Tajemnica Carycy - ebook

ROZDZIAŁ I. ZE MNĄ JAK Z DZIECKIEM

Agata Śródka uparcie ubierała się na czarno, sądząc, że „wdowa” brzmi korzystniej niż „rozwódka”. I zasadniczo miała w tym trochę racji.

– Jak długo jeszcze zamierzasz opłakiwać śmiehć byłego męża? – Michel Blanc z rozkoszą zaakcentował przedostatnie słowo, zwracając się do swojej pracodawczyni.

– A kto powiedział, że go opłakuję? – odparowała Śródka ze złością. – Czarny mnie wyszczupla i jest bardzo twarzowy.

– Szkoda, że nie wydłuża – odwdzięczył się jej złośliwie konsjerż. – Może wtedy nie byłabyś bhana za kahła z filmu noir.

– Och, zamknij się, Michelu. – Agata odwróciła się od lustra, przy którym poprawiała idealnie obcięte włosy sięgające brody. Włosy również miała czarne, tyle że z natury. – Nie masz przypadkiem nic do roboty?

Michel przewrócił oczami i wykrzywił się paskudnie, gdy szefowa znów stanęła do niego plecami. Zapomniał jedynie, że Agata ma przed sobą lustro, w którym widzi każdy grymas złośliwego konsjerża.

– Do hoboty, do hoboty, żebyś się przypadkiem nie zdziwiła, czahna wdówko – burczał pod nosem, oddalając się w kierunku recepcji hotelu.

Od tragicznych wydarzeń w winnicy Barnaby Miszczuka minęło pół roku, ale emocje z nimi związane jeszcze nie ostygły. O ile jednak po swoim byłym mężu i jego drugiej żonie Agata nie rozpaczała zbyt długo, o tyle nad śmiercią („przedwczesną, ta kobieta powinna dożyć co najmniej stu dwudziestu lat!”) Leokadii Schmidt ubolewała nader często. Żal jej też było romansu, który nie miał jak się rozwinąć, gdyż potencjalny adorator okazał się wyrachowanym mordercą, co w zasadzie Śródka mogłaby zaakceptować („któż z nas nie ma wad?!”) – ale dwadzieścia pięć lat w więzieniu mogłoby skutecznie uniemożliwić jakiekolwiek romantyczne scenariusze. „Jak pech, to pech”, myślała restauratorka, przeglądając się w ogromnym lustrze.

Gościniecki pałacyk, któremu od pamiętnego otwarcia towarzyszył ów pech, cieszył się niesłabnącym zainteresowaniem turystów. Nie licząc czasu remontu piwnic, który na kilka tygodni wstrzymał ruch w interesie, nie było dnia, aby w Gościńcu nie pojawili się turyści spragnieni kontaktu z Agatą Śródką – najbardziej znaną w kraju restauratorką, w dodatku zamieszaną w kryminalną historię.

Tego dnia należący do Śródki hotel pękał w szwach, a Michel ani myślał kryć swojego stosunku do nieustannie dzwoniącego telefonu. Przyszło mu nawet do głowy, żeby nagrać suche „nie mamy wolnych miejsc do hoku dwa tysiące pięćdziesiątego, chyba że Agata Śhódka umrze wcześniej”, jednak nawet na to był zbyt leniwy. Widząc na wyświetlaczu warszawski numer, który dzwonił już po raz kolejny, w ostatniej chwili pohamował odruch wciśnięcia czerwonej słuchawki i skorzystał z okazji, że za kontuarem pojawiła się młoda recepcjonistka.

– To do ciebie. – Wepchnął jej telefon w dłoń, zanim dziewczyna zdążyła zareagować.

A z pewnością zareagowałaby ucieczką w panice.

– Skąd pan wie, że do mnie? – pisnęła.

– No bo jakby był do mnie, to ja bym odebhał, phawda?

Michel Blanc z powodzeniem mógłby startować w wyborach Mistera Arogancji, co poczytywał sobie za powód do dumy. Jeden z wielu powodów, każdą bowiem wadę potrafił przedstawić sobie tak, żeby działała na jego korzyść. Zgromiwszy wzrokiem przerażone dziewczę, konsjerż odwrócił się na pięcie i zamierzał zajrzeć do kuchni, gdzie spodziewał się nakryć ekipę w jakiejś kompromitującej sytuacji. Nie zdążył jednak zrobić ani pół kroku, kiedy dziewczyna zasłoniła mikrofon dłonią i wyszeptała:

– Panie Michelu, ta pani chce rozmawiać z szefem.

– Więc niech dzwoni do Agaty. Ja nie jestem księga skahg i zażaleń.

– Ale… – Recepcjonistka wahała się przez chwilę, widząc na gładko ogolonym obliczu Blanca rosnącą irytację. – To z telewizji – tu padła nazwa jednej z komercyjnych stacji – chcą rozmawiać z szefostwem o jakimś celebryckim programie.

Marsowa mina Michela zniknęła w mgnieniu oka, a jej miejsce zajął promienny uśmiech, który przywodził na myśl Jacka Nicholsona. Szaleństwo niebezpiecznie błysnęło w spojrzeniu mężczyzny, wywołując już całkiem usprawiedliwioną panikę recepcjonistki. Blanc wyciągnął rękę, w którą wystraszone dziewczę ostrożnie włożyło słuchawkę telefonu, i gestem drugiej dłoni odprawił recepcjonistkę ku jej ogromnej uldze. Czmychnęła natychmiast.

– Ehm, ekm! – Michel odchrząknął głośno wprost do słuchawki. – Bonjour, Michel Blanc, puis-je vous aider?

– Pardon? – odezwał się zaskoczony damski głos. – Pani Śródka?

– Nie, pan Wtoheczek – syknął Michel, wściekły, że nie udało mu się wywrzeć wrażenia, na jakim mu zależało. – Nazywam się Michel Blanc i jestem… menedżehem hotelu w Gościńcu. Z kim mam przyjemność? – W myślach dodał jeszcze „wątpliwą”, bo okropnie go zirytowało to nieznające się na językach obcych babsko.

– A mógłby pan, panie Blanc, przekazać telefon pani Śródce? Wie pan, dzwonię z telewizji ogólnopolskiej i chciałabym przedstawić pani Agacie pewną propozycję.

Michel zgrzytnął zębami, usłyszawszy tę jawną impertynencję, postanowił jednak nie dać się spławić, skoro na horyzoncie majaczyły występy w ogólnopolskich mediach. I to w dodatku prywatnych!

– Tak się składa, dhoga pani, że Agata Śhódka mianowała mnie swoim plenipotentem. – Skrzyżował palce za plecami. – Więc swobodnie mogę z panią wszystko ustalić, przyjechać, podpisać, wystąpić, a nawet zaśpiewać, gdyby była taka konieczność.

– Doskonale! – W głosie kobiety słychać było autentyczną radość. – Z nieba mi pan chyba spadł, panie Michelu. Producentka ostrzegała mnie, że z tej Śródki to jest niezła wredota, więc im mniej z nią kontaktów, tym lepiej.

– Och, whedota to za mało powiedziane – zapewnił ją pół-Francuz. – A ze mną jak z dzieckiem, wszystko ustalimy, żeby była pani zadowolona. To czego pani potrzebuje? Phoszę śmiało mówić!

Michel rozsiadł się na wygodnej kanapie przeznaczonej dla gości, przez co starsze małżeństwo musiało obejść się smakiem i czekać na spakowanie lunch boxu na stojąco. Nikt jednak nie śmiał zaprotestować, a białowłosa staruszka, którą mąż nakłaniał do zwrócenia konsjerżowi uwagi, stanowczo odmówiła, tłumacząc scenicznym szeptem:

– Przestań, Stasiu, to chyba gej! Z takim nie warto się kłócić, bo zaraz ci zarzuci, że szykanujesz mniejszości!

Co prawda, to prawda, a Michel Blanc kartą mniejszości gotów był zagrać nawet przeciw własnej matce.ROZDZIAŁ II. CHOLEHNA KATARZYNA

– Czy mógłbyś, mój najdroższy Michelu, mnie poprawić, jeśli coś źle zrozumiałam? – Agata Śródka zadała to pytanie z powagą, która sprawiła, że Michel Blanc stracił nieco ze swojego wrodzonego animuszu. – O ile się nie mylę, to okłamałeś producentkę telewizyjną, twierdząc, że możesz mnie reprezentować. – Przerwała nagle i spojrzała na konsjerża wzrokiem, od którego zrobiło mu się gorąco. – No tak czy nie?! – wydarła się.

– Oui – pisnął Michel, nie wiedząc, co ma zrobić z oczami.

– Parfaitement! – Śródka nigdy nie nauczyła się biegle władać językiem Balzaka, jednak terminowanie w paryskim Le Cordon Bleu pozwoliło jej opanować podstawowe słownictwo i od biedy byłaby w stanie porozumieć się z kimś dość bystrym, kto umiał czytać z mowy ciała, bo gramatyka restauratorki z pewnością by go zawiodła. – I uzurpując sobie prawo do mówienia w moim imieniu, zgodziłeś się, żebym została jurorką i gwiazdą jakiegoś marnego telewizyjnego show, w którym jakieś garkotłuki będą się ścigać o złotą warząchew?!

Tym razem Michel już nawet nie potwierdził. Śródka odwróciła się do niego plecami, a o jej wielkim wzburzeniu świadczyły przede wszystkim drgające ramiona. Blanc zerknął na sylwetkę szefowej ostro odcinającą się na tle wielkiego pałacowego okna. Mierząca sto czterdzieści osiem centymetrów i ważąca niewiele ponad czterdzieści kilogramów Agata Śródka ubrana w dzianinową czarną sukienkę do kolan wyglądałaby jak dziewczynka, gdyby nie wściekle różowe szpilki dodające jej jedenaście centymetrów wzrostu.

Restauratorka milczała przez kilka minut, które dla Michela trwały pół wieczności, a na pewno tak długo jak niedzielna msza święta w czasach, kiedy matka zmuszała go do uczestniczenia w nabożeństwie, a on akurat miał ochotę pograć w piłkę z kolegami.

– Jak gdyby tego wszystkiego było mało – podjęła w końcu, starając się panować nad głosem – mam to zrobić za darmo?

– Ale Agato! – Michel podjął nieudolną próbę wytłumaczenia się ze swej konkursowo głupiej decyzji. – Ja myślałem, że za dahmo to znaczy, że nie musimy płacić za nocleg i te wszystkie piehdalamenty!

– Gdybyś ty myślał, mój drogi, słodki Michelku, to przekazałbyś tej pani numer do mnie, a wtedy problemu nie byłoby żadnego – odparła spokojnie, przenosząc na konsjerża wzrok. Jej jadeitowo zielone oczy błyszczały, zdradzając wielkie wzburzenie.

Blanc coraz silniej odczuwał dyskomfort, który właściwie sam sobie zgotował. Było mu już naprawdę bardzo gorąco, ponieważ po raz pierwszy od dawna musiał się przyznać do błędu.

– Allors – kontynuowała Agata po krótkim tym razem zastanowieniu. – Słowo się rzekło i odwołać już nie wypada, ale teraz masz szansę się zrehabilitować.

– Zhobię wszystko, co hozkażesz, moja cudowna Agatko! – Michel gotów był rzucić się do tych różowych szpilek i wypucować je mankietem własnej marynarki.

– Oczywiście, że zrobisz, nie masz wyjścia, mon ami. Zadzwoń do mojej przyjaciółki, która zaprosiła mnie na kilka dni do swojego nowego domu, i powiedz jej, że bardzo chętnie przyjedziemy, a przy okazji przywieziemy telewizję i kilku kucharzy amatorów.

Blanc uniósł brwi i sięgnął po kartkę, na której Agata zapisała numer telefonu. Spojrzał na nazwisko, po czym zgrzytnął zębami.

– Coś nie tak? – zapytała Śródka słodkim głosikiem.

– Nie, nie, bhoń Boże! – zapewnił z uczuciem Michel, kierując się do wyjścia z gabinetu szefowej. Miał też nadzieję, że Agata nie dosłyszała, kiedy zamykając drzwi, mruknął pod nosem: – Cholehna Katarzyna…

Śródka oparła się o parapet, który standardowemu człowiekowi sięgałby pewnie do połowy uda, a jej ciut powyżej pasa, skrzyżowała ręce na piersiach i zamyśliła się nad stanem świata. A konkretniej nad stanem spraw, które właśnie ujrzały światło dnia, ku wielkiemu jej zaskoczeniu.

Nie konkurs telewizyjny ją martwił; przez lata przywykła do tego, że uznawano ją za celebrytkę, okularów przeciwsłonecznych miała całkiem sporą kolekcję i w razie czego będzie pozować do zdjęć w kapeluszu z rondem wielkim jak katowicki Spodek. Tym, co naprawdę trapiło ją od kilku dni, był niespodziewany list, który dostała od dawno niewidzianej przyjaciółki. List ów bowiem niósł groźbę nieszczęścia, a nieszczęść Agata ze wszech miar nie życzyła sobie więcej w swoim życiorysie; wystarczająco długo zbierała się po winnych zbrodniach w Gościnnej Dolinie. Jednak zostawienie przyjaciółki w potrzebie nie mieściło się w katalogu jej zasad. Tak źle i tak niedobrze, trzeba jednak wybrać mniejsze zło. Być może niemądry Michel niechcący wyręczył ją w tym niewdzięcznym zadaniu? W razie czego będzie na kogo zwalić winę.

Pomyślawszy o winie, otrząsnęła się na wspomnienie spełnionego przed sześcioma miesiącami proroctwa brzmiącego „to wszystko wina wina”, poprawiła odrobinę zburzoną fryzurę i sięgnęła po telefon. Michel niech tam urabia Katarzynę, a ona tymczasem zajmie się negocjowaniem stosownej gaży w telewizji. Prywatna jest, a więc kapitał ma – niech płaci.ROZDZIAŁ III. JAK TO DOBRZE, ŻE TĘ ŚLICZNĄ GŁOWĘ MASZ NIE OD PARADY

Katarzyna Jakimiuk całe życie czuła się wyjątkowa, toteż od życia wymagała wyjątkowo dużo. W czasie gdy jej koleżanki rodziły kolejne dzieci lub robiły kariery, ona pomnażała majątek w inny sposób, który w dodatku zdołała opracować do perfekcji. Ów sposób był w swej prostocie genialny, wymagał jednakże szczęścia, a to sprzyjało Katarzynie od zawsze, urodziła się bowiem w przysłowiowym czepku, który następnie jej babka zakopała pod progiem chałupy, jak nakazywała tradycja.

Nie zawahała się zatem urodzona pod szczęśliwą gwiazdą Katarzyna przyjąć dosłownie zapewnień Olega Wasiljewa, jakoby mogła go prosić o wszystko, gdyby zgodziła się zostać jego żoną. Przeglądała akurat czeluście internetowych portali poświęconych opuszczonym zabytkom polskiej architektury, kiedy jej obecny konkubent, a przyszły małżonek, padł na kolana i jął błagać piękną wybrankę o rękę, nogę i całą resztę, do której owe kończyny były przyczepione. Szczególnie zaś zależało mu na jej sercu, o czym zapewniał gorliwie.

– Zgadzam się – odparła Katarzyna, nie odrywając wzroku od monitora bardzo drogiego laptopa, prezentu od poprzedniego męża, który od roku nosił tytuł „piątego eks”. – I chcę zamek, o ten! – Postukała żelowym paznokciem w kolorze neonowej żółci w matrycę komputera.

Oleg Wasiljew bez wahania zgodził się spełnić kaprys ukochanej – pragnie zamku, będzie miała zamek. Na cóż on ma wydawać te wszystkie miliony, jeśli nie na uszczęśliwianie swojej drogiej połówki?

– Kup sobie, Katjuszko ty moja najsłodsza, ten zamek, a nawet całą wieś, tylko pozwól mi te rączki – tu nastąpiła seria całusów wzdłuż rączek – i te usteczka całować.

– A całuj, całuj, Oluś, przecież ja ci nie bronię – chichotała Katarzyna, jednocześnie szukając na stronie kontaktu do osób, z którymi mogłaby porozmawiać o swoim zaręczynowym prezencie. – Tylko pamiętaj, że niedługo wiosna, a ja wiosną chciałabym już tam przyjmować gości. Więc przyśpiesz to całowanie, mój słodki misiu-pysiu, zabierz mnie do nieba na trzy sekundy, a potem wracaj do interesów.

Nie trzeba chyba mówić, że takiego polecenia żadna kobieta dwa razy nie musi wydawać. Oleg zabrał się więc do zabierania aż nadto ochoczo, uskrzydlony wizją mariażu z najseksowniejszą niewiastą, jaką nosiła ziemia. Niewiasta zaś także nie kryła entuzjazmu, bo myśl o posiadaniu zamku na własność zadziałała na nią jak najlepszy afrodyzjak. Czemu zresztą trudno się dziwić.

Godzinę później usatysfakcjonowani kochankowie – Katarzyna podwójnie, Oleg zaledwie raz, ale porządnie – zajęli się swoimi sprawami, które zupełnie niespodziewanie zaczęły robić się pilne. Szybko też się okazało, że zakupienie zamku to w zasadzie żaden problem, o ile dysponuje się stosownymi środkami na koncie, za to problemem w wypadku świeżo upieczonych narzeczonych mógł być czas, a raczej jego patologiczny brak, indolencja pracowników Olega zmuszała go bowiem do przyśpieszonego powrotu do Rosji.

– To tylko na chwilę, kochana moja, wrócę do ciebie na skrzydłach, najdalej po Nowym Roku, i wszystko załatwimy na czas – zapewniał ją żarliwie, kiedy Katarzyna zwana czule Katjuszką marszczyła nosek w wyrazie niezadowolenia.

– Ale Oluś, przecież trzeba pozwolenia załatwiać, zgody, instalacje, a kto wie, co jeszcze – wyliczała z przerażeniem, w którym tylko taki zakochany naiwniak jak Wasiljew nie dopatrzył się doskonałej gry aktorskiej. – I pieniędzy, fury pieniędzy!

– O pieniądze się nie martw, moja najsłodsza kluseczko, bierz, ile chcesz, a ja nawet nie będę o nic pytać.

Interesy zatrzymały Olega w Rosji znacznie dłużej, nad czym ogromnie ubolewał, gdyż oznaczało to również przesuwanie terminu ślubu. Katarzyna zaś do Rosji jechać nie mogła, ponieważ prace nad remontem siedemnastowiecznego zamku w dolnośląskiej wsi o uroczej nazwie Roztoka rozpoczęto natychmiast po podpisaniu aktu własności. Wasiljew wynajął cztery ekipy pracujące na zmiany niemal bez żadnych przerw, prace posuwały się więc w zawrotnym tempie i niemal z dnia na dzień widać było postępy. Tuż przed planowanym otwarciem, które miało się odbyć z wielką pompą – a jakże! – zdarzyła się jednak rzecz, której absolutnie nikt nie był w stanie przewidzieć.

No nie, ktoś pewnie by mógł, ale akurat konsultacji z Agathą Christie Katarzyna nie wzięła pod uwagę, a sama na kryminałach znała się jak kura na pieprzu.

– Oluś? – szlochała do telefonu, przerywając przyszłemu mężowi spotkanie z bardzo ważnym ministrem, z którym właśnie omawiał bardzo ważną kwestię. – Co ja mam teraz zrobić? Przecież policja cały czas siedzi mi na głowie, a ty wiesz, jak ja źle reaguję na policję!

– Chciałbym ci pomóc, koteczku, ale niestety nie uda mi się przyjechać – wyznał przepraszającym tonem. – Może przełożymy otwarcie? Tak o miesiąc albo dwa?

Katarzyna wybuchła płaczem tak głośnym, że bardzo ważny minister poczuł się odrobinę zażenowany i dla odwrócenia uwagi nalał sobie kolejny kieliszek okowity.

– Nie płacz, aniołku mój, nie płacz – pocieszał ją Oleg, któremu serce pękało na myśl o tej biednej, zagubionej i na pewno przerażonej kluseczce. – Więc nie przekładaj, rób wszystko, jak zaplanowałaś. Może… sprowadź sobie jakąś przyjaciółkę, raźniej ci będzie, co?

Pochlipawszy jeszcze trochę do słuchawki, Katarzyna zgodziła się, że może to dobry pomysł i chyba nawet ma taką jedną przyjaciółkę, która trupów się nie boi, bo sama pomagała policji złapać zbrodniarza przy kilku morderstwach. Oleg poparł pomysł z radością, po czym rozłączył się, przekonany, że sprawę załatwił jak zwykle doskonale i dyplomatycznie.

Katarzyna zaś odłożyła telefon, otarła łzy i z satysfakcją spojrzała w stojące przed nią lusterko, po czym uśmiechnęła się do swojego odbicia i stwierdziła:

– No, Kaśka, jak to dobrze, że ty tę śliczną głowę masz nie od parady. A jeszcze lepiej, że Agata Śródka zgodziła się przyjechać.ROZDZIAŁ IV. C’EST UNE CATASTROPHE!

Michel Blanc ewidentnie wstał tego dnia lewą nogą, w dodatku musiał nią na coś nadepnąć, bo odrobinę utykał, co wywoływało chichoty wśród personelu gościnieckiego pałacyku, który wciąż nie doczekał się oficjalnej nazwy. Jak zwykła mawiać Agata Śródka: „będzie, jak przyjdzie, a i bez nazwy róża pachnie słodko”.

Nie zwracając uwagi na chichoczące pokojówki, Michel pokuśtykał prosto do kuchni, gdzie spodziewał się zastać załogę w trakcie którejś z jej ulubionych gier hazardowych. On sam gardził tego typu rozrywkami, widząc w nich jedynie stratę cennego czasu, który można by poświęcić na czytanie arcydzieł literatury francuskiej w oryginale. Nie przychodziło mu do głowy, że nie wszyscy mają frankońskich przodków, o rodzicach nie wspominając.

– Bonjour – odezwał się od progu, czym zaskoczył sześć osób pochylonych nad wyspą na środku pomieszczenia.

Michel Blanc rzadko korzystał z zasad etykiety, był bowiem przekonany, że to jego należy witać, bez względu na to, po czyjej stronie faktycznie spoczywa ten obowiązek.

– Bonjour… – odpowiedziała mu Agata Śródka i zabrzmiało to trochę jak pytanie. Zamrugała wielkimi zielonymi oczami, wyrażając w ten sposób zdumienie, które podzielała z resztą obecnych w kuchni osób.

– Co hobicie? – zagadnął Blanc, rozglądając się za dzbankiem z kawą, który z pewnością gdzieś musiał być, sądząc po kubku w dłoniach Śródki.

– Jak ty się odzywasz do szefowej?! – fuknęła na niego Madeleine, odpowiedzialna za wszelkiej maści makarony i dodatki do mięs. – Agato, nie powinnaś tego tolerować.

Śródka uśmiechnęła się pobłażliwie, ale nie skomentowała. Michel za to poczuł się odrobinę urażony.

– Czego tolehować? Przecież grzecznie się przywitałem! I co to za hóżnica, w jakim języku?

– Taka to różnica, że kulturalny człowiek nie obraża osoby wyjątkowo niskiej, nazywając ją hobbitem – wyjaśniła dziewczyna, wprawiając Michela w osłupienie.

– Co? Jakim znowu hobbi…?! – Konsjerż przerwał nagle, zdawszy sobie sprawę, że złośliwa Madeleine podle sobie z niego zażartowała, a on dał się złapać w pułapkę jak jakiś niezbyt bystry młokos. – Bahdzo zabawne, no po phostu boki zhywać, ha, ha!

– No już, już, proszę się nie dąsać – zainterweniowała Agata, doskonale znając obrażalskość Michela. – Trochę dystansu do siebie, mój drogi, naprawdę nie zawadzi.

– Ależ ja się wcale nie dąsam. Życzę jedynie Madeleine, żeby nadepnęła bosą stopą na klocek Lego – odparował Blanc tonem lodowatym niczym ciekły azot.

To powiedziawszy, opuścił kuchnię, wciąż utykając na lewą nogę. Musiał być wyjątkowo wściekły, gdyż w normalnych okolicznościach nie zrezygnowałby z kawy, bez której nie potrafił funkcjonować.

– Aaaaa! – zakrzyknął Charles, brat Madeleine i jednocześnie najlepszy cukiernik na tej szerokości geograficznej. – No przecież siostra do niego przyjechała. Z dzieckiem!

– Czyli już nie musimy pytać, dlaczego kuleje – domyśliła się Agata Śródka. – Kiepski sobie moment wybrałaś, Madziu, na żarty językowe. Ale dobra, co tam mamy następnego na tapecie?

– Na tapecie mamy… – Madeleine zmrużyła oczy i pochyliła się nad ekranem tabletu. – Dwadzieścia dwa poziomo: nierozgarnięty drób.

– Kura! – ryknął Antoine.

– Kaczka! – zawtórował mu Pierre.

– Indyk! – rzucił Charles, zerkając na truchło ogromnego ptaka mającego tego dnia wylądować na stołach w formie pieczystego.

– Mamy coś? – zakończyła te wyliczanki Śródka. – Ile liter?

– Pięć, nic nie mamy – odpowiedziała Madeleine.

– To mówię, że indyk – obruszył się Charles, któremu nigdy jeszcze nie udało się odgadnąć żadnego hasła w krzyżówkach „Przekroju”.

– A niby dlaczego indyk, a nie kaczka? – Pierre’owi też daleko było do tytułu mistrza krzyżówek z kociakiem, ale walczył dzielnie.

– Bo kaczka ma sześć liter, a kratek jest pięć – przypomniała spokojnie Agata.

– No to ścieśniaj i się zmieści, wielkie mi co – podpowiedział Jacques.

On akurat zwyciężał niemal tak samo często jak jego szefowa. Być może była to kwestia ich niemal równego wieku, najpewniej jednak oboje wybitnie lubili łamigłówki i szarady.

– A może to się głoskami zapisuje i wtedy akurat jest pięć? – Pierre naprawdę bardzo chciał odgadnąć hasło kojarzące się z kulinariami.

Drzwi do kuchni otworzyły się nagle, przerywając te dywagacje, i stanął w nich Michel, trzymając w wyciągniętej dłoni telefon.

– Agato, pani z telewizji do ciebie – poinformował oficjalnym tonem. – A dla waszej wiadomości, niehozgahnięty dhób to jest gołąb, wy duhaki.

Pięć par oczu spojrzało zachłannie na ekran tabletu, po czym pięć rąk pacnęło w czoła należące do głów zawiadujących owymi rękami. Madeleine bezgłośnie powtórzyła słowo „gołąb” i wstukała litery w kratki krzyżówki. Duraki, faktycznie…

Śródka odebrała telefon od Michela i opuściła kuchnię, stukając o matowe kafle obcasami szpilek w kolorze fuksji. Czy może amarantu, mało kto, poza Michelem, potrafił te odcienie rozróżnić. Konsjerż także wyszedł, najpierw jednak chwycił dzbanek z kawą, który udało mu się zlokalizować za plecami Charles’a. Tymczasem ekipa kucharzy zajęła się kolejnym hasłem.

– Półmetek jedzeniowy – przeczytała Madeleine głosem co najmniej zniechęconym. – Nie, ja się poddaję. W sześćdziesiątym czwartym ludzie jacyś mądrzejsi byli.

– A tam, zaraz mądrzejsi – ofuknął ją Jacques. – „Obiad” wpisuj do tego półmetka, przecież to nietrudne. Ciekawe, po co ta baba z tiwi dzwoni, nie? Może odwołują imprezę? Agata się ucieszy.

– Nie wiem, czy się ucieszy, już sobie garderobę nową sprawiła. Wszystkie odcienie klasycznej czerni – zakpiła dziewczyna, korzystając z nieobecności szefowej.

– To czerń ma odcienie? – nie zrozumiał Pierre.

– Oczywiście! – Antoine udał oburzenie. – A jeśli ich nie rozróżniasz, to znaczy, że masz… dysfunkcję plamki żółtej. To poważna choroba!

Pierre pobladł i spojrzał na starszych kolegów z przerażeniem w oczach. Wszyscy, włącznie z Madeleine, smutno pokiwali głowami. Kuchcik poczuł się nagle bardzo słaby i gotów był żegnać się z życiem, w tym jednak momencie drzwi otworzyły się z hukiem i do pomieszczenia wparowała rozsierdzona Agata Śródka. Rozrywające błonę bębenkową stukanie obcasów zwiastowało nadchodzący kataklizm.

– Oho – szepnął Charles do siostry. – Skończyła się Akademia Pana Kleksa, witajcie w innej bajce.

Madeleine pokiwała głową, sama bowiem zdążyła dojść do tego wniosku. Nie zamierzała się jednak odzywać, podobnie jak trzej pozostali kucharze i wystraszony nie na żarty Pierre.

– Sprawa jest – odezwała się bez ogródek Agata, a jej zwykle idealnie ułożona grzywka podskoczyła. – Telewizja wymyśliła, że skoro program będziemy kręcić w zamku, a w dodatku zbliża się Wielkanoc, mam poprowadzić finał konkursu na inspirowane Wielkanocą specjały cukiernicze.

Charles, cukiernik, gwałtownie wciągnął powietrze.

– To nie koniec – wycedziła Śródka. – W finale każdy uczestnik będzie musiał wykonać dzieło, które najpierw ja przygotuję. I zgadnijcie, co to ma być.

– Mazurek? – wyszeptała Madeleine.

– Babka? Serniczek? Murzynek? – zgadywał Pierre, który na ciastach znał się jak Śródka na mechanice kwantowej.

– Ja chyba wiem… – powiedział cicho Charles. – Ale… to niewykonalne.

– Oui bien sur! – wykrzyknęła Agata, dając upust wszystkim kłębiącym się w niej emocjom. – Na to potrzeba tygodni, jeśli nie miesięcy! Próby, barwniki, materiały! A ile ja mam? Dziesięć dni! C’est une catastrophe!

Agata Śródka znana była w świecie kulinarnych celebrytów jako osoba nieprzyzwoicie uzdolniona, ale także chorobliwie ambitna. Zdobywała wykształcenie w najbardziej ekskluzywnych szkołach Europy, wliczając w to paryską Le Cordon Bleu, a jej największym marzeniem i celem, do którego zmierzała prosto jak strzała Wilhelma Tella, było powtórzenie sukcesu Julii Child. W głębi duszy Agata czuła się inkarnacją owej fascynującej kucharki celebrytki i żałowała, że nigdy nie będzie miała okazji poznać jej osobiście. No chyba że w zaświatach, ale na to jeszcze długo poczeka. Chorobliwa zaś ambicja czterdziestosiedmioletniej („urodziny mam dopiero w październiku!”) restauratorki sprawiała, że perfekcjonizm stał się jej główną cechą. Wszystko musiało być idealnie, a najmniejsza skaza potrafiła doprowadzić ją do wybuchu gniewu, który kończył się dwudniową migreną.

Wykonanie jadalnej repliki jaja Fabergé, które to zadanie postawiła przed Agatą producentka telewizyjnego talent show, wymagało wyjątkowych zdolności, doskonałej precyzji, a także czasu. I to właśnie brak tego ostatniego doprowadził Agatę do furii, która zapowiadała ciężkie chwile dla całego personelu pałacyku.