Tajemnicza cudzoziemka - ebook

Drogie Czytelniczki!

Powieść Historyczna, choć tak niedawno pojawiła się w naszej ofercie, spotkała się ze sporym zainteresowaniem. Cieszy nas odniesiony sukces, ponieważ wkładamy dużo pracy zarówno w staranny wybór najlepszych autorek i najciekawszych historii, jak i projekty okładek, tak aby oddawały piękno minionych epok i pobudzały wyobraźnię. Mamy nadzieję, że biorąc Powieść Historyczną do ręki, bez wysiłku przenosicie się w dawne czasy.

Od września postanowiliśmy dopasować Powieść Historyczną do standardów wydawniczych pozostałych serii, między innymi zmieniając rozmiar czcionki i wielkość marginesów. Również liczba stron będzie dopasowana do objętości każdej książki. W praktyce oznacza to, że niektóre mogą mieć mniejszą liczbę stron niż dotychczas. Jednak ta zmiana nie będzie mieć wpływu na jakość powieści. Dałej w Powieści Historycznej będą wydawane książki z wyrazistymi bohaterami i sugestywnie odtworzonymi realiami historycznymi. Obok historii miłosnej znajdą się tutaj wątki sensacyjne i przygodowe oraz odniesienia do ważnych wydarzeń historycznych. A wszystko to napisane wartko, żywo, z wyobraźnią i humorem.

Rozdział pierwszy

1821 rok, Sankt Petersburg, Rosja

Dom hrabiny Nadii Karkowej, tuż przy Newskim Prospekcie, nie był największą rezydencją w okolicy, lecz z pewnością najbardziej luksusową.

Fronton budynku zaprojektowano wedle najlepszych klasycznych wzorców, zachowując gustowne, wytworne linie licznych okien oraz dodając strzeliste kolumny na szerokim tarasie. Greckie posągi na dachu patrzyły z chłodną wyższością na górną balustradę – być może wyrażały w ten sposób dezaprobatę dla rozległego ogrodu wokół siedziby. Liczne kwiaty, ozdobne krzewy i marmurowe fontanny, tak uwielbiane przez rosyjską arystokrację, ani trochę nie kojarzyły się ze stylem klasycystycznym.

Wnętrze domu prezentowało się równie elegancko, jak fasada, a to za sprawą ociekających złotem, szkarłatem i szafirem przestronnych pokoi. Natłok tak nasyconych barw sprawiał, że podczas długich, zimowych wieczorów mieszkańcy cieszyli się iluzją ciepła.

Doskonałym dopełnieniem bogatego wystroju były meble z drewna wiśniowego, bardziej w stylu francuskim niż rosyjskim, zgodnie z najnowszym kaprysem hrabiny. Kosztowne fotele i kanapy pięknie kontrastowały z ciemnymi obrazami mistrzów szkoły flamandzkiej i tylko inkrustowane drogimi kamieniami ozdoby oraz figurki z jadeitu, rozsiane tu i tam, pochodziły z Rosji.

Zwieńczeniem wszystkiego był jednak widok z okien. Wokół rezydencji wznosiły się cerkwie i kunsztowne pałace, których lśniące wieżyczki i złociste kopuły zdobiły Sankt Petersburg.

Hrabianka Leonida Karkowa przeżyła w tym domu pełne dwadzieścia dwa lata, więc gdy wyjrzała przez okno sypialni, zachwyciła się nie tyle tak dobrze sobie znaną panoramą, ile urokiem promieni późnowiosennego, ciepłego słońca. Po chwili zasiadła przed toaletką z lustrem, żeby pokojówka rozczesała jej długie, złociste włosy i splotła z nich skomplikowany kok na czubku głowy, pozostawiając przy skroniach kilka luźnych loczków. Skromna fryzura doskonale pasowała do idealnego owalu twarzy o alabastrowej cerze i podkreślała delikatną strukturę kości oraz olśniewające błękitem oczy i niespotykanie gęste rzęsy.

Nie odziedziczyła po matce śniadej karnacji ani oszałamiającej urody, niemniej uważano ją za piękność. Co ważniejsze, złociste włosy i przejrzyste, niebieskie oczy Leonidy tak bardzo kojarzyły się z hrabią Karkowem, że nikt głośno nie kwestionował jej pochodzenia. Była to dość dziwna okoliczność, zważywszy, że panna Leonida ponad wszelką wątpliwość pochodziła z nieprawego łoża.

Och, naturalnie hrabia Karków uznał ją za córkę, a na dodatek pośpiesznie ożenił się z jej matką, nim Leonida przyszła na świat, dzięki czemu w oczach towarzystwa uchodziła za prawowitą dziedziczkę. Tylko nieliczni w całej Rosji, a może i poza granicami mocarstwa, nie wiedzieli, że jej matka uwikłała się w burzliwy romans z carem Aleksandrem Pawłowiczem. Tajemnicą poliszynela było również to, że hrabia Karków z dnia na dzień wzbogacił się o pokaźną kwotę, która w zupełności wystarczyła mu na gruntowny remont ulubionej podmoskiewskiej posiadłości. Hrabina z kolei otrzymała upominek w postaci tego uroczego domu oraz stałą pensję, umożliwiającą jej wystawne życie.

Tak pokrótce przedstawiał się sekret, o którym nikt nie mówił, choć wszyscy o nim wiedzieli. Mimo że przy okazji pobytu w Sankt Petersburgu Aleksander Pawłowicz od czasu do czasu kierował do Leonidy zaproszenie, i tak pozostawał w jej oczach zaledwie dobrotliwym znajomym matki, a na pewno nie ojcem. Inna sprawa, że wcale nie brakowało jej dodatkowego opiekuna, gdyż matka zdecydowanie wystarczała za oboje rodziców.

Ledwie pokojówka skończyła pracę, gdy do pokoju energicznie wkroczyła Nadia Karkowa ubrana w suknię z wiśniowego woalu na srebrnym atłasie, ze srebrzystymi wstążkami przytrzymującymi błyszczące ciemne loki.

Jej uroda była wręcz olśniewająca i pasowała do żywiołowego sposobu bycia, choć piękną twarz hrabiny niepotrzebnie oszpecił brzydki grymas, gdy powiodła spojrzeniem po adamaszku w kolorach niebieskim i kości słoniowej, zdobiących sypialnię Leonidy.

Nadia Karkowa nie mogła zrozumieć zamiłowania córki do prostoty.

– Mamo. – Leonida obróciła się na krześle i z niepokojem popatrzyła na hrabinę. Nikt nie wątpił, że matka i córka darzą się głęboką miłością, niemniej Nadia słynęła z silnej i nieustępliwej woli, a na dodatek miała w zwyczaju definitywnie usuwać wszelkie przeszkody, które stały jej na drodze. Nie robiła wyjątku nawet dla Leonidy. – Co tu robisz?

– Sophy, pragnę niezwłocznie porozmawiać z panienką na osobności – oświadczyła Nadia.

Pulchna pokojówka, córka angielskiej niani Leonidy, dygnęła i dyskretnie puściła oczko do hrabianki. Zbyt dobrze znała zamiłowanie Nadii do melodramatycznych zachowań, żeby się nimi przejmować.

– Oczywiście.

Oczekując, aż Sophy wyjdzie i zamknie za sobą drzwi, Leonida wstała z krzesła, gdyż doświadczenie podpowiadało jej, że hrabinie lepiej stawić czoło na stojąco.

– Czyżby coś się wydarzyło? – spytała wprost.

Sam na sam z córką, Nadia nieoczekiwanie straciła rozpęd i wolnym krokiem podeszła do szerokiego łoża z jedwabnym baldachimem w kolorze kości słoniowej.

– Czy nie mogę mieć ochoty na zwykłą, prywatną rozmowę z córką?

– To rzadkie zjawisko – zauważyła Leonida. – Nie występuje o tej porze dnia.

Nadia zachichotała.

– Powiedz mi, ma petite, czy ganisz mnie za lenistwo, czy też za niedostateczne zaangażowanie w rolę matki?

– Ani jedno, ani drugie. Po prostu szukam przyczyny twoich niespodziewanych odwiedzin.

– Mon Dieu. – Nadia dotknęła leżącej na łóżku skromnej sukni z jasnego muślinu. – Szkoda, że nie chcesz, aby moja modiste szyła ci toalety. W czymś takim ludzie mogą cię wziąć za kogoś z tej nudnej burżuazji, a przecież jesteś młodą i piękną arystokratką z Rosji. Leonido, musisz mieć na względzie swój status!

Nadia często przywoływała ten argument i z pewnością nie byłaby skłonna wstawać o tak wczesnej porze tylko po to, żeby go powtórzyć.

– Tak jakbym miała szansę o tym zapomnieć – mruknęła Leonida.

– Co powiedziałaś? – Nadia wbiła w nią surowy wzrok.

– Mamo, wolę własną krawcową – oświadczyła Leonida. – Rozumie, że gustuję w skromniejszych kreacjach niż większość kobiet.

– Skromność – prychnęła Nadia i obrzuciła krytycznym spojrzeniem smukłą sylwetkę córki, całkowicie pozbawioną uwodzicielskich krągłości, które gwarantowały zainteresowanie ze strony mężczyzn. – Ile razy mam powtarzać, że kobieta z wyższych sfer nie ma żadnej władzy, jeśli brakuje jej rozumu, aby korzystać z broni otrzymanej od Boga?

– Suknia ma być moją bronią?

– Tylko wówczas, gdy jest zaprojektowana tak, żeby wzbudzić i podsycać zainteresowanie panów. Uczyniłam wszystko, co w mojej mocy, żeby zapewnić ci przyszłość. Mogłabyś przebierać wśród najbardziej wpływowych dżentelmenów imperium. Miałabyś szansę zostać księżną, gdybyś tylko poszła za moim przykładem.

– Mamo, powiedziałam ci już, że nie marzę o arystokratycznych tytułach. To twoja ambicja, nie moja.

Nadia nieoczekiwanie podeszła bliżej i z groźną miną stanęła tuż przed córką.

– To dlatego, że nie masz pojęcia, jak to jest żyć bez majątku i ustalonej pozycji społecznej. Możesz pogardzać moimi ambicjami, bardzo proszę, ale zapewniam cię, że budując przyszłość na miłości, w krótkim czasie zapomniałabyś o dumie. Nie ma nic romantycznego w zimnym pokoju podczas mrozów ani cerowaniu sukien dla ukrycia wystrzępionych rąbków. Trudno też jest żyć, kiedy towarzystwo odwraca się do ciebie plecami.

– Wybacz, mamo – powiedziała cicho Leonida. – Nie w tym rzecz, że lekceważę twoje poświęcenie dla mnie. Chodzi o coś innego…

– Doprawdy?

Zaskoczona Leonida spytała:

– Przepraszam?

– Czy naprawdę doceniasz moje poświęcenie i wszystko, co uczyniłam?

– Ależ oczywiście!

Nadia chwyciła córkę za ręce i mocno je uścisnęła.

– Zatem zgodzisz się zrobić to, o co muszę cię poprosić.

Leonida pośpiesznie oswobodziła się z uścisku.

– Kocham cię, mamo, ale moja aprobata dla twoich poczynań ma swoje granice. Powiedziałam ci już, że nie przyjmę oświadczyn księcia Orwoleskiego, który spokojnie mógłby być moim ojcem, a w dodatku czuć go cebulą.

– To nie ma nic wspólnego z księciem.

Leonida popatrzyła uważnie na matkę. Z wyrazu jej twarzy zorientowała się, że tym razem nie chodzi o kolejne, teatralne widowisko z Nadią w roli głównej.

– Coś się stało?

Hrabina splotła dłonie, a jej kosztowne pierścienie zalśniły w blasku porannego słońca.

– Tak.

– Opowiesz mi o tym?

Nadia w milczeniu podeszła do okna, roztaczając wokół zapach drogich perfum.

– Znasz zaledwie ułamek prawdy o moim dzieciństwie.

Zdumiona Leonida spojrzała na matkę, która nie poruszała tego tematu w żadnych okolicznościach.

– Wiem od ciebie, że wychowałaś się w Jarosławiu, a potem przeprowadziłaś do Sankt Petersburga.

– Mój ojciec był dalekim krewnym Romanowów, ale po kłótni z carem Pawłem okazał się zbyt dumny i uparty, żeby wykazać skruchę i przeprosić, więc musiał na zawsze zniknąć z dworu. – Nadia zaśmiała się z pogardą. – Głupi człowiek. Musieliśmy osiąść w okropnym, zimnym dworku, wiele mil od najbliższej wsi, tylko garstka sług chroniła dom przed kompletną ruiną. Utknęłam w kompletnej dziczy i gdyby nie niania, nie miałabym zupełnie nikogo do towarzystwa.

Leonidę ogarnęło współczucie. Jej pełna życia, towarzyska, kochająca luksus matka musiała mieszkać w ponurym, starym domu? Z pewnością właśnie tak wyobrażała sobie piekło.

– Nawet nie chcę myśleć o tym, jak się wtedy czułaś – powiedziała.

Nadia drgnęła i uniosła dłoń, aby pogłaskać kolię z brylantów, jakby chciała się upewnić, że wciąż ma je na szyi.

– Żyliśmy w biedzie, która mnie przekonała, że należy uczynić wszystko, byle tylko uciec stamtąd jak najdalej – mówiła. – Gdy ciotka uznała, że powinna zaprosić mnie do siebie, nie posłuchałam ojca, który groził mi wydziedziczeniem. Cóż takiego miał mi do zaproponowania prócz lat samotności na odludziu? Sprzedałam więc całą biżuterię i samotnie wyruszyłam do Sankt Petersburga.

– Mamo, jesteś niesamowita. Niewiele kobiet zdobyłoby się na taką odwagę.

Nadia odwróciła się i uśmiechnęła.

– To był raczej przejaw desperacji niż odwagi. Poza tym wątpię, czy aż tak śpieszyłabym się do ciotki, gdybym wiedziała, że pod jej dachem będę bardziej służącą niż gościem.

– Jestem pewna, że i tak byś wyjechała. Mało kto tak dobrze radzi sobie z usuwaniem wszelkich przeszkód na drodze do celu.

– To prawda, ale sama determinacja to za mało, żeby dołączyć do wyższych sfer. Mira Toryska wprowadziła mnie na salony.

Leonida dopiero po chwili skojarzyła to nazwisko.

– Masz na myśli księżnę Huntley?

– Jej rodzina mieszkała w sąsiedztwie domu mojej ciotki – wyjaśniła Nadia. – Rzecz jasna, Mira była już ulubienicą towarzystwa. Słynęła z urody oraz bogactwa, ale także z dobroci. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego ulitowała się nade mną i namówiła ciotkę, żeby pozwoliła mi wziąć udział w kilku przyjęciach, ale pozostanę jej wdzięczna do końca życia.

Leonida z narastającą ciekawością słuchała zwierzeń matki. Dotąd uważała ją za kobietę, która nade wszystko ceni towarzystwo przystojnych, młodych oficerów, nie zaś dam z wyższych sfer.

– Czy to wówczas poznałaś Aleksandra Pawłowicza?

– Tak. – Ciemne oczy Nadii złagodniały jak zawsze na wspomnienie cara. – Był przystojny, ujmujący i doprawdy wyjątkowy. Wystarczyło jedno spojrzenie na niego, aby mieć pewność, że to człowiek stworzony do wielkich czynów.

Leonida powstrzymała chęć zarzucenia matki pytaniami o szczegóły jej związku z Aleksandrem Pawłowiczem. Pewne sprawy lepiej było zostawić w spokoju.

– Wszystko to jest niebywale zajmujące, ale nie w pełni rozumiem, co cię trapi.

Dłonie Nadii wyraźnie drżały, gdy poprawiała suknię.

– Musisz zrozumieć, jak głęboką sympatią darzę Mirę… – zaczęła z wahaniem.

– Dlaczego?

– Niedługo po moim przyjeździe do Sankt Petersburga Mira została przedstawiona księciu Huntleyowi. Podobnie jak wiele dobrze urodzonych dam zakochała się w przystojnym Angliku i udała się z nim do Londynu, żeby wziąć ślub. – Nadia skrzywiła się z niechęcią. – Byłam załamana utratą najdroższej przyjaciółki i jedyną pociechę znajdowałam w listach od niej. Dzięki wymianie korespondencji pozostałyśmy sobie bliskie.

– To dobrze.

– Problem w tym, że byłam wtedy młoda i nieroztropna. Kiedy Aleksander Pawłowicz zaczął zdradzać zainteresowanie moją osobą, natychmiast podzieliłam się tą nowiną z Mirą.

– O ile mi wiadomo, twój romans z carem Aleksandrem nie należał do szczególnie pilnie strzeżonych tajemnic.

– Rzeczywiście nie – przyznała Nadia. Nigdy nie wyraziła skruchy z powodu intymnego związku z carem. – Nasza… bliskość prowokowała niezliczone plotki, ale nie wolno mi było powtarzać nikomu prywatnych rozmów z imperatorem, nawet najbliższej przyjaciółce, której oddanie i lojalność w stosunku do Romanowów nie budziły najmniejszych wątpliwości.

– Czy mam rozumieć, że ujawniłaś księżnej Huntley prywatne rozmowy z Aleksandrem Pawłowiczem? – zapytała z niedowierzaniem Leonida.

Nadia zrobiła skruszoną minę.

– Wiedziałam, że można jej zaufać, a nie miałam innej przyjaciółki od serca, której mogłabym powierzyć najskrytsze myśli. Wszystkie inne kobiety z towarzystwa zżerała zawiść o mój związek z carem Aleksandrem.

– Nadal ci zazdroszczą – podkreśliła Leonida. Wiedziała, że niczego się nie dowie, jeśli zacznie się dąsać na matkę, a chciała poznać szczegóły tej coraz bardziej intrygującej sprawy. – Rzadko bywasz niedyskretna.

Nadia nie wydawała się uspokojona.

– Jak mogłam podejrzewać, że listy przeczyta ktoś poza księżną?

– Oglądał je ktoś jeszcze?

– Chyba nie muszę zaznaczać, że zachowałam się jak bezmyślna idiotka – odparła Nadia. – Doskonale zdaję sobie sprawę z własnych błędów.

Leonida odetchnęła głęboko, żeby ochłonąć.

– Jak rozumiem, owe listy zawierają informacje, które mogłyby się okazać kłopotliwe dla cara, czy tak? – spytała.

– Och, jest znacznie gorzej. Gdyby kiedykolwiek wpadły w ręce wroga, los imperatora zapewne byłby przesądzony.

– Co takiego?! Mamo, tym razem chyba przesadzasz.

– Bardzo bym tego pragnęła.

Nadia z gracją usiadła na obitej brokatem ławeczce pod oknem. Poranne słońce bezlitośnie oświetliło cienie pod jej oczami i zmarszczki wokół pełnych warg. Leonida doszła do wniosku, że matka nigdy dotąd nie wyglądała tak dojrzale – dokładnie na swój wiek.

– Przewodzenie rosyjskiemu cesarstwu to niełatwa sztuka – oświadczyła Nadia. – Obywatele wiecznie się burzą, arystokracja nieustannie czeka na fałszywy ruch władcy, żeby go zdradzić, a w ostatnich latach sytuacja stała się nader niebezpieczna. Aleksander coraz rzadziej bywa w pałacu, gdyż pasjonują go podróże po świecie. W ten sposób daje nieprzyjacielowi pole do popisu.

– Jego przeciwnicy nie potrzebują zachęty – zauważyła trzeźwo Leonida.

– Może i nie, ale z każdym dniem stają się coraz bardziej pewni siebie.

– Domyślam się, że w listach jest coś, co dałoby wrogom Aleksandra Pawłowicza potężny oręż do ręki?

– Owszem.

– Mianowicie?

Jej matka ostrzegawczo uniosła dłoń.

– O nic nie pytaj.

Leonida w pierwszej chwili zamierzała zażądać szczegółowych wyjaśnień, gdyż sądziła, że zasługuje na zaufanie. Po zastanowieniu uznała jednak, że lepiej pohamować ciekawość, póki jeszcze nie jest za późno. Darzyła Aleksandra Pawłowicza miłością i szacunkiem, lecz zdawała sobie sprawę z tego, że jest on tylko człowiekiem i ma takie same wady i słabości, jak każdy. Prawdę powiedziawszy, wyczuwała bijącą od niego melancholię, zupełnie jakby skrywał głęboką i bolesną tajemnicę.

– W takim razie musisz napisać do cara i powiadomić go, co mu grozi – oznajmiła. – Z pewnością zechce powrócić do Sankt Petersburga.

– Wykluczone – odparła Nadia.

– Ależ droga mamo, nie wolno ci zatajać prawdy!

– Muszę to uczynić.

Leonida zmarszczyła brwi. Nie mogła uwierzyć, że jej matka jest tak samolubna.

– Czyżbyś zamierzała narazić Aleksandra Pawłowicza na niebezpieczeństwo, bo nie chcesz się przyznać do własnej niedyskrecji?

Ciemne oczy Nadii zalśniły z irytacją.

– Mon Dieu, czy naprawdę nie widzisz, co się dzieje w ostatnich miesiącach?

– Masz na myśli bunt?

– Aleksander jest zdruzgotany – oświadczyła zdenerwowana Nadia. – Uważał pułk Siemionowa za swój najwierniejszy oddział, więc jego zdrada była dlań niczym cios w serce. Obawiam się o niego, Leonido, jest przecież taki wrażliwy. Nie wiem, czy wytrzymałby następny wstrząs, który z pewnością również odczytałby jako zdradę.

– Wszystkim nam leży na sercu jego dobro, niemniej jest carem i dlatego musi wiedzieć o każdym zagrożeniu dla jego władzy – stwierdziła Leonida.

Nadia lekko uniosła brodę.

– Jeszcze przed jego powrotem zamierzam osobiście zadbać o likwidację wszelkich zagrożeń dla tronu.

– Ale jak? Jeśli ktoś przejął listy, które wyszły spod twojego pióra…

– Wcale nie jestem pewna, że ktoś je widział.

Leonida uniosła ręce, żeby rozmasować pulsujące skronie.

– Mamo, przyprawiasz mnie o ból głowy. Może zaczniesz od nowa?

Nadia odetchnęła głęboko, jakby mogło jej to pomóc odzyskać spokój.

– W ubiegłym tygodniu hrabia Bernaski urządził bal maskowy – powiedziała. – W trakcie zabawy podszedł do mnie przebrany mężczyzna i oznajmił, że zwie się Głosem Prawdy. Następnie ten niedorzeczny jegomość dodał, iż znajduje się w posiadaniu listów, które napisałam do Miry, i jest gotowy odsprzedać mi je za sto tysięcy rubli. Zagroził, że jeśli do transakcji nie dojdzie, upubliczni treść korespondencji.

– Sto tysięcy rubli – wyszeptała zdenerwowana Leonida. – Wielkie nieba! Żadną miarą nie możemy zapłacić takiej sumy.

– Ten odrażający szantażysta nie dostanie ode mnie nawet złamanej kopiejki! – zaperzyła się Nadia. – Przynajmniej dopóki nie upewnię się, że naprawdę dysponuje listami. Jestem przekonana, że ich nie ma.

– Jak to?

– Otóż, moja droga, natychmiast po rozstaniu z osobnikiem w masce skontaktowałam się z Herrickiem Gerhardtem, który kazał go śledzić.

Leonida się wzdrygnęła. Herrick Gerhardt był najbliższym doradcą Aleksandra Pawłowicza. Odniosła wrażenie, że swym przenikliwym wzrokiem potrafi prześwietlić rozmówcę na wskroś, a jego żarliwe oddanie carowi sprawiało, iż gotów był bezlitośnie dusić w zarodku wszelkie przejawy buntu wobec władcy.

– Oczywiście – mruknęła.

Nadia wzruszyła ramionami.

– To nie pierwsze i nie ostatnie zagrożenie, któremu muszę stawić czoło. Niestety, jestem obiektem zainteresowania ludzi pragnących wykorzystać mnie do nacisków na Aleksandra.

Cóż, pod tym względem nie była osamotniona, także Leonida niejednokrotnie musiała odprawiać osoby próbujące za jej pośrednictwem dotrzeć do cara. Rzecz jasna, nie miała takiej władzy.

– Jak mniemam, Herrick zidentyfikował tego osobnika?

– Owszem. Nazywa się Mikołaj Babiewicz. Jego ojciec jest rosyjskim oficerem, a matka… – Nadia się wzdrygnęła. – Matka to Francuzka. Odrażający naród. Pamiętaj, nigdy nie ufaj Francuzom.

Leonida puściła mimo uszu radę matki, która nadal nie mogła zapomnieć inwazji napoleońskiej i pod każdym względem kosztownej wojny.

– Czy trafił za kratki?

– Herrick zadecydował, że na razie lepiej będzie pozostawić niegodziwca w złudnym poczuciu bezkarności.

Leonida pokręciła głową. Czyżby matka postradała rozum?

– Skoro już wszystko wiadomo o tym łotrze, po co zwlekać z wtrąceniem go do więzienia?

– Ponieważ brak nam pewności, czy działa w pojedynkę.

– Czy Herrick przynajmniej odzyskał twoje listy?

– Przeszukał dom tego człowieka, ale niczego nie znalazł.

Leonida westchnęła z rezygnacją.

– Mogą być gdziekolwiek – powiedziała.

– Babiewicz pozostaje pod stałym nadzorem, jeśli zatem trzyma je w ukryciu, prędzej czy później wpadną w nasze ręce.

Leonida pojęła, że nie ma sensu upierać się przy aresztowaniu szantażysty. Skoro Herrick postanowił pozostawić go na wolności, to na pewno nie zmieni zdania.

– Dlaczego podejrzewasz, że kłamał w sprawie listów? – zapytała.

Nadia zaczęła nerwowo spacerować po pokoju, palcami dotykając dużych brylantów kolii.

– Gdy mnie zagadnął, zażądałam ich okazania. Oświadczył, że nie ma ich przy sobie, więc nakazałam mu powiedzieć, co z nich wyczytał. Ponownie odmówił i dodał, że nie dostarczy mi żadnych dowodów do czasu przekazania całej kwoty.

– Dziwne. Przecież musiał założyć, że każdy, kto ma choć odrobinę oleju w głowie, nie odda w ciemno tylu pieniędzy.

– Wierz mi, moja droga, większość dżentelmenów nie docenia kobiet. Ten człowiek zapewne uznał, że wpadnę w panikę i bez zastanowienia spełnię jego żądania. – Nadia nie kryła pogardy dla tępoty szantażysty. – I jeszcze coś.

– Co mianowicie?

– Często wymieniałam z Mirą sekrety, więc opracowałyśmy własny szyfr na wypadek przechwycenia listów przez osoby niepożądane. Szyfr był głupiutki i zapewne dziecinnie prosty do rozwikłania, tymczasem szantażysta ani słowem nie wspomniał, że go złamał.

Leonida musiała przyznać, że to mocno podejrzane. Z doświadczenia wiedziała, iż mężczyźni nie przepuszczają żadnej okazji, aby dowieść wyższości nad kobietami.

– Skoro ten człowiek nie ma listów, jak się dowiedział o ich istnieniu oraz o tym, że mogą zaszkodzić Aleksandrowi Pawłowiczowi?

– Właśnie z tego powodu Herrick pozostawił szantażystę w spokoju – wyjaśniła Nadia. – Jego zdaniem, Mikołaj Babiewicz jest tylko narzędziem w czyichś rękach.

– A zatem nie pozostaje nam nic innego, jak tylko czekać, aż ten osobnik doprowadzi was do swoich mocodawców – zauważyła Leonida.

Nadia zatopiła w córce uporczywe spojrzenie.

– Jest coś, co koniecznie trzeba uczynić – powiedziała po dłuższej chwili.

Leonida odruchowo cofnęła się o krok. Doskonałe znała ten ton i wiedziała, że nie wróży on nic dobrego.

– Nie jestem pewna, czy chcę o tym usłyszeć.

– Ktoś musi pojechać do Anglii i przetrząsnąć posiadłość księcia w poszukiwaniu listów – oświadczyła Nadia, jak zwykle nie zwracając uwagi na umiarkowany entuzjazm córki. – Jeśli nadal tam są, zyskamy pewność, że Mikołaj Babiewicz to oszust.

– Ależ… Jeśli listy zostały ukryte gdzieś w Anglii, to jakim cudem ktoś wie o ich istnieniu?

Nadia pokręciła głową.

– Może obecny książę albo jego brat, lord Summerville, wspomnieli o nich komuś. Edmond gościł w Sankt Petersburgu zaledwie kilka miesięcy temu.

Leonida dostrzegła w słowach matki nadzieję na ratunek.

– Wobec tego powinnaś wysłać do Anglii pismo z prośbą o zwrot korespondencji. Księżna nie żyje od lat, a jej krewnych nie powinny interesować twoje listy.

Nadia niecierpliwie machnęła ręką.

– Drogie dziecko, zdajesz się zapominać, że mówimy o Anglikach, wiernych poddanych jego wysokości księcia regenta… – Skrzywiła się z niechęcią. – Och, ten odrażający typek zapewne został już królem. Cóż, wszystko jedno. Tak czy owak, powszechnie wiadomo, że ów monarcha nie był ani trochę zadowolony z ostatniej wizyty Aleksandra Pawłowicza, złożonej z okazji zakończenia wojny z Napoleonem. Gdyby król wiedział, że w listach są informacje mogące zaszkodzić carowi, bez wątpienia zażądałby ich udostępnienia.

Leonida słyszała pogłoski o niechęci króla Jerzego do Aleksandra Pawłowicza. Nic dziwnego, że władcy za sobą nie przepadali, skoro różnili się pod każdym względem.

– Jak miałabym przeszukać rezydencję Huntley ów? Angielski książę z pewnością dysponuje armią służących, którzy pojmą mnie, gdy tylko przekroczę próg domu.

Nadia uśmiechnęła się przebiegle.

– Nic ci nie zrobią, jeśli będziesz mile widzianym gościem – odparła. – Już rozpoczęłam przygotowania do twojej wyprawy, więc wyruszysz w drogę przed końcem tygodnia.

– Nawet gdybym była skłonna zgodzić się na udział w twoim szalonym planie, i tak nie mogłabym wejść do domu księcia – oświadczyła zdenerwowana Leonida. – Po pierwsze, postąpiłabym wyjątkowo niestosownie, po drugie, o ile wiem, on jest kawalerem.

– Już napisałam do lorda Summerville’a i jego młodej żony list z informacją, że zdaniem Aleksandra Pawłowicza powinnaś zostać należycie wprowadzona na angielskie salony. Jestem pewna, że przychylą się do prośby cara.

– Czy lord Summerville mieszka z bratem? – zapytała Leonida.

– Nie, ale król podarował nowożeńcom poprzedni dom lady Summerville, oddalony o milę od Meadowland. Bez wątpienia będziesz częstym gościem u księcia.

– Zatem najzwyczajniej w świecie narzuciłaś młodemu małżeństwu kompletnie obcego gościa, nie zważając na to, jak kłopotliwe jest to rozwiązanie dla nas wszystkich? – Leonida z niedowierzaniem pokręciła głową.

– Jeśli te listy faktycznie znajdują się w rękach wrogów, to będę zrujnowana, a Aleksander na pewno nie przetrwa skandalu – oznajmiła z przejęciem hrabina. – Ponownie mu się to nie uda.

Ponownie? Co matka miała na myśli, u licha? Leonida traciła cierpliwość. Nadia co pewien czas wymyślała jakieś dziwactwa, tym razem jednak przekroczyła wszelkie granice.

– Oczekujesz zatem, że pojadę do Anglii, naruszę mir domowy nieznajomych nowożeńców, wkradnę się do świetnie strzeżonej rezydencji księcia i znajdę listy, których być może wcale tam nie ma?

– Tak jest – potwierdziła bez zmrużenia oka hrabina.

– A co dalej? Załóżmy, że spełnię twoją prośbę i szczęśliwym trafem odzyskam korespondencję. Co miałabym z nią zrobić? Spalić?

Nadia zrobiła wielkie oczy na myśl o takiej niedorzeczności.

– Skąd! – zaprotestowała. – Wszystkie listy muszą trafić z powrotem do mnie.

– Na litość boską, mamo, nie dość ci kłopotów?

– Leonido, nie bądź niemądra. Listy są mi potrzebne.

– Do czego? – spytała zdumiona Leonida.

Nadia na chwilę umilkła.

– Aleksander Pawłowicz zawsze mnie uwielbiał, a na przestrzeni lat wielokrotnie okazywał nam hojność – odparła w końcu. – Obie jednak wiemy, że carscy bracia nigdy mnie nie zaakceptowali i nie aprobowali wsparcia, którym Aleksander darzy nasze domostwo. Gdyby, uchowaj Boże, wydarzyło się jakieś nieszczęście, mogłybyśmy pozostać bez żadnego dziedzictwa, które przecież nam się prawnie należy.

– Nie rozumiem… – Leonida wstrzymała oddech z wrażenia, gdy nagle dotarł do niej sens słów matki. – Och, nie! Zamierzasz wykorzystać listy do czerpania pieniędzy od następnego cara? Czyś ty kompletnie postradała rozum?!

Nadia zacisnęła usta z irytacją.

– Jedna z nas musi myśleć o przyszłości.

– Mamo, ja nieustannie myślę o przyszłości. – Leonida okręciła się na pięcie, podeszła do okna i wyjrzała. – Mam tylko nadzieję, że będzie ci wygodnie w wilgotnym lochu, do którego z pewnością zostaniemy wtrącone.

Rozdział drugi

Surrey, Anglia

Spacerujący po tradycyjnym angielskim ogrodzie dwaj dżentelmeni już na pierwszy rzut oka wydawali się zaskakująco podobni do siebie. Obaj mieli zmierzwione nad czołem kruczoczarne włosy, a także ciemnoniebieskie oczy, które wprawiały kobiety w zachwyt. Muskularne, szczupłe ciała zdawały się perfekcyjne wyrzeźbione pod wysokiej jakości strojami.

Przy bliższych oględzinach dało się jednak zauważyć, iż starszy z dżentelmenów, Stephen, obecny książę Huntley, miał cerę kilka tonów ciemniejszą niż jego brat Edmond, lord Summerville. Różnice fizyczne były jednak całkiem nieistotne w zestawianiu z odmiennością ich charakterów.

Edmond zawsze był niespokojnym duchem, choć zmienił się nie do poznania kilka tygodni temu, po ślubie z Brianną Quinn. Stephen nie widział świata poza posiadłością oraz ludźmi, którym dawał pracę i środki na utrzymanie. Edmondowi nie brakowało uroku osobistego, choć łatwo wpadał w gniew i zdumiewał otoczenie brawurą. Przy kilku okazjach ochoczo nadstawiał karku jako doradca przy carze Aleksandrze Pawłowiczu.

Z kolei Stephen chętnie trzymał się na uboczu i unikał zbędnego rozgłosu. W razie konieczności mówił prawdę prosto z mostu, bez owijania w bawełnę i pochlebstw, co zapewne tłumaczyło, dlaczego przedkładał towarzystwo dzierżawców nad kontakty z arystokracją z sąsiedztwa.

Przy tym wszystkim obu braci charakteryzowały przenikliwa inteligencja i niezłomna lojalność w stosunku do siebie nawzajem oraz do osób, które na nich liczyły.

Właśnie lojalność sprowadziła Stephena do Hillside w ten późnowiosenny poranek. Panowie spacerowali nieśpiesznie po wypielęgnowanych ogrodach, które po piętnastu latach zaniedbań niedawno zmieniły się nie do poznania. Gdy milczenie się przedłużało, Stephen stracił cierpliwość i zerknął na brata.

– Zatem twój gość już przybył? – spytał pozornie od niechcenia.

Edmond zacisnął usta. Bez wątpienia rozumiał, że nie uniknie braterskich morałów.

– Owszem, jest już na miejscu.

– Żadną miarą nie mogę pojąć, dlaczego pozwalasz tak się wykorzystywać Aleksandrowi Pawłowiczowi – rzekł Stephen, obchodząc stertę gałęzi ze starannie przyciętego żywopłotu. – Przecież nie jesteś jego doradcą.

– Nigdy również nie doradzałem królowi Jerzemu, co jednak nie przeszkadza mu wykorzystywać nas obu – zauważył nie bez racji Edmond.

Stephen postanowił puścić mimo uszu wzmiankę o nieustającej serii żądań ze strony angielskiego władcy i skupić się na dwóch kobietach, które właśnie wchodziły do ogrodu z domu w stylu architektury Andrei Palladia.

Briannę bez trudu dało się rozpoznać po płomiennorudych włosach i energicznym sposobie chodzenia. Pod wieloma względami była równie impulsywna i pochopna, jak Edmond.

Na jej widok Stephen uśmiechnął się z sympatią, lecz w następnej sekundzie skupił uwagę na drobnej kobiecie, która usiłowała dotrzymać kroku lady Summerville.

– To ona? – spytał krótko.

– Tak. Hrabianka Leonida Karkowa.

W tym momencie kobieta zwróciła ku nim głowę i Stephen stanął jak wryty. Nieznajoma była śliczna. Złociste loki przywodziły na myśl promienie słońca o poranku, cerę miała alabastrową, a na dodatek była smukła niczym trzcina i świetnie się prezentowała w zaskakująco skromnej sukni spacerowej w kolorze jasnozielonym. Stephena zdumiało jednak co innego. W jej charakterystycznym profilu i pełnych ustach dostrzegł wyraźne podobieństwo do pewnej dobrze mu znanej osoby.

– Mam wrażenie, że już gdzieś ją widziałem – powiedział cicho.

– Co racja, to racja. – Edmond zachichotał.

– Skóra zdarta z tatusia, czyż nie? Wielka szkoda, że był mężem Elżbiety, kiedy poznał matkę Leonidy. Nadia byłaby doskonałą carycą i zapewne dałaby Aleksandrowi Pawłowiczowi odwagę niezbędną do przeciwstawienia się arystokracji i do wprowadzenia reform, o których marzył za młodu.

– Jego babka nie zgodziłaby się na ślub z prowincjuszką.

Edmond popatrzył z ukosa na brata.

– Nie powinno się lekceważyć zdeterminowanej kobiety.

– Właśnie dlatego wolę łagodniejsze damy – odparł Stephen. – Przy nich życie jest spokojniejsze.

Edmond skrzywił się.

– Nudy na pudy – burknął.

Stephen ponownie skupił uwagę na zbliżających się damach.

– Jak długo panna Karkowa zamierza tutaj zabawić? – zapytał.

– Dotąd nie zdradziła swoich planów.

– Trudno pojąć, dlaczego car miałby przysłać ją w ten odległy zakątek Surrey, skoro jego wolą było wprowadzenie dziewczyny do towarzystwa.

– Londyński sezon dobiega końca. – Edmond zrobił chytrą minę. – Poza tym, dlaczego jego wysokość imperator miałby ustawiać śliczną Leonidę w szeregu innych atrakcyjnych panien, jeśli może ona być jedyną partią odpowiednią w promieniu wielu mil dla nieżonatego księcia?

– Twoim zdaniem… – Stephen pokręcił głową, nie mogąc uwierzyć w tak banalnie proste wyjaśnienie. – Nawet Aleksander Pawłowicz nie jest do tego stopnia pozbawiony finezji, żeby ostentacyjnie podetknąć mi córkę pod nos.

– On może nie zrobiłby tego, ale jej matka i owszem.

– Niemożliwe.

– Skąd ta pewność? – Edmond uniósł ciemne brwi.

– Nie izoluję się od świata do tego stopnia, aby nie słyszeć londyńskich plotek. Wszyscy zgodnie utrzymują, że hrabina Karkowa widziałaby córkę u boku następcy tronu, choćby w niedużym księstwie.

Edmond wzruszył ramionami.

– Bogaty angielski arystokrata to atrakcyjniejsza partia niż niejeden władca marnego księstewka, które jest zaledwie punktem na mapie. Poza tym masz dostęp do króla Anglii. Trudno o lepszego sprzymierzeńca.

– Mówisz o panującym, który nie wyraża się pochlebnie o carze.

Edmond nie krył rozbawienia. Lepiej niż ktokolwiek inny rozumiał skrajną niechęć Stephena do kobiet gotowych związać się z mężczyzną dla jego tytułu.

– Może Aleksander Pawłowicz usiłuje w ten sposób zaproponować pokój?

– W takim razie ta dziewczyna powinna być w Londynie – orzekł Stephen. – Nie wątpię, że w mgnieniu oka owinęłaby sobie króla wokół małego palca.

Edmond zmrużył oczy.

– Nic ci nie zrobiła, więc skąd ta podejrzliwość?

– Po prostu pamiętam, co się stało, gdy ostatnim razem zaangażowałeś się w sprawy Rosji. – Stephen zmarszczył brwi. – Niewiele brakowało, a oboje stracilibyście życie, ty i Brianna.

– Jakkolwiek to oceniać, nie była to wina cara.

Stephen nie mógł zaprzeczyć. Chodziło o jeszcze jeden spisek mający na celu obalenie władcy Rosji. Rzecz jasna, Edmond trafił na pierwszą linię frontu.

– Może i nie, ale on ochoczo naraża cię na niebezpieczeństwo, żeby chronić siebie. Nie chcę, żebyś ponownie otarł się o śmierć.

Edmond położył rękę na ramieniu brata.

– Bez obaw, Stephenie. Ku mojemu zdumieniu okazało się, że Leonida jest nie tylko urocza, ale w dodatku całkowicie pozbawiona matczynej ambicji i ojcowskiego makiawelizmu.

– Hm – mruknął Stephen. Nie ulegało wątpliwości, że to na jego barkach spocznie ciężar patrzenia na ręce niepożądanemu gościowi. – Czy przynajmniej ma świadomość, że wdarła się do prywatnego świata młodych małżonków?

Edmond z rozbawieniem popatrzył na brata.

– Mój drogi, chyba znasz mnie na tyle dobrze, aby wiedzieć, że gdy pragnę przebywać sam na sam z moją cudowną żoną, nikt nie ma szansy stanąć mi na przeszkodzie.

– To prawda – przyznał Stephen. – Trudno mi zliczyć, ile razy musiałem przedwcześnie kończyć kolację w Hillside, bo koniecznie musiałeś zostać sam z żoną.

– Kiedyś mnie zrozumiesz, drogi bracie.

– Wydaje mi się, że jeden zaślepiony miłością Huntley w zupełności wystarczy. – Pod żartobliwym tonem Stephen skrywał poczucie osamotnienia, które doskwierało mu przez cały ostatni rok, lecz nie zamierzał zaprzątać bratu głowy swoimi rozterkami. – Pomyśl o naszej reputacji.

– Czy mam myśleć o swojej reputacji hulaki, czy o twojej, nudziarza z prowincji, który bardziej interesuje się krowami niż życiem towarzyskim? – spytał przekornie Edmond.

– Tylko nie nudziarza – zaprotestował żywo Stephen. – Przynajmniej mam odrobinę oleju w głowie.

– O tak, rozumu ci nie brak, ale niestety, rzadko kiedy okazujesz go poza Meadowland. Obawiam się, że mogłeś zapleśnieć tak jak twoje książki.

Stephen nie chciał, by Edmond zauważył, że brat zazdrości mu świeżo odkrytego szczęścia.

– Moje książki nie są zapleśniałe i ja też nie – burknął.

Edmond wyczuł jego skrępowanie.

– Może powinieneś przypomnieć sobie, jak to jest obracać się wśród ludzi.

– Ach, zaczynam rozumieć twój przebiegły spisek. – Stephen celowo zmienił temat rozmowy. – Chcesz, żebym odwrócił uwagę hrabianki od ciebie i tym samym umożliwił ci tête à tête z żoną.

– Przeciwnie, myślę wyłącznie o tobie.

Stephen zaśmiał się, rozbawiony świętoszkowatym tonem brata i nagle uświadomił sobie, że nie są sami. Popatrzył w zdumiewająco zielone oczy Brianny, po czym skupił uwagę na Leonidzie Karkowej. Była spełnieniem męskich marzeń o ideale dziewczyny. Wyglądała tak świeżo i pięknie, że miał ochotę paść przed nią na kolana. Kto nie byłby zauroczony tak zjawiskową urodą? Dyskretne chrząknięcie Brianny uświadomiło Stephenowi, że zbyt ostentacyjnie wpatruje się w Leonidę. Wzdrygnął się z zakłopotaniem i przeniósł spojrzenie na lady Summerville.

– Dzień dobry, Stephenie – przywitała się z uśmiechem.

– Urocza Brianno. – Teatralnym gestem uniósł jej dłoń i przycisnął do ust. Stephen uwielbiał prowokować brata. – Jak zwykle rozpromieniłaś mój dzień.

Edmond momentalnie otoczył żonę ramieniem. Obaj wiedzieli, że Stephen traktuje Briannę jak ukochaną siostrę, niemniej niektóre jego reakcje były zbyt spontaniczne, żeby je ignorować.

– Stephenie, poznaj pannę Karkową – powiedział Edmond. – Leonido, oto mój brat, książę Huntley.

– Wasza książęca mość – przemówiła aksamitnym głosem o ledwie słyszalnym, obcym akcencie, ceremonialnie dygając.

Niemal zdawkowo skinął głową. Nie zamierzał zapominać o wcześniejszych podejrzeniach, nawet jeśli Leonida Karkowa miała twarz anioła.

– Mam nadzieję, że dobrze się pani bawi w Surrey? – zagadnął.

Uśmiechnęła się olśniewająco.

– Bardzo dobrze, dziękuję. Państwo Summerville są wyjątkowo gościnni. Za ich sprawą odkryłam urok angielskiej wsi.

– Z pewnością jest tutaj trochę nudno w porównaniu z tętniącym życiem Sankt Petersburgiem. Młode i piękne kobiety nie mogą tam narzekać na brak rozrywek, nieprawdaż?

Leonida wzruszyła ramionami, a Stephen mimowolnie skierował wzrok na jej smukłą szyję, otoczoną sznurem pereł.

– Wolę spokój – wyznała nieoczekiwanie. – Szczerze mówiąc, doskonale czuję się wśród zieleni, a tutejsze ciepłe lato wyjątkowo mi odpowiada.

Stephen uniósł w uśmiechu kąciki ust i wziął Leonidę pod rękę, żeby poprowadzić ją po brukowanej ścieżce. Musiał dołożyć starań, żeby nie nabrała podejrzeń.

– Niczym kotka?

Zesztywniała zaskoczona.

– W Sankt Petersburgu rzadko opuszczam dom bez ciepłego odzienia, a przynajmniej szala.

– Wielka szkoda, że musi pani ukrywać taką karnację. W promieniach słońca zachwyca niczym najprzedniejszy alabaster.

– Jestem zakłopotana, wasza książęca mość.

– A to dlaczego?

Leonida posłała mu przenikliwe spojrzenie.

– Jak zrozumiałam, pański brat jest wytrawnym flirciarzem, a pan wyżej sobie ceni konkret niż iluzoryczne uroki.

– Ostatnio coraz częściej mówi się o mnie, że jestem banalnym nudziarzem – odparł z westchnieniem Stephen. – Nie miałem pojęcia, że tak bardzo nużę otoczenie.

– To, co konkretne, wcale nie musi być nudne – oznajmiła Leonida.

Uniósł brwi, zaskoczony jej stanowczym tonem.

– Doprawdy?

– Lady Summerville napomknęła, że jest pan właścicielem najobszerniejszej biblioteki w Surrey.

– Interesują panią książki?

– Znacznie bardziej, niż odpowiadałoby to mojej mamie. – Zaśmiała się. – Gdybym sama mogła o tym decydować, najchętniej spędzałabym wieczory przed kominkiem, z ciekawą lekturą w rękach, a nie uczestniczyła w nieustających towarzyskich imprezach.

– To przedziwne upodobanie jak na młodą damę.

– Nie zgadzam się. Moim zdaniem, młode kobiety za rzadko bywają pytane o preferencje, i stąd nieporozumienie.

Stephen uświadomił sobie, że Leonida jest piękna i inteligentna, a tym samym niebezpieczna.

– Trafiła pani w sedno – rzekł.

– Proszę mi wybaczyć, jeśli wypowiadam się nazbyt szczerze.

– Nie mam czego pani wybaczać. Cenię uczciwość – podkreślił Stephen. – Na dowód tego pragnę zaprosić panią do odwiedzenia mojej biblioteki.