasza córeczka mierzy czas ruchem słońca na niebie!

Trochę się speszyłam.

– A… a to tak nie wolno? – bąknęłam. – No, ale przecież słońce wędruje po niebie, prawda? I już dwa razy mama mówiła, że musimy iść na obiad właśnie wtedy, gdy słońce było nad tą sosną, więc…

– Coś takiego! – Mama spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – Nasza córeczka działa jak dobry zegar słoneczny!

– Zegar słoneczny? – spytał Antek nieufnie. – Co to znaczy? Przecież zegar to taki ze wskazówkami, jaki tata nosi na lewej ręce. Albo taki, jaki wisi w domu. Albo taki jak na dworcu, co cyferki od razu pokazuje…

– A myślisz, że ludzie zawsze mieli takie zegary? – roześmiał się tata wesoło. – Antku, kiedyś odmierzanie czasu nie było takie proste. Dlaczego? Bo nie było zegarów! Pewnie trudno wam w to uwierzyć…?

– To skąd ludzie wiedzieli, że trzeba wstać do pracy lub do przedszkola? – zdziwiłam się bardzo. – Albo o której muszą być na dworcu, żeby zdążyć na pociąg?

– Kiedyś pociągów nie było – burknął Antek z wyższością. – Ani samolotów. To była era… era… STAROŻYTNA! Ale naprawdę zegarów też nie było?

– Ani zegarów, ani komputerów… – mruknęła mama pogodnie. – To była era komputera łupanego. Dzieci drogie, tata mówi prawdę. Kiedyś ludzie wiedzieli, jaka jest pora dnia, patrząc na słońce!

– Czyli wiedzieli tylko, kiedy jest rano, południe albo wieczór? – Antek chyba nie dowierzał. – A godziny nie znali?!

– W ogóle – oświadczył tata, kręcąc głową. – Dopiero potem ktoś wymyślił zegar słoneczny…

– To musiało być bardzo trudne – szepnęłam z szacunkiem. – I jak on działał, ten zegar słoneczny?

Tata nic nie odpowiedział, tylko narysował palcem na piasku spore koło, a potem wziął w dłoń moją łopatkę do piasku z długim trzonkiem, i wetknął ją w piasek pośrodku koła.

– No i co to ma być? – Nie wytrzymał w końcu Antek. – Mierzyli czas łopatkami czy jak?!

Mama i tata śmiali się tak, że długo nie mogli się uspokoić.

A potem tata pokazał palcem na cień, który rzucała łopatka. Cień był dość długi i sięgał aż za kółko narysowane na piasku. Mama zaś sięgnęła dłonią i zrobiła na kółku kreskę w miejscu, którego dotykał cień.

– Teraz nasz zegar słoneczny wskazuje godzinę dwunastą! – oznajmiła, zerkając na swój zegarek. – Bo właśnie minęło południe. Za godzinę zrobimy kreskę w kolejnym miejscu, którego dotknie cień. I za kolejną godzinę… i tak dalej. Widzicie? Gdybyśmy zaczęli tę zabawę rano, to już mielibyśmy zaznaczone trzy godziny na naszym zegarze słonecznym!

– Ja nie mogę! – wykrzyknął Antek, zrywając się z miejsca. – Ale fajny pomysł!

Poczułam się dumna, że – prawie sama z siebie – wymyśliłam zegar słoneczny. Bo przecież była to w końcu moja łopatka, no nie?

A tata tylko trochę mi pomógł.