Sztejer. Początek - ebook

PROLOG

_Do Jego Eks­ce­len­cji Taj­ne­go Rad­cy
hra­bie­go Her­ma­na von Ans­bach._

_Jako słu­ga uni­żo­ny Wa­szej Wiel­mo­żno­ści spie­szę do­nie­ść o naj­now­szych i nie­spo­dzie­wa­nych wy­da­rze­niach, ja­kie ro­ze­gra­ły się w dzień Znie­boz­stąpie­nia. Świ­ęto to w To­ru­nium ce­le­bru­je się hucz­nie przy dzwo­nach i pro­ce­sjach, za­wsze tłum­nie, al­bo­wiem uro­czy­sto­ściom to­wa­rzy­szą jar­mar­ki, eg­ze­ku­cje prze­stęp­ców, pa­le­nie wie­dźm i to­pie­nie jaw­no­grzesz­ni­cy, sło­wem wszyst­ko, co po­trzeb­ne ku roz­ryw­ce ga­wie­dzi._

_Tego dnia wszyst­ko to zbla­dło jed­na­ko wo­bec zbrod­ni do­ko­na­nej na jed­nym z Oj­ców Pro­tek­to­rów. Ofia­rą mor­du padł nie kto inny, jak zna­ny Eks­ce­len­cji Oj­ciec Iwo, któ­ry po wie­lo­kroć słu­żył nam po­mo­cą przy ró­żno­ra­kich spra­wach, w tym tej naj­now­szej, do­ty­czącej wiel­kich kwot, ja­kie Her­co­gat Szwa­bii za­in­we­sto­wał w li­kwi­da­cję tu­tej­szych cu­krow­ni i wa­rzel­ni. Na sku­tek tego krwa­we­go i nie­for­tun­ne­go zda­rze­nia zmu­szo­ny je­stem prze­jścio­wo wstrzy­mać za­bie­gi pod­jęte w Sy­no­dzie, a słu­żące tej wa­żkiej i wiel­ce ko­rzyst­nej dla nas spra­wie, choć mam świa­do­mo­ść, jak wiel­kie kosz­ty po­nie­śli­śmy do­tych­czas na ła­pów­ki i gran­ty. Nie­ste­ty dwie­ście ty­si­ęcy ma­rek w sre­brze, któ­re prze­ka­za­li­śmy Ojcu Iwo za po­kie­ro­wa­nie pra­cą ko­mi­sji, na­le­ży uznać za nie­od­wra­cal­nie stra­co­ne. Ma­jąc na względzie owe nie­for­tun­ne wy­da­rze­nia, pro­szę uni­że­nie Eks­ce­len­cję o prze­sła­nie do po­sel­stwa od­po­wied­nio wy­so­kich kwot, abym mógł, gdy ucich­nie rwe­tes i za­mie­sza­nie, wzno­wić sta­ra­nia. Zna­jąc chci­wo­ść tu­tej­szych wło­da­rzy i ich za­mi­ło­wa­nie do zbyt­ku, pe­wien je­stem, że wkrót­ce do­pro­wa­dzę spra­wę do szczęśli­we­go za­ko­ńcze­nia._

_Pra­gnę uspo­ko­ić jed­no­cze­śnie Taj­ną Radę i sa­me­go Her­co­ga, że mord do­ko­na­ny na Ojcu Iwo nie ma zwi­ąz­ku z dzia­ła­nia­mi po­dej­mo­wa­ny­mi przez na­sze po­sel­stwo w To­ru­nium. Jak do­no­szą in­for­ma­to­rzy, spraw­cą zbrod­ni jest nie­ja­ki Vin­cent Szte­jer, mło­dy ofi­cer Tro­pi­cie­li Wie­dźm. Po­noć po­szło o pa­cho­lęta, któ­re Oj­ciec Iwo przyj­mo­wał u sie­bie w pa­ła­cu, nie ba­cząc na płeć onych, lubo krzyw­dę, jaką do­stoj­nik wy­rządził swe­mu za­bój­cy, do­ko­nu­jąc rap­tu na bli­skiej mu oso­bie. Szcze­gó­łów nie znam, Tro­pi­cie­le Wie­dźm nie zwy­kli zdra­dzać swych se­kre­tów._

_Wsze­la­ko tam­tej nocy na uli­cach i da­chach ro­ze­gra­ły się po­ścig i krwa­we łowy za onym Szte­je­rem, bez­sku­tecz­ne, jak wie­ść gmin­na nie­sie. Zbro­dzień ów cu­dem ja­ki­mś, będąc chy­ba w opie­ce Najświ­ęt­szej Pani, wy­do­stał się z mat­ni, kła­dąc licz­nie tru­pem swych to­wa­rzy­szy z Siód­me­go Ostrza. Nim jutrz­nia ob­la­ła rdza­wy bruk, prze­pa­dł ni­czym ka­mień w wodę. Nikt nie zna jego kry­jów­ki, nikt nie wie, kie­dy wy­pły­nie i gdzie. Z pew­no­ścią nie usły­szy­my o nim pręd­ko, a je­śli już, to ob­ja­wi się on w od­le­głych stro­nach, gdzie nie do­si­ęgną go dłu­gie ręce Oj­ców z To­ru­nium._

_Ko­ńcząc, do­pra­szam się ła­ski Wa­szej Eks­ce­len­cji i za­pew­niam o swym od­da­niu dla Cie­bie, Wiel­mo­żny Pa­nie, i ksi­ęcia Her­co­ga._

_ _

_Wasz uni­żo­ny słu­ga_

א