Szokujące odkrycia o Wszechświecie i ludzkim życiu teraz i po śmierci - ebook

WSTĘP

Drogi Czytelniku! Niniejsza publikacja ma na celu podzielenie się z Tobą fundamentalną wiedzą, która dotyczy szerokiego spektrum zagadnień, między innymi naszego tajemniczego ludzkiego życia oraz funkcjonowania Wszechświata. Przede wszystkim skupia się na odpowiedziach na niezwykle ważne pytania, takie jak:

Czym jest energia, z której wszystko się składa i dzięki której działa?

W jaki sposób przebiega nasze życie?

Po co istnieją rzeczy wokół nas, łącznie z naszym ciałem, i dlaczego nieustannie się zmieniają z jednej formy w inną?

Od czego zależy nasze życie, kto nim zarządza i czy mamy jakikolwiek na nie wpływ?

Czym jest dla nas śmierć i czy po niej nasze życie nadal trwa, a jeśli tak, to w jakiej formie?

Czy możemy rozmawiać ze zmarłymi bliskimi?

Czym dla nas jest Wszechświat, w którym istniejemy i żyjemy?

W tej książce znajdziesz ponad 270 takich pytań i odpowiedzi, które pozwolą Ci lepiej zrozumieć świat i siebie.

Oto niektóre z nich:

Czym jest Wszechświat?

Wszechświat jest zwartym i masywnym polem energii o niewyobrażalnej twardości, z którego są zbudowane i działają wszystkie istniejące rzeczy. Jest on jak perpetuum mobile – niekończącym się ciągiem materialnych przeobrażeń, które zachodzą w zamkniętym obiegu energii. Z tego względu jest on twórcą wszystkiego. Nie ma w nim żadnego początku ani końca, ani niczego pierwszego, ani ostatniego. Wszechświat to wiecznie samoorganizujący się byt, mający formę żywego organizmu, którego nikt nie stworzył ani też nigdy nie zatrzyma jego życia. Istnieje on od zawsze i będzie istniał wiecznie.

Wraz z pozornie pustą przestrzenią, Wszechświat jest w pełni materialny. To tylko ze względu na rozproszoną postać ponakładanych na siebie trójwymiarowych sieci użytecznej energii grawitacji, które stale wypełniają jego całą objętość, nasze cielesne zmysły nie postrzegają tak ogromnie złożonego materialnego pola sił grawitacji. W rzeczywistości składowe siły tego pola są nierozerwalną częścią materialnych cząstek, cząsteczek i ciał. Łączą one ze sobą wszystko i powodują wzajemne oddziaływanie wszystkiego ze wszystkim.

Dzięki czemu istnienie i życie wszystkiego łącznie z całym Wszechświatem jest wieczne?

Nierównowaga w polu energii sprawia, że Wszechświat cyklicznie pozornie się rozszerza i kurczy. Pozornie, ponieważ nic tu się nie rozszerza ani nie kurczy. Z ogromną przyśpieszoną prędkością najpierw w sposób odśrodkowy (ku zewnątrz) przemieszcza się cała zawartość materialna, tak jak obecnie, po czym w ruchu dośrodkowym (do środka), tworząc w ten sposób wieczną wibrację (ruch drgający) Wszechświata. Pełny cykl jednego takiego drgnięcia, czyli rozszerzenia i skurczenia Wszechświata, może trwać przypuszczalnie kilkaset miliardów ziemskich lat. Dzięki takiemu cyklicznemu zjawisku istnienie i życie wszystkiego, łącznie z całym Wszechświatem, przebiega stale w zmiennych formach, które są powtarzalne i wieczne. Natura Wszechświata polega więc na ciągłym rozwoju i rozkładzie ‒ i tak cyklicznie bez końca.

Jak będzie wyglądało życie, kiedy nastąpi kurczenie się Wszechświata?

Gdy Wszechświat zacznie się kurczyć, wszystkie procesy tworzenia i przemiany ulegną odwróceniu na przeciwne. To, co dotychczas powstawało i zmieniało się w inne formy, teraz będzie się cofać i wracać do stanu pierwotnego. To, co wydawało się umierać, teraz w określonym czasie będzie więc się odradzać i odzyskiwać życie. Narodzinami wszystkiego będzie powszechne zmartwychwstanie. Choć teraz trudno to sobie wyobrazić, to wtedy będzie to normalny proces życia. Niezrozumiała będzie wówczas forma obecnego życia.

Czy życie Wszechświata jest jedynym prawdziwym życiem?

Wszechświat bez wątpienia jest żywym organizmem. Wszystko jest w nim zespolone w jedną nierozerwalną funkcjonalną całość, w której istniejemy i żyjemy. W konsekwencji takiego zespolenia wszystko ma wpływ na wszystko i tym samym jesteśmy zależni od wszystkiego, a wszystko od nas. W takim istnieniu nieświadomie mamy z góry wyznaczoną misję do spełnienia, która jest naszym przeznaczeniem. Czy tego chcemy, czy nie, jesteśmy ściśle związani z istnieniem i życiem Wszechświata. Z tego względu pełne życie jest tylko jedno – życie Wszechświata.

Natomiast każde inne życie w nim, w tym nasze, nie jest już pełnym życiem. Będąc jego składnikiem, w całości mu podlegamy i w całości jesteśmy przez niego zarządzani, podobnie jak w przybliżeniu podlega nam komórka naszego ciała. Od Wszechświata, poza wielkością, różnimy się więc głównie tym, że jesteśmy jego składnikiem, a on naszym już nie. Z tego powodu Wszechświat ma samodzielność, oczywiście wynikającą wyłącznie z praw natury, a my jej nie mamy. I to jest zasadnicza różnica między nami a Wszechświatem. Dlatego my, adekwatnie do swojej wielkości, podobnie jak nasza komórka, w pewnym momencie umieramy, a Wszechświat swój cielesny żywot zakończy na końcu kolejnego cyklu swojego cielesnego istnienia i życia. Taki proces jest nieunikniony, ponieważ właściwe życie to życie duchowe, a nie materialne.

Czym jest pamięć?

Pamięć ludzka jest zdolnością organizmu do trwałego zapisywania, gromadzenia i przechowywania wszelkich doświadczeń, doznanych wrażeń, przeżyć i wszelkich innych informacji z otaczającej nas zewsząd, stale zmieniającej się rzeczywistości, w tym z naszego ciała, zarówno w formie świadomej, jak i nieświadomej. Jej zawartość odzwierciedla poziom naszego rozwoju i stan naszej wiedzy. Pamięć jest zlokalizowana w trwałych cząstkach atomów lub innych trwałych cząstkach materii, które są jak twarde dyski. Ponieważ nasza pamięć jest zlokalizowana w atomach ciała, a nie w mózgu, nie ulega ona nigdy utraceniu, nawet po śmierci ciała.

Jako że wszystko jest zbudowane z trwałych cząstek atomów, pamięć jest powszechna i znajduje się we wszystkim. Bez pamięci nie istnieje żadne ciało. Dzięki powszechnej pamięci funkcjonuje prawo zachowania informacji, która nigdy nie może być utracona. Pamięć jest fundamentalną właściwością materialnego świata i wzorcem jego wszelkiego rozwoju, w tym istniejącego w nim świadomego życia. Od pamięci rozpoczyna się więc wszystko, gdyż wszystko jest zbudowane z jej struktur. Cokolwiek dzieje się w pamięci, dzieje się jednocześnie na zewnątrz w materialnym świecie. W taki sam sposób dokonuje się obecnie rozwój jednego z wiecznych cykli materialnego Wszechświata, który rozpoczął się właśnie od trwałych cząstek materii, aż po wszystkie ciała i obiekty kosmosu.

Czym jest świadomość?

Świadomość jest zdolnością organizmu do odczuwania odtwarzanych z pamięci informacji, aby można było zdać sobie sprawę z tego, co dzieje się w naszym wnętrzu i otoczeniu. Zjawisko to zawdzięczamy mózgowi, wraz z układem nerwowym, który najpierw za pomocą cielesnych zmysłów docierające do nas informacje przetwarza na wzmocnioną i odczuwalną formę, po czym są one kodowane (zapisywane) w naszej atomowej pamięci i w takiej formie wiernie z niej odtwarzane, tworząc nasze świadome postrzeganie.

Świadomość jest głównym naszym zmysłem, który występuje w przeróżnych formach odczuć, między innymi w postaci naszych pięciu zmysłów. Tak naprawdę to mamy świadomość widzenia, słuchania, węchu, smaku, dotyku oraz wszelkich uczuć, emocji, odczuwania ciała jako naszego „ja”, bólu, cierpień i tak dalej. Te wszystkie rodzaje świadomości ostatecznie składają się na ogólną świadomość naszych wszelkich odczuć.

Świadomość, która jest wyższym stanem ludzkiego rozwoju, jest jedyną rzeczą, dzięki której odczuwamy swoje „ja”, czyli mamy swoją tożsamość, samodzielność, indywidualność, pozornie wolną wolę, uczucia, emocje, poczucie wolności lub jej brak i tak dalej. Krótko mówiąc, świadomość to odczucie (uczucie) z przeżywania otaczającej nas rzeczywistości, z której zdajemy sobie sprawę.

Świadomość w naszym życiu jest tak ważna, że jeśli nie mamy świadomości czegoś, to dla nas to nie istnieje, podobnie jak nie istnieją żadne odczucia podczas narkozy. Bez świadomości niczego byśmy nie odczuwali i tym samym nie mielibyśmy żadnej wiedzy, nawet nie wiedzielibyśmy, że istniejemy, podobnie jak nie wiedzą nic o swoim istnieniu rośliny.

Czy Wszechświat ma świadomość?

Jeśli ludzie jako składniki Wszechświata mają świadomość, to nie ulega żadnej wątpliwości, że Wszechświat także ma świadomość. Przecież nasza świadomość istnieje dzięki Wszechświatowi. W przeciwnym wypadku nie mielibyśmy swojej świadomości. Jedno jest pewne, jeśli wszystko funkcjonuje w pełnej wspólnocie wszystkiego, czyli w jednej jedności, to i musi istnieć świadomość zbiorowa. Zatem Wszechświat jest w pełni świadomy swojego istnienia.

Gdyby cały Wszechświat był nieświadomy, tak jak rośliny i wszystkie materialne ciała wokół nas, czyli nie był żywym świadomym organizmem, to nasze życie byłoby również nieświadome. Pomimo że wszystkie procesy i przemiany (transformacja) w naturze przebiegałyby podobnie i tym samym warunki naszej egzystencji, nie mielibyśmy pojęcia o swoim istnieniu, zarówno teraz, jak i po śmierci. Nasze życie byłoby podobne do życia roślin. Choć rozwijają się także w sposób złożony, a nawet komunikują się ze sobą i są inteligentne, to nie mają pojęcia o swoim nieświadomym życiu.

Zatem istnienie naszej świadomości jest między innymi niezbitym dowodem na istnienie świadomości całego Wszechświata, który tym samym jest świadomym żywym organizmem. To tylko ze względu na przeogromną wielkość organizmu Wszechświata i obejmowanie swoim zasięgiem całości wszystkiego, nigdy się z nim nie spotkamy, bezpośrednio nie porozmawiamy ani nigdy go nie zobaczymy. Niezależnie od takiej sytuacji w każdej chwili na poziomie pamięci za pomocą swojego umysłu możemy się z nim porozumiewać. Możemy w każdej chwili zadawać mu pytania i otrzymywać od niego odpowiedzi. Oczywiście Wszechświat z nami będzie się porozumiewał nieświadomie, a my po przetworzeniu tych informacji przez mózg – świadomie. Taką możliwość daje nam powszechna grawitacyjna łączność wszystkiego ze wszystkim i wzajemne ze sobą oddziaływanie (wpływanie), co w rezultacie tworzy jedną nierozerwalną całość, jedną jedność, jeden żywy organizm.

Czy Wszechświat jest żywym organizmem Boga?

Rzeczywistość, która nas otacza, czyli istnienie i życie wszystkiego w całym Wszechświecie, podlega zamkniętemu układowi energii, w którym wszystkie procesy przebiegają w sposób deterministyczny. Dowodem na taki zamknięty układ energii, w którym funkcjonuje Wszechświat, jest grawitacja. Będąc siłą dośrodkową, utrzymującą materię w całości i łączącą ją w większe struktury, zaistniała po odbiciu się jej siły odśrodkowej ruchu wirowego. Gdyby siła odśrodkowa elementarnej materii wynikająca z ruchu wirowego nie odbijała się od granic Wszechświata, nie zaistniałaby siła dośrodkowa, czyli grawitacja. Z tego też powodu nie utworzyłaby się materia. Wszechświat może więc istnieć tylko w zamkniętym układzie energii.

Z powodu wszechobecnej energii grawitacji, która jest nieodłączną częścią materii (jej składnikiem), każda jednostkowa rzeczywistość istnieje stale w polu (objętości) całego Wszechświata. W takim układzie wszystko jest we wszystkim, jest ze sobą połączone i nieustannie na siebie oddziałuje (wpływa). Nie ma tu miejsca na żadną indywidualność (samodzielność). Taki zbiorowy fizyczny zamknięty układ energii w formie różnorodnych ciał stanowi pełną jedność, jeden wszechpotężny żywy organizm Boga.

Organizm Boga to więc zorganizowana materialna całość wszystkiego, co istnieje, zarówno widzialnego, jak i niewidzialnego. Jest pozornie odczuwaną przestrzenią (próżnią), wszelką materią i wszystkimi prawami znanej i nieznanej fizyki. Przy grawitacyjnym sprzężeniu i wzajemnym oddziaływaniu wszystkiego ze wszystkim przebieg wszelkich procesów oraz zdarzeń jest zawsze przejawem działania całości wszystkiego. Dlatego życie Wszechświata, jako żywego organizmu Boga, objawia się we wszystkim, a każdy element otaczającej nas rzeczywistości jest składnikiem jego ciała.

W przeciwieństwie do naszego organizmu, który jest jego składnikiem, Bóg się nie rozmnaża, nie przemieszcza się, jest w pełni samodzielny i żyje wyłącznie swoim wnętrzem. Jest to w pełni prawdziwe autonomiczne życie. Wspólną cechą z naszym życiem jest to, że Wszechświat się rodzi, rozwija, dojrzewa, umiera, po czym przechodzi w stan duchowy, czyli w prawdziwe duchowe życie. Następnie, w przybliżeniu po kilkuset miliardach lat następuje jego zmartwychwstanie i rozpoczyna ponownie życie cielesne, lecz już w odwróconej formie, czyli stale się rozkładając. W pewnym momencie kończy się ono w zarodku energii, z której zostało zainicjowane w tak zwanym Wielkim Wybuchu. Proces taki nieustannie się powtarza, ponieważ Wszechświat cyklicznie się kurczy i rozszerza.

Poza materialnym ciałem Bóg ma więc duszę, czyli bezcielesny (duchowy) organizm, świadomość, wolną wolę i wszystko to, co ma również człowiek. Tak jak my wyrażamy się przez swoje działania i życie, Bóg wyraża się przez swoje życie w formie globalnych przemian wszystkiego. W takim zintegrowanym energetycznym układzie wzajemnych zależności wszystkiego od wszystkiego nasza wola jest zawsze wolą Boga (Wszechświata).

Wszystko więc, co zrobimy, nawet jeśli według nas będzie najgorsze i najgłupsze, będzie zawsze zgodne z wolą Boga. Sami niczego nigdy nie wykonamy, nawet nie postawimy tu kropki. Bóg najpierw tworzy i programuje nasz organizm, a potem zgodnie z tym programem steruje naszym życiem. Bóg, będąc wszystkim, jest jednocześnie dobrem i złem. Wszystko, co niekorzystne, tworzy się po to, aby mogło się utworzyć korzystne. My nie możemy tworzyć niczego, co by nie było dobre dla Boga, gdyż to wszystko w rezultacie tworzy zawsze Bóg.

Bóg nigdy nie łamie praw natury, gdyż dzięki nim istnieje. Tym samym Bóg nie jest mściwy, nie karze, nie osądza, nie wynagradza i tak dalej, lecz jedynie przejawia się w działaniu wszystkiego. Potęga człowieka zależy więc od woli Boga. Jeśli Bóg ma moc stwórczą, tak też w swoim odczuciu ma ją człowiek, gdyż to wszystko tworzy Bóg. Cokolwiek wykonujemy, świadomie lub nieświadomie, zawsze uczestniczymy w procesach życiowych Wszechświata, czyli Boga.

Wobec tego Wszechświat i Bóg to jedno i to samo, to ten sam żywy i świadomy organizm. Za sprawą grawitacji, jako niewidzialnego materialnego łącznika wszystkiego ze wszystkim, który wypełnia stale całą objętość Wszechświata, Bóg jest w nas, a my w Bogu. Wszystko, co istnieje i żyje, wchodzi w skład Jego organizmu, jest Mu ściśle podporządkowane i jest boskie. Jeśli więc nasz organizm wchodzi w skład organizmu Boga i jest z Nim nierozerwalnie związany oraz Mu podległy, to wszystko, co czynimy w swoim życiu, jest zawsze wolą Boga. A nam w tym wszystkim jest dana tylko częściowa świadomość naszego pozornie samodzielnego życia i działania.

W naturze wszystko wynika zawsze z pełnej wspólnoty wszystkiego, która stanowi jeden żywy organizm Boga. Jest on niewidzialny i niepojęty dla nas, ponieważ nie możemy dostrzec jego ogromnej wielkości swoimi cielesnymi zmysłami. Jeśli Wszechświat jest tożsamy z Bogiem, to nie ma znaczenia, czy w swoich życiowych rozważaniach będziemy używać określenia Wszechświata, czy też Boga. To zależy od tego, co badamy, oraz od naszych przekonań. Moim zdaniem mamy tu pełną swobodę i nie ma tu nic negatywnego, gdyż wszystko w naturze zawsze przebiega zgodnie z jej niezmiennymi prawami, których nie zmienia nawet Bóg.

Czy w życiu mamy swoją autonomię i coś własnego?

Nasz ludzki organizm nie jest odizolowaną samodzielną jednostką, lecz jedynie zorganizowaną i wydzieloną niewielką częścią większej całości, która go stworzyła oraz stale podtrzymuje jego istnienie i życie. Tą większą całością jest nasz Wszechświat, w którym wszystko jest ze sobą grawitacyjnie połączone i zespolone w jedną nierozerwalną całość – w jeden wszechpotężny żywy organizm. W tym ogromnym żywym organizmie istnieje niewyobrażalna liczba utworzonych i wydzielonych innych organizacji, między innymi w postaci planet, gwiazd, galaktyk i tak dalej, połączonych ze sobą w jedną funkcjonalną całość.

W tak zorganizowanej nierozdzielnej całości Wszechświata, w którym za pośrednictwem grawitacji (nierozerwalnej części materii) obejmującej swoim zasięgiem jego całą objętość, wszystko istnieje we wszystkim, jest ze sobą połączone i wzajemnie na siebie wpływa, nasze życie, w tym wszystkie nasze uczucia, myśli, a także wszelkie działania, będą zawsze przejawem funkcjonowania tej całości. W takim układzie organizacji nie mamy nic własnego ani też własnej autonomii (samodzielności). Otrzymaliśmy jedynie świadomość, dzięki której wiemy, że istniejemy i żyjemy oraz mamy uczucia i emocje, będące istotą naszego życia. Innymi słowy, istniejemy i żyjemy w jednej wspólnej całości, z którą jesteśmy ściśle związani i od której jesteśmy w pełni zależni.

W takim układzie wszystko jest wspólne, nikt nie ma niczego na własność ani własnej autonomii. Natura tylko organizuje i umożliwia funkcjonowanie naszego życia, dając nam jedynie świadomość, poczucie wolnej woli, własności, pragnień i wszelkich uczuć i emocji, których doświadczamy na co dzień. Atomy, z których składa się nasze ciało, wykorzystujemy tylko „chwilowo”, są jakby na pewien okres wypożyczone do zakodowania (zapisu) w nich wszelkich informacji z naszego cielesnego życia w formie świadomej. Po zakodowaniu i zespoleniu informacji w jedną całość atomy są zbędne. Dlatego w wyniku różnych destrukcji ciało umiera. W ten sposób organizm pozbywa się ciała i rozpoczyna życie w całkowicie odmiennych warunkach w formie bezcielesnej (duchowej).

Przy pełnej wspólnocie działań wszystkiego, która tworzy i steruje wszystkim, tak jak wszystko, jesteśmy tylko uczestnikami tych wspólnych działań. Nie od nas więc zależy, co odkryjemy, czego dokonamy, co osiągniemy lub jaki los nas spotka. Dana jest nam tylko świadomość doznawanych uczuć i emocji oraz świadomość samodzielnych działań w zorganizowanym kompleksie informacji powiązanych ze sobą rezonansem grawitacyjnym w formie organizmu. Jednakże, mimo takich zależności od wszystkiego, jeśli natura nas tak zaprogramowała i dała nam pełne poczucie własności naszych życiowych doświadczeń w formie różnych uczuć i emocji, wolnej woli i tak dalej, to tak należy je przyjmować. Życie polega przecież wyłącznie na świadomości uczuć i emocji, jest całkowicie emocjonalne.

Gdybyśmy powiedzieli, że między innymi wolna wola nie istnieje, to należałoby również powiedzieć, że nie istnieje nasze życie, przecież nie jest nasze, funkcjonuje w pełnej zbiorowości bez żadnej autonomii, a my mamy tylko jego takie odczucie. Za sprawą właściwości energii życie utworzone ze wspólnych procesów zostało tak zorganizowane, abyśmy mieli poczucie własnych działań. Taka forma życia podtrzymuje i zapewnia nam wieczne cykliczne istnienie. Oderwanego od natury życia nie ma i nie może ono nawet istnieć. Do każdego życia potrzeba całej natury Wszechświata. Wynika to z właściwości energii, której źródłem jest pełna wspólna wibracja (drgania). Jeśli energia wynika wyłącznie z pełnej zbiorowej wibracji, to i wszystko z niej zbudowane musi tak samo funkcjonować (działać) we wspólnych i wzajemnych zależnościach. Zatem nasza wszelka własność i autonomia wynikają tylko z naszego ich takiego odczucia.

Czy w wyniku wzajemnego wpływu wszystkiego na wszystko nasze ludzkie życie jest wymuszone, czyli istniejemy z nakazu natury?

Zdobywanie żywności, tworzenie sobie warunków do życia i wszelkie działania są procesem wymuszonym, wynikającym z naszej ewolucyjnej drogi i warunków natury. To wszystko, co myślimy, działamy i tworzymy, w rzeczywistości tworzy zespolona natura, a my jesteśmy tylko jej narzędziem – składnikiem uczestniczącym w tych zbiorowych procesach. Nasz organizm jest podobny do określonego, złożonego elementu maszyny, z tą różnicą, że posiada niezwykłą złożoność oraz świadomość, co stanowi wyższy stopień rozwoju w naturze.

W naturze bez zespołowego (wspólnego) działania wszystkiego nic nie mogłoby zaistnieć i działać. Taki mechanizm wynika już z właściwości energii, która jest efektem powszechnie zespolonej wibracji. Dlatego wszystko zawsze tworzy i nim steruje pełna wspólnota wszystkiego, jednostkowa autonomia nie istnieje. Podobnie jest z naszym istnieniem i życiem, które jest tworzone oraz sterowane przez całkowicie zespoloną naturę Wszechświata. Toteż, jeśli myślimy, coś tworzymy lub odkrywamy, to znaczy, że to wszystko czynimy z nakazu natury, jest to proces przez nią wykreowany i wymuszony.

Czy zbiorowe działanie natury Wszechświata, w którym wszystko jest zależne od wszystkiego (bez żadnej autonomii), jest dla nas korzystne?

Wbrew wszelkim pozorom mechanizm zbiorowego działania natury, któremu podlega również nasze życie, jest dla nas ogromnie korzystny. Dzięki niemu rozwój naszego życia mógł osiągnąć tak niezwykle wysoki poziom. Będąc przejawem zbiorowego działania Wszechświata, w którym wszystko jest zależne od wszystkiego, mamy gwarancję nienaruszalności naszego życia wyznaczonego dla nas przez naturę. Mamy też w nim pełną sprawiedliwość, która dokonuje się w całości naszego istnienia, obejmującego obecne życie cielesne, po śmierci ciała życie duchowe oraz podczas kurczenia się Wszechświata, lecz już w odwróconej formie, z powrotem życie duchowe i po zmartwychwstaniu życie cielesne.

W takiej zbiorowej rzeczywistości cokolwiek czynimy, będzie zawsze wynikiem (przejawem) działania całego Wszechświata zgodnie z wyznaczoną w nim dla nas rolą (misją). Toteż wszelkie nasze myśli, odkrycia i działania będą tylko takie, jakie podyktuje nam Wszechświat, i jest to dla nas największa wartość. Jest nie do wyobrażenia inny mechanizm naszego życia, w którym byłaby obecna choćby najmniejsza samodzielność w formie wolnej woli. W krótkim czasie skończyłoby się to chaosem i zagładą w naszym istnieniu.

Na szczęście, ze względu na właściwość energii, która wynika ze zbiorowej wibracji i z tego powodu tworzy wszystko w pełnej wspólnocie wszystkiego, taki mechanizm jest całkowicie niemożliwy. Pozostaje nam się tylko cieszyć z takiego zbiorowego sposobu działania natury oraz powtarzalności wszelkiego w niej życia. Mechanizm taki sprawia nam właśnie pełną sprawiedliwość i wieczne istnienie. Oznacza to, że jeśli na przykład w obecnym życiu poziom spotykających nas nieszczęść i niekorzystnych zdarzeń jest wysoki, to w przyszłości, przy odwróconej jego formie, przy takim samym wysokim poziomie będą spotykać nas w takiej samej ilości szczęście i korzystne działania.

Czy to, co się wydarza w naszym życiu, jest dla nas najlepsze?

Należy uznać, że to, co się wydarza w naszym życiu, jest dla nas najlepsze, gdyż nie istnieje inna wersja wydarzeń. Nasze życie podąża tylko jedną drogą, nie pozostawiając miejsca na wybór. Pozorny wybór, z którym codziennie się stykamy, jest iluzoryczny. Dlatego też nie możemy poznać alternatywnego przebiegu wydarzeń. Co więcej, świadome rozważania o naszym wyborze wynikają z tego samego nieuchronnego biegu zdarzeń, który obowiązując powszechnie w naturze, determinuje dalszy przebieg naszego życia.

Podstawą tej zasady jest powszechnie istniejąca wibracja, której drgania są podtrzymywane zbiorowo. Jeśli energia pochodzi z tej powszechnej wibracji, to wszystko zbudowane z tej energii musi funkcjonować w sposób zbiorowy. Oznacza to, że wszystko jest ze sobą połączone, oddziałuje fizycznie i jest wzajemnie zależne, bez autonomii. I to jest właśnie istota zbiorowej właściwości energii, dzięki której wszystko istnieje i działa.

Czy nasz los jest z góry przesądzony?

W kontekście ewolucji i sterowania przez naturę nasze życie podlega ściśle określonemu planowi, którego często nie jesteśmy świadomi. Przyszłość kształtuje teraźniejszość, ta z kolei determinuje przeszłość, a reakcje przeszłości tworzą nasze życie. Podążamy zatem ścieżką zaplanowaną przez naturę, której nie jesteśmy w pełni świadomi. Podobnie jak nie mamy kontroli nad momentem śmierci, tak samo brak nam wpływu na każdą chwilę naszego życia.

Gdybyśmy wszyscy byli identyczni i żyli w identycznych warunkach, nasze zachowania łącznie z procesem umierania byłyby takie same. W takiej sytuacji, gdyby wszyscy ludzie wykonywali te same czynności, łatwo byłoby zauważyć, że każda nasza chwila jest nieunikniona, bo każdy musiałby ją przeżyć w identyczny sposób. Dopiero różnorodność warunków życia i naszych zachowań sprawia, że nie postrzegamy zdarzeń jako nieuchronnych.

Śmierć ciała różni się od każdej chwili w naszym życiu tym, że jest ostatnim wydarzeniem fizycznym i dlatego jest przez nas widoczna jako nieuchronna. W rzeczywistości nasze życie też jest nieuchronne, musimy żyć zgodnie z naszym ewolucyjnym uwarunkowaniem i warunkami stworzonymi przez naturę. Nie możemy wybrać życia, bo to życie wybiera nas. W naturze wszystko układa się zgodnie z określonym planem natury.

Czy możemy mieć wyrzuty sumienia, że postąpiliśmy kiedyś źle?

To wszystko, co myślimy i co wykonujemy, zgodnie z wszelkimi prawami natury, zawsze sprawia Wszechświat, gdyż jesteśmy jego składnikiem. Nasza przyszłość jest więc w pełni determinowana przez naturę Wszechświata, od której jesteśmy całkowicie zależni. Wynika z niego nasze przeznaczenie i tym samym nasza życiowa misja. Dlatego nie możemy mieć nigdy wyrzutów sumienia, że czasami postąpiliśmy źle, gdyż od nas to nie zależy.

Czy w ludzkim życiu musi istnieć zło?

W ludzkim życiu dobro i zło są równie istotne, ponieważ razem tworzą rozwój dobrego życia i stanowią integralne elementy ludzkiej egzystencji. Istnienie zła, czyli wszystkiego, co jest dla nas niekorzystne, jest niezbędne, ponieważ przyczynia się do ogólnego dobra. Dlatego wszelkie destrukcyjne zdarzenia, takie jak choroby, ból, cierpienia i tak dalej, są nieodzowne w procesie życia i posiadają taką samą wartość jak pozytywne wydarzenia. Bez ich istnienia nie byłoby kontrastu, który jest niezbędny do wytworzenia pozytywnych uczuć i emocji. Jednakże istotne jest, aby nie doprowadziły nas one do zniszczenia. Dlatego często staramy się przed nimi bronić. Nawet jeśli doprowadzą nas do choroby i śmierci ciała, informacje zakodowane w pamięci staną się źródłem dobrych uczuć i emocji w przyszłym życiu bez ciała (w świecie duchowym), które jest prawdziwym życiem o ogromnych możliwościach.

Ze względu na pozorne rozszerzanie się Wszechświata w naturze istnieje przewaga budowy i rozwoju nad rozkładem oraz destrukcją, czyli dobra nad złem. Jednakże niezależnie od takiej sytuacji nawet przy pełnym dobrobycie konieczne jest istnienie zła w postaci różnych przeciwności, ponieważ nasze dobre uczucia są kształtowane przez ich przeciwieństwo.

Aby więc mogło się tworzyć i doskonalić tak złożone życie człowieka, konieczne jest, aby kolejne pokolenia przechodziły w określonym stopniu przez trudy i cierpienia. Konieczność ta pozwala na rozwój ludzkich uczuć. Im większe kontrasty w ludzkim życiu, tym większa jest złożoność ludzkiego organizmu, co z kolei przekłada się na naszą dominację nad pozostałymi istotami przyrody. Dlatego dobre życie oznacza doświadczanie zarówno przyjemnych, jak i nieprzyjemnych zdarzeń. W naturze nic nie jest zbędne – wszystko ma swój cel i sens.

Czy możliwe jest zatrzymanie procesu starzenia ludzkiego ciała?

Upływ czasu to nic innego jak ciągłe zmiany, które zachodzą głównie pod wpływem rozszerzającego się w ruchu przyśpieszonym Wszechświata. To zjawisko powoduje, że każda chwila jest inna, a wszystko ulega ciągłym przemianom. W rezultacie żaden człowiek nie jest w stanie skutecznie zatrzymać jakichkolwiek procesów zmian zachodzących w naturze. Proces starzenia, który dotyczy wszystkiego, również naszych ciał, nie podlega wyjątkowi. Choć odpowiednia pielęgnacja ciała może nieco opóźnić jego proces starzenia, to nigdy go całkowicie nie zatrzyma. Zgodnie ze stałymi zmianami zachodzącymi w naturze, procesy starzenia będą stale występować. Aby zatrzymać upływ czasu oraz wszelkie procesy starzenia, konieczne byłoby zatrzymanie rozszerzania się Wszechświata. Dlatego człowiek, podobnie jak wszystko inne, musi się starzeć i umierać.

Czym jest śmierć ciała w procesie życia?

Śmierć ciała jest nieodłącznym elementem życia, jest normalnym jego procesem, podczas którego ciało wykonuje tylko ostatnią swoją czynność. Nie umieramy więc w dosłownym tego słowa znaczeniu, umieramy po to, aby nadal żyć i to w znacznie lepszych warunkach. Człowiek, który zmarł, jest nieobecny tylko swoim ciałem i z tego powodu w świecie cielesnym jest niewidoczny. W rzeczywistości, umierając, nie rozstaje się on z naturą, będzie z nią stale fizycznie połączony całym swoim życiem zapisanym (zakodowanym) w atomowej pamięci z każdego ułamka sekundy w życiu cielesnym i to z całej swojej świadomej ewolucji. Zjawisko śmierci można w przybliżeniu porównać do narodzin dziecka, które, aby rozpocząć i kontynuować cielesne życie w nowym środowisku, musi pozbyć się dotychczas istniejących warunków życia w łonie matki.

Podobnie jest ze śmiercią naszego ciała. Aby rozpocząć życie duchowe, które przebiega w odmiennych warunkach, w odpowiednim czasie nasz organizm (dusza) musi pozbyć się ciała i związanych z nim ograniczających nas życiowych warunków. Żeby więc mogło istnieć właściwe życie, które niesie ze sobą ogrom cudownych możliwości, musi istnieć również śmierć ciała. Próba pokonania śmierci ciała jest więc bez sensu i nigdy nie przyniesie pożądanego rezultatu. Każdy w swoim czasie, w zależności od swojej ewolucji i warunków życia, musi umrzeć. Tak też z pewnością było z Jezusem Chrystusem, który ostatecznie musiał umrzeć tak jak każdy z nas.

Jak należy postrzegać śmierć naszego ciała?

W związku z nieustannym procesem ciągłych przemian w naturze śmierć ludzkiego ciała nie oznacza końca naszego życia. Jest ona niezbędną i normalną transformacją, prowadzącą do właściwego i doskonałego życia duchowego o ogromnych możliwościach. Stanowi początek nowej, bezcielesnej (duchowej) formy życia, która jest właściwym i najdoskonalszym etapem z czterech wiecznie powtarzających się cykli naszego istnienia. Jest naszym wyższym celem. Dlatego proces śmierci ciała powinien być dla nas najszczęśliwszym momentem życia.

Tak jak kochamy życie, tak samo powinniśmy pokochać śmierć ciała, ponieważ jest ona przecież narodzinami naszej nowej, doskonałej formy życia. Choć śmierć ciała jest nieunikniona i często niesie ze sobą cierpienie, jest niezwykle istotnym i pozytywnym wydarzeniem życiowym, które musi nastąpić dla naszego dobra. Dlatego tak ważne jest zrozumienie zjawiska śmierci ludzkiego ciała, bez którego nie można pojąć sensu naszego życia. W tym celu, czy tego chcemy, czy nie, ciało się starzeje, ulega różnym destrukcjom wywołanym chorobą lub innymi czynnikami i zdarzeniami, aż w końcu umiera.

Kiedy dochodzi do niewydolności ciała i ono umiera, w tym samym momencie ludzka dusza traci jego świadomość. W zamian za utratę świadomości ciała dusza nabywa pełną świadomość dowolnie odtwarzanego życia ze swojej atomowej pamięci i tym samym rozpoczyna w pełni świadome życie w nowej formie duchowej. Po uwolnieniu swojej świadomości od ciała i tym samym oddzieleniu się od niego ludzka dusza przechodzi z życia cielesnego do samodzielnego i doskonałego życia duchowego. Czynnikiem decydującym o istnieniu danej formy życia i zarazem oddzielającym życie cielesne od bezcielesnego jest zawsze świadomość. Tam, gdzie ona istnieje, istnieje życie, a tam, gdzie ona się kończy, kończy się dana forma życia.

Najistotniejsze w tym wszystkim jest to, że w procesie śmierci ciała nie umiera łączność naszego organizmu z tym, czego świadomie doświadczyliśmy w swoim całym cielesnym życiu. To wszystko jest trwale zapisane w atomach naszego ciała i otoczenia, bez względu na obecne miejsce ich lokalizacji. Nawet kiedy już nie ma ciała, nadal istnieje pełna świadoma łączność z każdym miejscem i zdarzeniem z naszego cielesnego życia. Możemy je w każdej chwili z pełną świadomością odtworzyć i dowolnie przeżywać, uzyskując w tej nowej formie istnienia określone uczucia i emocje stanowiące istotę naszego dalszego życia.

Czy śmierć naszego ciała jest zaprogramowana?

Zarodek, który powstał w wyniku poczęcia, zawiera w swojej atomowej pamięci pełną informację, czyli wzorzec (program) do wzajemnego oddziaływania z otaczającą nas rzeczywistością, która jest tak samo zaprogramowana. W wyniku takiej interakcji z otoczeniem zgodnie ze swoim wzorcem następuje rozwój, dojrzewanie i starzenie się naszego ciała, aż do śmierci, która może nastąpić w dowolnym momencie i w dowolnych okolicznościach. Innymi słowy, rozwój naszego ciała, który zawsze kończy się śmiercią, zależy od wzorca przekazanego przy poczęciu oraz od wzorca otoczenia, które stwarza warunki dla naszego życia.

Taki proces wynika z funkcjonowania Wszechświata w sposób w pełni deterministyczny, oparty na zasadzie przyczynowo-skutkowej, oraz w sposób powtarzalny podczas jego rozszerzania i kurczenia. W takim pulsującym układzie energetycznym Wszechświata wszystko przebiega ściśle według ustalonego wcześniej wzorca, zawartego we wszystkich trwałych cząstkach materii, takich jak atomy, protony, neutrony, elektrony, fotony i inne. Wszystkie zdarzenia we Wszechświecie i tym samym w naszym życiu przebiegają więc nieuchronnie zgodnie z programem całości wszystkiego.

A zatem życie człowieka, wraz ze śmiercią, tak jak życie wszystkiego innego, jest w pełni zaprogramowane i odbywa się w zaprogramowanym świecie. Zależy ono wyłącznie od zbiorowego działania Wszechświata, który wszystko tworzy i nadaje wszystkiemu ściśle określone warunki istnienia i życia. W takich warunkach działania Wszechświata, nie mając nic własnego, żyjemy tym, co natura dla nas utworzyła. Jednym słowem żyjemy z nakazu natury, bez żadnego wpływu na swoje życie. W odpowiednim momencie nawet ciało wraca do natury.

Wobec tak istniejących zbiorowych mechanizmów działania Wszechświata należy zdać sobie sprawę, że to nie my stworzyliśmy warunki do życia na Ziemi, to nie my wybraliśmy swoją ewolucję, swoich rodziców i podjęliśmy decyzję o swoich urodzinach, to nie my zapewniliśmy sobie rodzaj pożywienia, to nie my popadliśmy w różne nałogi i przyzwyczajenia i tak dalej. Można tu wymienić wszystkie nasze działania, zarówno pozytywne, jak i negatywne, łącznie ze śmiercią naszego ciała, które w rzeczywistości w pełni stworzyła i wykreowała wspólnota natury i nadal nimi steruje. Nasz los jest więc z góry przesądzony.

Czym się różni zdarzenie śmierci od wszystkich innych zdarzeń i czynności, które występują w naszym życiu?

Zjawisko cielesnej śmierci w naturze jest powszechne, czyli dotyczy wszystkiego, co tylko istnieje i żyje. Przejawia się ono w nieustającej transformacji wszystkich materialnych struktur, które stale ulegają ciągłym zmianom i przemianom z jednej formy w inną. W materialnym świecie zawsze się coś rozpoczyna i kończy, aby mogło funkcjonować coś innego. Podobnie jest ze śmiercią ludzkiego ciała, która jest normalnym procesem życia, gdyż jedno bez drugiego nie może istnieć.

Zdarzenie śmierci od wszystkich innych zdarzeń różni się tylko tym, że jest ono ostatnią i zawsze taką samą czynnością ciała. Dlatego zjawisko śmierci ciała widzimy jako nieuchronne. Natomiast każda nasza myśl, czynność, działanie, choć tak samo są nieuchronne, ze względu na swoją różnorodność i niepowtarzalność, nie są już tak samo postrzegane. Stąd z łatwością wiemy, że śmierć ludzkiego ciała musi zawsze nastąpić, a naszych czynności, które są tak samo nieuchronne, już tak samo nie postrzegamy. Jednym słowem, śmierć postrzegamy wyraźnie jako nieuchronne zjawisko tylko dlatego, że jest ostatnią i zawsze powtarzalną, taką samą czynnością w życiu ciała.

Czy więc nie tylko śmierć jest pewna?

Mówi się, że śmierć jest pewna, gdyż nikt jej nie uniknie. W rzeczywistości to nie unikniemy niczego, czyli każdej naszej myśli, mowy, czynności i działania, które są nieuchronne i w odpowiednim momencie muszą się pojawić w taki, a nie inny sposób. Nam się wydaje, że możemy dowolnie dobierać swoje myśli, podejmować różne decyzje i działania. Nic bardziej mylnego. My w tych procesach nie bierzemy żadnego indywidualnego udziału. Są one nieuchronne i muszą się wydarzyć w ściśle określonej formie. My tylko tego nie dostrzegamy.

Zatem nie tylko śmierć jest pewna, w naturze pewne jest wszystko, czyli każda nasza myśl, decyzja, działanie, a nawet każdy nasz krok i tak dalej. Jeśli przebieg naszego cielesnego życia nieuchronnie zawsze prowadzi do śmierci ciała, to wszystko, co w nim się pojawiało, było także nieuchronne, aby skutecznie doprowadzić do śmierci ciała. My nie umieramy gwałtownie, lecz poprzez swoje nieuchronne życie umieramy powoli codziennie, doprowadzając w ten sposób ciało do ostatniej czynności. To tylko z powodu odmiennej ewolucji i warunków życia nie postrzegamy tych czynności jako nieuchronnych i pewnych. Natomiast śmierć ciała, jako zjawisko podobnie powtarzające się u wszystkich ludzi, postrzegamy jako coś pewnego.

Co oznajmia nam śmierć ciała?

Śmierć ciała, niezależnie w jakich okolicznościach i czasie następuje, oznajmia nam, że zakończył się pewien etap w naszym istnieniu i życiu oraz że ciało wykonało swoje zaprogramowane zadanie (misję). Jeśli z różnych przyczyn śmierć nastąpiła wcześniej, to znaczy, że dla danej osoby takie było przeznaczenie. Jednakże niezależnie od przedwczesnej śmierci każdy ludzki bezcielesny organizm, inaczej dusza, jest zawsze w pełni dojrzały i przygotowany do nowej formy istnienia i życia. W takiej dojrzałej formie przekazany został już przy poczęciu. Natomiast życie cielesne jest tylko jego dalszym udoskonalaniem (ewolucją).

Jakie zachodzą zmiany w czasie śmierci ciała?

Jeśli ludzki cielesny organizm kończy swoje przygotowania do nowej bezcielesnej formy życia duchowego, czyli bez ciała, w jego ciele nieuchronnie tworzą się różne destrukcje i choroby powodujące jego śmierć. Są one spowodowane nieuniknionym stylem naszego życia, jak również nieuchronnymi zdarzeniami, które pojawiają się w naszym życiu. W takich warunkach ciało staje się niewydolne i przestaje funkcjonować, a wykonując ostatnie swoje czynności, umiera. W trakcie umierania poziom świadomości cielesnej stopniowo spada aż do zera. W tym samym czasie rośnie świadomość życia duchowego zgromadzonego w naszej atomowej pamięci, w której wyobraźnia i umysł zlewają się w jedną całość. W rezultacie tego ludzka dusza, tracąc świadomość swojego ciała, jednocześnie nabywa pełną świadomość dowolnie odtwarzanego życia ze swojej atomowej pamięci i tym samym rozpoczyna życie w nowej formie duchowej. W chwili śmierci następuje więc tylko zmiana świadomości bieżącej rzeczywistości z ciała i otoczenia na świadomość rzeczywistości zapisanej i zgromadzonej wcześniej w naszej atomowej pamięci, która obejmuje całą naszą świadomą ewolucję. Zjawisko to właśnie określamy jako odejście ludzkiej duszy z cielesnej formy istnienia do duchowej.

Czy istotny jest moment śmierci?

Moment śmierci naszego ciała nie jest istotny, gdyż w każdej chwili od poczęcia nasza dusza (bezcielesny organizm) ma już ogromny zasób informacji i tym samym jest zawsze w pełni przygotowana do pośmiertnego pełnego życia, nawet jeśli śmierć ciała nastąpi w łonie matki, zaraz po urodzeniu lub w każdej innej chwili w ciągu naszego życia. Istotna jest jedynie jakość naszego życia, gdyż od niej zależne jest nasze dalsze doskonalenie (ewolucja), które decyduje o naszych uczuciach i emocjach teraz, jak również w przyszłym życiu duchowym.

Co tracimy, jeśli umiera bliska nam osoba?

Jeśli zmarła bliska nam osoba, to w postaci cielesnej ją utraciliśmy, natomiast jej dusza niczego nie utraciła, kontynuuje ona nadal z nami wspólne życie i to w szerokim zakresie swoich możliwości, a my nie mamy pojęcia, że nadal uczestniczymy w jej życiu. Po prostu człowiek, umierając, nie rozstaje się ze swoim otoczeniem, będzie z nim stale fizycznie połączony całym swoim życiem zapisanym w pamięci z każdego ułamka sekundy. Dusza zmarłej nam bliskiej osoby nie czeka więc na nas, ona z nami prowadzi normalne duchowe życie. Nie ma ona jedynie wstępu do naszego cielesnego życia, które przebiega już po jej odejściu. W taki sam sposób odtwarza ona całą rzeczywistość, którą doświadczyła w swoim cielesnym życiu do chwili śmierci swojego ciała. Gdyby tak nie było, w swoim życiu byłaby samotna.

Czy więc nasi bliscy zmarli nadal żyją razem z nami?

Nasza przeszłość, tak jak wszystko inne, jest zapisana w naszej atomowej pamięci i stanowi duchową rzeczywistość. Jeśli teraz bliska nam osoba odeszła do świata duchowego, to jej dusza, mając w swojej atomowej pamięci zapisane nasze wspólne życie, może swobodnie je odtwarzać i świadomie przeżywać. W ten sposób dusze naszych bliskich zmarłych żyją razem z nami, o czym my nic nie wiemy. W taki sam sposób każda dusza odtwarza i żyje wszystkim, czego doświadczyła w swoim cielesnym życiu. Gdyby takiej możliwości nie było, osoba zmarła byłaby w swoim świecie samotna.

Tak jak my, na podstawie swojej pamięci, możemy myśleć o bliskiej osobie, która od nas odeszła, tak samo ta osoba będąca w świecie duchowym może wszystko z naszego wspólnego życia odtwarzać ze swojej pamięci i w różnorodnej konfiguracji je przeżywać. Zjawisko takie jest możliwe, ponieważ dla duszy wszelkie myślenie i wspomnienia są w pełni świadomym oraz prawdziwym życiem. Dusza nie może jedynie odtwarzać swojego życia, które nadal trwa, gdyż bez ciała, a w tym głównie bez mózgu, nie może nadawać mu formy świadomej.

Jednym słowem to wszystko, czego dusza doświadczyła wraz ze swoimi bliskimi i wszystkimi znajomymi, przyjaciółmi oraz z całym swoim dorobkiem, mieszkaniem, środowiskiem i tak dalej może odtwarzać ze swojej atomowej pamięci i świadomie przeżywać. Może ona kontynuować z nimi wspólne życie. Z tego powodu momentami życie osoby zmarłej jest niemal takie samo. Jednakże ze względu na brak ciała, różni się ono swoimi ogromnymi możliwościami. Nie może ona tylko zdobywać nowych informacji i tym samym doświadczać życia z teraźniejszości, jak to czyniła z udziałem ciała.

W obecnym życiu cielesnym my nawet nie zauważamy, że nieustannie przechodzimy do świata duchowego, którym jest nasza wyobraźnia i umysł funkcjonujące na podstawie zakodowanej rzeczywistości w naszej pamięci i cały czas z niej korzystamy. Cała nasza wiedza nie istnieje w mózgu, lecz w atomowej pamięci naszych atomów, które brały lub biorą udział w biologicznych procesach naszego ciała. Mózg jest tylko przetwornikiem (programem) do przetwarzania informacji ze świata zewnętrznego (materialnego) do świata wewnętrznego i na odwrót, ze świata wewnętrznego do zewnętrznego. To wszystko, co zapisaliśmy w swojej atomowej pamięci, jest naszym duchowym życiem. Gdybyśmy mogli w swojej pamięci i tym samym w wyobraźni oraz umyśle uzyskać pełny (wysoki) poziom świadomości, moglibyśmy stale kontaktować się z naszymi bliskimi zmarłymi i z nimi rozmawiać. To tylko czasami częściowo udaje nam się odizolować świadomość od swojego ciała i uzyskać doświadczanie świadomego duchowego życia, które istnieje w naszej wyobraźni i umyśle.