Szklany tron. Tom 1 - ebook

1

Przez rok niewolniczej pracy w kopalniach soli w Endovier Celaena Sardothien przyzwyczaiła się do tego, że nigdy nie porusza się bez kajdan i eskorty z obnażonymi mieczami. W ten sam sposób traktowano tysiące więźniów harujących w Endovier, choć w przypadku Celaeny do standardowej eskorty w drodze do kopalni i z powrotem dołączano pół tuzina dodatkowych strażników. Nie było w tym nic dziwnego – w końcu cieszyła się ponurą sławą najlepszej zabójczyni w Adarlanie. Nigdy się nie spodziewała jednak, że do jej obstawy dołączy mężczyzna w czarnej szacie z kapturem. A tak właśnie się stało.

Nieznajomy złapał ją za ramię i poprowadził ku lśniącym budynkom zamieszkanym przez znaczną część urzędników i nadzorców pracujących w Endovier. Szli korytarzami, pięli się po schodach, skręcali i kluczyli, tak by Celaena nie zdołała zapamiętać drogi powrotnej.

Jej tajemniczemu przewodnikowi bardzo na tym zależało, ale mimo to uwadze dziewczyny nie umknęło, że w ciągu kilku minut weszli dwukrotnie po tych samych schodach. Zauważyła też, że piętra i schody układają się w rozpoznawalny schemat. Trzeba było czegoś więcej, aby zaburzyć jej zdolność orientacji w terenie. Czułaby się nawet nieco urażona nieudolnymi próbami mężczyzny, gdyby nie fakt, że dokładał on wszelkich starań, aby dopiąć swego.

Szli teraz wyjątkowo długim korytarzem, w którym panowała cisza, przerywana jedynie odgłosem ich kroków. O eskortującym ją człowieku Celaena wiedziała tylko tyle, że jest wysoki i silny. Rysy jego twarzy były szczelnie skryte pod kapturem. To kolejna taktyka, która miała zmniejszyć jej pewność siebie. Zapewne z tego samego względu mężczyzna założył czarne szaty.

W pewnym momencie nieznajomy spojrzał na dziewczynę, a ona uśmiechnęła się do niego szeroko. Odwrócił głowę i jeszcze mocniej zacisnął dłoń na jej ramieniu.

Jego obecność powinna jej chyba pochlebiać, mimo że nie wiedziała, co szykuje i dlaczego dołączył do sześciu strażników czekających na nią przed wejściem do szybu. Po całym dniu odłupywania grud soli w górskich tunelach jego widok nie poprawił jej jednak nastroju.

Podsłuchała, że nieznajomy przedstawił się jej nadzorcy jako Chaol Westfall, kapitan Gwardii Królewskiej. Niespodziewanie świat wokół pociemniał, a pod Celaeną ugięły się kolana. Od dawna nie zaznała strachu. Ba, nie pozwalała sobie na strach i nie dopuszczała go do siebie. Każdego ranka po przebudzeniu powtarzała sobie te same słowa: „Nie będę się bać”. To one przez cały rok niewoli broniły ją przed załamaniem w mrokach kopalni. To dzięki nim wiedziała, że się nie poddała, a jedynie ugięła kark.

Strach był przemożny, ale nie mogła pozwolić, aby mężczyzna go wyczuł.

Przyjrzała się trzymającej ją dłoni w rękawicy. Ciemna skóra, z jakiej wykonano ten element ubioru, niewiele różniła się barwą od jej brudnych rąk.

Celaena poprawiła wolną dłonią swoją brudną, podartą tunikę i powstrzymała westchnienie. Rozpoczynała pracę w kopalni przed wschodem słońca, a kończyła już po zmierzchu i rzadko kiedy widywała światło dnia. Jej brudna skóra była rozpaczliwie blada. Kiedyś była atrakcyjną, a nawet piękną dziewczyną, ale teraz… Cóż, teraz to nie miało już większego znaczenia, prawda?

Skręcili w kolejny korytarz. Celaena przyjrzała się pięknie wykończonemu mieczowi nieznajomego. Połyskującą głowicę wieńczyła rzeźba orła w locie. Mężczyzna zauważył jej spojrzenie i opuścił dłoń przyodzianą w rękawicę na złocistą głowę ptaka. Kąciki ust dziewczyny znów uniosły się w uśmiechu.

– Ma pan za sobą daleką drogę z Rifthold, kapitanie – powiedziała, odkaszlnąwszy. – Czy przybył pan z armią, której przemarsz słychać było wcześniej?

Wpatrywała się w mrok czający się we wnętrzu kaptura nieznajomego. Niczego nie dostrzegła, ale czuła na sobie jego badawczy, przenikliwy wzrok. Odpowiedziała hardym spojrzeniem. Kapitan Gwardii Królewskiej to interesujący przeciwnik, być może nawet zasługujący na zaangażowanie z jej strony.

W końcu mężczyzna uniósł dłoń spoczywającą na głowicy miecza, a fałdy jego płaszcza opadły i zasłoniły ostrze. Dziewczyna dostrzegła złotą wywernę, wyhaftowaną na jego tunice. Królewska pieczęć.

– Czemu miałyby cię obchodzić armie Adarlanu? – zapytał.

Jakże miło było usłyszeć czyiś głos – chłodny i wyraźny – nawet jeśli jej rozmówca był odrażającym gburem!

– Wcale mnie nie obchodzą – odparła, wzruszając ramionami.

Kapitan burknął coś pod nosem z rozdrażnieniem.

Och, wiele by dała, aby ujrzeć jego krew na marmurowej posadzce. Raz już straciła panowanie nad sobą, owego dnia, gdy jej pierwszy nadzorca nieco zbyt brutalnie zapędzał ją do pracy. Wciąż pamiętała uczucie towarzyszące wbijaniu kilofa w trzewia mężczyzny i lepkość krwi na swojej twarzy i dłoniach. Mogłaby w okamgnieniu rozbroić dwóch strażników. Ciekawe, czy kapitan poradziłby sobie lepiej od nadzorcy? Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, szacując swoje szanse.

– Nie patrz tak na mnie – ostrzegł ją nieznajomy.

Jego dłoń znów opadła na rękojeść miecza i Celaena ukryła uśmiech.

Minęli rząd drewnianych drzwi, które widziała kilka minut temu. Gdyby chciała uciec, musiałaby po prostu skręcić w lewo w następnym korytarzu i zbiec trzy poziomy w dół. Próba zmylenia jej orientacji w terenie skończyła się tym, że doskonale go poznała. Co za idioci…

– Czy mogłabym się dowiedzieć, dokąd zmierzamy? – spytała niewinnym głosikiem, odgarniając kosmyk matowych włosów z twarzy.

Kapitan nie raczył odpowiedzieć i dziewczyna zacisnęła tylko zęby.

W korytarzu niosło się tak głośne echo, że chwilowo nie mogła go zaatakować. Odgłosy walki postawiłyby na nogi cały budynek. Nie widziała też, gdzie mężczyzna ukrył klucz do jej kajdan, a szóstka strażników mogła sprawić jej sporo kłopotów. Podobnie jak zamknięte okowy.

Szli kolejnym korytarzem. Z sufitu zwisały żelazne kandelabry, a wzdłuż jednej ściany ciągnęły się okna, za którymi widać było zapadającą noc. Latarnie płonęły tak jasno, że prawie nie było widać cieni.

Celaena słyszała innych niewolników – powłócząc nogami, szli przez dziedziniec w kierunku drewnianych szop, w których spali. Jęki bólu i szczęk łańcuchów już dawno stały się dla niej codziennością, podobnie jak te okropne piosenki, które niewolnicy śpiewali przy pracy. Czasami do brutalnej symfonii, którą Adarlan skomponował dla swoich największych przestępców, najuboższych obywateli i podbitych ostatnio narodów, dołączały też solowe trzaski z bicza.

Niektórzy więźniowie byli oskarżeni o próby uprawiania magii, co bynajmniej nie oznaczało, że naprawdę znali się na czarach, magia znikła bowiem z królestwa całe wieki temu. Ostatnio do kopalni przywożono jednak coraz więcej buntowników, w większości pochodzących z Eyllwe, jednego z ostatnich krajów, które wciąż sprzeciwiały się okupacji Adarlanu. Celaena wypytywała nowo przybyłych o wieści ze świata zewnętrznego, ale wielu z nich tylko wpatrywało się w nią pustymi oczami. Byli pokonani. Na samą myśl o krzywdzie, jaką Adarlan wyrządził tym ludziom, ciałem dziewczyny wstrząsały dreszcze. Czasami zastanawiała się, czy nie byłoby dla nich lepiej, gdyby po prostu złożyli głowy na katowskich pniach. I czy dla niej również nie byłoby lepiej, gdyby zginęła owej nocy, gdy ją zdradzono i pojmano.

Tymczasem ich wędrówka korytarzami trwała i Celaena miała inne zmartwienia. Czyżby wreszcie mieli ją powiesić? Jej żołądek skręcał się pod naporem mdłości. Była przecież więźniem na tyle ważnym, aby sprawą egzekucji zajął się kapitan Gwardii Królewskiej we własnej osobie. Ale po co miałby ją najpierw prowadzić do tego budynku?

W końcu zatrzymali się przed czerwono-złotymi drzwiami z grubego, matowego szkła. Kapitan Westfall skinął głową dwóm strażnikom stojącym po obu stronach wrót, a ci pozdrowili go, uderzając tępymi końcami włóczni o posadzkę.

Mężczyzna zaciskał dłoń na ramieniu Celaeny tak mocno, że zaczęło ją to boleć. Chciał ją przysunąć do siebie szarpnięciem, ale dziewczyna ani drgnęła. Jej nogi wydawały się ciężkie jak z ołowiu.

– Wolałabyś zostać w kopalni? – spytał i uśmiechnął się drwiąco.

– Być może gdybym wiedziała, co mnie czeka, nie czułabym aż takiej potrzeby, aby stawiać ci opór.

– Zaraz się dowiesz.

Celaena poczuła, że zaczynają jej się pocić dłonie. Tak, miała umrzeć. Wreszcie nadeszła ta chwila.

Zaskrzypiały drzwi i oczom dziewczyny ukazała się sala tronowa. Większość sufitu zakrywał szklany kandelabr uformowany na kształt winorośli, który rzucał na ściany plamki diamentowego światła. W porównaniu z ponurymi widokami za oknem ten przepych wydawał się równie szokujący jak policzek w twarz. Celaena znów sobie uświadomiła, jak bardzo bogacono się w Endovier na jej ciężkiej pracy.

Kapitan Gwardii puścił ją wreszcie.

– Do środka – warknął i wskazał jej drogę wolną ręką.

Poślizgnęła się – jej stwardniałe stopy na moment straciły równowagę na śliskiej posadzce. Spojrzała przez ramię i ujrzała sześciu kolejnych strażników.

A więc razem czternastu, a do tego kapitan. Wszyscy mieli na sobie czarne mundury ze złotym godłem królewskim wyszytym na piersi. Byli to członkowie osobistej ochrony rodziny królewskiej – bezlitośni, szybcy jak błyskawica wojownicy, których od dziecka szkolono tylko po to, aby chronili i zabijali. Dziewczyna przełknęła z trudem ślinę. Kręciło jej się w głowie i czuła się powolna i ociężała. Niespiesznie odwróciła się ku sali tronowej. Na bogato zdobionym tronie z sekwoi siedział przystojny młody człowiek. Wszyscy obecni złożyli mu ukłon, a serce Celaeny zamarło na moment.

Stała przed obliczem następcy tronu Adarlanu.2

Wasza Wysokość – powitał następcę tronu kapitan Gwardii, po czym złożył głęboki ukłon i zdjął kaptur, odsłaniając krótko przycięte, kasztanowe włosy.

Nakrycie głowy mężczyzny z pewnością miało wzbudzić w Celaenie uczucie niepewności w drodze do sali tronowej. Czy oni naprawdę myśleli, że ta sztuczka zrobi na niej wrażenie? Dziewczyna stłumiła irytację i aż zamrugała, spoglądając na oblicze następcy tronu. Był taki młody!

Kapitan Westfall nie był człowiekiem szczególnie przystojnym, ale Celaenie spodobały się szorstkie rysy jego twarzy i skrzące, złocistobrązowe oczy. Przechyliła lekko głowę i niespodziewanie uświadomiła sobie swój niechlujny wygląd.

– To ona? – spytał następca tronu.

Dziewczyna zerknęła na kapitana, który przytaknął. Obaj mężczyźni wpatrywali się w nią, czekając, aż się ukłoni, ale ona ani drgnęła. Chaol przestępował z nogi na nogę, a książę zadarł wyżej podbródek i wbił w niego pytające spojrzenie.

Miała mu się kłaniać? Nawet gdyby chcieli posłać ją za to na szafot, nie zamierzała spędzić ostatnich chwil życia, płaszcząc się przed następcą tronu Adarlanu!

Za plecami Celaeny rozbrzmiały dudniące kroki i ktoś złapał ją za szyję. Odwróciła głowę i zdążyła dojrzeć czerwone policzki oraz jasny wąs, a potem potężne pchnięcie posłało ją na lodowatą, marmurową posadzkę. Zabolał ją bok twarzy, którym uderzyła o kamień, oraz związane ramiona, wygięte pod ostrym kątem. Ból był tak wielki, że nie zdołała powstrzymać łez, które zabłysły w jej oczach.

– Oto właściwy sposób, aby powitać przyszłego króla – warknął mężczyzna o zaczerwienionej twarzy.

Zabójczyni zasyczała i odsłoniła zęby. Odwróciła głowę, aby spojrzeć na klęczącego obok niej brutala. Nieznajomy wzrostem niemalże dorównywał Westfallowi. Miał na sobie czerwono-pomarańczowe ubranie przypominające kolorem jego rzedniejące włosy. Oczy czarne jak obsydian zalśniły groźnie, gdy mężczyzna jeszcze mocniej zacisnął dłoń na szyi Celaeny. Gdyby była w stanie przesunąć prawe ramię choć o kilka centymetrów, mogłaby go przewrócić i chwycić za jego miecz. Kajdany wbijały jej się w brzuch, a narastająca, tłumiona z trudem furia sprawiła, że twarz dziewczyny spurpurowiała z wysiłku.

Po chwili, która trwała w nieskończoność, odezwał się następca tronu, a w jego głosie pobrzmiewało nonszalanckie znudzenie:

– Nie do końca rozumiem, dlaczego zmuszasz kogoś do ukłonu, skoro w ten sposób okazuje się szacunek i posłuszeństwo.

Celaena próbowała się obrócić, aby spojrzeć na księcia, ale zdołała ujrzeć jedynie parę czarnych, skórzanych butów stojących na białej posadzce.

– Nie ulega wątpliwości, że darzysz mnie szacunkiem, Perrington, ale zmuszanie Celaeny Sardothien, aby podzielała twoje zdanie, chyba nie ma sensu. Obaj dobrze wiemy, że nie darzy ona ciepłym uczuciem ani mnie, ani mojej rodziny. Czyżbyś chciał ją w ten sposób upokorzyć? – Urwał, a Celaena mogłaby przysiąc, że przygląda się teraz jej twarzy. – Myślę, że ma już tego dosyć – ciągnął książę po chwili. – A czy ty przypadkiem nie masz teraz spotkania ze skarbnikiem z Endovier? Nie chciałbym, żebyś się spóźnił, tym bardziej, że przebyłeś taki szmat drogi tylko po to, aby się z nim spotkać.

Książę Perrington zrozumiał pełne znaczenie słów następcy tronu. Burknął coś pod nosem i puścił Celaenę, a ona uniosła głowę, choć pozostała na posadzce, dopóki mężczyzna nie wyszedł. Obiecała sobie w duchu, że jeśli uda jej się uciec, odnajdzie owego Perringtona i podziękuje mu za tak serdeczny uścisk.

Wstała i skrzywiła się, widząc ślady brudu, które pozostawiło jej ubranie i skóra na nieskazitelnie czystej podłodze. Brzęk kajdan poniósł się echem po cichej sali. Celaena szkoliła się na zabójczynię od chwili, gdy Król Zabójców znalazł ją półmartwą na brzegu zamarzniętej rzeki i przyniósł do swej twierdzy. Miała wówczas zaledwie osiem lat. Nie było rzeczy, która mogłaby ją zawstydzić czy upokorzyć, a już w szczególności nie był to brud czy niechlujny wygląd. Odrzuciła warkocz i uniosła głowę, odzyskując dumę. Spojrzała w oczy następcy tronu.

Dorian Havilliard uśmiechnął się do niej. Był to gładki, wyćwiczony na dworze uśmiech. Książę rozparł się wygodnie na tronie i oparł podbródek na dłoni. Złota korona połyskiwała delikatnie na jego skroni. Na czarnym dublecie lśniła złota podobizna królewskiej wywerny. Czerwony płaszcz spływał majestatycznie z ramion młodzieńca i zwisał z poręczy tronu.

Było coś szczególnego w uderzająco błękitnych oczach księcia, które przypominały kolorem wody południowych krain i osobliwie kontrastowały z jego kruczoczarnymi włosami. Celaena przyjrzała mu się uważnie. Młodzieniec był nieprawdopodobnie przystojny i z pewnością nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat.

„Przecież książęta nie mają prawa być przystojni! To rozczulający się nad sobą, obrzydliwi durnie! A ten tu… A ten… Przecież to niesprawiedliwe, żeby ktoś był jednocześnie przystojny i szlachetnie urodzony!”.

Przestąpiła z nogi na nogę, a książę zmarszczył brwi, przyglądając się jej uważnie.

– Wydawało mi się, że prosiłem, aby doprowadzono ją do porządku – powiedział do kapitana Westfalla, który zrobił krok do przodu.

Celaena zdążyła już zapomnieć, że w pomieszczeniu byli obecni inni ludzie. Znów zerknęła na swoje łachmany oraz brudną skórę i tym razem nie mogła powstrzymać ukłucia wstydu. Nisko upadła, jak na tę piękną dziewczynę, którą kiedyś była!

Na pierwszy rzut oka oczy Celaeny mogły wydawać się niebieskie lub szare, a nawet zielone, w zależności od koloru jej ubrań, ale z bliska okazywało się, że złociste pierścienie otaczające źrenice górowały nad pozostałymi barwami. Uwagę większości ludzi przyciągały jednak nie oczy, lecz włosy dziewczyny, które wciąż zachowały cień dawnego piękna. Jako dziecko Celaena Sardothien mogła się pochwalić kilkoma wyjątkowymi atutami urody, które całkowicie rekompensowały przeciętność pozostałych szczegółów wyglądu, a w wieku dojrzewania odkryła, że dzięki kosmetykom może bez trudu zamaskować wszelkie niedoskonałości.

Teraz, gdy stała przed Dorianem Havilliardem, czuła się jednak brzydka niczym zamieszkały w rynsztoku szczur. Zarumieniła się, gdy kapitan Westfall odrzekł:

– Nie chciałem, żebyście czekali, Wasza Wysokość.

Chaol wyciągnął rękę, aby złapać Celaenę za ramię, ale następca tronu pokręcił głową.

– Odłóżmy kąpiel na później. Widzę jej potencjał. – Wyprostował się, nie spuszczając oczu z dziewczyny. – Chyba nie miałem przyjemności się przedstawić. Jak zapewne wiesz, jestem książę Dorian Havilliard, następca tronu Adarlanu, a być może całej Erilei. – Dziewczyna zignorowała falę gorzkich uczuć, które przywołał ten tytuł. – A ty jesteś Celaena Sardothien, najsłynniejsza zabójczyni w Adarlanie, a być może nawet w całej Erilei. – Przyglądał się przez moment napiętemu, sztywnemu ciału dziewczyny, a potem uniósł ciemne, wypielęgnowane brwi. – Wyglądasz dość młodo – rzekł i oparł łokcie na udach. – Słyszałem o tobie fascynujące opowieści. Jak ci się podoba Endovier po zbytkach miasta Rifthold?

„Arogancki dupek”.

– Jestem tu bardzo szczęśliwa – powiedziała Celaena, wbijając połamane paznokcie w skórę dłoni.

– Minął rok, a ty wciąż jesteś przy życiu. Ciekawe, jak to możliwe, skoro przeciętna długość życia w tych kopalniach wynosi około miesiąca.

– To w istocie zagadka, nieprawdaż? – odparła dziewczyna, po czym zatrzepotała rzęsami i poprawiła kajdany, jakby były koronkowymi mitenkami.

Następca tronu odwrócił się w stronę kapitana.

– Ma dość niewyparzoną gębę, prawda? A przecież nie wygląda mi na taką, która wychowywałaby się wśród motłochu.

– Pewnie, że nie! – parsknęła gniewnie Celaena.

– Wasza Wysokość! – warknął Chaol Westfall.

– Co takiego? – spytała dziewczyna.

– Zapomniałaś dodać „Wasza Wysokość”!

Celaena uśmiechnęła się z drwiną, a potem ponownie skupiła uwagę na księciu.

Ku jej zaskoczeniu Dorian Havilliard wybuchnął śmiechem.

– Ale chyba zdajesz sobie sprawę, że zostałaś skazana na niewolę? Czyżby ta sroga kara niczego cię nie nauczyła?

Celaena pomyślała, że gdyby nie miała kajdan, chętnie skrzyżowałaby ramiona na piersi.

– Nie wiem, jak ta praca może kogokolwiek czegoś nauczyć, no może za wyjątkiem sztuki władania kilofem.

– Nigdy nie próbowałaś stąd uciec?

Na twarzy dziewczyny powoli wykwitł gorzki uśmiech.

– Raz – mruknęła.

Książę uniósł brwi i spojrzał na kapitana Westfalla.

– Dlaczego mi o tym nie doniesiono?

Celaena zerknęła na Chaola, który patrzył na księcia przepraszająco.

– Główny Nadzorca poinformował mnie dziś po południu, że miał tu miejsce pewien incydent. Trzy miesiące temu…

– Cztery – przerwała mu dziewczyna.

– Cztery miesiące temu po swoim przybyciu tutaj – ciągnął Chaol – Sardothien próbowała zbiec.

Celaena czekała na ciąg dalszy historii, ale kapitan najwyraźniej skończył już wypowiedź.

– I to, twoim zdaniem, jest najlepsza część tej historii? – spytała.

– Najlepsza część? – spytał książę, nie wiedząc, czy ma się skrzywić czy uśmiechnąć.

Chaol zmierzył dziewczynę wrogim spojrzeniem i wy-jaśnił:

– Nie ma możliwości ucieczki z Endovier. Wasz ojciec, panie, dołożył wszelkich starań, aby każdy z zatrudnionych tu strażników mógł trafić z łuku wiewiórkę z odległości dwustu kroków. Próba ucieczki to samobójstwo.

– A jednak żyjesz – rzekł książę do dziewczyny.

Uśmiech Celaeny przygasł, gdy przypomniała sobie okoliczności owego zdarzenia.

– Co się stało? – spytał Dorian.

Oczy dziewczyny błysnęły chłodno i z zacięciem.

– Coś we mnie pękło i tyle – wyjaśniła.

– Tylko tyle masz do powiedzenia? – spytał kapitan Westfall i spojrzał na młodego księcia. – Zabiła nadzorcę i dwudziestu trzech strażników, zanim ją w końcu złapano. Od muru dzielił ją dosłownie żabi skok. Strażnikom udało się ją ogłuszyć w ostatniej chwili.

– No i? – dopytywał Dorian.

– No i? – zasyczała Celaena. – Wiecie, panie, jak daleko znajduje się mur od kopalni?

Spojrzenie księcia zdradziło jej, że nie miał o tym pojęcia. Dziewczyna zamknęła oczy i westchnęła dla większego efektu.

– Z mojego szybu to sto dziesięć metrów. Poważnie. Poprosiłam, aby to zmierzono.

– No i? – powtórzył Dorian.

– Kapitanie Westfall, jaki dystans udaje się przebiec niewolnikom, gdy próbują uciec z kopalni?

– Około metra – mruknął mężczyzna. – Strażnicy zazwyczaj zabijają uciekiniera, gdy ten przebiegnie zaledwie metr.

Następca tronu milczał. Z pewnością nie na takiej reakcji zależało dziewczynie.

– Wiedziałaś, że to samobójstwo – powiedział w końcu poważnym głosem.

Celaena nagle pożałowała, że w ogóle wspomniała o murze.

– Tak – wyznała.

– Ale cię nie zabili.

– Wasz ojciec zarządził, że mają możliwie jak najdłużej utrzymać mnie przy życiu. Mam się nacieszyć niedolą i nieszczęściem, których w Endovier nie brakuje – oznajmiła dziewczyna. Niespodziewanie przeszedł ją dreszcz, który nie miał nic wspólnego z temperaturą panującą w pomieszczeniu. – Ja nie planowałam ucieczki.

W oczach księcia zabłysło współczucie. Miała ochotę go uderzyć.

– Masz wiele blizn? – spytał.

Celaena wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się, odpychając złe wspomnienia, jak najdalej mogła. Książę zszedł po stopniach podwyższenia, na którym ustawiono tron.

– Odwróć się. Chcę obejrzeć twoje plecy.

Dziewczyna zmrużyła brwi, ale wykonała polecenie. Dorian podszedł bliżej. Towarzyszył mu Chaol.

– Jest tak brudna, że prawie nic nie widać – rzekł książę, przyglądając się skórze dziewczyny, widocznej tu i ówdzie przez rozdarcia w koszuli. Celaena skrzywiła się, tym bardziej, że dodał: – Ależ ona cuchnie! Fuj!

– Ktoś, kto nie ma dostępu do kąpieli i perfum, nie może pachnieć tak wspaniale jak wy, Wasza Wysokość.

Następca tronu mlasnął i obszedł ją powoli. Chaol wraz z pozostałymi strażnikami patrzyli na nią z napięciem, nie zdejmując dłoni z rękojeści mieczy. Wiedzieli, co robią. Zdawali sobie sprawę, że Celaenie wystarczyłaby niecała sekunda, aby zarzucić ciężki łańcuch na szyję księcia i zmiażdżyć mu tchawicę. Warto byłoby spróbować choćby po to, aby ujrzeć minę Chaola. Następca tronu najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z tego, że nie powinien był podchodzić tak blisko. Może chciał ją w ten sposób znieważyć?

– Z tego, co widzę, ma trzy duże blizny i być może kilka mniejszych. Nie są tak paskudne, jak się spodziewałem, ale… Cóż, sądzę, że suknia wszystko zakryje.

– Suknia? – spytała Celaena.

Książę stał teraz tak blisko, że widziała precyzyjny haft na jego kurtce. Czuć go było końmi i żelazem, a nie perfumami.

Wyszczerzył zęby.

– Ależ ty masz piękne oczy! A ile złości się w nich kryje!

Następca tronu Adarlanu, syn człowieka, który skazał ją na powolną, żałosną śmierć, stał tak blisko, że w każdej chwili mogła go udusić. Jej opanowanie zostało wystawione na ciężką próbę. Pokusa stawała się coraz silniejsza.

– Chcę wiedzieć… – zaczęła, ale kapitan Gwardii odciągnął ją od księcia z ogromną siłą, niemalże łamiąc jej kark. – Przecież nie chciałam go zabić, ty pajacu!

– Uważaj na to, co mówisz, albo wrzucę cię z powrotem do kopalni! – warknął Chaol.

– Och, coś mi się nie wydaje.

– A to niby dlaczego? – spytał kapitan.

Dorian podszedł do tronu i usiadł na nim. Jego szafirowe oczy sypały iskrami. Celaena patrzyła to na jednego, to na drugiego, aż wreszcie powiedziała:

– Bo najwyraźniej czegoś ode mnie chcecie. To coś ważnego, a nawet bardzo ważnego, skoro następca tronu pofatygował się osobiście. Może i dałam się raz złapać jak idiotka, ale na ogół nie należę do głupich dziewczyn. To jasne jak słońce, że za tym wszystkim stoi jakaś tajemnica. Czy w przeciwnym razie opuścilibyście stolicę, Wasza Wysokość? Przez cały ten czas upewniacie się, czy mi nie odbiło i czy się nadaję. Cóż, udało mi się zachować poczytalność i nadal potrafię walczyć, choć ów epizod przy murze mógłby nasunąć inne wnioski. Chcę się więc dowiedzieć, co tu robicie, Wasza Wysokość, i jakie zadanie mam dla was wypełnić, skoro nie wysyłacie mnie na szafot.

Mężczyźni spojrzeli po sobie. Dorian splótł palce.

– Chciałem ci przedstawić pewną propozycję.

Celaena zesztywniała. Nigdy jej się nawet nie śniło, że będzie kiedyś rozmawiać z Dorianem Havilliardem. Mogłaby go zabić bez wysiłku i zetrzeć uśmiech z jego ust. Mogłaby zniszczyć króla równie łatwo, jak on zniszczył ją.

Być może oferta następcy tronu oznaczała jednak szansę na ucieczkę. Gdyby udało jej się wydostać poza mur, miałaby spore szanse, aby zniknąć. Biegłaby i biegła, aż rozpłynęłaby się w górach, gdzie żyłaby samotnie wśród zieleni puszczy i sypiała na posłaniu z igieł sosnowych, przykryta kocem z gwiazd migoczących nad głową. Tak, to było możliwe. Na drodze stał tylko ten mur. Musiała go jakoś pokonać.

– A więc słucham – powiedziała.3

Książę był najwyraźniej rozbawiony zuchwałością Celaeny, ale zanim odpowiedział, raz jeszcze przyjrzał się uważnie jej ciału. W innych okolicznościach dziewczyna za takie spojrzenie zaorałaby mu twarz paznokciami, ale sam fakt, że patrzył na nią, gdy była w tak beznadziejnym stanie… Na jej twarzy powoli pojawił się uśmiech.

Następca tronu założył jedną nogę na drugą.

– Wyjdźcie – rozkazał strażnikom. – A ty, Chaol, zostań na swoim miejscu.

Gwardziści wyszli pospiesznie, zamykając za sobą drzwi. Celaena podeszła bliżej. Cóż, to ci dopiero głupie posunięcie… Z twarzy Chaola nie można było nic wyczytać, ale chyba nie wierzył w to, że udałoby mu się ją powstrzymać, gdyby próbowała uciec! Wyprostowała się. Co oni właściwie planowali? Dlaczego kapitan zachowywał się tak nieodpowiedzialnie?

Książę zachichotał.

– Nie sądzisz, że bezczelne zachowanie wobec człowieka, który może zwrócić ci wolność, może okazać się błędem?

Ze wszystkich słów tych spodziewała się najmniej.

– Wolność?

Brzmienie tego słowa przywołało wspomnienia krainy świerków i śniegu, prażonych słońcem klifów i fal zwieńczonych pianą, krainy, w której światło było pochłaniane przez aksamitną zieleń pagórków i dolin, krainy, o której… O której już zapomniała.

– Tak, wolność. Sugeruję więc, panno Sardothien, aby powstrzymała się pani od aroganckich zachowań albo rzeczywiście wyląduje pani z powrotem w kopalni – powiedział książę i zdjął nogę z kolana. – Choć być może twe maniery okażą się użyteczne. Nie mam zamiaru ci wmawiać, że imperium mojego ojca zostało zbudowane na zaufaniu i zrozumieniu, choć o tym akurat zapewne dobrze już wiesz.

Celaena zacisnęła pięści, czekając na kolejne słowa. Książę patrzył jej w oczy, obserwował i badał.

– Mój ojciec ubzdurał sobie, że potrzebuje Obrońcy.

Minęła dłuższa chwila, zanim dziewczyna w pełni zrozumiała słowa następcy tronu.

– Wasz ojciec chce, abym to ja została Królewską Obrończynią? Co takiego? Czyżby król stracił szlachciców i arystokratów z całego imperium?! Na pewno został mu choć jeden waleczny rycerz, choć jeden wierny lord z odważnym serem!

– Licz się ze słowami! – ostrzegł ją Chaol.

– A co z tobą, co? – Celaena zwróciła się do kapitana, unosząc brew. Nie mogła w to uwierzyć. Ona miałaby zostać Obrończynią króla?! – Nasz ukochany władca uznał, że masz zbyt wiele wad? – zapytała drwiąco.

Kapitan położył dłoń na rękojeści miecza.

– Jeśli się zamkniesz, usłyszysz resztę tego, co Jego Wysokość chce ci zaproponować.

Celaena odwróciła się w stronę księcia.

– A więc?

Siedzący na tronie Dorian pochylił się ku niej i powiedział:

– Mój ojciec potrzebuje wsparcia w rządach. Kogoś, kto pomoże mu się zająć osobnikami sprawiającymi problemy.

– Innymi słowy potrzebuje człowieka do brudnej roboty.

– Jeśli chcesz ująć to w tak niewybredny sposób, to tak – rzekł książę. – Dzięki Obrońcy jego przeciwnicy siedzieliby cicho.

– Śmiertelnie cicho – rzekła Celaena beztrosko.

Przez usta Doriana przemknął uśmiech, ale jego twarz nadal była poważna.

– Tak.

A więc miałaby zostać lojalną służką króla Adarlanu… Uniosła wyżej podbródek. Miałaby zabijać dla niego. Miałaby stać się jednym z kłów w paszczy, która pochłonęła już połowę Erilei.

– A co mi to da, jeśli się zgodzę?

– Po sześciu latach wiernej służby odzyskasz wolność.

– Po sześciu latach! – wykrzyknęła, ale słowo „wolność” rozbrzmiewało echem w jej głowie.

– Jeśli zaś odmówisz – powiedział Dorian, przewidując kolejne pytanie – pozostaniesz w Endovier.

Jego szafirowe oczy stały się lodowato zimne. Dziewczyna przełknęła ślinę. Nie musiał nawet dodawać, że czekał ją tu marny koniec.

Sześć lat jako krzywy sztylet króla… Albo dożywocie w Endovier.

– W naszej umowie jest jednak pewien haczyk – ciągnął książę, bawiąc się pierścieniem na palcu. Celaena wpatrywała się w niego, nie zdradzając żadnych emocji. – To nie jest tak, że my ci tę posadę po prostu oferujemy. Tak nie jest, przynajmniej na razie. Mój ojciec uznał bowiem, że najpierw chce się trochę zabawić i ogłosił turniej. Nakazał dwudziestu trzem członkom swej rady wybrać własnych kandydatów na Obrońców i ufundować im szkolenie w szklanym zamku. O wyborze oficjalnego Obrońcy zadecyduje seria pojedynków. Jeśli wygrasz – dodał z krzywym uśmiechem – zostaniesz oficjalnie uznana za Zabójczynię Adarlanu.

Dziewczyna nie odpowiedziała mu uśmiechem.

– Z kim przyjdzie mi się zmierzyć? – spytała.

Jej wyraz twarzy sprawił, że również i uśmiech księcia przygasł.

– Ze złodziejami, zabójcami i wojownikami z całej Erilei – odparł. Celaena otworzyła szeroko usta, ale Dorian jej przerwał: – Jeśli zwyciężysz, zachwycisz nas swymi umiejętnościami i okażesz się przy tym godna zaufania, ojciec zwróci ci wolność. Złożył już przysięgę. Co więcej, jako jego Obrończyni, będziesz co miesiąc inkasować niezłą sumkę.

Ledwo usłyszała jego ostatnie słowa. Turniej! Miała walczyć z jakimiś przybłędami nie wiadomo skąd! I z innymi zabójcami!

– Jakich innych zabójców macie, panie, na myśli? – spytała.

– O żadnym z nich nigdy nie słyszałem. Żaden nie zdobył aż takiej sławy jak ty. Ach, właśnie przypomniałem sobie coś ważnego. Oczywiście nie przystąpisz do rywalizacji jako Celaena Sardothien.

– Jak to?!

– Nadamy ci jakieś nowe miano. Czy dotarły tu wieści o tym, co się działo po twoim procesie?

– Niewolnicy w kopalniach rzadko słyszą wieści z szerokiego świata.

Dorian zachichotał i pokręcił głową.

– Nikt nie wie o tym, że Celaena Sardothien to taka młoda kobieta. Wszyscy uznali, że byłaś znacznie starsza.

– Co takiego? – spytała dziewczyna, czując, jak na jej policzki wypływa gorący rumieniec. Powinna być dumna z tego, że tak długo ukrywała swą tożsamość przed światem, ale…

– Przez wiele lat uwijałaś się tu i tam, mordując ludzi, a nikt nie miał bladego pojęcia, kim jesteś. Po procesie ojciec uznał, że zdradzenie twej tożsamości przed całą Erileą byłoby… cóż, niezbyt mądre. Pragnie, aby nadal tak było. Cóż by powiedzieli nasi wrogowie, gdyby się dowiedzieli, że przez tyle lat drżeliśmy ze strachu przed tak młodą dziewczyną?

– A więc haruję w tej nieszczęsnej kopalni tylko po to, aby otrzymać nowe, zmyślone imię? Czy ludzie rzeczywiście wiedzą, kim jest Zabójca Adarlanu?

– Nie wiem i raczej mnie to nie obchodzi. Wiem natomiast, że byłaś najlepsza i ludzie nadal szepczą po kątach, gdy ktoś głośno wspomni twe imię – rzekł książę i wbił w nią twarde spojrzenie. – Jeśli chcesz walczyć dla mnie i być moją Obrończynią na czas trwania szkolenia i zawodów, dopilnuję, aby ojciec uwolnił cię już po pięciu latach – dodał.

Celaena dostrzegła, że następca tronu nieświadomie napiął mięśnie przy ostatnim zdaniu. A więc chciał, żeby się zgodziła. Chciał tego tak bardzo, że był gotów negocjować warunki. Oczy dziewczyny zalśniły.

– Co znaczy: „byłaś najlepsza”?

– Spędziłaś ponad rok w Endovier. Skąd mam wiedzieć, że nie utraciłaś swoich umiejętności?

– Dziękuję, wciąż na wiele mnie stać – odparła Celaena, skubiąc połamane paznokcie. Usiłowała powstrzymać grymas obrzydzenia na widok brudu pod nimi. Kiedy po raz ostatni miała czyste dłonie?

– To się jeszcze okaże – rzekł Dorian. – Poznasz wszystkie szczegóły umowy po dotarciu do Rifthold.

– Odnoszę wrażenie, że te zawody są organizowane tylko po to, aby garstka arystokratów miała niezły ubaw. Poza tym pożytek z tego żaden. Dlaczego mnie po prostu nie zatrudnicie?

– Jak już mówiłem, mój ojciec musi mieć pewność, że jesteś tego godna.

Celaena oparła dłoń na biodrze. Po sali poniósł się brzęk kajdan.

– Cóż, samo to, że byłam Zabójczynią Adarlanu jest chyba wystarczającym dowodem.

– Tak – rzekł Chaol, a jego brązowe oczy zabłysły. – To dowód na to, że byłaś przestępczynią i nie powinniśmy od razu wtajemniczać cię w prywatne sprawy króla.

– Przysięgam na wszy…

– Wątpię, czy król uwierzyłby w przysięgę adarlańskiej Zabójczyni.

– Może i racja, ale nadal nie widzę powodu, dla którego mam przechodzić całe to szkolenie, a potem brać udział w walkach – rzuciła Celaena. – Cóż, z pewnością… Jak to ująć? Z całą pewnością wyszłam nieco z wprawy, ale czego byście się spodziewali po osobie, która od roku miała do czynienia jedynie ze skałami i kilofem? – Spojrzała z goryczą na Chaola.

– A więc odrzucasz moją propozycję? – Dorian zmarszczył brwi.

– Ależ oczywiście, że ją przyjmuję! – parsknęła. Jej nadgarstki otarły się o okowy tak boleśnie, że oczy zaszły jej łzami. – Będę tą waszą wydumaną Obrończynią, panie, jeśli uwolnicie mnie po trzech latach, a nie pięciu.

– Po czterech.

– Stoi – odparła. – Być może zamieniam właśnie jedną formę niewolnictwa na drugą, ale nie jestem idiotką.

A więc mogła odzyskać wolność. Wolność! Nagle poczuła chłód powietrza poza murami więzienia. Miała wrażenie, że unosi ją zimny powiew wiatru od gór. Oto otrzymała szansę, aby kiedyś zamieszkać daleko od Rifthold, stolicy, która niegdyś była jej terytorium łowieckim!

– Miejmy nadzieję, że się nie mylisz – rzekł Dorian. – I miejmy nadzieję, że zasługujesz na sławę, która cię otacza. Spodziewam się zwycięstwa i nie będę zadowolony, jeśli wyjdę na głupca.

– A co się stanie, jeśli przegram?

Oczy księcia zmatowiały.

– Zostaniesz odesłana do Endovier, aby odsłużyć resztę wyroku.

Piękny obraz przyszłości stworzony w umyśle Celaeny rozwiał się niczym kurz nad zatrzaskiwaną książką.

– Równie dobrze mogłabym wyskoczyć przez okno. Rok w tym piekle o mało mnie nie zniszczył. Nie umiem sobie wyobrazić, co by się stało, gdybym musiała tu wrócić. Kolejnego roku tu nie przeżyję – oznajmiła i pokręciła głową. – Nie, wasza propozycja jest uczciwa – dodała.

– Oczywiście, że tak – powiedział Dorian i skinął na Chaola. – Zabierz ją stąd i każ wymyć – rzucił, a sam zmierzył dziewczynę surowym spojrzeniem.

– Wyjeżdżamy do Riftholdu wczesnym rankiem. Nie rozczaruj mnie, Sardothien.

Celaena miała wrażenie, że owe oczekujące ją zawody to kompletna bzdura. Czy przechytrzenie i starcie na pył kilku przeciwników mogło w istocie okazać się aż tak trudne? Nie uśmiechała się, gdyż wiedziała, że w ten sposób uwierzyłaby w nadzieję, którą dławiła w sobie od tak dawna. Mimo to miała ochotę porwać księcia w ramiona i puścić się z nim w tany. Próbowała sobie przypomnieć jakąś melodię, która pasowałaby do tej wspaniałej chwili, ale do głowy przyszedł jej jedynie pojedynczy wers z ponurej pieśni, śpiewanej przez strudzonych robotników: „I wrócić wreszcie do domu”.

Nie zauważyła nawet, kiedy kapitan Westfall wyprowadził ją z sali. Nie widziała mijanych korytarzy.

Tak, wyjedzie stąd. Uda się do Rifthold, pojedzie dokądkolwiek, przejdzie nawet przez Wrota Wyrda do samego Piekła. Dla wolności zrobiłaby wszystko.

„Przecież to nic wielkiego dla Zabójczyni Adarlanu”.5

Celaena odsunęła niesforny kosmyk włosów z twarzy i pozwoliła, aby kapitan zaprowadził ją na skraj polany. Chcąc uciec, musiałaby w pierwszej kolejności pokonać właśnie Chaola. Gdyby byli sami, pewnie spróbowałaby szczęścia, mimo że łańcuchy ograniczały jej swobodę ruchów. Niestety, otaczał ich oddział królewskich gwardzistów, których wyszkolono, aby zabijali bez wahania.

Kapitan nie opuszczał jej ani na chwilę. W międzyczasie ludzie księcia rozpalali ogień i przygotowywali jedzenie, wyjąwszy uprzednio produkty ze skrzyń i worków. Część z nich układała wokół ognia kłody i zajmowała miejsca przy palenisku, podczas gdy ich kompani podsmażali już strawę. Psy następcy tronu, które dotąd posłusznie stąpały obok swego pana, podbiegły do zabójczyni, merdając ogonami, i ułożyły się u jej stóp. A więc ktoś cieszył się jednak z jej towarzystwa.

Gdy przyniesiono jej talerz, była już porządnie głodna. Tymczasem kapitan nadal nie zdjął jej kajdan, co wprawiło ją w złość. Dopiero gdy obrzuciła Chaola długim, ostrzegawczym spojrzeniem, odpiął łańcuch z jej nadgarstków i zapiął na kostkach. Przewróciła oczami i uniosła niewielką porcję mięsa do ust. Żuła powoli. Nie miała zamiaru zwymiotować na oczach wszystkich zgromadzonych. Żołnierze nadal byli pochłonięci rozmową i dziewczyna rozejrzała się uważnie dokoła. W pobliżu siedziało pięciu zbrojnych. Następca tronu wraz z księciem Perringtonem zajęli miejsca na kłodach z dala od nich. Na twarzy Doriana nie widać było śladu po arogancji i rozbawieniu, które cechowały go zeszłej nocy. Dyskutując z Perringtonem, młodzieniec zachowywał śmiertelną powagę, był wręcz spięty. Celaena zauważyła, że słuchając rozmówcy, Dorian zaciska mocno zęby. Nie ulegało wątpliwości, że między tymi mężczyznami nie ma miejsca na serdeczności.

Nadal przeżuwając posiłek, dziewczyna zaczęła przyglądać się drzewom. W lesie panowała cisza. Psy nie wydawały się tym szczególnie poruszone, ale ich uszy sterczały pionowo. Nawet żołnierze rozmawiali przyciszonymi głosami. Celaena nigdy nie widziała takiego lasu.

Liście – barwne niczym rubiny, perły, topazy, ametysty, szmaragdy i granaty – kołysały się na gałęziach lub przykrywały runo leśne, tworząc wzorzysty kobierzec wokół karawany. Szaleństwo wojny nie dotarło tak daleko i ta część Dębowej Puszczy była wciąż nietknięta przez człowieka. Znać tu było obecność dawnej mocy, która obdarzyła drzewa tak niezwykłą urodą.

Celaena miała zaledwie osiem lat, gdy Arobynn Hamel, jej mentor oraz Król Zabójców, znalazł ją na wpół utopioną na brzegu zamarzniętej rzeki i zaniósł do swej warowni, wznoszącej się na granicy między Adarlanem i Terrasenem. Tam wyszkolił ją na swą najzdolniejszą i najbardziej lojalną zabójczynię, ale nigdy nie pozwolił na powrót do domu. Mimo to dziewczyna wciąż pamiętała piękno tego świata, którego olbrzymie tereny spłonęły później na rozkaz króla Adarlanu. Teraz wiedziała, że nie ma już po co wracać w rodzinne strony. Arobynn nigdy nie powiedział tego na głos, ale gdyby nie zgodziła się na szkolenie, oddałby ją w ręce ludzi, którzy mieli ją zgładzić albo zrobić coś jeszcze gorszego. Była wówczas jedynie ośmioletnią sierotą, ale wiedziała, że propozycja opiekuna to szansa na nowe życie, a nadane jej, nikomu nieznane imię kiedyś będzie budziło grozę. Wiedziała, że dzięki Królowi Zabójców umknie przeznaczeniu, które zawiodło ją na brzeg zamarzniętej rzeki owej nocy dziesięć lat temu.

– Przeklęty las – mruknął żołnierz o oliwkowej skórze, siedzący w kręgu.

Ktoś obok niego zachichotał.

– Im szybciej go spalimy, tym lepiej, mówię wam.

Pozostali pokiwali głowami, a Celaena zesztywniała.

– Pełno w nim nienawiści – odezwał się ktoś inny.

– A spodziewałeś się czegoś innego? – wtrąciła dziewczyna do rozmowy.

Chaol błyskawicznie położył dłoń na mieczu, a żołnierze spojrzeli w stronę Celaeny, niektórzy z szyderczymi minami.

– To nie jest byle las – wyjaśniła i wskazała drzewa widelcem. – To las Brannona.

– Ojciec opowiadał mi bajki o mieszkających w nim istotach. O faeriach – rzekł jakiś żołnierz. – Ponoć kiedyś było ich tu zatrzęsienie, ale odeszły.

Inny odgryzł kęs jabłka i dodał:

– Razem z tymi cholernymi, przeklętymi Fae.

– Wytępiliśmy je i tyle – stwierdził kolejny.

– Na waszym miejscu trzymałabym język za zębami – warknęła Celaena. – Król Brannon był Fae, a Dębowa Puszcza wciąż należy do niego. Nie byłabym zdziwiona, gdyby któreś z tych drzew nadal go pamiętało.

Wojskowi wybuchnęli śmiechem.

– W takim razie te drzewa musiałyby mieć z dwa tysiące lat! – zawołał jeden z nich.

– Fae są nieśmiertelni – oznajmiła dziewczyna.

– Ale drzewa nie.

Zirytowana Celaena pokręciła głową i wsunęła kolejny niewielki kęs pokarmu do ust.

– Co ty możesz wiedzieć o tym lesie? – spytał ją cicho Chaol.

Czyżby się z niej naigrywał? Żołnierze spoglądali na nią rozbawieni, gotowi znów ryknąć śmiechem, ale w złotobrązowych oczach kapitana widać było tylko ciekawość.

Dziewczyna przełknęła następny kęs.

– Zanim Adarlan rozpoczął swe podboje, ten las był pełen magii – powiedziała cichym, ale mocnym głosem.

– No i? – dopytywał kapitan, czekając na ciąg dalszy.

– I… to wszystko, co wiem – zakończyła, patrząc mu w oczy.

Rozczarowani żołnierze powrócili do jedzenia.

Celaena kłamała, a Chaol od razu to odgadł. Wiele wiedziała o tym lesie; choćby to, że niegdyś rzeczywiście zamieszkiwały go magiczne istoty, takie jak gnomy, duszki leśne, nimfy, gobliny i inne stworzenia, których nazw nie pamiętała. Wszystkimi stworzeniami rządzili nieśmiertelni Fae, ich więksi, podobni do ludzi kuzyni, którzy byli pierwszymi mieszkańcami tych ziem i najstarszymi istotami w Erilei.

W miarę, jak postępował rozkład moralny Adarlanu, tępione bez litości magiczne istoty z Fae na czele, które uciekały i szukały schronienia w najodleglejszych zakątkach świata. Król Adarlanu wyjął spod prawa zarówno magię, jak i Fae oraz ich podwładnych. Wszelkie ślady po tych stworzeniach zatarto tak sumiennie, że nawet ci, w których żyłach wciąż płynęła magia, nie wierzyli już w jej istnienie. Celaena była jedną z tych osób. Król ogłosił, że magia stanowi obrazę dla Bogini i podległych jej bóstw, a używanie czarów to bezczelne naśladownictwo boskich mocy. Magia została zakazana edyktem królewskim, ale większość ludzi wiedziała, że to nie król zdecydował o jej wygaśnięciu. W ciągu miesiąca po ogłoszeniu woli władcy magia znikła sama z siebie, całkowicie i nieodwołalnie. Jeśli dysponowała jakąś świadomością, być może wiedziała, że zbliżają się okrutne czasy.

Celaena wciąż pamiętała smród ognisk, które rozpalono w całym kraju, gdy miała osiem, a później dziewięć lat. Pamiętała dym unoszący się znad tysięcy płonących ksiąg, pełnych bezcennej wiedzy z dawnych lat. Pamiętała jęk wróżbitów i uzdrawiaczy pożeranych przez płomienie. Pamiętała sklepy i święte miejsca, zdewastowane i wymazane z historii. Wielu spośród znających magię, którzy uniknęli stosów, trafiało później do kopalń w Endovier. Większość z nich nie przetrwała tam długo. Celaena od dawna nie wracała już myślą do swych utraconych umiejętności, choć te wspomnienia często nawiedzały ją w koszmarach. Być może zniknięcie magii – nie licząc okrucieństwa, które miało wówczas miejsce – nie było tak naprawdę niczym złym. Posiadanie magicznych talentów było w gruncie rzeczy dość niebezpieczne. Jej własne zdolności mogły ją w pewnym momencie zgubić.

Wzięła do ust kolejny kęs. Dym gryzł ją w oczy. Nigdy nie zapomniała opowieści o Dębowej Puszczy – mrocznych, przerażających polanach, nieruchomych, bezdennych stawach i jaskiniach pełnych światła i niebiańskiego śpiewu. Wiedziała jednak, że teraz były to tylko historie i nic ponad to, a ich opowiadanie mogło się źle skończyć.

Spojrzała na promienie słoneczne, przenikające przez luki w koronach drzew. Spojrzała na drzewa, które kołysały się powoli pod naporem wiatru, obejmując się długimi gałęziami przypominającymi kościste ramiona. Zadrżała lekko.

Na szczęście posiłek szybko dobiegł końca. Znów założono jej na nadgarstki łańcuchy, a żołnierze na powrót osiodłali napojone konie. Celaena zesztywniała tak bardzo, że Chaol musiał pomóc jej wspiąć się na siodło. Długa jazda okazała się bolesnym doświadczeniem. Ucierpiało również jej powonienie, nieprzyzwyczajone do smrodu końskiego potu i ekskrementów.

Jechali przez resztę dnia. Zabójczyni milczała, przyglądając się otaczającej ich puszczy. Ucisk, który czuła w klatce piersiowej, zelżał dopiero, gdy wyjechali spomiędzy drzew. Kiedy zatrzymali się na kolejny popas, bolało ją całe ciało. Podczas kolacji nie odezwała się ani słowem i bez protestów wpełzła do rozstawionego dla niej, strzeżonego namiotu o niewielkich rozmiarach. Nie przeszkadzało jej nawet to, że śpi w kajdanach przymocowanych łańcuchem do pasa jednego z żołnierzy. Nie miała tej nocy żadnych snów, ale gdy się obudziła, nie mogła uwierzyć własnym oczom.

U stóp jej pryczy leżały drobne białe kwiatki, a na podłodze namiotu widać było mnóstwo śladów pozostawionych przez niewielkie stópki, zupełnie jakby po namiocie kręciły się w nocy niezauważone przez nikogo dzieci. Bojąc się, że któryś ze strażników wejdzie do środka, Celaena wysunęła nogę z pryczy i pospiesznie zatarła ślady stópek, a kwiaty wcisnęła do sakwy.

Nikt więcej nie wspomniał ani słowem o faeriach, ale Celaena raz po raz zerkała na twarze żołnierzy w poszukiwaniu dowodu na to, że oni również dostrzegali coś dziwnego w otoczeniu. Przez większość dnia czuła, że jej dłonie są spocone z niepokoju, a serce wali jej jak młotem. Nie spuszczała oka z otaczających ich kniei.